คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter1:จุดเริ่มต้น
หลายคนเชื่อว่า ความรักที่แท้จริงนั้นแทบจะไม่มีในโลก แต่ใครจะเชื่อมั้ยล่ะว่าความรักที่แท้จริงอาจจะเป็นคนข้างๆตัวเราก็ได้....
ถ้าเราค้นหามันล่ะก็นะ
“เอ้า รินตื่นได้แล้ว เช้าแล้ววววววววว” เสียงทุ้มๆห้าวๆของเด็กคนหนึ่งดังจากทางหน้าห้องของผู้ที่ถูกปลุกให้ตื่นในยามสายนี้
“อ๋อย~~~ปลุกอะไรแต่เช้าเนี่ย?? เลน...อื๋อนี่มันพึ่ง 9 โมง ครึ่ง เองนี่หว่า ”เจ้าหล่อนที่ถูกปลุกให้ตื่นงัวเงียสุดๆพลางตอบคนหน้าห้องไปด้วยพลางดูนาฬิกาไปด้วย
“นี่เธอจะนอนโซ้ยบ้านทานเมืองไปไหน ฮร้า~~~ ไม่งั้นพ่อพังประตูเข้าไปลากจริงๆด้วยนะเว้ยเฮ้ย!!”ท่าทางคนตรงหน้าห้องจะไม่ลดละเลยแฮะ
“แว้ก!! ค่าๆๆๆๆ ตื่นแล้วค่า อย่าเพิ่งพังเข้ามาน้า” ว่าแล้วหล่อนก็รีบกระเด้งออกจากที่นอนทันที เพราะว่าเวลาเลนพูดไรไว้มักจะชอบทำจริงเสมอน่ะซิ
“ไปๆๆๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้วแล้วรีบลงมาทานเข้าได้แล้ว ให้ตายสิ เกิดก่อนผมแต่ทำตัวเด็กกว่าผมเยอเล๊ย!!”
“อ้าวๆ ก็ไม่เห็นจะแปลกซะหน่อยถึงนายจะเกิดหลังชั้นแต่ก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงซะหน่อย แบร่ = =+++”
เอาล่ะต้องขอแนะนำตัวกันจริงๆจังๆหน่อย ชั้นชื่อว่า คากามิเนะ ริน อาศัยอยู่บ้านเดียวกับเลนกับพ่อ แม่ รวมกันเป้น อ๊ะ สี่ โคน~~~ >w<vv ส่วนเลนนั้นไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันหรอก ก็แค่ลูกเพื่อนพ่อที่ห่างไกลมว้าก แต่โดนส่งมาอยู่กับฉันข้อหาไปเกเรที่นู้นมาเยอะ= =”
แต่ตอนที่เริ่มมาอยู่กับฉันเนี่ยรู้สึกว่าจะเด็กดีขึ้นเยอะเลยนะ....
เอาเหอะ ช่างเรื่องแนะนำตัวก่อนขอกลับมาเข้าเรื่องกันหน่อยก็แล้วกัน
หลังจาที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาทานข้าวสายข้างล้างและแน่นอนว่าวันนี้วันหยุด ฮริ้ว~~ แต่พ่อแม่ก็ไม่อยู่บ้าน ไปทำงานตามเคยจึงไม่แปลกที่เราจะอยู่กันเองสองคนออกบ่อย
“นี่ เลน”ฉันเรียกพลางเอาส้อมที่เพิ่งหล่นเมื่อกี้มาเขี่ยอาหารสีรุ้งมหัศจรรย์ทั้งเจ็ดที่มีฟองปริศนาโผล่ปุดๆขึ้นมาด้วย เฮ้ย!! ฟองแตกแล้วอ่ะมีขวันสีแดงลอยขึ้นมาด้วย น่ากลัวนะเนี่ย- -“
“หือ??”เจ้าตัวหันขวับสีหน้าบ่งบอกภาคภูมิใจสุดยอด
“แบบว่านี่นายทำให้ อีทีที่เป็นเพื่อนบ้านนายกินเหรอ??” ฉันถามแบบเสียงเบา เพราะฉันนั้นรู้ดีว่าเรื่องทำอาหารห่วยแตกเป็นที่ 1 นั้น ต้องยกให้เลน ขั้นสุดยอดเลย เพราะฮีแกจะสามารถฆ่าคนโดยที่ไม่รู้ตัวเลยเนี่ยแหละ เผลอๆเจ้าตัวภูมิใจด้วยมั้ง?? ที่เผลอฆ่าคนตายด้วยอาหารฝีมือตัวเองน่ะ
“อะ แฮ่ม ไม่ต้องชมหรอก กินเข้าไปเยอะๆเลยนะมีอีกเพียบเลย”เลนหน้าแดงเผลอทำกลบเกลื่อนไปตักเอาอาหารที่ตัวเองทำมาเสริ์ฟอีก เอ่อ เลนคะ ไม่ต้องแล้วก้ได้ แค่นี้รินก็อยากเอาตัวเองโดดลงไปในคอห่านหลังบ้านจะแย่แล้วเนี่ย
“เปล่า ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ชั้นหมายความว่า ชั้นไม่กินหรอกนะ อาหารที่นายทำขึ้นน่ะเพราะมันน่ากะลัวกลัวที่สุดเลย แล้วใครชมนายรึยังน่ะ??”
