[SNSD] Love U forever I พรหมลิขิตรักของสองเรา

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter1

เวลานั้นได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วในตอนนี้ทั้งแทยอนยูริและซูยองได้เรียนจบ

และเข้าทำงานตามความชอบและความเหมาะสม

โดยพี่คนโตได้บริหารงานในส่วนธุรกิจอสังหาริมทรัพย์

เสือผู้หญิงอย่างยูริก็ได้ขอไปบริหารเกี่ยวกับกิจการจิวเวอร์ลี่ โดยให้เหตุผลว่า

‘ก็แหมมม ปกตินางแบบสวยๆ หุ่นดีๆก็ชอบมาเดินแบบให้กับควอนจิวเวอร์ลี่นี่นา’

ด้วยเหตุผลนี้ทำเอาซูยองอยากจะหาอะไรมาฟาดหัวของยูริในทันที

ส่วนคนอารมณ์ร้อนอย่างซูยองก็เลือกที่จะบริหารงานเกี่ยวกับการตลาดของไร่นับพันไร่

เพราะเจ้าตัวไม่ชอบที่จะออกงานสังคม ดังนั้นงานแบบนี้ก็ทำให้ซูยองอยากที่จะทำมากที่สุด

เหลือก็เพียงแต่ซอฮยอนที่กำลังเรียนปีสุดท้ายที่คณะแพทยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเกาหลี

ตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างดึก ในมหาวิทยาลัยนั้นก็ถือว่ามืดและเปลี่ยวอยู่พอสมควร

แต่ซอฮยอนนั้นก็ยังไม่ได้ออกจากมหาวิทยาลัย

"ชอลลี่นะชอลลี่ ทำไมทิ้งกันอย่างนี้นะ ต้องกลับบ้านดึกเลยเรา"

ซอฮยอนบ่นถึงชอลลี่เพื่อนสนิทที่สุดของตัวเองนั่นก็เพราะว่าวันนี้อาจารย์สั่งงานด่วนให้ส่งในวันพรุ่งนี้

อาจารย์ให้ทำเป็นคู่แต่ชอลลี่ที่เป็นคู่ของตัวเองกลับมีธุระทำให้เธอต้องทำงานเพียงคนเดียว

ซอฮยอนกำลังจะเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงซอฮยอนก็ได้ยินเสียงอะไรที่มันแปลกๆเหมือนคนกำลังวิ่งมาทางนี้   
ซอฮยอนจึงตัดสินใจหลบในซอกตึกข้างๆ

เวลาเพียงไม่กี่นาทีต่อมาก็มีชายร่างสูงใส่สูทสีดำประมาณ5-6คนตามหญิงสาวร่างโปร่งที่อายุน่าจะเท่าๆกับเธอคนหนึ่งมา

สักพักซอฮยอนก็ได้โผล่หน้าออกมาแอบมองก็ได้เห็นชายหนุ่มทั้งหมดกำลังรุมซ้อมผู้หญิงคนนั้นซอฮยอนตกใจเป็นอย่างมาก

พยายามไม่ส่งเสียงร้องออกไปเพราะลำพังตัวเธอนั้นไม่สามารถช่วยหญิงสาวคนนั้นได้อยู่แล้ว ทันใดนั้นเองชายหนุ่มหนึ่งในนั้นก็หยิบปืนออกมาจากเสื้อสูทชี้ให้ปลายกระบอกปืนไปทางหญิงสาวคนนั้นพร้อมกับเหนี่ยวไกทันที

ซอฮยอนที่แอบอยู่ได้ยินเสียงปืนพร้อมๆกับร่างของเธอคนนั้นทรุดลงกับพื้น ชายหนุ่มทั้งหมดวิ่งหายไปในความมืดทันที
ซอฮยอนรีบเข้าไปหาร่างของหญิงสาวคนนั้น

"อดทนไว้นะคะ ฉันกำลังจะพาคุณไปโรงพยาบาล"

ซอฮยอนพูดกับเธอคนนั้นแต่เธอคนนั้นหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้นเธอก็รีบเรียกแท็กซี่มุ่งหน้าไปสู่โรงพยาบาลทันที

