ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...หวง...
วันนี้แล้วซินะ
ความคิดที่ทำให้เฟรินตื่นเต้นจนแทบทานอะไรไม่ลง อาหารที่แต่เดิมเคยทาน 3 จาน วันนี้กลับกินแค่ 2
ความผิดปกติที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลสังเกตเห็น พร้อมๆ กับที่นักฆ่าแห่งซาเรสสังเกตเห็นเช่นกัน
“นายเป็นอะไรรึเปล่าเฟริน” ถ้อยคำเรียบๆ จากคนเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง
“เปล่า” คำตอบจากเจ้าหญิงหัวขโมยตัวแสบ
“หรือว่า… ” คิลเกริ่น มองตาเฟรินอย่างรู้ทัน “ … เรื่องวันนี้”
เฟรินยิ้มเผล่ มองเจ้าคนที่มันรู้ทันเสมอ แล้วถอนหายใจ
“ใช่ เรื่องวันนี้แหละ มันทำเอาฉันตื่นเต้นจนกินไม่ลง”
ขนาดกินไม่ลงนะเนี่ย ยังกินไปตั้งสอง
แล้วเรื่องวันนี้ …
มันเรื่องอะไรกันล่ะ ?
ความคิดที่ทำให้เจ้าชายคาโลผู้ถูกทิ้งให้อยู่นอกวง เอ่ยถามด้วยความสงสัย แม้เจ้าตัวยังคงรักษาสีหน้าไม่ใส่ใจ
“วันนี้มีอะไรเฟริน”
นัยน์ตาสีน้ำตาลของเฟรินเบือนไปสบเจ้าชายมาดมาก ด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา ขณะที่คิลเริ่มหัวเราะหึ หึ
ไอ้ขี้เก๊ก
อยากรู้แล้วยังทำเก๊กอยู่นั่นแหละ ทั้งๆ ที่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้เรื่องอีก น่าจะแกล้งซะให้เข็ด
ความคิดที่ทำให้เฟรินขยับยิ้ม ก่อนเอ่ยตอบ
“วันนี้ก็มีเรื่องตื่นเต้นน่ะสิ ถามได้”
เรื่องตื่นเต้น?
เรื่องอะไรของมันวะ
คาโลสบถในใจอย่างรู้สึกรำคาญคำตอบเล่นลิ้นของแม่ตัวแสบ ที่ทำให้เขาใจปั่นป่วนโหวงเหวงอยู่ตั้งอาทิตย์กว่า
เฟรินมองคนตรงหน้าอย่างนึกขำ เมื่อเห็นมันเริ่มขมวดคิ้ว
คิลถอนใจ นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายระริก ก่อนเอ่ยขึ้น
“เอาน่า คาโล แกก็อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวยังไงเย็นนี้แกก็ได้รู้อยู่ดีนั่นแหละ”
“ใช่ๆ” คำปลอบที่เฟรินส่งเสียงสนับสนุนเห็นด้วยอย่างเต็มที่ “เย็นนี้แกก็รู้เอง ไปเถอะ จะเข้าเรียนแล้ว” ว่าจบ เจ้าหล่อนก็ยกจานไปเก็บ พร้อมกับคำเร่ง เมื่อเห็นไอ้ก้อนน้ำแข็งเดินได้มันยังนั่งอยู่ที่เดิม “เร็วซี่ แกอยากโดนเขาหาว่าหัวหน้าชั้นปีเข้าเรียนสายเรอะ”
คาโลตวัดนัยน์ตาสีฟ้าจะไปดุ แต่เจ้าหล่อนกลับยิ้มกวนๆ แล้วเผ่นหายไปอย่างรวดเร็ว
เรื่องตื่นเต้น …
วันนี้เย็น ?
เรื่องวุ่นวายล่ะสิไม่ว่า
ความคิดที่ทำให้ร่างสูงถอนหายใจ ตัดสินใจแน่วแน่ว่ายังไงก็จะไม่ไปยุ่งกับ ’ เรื่องตื่นเต้น’ ของสองคนนั่นเป็นอันขาด
+++++++++++++++
วันที่ 19 ธันวาคม ED.1111
วันนี้เฟรินพูดถึง ‘ เรื่องตื่นเต้น ’ ที่จะเกิดขึ้นตอนเย็น เข้ากับคิลได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ไอ้เรื่องก่อความวุ่นวายเนี่ย ….