“ริน...อย่าซึนอีกเลย ผมรู้ว่าเธอชอบอาหารผมมากแค่ไหน” และแน่นอนว่าเจ้าตัวนั้นยังคงไม่คิดถึงคำพูดรินในทางแง่ลบแถมเดินดุ่มๆเข้ามาใกล้รินเพื่อเอาอาหารที่ตัวเองทำป้อนเข้าปากรินเนี่ยแหละ...
แม่เจ้า....สงสัยงานนี้นางเอกจะตาย(เพราะฝีมือพระเอก)ก่อนเริ่มเลยมั้งเนี่ย
“เหอๆ ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่เอาน่าเลน ไม่ขำนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ รินชักหวั่นๆแล้วนะ ” ถึงฉันจะเป็นคนแบบนี้แต่ฉันก็กลัวความตายนะยะTwT!! อุ๊ก!! แค่ได้กลิ่นก็อยากจะหายตัวไปจากโลกนี้แล้ว ไผก็ได้ ซ้อยข้อยแน”OTZ
“นั่นไง เธอซึนจริงๆด้วยล่ะริน ผมเห็นแล้ว น้ำตาแห่งความปลื้มปรีดาของเธอที่กำลังจะได้กินฝีมืออาหารของผม ผมเห็นแล้วรู้สึกตื้นตันใจจังเลย ฮือๆ ” อ้าว เวร ร้องไห้ซะงั้น แต่คนที่ต้องร้องไห้น่ะมันตรูไม่ใช่เรอะ!!? เพราะชั้นกำลังจะลาจากโลกแล้วไง!! T^T
*ปิ้งป่อง*
ห๊ะ เสียงออดหน้าบ้านช่วยชีวิตช้านนนนนน>[]<!!
“เลน เดี๋ยวรินไปดูเองนะ นายอยู่ตรงนี้แหละกินอาหารตัวเองไปให้หมดเลยนะ” รอดแล้ว ฮริ้ว~~~ และเมื่อชั้นเปิดประตูก็พบเจอ....
ทางหน้าบ้านมีรถสปอร์ตคันสีแดงจอดอยู่หน้าบ้าน แค่มองผ่านๆก็รู้แล้ว ว่าใครมาเยือน...
“ฮาย ริน ชั้นมาชวนเธอไปเที่ยวสวนสนุกแน่ะ>w<!!”เจ้าของเสียงของผู้มาเยือนบ้านเอ่ยปากชวนอย่างอารมณ์ดี แต่ได้โปรดอย่าเข้ามาข้างในเลยนะ เพราะเดี๋ยวจะได้ตายกันกระบะเลยน่ะสิ
“อ๊ะ กุโอะคุง หวัดดีค่ะ อย่าบอกนะว่าที่มาชวนรินเนี่ยเพราะไม่มีเพื่อนไป หืม??=w=”
“ไม่ใช่น้า~~ ฟังก่อนๆ แบบว่าคนที่จะไปสวนสนุกวันนี้เนี่ยมีอยู่ 4 คนได้แก่ ชั้น มิคุ ฮาคุ และเธอนั่นแหละ=w=”
เหอๆ งั้นเหรอ แล้ว เลนล่ะ?? ช่างเถอะ ปล่อยไปบ้างก็ดีเผื่อเลนอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างจะได้ไม่ต้องมาขลุกอยู่กับฉันตลอดทั้งวัน วันนี้ ไปเที่ยวบ้างก็โอแฮะ
“อ่าๆ ไปก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวรินขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฉันรับคำพลางจะเดินเข้าบ้าน
“บอกไว้ก่อนว่าชั้นไม่ได้มาชวนรินเพราะไม่มีเพื่อนนะ”
เอ๊ะ อีตานี่ คิดมากแฮะ เดี๋ยวเปลี่ยนใจไม่ไปซะหนิ=_=*
“ใครมาน่ะ ริน” เลนถามด้วยความสงสัยในมือก็ถืออาหารฝีมือตนที่กำลังจะปอนให้สุนัขชิม อ๊ะเมื่อกี้เห็นหมาจามด้วยล่ะ เหอๆ
“แค่ กุโอะคุงมาชวนชั้นไปเที่ยวสวนสนุกแค่นั้นแหละ”ฉันตอบห้วนๆ
จนลืมไปเลยว่า!!!