ที่โรงพยาบาล

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหญิงสาวคนนั้นถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็วซอฮยอนที่นั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินอย่างเป็นกังวล

ผ่านไป1ชั่วโมงโทรศัพท์มือถือของซอฮยอนก็ส่งเสียงแสดงว่ามีสายเข้า

เมื่อหยิบออกมาจากกระเป๋าบนหน้าจอปรากฎว่า
 

('พี่ซูยอง')  

'ตายล่ะ ลืมบอกพี่ซู จะทำยังไงไงดีเนี่ย' ซอฮยอนคิดในใจก่อนรีบกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

ทันทีที่รับก็ได้ยินเสียงของซูยองนั้นรัวเป็นชุด

"นี่ซอทำไมยังไม่กลับบ้านจะสามทุ่มอยู่แล้วนะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน เป็นอะไรรึเปล่า"

"พี่ซูยองใจเย็นๆก่อนนะคะ คือตอนนี้ซออยู่ที่โรงพยาบาลมา..."

"หา!!!อยู่โรงพยาบาลพี่แท พี่ยูลไปเร็วซออยู่โรงพยาบาล"

ซอฮยอนยังไม่ได้พูดอะไรต่อสายก็ถูกตัดไปเรียบร้อยแล้ว

 'เฮ้อ..ไม่ฟังให้จบอีกแล้วนะ พี่ซูนะพี่ซู จริงๆเลย'

 เป็นอย่างที่คิดจริงๆเพราะเวลาไม่กี่นาทีต่อมาซอฮยอนก็ได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายดังมาแต่ไกล
สักพักเสียงของพี่ซูยองก็ได้ดังมาก่อนตัว

"ซอออออ เป็นยังไงบ้างไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมมม”

พอบรรดาพี่ๆทั้งหลายมาถึงตัวของเธอก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ

"นี่น้องซอไปทำอะไรมาทำไมเลือดเต็มตัวอย่างนี้ล่ะ"

น้ำเสียงของยูรินั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อน้องสาว

ก็จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงล่ะตอนนี้น่ะคราบเลือดของผู้หญิงปริศนาคนนั้นติดเสื้อผ้าเธออยู่เต็มไปหมด

"คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ......"
แล้วซอฮยอนก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ของเธอฟัง

หลังจากที่ฟังน้องเล็กเล่าเรื่องทั้งหมดแล้วพี่ๆทั้งสามก็ถึงกับบางอ้อกันเลยทีเดียว

"แล้วนี่อาการเป็นยังไงบ้างล่ะคนๆนั้นน่ะ" แทยอนพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่กังวลใจอย่างเห็นได้ชัด

"ยังไม่รู้เลยค่ะ คุณหมอก็ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยซอก็กลัวอยู่ว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่า"

ซอฮยอนเองก็ตอบด้วยสีหน้ากังวลใจไม่แพ้กัน

เวลาผ่านไปสามชั่วโมงจนตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว

แต่การผ่าตัดก็ยังดำเนินต่อไป เหล่าพี่น้องก้ได้แต่รอหน้าห้องผ่าตัดเท่านั้น…

 แล้วในที่สุดเวลาที่ทั้งสี่รอคอยก็มาถึงหมอได้เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

"เธอเป็นยังไงบ้างค่ะหมอ" ซอฮยอนรีบที่จะถามถึงอาการของคนไข้ที่อยู่ภายในห้องผ่าตัด

"ก็ตอนนี้คนไข้ได้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับแต่คงต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสักพักนะครับ"
พี่น้องทั้ง4รู้สึกโล่งใจที่เธอคนนั้นไม่เป็นอะไรไป

"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" แล้วคุณหมอก็เดินออกไปจากหน้าห้องฉุกเฉินไป

"เดี๋ยวพี่ไปคุยเรื่องค่าใช้จ่ายให้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะพี่จะช่วยเธอเอง ถือว่าช่วยเหลือคนด้วย"

