คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 12 NC
บทที่ 12
“อ๊ะ อื้ออ.. อ”
มีนาสะุ้เผลอหลุเสียร้อออมา้วยวามเสียว่านเมื่อโฬมรริมฝีปาลไปรอบรอยออสีอ่อน ปาหนาไ้รูปูเม้มยออเธออยาเมามัน ลิ้นสาร้อนวัเสียุเล็ที่ั้ันอย่าหื่นระหาย มือหนาบีบนว้อนเนื้อนุ่มหยุ่น
มีนาบิเร้าร่าาย้วยวามระสันเสียว เธอแทบะหลุราออมาไม่เป็นภาษาน้อัริมฝีปาบาอนเอไว้ึ้นสี ายหนุ่มไม่ยอมให้เธอไ้พัาวามระสันอยา เาปรนเปรอหน้าออิ่มทั้สอ้าอเธออย่ามัวเมา
ออิ่มอเธอ้าหนึ่ถูริมฝีปาหนาวัเลียูึ อี้านร่าหนา็ใ้นิ้วมือบีบนววัเี่ย สลับสับเปลี่ยนันไปทั้สอ้า เสียูึปนเสียรา่ำ ๆ บ่บอวามพึพอใัึ้นเป็นระยะ ให้วามรู้สึลาม
เมื่อิมหน้าออิ่มนพอใ โยทิ้ราบน้ำลายและรอยูบเอาไว้ โฬม็เปลี่ยนเป้าหมาย เยหน้าึ้นมาหวัะ่วิวามหวานาริมฝีปาบา่อ ราวนี้มีนาเยหน้ายอมรับูบาเาแ่โยมี เธอเผยอริมฝีปาบารับลิ้นสาร้อนเ้ามาอย่ายินยอม ายหนุ่มยยิ้มมุมปาอย่าพึพอใในารอบสนออเธอ
เาึมืออเธอที่ย้ำหมอนไว้ ให้ยึ้นไปล้อลำอแร่ไว้ เป็นที่ยึเาะ ลิ้นร้อนและริมฝีปาหนาูึหยอล้อลิ้นเล็และริมฝีปาบาอเธออย่าย่ามใ มือหนาลูบไล้บีบนวไปทั่วายบาและออิ่มที่เปื้อนราบน้ำลาย
เอวสอบุนันยับเสียสีแนายเ้าับส่วนอ่อนไหวอเธอ นเธอเสียเสียวไปทั้ร่า รู้สึมวนท้อน้อยนส่วนอ่อนไหว่ำแะ
โฬมผละัวออไปถอเสื้อลุมอาบน้ำออาายแร่ ร่าายสมส่วนมีมัล้ามอันามปราสู่สายา มีนาเผลอมอร่าหนาประหนึ่อยู่ในภวั์
“ถ้ายัมอ้วยสายาแบบนี้อยู่ ันะอใไม่ไหวเอานะ”
โฬมเอ่ยแวอย่าอารม์ี เมื่อเห็นเธอมอเา้วยสายาหลใหลอย่าลืมัว มีนาละสายาาล้ามหน้าออเาอย่าเินอายเมื่อถูับไ้ แ่็้อใเมื่อสายาเธอันเหลือบไปเห็นแนายสีเ้มที่ั้ผาอยู่รลาายอเา
“.. ุโฬม” เธอเรียเาเสียสะุ เมื่อเห็นนาอสิ่นั้น
“หืมมม.. ว่าไ” เาอบเธอเสียแหบพร่าะที่มือหนาำลัปลาเนอนและอันเอร์แวร์ัวิ๋วอเธอออ
“ันว่า ันไม่น่าไหว” มีนาพูเสียอ่อย เธอไม่ิว่าเ้าสิ่นั้นะสามารถเ้ามาในัวเธอไ้
“ไหวสิ เื่อัน มันเ็บนิเียวแ่อนแรเท่านั้น ันะทำเบา ๆ” โฬมพูหว่านล้อมเธอพร้อมับ้มลมาุมพิริมฝีปาบาอย่าให้ำลัใ
