ตอนที่ 2 : Yakiimo Host Club ::: บทนำ (เกลา)
Yakiimo Host Club [Secret file]
Start: 1 July 2012
“กริ๊ง! กริ๊ง!”
เสียงกระดิ่งจักรยานดังขึ้นท่ามกลางผู้คนจ้อกแจ้กจอกแจบนถนนสายหนึ่งของจัตุรัส บลูฟลาวเวอร์ ย่านเศรษฐกิจเมืองเลอซิเอล
ชายแก่ผมสีดอกเลา รูปร่างสันทัดปั่นจักรยานสีเงินซึ่งด้านท้ายต่อพ่วงเตาอบมันเผาอย่างคล่องแคล่วขณะกดกระดิ่งขอทางพร้อมๆกับเรียกลูกค้า จนกระทั่งถึงวงเวียนน้ำพุที่โอบล้อมด้วยพุ่มไฮเดรนเยียสีคราม ชายแก่ก็หยุดและจอดจักรยานในตำแหน่งประจำ
ขณะนั้นเองหนุ่มร่างบาง ผมซอยสั้นยืนเลือกซื้อมันฝรั่ง หัวหอมและแครอทที่แผงผักบริเวณวงเวียนน้ำพุ เขาเป็นคนพิถีพิถันกับการซื้อของจึงใช้เวลานานกว่าลูกค้าทั่วไปจนแม่ค้าเฒ่าเริ่มไม่พอใจ ทว่าพอชายหนุ่มคลี่ยิ้มจนตาหยีให้เธอ แม่ค้าเฒ่าก็ไม่อาจละสายตาจากชายหนุ่มได้ รอยยิ้มละไมของเขาเปลี่ยนให้เธอเอ่ยเสียงหวานและคลี่ยิ้มตาม
“พ่อหนุ่มเชิญเรียกตามสบายเลยจ้ะ”
“ขอบคุณครับ” มินฮยอกตอบขณะหยิบหัวมันฝรั่งมาตรวจดูอย่างละเอียด แล้วจึงเลือกใส่ตะกร้าก่อนส่งให้แม่ค้า
ทว่ารอยยิ้มของมินฮยอกไม่ได้สะกดแค่แม่ค้าเฒ่า บรรดาสาวใหญ่สาวน้อยซึ่งมองเขามาตลอดทางต่างก็แทบจะละลาย ทำให้พวกเธอรีบแย่งกันเข้ามาที่แผงผักเพื่อจะทำความรู้จักกับหนุ่มตาหยี แต่มินฮยอกไม่ชอบคนแออัดและแววตาพวกนั้นก็ไม่น่าไว้ใจ เขาจึงรีบจ่ายเงินและโกยอ้าวทันที ทว่าชายหนุ่มก็รู้สึกเสียดายเงินทอนที่ให้แม่ค้าไปไม่น้อย แล้วยิ่งนึกถึงหน้าใครบางคนก็ทำให้เขาถึงกับถอนหายใจทีเดียว
“เฮ้อ! ถ้าเจ้านั่นรู้คงโดนบ่นแย่ แถมเงินทอนครั้งนี้เยอะด้วยสิ”
แต่แล้วเขาก็สะบัดความคิดเหล่านั้นออกก่อนมุ่งหน้ากลับบ้าน ทว่าขณะนั้นเอง สุนัขกลุ่มหนึ่งก็วิ่งไล่กัดกันมาทางเขา ทำให้มินฮยอกรีบกระโดดหลบ แต่ทางที่หนุ่มตาหยีกระโดดไปดันเป็นรถขายมันเผา ร่างชายหนุ่มจึงกระแทกเข้ากับจักรยานสีเงินอย่างจัง
“โครม!”
ถุงกระดาษสองใบหล่นพื้นแทบพร้อมกัน หัวหอม มันฝรั่งและแครอทกระจายเต็มพื้นถนน แถมบางหัวยังกลิ้งไปในพุ่มไฮเดรนเยีย ส่วนมินฮยอกนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น ขณะจักรยานยังคงตั้งตรงแบบเดิม มินฮยอกหัวเราะน้อยๆให้กับความซุ่มซ่ามของตนเอง
เมื่อชายแก่เจ้าของจักรยานเห็นดังนั้นก็รีบถามอย่างเป็นห่วงทันที
“พ่อหนุ่มเป็นอะไรมั้ย?”
