คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอน 6 แล้วเธอก็เข้ามา 1/2
อน 6 แล้วเธอ็เ้ามา
ยามสนธยา ในสวนสาธาระหลัโรพยาบาลที่ทำานอเมระมีบุลารทาารแพทย์และบุลภายนอมาใ้บริารเสมอ แล้ววันนี้ศัลยแพทย์หนุ่ม็มาออำลัายอย่าเ่นเย เามอ
อูนสีเหลือบานสะพรั่สลับับ้นาเบบูย่าสีมพูที่ยัอออสวยามลอทาเิน ทว่าเาอนึถึใรบานไม่ไ้ วันนี้หมอหนุ่มไ้พบเลานุารนใหม่อผู้อำนวยารโรพยาบาลแล้ว ระนั้นายหนุ่มลับไม่รู้สึว่า โนใ ถึเธอะใบหน้าเรียวูสวยและเป็นสาวสมัยใหม่ แ่เามอปราเียว็รู้ว่า สวยเพราะมือหมอศัลยรรมวามาม ึ่ามสู้เลานุารสาวที่เาพบอนับารไม่ไ้
“ทำไมถึิถึ็ไม่รู้” นายแพทย์หนุ่มโลศีรษะเพื่อสลัวามนึิอนเอ ่อนะสั่ให้นเอวิ่ไป้าหน้าโยห้ามนึถึเรื่ออเภราอี
ทว่าพอวิ่ไปไ้ไม่เท่าไร เมร็้อะัเมื่อเาเห็นผู้หิทุนมีใบหน้าเียวันหม ือ ใบหน้าอเลานุารสาวนที่เาพยายามไม่นึถึ ายหนุ่มทอถอนใเฮือให่่อนสบถ “เฮ้อ! เป็นเอามานานี้เลยเหรอ”
“สวัสี่ะอาารย์เม” วัิราล่าวทัทายเมร
“สวัสียามเย็นรับุวา”
“พัผ่อนไม่พอรึเปล่าะ ูหน้าีั่ะ”
“ั้นมั้รับ เมื่อืนผมมีผ่าั”
“ลับไปนอนสัหน่อยไหมะ”
“ผมโ๊ปาแฟไปแล้วรับ นอนไม่หลับหรอ”
“่ะ” วัิราานรับอย่าเ้าใ ่อนเธอะนึถึเรื่อที่เภราัถามเธอ “เมื่อเ้าุเภราถามเรื่อออาารย์้วย่ะ”
“มีอะไรรึเปล่ารับ”
“เธอิว่าุ้อโสแน่ ๆ เพราะไม่่อยูแลนเอเลย”
“แน่ในะรับว่า มันือำถาม”
ำล่าวอเมรทำให้วัิราหัวเราะ่อนเอ่ย “อาารย์เป็นหนุ่มในฝันอเธอมั้ะ”
“เหรอรับ” เาลี่ยิ้ม “แล้วเธอไ้ทิ้เบอร์โทรศัพท์ไว้ไหมรับ”
“เธอให้นามบัรไว้่ะ”
“ผมอไ้ไหมรับ”
“ไ้สิะ เพราะอนนี้วามีไลน์อุราแล้ว่ะ เธอเป็นนน่าสนใีนะะ”
“อบุมารับ เธอเป็นนมีเสน่ห์อยู่นะรับ แ่ผมยัไม่ิะอบเธอ แ่อยาเป็นเพื่อน้วย”
“่ะ วาะเื่อ” พยาบาลสาวยิ้มำับารอบแบบแบ่รับแบ่สู้อายหนุ่ม ่อนะเปิระเป๋าเินใบยาวแล้วหยิบนามบัรอเภราให้เา
“เพิ่รู้ว่า ุราเป็นเลานุารอประธานเ้าหน้าที่บริหารอบริษัท่ะ เ่มาเลยนะะ”
“รับ” เายิ้ม่อนะรับนามบัราวัิรา “อบุมารับ เี๋ยวผมอัวไปวิ่่อนนะรับ”
“่ะอาารย์” เธอส่ยิ้มให้ายหนุ่มอย่ารู้ทันว่า เภราเป็นนาในฝันอุหมอแล้วริ ๆ
หลัาเมรวิ่รอบสระน้ำนรบห้ารอบ เา็เินลับเ้าไปในโรพยาบาลเพื่อเปลี่ยนุแล้วลับอนโมิเนียมึ่อยู่ห่าไปาโรพยาบาลห้าิโลเมร ระหว่าทาเาอระบายยิ้มไม่ไ้เลยที่ไ้นามบัรเภรามารอบรอ เายอมรับว่า เธอือนที่น่าสนใมาริ ๆ แล้วยิ่เธอเป็นเลานุารอ
ีอีโอ เา็ยิ่รู้สึว่า เธอือนที่เาเยใฝ่ฝันถึ หลัาที่เลิราับนัศึษาแพทย์รุ่นน้อ เาำ
ำอวยพรและำประโลมใอพวเพื่อนสนิทไ้
“สัวันนายอาพบผู้หิที่เป็นเ้าอบริษัทหรือเลาฯ ประธานสวย ๆ สัน็ไ้เว้ย” นิรั
ายหนุ่มรูปร่าูบผอมบบ่าเมรในุเสื้อาวน์สั้นอนัศึษาแพทย์ปีหับาเสแล็ส์สีำเพื่อปลอบใ
“พวนายไม่เ้าใหรอ” เมรเอ่ยพลาสะอื้นไห้
“ไม่เ้าใรไหน” ทิวัถ์ เพื่อน่าะ ผู้มีรูปร่าอ้วนสวมแว่นสายาในุเสื้อเิ้สีำับาเยีนส์ถามพลาัเ้แรอทบนโ๊ะในาเฟเ้าปา
“พวนาย็รู้ว่าันรัน้อพาฝันมา มานิอยาะแ่าน้วยหลัเรียนบ”
“็เ้าใไ แ่เมื่อเพื่อนสนิทิไม่ื่อ และน้อ็ปันใไปแล้ว นาย็วรั้เป้าหมายใหม่” นิรัล่าว
“นายะให้ันอบเลานุารอผู้อำนวยารหรือไ” เมรประ
“ใ่ หรือบริษัท็ไ้ เลานุารไม่สวยมานั่หน้าห้อไม่ไ้หรอ ูาีรีส์สิ เลานุารทุที่สวยทั้นั้น” นิรััแม่น้ำทั้ห้ามาโน้มน้าวใเพื่อนผู้อหั
“เฮ้ย! นั่นมันละรเว้ย”
ำล่าวอเมรทำให้เพื่อนทั้สอนและัวเาหัวเราะร่วน เพราะไม่ิว่า หลัานั้นเมร็เลิมอผู้มีอาีพเป็นบุลารทาารแพทย์อีเลย
ความคิดเห็น