คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chaos fiction 7th : Pace of mine (25 per)
7th
Pace of mine
เช้าวันสดใสกับวันไปเรียนครับ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ชอบไปโรงเรียนอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ที่ชอบไปเพราะได้เจอเพื่อนๆที่น่ารัก (บางท่านก็น่าถีบครับ) นั่นแหละครับถ้าถามว่าผมได้อะไรอย่างอื่นจากโรงเรียนไหม ขอตอบเลยว่า.....ไม่ 55555 ฟังผมโม้มาเยอะและ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องแนะแนวครับ ก็มาคุยเรื่องทุนมหาลัย XXX นั่นแหละครับ แล้วก็มีไอ้สองหน่อนี่พ่วงมาด้วยครับ ก็ยัยเสียงเพลงกับไอ้ก้องครับ บอกให้พวกมันขึ้นห้องไปก่อนแล้ว แต่พวกนี้แม่งดื้อด้านจะตามมาให้ได้ก็เลยปล่อยให้มันตามมาด้วย ก็ดีเหมือนกันถือซะว่ามีหมาสองตัวมาดูแลเจ้าของ 555555
“เธอโอเคแล้วนะ นั้นก็กรอกใบสมัครเลยแล้วเดี่ยวอาจารย์จะเอาไปส่งทางไปรษณีย์ให้”
อาจารย์ยื่นใบสมัครให้ผมก่อนที่จะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานตัวเอง
ผมนี่กำลังจะจับปากกาเขียนเลยใครแม่งเปิดประตูเข้ามาก่อน
ผมก็หันไปก็เห็นร่างสูงโปร่งของสมาร์ท
ตามปกติคนเราก็ต้องไปหาคนที่เราชอบเป็นธรรมดาครับ อย่างเช่นภาพตรงหน้าของผมที่กำลังยืนสวีทกันเลย
“ว่าไง...มาถึงนานกันยัง?” คำถามดูเหมือนจะถามทุกคนนะครับ
แต่รู้สึกเหมือนอยากให้คนข้างๆตอบ ผมก็เลยยักคิ้วหลิ่วตาให้ยัยเสียงเพลงมันตอบ
มันก็ยังงงๆนิดๆครับ ผมก็เลยเปิดให้ซะเลย
“ก็มาถึงนานแล้วแหละ ใช่ไหมเสียงเพลง?” คราวนี้มันถึงกับสะดุ้งกันเลยทีเดียว
มันคงทำตัวไม่ถูกกันเลยครับ ดูท่ามันก็พอจะรู้แล้วแหละครับ
“เอ่อ...ใช่ ก็มานานแล้วแหละ 5555”
เสียงเพลงหัวเราะแห้งๆให้กับสมาร์ท ผมเองก็ขี้เกียจดูอะครับ
ปล่อยเขามีความสุขด้วยกันเถอะ ผมเลยเปลี่ยนมาเป็นกรอกใบสมัครต่อแทนการดูการเกี้ยวพาราณสีข้างหลังผมนี่และครับ
แต่พอจะกรอกก็เหมือนมีคนมาค้ำหัวพอหันไปมองก็เป็นไอคนที่ยืนกับเสียงเพลงปะกี้นั่นเอง
“แหม...ไม่ชวนเลยนะ” อ้าว เรื่องอะไร
เรื่องมึงมึงก็เคลียร์เองสิครับ
กูไม่ใช่คนใช้ในบ้านมึงนะจะได้ต้องเรียนให้ทราบตลอด อีกอย่างกูจะรู้ไหมล่ะว่ามึงจะมา
“อ้าว
กูจะไปรู้ไหมล่ะว่ามึงจะมาด้วยอะ”
“เออๆ กูผิดเองแหละไม่ได้บอกมึง” เออ
มึงนั่นแหละผิด ไม่ยอมบอกก่อน
“แล้วเอาใบที่ไหนวะต้นกล้า?” พอมันพูดเสร็จ
ผมก็ชี้ไปที่อาจารย์คนเดียวกับที่ยื่นใบสมัครให้ผม
มันก็เลยเดินไปเอาใบสมัครแล้วมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆผมครับ
“อ้าว หนูๆมาทำอะไรกันจ๊ะ?”
เสียงอาจารย์ขวัญที่เพิ่งเข้ามาอะครับทักทายมาตั้งแต่เปิดประตูเสร็จเลย
รู้สึกว่าทำไมคนถึงมาทักอะไรกันนักหนาเนี่ย (ที่จริงก็แค่สองคนเอง)
“อ๋อ พวกหนูพาเพื่อนมาสมัครทุนมหาลัย XXX อะครับ” เป็นไอ้ก้องที่ตอบแทนให้
ขอบใจวะเพื่อนที่ช่วยตอบแทนให้ พวกเราทุกคนก็เลยสวัสดีอาจารย์
ส่วนผมก็หันกลับไปกรอกต่อครับเดี่ยวกลัวเข้าเรียนไม่ทันครับ
“อ่อจ๊ะ นั้นจารย์ไปทำงานก่อนนะ”
“ครับ/ค่ะ” ทันใดอาจารย์ก็เดินไปเลยครับ หวังว่าคงไม่มีใครมากวนการกรอกอีกนะ คนยิ่งรีบๆอยู่ คาบแรกก็อ.ทิตอง สอนไทยครับ รายนี้เข้าช้ายิ่งชอบปิดห้องไม่ให้เข้าเลย แล้วแบบเวลาบางทีพี่แกนึกคึกเรียกสอบย่อยในห้องอีก ผมพลาดไม่ได้เลยครับไม่งั้นคะแนนหายสอบไม่ได้กันพอดี เออ จะว่าไปก็แซวไอสมาร์ทมันซักหน่อยดีกว่า คริ๊คริ๊
“แหมมม ไม่เบาเลยนะ”
มันหันหน้ามามองผม ผมจึงยักคิ้วให้มันไปทีครับ มันก็เลยกระทุ้งศอกใส่ผม โหย
ดูดิแม่งปากกาเกือบขีดใส่กระดาษเลย
“เชี่ย กูเกือบเขียนใส่กระดาษอยู่และ”
หนะ มีการมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีกนะ ผมเลยจับมือมันจะเขียนในใบสมัครมัน
มันไหวพริบดีโคตร รีบยกปากกาขึ้นจากกระดาษทันทีเลยครับ
ผมว่ามันมีจิตสัมผัสแน่นอนครับ ตอนนี้เราก็ได้เกิดสงครามขนาดย่อมบริเวณเราจนไอเพื่อนสองตัวที่นั่งรออยู่เริ่มมองพวกเรา
“ไม่จู๋จี๋กันแถวนี้ค่ะ 5555”
เสียงเพลงเอ่ยมาก่อนเลยครับ มีไอ้ก้องเป็นลูกคู่หัวเราะผมอยู่ข้างๆครับ
เล่นเอาผมสองคนนี่เลิกเล่นกันเลยครับ คือตอนนี้ผมก็เขินนะที่พวกมันเร้าอะ
แต่มันก็คงเป็นปกติแหละที่มันจะเร้ากัน
ผมหันไปดูร่างสูงมันก็คงไม่ต่างกับผมหรอกครับ ผมเลยแก้เก้อด้วยการกรอกใบสมัครต่อซึ่งไอ้คนข้างๆที่ทำสงครามกับผมก็ทำตามผมเหมือนกันครับ
ความคิดเห็น