คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความลับแตกซะแล้ว...ซิ -_-;
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ หลังจากที่ฉันง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือจนไม่แม้แต่สนใจไมเคิลที่รักเลย (ขอไปสอบแก้ให้แม่ภูมิใจซะหน่อย )
“ แม่ขา หนูขอไปงานที่โรงเรียนก่อนนะคะ” ฉันรีบจัดแจงกระเป๋า เพื่อที่จะไปสอบซ่อมนั่นเอง
“ อ้าว ดูแลตัวเองด้วยลูก อย่ารีบมากนักล่ะ!!!!”
“ค่ะ แม่หนูไปก่อนนะคะ” ^o^
ฉันรีบออกเดินมาที่ป้ายรลเมลล์ แล้วรีบมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน 55+ นี่แหละวันที่จะพิสูจน์ว่าอะตอม คนนี้ อัจฉริยะขนาดไหน หุหุ คิดแล้วมันช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก
เมื่อถึงโรงเรียนฉันรีบเดินเข้ามาข้างในโรงเรียนฉันไหว้อาจารย์วีรวรรณ ที่คุมนักเรียนที่หน้าโรงเรียน อย่างสวยงามสุดชีวิต นี่เหรอชีวิตม. ปลายของฉัน เศร้าแฮะ
“ อ้าว อติมา เธอก็ตกเหรอ ?” โห พูดซะแทงใจดำซะจริง T^T
“ ค่ะ อาจารย์” -_ -; ฉันพยามฝืนยิ้มให้อาจารย์แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แหมเรื่องสอบตกนี่มันน่าอายสำหรับฉันนะ
ฉันเดินไปที่หน้าห้องวิชาการ แล้วคลำหา เอ๊ะ!!! เฮ้ยยยยย อ้าว กระดาษรายงานตัวฉัน มะมะมานหายไปไหนเนี้ย ฉันเริ่มจะร้องไห้ ตายรึว่าฉันลืมไว้บ้านเนี้ย เมื่อฉันคิดได้ฉันก็รีบวิ่งอย่างสุดชีวิต เมื่อไปถึงหน้าโรงเรียนฉันก็ชนกับตัวอะไรใหญ่ ๆ เข้า แล้ว
“โอ๊ย!!! อะไรวะ” ฉันตะโกนอย่างอารมณ์โมโหสุดขีด และเมื่อมองขึ้นมาภาพเหตุการณ์ในอดีตก็รีเพลย์มา
“ไอ้โจร” .... “ยัยเด็กตัวดี” เราทั้งสองตะโกนพร้อมกัน
“หนอย นี่ไอ้โจร แกกล้าดียังไง มาบุกถ้ำเสือเลยเหรอ ?” ฉันท้าอย่างไม่กลัว พร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้นอย่างท้าทาย
“ใครว่าฉันบุก ฉันก็จะกลับมาคิดบัญชีกับเธอไงหล่ะ ที่คราวที่แล้วเธอทำฉันไว้แสบมาก” หนอยกล้าดียังไงมาท้ายัยอะตอม รู้จักฉันน้อยไปแล้วนะนาย
“ทำมะ ครายทำไร ?” ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าด้านไปรึเปล่า ช่างสิ ฉันไม่สนหล่ะ
“ก็เธอทำ ซะฉันไม่ได้ทำงานไปหลายวันเลย รู้มั้ยว่าฉันเสียหายขนาดไหน” นายนั่นสงสัยเริ่มชักโมโหแล้วหล่ะ ฉันจะทำไงดีหล่ะเนี้ย นายนี่ตัวใหญ่ชะมัดเลย แหมทำเป็นใส่แว่น ใส่หมวก หน้าตาคงหน้าเกลียดพอดูหล่ะสิถึงไม่กล้าเปิด - - *
“โทษที นะฉันรีบไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอก จะไปปล้นธนาคารที่ไหนก็ไป เลยไป้ปปป ชิ้ว ๆ”
“นี่เธอ............กล้าดียังไง”
“อะตอม!!!!!!” ฉันหันกลับไปข้างหลัง เอ๊ะแม่มาทำอะไรที่นี่ ตายหล่ะถ้าความลับแตกทำไงดีหล่ะเนี้ย
“แม่มาทำอะไรคะ” ฉันถามแบบชักเริ่มกังวลใจนิสๆ
“อะตอม แกกล้าโกหก แม่ได้ไง ฮะ มานี่เลย”
“โอ๊ย!!! แม่อย่าตีหนู หนูอายเค้านะ โอ๊ย!!! แม่พอเถอะ แม่ฟังหนูก่อน แม่ แม่ เดี๋ยวหนูไปสอบไม่ทัน”
“.........”
แม่ทิ้งกระดาษใบหนึ่งไว้ให้ฉัน ฉันเปิดมันออก ใบสอบซ่อม โธ่!!!ฉันไม่น่าพลาดเลย คิดแล้วหน้าอายชะมัด ฉันต้องมาถูกตีต่อหน้าไอ้โจรนี่ได้ไง ฉันรีบวิ่งปิดหน้าร้องไห้แล้วเข้าโรงเรียนไปโดยไม่ฟังเสียงไอ้โจรนั่น
“เดี๋ยว......เธอ ยัยตัวดี......เดี๋ยว”
ฉันไม่ฟังเสียงนายนั่น แล้วรีบวิ่งเข้าไปทำเรื่องขอสอบซ่อมทันที ทั้งชั่วโมงฉันเอาแต่นั่งคิดเรื่องแม่อย่างเศร้าสร้อย
ความคิดเห็น