คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I'm Alive Chapter one:ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Wonderland
-1-
เฮ้อ~ ชีวิตฉันนี่มันช่างน่าเบื่อจริงๆ ไม่มีสีสันเลยสักนิด อยากเจออะไรอะไรที่มันใหม่ๆ มีสีสันจัง
“สวัสดี”
“อ๊ะจ้ะ สวัสดี”
“เธอชื่ออะไร”
“เราเหรอ เราชื่อ คาลีน”
“อืม คาลีน เราชื่อ จีอา นะ”
“อือ”
“นี่ คาลีน”
“หืม? มีอะไรเหรอ”
“เธอรู้จักวายมั้ย”
“เอ๋?”
-เหตุการณ์หลังจากนั้น-
“ชื่อ OTAJOSHI ละกัน” จิน
“มาจาก...?” จีอา
“OTA ก็มาจาก OTAKU ไง ส่วน JOSHI ก็มาจาก FUJOSHI ไง” จิน
“อ่าฮะ เข้าใจ” จีอา
“เรียบง่ายดีนะ” คาลีน
“คิดว่างั้นเหรอ” จิน
“อืม” คาลีน
“เอาเหอะ! ชื่อก็เหมาะดีนะ” จีอา
“ใช่มะ!! การที่ทั้งสองอย่างมารวมกันมันคงเป็นอะไรที่ วินาศสันตะโล น่าดู” จิน
“โลกใบนี้จะพังพินาศซะมากกว่า” จีอา
“ฮ่าๆ เออว่ะ เราว่า หลุมดำ ก็เอาไม่อยู่ อีกหน่อยคงจะเปลี่ยนจาก หลุมดำ เป็น หลุมม่วง แหงๆเลย พอมนุษย์ต่างดาวหรือดาวเคราะห์หลุดเข้ามา ก็ บู้ม!! กลายเป็น เพอเพิลครั้นซ์!!!” จิน
“ด๋อย!” จีอา
“ดุ๋ย!” จิน
เฮ้อ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นสาววายก็เถอะนะ แต่ว่าไม่มีหนุ่มๆที่ไหนมาให้จิ้นเลย น่าเบื่อ ไร้สีสัน เหมือนเดิม (โอโจ้ด้วย) น่าจะมีมนุษย์ต่างดาวหน้าตาดีๆ หล่อๆ โมเอะๆ เคะๆ เมะๆ เป็นเพื่อนซี้กัน มาเดินเล่นบนโลกซะบ้างนะ ฉันจะได้จิ้นได้ หรือ จะให้ฉันไปตะลุยดินแดนมหัศจรรย์อย่างอลิซก็ได้นะ เพียงแต่เปลี่ยนราชินีขาวกับราชินีแดงเป็นกษัตริย์ขาวกับกษัตริย์แดงผู้หล่อเหลา โมเอะ โชตะ ว่าแต่ใครจะเมะ ใครจะเคะดีล่ะ???
“อืม.....จี จิน เรากลับก่อนนะ”
“อ้าว กลับแล้วเหรอ เออ บาย” จิน
“ขอให้โชคดีนะ” จีอา
“จ้า บาย”
อืมๆ.......พอมาคิดๆดูแล้ว ก็อยากที่จะเจอสิ่งที่อิเมจิ้นไว้จัง แต่ว่าคงต้องรอให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่เป็นตัวละครสินะ =w=;;;;; ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไป อิเมจิ้นไป ฉันก็เดินมาชน มนุษย์ตนหนึ่ง ซึ่งวิ่งหนีบ้าอะไรมาก็ไม่รู้แล้วก็มาชนเข้ากับสาววายอย่างฉัน ที่เดินเหม่อหาเรื่องผจญภัยวายๆอยู่ใน a brain…..
“เอ่อ......ขอโทษครับ”
เขาพูดขณะที่หันหน้ามองซ้าย ขวา บน ล่าง หลัง และ ประจัณหน้ากับฉัน.....ซึ่งปรากฏว่า....เขาก็คือ.....คือ...คือ...หนุ่มโชตะ หน้าตาโมเอะโคตรพ่อ แถมดูจากลักษณะ รูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ........ประเมิณได้สามคำว่า อุ-เคะ-ชัวร์
“ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ....ขอโทษนะคะ คุณวิ่งหนีอะไรมารึเปล่าคะ ใช่ ร็อตไวเลอร์ รึเปล่าคะ”
“ไม่ใช่ครับ มันเป็นพันธุ์ เซอร์เบอรัส”
“อ๋อ ค่ะ.......หะ....หา!?! หมาพันธุ์เซอร์เบอรัส!!!!!” มันมีในโลก!!!
