ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความลับ?
เหมันต์ฤดูเริ่มเยื้องกรายเข้าสู่เอดินเบิร์กอีกครั้ง ดลบันดาลให้ท้องฟ้ายามเช้าที่ควรจะสว่างไสวด้วยแสงอาทิตย์ กลับหม่นหมองทอแสงอ่อนลง อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การนอนหลับพักเป็นอย่างยิ่ง แต่บัดนี้ ใครบางคนกลับค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น
เจ้าชายคนสำคัญแห่งคาโนวาลเหลือบมองทิวทัศน์ด้านนอกที่ยังคงมืดครึ้มอยู่ ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน เอ่ยปลุกคิล (ที่มีแต่เสียงคราง และเสียงบิดขี้เกียจตอบกลับมา) แล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ
หลังออกจากห้องน้ำ ในที่สุดคิลก็ลุกขึ้นนั่ง อ้าปากหาว เอ่ยขึ้น
“วันนี้ตานายปลุกเฟริน” ประโยคที่เจ้าชายคาโล แห่งคาโนวาลเพียงพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยต่อ “ไปเจอกันที่ห้องอาหารดรากอนเลยแล้วกัน” แล้วผละไป
ระหว่างทางเดินไปที่ห้อง เจ้าคนที่ปกติบัดนี้กำลังนอนหลับอุตุอยู่ใต้ผ้าห่ม กลับโผล่พรวดออกมาจากห้องอย่างไม่ปราณีปราศรัย พร้อมๆ กับ … ?
โร เซวาเรส เดอะ เบกการ์ด ออฟ ทริสทอร์ ?
เจ้าคนที่นัยน์ตาสีเขียวพราวระยับ เดินตามหลังเฟรินพร้อมรอยยิ้มประหลาดฉายบนริมฝีปาก ก่อนทั้งคู่จะเดินหายลับไป
ทำไมวันนี้เฟรินถึงตื่นเช้า … ?
แล้วที่น่าสงสัยยิ่งกว่า ... ทำไมหมอนั่นถึงไปอยู่ในห้องของเฟริน ?
ความคิดที่ทำให้ดวงหน้าคมคายฉายแววเคร่งขึ้นมาถนัด ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นในใจอย่างไม่มีเหตุผล สัญชาติญาณส่วนลึกบอกว่าเขาควรตามไป เสียแต่อาการเจ็บแปลบตรงหัวใจทำให้เขาเดินกลับห้องไปรอคิลอาบน้ำ …
++++++++++++++++
“คาโลมันบอกว่า วันนี้โรมันปลุกแกตื่นได้ตั้งแต่เช้า” คิลว่าหลังจากที่เขากับคาโลเจอเจ้าตัวยุ่งระหว่างเดินไปห้องเรียน ก่อนส่งคำถามต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “มันปลุกแกด้วยวิธีไหนน่ะ ถีบแกตกเตียง เอาน้ำมาสาด พังเตียงทิ้ง หรือว่า… ”
“พอเลยๆ คิล วิธีที่แกเสนอมาเนี่ย โหดชิบ” เฟริน เดอเบอร์โรว์ หรือ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินซ์เซส ออฟเดมอส แอน บารามอส เอ่ยขัด ก่อนที่มันจะเสนอวิธีการปลุกที่โหดร้ายยิ่งกว่านี้
“อ้าว ก็ถ้าโรมันไม่ได้ใช้วิธีพวกนั้น แล้วมันใช้วิธีไหนล่ะ” คิลเอ่ยถามด้วยความสงสัยเสียเต็มประดา เฟรินกลอกตาไปมา แต่ไม่ตอบคำถาม
นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองเจ้าหญิงหัวขโมยที่นับวันเริ่มจะมีความลับมากขึ้นทุกที เอ่ยถามเสียงเรียบ
