คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบทของราชา
-0-
ผู้มากับเกลียวคลื่น
ท่ามกลางผืนทะเลสีดำสนิทเงียบสงบยามค่ำคืน เรือลำใหญ่สีขาวซึ่งมีตราสัญลักษณ์ราชวงศ์แห่งดินแดนท้องทะเล... อควาเรเนีย และตัวอักษรเขียนว่า 'หน่วยลาดตระเวนพิเศษที่เก้า' ที่ข้างลำเรือลอยลำอยู่เหนือเกลียวคลื่นของท้องสมุทรยามราตรีกาล
สายลมเย็นพัดโบกไปมาบนดาดฟ้าเรือ ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบซึ่งมีรอยเปื้อนเล็กน้อยยืนนิ่งอยู่บนนั้น เรือนผมสีเงินยวงยาวประบ่าปลิวสไหวไปกับสายลมเย็นยามค่ำคืน ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดตามองทั่วบริเวณลำเรือนิ่งพลางควงปากกาในมือไปมาก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างล่องรอยมากับสายลม...
อุแว้... อุแว้...
เสียงร้องของเด็กทารกดังแฝงมากับเสียงเกลียวคลื่น เสียงร้องค่อยๆดังขึ้นตามลำดับก่อนจะค่อยๆแผ่วเบาลงแล้วดังขึ้นอีก เป็นเช่นนี้ซ้ำไปมาหลายครั้งทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีจากผ่อนคลายเมื่อครู่เป็นเคร่งเครียดแทน ดวงตาสีมรกตกวาดมองรอบด้านอย่างระมัดระวัง ปากกาในมือถูกเก็บเข้าไปในเสื้อคลุมชึดพิธีการแล้วดึงเอาปืนจากซองปืนซึ่งคาดไว้ที่ข้างเอวมาถือแทน
ครืน...! ตูม!
เสียงคล้ายเสียงคำรามดังขึ้นจากท้องทะเลซึ่งทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเคร่งเครียดและกังวลก่อนที่มวลน้ำบริเวณข้างขวาของเรือจะระเบิดออกอย่างแรงจนเกิดเป็นเสาน้ำพุ่งขึ้นสูง แรงผลักจากระเบิดดันให้ลำเรือกระเด็นไปทางซ้ายอย่างรุนแรงและไกลเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมากระชากลำเรือไป เหตุการ์ณเมื่อครู่ทำให้เหล่าลูกเรือวิ่งออกมาด้านนอกอย่างแตกตื่น และขณะเดียวกันนั้นเองร่างของชายหนุ่มก็กระเด็นตกจากดาดฟ้าเรือลงไปยังผืนน้ำเบื้องร่างด้วยแรงเหวี่ยงและแรงกระชาก
"จับมันเอาไว้กัปตันถ้ายังไม่อยากกลายเป็นอาหารไอ้พวกตัวที่อยู่ข้างล่างนั่น!"เสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้นจากคนที่อยู่ข้างบนพร้อมกับที่ห่วงยางซึ่งคล้องไว้ด้วยเชือกจะถูกโยนลงมา กัปตันหนุ่มว่ายตรงไปยังห่วงยางชูชีพซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนักก่อนจะชะงักเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นแพสาหร่ายซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก...
และห่อผ้าซึ่งมีเด็กทารกคนหนึ่งอยู่ภายใน
"เป็นการเรียกที่ระทึกขวัญสั่นประสาทได้ใจดีจริงๆ"กัปตันหนุ่มพึมพำกับตัวเองเสียงเบาแล้วกระตุกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากแล้วเปลี่ยนทิศไปยังแพสาหร่ายนั่นท่ามกลางเสียงตะโกนถามจากด้านบน
"เด็กนั่นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"รองกัปตันหนุ่มซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเอ่ยถามกัปตันพลางเลิกคิ้ว สายตาจ้องไปยังเด็กทารกในห่อผ้าซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนโต๊ะนั่งเล่นตรงหน้าโต๊ะทำงานซึ่งกัปตันซึ่งเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้วก็ยิ้มให้รองกัปตันหนุ่มเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงนุ่มว่า
"อา... ข้าเก็บมาได้ตอนไปเดินเล่นบนดาดฟ้าเรือเมื่อกี้น่ะ"กัปตันหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มให้รองกัปตันหนุ่มซึ่งควบตำแหน่งเพื่อนสนิทเอาไว้ด้วย
"ข้าหมายถึงเด็กนี่มาอยู่ที่กลางทะเลแบบนี้ได้ยังไง!"รองกัปตันหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางเหมือนจะพุ่งมากัดกัปตันหนุ่มอยู่ร่อมร่อซึ่งกัปตันหนุ่มก็หุบยิ้มลง
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าทะเลตรงนี้นะอันตรายมากแค่ไหน
ที่ตรงนี้มีชื่อเรียกว่า 'สามเหลี่ยมหางมังกร' ... เป็นช่วงทะเลที่อันตรายมากถึงมากที่สุดและกินอาณาเขตเกือบถึงใจกลางมหาสมุทรและตอนนี้เรือลำนี้ก็อยู่บนจุดใกล้จุดกลางมหาสมุทรที่ว่า ไม่ต้องพูดถึงด้านล่างทะเลซึ่งมี 'อะไรๆ' ที่คนทั่วไปไม่อยากแม้แต่เอ่ยชื่อซึ่งพร้อมที่จะปลิดชีวิตผู้โชคร้ายซึ่งร่วงหล่นลงสู่ผืนทะเล... ยิ่งเด็กที่ขนาดเดินยังเดินไม่ได้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ยิ่งเมื่อบวกกับสภาพอากาศอันแสนเลวร้ายแบบไม่ปราณีใครทำให้โอกาสรอดชีวิตเป็นศูนย์...
ยิ่งไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ได้กินข้าวกินน้ำครั้งล่าสุดเมื่อไรเมื่อต้องมาอยู่ในสภาพไร้น้ำไร้อาหารเช่นนั้น
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะนะคีธ..."กัปตันหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มพลางยื่นมือไปลูบใบหน้าเล็กๆซึ่งหลับสนิทหลังจากกินนมเข้าไปซึ่งนับว่าเด็กคนนี้โชคดีไม่น้อยที่เรือลำนี้ยังพอมีนมแพะติดมาบ้างเล็กน้อย
"อย่าบอกนะว่าเจ้าจะเลี้ยงเด็กคนนี้"คีธถามเสียงอ่อนซึ่งกัปตันหนุ่มก็ยิ้มรับพลางยกเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มแนบอกพลางไกว่แขนไปมาเบาๆแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบคีธว่า
"ใช่... ข้าจะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง"ว่าพลางใช้นิ้วลากไปตามใบหน้าเล็กๆในอ้อมกอดซึ่งอีกฝ่ายก็พลิกตัวมาซุกเข้ากับหน้าอกของกัปตันหนุ่มซึ่งนั่นทำให้กัปตันหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ
"หลังจากนี้เจ้าคือ 'ซาซาเซล อาเธอร์เนียร์' ลูกสาวของข้า... เซอร์เซส อาเธอร์เนียร์ กัปตัน... หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนพิเศษที่เก้าแห่งอาณาจักรอาเธอร์เนียร์ หลังจากนี้ไปเรือลำนี้คือบ้านของเจ้า"
เสียงเอ่ยของเซอร์เซสดังก้องไปทั่วห้องพร้อมกับที่แสงอาทิตย์แรกแตะลงบนปลายขอบฟ้า
ความคิดเห็น