“อะไรนะ?? มิกุโอะงั้นเหรอ??”
ตายหอง ลืมไปเลยว่า เลน กับ มิกุโอะ ไม่ถูกกัน ตายแล้วๆๆๆ จะทำไงดีๆๆๆๆ
“อะ อื้ม...”
“งั้นผมไปด้วย”เสียงเด็กหนุ่มตอบขึ้นมาอย่างแผ่วเบาแต่งแข็ง เฮ้ย ไม่นะ!! อย่านะไม่งั้น มิกุโอะตายแหน่=[]=!!
ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน
“รินต้องเป็นเจ้าสาวผม”
“ฮ่า ฮ่า เจ้าสาวผมต่างหาก ”
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายทั้งสองทะเลาะกันเหมือนจะแย่งอะไรซักอย่างอยู่ห่างจากเด็กหญิงอีกคนนึงไม่มากนักและด้วยความที่เด็กหญิงยังไร้เดียงสาจึงเดินเข้าไปถามด้วยความสงสัย
“นี่เมื่อกี้ได้พูดถึงชั้นรึเปล่า?? แล้วมีอะไรกันเหรอ??”เด็กหญิงย้ำเพื่อความแน่ใจว่าได้พูดถึงตนแน่นะ?? และตอนนี้เธอก็อยากรู้มากด้วยว่าพูดถึงเธอเกี่ยวกับอะไรตามประสาเด็ก
“ริน ระหว่างผมกับมิกุโอะ เธอจเลือกใคร??”
“หา??”
“แหม ต้องเลือกผมอยู่แล้วล่ะ ฮ่า ฮ่า” ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ทันตอบ เสียงของเด็กชายผมสีเขียวก็โพล่งขึ้นมาด้วยความที่อารมณ์ดี
ก็เรื่องที่ทะเลากันเมื่อกี้ แหงล่ะว่ามิคุโอะไม่ได้คิดอะไรจริงๆจังๆเลยแม้แต่น้อย แต่เลนเนี่ยสิ....
จะกินเลือดกินเนื้อมิกุโอะอยู่แล้วเนี่ย
“ว่าไงล่ะริน??”
“พวกนายสองคนก็ดีทั้งคู่เลย...งั้นรินเลือกทั้งสองคนเล๊ย”เด็กหญิงตอบไปตามประสาไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลือกไปเพื่ออะไร เด็กหญิงพูดพลางดึงทั้งสองไปที่สนามเด็กเล่นเพื่อที่จะได้เล่นกันตามปกติในทุกๆวัน
“ฮ่าๆ เค้าเลือกสองคนเลยแน่ะ เลน” เด็กชายผมสีเขียวอมฟ้ากลั้วหัวเราะพลางมองเด็กชายอีกคนที่อยู่ข้างๆตนไปด้วย
“ยังไงซักวันรินก็ต้องเปลี่ยนใจ” เด็กชายผมสีเหลืองไข่ตอบเสียงแข็งก่อนจะวิ่งตามเด็กหญิงที่เดินนำหน้าไปไม่ไกลนัก
“......... ไม่เข้าใจเลยน้า กะอีแค่ล้อเล่นแค่นี้ทำไมเลนต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย”เด็กชายผมเขียวพึมพำเบาๆอย่างไม่เข้าใจ แน่ล่ะเพราะคำว่าแต่งงานน่ะมันยังยากเกินไปสำหรับวัยอย่างพวกเขาที่จะเข้าใจ
3 ปีก่อน
ในบ้านมิคุโอะ
“เลนคุง มาดูอะไรนี่สิ” เด็กหญิงกวักมือเรียกเด็กชายให้มาดูอะไรบางอย่างที่เธอเจอ
มันคือตุ๊กตัวกระต่ายสีชมพูขนปุยผูกริบบิ้นตรงหูข้างนึงดูๆแล้วก็เป้นตุ๊กตาที่มีราคาแพงพอควรทีเดียว
“น่ารักจังเลยเนอะ”เด็กหญิงว่าจับมันไปด้วย
“อืม แต่คงจะแพงนะ ไปเถอะรินเดี๋ยวต้องกลับบ้านเราแล้วนะ” เด็กชายผมเหลืองที่ถูกเรียกตอบลวกๆพลางชำเลืองดูนาฬิกาไปด้วย อา...ต้องถึงเวลากลับแล้วล่ะนะ
