นายแสบยัยซ่า@รักเกินพิกัด

ลำดับตอนที่ #2 : ...เผชิญหน้ากับพ่อตา...

-------------------------------------------------
"นี่นาย"
"มี รายหลอ ทำไมตื่นเต้นรึไง" ..ดูตานั้นพูดสิ ตื่นเต้นบ้าไรกันละ กลัวฉี่จะแตกแล้ว

บ้านหรือสวนสัตว์เนี่ย หัวสัตว์เต็มไปหมด

"ป่าว..ฉันจะถามนายว่าทำไมมันมีหัวสัตว์เยอะอย่างงี้ละ"

"ฉันกินนะ พอกินเสร็จก็แขวนหัวไว้เป็นประวัติศาสตร์ว่าเคยกินอะไรไปมั้ง"

---0_0--

"ฉันพูดเล่น..ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นหลอ...พ่อฉันเค้าชอบสะสมนะ"

ครอบครัวนายเพี้ยนแน่..นี่ถ้าไม่ถือว่าเป็น ผอ.โรงเรียน
ฉันคงฟ้องมูลนิธีรักสัตว์แล้วละ...

"แล้วเมื่อไรพ่อนายจะมาละ..ฉันนั่งจนเมื่อยก้นหมดละเนี่ย"

"ใจเย็นหน่อยสิยัย.." แล้วฉันก็จ้องตานั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"ยัยแพรวา" หึ..รอดไป

"นั่นไงมาละ"

"หวัดดีครับพ่อ" อุ้ย..new พีระมิด นายนั่นทำหน้าตาใสซื่อมากเลย...เหมือนคนละคนเลย...เสแสร้งจริงๆ ผู้ชายอะไรเนี่ย

"สวัสดีค่ะคุณลุง" นายนั่นยังแสร้ง แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้ โฮะๆ 555+

"ไคเป็นลุงเธอ" อ่าวพูดงี้ไม่สวยนะลุง...

"คราวหน้า คราวหลัง เรียกพ่อเข้าใจไหม" อึ้งปนงง คุณลุงเอ้ยคุณพ่อตารักสัตว์จะมาไม้ไหมละเนี่ย..ตามไม่ทันค่ะ

"ค่ะ คุณพ่อ" ทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ไว้อีแพร ทำหน้าอ่อนโยนเข้าไว้...อ่อนต่อโลกค่ะอ่อนต่อโลก...เสแสร้งกันสุดฤทธิ๋ทั้งฉันทั้งตาบ้านั้น

"นี่ไงครับแพรวา คุณพ่อ เนี่ยละแฟนผมครับ...เค้าเป็นคนดีมากเลยนะครับพ่อ มันทำให้ผมรักเค้ามาก แล้วก็ไม่อยากเสียเค้าไปครับคุณพ่อ"

คุณพ่อค่ะอย่าไปเชื่อมันค่ะ มันเอารถชนหนูแล้วไม่รับผิดชอบ แถมยังจะให้หนูจ่ายค่าเสียหาอีกค่ะ...มันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยค่ะคุณพ่อ( แต่มันเปงลูกฉันนะ..แล้วฉันก็เปงผู้ชาย..โฮะๆ)...0_0

"ถ้าแกรักผู้หญิงคนนี้มาก ฉันก็จะสนับสนุนเต็มที พ่อเชื่อใจแกนะ ไอลูกชาย"

"ครับพ่อ"

"ค่ะคุณพ่อ"

"ผมรักคุณพ่อที่สุดในโลกเลยครับ" ไอลูกตอตุ๊ด (คำหยาบห้ามพูด)...ว่าแต่นี่คุณแม่ตานี่หายไปไหนละ

"เอ่อ คุณพ่อค่ะ หนูขอถามหน่อยได้ไหมค่ะ"

"ได้สิ มีอะไรหรือจ๊ะ"

"คือนี่คุณแม่หายไปไหนหลอค่ะ" *_*  ตอนนี้หน้าตาตานั้นกับคุณพ่อดูสลดไปทันตาเห็น นี่ฉันพูดอะไรผิดรึป่าวเนี่ย...

"คือว่า คุณแม่ของตาพีเสียไปนานแล้วละ"

"พวกเราก็เหลือกันสองคนเนี่ยละ" แล้วตานั้นก็พูดขึ้นหลังจากสลดไปนาน

และแล้ววันมหาเงียบก็เกิดขึ้นสาเหตุมาจากพวกเราทั้ง 3 คนเงียบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย(ยังมีเวลาตลกอีกนะแก)..ให้ฉันเดานะ พ่อผู้รักสัตว์และตานั้น กำลังคิดถึงคุณแม่อยู่ จะว่าไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ เพราะเป็นฉันคงทำใจไม่ได้..ฉันไม่น่าถามเลยจริงๆ...

"เอ่อ" คุณพ่อก็พูดขึ้นเป็นคนแรก

"ตาพี นี่มันก็ดึกมาแล้วนะ ไปส่งหนูแพรเค้าให้ถึงบ้านด้วย เข้าใจไหม"

"ครับพ่อ"

รู้สึกว่าตานั้นยังทำใจไม่ค่อยได้..เอ๊ะดวงตามันเป็นสีแดงเหมือนจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้
ตานั่นเดินนำฉันไปที่รถ...

"นี่แพรวาเธอเงียบทำไม" นายนั่นเรียกชื่อฉันเพราะๆเป็นครั้งแรก..เป็นปลื้มค่ะ

"ป่าวนิ..ไม่ได้อะไร.."

"คือว่า..ฉันขอโทษนะ" นี่นายอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันไม่เคยขอโทษใครก่อนนะย่ะ ถ้าไม่รู้สึกผิดจริงๆนะ

"ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอนิ"

"แล้วนี่บ้านเธออยู่ไหนละ.

"นี่นายขับมาเรื่อยๆนี่ ขับมั่วหลอ"

"ก็เออนะสิ ฉันไม่ใช่เทวดานั้น จะไปรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน"

"เลี้ยวซ้ายตรงนี้ละ"

"นี่ยัยเบอะ พรุ่งนี้ฉันมารับเธอนะ"

"คือว่า....."

"ไม่มีข้อแม้..." ตานั้นพูดแล้วรีบขับออกไปทันที พรุ่งนี้มันจะเป็นยังไงมั้งเนี่ย....