คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความจริง=_=
"ชูแว้บบบบบบ เลนคุงและรินจังไม่ต้องห่วงไปนะคร้าบ~ เห็ยหยั่งงี้ก็เถอะ ผมมีพ่อเป็นหมอเชียวระขรั๊บ~~~~”
มันโผล่มาแล้ว....ไอ้คุณมิคุโอะคุง=_=
“มีพ่อเป็นหมาแล้วมันยังไงเหรอคะ? จะไปช่วยพวกรินได้ยังไงกัน?”
“หมอครับหมอไม่ใช่หมา=_= แอบด่าพ่อผมใช่ม้าย~~
โธ่ ไม่รู้อะไรซะบ้างเลยก็เวลาพ่อผมทำงานผมมักจะไปแอบดู(แต่โดนกันออกมา)ทุกครั้งน่ะสิขรั๊บ~~”
“อย่าคิดว่ารินไม่เห็นนะคะ ไอ้ประโยคในวงเล็บนั่นน่ะ สรุปมันก็ไม่ช่วยอะไรเลยนี่ฝ่า!!!”
“ฟังผมให้จบก่อนซิ พอท่านเลิกงานนะ ผมก็มักจะไปขอการเรียนรู้อะไรง่ายๆจากพ่อน่ะ นั่นก็คือการตรวจครรภ์ยังไงล้า~~~~”
ถ้าไม่มีเครื่องมือตรวจก็ตรวจไม่ได้เหมือนกันล่ะย่ะ =_=
“แต่ว่าผมไม่ตรวจหรอก ผมจะให้รินจังไปตรวจกับพ่อผมตะหากล่ะ”
“กุโอะคุง....ไม่ดีมั้ง แบบว่าอีกใจรินก็อยากรู้นะแต่อีกใจรินก็ไม่อยากรู้อ่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าผลออกมาพบว่ารินท้องจริงๆ ผมไม่เอาไปบอกใครหรอก”
นายนี่ชั่งเป้นเพื่อนที่ดีจริงๆซึ้งTwT
“แต่บอกไว้ก่อนว่าพ่อผมไม่ใช่หมานะ หมอตะหาก ” ข
อถอนความคิดเมื่อกี้-_- นายมันก็แค่คนคิดมากคนนึงชัดๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผลการตรวจ แล้วคือ...เพื่อนของลูกน่ะ มีอาการท้องอืดธรรมดาๆเท่านั้น และดูเหมือนจะได้รับอาหารที่เป็นพิษเข้าไปด้วย เลยทำให้เกิดอาการเวียนหัว อยากอาเจียน และเสียเหงื่อมาก ก็...เดี๋ยวจะให้ยาถ่ายท้องไป แล้วก็เกลือแร่นะครับ เท่าที่เจอพิษเนี่ย...มันดูแปลกๆอยู่แต่ไม่ต้องกังวล ไม่ร้ายแรงหรอกครับ”
ฉันหันไปจ้องหน้าเลนประมาณว่า ข้าวผัดเมื่อวันก่อนนายทำใช่ม้ายยยยย
“รินจัง..อุ๊บ เท่านี้ก็ไม่ต้อง..หุหุ.ห่วงแล้ว..ฮิฮินะครั..กร๊ากฮ่าๆๆๆๆๆ”
ไอ้คุณมิคุโอะหัวเราะดังลั่น หน็อย ก็คนมันเข้าผิดนี่หว่าให้ทำไงได้-///-
“ไม่เป็นไรนะริน ผมรู้ว่าเธอเสียดาย งั้นเดี๋ยวเราไปปั๊มลูกกั....ผัวะ!!!”
ฉันต่อยเลนไปหนึ่งฮิต ไม่ได้เสียดายย่ะ!!! แต่ฉันอายวร้อยยยยย
“รินอายตะหากย่ะ ที่เข้าใจผิด!! แล้วก็ที่ฉันท้องไม่ดีคราวนี้ก็เพราะนายนะ นายทำข้าวผัดให้ฉันกินเมื่อวันก่อน
ฉันเลยป่วยเลยเนี่ย= = ”
“อะโห โบ้ยความผิดให้ข้าวผัดผมก็ไม่ถูกมั้ง ผมมั่นใจว่าอาหารที่ผมทำไม่เคยทำร้ายใคร ”
“ถ้าไม่ใช่ข้าวผัดนายแล้วมันจะเป้นของใครล่ะยะ?= =*”
“แล้วทำไมต้องโทษแต่ของผมล่ะ...?”