แทยอนพูดขึ้นแล้วเดินออกไปเช่นเดียวกัน

"งั้นเดี๋ยวเรา3คนไปดูอาการเธอกันไหม???"  ยูริพูดขึ้นมา

"อืมไปกันเถอะ"  ทั้งซอฮยอนและซูยองก็ได้เดินตามยูริไป

 ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนก็เดินมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยก็ได้เปิดประตูเข้าไปก็พบพยาบาลคนหนึ่ง

อยู่ในห้องด้วย

"คือชั้นเอาของๆคนไข้มาให้นะคะ นี่ค่ะเป็นของที่ติดตัวคนไข้มาค่ะ" พูดจบพยาบาลก็ยื่นแหวนวงหนึ่งมาให้ซอฮยอนแล้วก็เดินออกจากห้องไป เมื่อซอฮยอนมองแหวนที่อยู่ในมือตนเองก็พบว่า

เป็นแหวนสีเงินเรียบๆสลักคำว่า 'IMYOON' เอาไว้

"มันแปลกๆนะเนี่ย ทั้งกระเป๋าสตางค์ ทั้งโทรศัพท์โดนเอาไปหมด

แต่ทำไมแหวนที่ดูราคาแพงแบบนี้ทำไมไม่เอาไป"

ซูยองพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย

ใช่มันแปลกมากเหมือนว่าคนพวกนั้นจงใจเอาไปแต่ของที่บ่งบอกว่าเธอคนนี้เป็น

ใครมาจากไหนไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาของมีค่าไปซอฮยอนก็คิดเหมือนกับซูยองนั่นแหล่ะ

"แล้วเราจะรู้ไหมเนี่ยว่าเธอคนนี้ เป็นใครมาจากไหน" ยูริพูดขึ้นมาบ้าง

"ก็คงต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถาม แต่ถ้าให้พี่เดาก็เห็นได้ชัดเลย ว่าน่าจะเป็นคนที่รวยเอาการอยู่"

เสียงของแทยอนได้ดังขึ้นทางหลังของทั้งสามคน

"อ้าวพี่แทยอน อืมแล้วทำไมพี่แทถึงรู้ได้ล่ะค่ะ"

น้องเล็กถามออกไปด้วยความสงสัย เป็นใครๆก็สงสัยทั้งนั้นแหล่ะเพราะผู้หญิงคนนั้น
ไม่มีของติดตัวที่บ่งบอกว่าเป็นใครได้เลย

"ก็ดูเสื้อผ้าไงทั้งเสื้อทั้งกางเกงหรือจะเป็นรองเท้าก็แบรนด์เนมทั้งหมดถ้าไม่รวยไม่มีทางซื้อมาใส่หรอก"

ก็จริงอย่างที่พี่แทว่านั่นแหล่ะ คนๆนี้แต่งตัวดีสุดๆ     ดูยังไงๆก็ต้องเป็นคนรวยน่าดูเลยล่ะ

"แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่พี่ไม่เข้าใจมันดูแปลกน่ะ" แทยอนพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด

"อะไรเหรอพี่ ชั้นว่าไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย" ซูยองเอ่ยขึ้นมา

"ก็พี่ว่า    พี่ก็อยู่ในแวดวงธุรกิจมาสักพักแล้วนะแต่ทำไมพี่ถึงไม่คุ้นหน้าคนๆนี้เลย ไม่ใช่สิไม่เคยเห็นเลยต่างหาก"

เพราะแทยอนนั้นเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของเกาหลีแล้วก็เป็นคนบ้างานมาก(จนเกินไป)

ดังนั้นเขาจะต้องรู้จักนักธุรกิจมากมายและหลากหลายรวมทั้งลูกของนักธุรกิจเหล่านั้นด้วย

"แต่อีกสักพักก็รู้เองแหล่ะ กลับบ้านกัน รู้ไหมน้องซอๆทำให้พี่ผิดนัดกับน้องยูอีเลยอ่า"

