คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 14
บรรยาาศแบบนี้มันามมาหลอหลอนเฮุนอีแล้ว หน้าห้อแบบนี้ ลิ่นเหม็นแบบนี้ แสไฟที่ส่อสว่าแบบนี้ ห้อนี้เป็นห้อที่เาเลียที่สุ ห้อนี้เป็นห้อแห่วามเสียใเาไม่อยาเห็นหรือย่ารายเ้ามาเลย เาเยมาที่นี่รั้หนึ่เมื่อนานมาแล้ว ห้อนี้เป็นห้อที่พราสิ่ที่เารัมาที่สุไปลอาล เรื่อปรับอาาศยัทำานปิที่ 25 อศา แ่ทำไมเฮุนรู้สึหนาวผิปิ เาหูอื้อาลายมือาาแ็ไปหมแล้ว มันหนาวหนาวมาหนาวที่สุหนาวไปนถึั้วอหัวใ วามเียบรอบลุมทุาราเมร เียบนิที่เรียว่าไ้ยินแม้ระทั่เสียหายใ
ยอเอที่มาถึโรพยาบาล่อนใรยืนร้อไห้อยู่หน้าห้อุเิน เสื้อผ้าสวยามที่แ่มาเพื่อิน้าวเย็นในร้านหรูเ็มไป้วยเลือสีแส วามสุที่ไ้รับเมื่อไม่ี่ั่วโมที่แล้วอนนี้มันถูแทนที่้วยวามหวาลัว วามื่นระหน วามสับสน เธอำไ้อนที่เธออายุ 13 ปีเธอเยมาที่นี่เหมือนัน อนนั้นเธอยัไม่ประสีประสานั เธอยัวิ่เล่นไปมาอยู่เลย แ่อนนั้นับอนนี้่า่าันนั
“พี่านยอล” ยอเอวิ่เ้าหาพี่ายทันที
“แม่ะเป็นอะไรมั้ยะ หนูลัว” ยอเอร้อไห้หน้าแ
“แม่ไม่เป็นอะไรมาหรอ ไม่้อลัวนะ” านยอลอน้อสาวแน่น เาพยายามถ่ายเทวามเ้มแ็เ้าไปในัวยอเอและพยายามึวามหวาลัวออมาาัวเธอ
“โบยอไปไหนแล้ว” านยอลถามหาน้อสาวอีน
“ฮือฮือพี่โบยออยู่อีห้อ่ะ หมอูอยู่” เธอสะอึสะอื้น
เฮุนยืนแอบอยู่ที่หลัเสาเาไม่ล้าเินเ้าไป เาลัวอนที่หมอเินออมาาห้อนั้นและพูเรื่อโห เหมือนที่หมอพูโหเรื่อีอุน
ห้อนี้านยอลเอ็เยมาเหมือนัน วามรู้สึอนนั้นับอนนี้ไม่ไ้แ่าเลย ทุวินาทีที่ผ่านไป่าเป็นเวลาที่เ็บปวมา เ็บนไม่อยาหายใ้วย้ำ
ฮูุนึ่เินึ่วิ่เ้ามาหาเ็ๆที่ยืนหวาผวาอยู่้านหน้าอห้อเาเห็นเฮุนยืนแอบอยู่ที่เสา
“ุหนูรับ” ฮูุนแะที่แนเฮุนเบาๆ แ่เฮุนลับสะุ้ใมาพอั้สิไ้เห็นว่าเป็นฮูุนเาโผ อฮูุนแน่น
“ลุรับ แบบนี้อีแล้ว ผมไม่อบ ผมลัว” เฮุนน้ำาไหลพราทำเอาเสื้อฮูุนเปียภายในไม่ี่วินาที
“ใเย็นๆนะรับ มันไม่เลวร้ายนานั้น” ฮูุนบหลัเฮุนเบาๆ
“ทำไมุหนูมาอยู่รนี้หล่ะรับ ทำไมไม่ไปยืน้าๆานยอล เผื่อเา้อารำลัใาุหนู” ฮูุนูมือเฮุนเ้าไปใล้ๆ