“ครับ ช่วยหาที่หลบภัยชั่วคราวให้ผมทีครับ”
“อะ....เอ๋!?!?” อ๋า~ นี่ฉันต้องหาที่หลบภัยให้หนุ่มน้อยโชตะผู้นี้หรือเนี่ย
“นะครับ ผมขอร้อง” เขาพูดคำว่าขอร้อง พร้อมกับส่งสายตาวิงวอน อ้อนๆ มาทางฉัน พร้อมกับทำท่าทางน่าสงสาร......หึ! คิดเหรอ ว่าฉันน่ะ...............จะ............ปฏิเสธ..... =w=
“ก็ได้ แต่ฉันไม่สามารถที่จะเช่าห้องหรืออะไรให้เธออยู่ได้นะ อยู่ห้องฉันแทนได้มั้ยล่ะ”
“ได้ครับ!! ขอเพียงแค่คุณมีที่อยู่ให้ผมหลับนอนและหลบภัยก็เพียงพอแล้วครับ”
“โอเค งั้นไปกัน......”
กรรรรรรร!!!!!!!!!!!!
ฉันได้ยินเสียงขู่ดังขึ้นมาจากไหนสักแห่งและเมื่อลองมองข้ามผ่านไหล่หนุ่มโชตะผู้นี้ไป ฉันก็ได้เห็นว่ามี.....................หมาที่กลายพันธุ์จากพันธุ์ร็อตไวเลอร์ไปเป็นเซอร์เบอรัสแทน ยืนสี่ขาสามหัวน้ำลายยืด หยด ติ๋ง....ติ๋ง.....อยู่ข้างหลัง สิ่งที่สมองฉันสั่งมาคำเดียวในตอนนี้ ทำให้ฉันต้องจับมือหนุ่มโชตะแน่นๆแล้วก็เตรียมตัวติดจรวดที่ตีนหมา พร้อมกับตะโกนว่า...
“วิ่งงงงงง!!!!!!!!!!” แบบไม่คิดชีวิต.....ว่าฉันจะชนเสาไฟ หรือ อะไร จนในที่สุดฉันก็เจอประตูบานหนึ่ง ประตูอะไรไม่รู้แหละฉันรู้แค่ว่า มันอยู่ตรงหน้าซอยตันที่เรากำลังวิ่งเข้ามา แล้วไอ้หมาบ้านั่นก็วิ่งไล่เราอยู่ พอฉันวิ่งมาถึงประตู จู่ๆประตูก็เปิดเอง ฉันไม่รอช้ารีบกระโจนเข้าไปในนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็เห็นแสงสว่าง.....และฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย..........
[หนุ่มโชตะไม่ทราบชื่อ]
ผมกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวหนึ่ง แล้วผมก็วิ่งมาชนสาวน้อยหน้าตาไร้เดียงสาคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมรีบขอโทษเธอพร้อมกับมองรอบๆตัว ก่อนจะหันหน้ามาขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอยินดี แต่ก่อนที่เธอจะพาผมไปยังที่ปลอดภัย สุนัขที่วิ่งไล่ผมมา มันก็ตามผมมาทันจนได้ เธอมองสุนัขตัวนั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พร้อมกับคว้ามือของเธอมาจับมือผมไว้แน่น แล้วเธอก็กระชากลากถูให้ผมวิ่งหนีไปพร้อมกับเธออย่างรวดเร็ว จนเราสองคนวิ่งไปเจอซอยตัน แต่แล้วสุดซอยกลับมีประตูบานหนึ่งอยู่ เธอจับมือผมแน่นกว่าเดิมแล้วกระโจนเข้าไปในประตูทันที…
ผมเข้ามาในประตูพร้อมกับเธอ แล้วก็มีแสงๆหนึ่งสว่างขึ้นมาจากในประตูที่เราเข้ามา ผมหันไปมองประตูบานที่เราสองคนกระโจนเข้ามา ก็พบว่า ประตูบานนั้นมันหายไปแล้ว จู่ๆผมและเธอก็มาโผล่ที่ทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่จู่ๆทุ่งหญ้าเขียวขจีท้องฟ้าสดใสแห่งนี้ ก็มีเมฆหนาครึ้ม ซึ่งมาพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า ในขณะนั้นผมไม่ได้สนใจบรรยากาศมากนัก เพราะผมดีใจที่หนีสุนัขตัวนั้นมาได้ แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ช่วยชีวิตผมนั้นนอนสลบอยู่ข้างๆ
“นี่....กู......หนีหมากลายพันธุ์มาได้แล้วสินะ.....ขอบคุณเธอมากนะ....อ้าว เฮ้! เธอ”
ตอนนี้ผมตกใจมาก ที่เห็นเธอนอนสลบอยู่อย่างนั้น แล้วในที่สุดท้องฟ้าเมฆหนาครึ้มก็ได้ปล่อยน้ำฝนลงมา
ซ่า..า...า....