“นายก็บอกมาสิว่าโรใช้วิธีอะไรปลุกนาย บางทีฉันจะได้ใช้วิธีนั้นปลุกนายบ้าง”
เฟรินกลอกตา ทำสีหน้าปั้นยาก เอ่ยตอบเมื่อเจ้าเพื่อนข้างๆ ตัว ใช้ศอกถองเป็นการเตือน “ก็ไอ้โรน่ะสิ พอเปิดประตูให้มันเข้ามา มันก็บอกว่าโรเวนเรียกประชุม … ” เฟรินทำสีหน้าปั้นยาก ขณะที่คิลเริ่มกลั้นหัวเราะกึกๆ “… แล้วมันยังเสือกบอกอีกว่า ใครไปสายจะให้รุ่นพี่ลอเรนซ์ กับ ลูคัสทำโทษ” เท่านั้นเอง คิลปล่อยก๊ากอย่างสุดจะทนขณะจินตนาการภาพใบหน้าเพื่อนรักที่รีบพรวดพราดไปอาบน้ำ แม้แต่คนยิ้มยากยังหลุดการควบคุม
“อย่ามาหัวเราะนะ ไอ้ประสาทสองตัวนี่” เฟรินด่ากลับ ใบหน้าขึ้นสีเรื่อจางๆ เสียงหัวเราะจึงค่อยๆซาลงอย่างยากเย็น “เป็นแก แกจะทำไง นอนอยู่ดีๆ ไอ้โรบอกว่าโรเวนเรียกประชุม ไปสายโดนรุ่นพี่ลอเรนซ์กับลูคัสทำโทษ รุ่นพี่ลูคัสยังไม่เท่าไหร่ แต่รุ่นพี่ลอเรนซ์น่ะสิ” พูดจบเจ้าตัวก็ทำท่าขนพองสยองเกล้า เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นอีกระลอกอย่างควบคุมไม่อยู่ ครั้งนี้ดังจนจนคนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว
เฟรินแยกเขี้ยวงุดใส่เจ้าคนที่กำลังที่หัวเราะเสียดังลั่น จนมันพยายามควบคุมตัวเองไว้อย่างยากเย็น นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายระริก
“วิธีของไอ้โรนี่มันดีจริงๆ เลย วันหลัง ฉันกับคาโลคงต้องใช้วิธีนี้ปลุกแกบ้าง ถ้าแกยังตื่นยากอยู่อย่างนี้” ประโยคที่เฟรินได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง ถลึงตามองไอ้คนที่มันเริ่มจะหัวเราะอีกรอบอย่างเซ็งๆ
“แล้วเมื่อเช้านายกับโรหายไปไหนมา” เสียงถามดังขึ้นจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่เงียบไปนาน นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวอย่างจะเค้นความจริง
เฟรินทำสีหน้าปั้นยาก เอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ไม่มีอะไรหรอก” ว่าจบก็เดินไปประจำที่นั่งหลังห้องในวิชาประวัติศาสตร์ ของอาจารย์เจ้าชาย ชามัล ฟาโรเวล
+++++++++++++
อีกแล้วงั้นเหรอ …. ?
วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อมาปลุกแม่ตัวยุ่งโดยเฉพาะ เพราะเขาคิดว่าการตื่นเช้าเมื่อวานอาจทำให้เขาต้องปลุกแม่ตัวยุ่งนานขึ้น
แต่เขาก็ยังช้าไป ….
หลังจากไปเคาะประตูห้องแม่ตัวดีอยู่เป็นนานสองนาน นานจนผิดสังเกต คทาพิพากษาถึงได้ถูกเรียกเข้ามือ ร่ายเวทปลดล๊อกบานประตู ผลักประตูให้เปิดออก แล้วเขาก็ต้องพบกับความว่างเปล่า ….