“ถ้างั้นชั้นให้เธอก็ได้นะ ริน” เด็กชายผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินมาร่วมวงสนทนาด้วยออกปากให้ตุ๊กตาตัวนี้เพราะเนื่องจากว่าตั้งแต่ที่พี่สาวของเขาเสียชีวิตไปเขาก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรด้วยสู้เอาไปให้เด็กสาวแถวบ้านดีกว่า
“อะ ...จะดีเหรอกุโอะคุง??”รินยังคงเกรงใจเพราะตุ๊กตาตัวนี้มันดูแพงจริงๆน่ะแหละ
“อื้ม เอาไปเถอะ แต่ต้องมาเป้นเจ้าสาวผมนะ ฮ่าๆๆๆ” มิคุโอะพูดอย่างขบขันล้อเล่นไปเรื่อยเพราะใจจริงของมิคุโอะจริงๆนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรกับรินเกินเลยกว่าคำว่า”เพื่อน”เลยแม้แต่น้อย
“….”เลนเงียบ สีหน้าบ่งบอกแสดงอาการไม่พอใจสุดๆ เขารับดึงมือรินออกจากบ้านมิคุโอะทันที
“อ้าว...เลนเป็นอะไรไปเหรอ??”และแน่นอนว่าเธอก็ยังคงไม่เข้าใจในพฤติกรรมในตัวของเด็กชายตรงหน้าของเธออยู่ดี
พึ่งจะมารู้ก็ตอน....
ตอนฉันในปัจจุบันนี่แหละ - -*
เพราะงี้ไง มิคุโอะกำลังจะตายหองในไม่ช้า ต่อให้ไม่ตายก็คงโดนเลนไล่ฆ่าฟันจนเลี้ยงไม่โตล่ะนะ
ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านเพื่อบอกมิคุโอะ
“กุโอะคุง ไปกับพวกพี่มิคุเห๊อะ รินไม่ไปแล้ว>[]<//”
“อะไรนะ?? ไปกับพวกผีดุ?? เฮ้ย ไม่เอาด้วยนะ”
อีตานี่...นอกจากกวนบาทาแล้วยังหูหนวกอีกเรอะ!? - -*
“อย่าลืมนะว่าชั้นไม่ได้ชวนเธอเพราะไม่มีเพื่อน”
นี่เอ็งจะคิดมากไปไหนฟระ!!? กับไอ้ประโยคนี้น่ะ!! มันจบไปตั้งนานแล้วรื้อมันขึ้นมาคิดอยู้ได้= =*
“รินจะบอกว่ารินไม่ไปแล้ว กุโอะคุงไปกับพวกพี่ “มิ คุ”เหอะ!!”ต้องเน้นหน่อยเดี๋ยวมิคุกลายเป็นผีดุอีก- -*
“อ้าว? ทำไมอ่ะ??”
เจ้าคนชวนงงเต็กแรง ก็เพราะว่ารินเพิ่งตอบตกลงว่าจะไปเองนี่หว่านี่ยังไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ รินก็กลับมาบอกปฏิเสธไม่ไปซะงั้น
“ก็เพราะว่าเลนจะไปด้วยน่ะสิคะ!!!”
“อ๋อ เลนไปด้วยเหรอ?? ไม่เห็นเป็นไรเลย มาสิๆ ฮ่าๆๆๆ ชั้นก็ไม่ได้หวงที่นั่งในรถซักหน่อยนา”
แน่นอนว่ามิคุโอะก็ยังคงไม่รู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะใกล้เข้ามาแล้ว
“เดี๋ยวนายได้ตายหรอก กุโอะคุง นายรีบขับออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้นนายตายแน่!!”
ฉันเงื้อมมือตั้งท่าวางมวยเตรียมจะชกมิคุโอะแทนเลนแล้วเนี่ย ถึงฉันจะต่อยมิคุโอะเพื่อไล่เขาไปแต่หมัดฉันก็ยังหนักน้อยกว่าเลนน่ะนะ
"มาแล้วครับ^w^"
เลนมาพร้อมในชุดเสื้อมีฮูทสีเทากางเกงสามส่วนอืม...นายดูเท่ห์ดีนะแต่จะเท่ห์มากกว่านี้ถ้า....
ไม่มีมีดชัก ระเบิด พริกไทย และอีกหลายอย่างล้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงของนาย =_=
พักแค่นี้ก่อนหนา
ความคิดเห็น