“ผมไม่ล้าไปยืนรนั้น ผมไม่อยาไ้ยินเสียหมอ”เฮุนะั
“ุหนู้อเ้มแ็นะรับ ุหนูเห็นไหมอนนี้านยอลำลัอ่อนแอ ุหนู้อเป็นเสาที่แ็แรให้านยอลไ้พินะรับ”ฮูุนระับมือเฮุนแน่ึ้น
ฮูุนเินไปหยุอยู่้าานยอลพร้อมับบีบไหล่อเาเบาๆ
“ลุรับ” านยอลมอหน้าฮูุน
“ไม่เป็นไรนะทุอย่าะ้อเรียบร้อย” ฮูุนปลอบหลาน
านยอลเห็นเฮุนยืน้มหน้าร้อไห้หลบอยู่หลัฮูุน
“เฮุนมานี่” านยอลเรียเสียเบาเฮุนเินออมาแบบล้าๆลัวๆ านยอลลายแน้าหนึ่าหลัน้อสาวเปลี่ยนมาาออให้เฮุนเ้ามาหาเา เฮุนร้อไห้ัวโยนในอ้อมออานยอล ทั้สามนยืนอันลมหน้าห้อุเิน
ในที่สุำอบที่ทุนรออย็มาถึประูบานุ่นถูเปิออพร้อมับผู้ายร่าสูสวมแว่นหนาและเสื้อสีาวัวยาว
“าิุปาร์ นายอใ่ไหมรับ” หมอถาม้วยเสียที่ราบเรียบแ่ทำไมมัน่าเป็นเสียที่ทำให้นลุไ้มานานี้
“รับ” ฮูุนอบแทนเ็ๆ
“หมอเสียใ้วยนะรับเรา่วยเธอไม่ไ้ อวัยวะเธอบอบ้ำ เลือั่ในสมอและเสียเลือมา” หมออธิบายร่าวๆ แู่เหมือนว่าสิ่ที่หมอพูประโยหลัๆะไม่ไ้เ้าหูอพวเาเลย
ยอเอรีร้อ้วยวามเ็บปว หัวใอเธอแเป็นเสี่ยๆ เธอทรุลไปอับพื้น านยอลไม่สามารถเ้มแ็ไ้อี่อไปาอเาอ่อนแร น้ำาอลูผู้ายะไหลรินไ้สัี่รั้ในีวิ านยอลปล่อยโฮออมาอย่าเ็บปวที่สุ ำพูอหมอเหมือนมีที่มริบรีลึลไป้าในหัวใโยที่ไม่มีารให้ยาาใๆทั้สิ้น มันเ็บปวเ้าไปถึระู านยอลทรุลไปนั่้าๆยอเอ เาประอน้อสาวึ้นมาอ เฮุนเ้าไปุเ่าโอบอานยอลและยอเอา้านหลั านยอลยมือึ้นลูบหัวเฮุน
“พี่รับผมอยู่นี่ พี่ร้อให้น้ำาออมาให้หมเลยรับ ผมะอยู่้าๆพี่เอ” เฮุนพูทั้น้ำา มันริอย่าที่ฮูุนบออนนี้านยอลอ่อนแอมาเหลือเิน เา้อารใรสันอยปลอบประโลมให้ำลัใและเป็นที่ยึเหนี่ยวหัวใที่แสลาย สอพี่น้อร้อไห้อยู่ที่พื้นอย่านั้นไม่มีำพูใๆออาปาอทั้สอลอั่วโม
ประูห้อแห่วามเสียใเปิอออีรั้ ทุนหันไปูพร้อมัน ราวนี้ไม่ใ่ผู้ายที่อบพูให้นอื่นหัวใแสลายออมาาห้อ แ่เป็นผู้ายอีนที่เ็นเียที่มีร่าไร้วิานอนอยู่บนนั้น่าหา
“แม่” ยอเอลุึ้นวิ่ไปที่เีย าม้วยานยอลและเฮุนเ้าหน้าที่หยุรถเ็นรู่หนึ่ านยอลเปิผ้าลุมออเผยให้เห็นใบหน้าอนายอ ถึแม้ว่าเธอะไม่มีลมหายใแล้วแ่เธอลับูเหมือนนที่ยิ้มน้อยๆ อย่ามีวามสุ