“เฮ้! เธอ นี่ ยังไม่ตายใช่มั้ย เธอ นี่ ยัย...ยัย...ยัยไร้เดียงสา...”
ผมสะกิดเธอ เขย่า และตีเธอเบาๆ ผมเรียกแล้วเธอก็ยังไม่ตื่น แต่เมื่อผมเรียกเธอว่า ยัยไร้เดียงสา เธอกลับลุกพรวดขึ้นมาท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วเธอก็พูดขึ้นเบาๆว่า...
“ชิเนะ....” ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร...
[Kaleen]
ฉันรู้สึกตัวหลังจากรู้สึกว่ามีคนเรียก สะกิด และตีเบาๆ ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นหนุ่มโชตะคนนั้นเรียกฉันอยู่ ฉันก็เลยยังไม่ลุกทำเป็นแกล้งสลบต่อไป แต่พอหนุ่มโชตะคนนั้นเรียกฉันว่า ‘ยัยไร้เดียงสา’ ทำให้ฉันรับไม่ได้ ฉันจึงลุกพรวดขึ้นมาท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วมันก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หนุ่มโชตะผู้นี้ทำให้ฉันต้องพูดคำนี้ใส่เขา...
“ชิเนะ....” ไปตายซะ....
“เธอฟื้นแล้ว”
“อย่าเรียกฉันแบบนั้นอีก....”
“หะ...หา....อะ...อะไรนะ”
“นาย...อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นอีก ฉันไม่ได้ไร้เดียงสา!! ต่อให้นายเป็นหนุ่มโชตะ ที่โมเอะและเคะมากขนาดไหน ฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด ถ้านายจะมาเรียกฉันว่า ‘ยัยไร้เดียงสา’ รู้มั้ย เพื่อนฉันยังไม่เคยเรียกฉันแบบนั้นเลยสักครั้ง!!!! แล้วนายเป็นใคร ถึงมาเรียกฉันว่ายัยไร้เดียงสา รู้จักฉันดีนักเหรอ ห้ะ!!”
ฉันตะโกนแข่งกับสายฝนด้วยความโกรธ เพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันว่า ไร้เดียงสา ถึงหน้าตาฉันจะดูเป็นคนไร้เดียงสา แต่ถ้าไม่รู้จักฉัน ก็ไม่รู้หรอก ว่าหน้าตากับนิสัย สันดาน และความรู้ของฉัน มันต่างกันมากขนาดไหน
“อะ...ผม...ขอโทษ...” เขาพูดพร้อมกับทำหน้าตาสำนึกผิด
“ถ้านายสำนึกผิดจริงๆ ฉันจะยกโทษให้ แล้วอีกอย่างพาฉันไปหาที่หลบฝนด้วย ไอ้บากะ”
หลังจากที่หนุ่มโชตะนิรนามผู้นั้นหาที่หลบฝนได้พวกเราก็รีบวิ่งเข้าไปหลบฝนทันที แต่...ทันใดนั้นฝนก็หยุดตก อะไรเนี่ย อยากจะตกก็ตก จะไม่ตกก็ไม่ตก ที่ไม่ตกนี่คงเป็นเพราะขออาจารย์สอบซ่อมอยู่สินะ =______=***
“อะ....อ้าว...ฝนหยุดตกซะแล้ว”
หนุ่มโชตะผู้นั้นพูด แล้วก็เดินออกมาจากที่หลบฝน ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา... เฮ้ย!! ไอ้ฝนบ้า แน่จริงไปตกกรอกปากไอ้หมากลายพันธุ์ซะสิ แถมสายฟ้าเข้าปากมันให้ด้วยนะ!!! แล้วจู่ๆเมฆฝนก็เคลื่อนตัวหายไป.....ไหนก็ไม่รู้....ว่าแต่.....ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!!!!!!!!!!!! (เธอน่าจะเอะใจตั้งแต่แรก ที่ลืมตาแล้วนะ =___=)
“นี่ นาย ที่นี่มันที่ไหน” ฉันถามหนุ่มโชตะผู้นั้นเผื่อว่าเขาจะรู้เรื่องอะไรบ้าง
“ผมก็ไม่รู้ครับ รู้แค่ว่า ที่นี่เป็นภายในประตูที่คุณและผมกระโจนเข้ามา”