“ไม่เป็นไรครับ” มินฮยอกตอบขณะพยายามลุกขึ้นจากพื้น เขารู้สึกระบมไปทั้งตัว แต่เมื่อเห็นสภาพของหัวหอม มันฝรั่งและแครอท หนุ่มตาหยีก็ทะลึ่งตัวขึ้นก่อนจะวิ่งไล่เก็บพวกมันใส่ถุงกระดาษอย่างร้อนรน ชายแก่เห็นดังนั้นจึงมาช่วยมินฮยอกเก็บด้วย ครั้นแล้วพวกเขาก็ต่างวิ่งไล่เก็บไปจนถึงพุ่มดอกไฮเดรนเยีย
ทว่าก่อนที่หนุ่มตาหยีจะเก็บพวกมันใส่ถุง เขาต้องใช้ผ้าเช็ดขี้ดินและตรวจสอบความเสียหายก่อน ชายแก่เห็นดังนั้นจึงปรารภขึ้น
“ท่าทางพ่อหนุ่มจะเป็นคนละเอียดนะเนี่ย”
“ผมแค่เคยชินนะครับ ถึงแม้ของพวกนี้จะต้องเอาไปล้างอยู่ดี แต่ขี้ดินพวกนี้จะทำให้อ่างล้างของผมเปรอะได้ครับ” หนุ่มตาหยีตอบขณะเช็ดมันฝรั่งลูกสุดท้ายใส่ถุง
“จริงสินะ” ชายแก่รับคำอย่างเข้าใจ ขี้ดินเยอะขนาดนี้ย่อมจะทำให้อ่างสกปรกเป็นธรรมดาแถมยังอาจทำให้ท่อน้ำอุดตันอีกด้วย
“แล้วทำไมพ่อหนุ่มซื้อมันฝรั่งเยอะจังล่ะ?” ชายแก่ที่สังเกตเห็นหัวมันฝรั่งแทบจะทะลักออกจากถุงกระดาษทั้งสองใบ
“อ๋อ! พอดีวันนี้ผมกับเพื่อนตั้งใจจะทำซุปไก่ แล้วผมก็ชอบกินมันฝรั่งในซุปมากๆครับ” มินฮยอกตอบขณะหอบถุงกระดาษสองใบไว้ในมือ
“พ่อหนุ่ม แต่วันนี้ต้องทานมันเผาสิ” ชายแก่ไม่พูดเปล่าเขาเดินไปยังรถจักรยานแล้วหยิบมันเผาลูกสุดท้ายที่ตั้งใจเก็บไว้กินเองออกจากเตาใส่ถุงก่อนเดินมาให้มินฮยอก ส่วนมินฮยอกซึ่งยังไม่เข้าใจคำพูดของชายแก่ แต่เห็นพระอาทิตย์เริ่มอัสดงจึงเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่แสดงวันที่ แล้วเขาก็คิดได้ว่า วันนี้เป็นวันแรกของฤดูใบไม้ร่วงซึ่งเป็นฤดูกาลแห่งมันเผา
“อา..ผมลืมไปเลยครับ วันนี้เป็นวันแรกของเทศกาลเชิดชูมันเผา” ชายหนุ่มยิ้มเขินอายขณะชายแก่ยื่นมันเผาให้เขา
“ฮ่าๆ งั้นมันเผานี่ถือเป็นของขวัญวันเทศกาลนะพ่อหนุ่ม” ชายแก่เอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“แต่ผมควรจะซื้อมากกว่านะครับ” มินฮยอกกล่าวอย่างเกรงใจ
“ไม่ต้องหรอก เพราะฉันขายเสร็จแล้ว”
“อ้าว แล้วมันเผาหัวนี้ล่ะครับ” มินฮยอกถาม
“ตอนแรกฉันจะเก็บไว้กินเอง แต่ตอนนี้มันควรเป็นของพ่อหนุ่มมากกว่า”
“เอ่อ จะดีหรือครับ” ชายหนุ่มยังคงลังเลแต่ใจจริงเขาก็อยากทานมันเผาหัวนี้มาก เพราะมันหอมจนชวนน้ำลายไหลเทียว
“ต้องดีสิ รับไปเถอะพ่อหนุ่ม” ชายแก่กล่าว
“ขอบคุณมากครับ มันเผาของลุงหอมมากเลยครับ” มินฮยอกกล่าวอย่างไม่ปิดบังพร้อมกับสูดกลิ่นมันเผาอันหอมกรุ่นก่อนจะเสริมขึ้น
“ต้องอร่อยมากแน่ๆครับ”
“แน่สิ มันเผาของลุงขึ้นชื่อเชียวนะ” ชายแก่ยิ้มอย่างภูมิใจ
“หรือครับ?” มินฮยอกถามด้วยแววตาเป็นประกาย จนชายแก่เผลอหัวเราะ
“ฮ่าๆๆ ขอให้พ่อหนุ่มโชคดีและมีความสุขกับงานเทศกาลนะ” ชายแก่เอ่ย
“ขอบคุณครับ และขอให้...”มินฮยอกจะอวยพรกลับแต่ชายแก่ก็เดินห่างจากเขาไปมากแล้ว และจังหวะนั้นขบวนพาเหรดก็ได้มาขวางไม่ให้เขาตามชายแก่อีก มินฮยอกจึงได้แต่มองมันเผาที่เขาวางบนกองมันฝรั่งในถุงกระดาษด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง เพราะว่ากันว่าหากใครได้รับหรือทานมันเผาในวันเทศกาล คนผู้นั้นจะโชคดี ถึงแม้เรื่องนี้อาจเป็นอุบายของคนขายมันเผา แต่คนส่วนใหญ่รวมทั้งมินฮยอกต่างก็เชื่อตามนี้ แล้วขณะนั้นเสียงพลุกับกลองเปิดงานก็ดังระรัวขึ้น
บัดนี้เทศกาลเชิดชูมันเผาได้เริ่มขึ้นแล้ว คนในขบวนพาเหรดต่างร้องเพลงเคล้าคลอกับเสียงกลองอย่างสนุก ชวนให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาครื้นเครงไปด้วย แล้วเย็นนั้นจัตุรัสบลูฟลาวเวอร์ก็มีแต่เสียงหัวเราะและแสงไฟสว่างไสว
เทศกาลมันเผาในเรื่องเริ่ม"ฤดูใบไม้ร่วง" ไม่ใช่ "ฤดูใบไม้ผลิ"นะจ้ะ พิมพ์ผิดอย่างแรงงง~~
ขอโทษด้วยจริงๆจ้ะ โค้งๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รออ่าน และเปิดตัวคนอื่นๆ นะคะ