“คาโล” เสียงเรียกที่ทำให้เจ้าตัวเงยหน้าจากไดอารี่ พร้อมกับปิดมัน ดัง ‘ ฟึ่บ’
“มีอะไร” เอ่ยถามหญิงสาวที่ตอนนี้ยิ้มหวานๆ ส่งให้ นึกในใจว่ามันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
หญิงสาวหน้างอลงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดไร้เยื่อใยนั่น แต่ก็ยิ้มขึ้นมาใหม่พร้อมกับเอ่ยเสียงหวาน
“นายจำ ‘ เรื่องตื่นเต้น’ ที่ฉันกับคิลพูดถึงเมื่อเช้าได้มั๊ย ตอนนี้‘ เรื่องตื่นเต้น’ นั่นกำลังจะเริ่มแล้วนะ ไปกันเถอะ” พูดจบมือเรียวๆ ก็ยื่นมาคว้าแขนของคนตรงหน้าแล้วดึง แต่อีกคนกลับไม่เล่นด้วย
“นายจะไปทำ‘ เรื่องตื่นเต้น’ อะไรของนายกับคิลก็ไป ไม่ต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วย” คำปฏิเสธตรงๆ ที่ทำให้เฟรินชะงัก ความโกรธแล่นเป็นริ้วๆ ข่มสตินับหนึ่งถึงสิบ แล้วเอ่ยขึ้นใหม่
“น่านะ แป๊บเดียวก็ได้ นะ นะ นะ”ประโยคที่มีกระแสเว้าวอน พร้อมกับนัยน์ตาสีน้ำตาลที่สบกับนัยน์ตาสีฟ้าอย่างขอความเห็นใจ แต่คนที่ใจอ่อนเสมอ บัดนี้ใจไม่อ่อนเลยสักนิด
“นายก็ไปกับคิลสิ” คาโลพูดอย่างรำคาญ แต่อีกคนส่ายหน้าดิ๊ก
“คิลมันไปก่อนแล้ว นายไปกับฉันนะ”
“ถ้านายอยากหาคนไปด้วย ก็ไปกับโรโน่นสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ร่างสูงตัดบทห้วนอย่างไม่อยากจะยุ่งด้วย
โรเหรอ ….
เร็วเท่าความคิด เฟรินเอ่ยถามคนตรงหน้าที่หันหลังให้ ไม่พูดไม่จาอย่างงุนงง
“โรมาเกี่ยวอะไรด้วย”
ประโยคคำถามที่ทำให้คาโลฉุนกึก นึกอยากจะเดินหนีไปให้ไกล เสียแต่คนถามมันยืนขวางหน้าทำตาแป๋วอยู่ แถมยังยึดแขนอีกข้างหนึ่งไว้แน่น
“เห็นหายไปด้วยกันตั้งหลายวัน น่าจะสนิทกันดีแล้ว เพราะงั้นก็ไปกับมันก็แล้วกัน” คำตอบเย็นเยียบที่เค้นลอดไรฟันอย่างยากเย็น
และแล้วเฟรินก็ถึงบางอ้อ
ที่แท้…
… มันก็หึงนี่เอง
ความคิดที่ทำให้เฟรินนึกขำ นัยน์ตาพราวระยับ
… มันหึงเป็นกับเขาด้วยแฮะ …
“เรื่องโรน่ะ เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้… มาพูดเรื่องของเราก่อนดีกว่านะ” เฟรินพูดเสียงแผ่ว เบียดร่างบางเข้ากับท่อนแขนอีกฝ่าย
… เริ่มปฏิบัติการหลอมน้ำแข็ง …
ใบหน้าของคาโลขึ้นสีก่ำสุกอย่างรวดเร็ว เพราะการกระทำของสุภาพสตรีที่ไม่เคยเจียมตัวเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง!
“น่านะ คาโล ไปกับฉันก่อนเถอะ แล้วทีนี้นะ นายจะได้รู้ซักทีว่าตอนเช้าฉันไปไหนมา” คำพูดแผ่วๆ ที่เรียกความสงสัยของคาโลได้ชะงัดนัก
“ตอนเช้า …?” คำถามถูกส่งมาเหมือนไม่แน่ใจ
“ใช่” คำยืนยันจากเจ้าหญิงหัวขโมยตัวแสบที่ทำให้เขาจิตใจปั่นป่วนวุ่นวาย ตั้งแต่เจ้าหล่อนก้าวเข้ามาในชีวิตเขา
เจ้าตัวผ่อนลมหายใจช้า ก่อนเอ่ย “ก็ได้ แป๊บเดียวนะ”
คำจำยอมที่ทำให้เฟรินยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันด้วยมาดที่ห่างไกลสาวน้อย นัยน์ตาใสปิ๊ง “มาเถอะ แล้วแกจะไม่เสียใจเลย” ว่าจบก็ออกแรงดึงไปทางบันได
ไปยังดาดฟ้าป้อมอัศวิน …
A/N: แง่ว ตอนนี้รู้สึกว่าจะสั้นกว่าตอนที่แล้วแฮะ ง่า ^^\"
ความคิดที่ทำให้เฟรินตื่นเต้นจนแทบทานอะไรไม่ลง อาหารที่แต่เดิมเคยทาน 3 จาน วันนี้กลับกินแค่ 2
ความผิดปกติที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลสังเกตเห็น พร้อมๆ กับที่นักฆ่าแห่งซาเรสสังเกตเห็นเช่นกัน
“นายเป็นอะไรรึเปล่าเฟริน” ถ้อยคำเรียบๆ จากคนเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง
“เปล่า” คำตอบจากเจ้าหญิงหัวขโมยตัวแสบ
“หรือว่า… ” คิลเกริ่น มองตาเฟรินอย่างรู้ทัน “ … เรื่องวันนี้”
เฟรินยิ้มเผล่ มองเจ้าคนที่มันรู้ทันเสมอ แล้วถอนหายใจ
“ใช่ เรื่องวันนี้แหละ มันทำเอาฉันตื่นเต้นจนกินไม่ลง”
ขนาดกินไม่ลงนะเนี่ย ยังกินไปตั้งสอง
แล้วเรื่องวันนี้ …
มันเรื่องอะไรกันล่ะ ?
