ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องตื่นเต้น!?
“ทำไมช้าอย่างนี้นะ” คิลบ่นอย่างอดไม่ไหว
“นั่นสิคะ ถ้าเกิดคาโลไม่ยอมมา แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะเนี่ย” เรนอนเอ่ยอย่างเป็นกังวล
“บ๊ะ จะกลัวอะไรนักหนา เดี๋ยว 2 คนนั่นก็มาแล้ว ทำเป็นตื่นตูมไปได้” ครี้ดเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“นั่นสิ ฉันเห็นด้วยที่ครี้ดพูด เราประจำที่กันเถอะ” มาทิลด้าเอ่ยขัดเมื่อเห็นเรนอนทำท่าจะเถียง
+++++++++++++++++
ภาพแรกที่กระทบคลองจักษุ คือภาพเค้กขนาดใหญ่ที่จุดเทียนสว่างไสว สายรุ้งและเครื่องประดับต่างๆ ประดับประดาอย่างสวยงาม กับอีกเสียงที่กระทบโสตประสาท…
“เซอไพรส!!! แฮปปี้เบิร์ทเดย์คาโล!!”
ทุกอย่างดูมึนงงไปหมดสำหรับเจ้าชายแห่งคาโนวาล ร่างสูงหันซ้ายที ขวาที ก็เห็นแต่บรรดาพวก ‘ เพื่อนปี 2 ปัญญาอ่อนส่วนใหญ่ ’ ยืนยิ้มแป้นกันหน้าสลอน
“นี่มัน ….อะไรกันเนี่ย” คำถามถูกส่งมาจากเจ้าชายผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ถูกลากเข้ามามีเอี่ยวด้วย
“อะไรแกจะซื่อบื้อขนาดนี้นะคาโล” เฟรินพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ พลางตบไหล่คาโลดังป้าบ “วันนี้น่ะวันเกิดแกนะ ลืมแม้กระทั่งวันเกิดตัวเอง แกนี่มันไม่ได้เรื่องเล้ย”
จริงสิ…
วันนี้… วันเกิดเขาเองนี่
ความเข้าใจค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเจ้าชายแห่งคาโนวาล แย้มรอยยิ้มที่หาได้ยาก
“ขอบใจ ฉัน… ” คำกล่าวถูกขัดด้วยกล่องของขวัญสีฟ้าคาดริบบิ้นสีเงินที่ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ของขวัญวันเกิดนาย” เจ้าตัวยุ่งว่า ก่อนจะจับมันยัดใส่มือเจ้าของ แล้วเริ่มโอดครวญ “นายรู้มั๊ยว่าข้าวของพวกนี้มันแพงแค่ไหน ดีนะที่พ่อปีศาจ… ”
“อะไรนะ” คาโลขัด กลายเป็นเจ้าชายน้อยที่ไร้เดียงสาอีกครั้ง
“ก็ข้าวของพวกนี้น่ะ ทั้งสายรุ้ง เครื่องประดับ เฟรินเป็นคนจ่ายเงิน” โรเอ่ยตอบแทน เมื่อเห็นว่าเฟรินยังบ่นไม่หยุด “ส่วนเค้ก เรนอนเป็นคนทำ แต่ส่วนผสมทั้งหมด เฟรินจ่าย” นัยน์ตาสีเขียวฉายประกายประหลาด
“รวมทั้งต้นคิดจัดงานนี่ให้นายด้วย เอ้า … นี่ของนาย” เอ่ยต่อจนจบแล้วยื่นกล่องของขวัญสี่เหลี่ยมแบนๆให้ คาโลเดาได้ไม่ยากเลยว่านั่นเป็นหนังสือ
“งั้นที่นายไปกับเฟรินตอนเช้า… ” คนพูดเอ่ยอย่างเดาอะไรได้ลางๆ
“อย่างที่นายคิดนั่นแหละ ฉันพาเฟรินออกไปซื้อของพวกนี้” นัยน์ตาสีเขียวมรกตพราวระยับอย่างนึกขำ เมื่อเห็นคนตรงหน้า ‘ หึง ’ เขา
เมื่อบทสนทนาจบ เสียงเพลงหวานพลันแว่วมาตามสายลมจากนักดนตรีประจำป้อม เรียกให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียง
นิกส์ พรินวัล
“ได้เวลาร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้คาโลกันแล้วมั้ง” เจ้าตัวเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางเริ่มบรรเลงเพลง แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทู ยู
ชาวป้อมอัศวิน ปี 2 ร้องคลอตามเสียงเพลง ให้เจ้าของวันเกิดยิ้ม
น้อยๆ อย่างตื้นตันใจ
… เพื่อนงั้นเหรอ …
แต่ยังไม่ทันจะเป่าเทียน …
ปัง! ๆๆ
ทั้งหมดสะดุ้งเฮือกโดยพร้อมเพรียงกัน
“พวกเรายังมาไม่ครบกันอีกเหรอ” นางฟ้าแห่งป้อมอัศวิน แองเจลีน่า โรมานอฟ เดอะวิชช์ ออฟวิชช์ เอ่ยถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหันไปนับพวกพ้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน
“ครบแล้ว” คิลตอบด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ
แล้วใคร …?