ในที่สุดคาสโนว่าอย่างคุณควอนยูริก็พูดออกมา

"ไม่ต้องมาพูดเลยพี่ยูริ แล้วยูอีนี่ใครกัน"ซอฮยอนพูดตอบด้วยเสียงแอบโหดนิดๆ

"อุ๊บส์     หลุดปากๆ เอ่อคือพี่หมายถึงรุ่นน้องน่ะเค้าเดือดร้อนพี่ก็เลยช่วยไง"

ยูริเริ่มแถไปเรื่อยๆเพราะคาสโนว่าคนนี้รู้ถึงนิสัยของน้องสาวคนเล็กดีว่าไม่ชอบคนเจ้าชู้แค่ไหน

ถ้าให้รู้ก็ต้องเลิกเพราะเขาไม่เคยขัดใจน้องสาวคนนี้เลยสักครั้งเดียว

"พี่ยูลค่ะสีข้างถลอกหมดแล้วล่ะค่ะ เลิกเดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้นซอจะโกรธจริงๆด้วย"

ซอฮยอนพูดพร้อมกับเอามือกอดอกและยังทำหน้าโกรธๆอีก

ซึ่งทกุคนก็รู้ดีว่าเมื่อไรแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาก็แสดงว่าเจ้าตัวนั้นหงุดหงิดมากขนาดไหน

"ค่าา น้องสาว พี่จะเลิกแล้ว" (แค่คนนี้อ่ะนะ)ยูริแอบต่อประโยคเองในใจ

แทยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเพราะงานของยูริก็ไม่ได้น้อยแต่เจ้าตัวยังมีเวลาไปจีบผู้หญิงอีก

แล้วทั้งหมดก็พากันกลับบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสถ์ก็ได้เพราะมันใหญ่กว่าบ้านธรรมดาทั่วๆไปอยู่มาก

ในห้องของซอฮยอน

ซอฮยอนกำลังนั่งอยู่ตรงระเบียงให้ลมโกรกหน้าเธอกำลังใช้ความคิด

'คุณเป็นใครชั้นยังไม่รู้จักเลยแต่ทำไม…ชั้นต้องคิดถึงคุณด้วยน่ะ’

ยิ่งคิดก็ยิ่งงงและยังเครียดอีกต่างหากเธอจึงสะบัดหัวไล่ความคิดที่อยู่ในหัวออกไปแล้วจึงเดิน

เข้าไปในห้องนอนที่ค่อนข้างเหมือนเด็กเพราะมีตัวการ์ตูนเคโรโระอยู่เต็มห้อง

ด้วยความเหนื่อยและเพลียไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

เช้าวันต่อมา

ในห้องอาหารของบ้านหลังใหญ่ ซอฮยอนที่แต่งตัวเสร็จแล้วเพื่อเตรียมตัวที่จะไปเรียนลงจากบันได

ก็พบแทยอนกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่

"พี่แทค่ะ พี่ซูตื่นหรือยังค่ะ" เธอถามพี่สาวด้วยเสียงที่สดใส

"น่าจะยังนะ ซอมีอะไรรึเปล่า" แทยอนถามกลับด้วยใบหน้านิ่งๆ

ซึ่งเป็นใบหน้าปกติของเจ้าตัวอยู่แล้ว

"คือซอจะบอกว่าพี่ซูไม่ต้องมารับเพราะเดี๋ยวก่อนกลับซอจะแวะไปเยี่ยมคนๆนั้นที่โรงพยาบาลก่อนนะค่ะ"
ตอบพร้อมกับส่งยิ้มไปให้แทยอน

"อืม จะบอกให้ แล้วรีบกินข้าวเลยซอเดี๋ยวพี่ไปส่ง พอดีพี่ต้องไปทำธุระแถวนั้นพอดี แล้วอีกอย่างถ้ารอสองคนนั้นซอคงจะต้องไปสายแน่ๆเพราะน่าจะอีกนานกว่าจะตื่น"

"ได้ค่ะ งั้นพี่แทไปรอในรถเลยนะค่ะ แล้วซอจะตามไป"