เฟรินไม่ได้อยู่ในห้อง
ผ้าห่มถูกพับเรียบร้อยอยู่บนเตียงที่จัดเสร็จเรียบร้อย ผ้าม่านสีลาเวนเดอร์ไหวเบาๆ ตามแรงลม ตู้เสื้อผ้าสีเข้มตั้งอยู่ที่มุมห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม … เกือบทุกอย่าง … เหมือนเมื่อครั้งที่เขาเข้ามาล่าสุด
ผิดปกติ …
เฟรินไม่เคยเรียบร้อยขนาดนี้
ถึงจะอยู่ในร่างผู้หญิงมาได้เกือบปี แต่มันไม่เคยพับผ้าห่ม ไม่เคยจัดเตียง ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ เดี๋ยวก็ต้องห่มอีก จะพับมันทำไม เสียเวลา ’
ถึงเขาจะเคยบอกมันเสมอว่าให้ทำตัวเรียบร้อย ให้พับผ้าห่ม แต่มันไม่เคยเชื่อฟัง
แล้วทำไม …. ?
แล้วเฟรินไปไหน ?
ความคิดพลันกระหวัดถึงเหตุการเมื่อวาน เฟรินรีบออกจากห้องมา พร้อมกับ ….
โร เซวาเรส เดอะเบกการ์ด ออฟทริสทอร์
หรือจะเป็น …
ชาเบรียน โบแด็ง เดอะปริ๊นซ์ ออฟเวนอล!
++++++++++++++++
“เมื่อเช้านายไปไหนมา” คำถามเรียบง่ายที่เขาถามมันตอนเจอมันที่ห้องอาหารดรากอน คำตอบที่ได้รับกลับเป็นอาการสำลักน้ำดื่มค่อกแค่ก พร้อมกับคำตอบที่น่าสงสัยเป็นที่สุด
“ไปเดินเล่น”
“ไม่ยักรู้ว่านายชอบเดินชมนกชมไม้” คำย้อนเรียบๆ ที่เรียกสีเรื่อบนใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เฟรินกระแอมนิด เอ่ยขึ้น
“ก็อย่างที่วิลเลี่ยมบอกนั่นแหละ ธรรมชาติช่วยยกระดับจิตใจคนเราให้สูงขึ้น”
ประโยคที่เจ้าตัวคิดว่าสวยที่สุด ดื่มน้ำตามอีกนิด ก่อนจะยกถาดไปเก็บ ทิ้งให้เจ้าชายแห่งคาโนวาลครุ่นคิดถึงเหตุผลที่เจ้าหล่อนต้องโกหกเขา ….
+++++++++++++++
วันที่ 15 ธันวาคม ED.1111
ผ่านไปแล้วเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่เฟรินทำตัวลับๆ ล่อๆ หายไปตอนเช้ากับนายขอทานนั่น ที่ฉันรู้เพราะฉันเดินไปถามซีบิลกับกัสว่าหมอนั่นอยู่ที่ไหน
“ไม่รู้เหมือนกันครับ คุณโรหายไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
คำตอบแสนสุภาพดังมาจากนายคนที่สุภาพเสมอ ซีบิล สเวน
“หมู่นี้มันชอบทำลับๆ ล่อๆ หายไปทั้งเช้า ถามว่าไปไหน มันบอกไปห้องสมุด ทั้งที่ฉันเดินหามันจนทั่วห้องแล้วยังหาไม่เจอเลย”
คำตอบยาวเหยียดที่หาได้ยากจากนายคนพูดน้อย กัส โทนีย่า
คำตอบที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกแปลกๆ นั่นอีกแล้ว มันเจ็บแปลบแปลกๆ ตรงหัวใจ จนแทบไม่อยากรับรู้อะไรอีก
แต่… สองคนนั่นหายไปไหนกันแน่
วันที่ 17 ธันวาคม ED.1111
หมู่นี้คิลก็เป็นไปกับเขาด้วย ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อนนั่นหายตัวไปก่อนฉันจะตื่นเสียอีก เฟริน กับ ‘หมอนั่น’ ก็หายไปเหมือนกัน แล้วดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นในป้อมอัศวินปี 2 เวลาที่ฉันเดินไปไหนมาไหน พวก ‘เพื่อนปี 2 ปัญญาอ่อนส่วนใหญ่’ ก็จะยิ้มๆ มาทางฉัน ซุบซิบแล้วก็หัวเราะอะไรกันก็ไม่รู้ น่ารำคาญจริง
วันที่ 18 ธันวาคม ED.1111
วันนี้ไม่ได้ไปปลุกเฟรินที่ห้อง ฉันเดาว่ายังไงก็คงไปเสียเที่ยว ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อนนั่นหายไปตลอดทั้งเช้าอีกแล้ว พอถามว่าไปไหนมา มันก็บอกว่า
“ไปกับเฟรินมัน”
เท่านั้นล่ะ อาการหงุดหงิดกับเซ็งก็พุ่งขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ทำเอาหมดอารมณ์ถามไปโดยปริยาย
เฟริน กับ คิลมันเดินไปคุย ’หมอนั่น’ ไม่ให้ฉันตามไปด้วย พวกนั้นมันมีเรื่องอะไรกันแน่นะ??