ใครอยู่ข้างนอกนั่น?
ปัง! ๆๆ
ทั้งหมดสะดุ้งเฮือกอีกรอบ
“ผมเปิดเองครับ” ซีบิลอาสา แต่พอเปิดประตูออก บุคคลกลุ่มเล็กๆ ที่ยืนอยู่หน้าประตูทำเอาเด็กปี 2 ช็อกไปตามๆ กัน
อาจารย์ประจำป้อม มิสแรมเซิล กิลเบิร์ต
เสนาธิการซ้ายขวา โรเวน ฮาเวิร์ด ไธนอส ทิลดอล
กับอีก 3 ผู้คุมกฎ ลอเรนซ์ ดอร์น ลูคัส ซาโดเรีย โซมาเนีย มิสทรัล
รุ่นน้องปี 2 กลืนน้ำลายเอื้อก เมื่อเห็นบุรุษที่ยืนนำหน้าส่งรอยยิ้มน้อยๆ ให้ เหมือนเป็นสัญญาณอันตราย
“เฮ้ย เฟริน” ครี้ดที่อยู่ใกล้ๆ กระซิบถามอย่างตื่นๆ “ที่เรามาใช้ดาดฟ้าป้อมอัศวินเนี่ย ขอรึยังวะ”
“ไม่มีอะไรหรอกนะ ไม่ต้องตกใจ” เฟรินพูดเสียงดัง เรียกให้เพื่อนๆ พร้อมทั้งรุ่นพี่หันมามอง
“พวกพี่เค้ามาร่วมงาน ไม่ต้องตื่นเต้น มาเถอะคาโล แกเป่าเทียนซักที”
“ใช่จ้ะ อย่างที่เฟรินพูดนั่นแหละ ครูมาร่วมงาน ไม่ได้มาลงโทษพวกเธอหรอกจ้ะ” มิสแรมเซิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดีเหมือนเคย ทำให้เด็กปี 2 โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง
“แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้ายังมีคราวหน้าอีก จริงมั๊ยลอรี่”
เฟี้ยว! ฉึก!!