ความคิดที่ทำให้เจ้าชายคาโลผู้ถูกทิ้งให้อยู่นอกวง เอ่ยถามด้วยความสงสัย แม้เจ้าตัวยังคงรักษาสีหน้าไม่ใส่ใจ
“วันนี้มีอะไรเฟริน”
นัยน์ตาสีน้ำตาลของเฟรินเบือนไปสบเจ้าชายมาดมาก ด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา ขณะที่คิลเริ่มหัวเราะหึ หึ
ไอ้ขี้เก๊ก
อยากรู้แล้วยังทำเก๊กอยู่นั่นแหละ ทั้งๆ ที่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้เรื่องอีก น่าจะแกล้งซะให้เข็ด
ความคิดที่ทำให้เฟรินขยับยิ้ม ก่อนเอ่ยตอบ
“วันนี้ก็มีเรื่องตื่นเต้นน่ะสิ ถามได้”
เรื่องตื่นเต้น?
เรื่องอะไรของมันวะ
คาโลสบถในใจอย่างรู้สึกรำคาญคำตอบเล่นลิ้นของแม่ตัวแสบ ที่ทำให้เขาใจปั่นป่วนโหวงเหวงอยู่ตั้งอาทิตย์กว่า
เฟรินมองคนตรงหน้าอย่างนึกขำ เมื่อเห็นมันเริ่มขมวดคิ้ว
คิลถอนใจ นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายระริก ก่อนเอ่ยขึ้น
“เอาน่า คาโล แกก็อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวยังไงเย็นนี้แกก็ได้รู้อยู่ดีนั่นแหละ”
“ใช่ๆ” คำปลอบที่เฟรินส่งเสียงสนับสนุนเห็นด้วยอย่างเต็มที่ “เย็นนี้แกก็รู้เอง ไปเถอะ จะเข้าเรียนแล้ว” ว่าจบ เจ้าหล่อนก็ยกจานไปเก็บ พร้อมกับคำเร่ง เมื่อเห็นไอ้ก้อนน้ำแข็งเดินได้มันยังนั่งอยู่ที่เดิม “เร็วซี่ แกอยากโดนเขาหาว่าหัวหน้าชั้นปีเข้าเรียนสายเรอะ”
คาโลตวัดนัยน์ตาสีฟ้าจะไปดุ แต่เจ้าหล่อนกลับยิ้มกวนๆ แล้วเผ่นหายไปอย่างรวดเร็ว
เรื่องตื่นเต้น …
วันนี้เย็น ?
เรื่องวุ่นวายล่ะสิไม่ว่า
ความคิดที่ทำให้ร่างสูงถอนหายใจ ตัดสินใจแน่วแน่ว่ายังไงก็จะไม่ไปยุ่งกับ ’ เรื่องตื่นเต้น’ ของสองคนนั่นเป็นอันขาด
+++++++++++++++
วันที่ 19 ธันวาคม ED.1111
วันนี้เฟรินพูดถึง ‘ เรื่องตื่นเต้น ’ ที่จะเกิดขึ้นตอนเย็น เข้ากับคิลได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ไอ้เรื่องก่อความวุ่นวายเนี่ย ….