ดูเหมือนว่าเฟรินจะอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ ดูตื่นเต้นกับลุกลี้ลุกลนพิกล ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้มันวันศุกร์ ไม่ใช่วันหยุดเสียหน่อย เอาเถอะ มันคงอยากจะวันเรียนวันสุดท้ายเร็วๆ แต่ไม่รู้ว่าจะสนใจไปทำไม ในเมื่อมันก็ไม่ค่อยจะสนใจเรียนอยู่แล้ว
++++++++++++
A/N: เอิ๊ก เอามาลงให้ก่อนส่วนนึง ที่จริงฟิกนี้ก็เริ่มแต่งตอนที่อ่านเล่ม 4 จบ แรงบันดาลใจของฟิกเรื่องนี้ เกิดจากการอ่านเล่ม 4 จบแล้วรู้สึกหมั่นไส้คาโลขึ้นมาตะหงิดๆ (ถูกปลุกกระแสโดยพี่ตาล) + อ่านฟิกห้วงความคิดของโร ของพี่รอน สงสารโรแฮะ ก็เลยกลายมาเป็นฟิกเรื่องนี้ที่แกล้งคาโลให้มันหึงเล่น เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ >> ลงในบอร์ดบารามอสมาแล้วค่ะ ^^
เจ้าชายคนสำคัญแห่งคาโนวาลเหลือบมองทิวทัศน์ด้านนอกที่ยังคงมืดครึ้มอยู่ ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน เอ่ยปลุกคิล (ที่มีแต่เสียงคราง และเสียงบิดขี้เกียจตอบกลับมา) แล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ
หลังออกจากห้องน้ำ ในที่สุดคิลก็ลุกขึ้นนั่ง อ้าปากหาว เอ่ยขึ้น
“วันนี้ตานายปลุกเฟริน” ประโยคที่เจ้าชายคาโล แห่งคาโนวาลเพียงพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยต่อ “ไปเจอกันที่ห้องอาหารดรากอนเลยแล้วกัน” แล้วผละไป
ระหว่างทางเดินไปที่ห้อง เจ้าคนที่ปกติบัดนี้กำลังนอนหลับอุตุอยู่ใต้ผ้าห่ม กลับโผล่พรวดออกมาจากห้องอย่างไม่ปราณีปราศรัย พร้อมๆ กับ … ?
โร เซวาเรส เดอะ เบกการ์ด ออฟ ทริสทอร์ ?
เจ้าคนที่นัยน์ตาสีเขียวพราวระยับ เดินตามหลังเฟรินพร้อมรอยยิ้มประหลาดฉายบนริมฝีปาก ก่อนทั้งคู่จะเดินหายลับไป
ทำไมวันนี้เฟรินถึงตื่นเช้า … ?
แล้วที่น่าสงสัยยิ่งกว่า ... ทำไมหมอนั่นถึงไปอยู่ในห้องของเฟริน ?
