ฉันขอโทษนะ คาโล

เนื้อเรื่อง

“คาโล วาเนบลี” เสียงพึมพำจากอาเธอร์

คาโล วาเนบลี?

“น่าเสียดายแทนป้อมอัศวินนัก” ประโยคเปรียบดังแส้ที่ฟาดลงกลางใจ

ตายแล้ว… งั้นหรือ… ?

“เขตอาคมของผู้ปกป้อง” คำปรารภจากอาเธอร์

ปกป้อง…

… ขอเป็นผู้ปกป้องแม้ในยามสุดท้ายของชีวิตสินะ …


คาโล!!!

“เจ้าหญิง! เป็นอะไรรึเปล่าเพคะ!?” เสียงจากนางกำนัลที่เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหญิงในห้องบรรทม เอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อองค์หญิงที่นอนอยู่ดีๆ ก็ลุกพรวดขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้ม จากเจ้าหญิงผู้ไม่เคยกรรแสง

เจ้าหญิงหันมาตามเสียงเรียก ตอบคำถามเสียงสั่นเครือ

“ไม่เป็นไรหรอกพี่สาว ขอผมอยู่คนเดียวได้ไหมฮะ”

ถึงแม้อยากจะคัดค้านสักเพียงใด แต่คำสั่งก็ยังเป็นคำสั่ง หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าซีดเซียวของคนเป็นเจ้าหญิง ก่อนจะค่อยๆล่าถอยออกมาอย่างไม่ใคร่เต็มใจนัก

ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูปิด หยาดน้ำตาที่เริ่มแห้งเหือด กลับไหลพร่างหรูลงมาอีกครั้งจนกระทั่งเสื้อผ้าและผ้าห่มเปียกชื้น แต่เฟรินไม่สนใจ สายตาเหลือบมองบาดแผลตามร่างกายที่บัดนี้เริ่มสมานตัว ถึงแม้จะไม่ใช่ด้วยฝีมือของคนที่จากไป

พลันความคิดกระหวัดถึงคนที่คอยปกป้อง รอยยิ้มก็แย้มขึ้นบนริมฝีปาก

บัดนี้… ไม่มีอีกแล้ว

ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาเป็นระลอกดั่งสายน้ำเชี่ยวกราก วันที่เคยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา ตั้งแต่ในเอดินเบิร์ก เดมอส หรือแม้แต่เมื่อครั้งที่หนีการตามล่าของเหล่ากษัตริย์ในเอเดน มัน…ก็คอยช่วยเหลือ คอยปกป้อง…

ความคิดคิดถึงหนี้ที่ติดค้าง รอยยิ้มแย้มบนริมฝีปากที่สั่นระริก

ไอ้คนไม่รักษาสัญญา

ทั้งๆ ที่เธอ… ทั้งๆ ที่เธอบอกมันไปแล้ว แต่มันกลับ… กลับไม่รักษาสัญญา

‘แกเป็นหนี้ฉัน คาโล วาเนบลี เป็นหนี้อย่างที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะเอาชีวิตของแกได้’

พอความคิดหยุดอยู่ตรงนี้ รอยยิ้มเหยียดก็ขยับบนริมฝีปากบาง

จะไปว่ามันฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก เพราะเธอเอง… เธอเองก็สัญญาไว้เหมือนกัน…

‘ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจ คาโล นับแต่นี้และตลอดไป’

ความคิดกระหวัดถึงคำสัญญา น้ำตาที่แห้งเหือด กลับไหลรินอาบสองแก้ม

สัญญา… ที่เคยให้ไว้

สัญญา… ที่บอกจากใจ

สัญญา… ที่เธอไม่เคยจะรักษา

บัดนี้… ไม่มีอีกแล้ว

ไม่มีอีกแล้ว… คนที่เธอเคยสัญญา จากไป… อย่างไม่มีวันหวนกลับ

นัยน์ตาสีน้ำตาลเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ภาพใบหน้าขาวๆ ของคนที่แสนคิดถึง กำลังขยับรอยยิ้มน้อยๆ อย่างอ่อนโยน ซ้อนทับดวงจันทร์กลมโตที่กำลังส่องแสงนวลกลางฟากฟ้ายามรัตติกาล เฟรินปรือนัยน์ตาลงอย่างรู้สึกสั่นสะท้าน ประโยคหนึ่งหลุดจากริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริก

“ฉันขอโทษนะ… คาโล”

ขอโทษ... ที่ทำให้นายต้องเสียใจ

ขอโทษ... ที่ดีแต่ทำเรื่องยุ่ง

ขอโทษ... ที่ฉันไม่อาจ... รักษาสัญญาได้

A/N:อ๊ากกกกกกกก เรื่องแรกที่แต่งนะเนี่ย ^^\" เคยเอาลงในบอร์ดบารามอสแล้ว แล้วก็เอามาลงในเด็กดีอีกรอบค่ะ