“แม่ แม่ื่นิแม่ื่นิะ หนูบอให้แม่ื่นทำไมแม่ไม่ื่น แม่อย่าทิ้หนูไปิ แม่ื่นเี๋ยวนี้ หนูบอให้ื่น” ยอเอบลที่อนายอและอเธอไว้แน่น ำที่สามารถบรรยายภาพอยอเอไ้อนนี้ือร้อไห้ฟูมฟายราวับนเสียสิ เธอึและเาเย่าร่าไร้วิาอนายอเป็นระยะ เ้าหน้าที่ึเธอให้ออาร่าอนายอเบาๆแ่เธอไม่สะทสะท้านับแรึนั่น เฮุนเห็นท่าไม่ีเลยเ้าไปึยอเอแทนเ้าหน้าที่
“ยอเอ อย่าึแม่แรแม่เ็บนะ เี๋ยวแนแม่้ำนะ” เฮุนพูให้เธอหยุยอเอหยุามที่เฮุนบอ เธอเปลี่ยนมาร้อไห้ในอ้อมอเฮุนแทน
านยอล้มลูบที่หน้าผาและแ้มทั้สอ้าอนายอพร้อมับหยน้ำา เาับมือทั้สอ้าอเธอึ้นมาูบอย่าแผ่วเบาและทะนุถนอม
“แม่รับ ผมรัแม่นะรับ” ไม่มีำพูอื่นอีแล้วนอาำๆนี้ เาอยาะพูับเธอมาว่านี้แ่เหมือนมี้อนอะไรสั้อนิอยู่ที่ลำอทำให้เาไม่สามารถะเปล่เสียออไ้เ้าหน้าที่ปล่อยให้พวเาพูับนายอสัพั
“อโทษนะรับ เรา้อพาเธอไปแล้ว” เ้าหน้าที่แ้และึผ้ามาลุม ทั้สามนเินามนายอไปนถึห้ออีห้อหนึ่ วามเย็นาในห้อแทรึมออมาาม่อว่าอประู
ฮูุนเป็นธุระำเนินารเรื่อพิธีศพทั้หมเพราะถ้าะรอให้านยอลมาัารเอเป็นไปไม่ไ้ อนนี้หลานๆไม่สามารถะทำอะไรไ้ทั้นั้น ฮูุนไปหาโบยอที่ยันอนหลับอยู่ในห้อพัฟื้น
“ุหนูรับ ผมอยู่ับโบยอที่ห้อ 4209 นะรับ ึเียวับทีุ่หนูมาพัอนที่เป็นไ้” ฮูุนโทรให้เฮุนพาทุนมาที่นี่่อน
“โบยอเป็นไบ้ารับ”
“หลับอยู่รับ ื่นมาใน่าู”
“เี๋ยวผมพาพี่านยอลับยอเอึ้นไปหานะรับ” เฮุนวาสายและพาทั้สอึ้นไปหาโบยอ
เฮุนเปิประูเ้าไปในห้อ 4209 เบาๆเพราะลัวโบยอื่น านยอลรีบเินเ้าไปหาน้อสาวอีนที่นอนเ็บอยู่บนเีย เาเลี่ยผมที่ลมาปรหน้าอเธอ
“โบยอเ็บมาไหม พี่อโทษพี่ปป้อแม่ับเธอไม่ไ้ พี่อโทษ” านยอลพยายามลั้นน้ำาเอาไว้ไม่อยาให้น้อื่นึ้นมาเห็นเาในสภาพนี้
ะนี้เวลาล่วเลยมาถึีสามแล้ว ยัไม่มีวี่แววว่าานยอละนอน เานัุ่มมือโบยออยู่อย่านั้นไม่ยอมปล่อย ยอเอที่เหนื่อยับารร้อไห้อย่าหนัเธอนั่พิเฮุนที่โฟาและหลับไปเมื่อ 1 ั่วโม่อนฮูุนเอ็ยัไม่ไ้นอนเหมือนัน เาลไปูวามเรียบร้อยอานเารพศพที่ะมีึ้นใน่วสาย โลอนายอถูเลื่อนมาในห้อัานแล้ว อเบมาสสีาวบริสุทธิ์ถูัวาประับประาอย่าสวยาม ทุอย่าเรียบร้อยหมแล้วเหลือเพียอย่าเียวือรูปอนายอ ฮูุนึ้อลับไปที่บ้านอนายอเพื่อหารูปที่สวยที่สุมาให้เธอ
