+*ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มตัวร้ายกับยัยแฟนคลับ*+

ลำดับตอนที่ #6 : แม่ขาหนูขอโทษ T-T

เมื่ออ่านข้อความนั้นจบ ฉันก็จับมันยัดลงไปใต้รูปอีกครั้ง ฉันควรทำอะไรซักอย่างกับของ ๆ อาร์ทดีมั้ยเนี้ย T-T ช่วยไม่ได้นะอาร์ทนายดันทอิ้งฉันไปไม่ได้บอกกล่าวเลย ฉันรับไม่ได้จริง ๆ ฉันจัดการเอาของ ๆ อาร์ททั้งหมดไปทิ้งขยะ ( คิดแล้วก็เสียดายแฮะ >*< ) แล้วฉันก็รีบแต่งตัวเพื่ออกไปข้างนอก แน่หล่ะสิคงต้องไปหายัยชมพู กับยัยน้ำหวาน ขนาดว่าฉันสอบตกนะเนี้ย   ย่องลงไปดีกว่า  ......  เฮ้อกว่าจะถึงหน้าบ้าน ฉันเดินไปขึ้นรถเมลล์แล้วรีบไปยังบ้านของชมพูกับน้ำหวาน 

" ชมพู น้ำหวานพวกแกอยู่มั้ย ?.... - - ."  ฉันตะโกนเรียกสุดเสียงเลยหล่ะ  สงสัยยังไม่ตื่นมั้งเนี้ย  เอางี้เลยละกัน  ฉันค่อยค่อยปีนขึ้นไปบนกำแพง  โอ๊ย !!!! ทำไมมันสูงจังง่ะ  : (  ปีนยากชะมัดเลย  ในที่สุดฉันก้ปืนเข้ามาจนได้  มันเป็นเรื่องง่าย ๆ  โฮะ ๆๆๆๆ ฉันมันอัจฉริยะอยู่แล้ว *V* ฉันรีบเดินไปหลังบ้านของชมพูกับน้ำหวานเพื่อหยิบบันได  มาปีนไปห้องของพวกมัน ดูสิ เหนื่อย จริง ๆ เล้ย  ฉันลากบันไดออกมา แล้วพาดไปที่หน้าต่างตรงห้องมัน  ฉันสวมวิญญาณสไปเดอร์แมน  55+ ปีนป่ายไปซักพัก เอ๋ !!!! ทำไมบะ บะ บันไดมันโยกเนี้ย เอ็ย !!!!

" กรี๊ด ๆ.................................ด.ด.ด.ด.ด."   โครมมมมมมม!!!!!!!!!

" เสียงอะไรน่ะ ชมพู แกลงไปดูสิ ฉันนน จานอน ZZzzzz" 

" ชมพู น้ำหวาน ช่วยฉันด้วยยยย   พวกแกตื่นเร็วเข้าสิ ......."  ฉันนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัว  แล้วซักครู่มันคงได้ยินเสียงของฉัน ( มั้ง ) ทั้งสองคนรีบช่วยกันพยายามพาฉันลุกขึ้น แล้วรีบพาไปส่งโรงพยาบาล

" พวกแกฉันจะตายมั้ย ?  ไมเคิล ฉันจะจากไมเคิลไม่ได้หรอก ฉันไม่ยอม ฮือ ๆๆๆ TvT"

" แกไม่ตายหรอก น่า" ชมพูมันทำท่าปลอบฉันใหญ่เลยหล่ะ

และในที่สุดขาฉันก็แค่เคล็ดนิดหน่อย เอง 55+ พวกมันทั้งหลายนั่งรุมด่าฉันว่าโวยวายซะมากมาย โธ่!!!!พวกแกไม่ได้มาเป็นฉันหนิ  คนที่ตกบันไดเป็นฉันไม่ใช่แก  เชอะ!!!!

พวกเราพากันนั่งแท็กซี่มาส่งฉันที่บ้าน  ตายหล่ะ !!! แล้วฉันจะบอกแม่ว่ายังไงดีเนี้ย  

"กลับมาแล้วค่ะ  อะอะ ..โอ๊ย!!" ฉันเดินเย่งขาเข้าไปในบ้าน

"อ้าว อะตอมเป็นไรลูก" แม่ถามด้วยความห่วงใย

"แค่เล่นบาสแล้วล้มนะแม่ ^o^;"  รีบกลับไปขึ้นอยู่บนห้องดีกว่า  ฉันค่อย ๆ ย่องเดินไป 

"เดี๋ยว  นี่แกอย่ามาโกหกแม่นะ  นี่แกคิดว่าแม่โง่จนไม่รู้เลยรึไง"

".........." O.O

"แกคิดจะปิดเรื่องนี้กับแม่อีกนานมั้ย ?"  แม่เริ่มมีน้ำเสียงที่จริงจัง

"แม่ หนูขอโทษค่ะ  หนูผิดไปแล้วค่า......" ToT ด้วยความสำนึกผิดฉันจึงร้องไห้ขึ้นมา  แม่ฉันจับได้เรื่องที่ฉันสอบตกแล้วเหรอนี่

"อ้าว ทำไมต้องร้องไห้ด้วย เรื่องแค่นี้  วันนี้แกจะไปบาสได้งาย แกไม่ได้เอารองเท้าบาสไป"

" เอ่อ ใช่ค่ะ .....อ้อ โทษทีนะคะแม่หนูตกบันไดที่บ้านยัยชมพูกับยัยน้ำหวานอ่ะค่ะ" 

"แล้วไป  ทีหลังอย่ามาโกหกอีกนะ  แม่ไม่ชอบ  แม่ล่ะเกลียดเรื่องแบบนี้จริง ๆ"  แล้วแม่ก็กลับไปทำอาหารในครัวต่อ

"แม่ขา หนูขอโทษจริงๆ ค่ะ"  ทำไงดีเนี้ยเรื่องนี้ถ้าแม่รู้เรื่องขึ้นมามีหวังฉันตายแน่ ๆ เลย แค่คิดฉันก็หนาวแล้วเนี้ย  ฉันเดินคอตกจนเกือบตกบันได ชะอุ๊ย!!! เดินไปก็พลางคิดไป ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้เนี้ย เศร้าจริงแฮะ  เฮ้อ เรามันไม่ดีจริง ๆ 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------