อั๊ยย่ะ!! ถึงหนุ่มโชตะชิเนะ ผู้นั้นจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือดินแดนหลังประตูที่เราสองคนกระโจนเข้ามา มีประโยชน์เหมือนกันนี่ จะว่าไปฉันยังไม่รู้ชื่อเขาเลยนี่
“เออ ใช่ ว่าแต่ นายชื่ออะไร”
“ผมน่ะเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ถามอะไรแปลกๆ ตรงนี้ก็มีแค่ฉันกับนาย ถ้าฉันไม่ถามนายแล้วจะให้ฉันไปถามใคร ถามต้นหญ้าเหรอ”
“อ่ะ...แหะๆ...นั่นสินะครับ...ผมชื่อ โวลุ่ม แล้วคุณล่ะครับ”
“ฉันชื่อ คาลีน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอะ”
ฉันทำความรู้จักกับโวลุ่ม หนุ่มน้อยโชตะ ที่มีชื่อไม่เหมาะกับตัวเองเอาซะเลย หน้าตาก็ออกจะน่าลัก(?) น่าก(อ)ด(?) ทำไมถึงได้ชื่อโวลุ่มกันนะ เอ๊ย! แต่นี่ไม่ใช่เวลามาพินิจพิจารณา รูปร่าง ลักษณะ นะ ไม่ใช่ช่วงเวลาพิจารณาโชตะน่าก(อ)ดซะหน่อย ตอนนี้เราต้องหาประตูกลับบ้านให้เจอก่อนสิ แล้วค่อยไปฟินทีหลัง!!(?)
“นี่ โวลุ่มคุง~….. นายพอจะจำตำแหน่งประตูที่เราผ่านเข้ามาได้รึเปล่าน่ะ”
“เอ๋? คุง??? .....เอ่อ.....คือ....มันหายไปตอนที่เราสองคนกระโจนเข้ามา แล้วเธอก็สลบไป ตอนนี้ผมก็เลยไม่รู้ว่า ประตูบานนั้นมันอยู่ตรงไหน”
“เอ๋? อ๊ะ ดะ...เดี๋ยวนะ ฉันสลบ แล้วนายไม่สลบเหรอ”
“กะ...ก็ ประมาณนั้นครับ”
“แล้วทำไมนายถึงไม่สลบล่ะ นายมียาวิเศษอะไรรึเปล่า หรือ เป็นเพราะฉันทำบุญมาน้อยไป พระเจ้าก็เลยลงโทษ หรือ นายจะเป็นบุตรของพระเจ้า หรือเป็นเพราะฉันไปจับมือถือแขนกับนายเข้า วิญญาณแฟนนายก็เลยหึง หรือ.....หรือ.....หรือ....ว่า.....หรือ.....ว่า.....อาเบะ จะตามจองล้างจองผลาญฉัน เพราะ นึกว่าฉันจะมาแย่งนาย ไม่น้าาาาาาาาาาาา~ TT^TT”
“ดะ....เดี๋ยว....สิครับ...ที่ผมไม่สลบน่ะผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าเป็นเพราะอะไร แต่ช่วยถามทีละคำถามทีครับ ผมฟังไม่ทัน”
“อะ.....อ้าว นายไม่รู้เหรอ ว่าทำไมฉันสลบแล้วนายไม่สลบ”
“ครับ”
อ๊ากกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เพราะอะไรฉันถึงได้สลบล่ะฟะเนี่ย แล้วสถานที่หลังประตูบานนี้นี่มันที่ไหน ที่นี่คือเมืองอะไร ประเทศอะไร จังหวัดอะไร แล้วมันอยู่ส่วนไหนของโลกกันล่ะเนี่ยยยย!?!?! ในขณะที่ฉันกำลังกังวลอยู่นั้น จู่ๆ ฉันก็เห็น กระต่าย.... ไม่สิ นั่นมันคน ไม่ใช่สิ นั่นมันคนที่มีหูกระต่าย เอ๊ะ! อะไรยังไงกันแน่เนี่ย นี่มันเมืองกระต่ายเหรอ อย่างงี้ก็.....ก็....ก็....ก็...ฉันก็จิ้นฟินเลยน่ะสิ!!! อร๊างง~ <3__<3 ระหว่างที่ฉันกำลังนึกถึงความฟิน ในอนาคตที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ ฉันก็ได้ยินเสียงของกระต่ายน้อย พึมพำ พึมพำ อะไรอยู่ เสียง....ค่อนข้างดัง คงคิดว่าแถวนี้ไม่มีคนอยู่ เลยพูดออกมาซะเสียงดังชียว
“อ๊ะ สายแล้ว!! สายแล้ว!! แย่แน่ แย่แน่ๆเลยแบบนี้ แฮ่ก...แฮ่ก...”