เลนเริ่มกดเสียงต่ำเกิดอาการน้อยเนี่ยต่ำใจ เวร...รีบง้อด่วน
“โอ๋ๆๆๆ เมื่อกี้รินคิดอยู่ว่าเลนอาจจะจงใจแต่ตอนนี้รินไม่คิดแล้วล่ะ เพราะว่าเลนไม่มีวันทำหรอกเนอะ คืนดีกันๆๆๆ น้า~~~~~” ฉันเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวก้อยเลน
ทันใดนั้น...
แกร็ก!
หมอ(พ่อมิคุโอะ)คนเมื่อกี้ดินออกมาพร้อมกับทำหน้าเครียดเหลือหลายพร้อมกับตบบ่าฉัน เอ่อ...มันมีอะไรรึเปล่าคะ?
คุณหมอหน้าดูเครียดจังทำเอารินแอบเครียดตามนะT_T
“เอ่อ...หนูชื่อรินใช่มั้ย? คือว่า...ลุงตรวจพบสาเหตุที่ทำให้หนูรินเป็นแบบนี้ได้แล้วล่ะ
คือหนูกินอาหารที่เป็นพิษเข้าไปเมื่อวันก่อนใช่มั้ย? ”
“เอ่อ น่าจะใช่ค่ะ...”
เหอๆ อีแบบนี้อาหารเลนแน่นอน 100% เพราะฉันกินอาหารเลนเข้าไปวันก่อน เดาไม่ผิดจริงๆด้วย
“เท่าที่ลุงตรวจดูอาหารพิษที่หนูทานเข้าไปรู้สึกว่าจะทานไปเล็กน้อยมาก แต่ว่าอาการกลับเป็นถึงขนาดนี้หมอเลยคิดว่าอาจจะเป็นฝีมือของฆาตรกรที่ฝีมือร้ายไม่เบา”
จริงดิ แล้วมันคือใครฟระ? คงไม่ใช่เลนแล้วเพราะฉันกินข้าวผัดเลนไปจนหมดจาน
ระ เริ่มสยองแล้วแฮะ
“คือว่า ยาพิษที่หนูรับเข้าไปรู้สึกจะเป็นของเหลวสีฟ้าๆอมเขียวน่ะ แต่รับเข้าไปน้อยมากเลยนะ
ท่าทางจะไม่ธรรมดาแล้วล่ะงานนี้ ลุงคิดว่าหนูอาจจะโดนปองร้ายอยู่ก็เป็นได้”
……………………………………………………ของเหลว……….เขียวอมฟ้า.....รับไปน้อยนิด.....
ฟันธงแล้วล่ะ......lllOTZ
“หนูทราบแล้วค่ะว่าใครเอาสิ่งนั้นให้หนูทาน...”
“ห๊ะ!!? นี่หนูรู้แล้วรึ? ว่าใครเอาอะไรให้ทานบอกลุงมาลุงจะไปแจ้งความ”
มะ มันจะดีเหรอคะคุณลุง....ลุงคิดดีแล้วเหรอคะ? ว่าจะแจ้งความน่ะ ถอนคำพูดมันอาจจะยังทันนะคะ
ก็ในเมื่อคนที่เอาอาหารพิษให้หนูกินก็คือ....
“ลูกชายคุณลุงน่ะล่ะค่ะเอาอาหารพิษให้หนูทานT_T”
“ห๊าO_O!!!!!........................................ อะ....เอ่อ....บะ...แบบว่า...”
นั่นไง=_= เล่นถึงกับอึ้ง ตะกุกตะกักกันเลยทีเดียว
“ถะ ถือว่าให้อภัยกันไปนะจ้ะ หนูริน ลุงจะถือว่าที่ลุงพูดมาเมื่อกี้ทั้งหมดลุงไม่ได้พูดละกันนะ^^””
มีแก้ประโยคบนที่พูดไปด้วยฟ่ะ พ่อ ลูก นี่เหมือนกันเปี๊ยบเลย=_=”
“เห็นมั้ย...ไม่ใช่ฝีมืออาหารผมจริงๆด้วย คราวนี้อย่ามาดูถูกผมแล้วนะ”
เลนเริ่มสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย(โล่งอก) สรุปนายเองก็คิดสินะ
ว่าอาหารนายก็ทำพิษคนอื่นเขาเหมือนกัน=_=
“เฮ้อ แต่ว่าโล่งอกไปหน่อยที่ไม่ใช่...ท้อง=///=”
นึกแล้วก็อายอีกรอบ โธ่ เรานะเรากระต่ายตื่นตูมจริงๆด้วย
ความคิดเห็น