“พี่รับ พี่พัผ่อนหน่อยนะ พรุ่นี้เรา้ออยู่ที่านทั้วัน เี๋ยวพี่ะไม่สบายนะ” เฮุนเินมาับไหล่ านยอล
“เฮุนันอยาะนอนนะ ันอยาะหลับสั 3วัน 5 วัน พอันื่นึ้นมาทุอย่ามันะลายเป็นแ่วามฝัน” านยอลับมือเฮุนที่ยืนอยู่้านหลัแล้วึเบาๆให้มานั่ที่ัอเา านยอลอเฮุนแน่นและปล่อยให้หัวอัวเอบที่ออเฮุน
“พี่ไม่้อลัวนะผมะอยู่ับพี่เอ เราะผ่านพ้นเรื่อเลวร้ายพวนี้ไป้วยัน” เฮุนยำผมานยอลเบาๆ
“เฮุนนายไม่่วหรอ”
“ไม่รับพี่เป็นแบบนี้ะให้ผมนอนหลับไ้ยัไ”
“เฮุนอบใมานะอบใริๆ”
านยอลหลับาลเพื่อพัสายาสัพั ส่วนเฮุนเอามือยำผมานยอลให้เารู้สึผ่อนลายไปเรื่อยๆ ที่เฮุนไม่อยานอนส่วนหนึ่เา้อาระอยู่เป็นเพื่อนานยอล แ่อีส่วนือถ้าเาหลับาลเาะเห็นภาพที่นายอโนรถน และภาพห้อุเินอทั้นายอและีอุนะประัประเเ้ามาอยู่ในหัวอเา บาทีมีภาพอื่นเ้าผสมปนเปันไปหมไม่รู้ว่าอันไหนเิ่อนเิหลั อันไหนเป็นเรื่อริอันไหนเป็นภาพลวา านยอลับเฮุนนั่อยู่อย่านั้นนระทั่เือบีห้า โบยอยับนิ้วเหมือนเริ่มรู้สึัวแล้ว สัพัโบยอลืมาึ้นมาทีละน้อย เฮุนลุออาัอานยอลเพื่อให้านยอลไ้เ้าไปูน้อใล้ๆ
“โบยอเป็นไบ้า ไ้ยินพี่ไหม” านยอลระิบ้าๆหูน้อ
“พี่านยอล” โบยอลอาไปมาหลัาลืมาเ็มที่เหมือนสมออเธอำลัประมวลผลเหุาร์อยู่
“ฮืม โบยอเ็บรไหนไหมบอพี่ไ้นะพี่ะเรียหมอให้” านยอลทั้เป็นห่วและสสารน้อสาว เฮุนเินออไปามพยาบาลให้มาูโบยอ
“พี่านยอล แม่ละะ แม่ปลอภัยใ่มั้ย” เธอถามหานายอทันทีหลัาหายมึนาฤทธิ์ยาสลบ
“แม่หรอ” านยอลนิ่ไปเาำลัิว่าวระบออนนี้หรือบอหลัาที่เธอหายแล้ว
“อบเร็วๆิแม่ไม่เป็นอะไรใ่มั้ย โอ๊ย ” โบยอพยายามลุึ้นแ่ไม่ไหวเพราะแผลยัระบมยอเอื่นเมื่อไ้ยินเสียเอะอะโวยวายอพี่สาว
“แม่ไม่อยู่แล้ว” านยอลัสินใบอโบยอะลึไปั่วะ น้ำาที่เอ่อล้นออมาท่วมาไหลลมาเป็นสาย โบยอไม่เื่อานยอลเธอหันไปหายอเอที่วิ่มาสมทบ้าเีย ยอเอพยัหน้าให้พี่สาว
“ไม่ริ ไม่ริ ” โบยอนอนรี๊เสียัลั่นโรพยาบาล านยอลับมือน้อและเ็น้ำาให้เธอ หมอและพยาบาลวิ่รูเ้ามาในห้อ
