คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {7th scene PJ} 2nd scene: Jackson Wang
7th Scene
เาว่าโลหมุน้วยวามรั
แ่อนนี้ผมำลัหัวหมุนเพราะวามรั....
We met in the summer
2nd Scene: Jackson Wang
แ็สัน หวั แบมแบม...
ภาพแรที่ำไ้เมื่อเหยียบเท้าบนแผ่นินเาหลีืออาาศร้อนและแสแ้า ผมยมือึ้นบัแสแที่สาส่อใบหน้า ่อนะุ้ยหาหมวใบเ่ับแว่นาำอันโปรออาระเป๋า้าหลั แสแในหน้าร้อนอเาหลี่าุเือเสียริ
ผมลาระเป๋าเินทาสอใบให่ไปามทาเินหน้าสนามบิน เพื่อไปรอรถอ่ายที่ะมารับผม
ผมไม่อบฤูร้อน เพราะมันให้วามรู้สึอึอัและน่าหุหิใ แถมยัทำให้นอารม์เสียไ้่าย ๆ อาเป็นเพราะผมเป็นนี้ร้อนแถมใร้อน้วยระมั เวลามีใรพูอะไรไม่เ้าหูหน่อยผม็พาลโมโหไปหม
“Jackson Wang?”
“Yes”
ภาษาอัฤษสำเนียแปร่ ๆ เรียื่อผมที่ำลัยืนรอทีุ่นัพบ ายหนุ่มในเสื้อสูททาารลารถมาหาผม้วยท่าทานอบน้อม ผมอบรับไป่อนอีนะแย้มยิ้มว้าพร้อมบ่นพึมพำ้วยภาษาเาหลี หาให้เาาท่าทา เาโล่ใที่หาผมเอ
เารีบเินเ้ามา่วยลาระเป๋าเินทาใบโ่อนเินนำผมไปที่รถ ผมมอามเาไป้วยวามแปลใ ใส่สูทนานั้น เาไม่ร้อนหรอรับ อ่า... อาะินแล้วล่ะ
“แบมแบม อย่าวิ่!”
เสียะโน้วยภาษาอัฤษทีุ่้นเยันผม้อหันไปมอ ผู้ายสอนำลัวิ่ไล่ามันมา นโนามที่น่าะื่อ 'แบมแบม' ้มหน้า้มาวิ่ไม่มอทา บาัหวะ็หันไปมอนที่วิ่และะโนไล่หลั ผม่อย ๆ ยับัวหลบไม่ให้วาทาพวเา แ่เหมือนเ็หนุ่มัวเล็้าหน้าะัสินใเปลี่ยนทาะทันหันึวิ่เ้ามานผมที่ยืนหลบอยู่้าน้าอย่าั
ร่าทั้ร่าทิ้น้ำหนัลมาเ็มัวนสะโพผมระแทพื้นอย่าแร ผมร้อรา้วยวามเ็บและุ นที่นอนทับรีบลุึ้นนั่ล้า ๆ ้วยวามใ มือเล็รีบเ้ามา่วยผมพยุพัลวันน้อรีบยมือห้ามและบอว่าัวผมไม่เป็นไรมา
“พี่เป็นอะไรไหมรับ ผมอโทษนะที่ทำให้พี่เ็บอ่ะ อโทษริ ๆ รับ”
“อืม ไม่เป็นไร ราวหลั็มอทาบ้านะ”
ใบหน้านรหน้าเื่อนลอย่าเห็นไ้ั และ้มหัวอโทษผมอีรั้ ่อนเินออไปหานที่ยืนรออยู่ไม่ไล ท่าทาหอยเหมือนลูหมาทำให้ผมรู้สึผิน้อทัอีรั้
“เอ่อ นายื่อแบมแบมใ่ไหม ันแ็สัน หวั ยินีที่ไ้รู้ั”
“ยินีที่ไ้รู้ัรับพี่แ็สัน”
รอยยิ้มว้าสว่าสใสเหมือนแยามบ่ายอเาหลี นั้นเป็นรั้แรที่ผมไ้รู้ัแบมแบม .....
แบมแบมเป็นนร่าเริ สใส เหมือนวอาทิย์ยามเ้า บารั้็เิ้าเหมือนวอาทิย์ยามสาย แสสว่ารอบ ๆ ัวแรล้านผมไม่ล้าเ้าใล้ ไ้แ่ยืนมอเ้าัวน้อยวิ่เล่นับนนู้นนนี้ นไม่รู้ว่าเ้าัวมายืนวิ่ว้ารหน้าั้แ่เมื่อไร
“แ็สันฮยอ มาเล่นับแบมไหม”
“....”
“อ่า ฮยอยัไม่เ้าใภาษาเาหลีสินะ แล้วภาษาอัฤษ้อพูว่าไนะ Do you wanna play with me, Jackson Hyung?”