เมื่อเธอพูดจบแทยอนก็พยักหน้าน้อยๆแล้วก็เดินออกจากห้องอาหารไป

ไม่นานนักซอฮยอนก็เดินออกมาและไปขึ้นรถของแทยอนเพื่อจะมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัย

หน้ามหาวิทยาลัย

ใช้เวลาสักพักรถเฟอร์รารี่สีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดของแทยอนก็จอดที่หน้ามหาลัยซึ่งเป็นที่เรียนของน้องสาว

"ซอไปก่อนนะคะพี่แท อย่าลืมบอกพี่ซูนะค่ะ"

"จ้า ไม่ลืมหรอกงั้นพี่ไปก่อนนะ ตอนกลับๆดีๆนะ ถ้าไอ้ยูลหรือไอ้ซูมันว่างจะบอกให้มารับ"

"ค่ะพี่แท"ซอฮยอนพูดพร้อมกับโบกมือให้พี่สาวสุดที่รักแล้วจึงเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

พร้อมๆกับแทยอนที่ค่อยๆออกรถเพื่อไปทำธุระของตัวเอง

เมื่อซอฮยอนได้เดินมาถึงโรงอาหารก็พบชอลลี่เพื่อนของตัวเองโบกมือเพื่อแสดงว่าอยู่ที่ไหน

เมื่อมาถึงที่โต๊ะชอลลี่ก็รีบพูดออกมาทันที

"ซอ เรื่องงานชั้นขอโทษจริงๆนะ " ชอลลี่พูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสารสุดๆ ทำเอาคนจะโกรธๆไม่ลงเลยทีเดียว

"อืม ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ"พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อแสดงว่าไม่ได้โกรธเลยจริงๆ

"เฮ้อ โล่งอก งั้นเรารีบเข้าเรียนเถอะ เดี๋ยวจะสาย"

ซอฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วทั้งสองรีบขึ้นไปเรียน...

เวลาเลิกเรียน       

ซอฮยอนก็รีบเก็บของเพื่อที่จะได้รีบไปโรงพยาบาล

"นี่ซอ วันนี้พี่สาวคนไหนจะมารับล่ะจ๊ะ"เสียงชอลลี่ก็ดังขึ้นข้างๆ

เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าทุกๆวันซอฮยอนจะมีพี่สาวสักคนในสามคนมารับนั่นเอง

"วันนี้กลับเองน่ะ งั้นซอไปก่อนนะ บาย" แล้วซอฮยอนก็รีบเดินออกไปจากห้องเรียนทันที

 เมื่อซอฮยอนเดินออกไปแล้วชอลลี่ก็ได้พึมพำเบาๆว่า

"ยัยซอจะรีบไปไหนนะ รอกันก่อนก็ไม่ได้ เฮ้อออ"

ฝ่ายซอฮยอนก็ได้เดินมาเรียกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัย

"ไปโรงพยาบาล...ค่ะ"

สักพักใหญ่ๆแท็กซี่ก็ได้มาจอดหน้าโรงพยาบาล

ซอฮยอนก็รีบจ่ายค่าแท็กซี่แล้วเข้าไปในโรงพยาบาลทันที

ซอฮยอนเดินเข้าไปจนถึงห้องพักพิเศษห้องที่คนๆนั้นพักอยู่

ทันทีที่เดินเข้าไปก็พบร่างโปร่งที่ยังไม่ได้สตินอนอยู่บนเตียง
เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เมื่อมองดูดีๆก็จะเห็นว่าคนๆนี้เป็นคนน่าตาดี

แม้ว่าจะมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำถึงจะไม่ได้มากแต่มันก็ไม่ได้น้อยเลย

ขาและแขนที่ใส่เฝือกอยู่ รวมทั้งบาดแผลตามตัวอีกเล็กน้อยก็ตาม

ซอฮยอนได้แต่คิดว่าคนๆนี้น่าสงสารเพราะต้องมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้

"คุณรีบฟื้นขึ้นมานะค่ะชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงคุณขนาดนี้ด้วยรีบๆตื่นขึ้นมาไวๆนะคะ"
ซอฮยอนพึมพำเบาๆ

"งั้นชั้นกลับก่อนนะคะ ไว้วันพรุ่งนี้ ชั้นจะมาใหม หวังเอาไว้ว่าจะเห็นคุณฟื้นนะคะ"

ซอฮยอนพูดกับร่างโปร่งที่ยังไม่ได้สติบนเตียงคนไข้

ต่อจากนั้นซอฮยอนก็เดินทางกลับบ้านโดยที่แทยอนให้คนขับรถมารับ...

ตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์นั้น

เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่ซอฮยอนจะต้องทำนั่นก็คือ..ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมคนที่ยังหมดสติอยู่

และนี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าร่างโปร่งจะฟื้นขึ้นมา

ในวันนี้เธอได้มาพร้อมกับพี่ๆอีกสามคน

"เฮ้อเมื่อไรจะฟื้นขึ้นมาซะทีน้า ถ้าไม่ฟื้นเราก็ไม่รู้สักทีว่าเธอเป็นใครและมันเกิดอะไรขึ้น"

คนอารมณ์ร้อนที่สุดอย่างซูยองได้แต่บ่นออกมาเพราะไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากการรอเท่านั้น

โดยมีแทยอนและยูริมองอย่างเอือมๆในความใจร้อนของน้องสาว

"เลิกบ่นซะทีได้ไหม(ว่ะ) ไอ่ซูชั้นรำคาญ "

ในที่สุดยูริก็ฟังเสียงบ่นไม่ไหว ก็เลยต้องพูดออกมา

"โห พี่ยูล ก็มันตั้งห้าวันแล้วนี่ ทำไมยังไม่ฟื้นอีก" ซูยองก็ยังบ่นต่อไป

"นี่ซูแกดูน้องซอสิ ยังไม่บ่นสักคำ   มาเยี่ยมทุกวันด้วย"

ยูริพูดพร้อมกับมองไปยังซอฮยอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย

แล้วถ้าสังเกตุดีๆก็จะเห็นมือของน้องเล็กกำลังกุมมือร่างที่ไม่ได้สติอยู่

พี่ๆทั้งสามได้แต่มองอย่างงุนงงเพราะน้องสาวคนเล็กไม่เคยแสดงอาการห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อน

"นี่พี่แท ซอเค้าห่วงยัยนั่นขนาดนี้เลยเหรอ" ซูยองกระซิบถามพี่สาวคนโตเบาๆ

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"แทยอนพูดกับซูยอง

และเมื่อหันไปทางยูริๆก็ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน

ในขณะที่ทั้งสาม กำลังซุบซิบกันอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"โอ๊ย " ซึ่งไม่น่าจะเป็นเสียงพวกเธอทั้งสามแน่นอน

และก็ไม่น่าจะเป็นเสียงของน้องสาวคนสุดท้องด้วย ดั้งนั้น.......

"โอ๊ย       เจ็บ.."

ใช่แล้ว!!!! มันเป็นเสียงของคนที่อยู่บนเตียง ร่างนั้นพูดออกมาพร้อมกับเอามือจับศีรษะของตัวเอง

ทำให้ทั้งสี่คนมาล้อมรอบเตียงคนไข้ทันที

"นี่เธอฟื้นแล้วเหรอ"แทยอนถามร่างโปร่งที่ตอนนี้พอมีสติบ้างแล้ว

"คุณเป็นใคร รู้จักชั้นด้วยเหรอ"ร่างโปร่งไม่ตอบแต่ถามต่อ

"คือ...พวกเราเป็นคนที่ช่วยคุณไว้นะค่ะ"น้องเล็กอย่างซอฮยอนเป็นคนตอบคำถาม

แล้วคำถามที่คาดไม่ถึงก็ออกมาจากปากของร่างที่นอนอยู่บนเตียง

"เอ่อ..แล้วพวกคุณพอจะรู้ไหมว่า…..
 

ฉันเป็นใคร

"หาาาาาาาาา นี่อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร"

ซูยองพูดขึ้นอย่างตกใจ

ซึ่งคำตอบที่ได้ก็มีแต่การพยักหน้าเท่านั้น......