ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ABNORMAL

    ลำดับตอนที่ #1 : ZERO: ซาแมนธา กิว(5%)

    • อัปเดตล่าสุด 5 ธ.ค. 57


     
     

    -1-    
     
        ชื่อของฉันคือซาแมนธา กิว

        ชื่อของฉันอาจจะดูแปลกๆ และมันอาจจะแปลกมากกว่าเดิมถ้าฉันจะบอกว่าชื่อจริงของฉันคือกิวในขนาดที่ซาแมนธาคือนามสกุลของฉัน

        แต่ก็นั่นแหละ คนรอบตัวของฉันไม่มีใครสนใจเรื่องชื่อของฉันหรอก อันที่จริงพวกเขาไม่เคยเรียกชื่อหรือนามสกุลฉันเลยด้วยซ้ำ

        พวกเขาเรียกฉันด้วยชื่อที่พวกเขาตั้ง และเมื่อพวกเขาต้องการเช่นนั้นฉันจึงไม่ได้โต้แย้งอะไร

        เอมม่าคือชื่อที่พวกเขาใช้เรียกฉัน

        เอาจริงๆชื่อเอมม่าก็ดีนะ อย่างน้อยมันก็อาจจะดีกว่าที่พวกเขาเรียกฉันด้วยชื่อกิวที่ฟังเหมือนชื่อผู้ชายหรือเรียกด้วยซื่อซาแมนธาที่แม้มันจะเพราะในความคิดฉันแต่ก็ยาวเป็นกิโลแถมถ้าพูดเร็วๆอาจจะทำให้ลิ้นพันได้ ส่วนชื่อแซมที่มาจากการย่อนามสกุลของฉันก็ดูเหทือนผู้ชายมากไป ดังนั้นการที่พวกเขาเรียกฉันด้วยชื่อที่เหมือนผู้หญิงและเพราะในความคิดของฉันอย่างเอมม่าจึงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนัก

        แต่มันแย่ตรงที่บางทีพวกเขามักจะเติมคำว่าวัตสันไปหลังชื่อเอมม่าเวลาที่พวกเขาจะหยอกล้ออะไรฉันหรือยั่วโมโหให้โกรธ

        เอมม่า วัตสัน

        โอเค มันอาจจะเป็นชื่อที่ดี สั้น กระชับและเพราะในระดับหนึ่งแต่ปัญหาคือมันดันไปเหมือนกับชื่อดาราคนหนึ่งเมื่อเกือบหลายร้อยปีที่แล้ว และนั่นทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างยิ่งแม้ว่าพวกเขาจะบอกฉันว่าชื่อวัตสันมากจากชื่อของคุณหมอวัตสันคู่หูของโฮลม์นวนิยายแนวสืบสวนที่เคยเป็นที่นิยมเมื่อหลายร้อยปีก่อนก็ตาม

        แต่นึกดูเอาเถอะ ใครอยากจะไปชื่อเหมือนคนอื่นหล่ะ มันน่าขนลุกออกที่ใครซักคนมาเรียกชื่อคุณด้วยชื่อของคนที่ปัจจุบันอายุร้อยกว่าๆกันล่ะ

        แต่ก็ช่างมันเถอะ เรื่องของฉันมีอะไรให้เล่ากว่าเรื่องชื่อตั้งเยอะ อย่างเช่นเรื่อง...

    แก๊งค์ของฉัน





     
        เริ่มต้นชีวิตใหม่วันที่หนึ่ง

        ฉันเพิ่งย้ายบ้านมาได้สดๆร้อนๆเมื่อตอนเช้ามืด มันเป็นอะไรที่น่าตลกและระทึกมากเมื่ออยู่ๆคุณก็ถูกปลุกขึ้นมาโดยพี่สาวของตัวเองตอนตีหนึ่งหลังจากนอนหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงพร้อมกับประโยคที่ว่าเราจะย้ายบ้าน

        เยี่ยม... ประโยคแรกที่ฉันกับพี่สาวที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนได้คุยกันคือคำว่า 'จะย้ายบ้าน'

        แต่ที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่านั้นคือฉันไม่จำเป็นต้องหยิบอะไรไปเลย ทั้งโน๊ตบุ๊คที่เก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้ ตุ๊กตาตัวโปรดหรือภาพวาดเหมือนของฉันที่เพื่อนสนิทอุตส่าห์วาดให้

        โชคยังดีที่พี่สาวยังอนุญาตให้ฉันหยิบบันทึกประจำตัวกับสร้อยคอที่แม่ให้ไว้ก่อนจะหนีตามผู้ชาย... ฉันหมายถึงหายสาบสูญไปได้

        ส่วนสาเหตุที่ต้องย้ายบ้านโดยมีของติดตัวแค่ชุดนอนหลายหมีสีชมพูสุดน่ารักที่พี่สาวบังคับให้ฉันใส่กับสร้อยเงินที่เปลี่ยนเป็นสีดำเรียบร้อยและบันทึกเก่าๆที่สภาพน่าจะโละทิ้งไปได้แล้วน่ะเหรอ

        เพราะพี่
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×