อ๊ายยย เสียงหอบโคตรฟิน หอบอย่างกับโดนกดแน่ะ (พอเถอะ ฉันเกรงว่า นิยายเรื่องนี้จะโดนแบนเพราะความหื่นของคนแต่งซะแล้วสิ =__=;;;;;)
“แฮ่ก...แฮ่ก...มีหวัง....ต้อง...โดน...คุณเชสเชอร์กดแหงๆ อีกอย่างคงจะหนักและแรงกว่าเดิมอีกด้วย แถมจำนวนรอบจะเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก ไม่ไหวๆ คงต้องปรับเวลาให้เร็วขึ้นหน่อยซะแล้วสิเรา ไม่งั้นสลบคาเตียงแหงๆ แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...”(ไอ้สัส!! คำพูดถูกใจสาววายเกินไปแล้ว!!! =[]=;;;)
เอ๋.... เอ๊ะๆ ฉันได้ยินนะ แล้วเชสเชอร์นั่นใคร กระต่ายอีกตัวเหรอจ๊ะ หนุ่มน้อย คุๆๆๆๆ ไม่ใช่! นี่ไม่ใช่เวลามาฟิน ไปถามกระต่ายน้อยดีกว่า ว่าที่นี่ไหน
“อะ...เอ่อ...คือ..ว่า”
“อะ...อ๊ะ...เอ่อ....อ่า....พะ....พวกคุณ....เป็นใครกันครับ จะมาจับผมเหรอครับ แล้วจะพาผมไปไหนครับ และ...อะ...อ๊ะ....”
ตุ้บ!!
“อ๊ะ! นะ...นี่....เป็นอะไรไปน่ะ อย่าเพิ่งตายนะ”
ตายแล้ว!! กระต่ายน้อยอย่าเพิ่งตายนะ ฟื้นมาให้ฉันฟินก่อนนนน ทำไมถึงได้ช็อกไปล่ะ T^T หวาาา~
-หลังจากนั้นไม่นาน-
หลังจากที่กระต่ายน้อยหายช็อกจึงพูดกับพวกเราด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
“พะ...พวกคุณ...คงเป็นคนที่ คุณเชสเชอร์ ส่งมาสินะครับ.....ฝะ...ฝากไปบอกเขาให้ทีนะครับ วะ...ว่า...ผะ...ผมจะรีบกลับไป...”
กระต่ายน้อยบอก เขาจะฝากฉันไปบอก ใครที่ชื่อเชสเชอร์นะ แล้วนี่คิดว่าใครส่งฉันมาละเนี่ย หมาเซอร์เบอรัสรึยังไงกัน
“อะ...อะไรนะ....ฉันไม่ใช่คนที่มีใครส่งมานะ ฉันแค่หลงทางมากับผู้ชายคนนี้ แล้วนายรู้มั้ย ว่าที่นี่คือที่ไหน”
“อะ....อ้าว ขะ...ขอโทษครับ...ผะ...ผมนึกว่าพวกคุณเป็นคนที่คุณเชสเชอร์ส่งมา ตะ...แต่ว่า”
“อะไร”
“พะ...พวกคุณไม่รู้จริงๆน่ะเหรอครับ ว่าตอนนี้....พวกคุณกำลังอยู่ใน Wonderland ดินแดนมหัศจรรย์น่ะครับ”
“OwO;;;;” อะ...เอาจริงดิ่... <<<นางเอก
“O[]O” <<<พระเอก
ความคิดเห็น