มีนาส่ายหน้าอย่าไม่ยินยอม เธอใเสียไปหม ไม่ว่าเาะพูอย่าไร มัน็้อเ็บมาแน่ ๆ แ่สายหนุ่มไม่ไ้สนใท่าทีปิเสธอเธอ สิและวามนึิอเาหมไปั้แ่ที่เาเปลื้อผ้าร่าบารหน้าออนหมั้นานแล้ว
าม้อมอส่วนอ่อนไหวลาายสาวที่่ำน้ำหวานาแรอารม์ราะที่เาเป็นผู้มอบให้ เาไม่รอ้า้มลไปิมน้ำหวานาายสาวทันที
“ฮะ ฮึ...อื้อ...อ”
มีราเสียหวานเมื่อลิ้นสาูเลีย เล้าโลมุนั้นอเธอ ร่าบาบิไปมาอย่าระสันเสียว โฬมไ้ใเมื่อไ้ยินเสียราหวานหู เาเร่ัหวะลิ้นร้อนและเพิ่มแรูเลียมาึ้นอย่าเอาใ
มีนาีิ้นเร่า ๆ าารถูปลุเร้า นถึุที่ร่าบาเสร็สมเธอหอบหายใราวับเหน็เหนื่อยเสียเ็มที ายบาระุเร็อย่าน่าเอ็นู ส่วนอ่อนไหวรลาายปล่อยน้ำหวานออมาประหนึ่อไม้ามที่ปล่อยน้ำหวานออมาเอาใภมรหนุ่มอย่าโฬม
โฬมมอหิสาวที่นอนหอบหายใาฝีมือัวเออย่าพอใปนเอ็นู เาสอเรียวนิ้วยาวเ้าไปใน่อทาับแบ ัรูเ้าออและเพิ่มำนวนนิ้วึ้นเรื่อย ๆ เป็นารเบิทา
มีนาที่ำลันอนหอบหายใ าวามเสียว่าน ็เริ่มรู้สึเสียเสียวึ้นอีรั้ ‘ให้หายเถอะ ะไม่ให้พัหายใหายอันเลยหรือไ’
โฬมัรูแนายอน แล้วนำมา่อเ้าับ่อทาับแบ เา่อย ๆ ันัวนอเาเ้าไปในายสาวอย่า้า ๆ
“อ๊ะ!! ..เ็บ ุโฬม ันเ็บ!” มีนาท้วึ้นเมื่อรู้สึถึวามเ็บปวา่อทาับแน่นรลาาย ราวับร่าายรส่วนนั้นะีาออาันเสียให้ไ้
“ู่ววว... ไม่เป็นเ็บนิเียว เี๋ยวเียว็หาย”
ายหนุ่มเอ่ยปลอบเสียแหบพร่า ส่วนนั้นอเธอับแน่น บีบรัแนายเานปวหนึบไปหม เาุนันแท่เนื้อร้อนเ้าไปในายอร่าเล็นสุลำแล้วเริ่มยับเ้าออเบา ๆ
พลั! พลั!
“เ็บนิเียวบ้าอะไรหล่ะ นี่มันเ็บมา ๆ เลย่าหา”
เธอทุบไหล่เาอย่าสุแรระบายวามเ็บและวามโรธ แ่ะเป็นแรอันน้อยนิที่เหลืออยู่อเธอหลัาที่ถูเาปรนเปรอามารม์นหอบหายใอยู่นาน โฬมึรู้สึเหมือนโนทุบเพื่อนวลายเส้นเพียเท่านั้น
“อ่า....”
ร่าหนาราเสีย่ำอย่าพอใ เมื่อ่อทาับแน่นอเธอเริ่มปรับปรับเ้าับแนายร้อนอเา เอวสอบเร่ัหวะร่วมรัให้เร็วึ้นามแรอารม์ ะเียวันมีนา็เริ่มรู้สึถึวามเสียว่านอีรั้ แม้ะยัเ็บเสียที่่อทาับแบ แ่็ไม่ไ้มามายเท่าอนแร เมื่อโฬมทั้สอประสานาทา้านล่า ส่วนมือหนา็บีบนวลูบไล้ร่าายและออิ่มอเธอเพื่อสร้าวามรัวน
ความคิดเห็น