เสียงสเปเชียลเอฟเฟ็กที่มักจะได้ยินเป็นประจำถ้าอยู่ใกล้ๆ กับนักบวชและซาตานแห่งป้อมอัศวิน มีดสั้นสีเงินปักฉึกอยู่ที่กำแพงหินอย่างสวยงาม
“ไอ้ที่เรียกอย่างนั้น นายอยากตายมากใช่มั๊ยลูคัส” นักบวชอารมณ์บูดเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างน่ากลัว ให้คนที่ไม่คุ้นเคยสั่นสะท้านเป็นแถว
แต่นั่นไม่ใช่กับซาตานป้อมอัศวิน ลูคัสยังคงยิ้มแย้มต่อไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่กลัวสายตาของ ’ลอรี่’ เลยแม้แต่นิด
“เอาน่า ลอรี่ อย่าเพิ่งมาอารมณ์เสียตอนนี้สิ นายมาร่วมงานวันเกิดของคาลี่ไม่ใช่เหรอ”
“ถูกแล้วล่ะลอเรนซ์ อย่างที่ลูคัสพูดนั่นแหละ อย่าเพิ่งอารมณ์ไม่ดีสิ” โรเวนเอ่ยเสริม รอยยิ้มน้อยๆ ประดับบนเรียวปาก
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ …
แห่กันมาทั้งสภาสูง น่ากลัวชิบ …
“จ๊าก! โอ๊ยแองจี้ นี่ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย” เฟรินร้องลั่นขัดบรรยากาศที่ต่อไม่ติด นางฟ้าแห่งป้อมอัศวินถือคทาคู่ใจ มือเท้าสะเอว
“ผิดสิ ที่ฉันตีนายน่ะ เป็นการลงโทษที่ทำให้พวกเราต้องขวัญหนีดีฟ่อ กลัวจะโดนทำโทษ ที่จริงแค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ อีกทีดีมั๊ย!” เจ้าตัวต้นเรื่องสะดุ้งเฮือก กระโดดวูบเดียวไปหลบอยู่หลังเจ้าของวันเกิด กับคำแก้ตัวที่ไหลไปเรื่อย
“อ้าว ก็ถ้าเธอกลัวจะโดนทำโทษ แล้วจะมาทำไมล่ะ เธอน่ะไม่สมกับเป็นคนป้อมอัศวินเลยนะ ป้อมอัศวินน่ะมีแต่ผู้กล้า จริงมั๊ยฮะรุ่นพี่ มิสแรมเซิล” ประโยคหลังส่งงไปถามอาจารย์กับรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
เสียงหัวเราะฮาครืนดังลั่น กลับมาเป็นชาวป้อมอัศวินอีกครั้งหนึ่ง
++++++++++++++++++
หลังเสร็จเรื่องวุ่นวายจากการมาอย่างคาดไม่ถึงของรุ่นพี่และอาจารย์ประจำป้อม คาโลเพิ่งจะได้สังเกตการตกแต่งงานก็ตอนนี้
… สายรุ้งทั้งหมดออกโทนฟ้า – ขาว ไม่ว่าจะเป็นฟ้าเข้ม ฟ้าอ่อน หรือแม้แต่สีน้ำเงิน ถูกจัดเข้าคู่อย่างดีกับสีขาว
สไตล์การตกแต่งที่เหมือนกับขุดน้ำแข็งขึ้นมาประดับ เรียกรอยยิ้มของเจ้าชายเจ้าของงานประดับบนริมฝีปากบาง
… อยากรู้นัก ..ใครเป็นคนคิด …
“สไตล์การตกแต่งออกแบบโดยเฟริน” เสียงคนข้างกายพูดตอบราวกับมานั่งอยู่กลางใจ คำตอบรู้ทันทำให้เขาหันกลับไปมอง
เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว …
โร เซวาเรส
เจ้าคนที่กำลังจิบชาอย่างสบายอกสบายใจ ไม่ได้รับรู้เลยว่าถูกจ้องอยู่เป็นนาน ในที่สุด นัยน์ตาสีเขียวก็เบือนมาสบ รอยยิ้มประหลาดฉายชัด
“เฟรินไปได้ยินเรนอนพูดถึงวันเกิดนาย มันก็เลยได้ไอเดียแอบจัดงานวันเกิดให้นาย แต่ไม่รู้ว่าจะไปซื้อของยังไง ฉันก็เลยอาสาพาออกไปซื้อ แต่นายก็รู้นี่ว่าเค้าห้ามออกจากโรงเรียนถ้าไม่ใช่ปิดเทอม ก็เลยต้องแอบออกไปตอนเช้า ถ้าไปตอนเย็นร้านปิดหมด แล้วพออกไปวันที่สอง ‘เราสองคน’ ถูกโรเวนจับได้” คำอธิบายยาวเหยียดบอกเล่าจากปากนายขอทานโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ และดูเหมือนว่า มันจะเน้นตรงคำว่า ‘เราสองคน’ มากเป็นพิเศษ
“… พอโดนจับได้ เฟรินก็เลยเล่าให้โรเวนฟัง เขาก็เลยยอมให้ออกไปได้ แต่พอหลังจากวันเกิดนายห้ามออกไปอีก แต่ฉันก็โดนไปเหมือนกันนะ เป็นผู้คุมกฎแต่กลับแหกกฎซะเอง” โรเอ่ยยิ้มๆ ยกชาขึ้นจิบอย่างไม่สนใจอะไรอีก
“นั่นสิคะ ถ้าเกิดคาโลไม่ยอมมา แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะเนี่ย” เรนอนเอ่ยอย่างเป็นกังวล
“บ๊ะ จะกลัวอะไรนักหนา เดี๋ยว 2 คนนั่นก็มาแล้ว ทำเป็นตื่นตูมไปได้” ครี้ดเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“นั่นสิ ฉันเห็นด้วยที่ครี้ดพูด เราประจำที่กันเถอะ” มาทิลด้าเอ่ยขัดเมื่อเห็นเรนอนทำท่าจะเถียง
+++++++++++++++++
ภาพแรกที่กระทบคลองจักษุ คือภาพเค้กขนาดใหญ่ที่จุดเทียนสว่างไสว สายรุ้งและเครื่องประดับต่างๆ ประดับประดาอย่างสวยงาม กับอีกเสียงที่กระทบโสตประสาท…
“เซอไพรส!!! แฮปปี้เบิร์ทเดย์คาโล!!”
