คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 แรกพบสบตา25%
บทที่๑
แรพบสบา
หน้ามหาวิทยาลัยเอนื่อัปราร่าผิวาวเนียนละเอีย แพนาำยาวอนับผมที่มัรวบเรียบร้อยผิวหน้าเนียนสวยแม้ไม่ไ้แ่แ้มเหมือนเ็สาววัยเียวัน เธออยู่ในุ็อปอนัศึษาภาวิาวิศวรรมศาสร์หิสาวแ่ัวทะมัทะแม้วยาเยีนส์สีเ่าีมีรอยาบ้าประปรายพร้อมับรอเท้าผ้าใบที่เรียว่าานสมวรเรียวิาผ้าใบ
“พลอยาแฟไ้ยัวะ” เสียเรียัมาาอีฝาถนนและหิสาว็านรับ ใ่เธอื่อว่า พลอยะวัน พลอยะวัน สุทธิวรเียริเป็นลูสาวนเียวอบ้านแ่ถูพ่อแม่ส่มาอยู่ับป้าแท้ ๆ เพื่อเรียนหนัสือในเมือรุ้วยวามห่วลูสาวเพียนเียว
“เอ่อ ๆ ไ้แล้วฝาื้อแล้วยัะมาเร่ เี๋ยวะไม่ื้อให้ินอีเลยอยู” พลอยะวันถึะะัว่าเป็นเ็สาวน่ารัแ่เพราะารบเพื่อนในลุ่มที่มีแ่ผู้าย็ทำให้ัวเอลืมไปแล้วว่าวามเป็นุลสรีที่ีมันเป็นอย่าไร อยู่ ๆ าวาอพลอยะวันที่ำลัะ้ามลาฟุบาเพื่อ้ามถนน็้อะัาลับึ้นอย่าไว เมื่อมีรถโฟล์ลาสสิับมาเหมือนอาารนเมา
เอี๊ย...
เสียล้อรถเสียัสนั่นเพราะแรเบรนนบริเวนั่น่าพาันรีบลมาู แ่็ไม่มีผู้ใไ้รับบาเ็บมีเพียายหนุ่มหนวเรารุรัับแม่สาวผู้เสียหายยืนประันหน้าันอยู่
“รถื้อใบับี่มารึไันถึไ้ับรถไม่มอทานานี้ นี่มันถนนย่านุมนนะุับเพลา ๆ บ้า็ไ้” ้วยวามโรธและใเธอึว่าเ้าอรถออไปทันทีโยอีฝ่ายยัไม่ทันไ้อ้าปาอโทษ้วย้ำ
“ปาีรินะเ็ัวเท่านี้” ภานุรไม่่อปา่อำอะไรออไปมาเพราะเห็นว่าเธอเป็นผู้หิ
“ำอโทษน่ะมีไหม” หิสาวเอ่ยถาม้วยวามุนเียวเพราะอีฝ่ายไม่ยอมเอ่ยำอโทษออมา
“อโทษ นี่เิน่าเสียหาย” ายหนุ่มพูบ็ล้วเินปึให่ออมายื่นให้หิสาวู่รี
“เ็บเินอุไปเถอะ แ่ำว่าอโทษ็เพียพอแล้ว” พลอยะวันไม่พูอะไรมาไปว่านั้นเพราะหิสาว้อรีบเ้าเรียน
แ่อยู่ ๆ ร่าแร่ำยำอภานุร็ึร่าอพลอยะวันเ้ามาใล้ เพราะมีมอเอร์ไ์ันหนึ่ี่มา้วยวามเร็วเหมือนหนีอะไรมาสัอย่า หิสาวอยู่ในอ้อมออภานุรนานสอนานนเธอไ้ลิ่นแปลบาอย่าาัวเาส่วนภานุรเอ็ไ้ลิ่นหอมอ่อน ๆ าร่านุ่มอพลอยะวันเ่นัน ใบ้ามปูา้นริมทา็เหมือนเป็นใหล่นใส่ทุู่ไม่ยอมหยุเหมือนับาในละร็ไม่ปาน เมื่อไ้สิพลอยะวันอย ๆ พาัวเอออาอ้อมออภานรอแ่เมื่อเยหน้าึ้นลับพบว่าเาำลั้อมอเธออยู่ ส่วนเธอเอ็เหมือนอยู่ในภวั์มอวาอเาอย่าหลใหลไ้ปลื้มอยู่นานสอนาน่อนะเอ่ยึ้นว่า
“ะออีนานมั้ย ันะรีบไปเรียนแล้วอึอััวเป็นบ้า” และ็ผลัภานุรออาร่านเอทันที
“ใรเาอยาอเธอ เธอ็น่าะรู้ว่ามันเป็นอุบัิเหุ และเธอ็ไม่ใ่ผู้หิในสเปอันำไว้” ภานุรเอ่ยออไป้วยอาารเยาเหมือนไม่รู้สึรู้สาอะไรที่ัวเอเผลออผู้หิแปลหน้า
“อี๋!! ัน็อยาอับุายล่ะหน้า็เหมือนโรป่าหนวเรารุรั” พลอยะวันพูบ็ปาถุาแฟระาษที่ถืออยู่ใส่หน้าภานุรอย่าไว ึทำให้ทั้ร่าอายหนุ่มเ็มไป้วย้อนน้ำแ็และหยน้ำาาแฟ
“เธอเป็นบ้าอะไรอเธอถึมาปาถุาแฟใส่ัน” ภานุรว่าพลอยะวันไปพร้อมับปั้อนน้ำแ็ออาร่าัวเอไป้วย
“็เอาืนที่นายล่วเินันล่ะสิถามมาไ้” เมื่อพูบพลอยะวัน็รีบ้ามถนนหนีไปทันที้วยอารม์อายนแ้มแเป็นลูำลึ
ความคิดเห็น