“คาโล” เสียงเรียกที่ทำให้เจ้าตัวเงยหน้าจากไดอารี่ พร้อมกับปิดมัน ดัง ‘ ฟึ่บ’
“มีอะไร” เอ่ยถามหญิงสาวที่ตอนนี้ยิ้มหวานๆ ส่งให้ นึกในใจว่ามันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
หญิงสาวหน้างอลงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดไร้เยื่อใยนั่น แต่ก็ยิ้มขึ้นมาใหม่พร้อมกับเอ่ยเสียงหวาน
“นายจำ ‘ เรื่องตื่นเต้น’ ที่ฉันกับคิลพูดถึงเมื่อเช้าได้มั๊ย ตอนนี้‘ เรื่องตื่นเต้น’ นั่นกำลังจะเริ่มแล้วนะ ไปกันเถอะ” พูดจบมือเรียวๆ ก็ยื่นมาคว้าแขนของคนตรงหน้าแล้วดึง แต่อีกคนกลับไม่เล่นด้วย
“นายจะไปทำ‘ เรื่องตื่นเต้น’ อะไรของนายกับคิลก็ไป ไม่ต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วย” คำปฏิเสธตรงๆ ที่ทำให้เฟรินชะงัก ความโกรธแล่นเป็นริ้วๆ ข่มสตินับหนึ่งถึงสิบ แล้วเอ่ยขึ้นใหม่
“น่านะ แป๊บเดียวก็ได้ นะ นะ นะ”ประโยคที่มีกระแสเว้าวอน พร้อมกับนัยน์ตาสีน้ำตาลที่สบกับนัยน์ตาสีฟ้าอย่างขอความเห็นใจ แต่คนที่ใจอ่อนเสมอ บัดนี้ใจไม่อ่อนเลยสักนิด
“นายก็ไปกับคิลสิ” คาโลพูดอย่างรำคาญ แต่อีกคนส่ายหน้าดิ๊ก
“คิลมันไปก่อนแล้ว นายไปกับฉันนะ”
“ถ้านายอยากหาคนไปด้วย ก็ไปกับโรโน่นสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ร่างสูงตัดบทห้วนอย่างไม่อยากจะยุ่งด้วย
โรเหรอ ….
เร็วเท่าความคิด เฟรินเอ่ยถามคนตรงหน้าที่หันหลังให้ ไม่พูดไม่จาอย่างงุนงง
“โรมาเกี่ยวอะไรด้วย”
ประโยคคำถามที่ทำให้คาโลฉุนกึก นึกอยากจะเดินหนีไปให้ไกล เสียแต่คนถามมันยืนขวางหน้าทำตาแป๋วอยู่ แถมยังยึดแขนอีกข้างหนึ่งไว้แน่น
“เห็นหายไปด้วยกันตั้งหลายวัน น่าจะสนิทกันดีแล้ว เพราะงั้นก็ไปกับมันก็แล้วกัน” คำตอบเย็นเยียบที่เค้นลอดไรฟันอย่างยากเย็น
และแล้วเฟรินก็ถึงบางอ้อ
ที่แท้…
… มันก็หึงนี่เอง
ความคิดที่ทำให้เฟรินนึกขำ นัยน์ตาพราวระยับ
… มันหึงเป็นกับเขาด้วยแฮะ …
“เรื่องโรน่ะ เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้… มาพูดเรื่องของเราก่อนดีกว่านะ” เฟรินพูดเสียงแผ่ว เบียดร่างบางเข้ากับท่อนแขนอีกฝ่าย
… เริ่มปฏิบัติการหลอมน้ำแข็ง …
ใบหน้าของคาโลขึ้นสีก่ำสุกอย่างรวดเร็ว เพราะการกระทำของสุภาพสตรีที่ไม่เคยเจียมตัวเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง!
“น่านะ คาโล ไปกับฉันก่อนเถอะ แล้วทีนี้นะ นายจะได้รู้ซักทีว่าตอนเช้าฉันไปไหนมา” คำพูดแผ่วๆ ที่เรียกความสงสัยของคาโลได้ชะงัดนัก
“ตอนเช้า …?” คำถามถูกส่งมาเหมือนไม่แน่ใจ
“ใช่” คำยืนยันจากเจ้าหญิงหัวขโมยตัวแสบที่ทำให้เขาจิตใจปั่นป่วนวุ่นวาย ตั้งแต่เจ้าหล่อนก้าวเข้ามาในชีวิตเขา
เจ้าตัวผ่อนลมหายใจช้า ก่อนเอ่ย “ก็ได้ แป๊บเดียวนะ”
คำจำยอมที่ทำให้เฟรินยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันด้วยมาดที่ห่างไกลสาวน้อย นัยน์ตาใสปิ๊ง “มาเถอะ แล้วแกจะไม่เสียใจเลย” ว่าจบก็ออกแรงดึงไปทางบันได
ไปยังดาดฟ้าป้อมอัศวิน …
A/N: แง่ว ตอนนี้รู้สึกว่าจะสั้นกว่าตอนที่แล้วแฮะ ง่า ^^\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น