ทุกอย่างดูมึนงงไปหมดสำหรับเจ้าชายแห่งคาโนวาล ร่างสูงหันซ้ายที ขวาที ก็เห็นแต่บรรดาพวก ‘ เพื่อนปี 2 ปัญญาอ่อนส่วนใหญ่ ’ ยืนยิ้มแป้นกันหน้าสลอน
“นี่มัน ….อะไรกันเนี่ย” คำถามถูกส่งมาจากเจ้าชายผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ถูกลากเข้ามามีเอี่ยวด้วย
“อะไรแกจะซื่อบื้อขนาดนี้นะคาโล” เฟรินพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ พลางตบไหล่คาโลดังป้าบ “วันนี้น่ะวันเกิดแกนะ ลืมแม้กระทั่งวันเกิดตัวเอง แกนี่มันไม่ได้เรื่องเล้ย”
จริงสิ…
วันนี้… วันเกิดเขาเองนี่
ความเข้าใจค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเจ้าชายแห่งคาโนวาล แย้มรอยยิ้มที่หาได้ยาก
“ขอบใจ ฉัน… ” คำกล่าวถูกขัดด้วยกล่องของขวัญสีฟ้าคาดริบบิ้นสีเงินที่ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ของขวัญวันเกิดนาย” เจ้าตัวยุ่งว่า ก่อนจะจับมันยัดใส่มือเจ้าของ แล้วเริ่มโอดครวญ “นายรู้มั๊ยว่าข้าวของพวกนี้มันแพงแค่ไหน ดีนะที่พ่อปีศาจ… ”
“อะไรนะ” คาโลขัด กลายเป็นเจ้าชายน้อยที่ไร้เดียงสาอีกครั้ง
“ก็ข้าวของพวกนี้น่ะ ทั้งสายรุ้ง เครื่องประดับ เฟรินเป็นคนจ่ายเงิน” โรเอ่ยตอบแทน เมื่อเห็นว่าเฟรินยังบ่นไม่หยุด “ส่วนเค้ก เรนอนเป็นคนทำ แต่ส่วนผสมทั้งหมด เฟรินจ่าย” นัยน์ตาสีเขียวฉายประกายประหลาด
“รวมทั้งต้นคิดจัดงานนี่ให้นายด้วย เอ้า … นี่ของนาย” เอ่ยต่อจนจบแล้วยื่นกล่องของขวัญสี่เหลี่ยมแบนๆให้ คาโลเดาได้ไม่ยากเลยว่านั่นเป็นหนังสือ
“งั้นที่นายไปกับเฟรินตอนเช้า… ” คนพูดเอ่ยอย่างเดาอะไรได้ลางๆ
“อย่างที่นายคิดนั่นแหละ ฉันพาเฟรินออกไปซื้อของพวกนี้” นัยน์ตาสีเขียวมรกตพราวระยับอย่างนึกขำ เมื่อเห็นคนตรงหน้า ‘ หึง ’ เขา
เมื่อบทสนทนาจบ เสียงเพลงหวานพลันแว่วมาตามสายลมจากนักดนตรีประจำป้อม เรียกให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียง
นิกส์ พรินวัล
“ได้เวลาร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้คาโลกันแล้วมั้ง” เจ้าตัวเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางเริ่มบรรเลงเพลง แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทู ยู
ชาวป้อมอัศวิน ปี 2 ร้องคลอตามเสียงเพลง ให้เจ้าของวันเกิดยิ้ม
น้อยๆ อย่างตื้นตันใจ
… เพื่อนงั้นเหรอ …
แต่ยังไม่ทันจะเป่าเทียน …
ปัง! ๆๆ
ทั้งหมดสะดุ้งเฮือกโดยพร้อมเพรียงกัน
“พวกเรายังมาไม่ครบกันอีกเหรอ” นางฟ้าแห่งป้อมอัศวิน แองเจลีน่า โรมานอฟ เดอะวิชช์ ออฟวิชช์ เอ่ยถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหันไปนับพวกพ้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน
“ครบแล้ว” คิลตอบด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ
แล้วใคร …?
