คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 02 เจอกันอีกแล้ว
“แบฮยอนนน”
“อ้าว!! ีโอเลิ้าเหมือนันหรอ”
“ใ่ๆ ...เอ๊ะ..นั้นใรหรอน่ารัั”
“เอ่อ.....ลืมแนะนำให้รู้ั เนี่ยื่อเสี่ยวลู่หาน ลู่หานนี่ีโอเพื่อนเรา”
“ยินีที่ไ้รู้ันะ”
“้า...ั้นพวเราไปิน้าวันเหอะ หิวมาๆเลย”
านั้นผม แบฮยอนแล้ว็ีโอ็เินมาถึศูนย์อาหารอโรเรียนสัที ศูนย์อาหารที่นี้ให่มาพอสมวรเนื่อา โรเรียนเอสเอ็ม มีนัเรียนมาถึ 20,000 ว่าน็ว่าไ้ ึ่ศูนย์อาหารแห่นี้็ไลาึอาารเรียนอผมพอสมวรแหละ พอพวผมมาถึศูนย์อาหารแล้วแบฮยอนและีโอ็พาผมไปร้านอาหารที่พวเาสอนมาินันประำและแถมรับประันว่าอร่อยแน่ๆ ในร้านอาหารมีเมนูให้เลือเยอะแยะเ็มไปหมแถมยัูน่าินอี้วย
“แบฮยอน”
“หือ....ว่าไเสี่ยวลู่”
“เราไม่เยินอาหารเาหลีอ่ะ เลยไม่รู้ะเอาอะไรี..แนะนำเราหน่อยสิ” เนื่อาวันนี้ผมมาโรเรียนเอสเอ็มรั้แร แล้วผมไม่เยทานอาหารเาหลีเลย้วย้ำไป ผมทานแ่อาหารีนบ้านเิอผมล่ะรับ พอมาอยู่เาหลีแล้วผม็อยาลิ้มลอรสาิอาหารเาหลีบ้า
“’ั้น..ลอาัเมียนะ เี๋ยวเราสั่ให้”
“อ่อ.....อบุนะ ^^”
“ไม่เป็นไร เพื่อนัน”
านั้นีโอและแบฮยอน็เริ่มสั่อาหารอัวเอแล้ว็ร่วมถึอผม้วย พอสั่อาหารเสร็พวเรา็นัุ่ยันไปเรื่อยามประสาเ็เพิ่รู้ััน
“เสี่ยวลู่ อบเรื่อื่มอะไร” เสียสใสอย่าีโอ็เริ่มบทสนทนาทันที
“อ่อ..เราอบานมไ่มุนะ”
“อ่อ..แล้วอาหารล่ะ”
“อาหารหรอ..็อบหลายอย่าอยู่นะ”
ผ่านไป 5 นาที
ไม่นานอาหารที่สั่็มา ลิ่นออาหารที่อบอวล้วยวามหอม็ลอยมา านั้นพวเรา็เริ่มินันทันที เพราะลัวะเ้าเรียน้า เพราะเวลา็เหลือไม่มาเท่าไร พอผ่านไปไม่นานพวเรา็ิน้าวันเสร็ แถมเวลายัเหลืออีั้ 20 นาที พวเราึพาันไปเินเล่นที่สวนสาธาระอโรเรียนัน
อีฝั่้านพวเฮุน
พอพวผมิน้าวันเสร็พวผม็พาันไปที่สวนสาธาระอโรเรียน เพราะทุเที่ยหลัิน้าวเสร็พวผมะไปที่นั้นทุวัน พอพวผมมาถึที่สวนสาธาระ พวผม็พาันไปที่ริมสระน้ำอสวนสาธาระ เพราะที่นั้นะเียบสบเหมาะแ่ารพัลาวันอพวผมเลยทีเียว พอผมมาถึที่สระน้ำนั้น็เิอาารปวท้ออยาเ้าห้อน้ำทันทีแบบะทันหันเลยทีเียว สสัยผมิน้าวมาไปหน่อยเลยอยาเ้าห้อน้ำนานี้ ั้นผมอัวไปเ้าห้อน้ำ่อนนะรับ
“เฮ้ย!!ไอ้ไไอ้ยอน ูไปเ้าน้ำแป็บนะพวมึ”
“เอ่อๆ ูฝาื้อเย็นเย็นมาใหู้้วย”
“แหม่..มึิว่ามึอยู่ประเทศไทยรึไไอ้ยอน มันไม่มีายเว้ย”
“เอ่อๆ เอาอะไรมา็ไ้”
“โอเ เี๋ยวูื้อมาให้ ะราอยู่แล้วเนี่ย”
หลัาที่ผมลับมาาเ้าห้อน้ำเสร็แล้วนั้นผม็เินไปื้อน้ำให้ไอ้ยอนมัน ระหว่าเินไปร้าน้านั้นผมับเินไปนใรไม่รู้หล้มไม่เป็นท่า ทำให้ผม้ออโทษเาเสียยให่เลย
“……โอ้ยย……”
“อโทษรับผมไม่ไ้ั้ใ เ็บรไหนไหมรับ”
“เอ่อผมไม่เป็นไรรับ..อะ..อ้าว..เฮุนนา”
“โอ๊ะ….เสี่ยวลู่…อโทษ เ็บไหม”
“เราไม่เป็นไรหรอ....เฮุนนา”
“มาเรา่วยพยุ”
“อบุนะ ^^ ”
านั้นผมพาุเพื่อนอผมมานั่ที่ม้านั่่อน ูถ้าว่าุเพื่อนแสนน่ารัอผม้อเท้าะแพล แล้วผม็เินมา้านหน้าุเพื่อนบ้านเพื่อะมาู้อเท้าให้ มันเป็นรอยแและไม่นานมันอาะบวมไ้ผมเลยบอให้เานั่รอ านั้นผม็ไปห้อพยาบาล เพื่อะไปอยาแ้ฟ้ำ มาทาใหุ้เพื่อนบ้านที่น่ารัอ
ความคิดเห็น