ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Chaos fiction เรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นคนหนึ่ง [YAOI][Rewrite]

    ลำดับตอนที่ #7 : Chaos fiction 7th : Pace of mine (25 per)

    • อัปเดตล่าสุด 30 พ.ค. 59



    7th


    Pace of mine








                 เช้าวันสดใสกับวันไปเรียนครับ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ชอบไปโรงเรียนอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ที่ชอบไปเพราะได้เจอเพื่อนๆที่น่ารัก (บางท่านก็น่าถีบครับ) นั่นแหละครับถ้าถามว่าผมได้อะไรอย่างอื่นจากโรงเรียนไหม ขอตอบเลยว่า.....ไม่ 55555 ฟังผมโม้มาเยอะและ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องแนะแนวครับ ก็มาคุยเรื่องทุนมหาลัย XXX นั่นแหละครับ แล้วก็มีไอ้สองหน่อนี่พ่วงมาด้วยครับ ก็ยัยเสียงเพลงกับไอ้ก้องครับ บอกให้พวกมันขึ้นห้องไปก่อนแล้ว แต่พวกนี้แม่งดื้อด้านจะตามมาให้ได้ก็เลยปล่อยให้มันตามมาด้วย ก็ดีเหมือนกันถือซะว่ามีหมาสองตัวมาดูแลเจ้าของ 555555

     

           “เธอโอเคแล้วนะ นั้นก็กรอกใบสมัครเลยแล้วเดี่ยวอาจารย์จะเอาไปส่งทางไปรษณีย์ให้” อาจารย์ยื่นใบสมัครให้ผมก่อนที่จะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานตัวเอง ผมนี่กำลังจะจับปากกาเขียนเลยใครแม่งเปิดประตูเข้ามาก่อน ผมก็หันไปก็เห็นร่างสูงโปร่งของสมาร์ท ตามปกติคนเราก็ต้องไปหาคนที่เราชอบเป็นธรรมดาครับ อย่างเช่นภาพตรงหน้าของผมที่กำลังยืนสวีทกันเลย

     

                “ว่าไง...มาถึงนานกันยัง?” คำถามดูเหมือนจะถามทุกคนนะครับ แต่รู้สึกเหมือนอยากให้คนข้างๆตอบ ผมก็เลยยักคิ้วหลิ่วตาให้ยัยเสียงเพลงมันตอบ มันก็ยังงงๆนิดๆครับ ผมก็เลยเปิดให้ซะเลย

     

                “ก็มาถึงนานแล้วแหละ ใช่ไหมเสียงเพลง?” คราวนี้มันถึงกับสะดุ้งกันเลยทีเดียว มันคงทำตัวไม่ถูกกันเลยครับ ดูท่ามันก็พอจะรู้แล้วแหละครับ

     

                “เอ่อ...ใช่ ก็มานานแล้วแหละ 5555” เสียงเพลงหัวเราะแห้งๆให้กับสมาร์ท ผมเองก็ขี้เกียจดูอะครับ ปล่อยเขามีความสุขด้วยกันเถอะ ผมเลยเปลี่ยนมาเป็นกรอกใบสมัครต่อแทนการดูการเกี้ยวพาราณสีข้างหลังผมนี่และครับ แต่พอจะกรอกก็เหมือนมีคนมาค้ำหัวพอหันไปมองก็เป็นไอคนที่ยืนกับเสียงเพลงปะกี้นั่นเอง

     

                “แหม...ไม่ชวนเลยนะ” อ้าว เรื่องอะไร เรื่องมึงมึงก็เคลียร์เองสิครับ กูไม่ใช่คนใช้ในบ้านมึงนะจะได้ต้องเรียนให้ทราบตลอด อีกอย่างกูจะรู้ไหมล่ะว่ามึงจะมา

     

                “อ้าว กูจะไปรู้ไหมล่ะว่ามึงจะมาด้วยอะ”

     

                “เออๆ กูผิดเองแหละไม่ได้บอกมึง” เออ มึงนั่นแหละผิด ไม่ยอมบอกก่อน

     

                “แล้วเอาใบที่ไหนวะต้นกล้า?” พอมันพูดเสร็จ ผมก็ชี้ไปที่อาจารย์คนเดียวกับที่ยื่นใบสมัครให้ผม มันก็เลยเดินไปเอาใบสมัครแล้วมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆผมครับ

     

                “อ้าว หนูๆมาทำอะไรกันจ๊ะ?” เสียงอาจารย์ขวัญที่เพิ่งเข้ามาอะครับทักทายมาตั้งแต่เปิดประตูเสร็จเลย รู้สึกว่าทำไมคนถึงมาทักอะไรกันนักหนาเนี่ย (ที่จริงก็แค่สองคนเอง)

     

                “อ๋อ พวกหนูพาเพื่อนมาสมัครทุนมหาลัย XXX อะครับ” เป็นไอ้ก้องที่ตอบแทนให้ ขอบใจวะเพื่อนที่ช่วยตอบแทนให้ พวกเราทุกคนก็เลยสวัสดีอาจารย์ ส่วนผมก็หันกลับไปกรอกต่อครับเดี่ยวกลัวเข้าเรียนไม่ทันครับ

     

                “อ่อจ๊ะ นั้นจารย์ไปทำงานก่อนนะ”

     

                “ครับ/ค่ะ” ทันใดอาจารย์ก็เดินไปเลยครับ หวังว่าคงไม่มีใครมากวนการกรอกอีกนะ คนยิ่งรีบๆอยู่ คาบแรกก็อ.ทิตอง สอนไทยครับ รายนี้เข้าช้ายิ่งชอบปิดห้องไม่ให้เข้าเลย แล้วแบบเวลาบางทีพี่แกนึกคึกเรียกสอบย่อยในห้องอีก ผมพลาดไม่ได้เลยครับไม่งั้นคะแนนหายสอบไม่ได้กันพอดี เออ จะว่าไปก็แซวไอสมาร์ทมันซักหน่อยดีกว่า คริ๊คริ๊

     

                “แหมมม ไม่เบาเลยนะ” มันหันหน้ามามองผม ผมจึงยักคิ้วให้มันไปทีครับ มันก็เลยกระทุ้งศอกใส่ผม โหย ดูดิแม่งปากกาเกือบขีดใส่กระดาษเลย

     

                “เชี่ย กูเกือบเขียนใส่กระดาษอยู่และ” หนะ มีการมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีกนะ ผมเลยจับมือมันจะเขียนในใบสมัครมัน มันไหวพริบดีโคตร รีบยกปากกาขึ้นจากกระดาษทันทีเลยครับ ผมว่ามันมีจิตสัมผัสแน่นอนครับ ตอนนี้เราก็ได้เกิดสงครามขนาดย่อมบริเวณเราจนไอเพื่อนสองตัวที่นั่งรออยู่เริ่มมองพวกเรา

     

                “ไม่จู๋จี๋กันแถวนี้ค่ะ 5555” เสียงเพลงเอ่ยมาก่อนเลยครับ มีไอ้ก้องเป็นลูกคู่หัวเราะผมอยู่ข้างๆครับ เล่นเอาผมสองคนนี่เลิกเล่นกันเลยครับ คือตอนนี้ผมก็เขินนะที่พวกมันเร้าอะ แต่มันก็คงเป็นปกติแหละที่มันจะเร้ากัน ผมหันไปดูร่างสูงมันก็คงไม่ต่างกับผมหรอกครับ ผมเลยแก้เก้อด้วยการกรอกใบสมัครต่อซึ่งไอ้คนข้างๆที่ทำสงครามกับผมก็ทำตามผมเหมือนกันครับ


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×