ใครอยู่ข้างนอกนั่น?
ปัง! ๆๆ
ทั้งหมดสะดุ้งเฮือกอีกรอบ
“ผมเปิดเองครับ” ซีบิลอาสา แต่พอเปิดประตูออก บุคคลกลุ่มเล็กๆ ที่ยืนอยู่หน้าประตูทำเอาเด็กปี 2 ช็อกไปตามๆ กัน
อาจารย์ประจำป้อม มิสแรมเซิล กิลเบิร์ต
เสนาธิการซ้ายขวา โรเวน ฮาเวิร์ด ไธนอส ทิลดอล
กับอีก 3 ผู้คุมกฎ ลอเรนซ์ ดอร์น ลูคัส ซาโดเรีย โซมาเนีย มิสทรัล
รุ่นน้องปี 2 กลืนน้ำลายเอื้อก เมื่อเห็นบุรุษที่ยืนนำหน้าส่งรอยยิ้มน้อยๆ ให้ เหมือนเป็นสัญญาณอันตราย
“เฮ้ย เฟริน” ครี้ดที่อยู่ใกล้ๆ กระซิบถามอย่างตื่นๆ “ที่เรามาใช้ดาดฟ้าป้อมอัศวินเนี่ย ขอรึยังวะ”
“ไม่มีอะไรหรอกนะ ไม่ต้องตกใจ” เฟรินพูดเสียงดัง เรียกให้เพื่อนๆ พร้อมทั้งรุ่นพี่หันมามอง
“พวกพี่เค้ามาร่วมงาน ไม่ต้องตื่นเต้น มาเถอะคาโล แกเป่าเทียนซักที”
“ใช่จ้ะ อย่างที่เฟรินพูดนั่นแหละ ครูมาร่วมงาน ไม่ได้มาลงโทษพวกเธอหรอกจ้ะ” มิสแรมเซิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดีเหมือนเคย ทำให้เด็กปี 2 โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง
“แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้ายังมีคราวหน้าอีก จริงมั๊ยลอรี่”
เฟี้ยว! ฉึก!!