“พี่านยอล พาไปหาแม่หน่อย พี่านยอล” โบยอร้อไห้เหมือนใะา
“โบยอหยุร้อแป๊ปหนึ่นะให้หมอรว่อน แล้วพี่ะพาไปหาแม่”
โบยอหยุนิ่ทันที เธอลัวหมอะไม่ให้เธอออไปหาแม่หมอรวร่าายเธอแล้ว ร่าายอเธอนอาแนหัและแผลถลอฟ้ำามร่าาย นอนั้นปิี แ่เธอยั้ออยู่โรพยาบาลเพื่อูอาารอี 3-4 วัน
“พี่านยอลพาไปหาแม่หน่อย” โบยออร้อพี่ายทั้น้ำา
“รอพรุ่นี้เรา่อยไปพร้อมันนะ”
“ไปอนนี้ไม่ไ้หรอ”โบยอ่อรอ
“ไม่ื้อับพี่นะเรา่อยไปพรุ่นี้ อนนี้พัผ่อน่อนนะ” านยอลอร้อน้อ
“่ะ” โบยอไม่อยาทำให้พี่อเธอหนัใไปมาว่านี้ เธอรู้ีว่าานยอละ้อเหนื่อยและหนัใถ้าหาเธอยัอแ
“พี่โบยอนอนพัเถอะพี่ยิ่ไม่สบายอยู่นะ เราอย่าทำให้พี่านยอลรู้สึแย่ว่านี้เลยนะ” ยอเอรู้ใพี่ายเหมือนัน
ฮูุนเปิประูเ้ามามาพร้อมับุไว้ทุ์ในห้อที่โบยอพัอยู่ านยอลมัวแ่เสียในลืมไปว่านเอไม่ไ้ไปัารเรื่อานศพอแม่เลย
“ลุเรียมุมาให้ทุนพรุ่นี้ใส่ไ้เลย ยอเอเปลี่ยนุ่อนไหม ุหนูเปื้อนมาเลยนะ” ฮูุนเรียมุลำลอมาให้หลาน
“อเรา็มีนะานยอล ส่วนอันนี้อุหนูรับ” ฮูุนยื่นุสูทและุลำลอให้สอหนุ่มเ่นัน
“อบุรับลุ” เฮุนรับเสื้อผ้าาฮูุน
“อบุมารับลุ ถ้าไม่มีลุผมแย่ว่านี้แน่ ผมทำอะไรไม่ถูเลย” านยอลเ้าไปอาิผู้ให่อน
“ไม่เป็นไรานยอล ไม่้อห่วนะลุัารให้หมแล้ว ่อไปลุะูแลพวเราเอนะ” ฮูุนบหลั านยอล
แสอาทิย์สาส่อเ้ามาในห้อ นหลายัวบินออารัไปหาอาหาร แ่ทุนยัไม่เลื่อนร่าายอัวเอไปไหน ทุนนั่มอโบยอที่นอนหลับอยู่บนเีย ยเว้นฮูุนที่เพลียและสูอายุ
“เฮุนนายะไปไหน” านยอลถามเา
“ผมะลไปหาื้ออะไร้าล่าหน่อยรับ”
“ันไป้วยิ”
ที่ร้านมินิมาร์ทภายในโรพยาบาล เฮุนเลือื้ออใ้ำเป็นให้านยอลและน้อๆ และาแฟร้อนให้ฮูุน เาไม่ลืมที่ะหยิบรามยอนิมือมา้วยเผื่อะมีใรหิว หลัาที่่ายเินแล้วานยอลวนเฮุนไปที่ห้อัาน านยอลลูบๆลำๆที่รูปอนายอ ใบหน้าอเธอเปื้อนยิ้มูมีวามสุ ฮูุน่าเ้าใเลือรูป านยอลไม่อยาเื่อว่าสิ่ที่เห็นรหน้าะเป็นเรื่อริ เมื่อืนพวเายัหัวเราะมีวามสุอยู่เลยเพียแ่ั่ว้ามืนวามสุเหล่านั้นไ้หายไปหม านยอลแอบร้อไห้เียบๆ แ่เาไม่สามารถปิเฮุนไ้ เฮุนับให้านยอลหันมาหน้าหาเา