ความคิดที่ทำให้ดวงหน้าคมคายฉายแววเคร่งขึ้นมาถนัด ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นในใจอย่างไม่มีเหตุผล สัญชาติญาณส่วนลึกบอกว่าเขาควรตามไป เสียแต่อาการเจ็บแปลบตรงหัวใจทำให้เขาเดินกลับห้องไปรอคิลอาบน้ำ …
++++++++++++++++
“คาโลมันบอกว่า วันนี้โรมันปลุกแกตื่นได้ตั้งแต่เช้า” คิลว่าหลังจากที่เขากับคาโลเจอเจ้าตัวยุ่งระหว่างเดินไปห้องเรียน ก่อนส่งคำถามต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “มันปลุกแกด้วยวิธีไหนน่ะ ถีบแกตกเตียง เอาน้ำมาสาด พังเตียงทิ้ง หรือว่า… ”
“พอเลยๆ คิล วิธีที่แกเสนอมาเนี่ย โหดชิบ” เฟริน เดอเบอร์โรว์ หรือ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินซ์เซส ออฟเดมอส แอน บารามอส เอ่ยขัด ก่อนที่มันจะเสนอวิธีการปลุกที่โหดร้ายยิ่งกว่านี้
“อ้าว ก็ถ้าโรมันไม่ได้ใช้วิธีพวกนั้น แล้วมันใช้วิธีไหนล่ะ” คิลเอ่ยถามด้วยความสงสัยเสียเต็มประดา เฟรินกลอกตาไปมา แต่ไม่ตอบคำถาม
นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองเจ้าหญิงหัวขโมยที่นับวันเริ่มจะมีความลับมากขึ้นทุกที เอ่ยถามเสียงเรียบ
“นายก็บอกมาสิว่าโรใช้วิธีอะไรปลุกนาย บางทีฉันจะได้ใช้วิธีนั้นปลุกนายบ้าง”
เฟรินกลอกตา ทำสีหน้าปั้นยาก เอ่ยตอบเมื่อเจ้าเพื่อนข้างๆ ตัว ใช้ศอกถองเป็นการเตือน “ก็ไอ้โรน่ะสิ พอเปิดประตูให้มันเข้ามา มันก็บอกว่าโรเวนเรียกประชุม … ” เฟรินทำสีหน้าปั้นยาก ขณะที่คิลเริ่มกลั้นหัวเราะกึกๆ “… แล้วมันยังเสือกบอกอีกว่า ใครไปสายจะให้รุ่นพี่ลอเรนซ์ กับ ลูคัสทำโทษ” เท่านั้นเอง คิลปล่อยก๊ากอย่างสุดจะทนขณะจินตนาการภาพใบหน้าเพื่อนรักที่รีบพรวดพราดไปอาบน้ำ แม้แต่คนยิ้มยากยังหลุดการควบคุม
“อย่ามาหัวเราะนะ ไอ้ประสาทสองตัวนี่” เฟรินด่ากลับ ใบหน้าขึ้นสีเรื่อจางๆ เสียงหัวเราะจึงค่อยๆซาลงอย่างยากเย็น “เป็นแก แกจะทำไง นอนอยู่ดีๆ ไอ้โรบอกว่าโรเวนเรียกประชุม ไปสายโดนรุ่นพี่ลอเรนซ์กับลูคัสทำโทษ รุ่นพี่ลูคัสยังไม่เท่าไหร่ แต่รุ่นพี่ลอเรนซ์น่ะสิ” พูดจบเจ้าตัวก็ทำท่าขนพองสยองเกล้า เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นอีกระลอกอย่างควบคุมไม่อยู่ ครั้งนี้ดังจนจนคนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว
เฟรินแยกเขี้ยวงุดใส่เจ้าคนที่กำลังที่หัวเราะเสียดังลั่น จนมันพยายามควบคุมตัวเองไว้อย่างยากเย็น นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายระริก
“วิธีของไอ้โรนี่มันดีจริงๆ เลย วันหลัง ฉันกับคาโลคงต้องใช้วิธีนี้ปลุกแกบ้าง ถ้าแกยังตื่นยากอยู่อย่างนี้” ประโยคที่เฟรินได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง ถลึงตามองไอ้คนที่มันเริ่มจะหัวเราะอีกรอบอย่างเซ็งๆ
“แล้วเมื่อเช้านายกับโรหายไปไหนมา” เสียงถามดังขึ้นจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่เงียบไปนาน นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวอย่างจะเค้นความจริง
เฟรินทำสีหน้าปั้นยาก เอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ไม่มีอะไรหรอก” ว่าจบก็เดินไปประจำที่นั่งหลังห้องในวิชาประวัติศาสตร์ ของอาจารย์เจ้าชาย ชามัล ฟาโรเวล
+++++++++++++
อีกแล้วงั้นเหรอ …. ?
วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อมาปลุกแม่ตัวยุ่งโดยเฉพาะ เพราะเขาคิดว่าการตื่นเช้าเมื่อวานอาจทำให้เขาต้องปลุกแม่ตัวยุ่งนานขึ้น
แต่เขาก็ยังช้าไป ….
หลังจากไปเคาะประตูห้องแม่ตัวดีอยู่เป็นนานสองนาน นานจนผิดสังเกต คทาพิพากษาถึงได้ถูกเรียกเข้ามือ ร่ายเวทปลดล๊อกบานประตู ผลักประตูให้เปิดออก แล้วเขาก็ต้องพบกับความว่างเปล่า ….
เฟรินไม่ได้อยู่ในห้อง
ผ้าห่มถูกพับเรียบร้อยอยู่บนเตียงที่จัดเสร็จเรียบร้อย ผ้าม่านสีลาเวนเดอร์ไหวเบาๆ ตามแรงลม ตู้เสื้อผ้าสีเข้มตั้งอยู่ที่มุมห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม … เกือบทุกอย่าง … เหมือนเมื่อครั้งที่เขาเข้ามาล่าสุด
ผิดปกติ …
เฟรินไม่เคยเรียบร้อยขนาดนี้
ถึงจะอยู่ในร่างผู้หญิงมาได้เกือบปี แต่มันไม่เคยพับผ้าห่ม ไม่เคยจัดเตียง ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ เดี๋ยวก็ต้องห่มอีก จะพับมันทำไม เสียเวลา ’
ถึงเขาจะเคยบอกมันเสมอว่าให้ทำตัวเรียบร้อย ให้พับผ้าห่ม แต่มันไม่เคยเชื่อฟัง
แล้วทำไม …. ?
แล้วเฟรินไปไหน ?
ความคิดพลันกระหวัดถึงเหตุการเมื่อวาน เฟรินรีบออกจากห้องมา พร้อมกับ ….
โร เซวาเรส เดอะเบกการ์ด ออฟทริสทอร์
หรือจะเป็น …
ชาเบรียน โบแด็ง เดอะปริ๊นซ์ ออฟเวนอล!
++++++++++++++++
“เมื่อเช้านายไปไหนมา” คำถามเรียบง่ายที่เขาถามมันตอนเจอมันที่ห้องอาหารดรากอน คำตอบที่ได้รับกลับเป็นอาการสำลักน้ำดื่มค่อกแค่ก พร้อมกับคำตอบที่น่าสงสัยเป็นที่สุด
“ไปเดินเล่น”
“ไม่ยักรู้ว่านายชอบเดินชมนกชมไม้” คำย้อนเรียบๆ ที่เรียกสีเรื่อบนใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เฟรินกระแอมนิด เอ่ยขึ้น
“ก็อย่างที่วิลเลี่ยมบอกนั่นแหละ ธรรมชาติช่วยยกระดับจิตใจคนเราให้สูงขึ้น”
ประโยคที่เจ้าตัวคิดว่าสวยที่สุด ดื่มน้ำตามอีกนิด ก่อนจะยกถาดไปเก็บ ทิ้งให้เจ้าชายแห่งคาโนวาลครุ่นคิดถึงเหตุผลที่เจ้าหล่อนต้องโกหกเขา ….