เสียงสเปเชียลเอฟเฟ็กที่มักจะได้ยินเป็นประจำถ้าอยู่ใกล้ๆ กับนักบวชและซาตานแห่งป้อมอัศวิน มีดสั้นสีเงินปักฉึกอยู่ที่กำแพงหินอย่างสวยงาม
“ไอ้ที่เรียกอย่างนั้น นายอยากตายมากใช่มั๊ยลูคัส” นักบวชอารมณ์บูดเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างน่ากลัว ให้คนที่ไม่คุ้นเคยสั่นสะท้านเป็นแถว
แต่นั่นไม่ใช่กับซาตานป้อมอัศวิน ลูคัสยังคงยิ้มแย้มต่อไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่กลัวสายตาของ ’ลอรี่’ เลยแม้แต่นิด
“เอาน่า ลอรี่ อย่าเพิ่งมาอารมณ์เสียตอนนี้สิ นายมาร่วมงานวันเกิดของคาลี่ไม่ใช่เหรอ”
“ถูกแล้วล่ะลอเรนซ์ อย่างที่ลูคัสพูดนั่นแหละ อย่าเพิ่งอารมณ์ไม่ดีสิ” โรเวนเอ่ยเสริม รอยยิ้มน้อยๆ ประดับบนเรียวปาก
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ …
แห่กันมาทั้งสภาสูง น่ากลัวชิบ …
“จ๊าก! โอ๊ยแองจี้ นี่ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย” เฟรินร้องลั่นขัดบรรยากาศที่ต่อไม่ติด นางฟ้าแห่งป้อมอัศวินถือคทาคู่ใจ มือเท้าสะเอว
“ผิดสิ ที่ฉันตีนายน่ะ เป็นการลงโทษที่ทำให้พวกเราต้องขวัญหนีดีฟ่อ กลัวจะโดนทำโทษ ที่จริงแค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ อีกทีดีมั๊ย!” เจ้าตัวต้นเรื่องสะดุ้งเฮือก กระโดดวูบเดียวไปหลบอยู่หลังเจ้าของวันเกิด กับคำแก้ตัวที่ไหลไปเรื่อย
“อ้าว ก็ถ้าเธอกลัวจะโดนทำโทษ แล้วจะมาทำไมล่ะ เธอน่ะไม่สมกับเป็นคนป้อมอัศวินเลยนะ ป้อมอัศวินน่ะมีแต่ผู้กล้า จริงมั๊ยฮะรุ่นพี่ มิสแรมเซิล” ประโยคหลังส่งงไปถามอาจารย์กับรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
เสียงหัวเราะฮาครืนดังลั่น กลับมาเป็นชาวป้อมอัศวินอีกครั้งหนึ่ง
++++++++++++++++++
หลังเสร็จเรื่องวุ่นวายจากการมาอย่างคาดไม่ถึงของรุ่นพี่และอาจารย์ประจำป้อม คาโลเพิ่งจะได้สังเกตการตกแต่งงานก็ตอนนี้
… สายรุ้งทั้งหมดออกโทนฟ้า – ขาว ไม่ว่าจะเป็นฟ้าเข้ม ฟ้าอ่อน หรือแม้แต่สีน้ำเงิน ถูกจัดเข้าคู่อย่างดีกับสีขาว
สไตล์การตกแต่งที่เหมือนกับขุดน้ำแข็งขึ้นมาประดับ เรียกรอยยิ้มของเจ้าชายเจ้าของงานประดับบนริมฝีปากบาง
… อยากรู้นัก ..ใครเป็นคนคิด …
“สไตล์การตกแต่งออกแบบโดยเฟริน” เสียงคนข้างกายพูดตอบราวกับมานั่งอยู่กลางใจ คำตอบรู้ทันทำให้เขาหันกลับไปมอง
เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว …
โร เซวาเรส
เจ้าคนที่กำลังจิบชาอย่างสบายอกสบายใจ ไม่ได้รับรู้เลยว่าถูกจ้องอยู่เป็นนาน ในที่สุด นัยน์ตาสีเขียวก็เบือนมาสบ รอยยิ้มประหลาดฉายชัด
“เฟรินไปได้ยินเรนอนพูดถึงวันเกิดนาย มันก็เลยได้ไอเดียแอบจัดงานวันเกิดให้นาย แต่ไม่รู้ว่าจะไปซื้อของยังไง ฉันก็เลยอาสาพาออกไปซื้อ แต่นายก็รู้นี่ว่าเค้าห้ามออกจากโรงเรียนถ้าไม่ใช่ปิดเทอม ก็เลยต้องแอบออกไปตอนเช้า ถ้าไปตอนเย็นร้านปิดหมด แล้วพออกไปวันที่สอง ‘เราสองคน’ ถูกโรเวนจับได้” คำอธิบายยาวเหยียดบอกเล่าจากปากนายขอทานโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ และดูเหมือนว่า มันจะเน้นตรงคำว่า ‘เราสองคน’ มากเป็นพิเศษ
“… พอโดนจับได้ เฟรินก็เลยเล่าให้โรเวนฟัง เขาก็เลยยอมให้ออกไปได้ แต่พอหลังจากวันเกิดนายห้ามออกไปอีก แต่ฉันก็โดนไปเหมือนกันนะ เป็นผู้คุมกฎแต่กลับแหกกฎซะเอง” โรเอ่ยยิ้มๆ ยกชาขึ้นจิบอย่างไม่สนใจอะไรอีก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น