“ฮ่า ๆๆ ไปสิ ไปเล่น้วยัน”
ผมอบลับไป้วยภาษาเาหลี เ้าัวเล็หน้าหิเมื่อรู้ัวว่าโนอำเ้าเ็มเปา
“ฮยอหลอแบมหรอ นี่แหน่ะ ๆๆ ใร้าย หลอให้พูภาษาอัฤษ ฮยอ็รู้ว่าแบมไม่เ่อัฤษเหมือนนอื่น ๆ”
“โอ๋ ๆๆ พอแล้ว ฮยอเ็บ ็นี่ไ แบมะไ้ฝึพู ะไ้เ่ ๆ”
มือเล็ีที่แนแรอีที้วยวามหมั่นไส้ ปาเล็บู่ทู้นอเอามือไปเี่ยริมฝีปานิ่มนั้นไม่ไ้ แบมแบมปัมือผมทิ้แล้วเินลาให้ผมไปนั่เล่นับลุ่มเ็ฝึที่เหลือ
นั้นเป็นรั้แรที่ผมรู้สึอยาเ้าไปใล้พระอาทิย์.....
แบมแบมอบไปไหนมาไหนับมาร์ฮยอ พวเาอบอยู่้วยัน ทำอะไร้วยันเสมอนไม่มีพื้นที่เหลือให้ใรเ้าไปแทร แม้ผมะพยายามแทรัวเ้าไป ็มัะโนันออมาให้อยู่รอบนอเสมอ เหมือนวันนี้ที่แบมแบมวิ่รเ้ามาหาพวผมที่นัู่หนัันอยู่ในห้อนั่เล่นรวม มือถือเสื้อยืที่เพิ่ื้อใหม่มาอวทุนและบอพวผมว่าเป็นเสื้อู่อเาับมาร์ฮยอ แถมยัเล่าเรื่อที่พวเาไปเที่ยว้วยันให้ฟั ผมไ้แ่เบ้ปาอย่าหุหิใ ั้แ่เมื่อไรที่ผมรู้สึอิามาร์ฮยอที่ไ้ใล้ิแบมแบม ผมลุึ้น่อนเินเ้าไปในห้อ ไม่สนสายานที่เหลือที่หันมามอ แบมแบมเอ่ยถามผมที่ำลัเินผ่านเาไป
“แ็สันฮยอเป็นอะไรหรือเปล่า แบมพูเยอะไปนฮยอรำาหรอ อโทษนะ”
ผมไม่อบอะไร ยมือึ้นห้ามนที่ำลัะเ้ามาเ้าี้ แล้วเร่ฝีเท้าเินเ้าไปในห้อ ผม็ไม่รู้ว่าทำไมถึ้อหุหิแบบนี้ เป็นเพราะวันนี้อาาศมันร้อนอบอ้าว ผมเลยอึอัและหุหิแบบนี้
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประูหลายรั้นผม้อละสายาาหน้าอมือถือ ผมวามันลบนเีย่อนเินรไปเปิประู ถุพลาสิสีำยื่นมารหน้าน้อถอยหลั แบมแบมส่ยิ้มมาให้่อนยัมันใส่มือ
“วันนี้อาาศร้อน ฮยอ็เลยหุหิใ่ไหม แบมลืมไป แบมเลยลไปื้อไอิมรสโปรมาให้ฮยอ ินอะไรเย็น ๆ ะสื่นอารม์ะไ้ี ะไ้ลับมาเป็นแ็สันฮยอผู้เริร่าเหมือนเิม”
พูบเ้าัว็เินลับไป ผมมอามไปนสุสายา มือผลัประูปิ ้มมอไอิมวานิลลารสโปรในมือแล้วระบายยิ้มว้าออมา ส่เสียหัวเราะแ้เินับัวเอ มือ้าที่่ว่ายึ้นลูบหน้าหวัเรียสิที่ระเิให้ลับืน โีที่ผมอยู่ห้อนเียว ไม่ั้นถูพีเนียลล้อแน่ที่หน้าแับารระทำอแบมแบม
ผมเอ็ไม่่อยเ้าใัวผมสัเท่าไร แ่ผมรู้ว่านั้นเป็นรั้แรที่ผมรู้สึหวพระอาทิย์อผม.....