“พี่รับผมอยู่รนี้ ถ้าพี่ไม่อยาร้อไห้ให้ใรเห็นพี่ร้อรนี้ไ้นะ” เฮุนบที่หน้าออัวเอ
“ถ้าพี่เหนื่อยพี่พิรนี้ไ้นะ” เฮุนบที่หน้าอัวเออีรั้
“อบใมานะเฮุน ันรันายนะ อบใที่อยู่ับัน” านยอล้มลเอาหน้ามุไหล่เฮุน เาไม่อยาร้อไห้ให้น้อเห็นอีแล้ว เาลัวน้อๆะรู้สึลัวและเสียใไปมาว่านี้
เฮุนปล่อยให้านยอลร้อไห้นพอใ านยอลหยุร้อไห้และเยหน้าึ้น เาำลัะเ็น้ำาัวเอแ่เฮุนว้ามือเามารวบไว้่อน เฮุนเย่ัวึ้นนิหน่อยเพื่อูบหน้าผาอานยอล านั้นเลื่อนมาูบที่าอานยอลทั้สอ้าเพื่อให้วามอบอุ่นแผ่เ้าไปถึหัวใอานยอล
านศพอนายอผ่านไป้วยีเพราะฮูุนและเฮุนอย่วยเหลือทั้หม ่าใ้่าย่าๆเฮุนเป็นน่ายให้แ่เาอร้อไม่ให้ฮูุนบอานยอลเพราะเารู้ว่าานยอลไม่อบให้เาทำแบบนั้น
หลัาเสร็เรื่อานอนายอ โบยอไ้ออาโรพยาบาลมาพัฟื้นที่บ้าน วันนี้เป็นวันแรที่านยอลอยู่บ้าน านยอลเ้าไปในห้ออแม่เพื่อหาเอสารบาอย่า านยอลเปิอเอสารูทีละอแ่มีอหนึ่ที่ทำให้านยอลสะุ รูปแอบถ่ายานยอลและเฮุนมาอยู่ับแม่ไ้ยัไ ใรเอามาให้ รูปพวนี้เป็นนละุับรูปที่ท่านประธานเอาใหู้ านยอลบิหาสาเหุว่าเ้ารูปพวนี้มาอยู่ในห้อนี้ไ้อย่าไร
“ยอเอ โบยอ” านยอลเรียน้อ
“่อนแม่ายมีใรมาหาแม่หรือมีใรเอาอะไรมาให้แม่ไหม”านยอลเินมาหาน้อที่ห้อรับแ
“โบยอรู้ไหม”านยอลเสียเ้ม
“ไม่มีใรนี่ะ” โบยอปิเสธ
“ยอเอ” านยอลเสียเ้มอีรั้
“อ่ออ่อ” ยอเออึอั
“บอพี่มาเร็ว”านยอลาั้นน้อ
“อ่อ” ยอเอยัอึอั
“ยอเอบอพี่มาิว่าใรมาหาแม่” านยอลอ้อนวอน
“อ่อ พ่อพี่เฮุน่ะ” ยอเอลัวพี่าย
“มานานหรือยั”
“่อนหน้าแม่ะาย 4-5 วัน่ะ” ยอเอเสียสั่น
“มาทำไม”
“เาบอให้พี่เลิับพี่เฮุน่ะ”
“แล้วแม่ว่าไ”
“แม่ว่าเาลับไป่ะ แม่บอว่าเาไม่มีวามเป็นพ่อ เาทำร้ายพี่เฮุน เาไม่รัพี่เฮุน เาอยาให้พี่เฮุนเป็นเหมือนพี่ายอพี่เฮุน่ะ พอเาไ้ยินเาโมโหมาเาบอว่าเาะทำให้รอบรัวอเราไม่มีวามสุ่ะ”
“ทำไมไม่บอพี่่อนหน้านี้” านยอลเรีย
“แม่ไม่ให้บอ่ะ” ยอเอ้มหน้า
“แม่ไม่อยาให้พี่านยอลับพี่เฮุนเลิัน แม่สสารพี่เฮุน”ยอเอพูบานยอลเินเ้าไปในห้อนอนอัวเอ
“โธ่แม่รับทำไมแม่ไม่บอผม ทำไมรับ” านยอลทรุลที่มุมห้อร้อไห้เสียใที่เาเป็น้นเหุทำให้แม่้อาย
ความคิดเห็น