+++++++++++++++
วันที่ 15 ธันวาคม ED.1111
ผ่านไปแล้วเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่เฟรินทำตัวลับๆ ล่อๆ หายไปตอนเช้ากับนายขอทานนั่น ที่ฉันรู้เพราะฉันเดินไปถามซีบิลกับกัสว่าหมอนั่นอยู่ที่ไหน
“ไม่รู้เหมือนกันครับ คุณโรหายไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
คำตอบแสนสุภาพดังมาจากนายคนที่สุภาพเสมอ ซีบิล สเวน
“หมู่นี้มันชอบทำลับๆ ล่อๆ หายไปทั้งเช้า ถามว่าไปไหน มันบอกไปห้องสมุด ทั้งที่ฉันเดินหามันจนทั่วห้องแล้วยังหาไม่เจอเลย”
คำตอบยาวเหยียดที่หาได้ยากจากนายคนพูดน้อย กัส โทนีย่า
คำตอบที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกแปลกๆ นั่นอีกแล้ว มันเจ็บแปลบแปลกๆ ตรงหัวใจ จนแทบไม่อยากรับรู้อะไรอีก
แต่… สองคนนั่นหายไปไหนกันแน่
วันที่ 17 ธันวาคม ED.1111
หมู่นี้คิลก็เป็นไปกับเขาด้วย ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อนนั่นหายตัวไปก่อนฉันจะตื่นเสียอีก เฟริน กับ ‘หมอนั่น’ ก็หายไปเหมือนกัน แล้วดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นในป้อมอัศวินปี 2 เวลาที่ฉันเดินไปไหนมาไหน พวก ‘เพื่อนปี 2 ปัญญาอ่อนส่วนใหญ่’ ก็จะยิ้มๆ มาทางฉัน ซุบซิบแล้วก็หัวเราะอะไรกันก็ไม่รู้ น่ารำคาญจริง
วันที่ 18 ธันวาคม ED.1111
วันนี้ไม่ได้ไปปลุกเฟรินที่ห้อง ฉันเดาว่ายังไงก็คงไปเสียเที่ยว ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อนนั่นหายไปตลอดทั้งเช้าอีกแล้ว พอถามว่าไปไหนมา มันก็บอกว่า
“ไปกับเฟรินมัน”
เท่านั้นล่ะ อาการหงุดหงิดกับเซ็งก็พุ่งขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ทำเอาหมดอารมณ์ถามไปโดยปริยาย
เฟริน กับ คิลมันเดินไปคุย ’หมอนั่น’ ไม่ให้ฉันตามไปด้วย พวกนั้นมันมีเรื่องอะไรกันแน่นะ??
ดูเหมือนว่าเฟรินจะอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ ดูตื่นเต้นกับลุกลี้ลุกลนพิกล ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้มันวันศุกร์ ไม่ใช่วันหยุดเสียหน่อย เอาเถอะ มันคงอยากจะวันเรียนวันสุดท้ายเร็วๆ แต่ไม่รู้ว่าจะสนใจไปทำไม ในเมื่อมันก็ไม่ค่อยจะสนใจเรียนอยู่แล้ว
++++++++++++
A/N: เอิ๊ก เอามาลงให้ก่อนส่วนนึง ที่จริงฟิกนี้ก็เริ่มแต่งตอนที่อ่านเล่ม 4 จบ แรงบันดาลใจของฟิกเรื่องนี้ เกิดจากการอ่านเล่ม 4 จบแล้วรู้สึกหมั่นไส้คาโลขึ้นมาตะหงิดๆ (ถูกปลุกกระแสโดยพี่ตาล) + อ่านฟิกห้วงความคิดของโร ของพี่รอน สงสารโรแฮะ ก็เลยกลายมาเป็นฟิกเรื่องนี้ที่แกล้งคาโลให้มันหึงเล่น เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ >> ลงในบอร์ดบารามอสมาแล้วค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น