แบมแบมมัะโผล่มา่วยผมไ้ทันเวลาเสมอไม่รู้ทำไม เมื่อผมมีปัหาเมื่อไร แบมแบมมัะเป็นนแรที่ยื่นมือเ้ามา่วย อาเป็นเพราะารอบสัเสิ่่า ๆ แบมแบมึรู้ว่าอนไหนวรทำัวอย่าไร บอามร มันทำให้ผมประทับใอยู่ลึ ๆ
วันนั้นที่เพื่อนเ็ฝึวนันออไปร้อาราโอเะเพื่อพัผ่อน แ่าร้อมเ้นเือบสิบั่วโม ยัไม่รวมที่ผม้อฝึีลัา ทำให้ผมแทบลานออาห้อฝึ ึเอ่ยปิเสธไป สภาพร่าายผมไม่ไหวริ ๆ อยาล้มัวลนอนบนเียนุ่ม ๆ ในห้อเย็น่ำ หาพีเนียลรูมเมทอผมลับเ้ามาเาะแ้เาะาะลาผมไปร่วมาน้วย นผมเือบอ่อนใามมันไปร่วมาน้วย แบมแบม็โผล่มาร่วมาไ้ทันเวลาพอี
“ฮยอะไปไหนันหรอ ให้แบมไป้วยิ”
“มันะลาฮยอไปาราโอเะอะ วันนี้ฮยอั้ใะพาแบมไปินเ้สัหน่อย แบบนี้แบม็อนะสิ”
แล้ทำปายื่นปายาวแสวามเสียายให้เ้าัวเล็ที่ยื่นมออยู่ แบมแบมเลิิ้ว่อนหรี่ามอผมอย่าับผิ น้อส่สัาวาม่วยเหลือไปให้ เ้าัวะระบายยิ้มบา ๆ และยอมเล่มไปามบท
“ริิ แบมอยาินเ้พอีเลย พวฮยออย่าลาแ็สันฮยอไปเลยน้า ให้ฮยอพาแบมไปเลี้ยเ้นะ น้านะ”
ท่าทาอออ้อนอย่าน่ารัถูนำออมาใ้ มันเป็นท่าไม้ายอแบมแบมที่ไม่ว่าใรเอ็้อใอ่อน ผมเหลือบามอรูมเมทที่ถอนหายใยอมแพ้ บ่นพึมพำแล้วเินแยไปรวมลุ่มับนที่เหลือ ผมียิ้มว้าและยนิ้วโป้แทนำม่อนพวเราะหัวเราะออมาพร้อมัน
“แบมเ๋สุ ๆ ไปเลย”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว นี่ใรรับ ใร แบมแบมนะรับผม ฮ่า ๆๆ แ่ฮยอ็ูเหนื่อยรินั้นแหละ ไปนั่พั่อนไป เี่ยวแบมะทำอาหารไปให้ รีบินะไ้รีบนอน ีไหม”
“อืม อบในะแบมแบม ราวหลัะพาไปเลี้ยเ้ วันนี้อโทษทีที่ไม่ไ้พาไป
“ิมาหน่าฮยอ เห็นแบมเป็นเ็หรอ เอานมมาล่อน่ะ แบมไม่ิับหรอ"
“อย่านี้แสว่าไม่ไป”
“ไปิ”
แบมแบมหัวเราะส่ท้ายแล้วเินเ้าไปในรัว เรียมอุ่นอาหารให้ผมิน แม้มันะเป็นอาหารสำเร็รูป แ่วามเอาใใส่อแบมแบม็ทำให้ผมใเ้นรัว ภาพเ็ผู้ายัวเล็ที่เลื่อนไหวไปมา เอื้อมมือหยิบานและ้อนส้อมบนู้วนมอนไม่อยาละสายา
นั้นเป็นรั้แรที่ผมรู้สึหวเ็นนี้ อยาเ็บและปป้อแบมแบมาใรนอื่น.......
ผมว่า ผมหลุมรัเ็นนี้เ้าเสียแล้ว……
ริ ๆ ฤูร้อน มัน็ไม่ไ้แย่อย่าที่ินะรับ.......
######################################################
TALK :::
เ้าลับมาแล้วววว ยัรอันอยู่หรือเปล่า เอาเรื่อมาเสิร์ฟแล้ว ิิิิ แม้ะสั้นุ็เถอะ
สารภาพว่าว่านานแล้ว แ่สมอีบัน ิไม่ออ นี่ันสุ ๆ แล้ว
เรื่อมันเลยเป็นแบบนี้แหละ อย่าถือสานะ ถือเยอะ ๆ มันหนั ถุยยยย มุอัลไลล (มอ้ามเถอะ)
ไม่ถูใอะไรยัไ ราบออภัยนะะ ริ ๆ าใ
ไม่รู้ทำไม เห็นแ็สันเเล้วิว่า แ็สันูเหมาะับฤูร้อนริ ๆ ูสใสและร่าเริี (เี่ยวปะ 5555)
แ่เหมือนแ็สันะไม่่อยอบหน้าร้อนเท่าไรนะ 55555555
อมเม้น อมเม้น อมเม้น นะะ
ื้ออ ไม่มีนเม้นเลย ไม่สนุหรอ่ะ โอเะไม่อแ แ่่วยเม้นันหน่อยนะะ
(เียนยาว ๆ ็ไ้ เราอบอ่าน ริ ๆ เม้นนี่เหมือนำลัใให้แ่่อไ้ริ ๆ นะ)
ความคิดเห็น