คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
นิยามของความรัก ไม่เคยมีขอบเขต
แต่ขึ้นอยู่กับว่า… เราอยากจะให้นิยามความรักของตัวเอง
ออกมาเป็นแบบไหนต่างหาก J
บทนำ
14 กุมภาพันธ์
ในร้านอาหารที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยมีชายหนุ่มและหญิงสาวนั่งคุยกันอยู่มากมาย แต่ที่เศร้าที่สุดคงจะหนีไม่พ้น…คู่รักที่กำลังจะเลิกรากันด้วยเหตุผลสั้นๆ ที่ทำให้เจ็บใจเล่น
“ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ เราไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด เธอทั้งอ้วน ทั้งขี้เหร่ เวลาที่ฉันอยู่กับเธอ… รู้บ้างไหม ว่าฉันเหมือนอยู่คนเดียว พูดอยู่คนเดียว ทำอะไรอยู่คนเดียว ดูสิ!! ฉันพูดออกไปขนาดนี้ เธอยังไม่ยอมโต้ตอบอะไรออกมาเลยสักคำ เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่นะ”
“งั้นเราก็เลิกกันเถอะ…”
“เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ สมายล์”
ผู้ชายใจร้ายตรงหน้าเดินจากไปพร้อมกับความสุขของฉัน
เขาใจร้ายชะมัด ฉันไม่ได้อยากให้เขารู้สึกแบบนั้นเสียหน่อย ก็แค่ไม่อยากพูดเวลาตัวเองรู้สึกยังไง อยากทำอะไร ไม่โวยวาย ไม่เอาแต่ใจ ไม่นอกใจ แล้วก็ตามใจเขาทุกอย่าง ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรผิด!!!
ฉันลุกขึ้นยืนแล้วออกวิ่ง สวนกับผู้ชายร่างสูงที่เดินมาชนฉัน ไม่สิ! อันที่จริงต้องบอกว่าฉันชนเขาต่างหาก เขาพยายามจะขอโทษและรั้งฉันไว้ แต่ฉันพยายามสะบัดออก เขาก็เลยยืนมองฉันจากไปอย่างงงๆ
ไม่ว่าผู้ชายที่ฉันชนไปเขาจะเป็นใคร แต่ก็ต้องขอบคุณเขาที่ไม่ตามมาเอาเรื่อง (ก็เล่นชนเขาซะกระเด็นขนาดนั้น ไม่ตามมาเอาเรื่องก็บุญแค่ไหนแล้ว) ฉันวิ่งออกมาแล้วหยุดลงกลางซอยแห่งหนึ่ง มันเป็นซอยที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมามากนัก นั่นเลยทำให้ฉันมีเวลานั่งร้องไห้จะเป็นจะตายได้โดยที่ไม่มีใครรบกวน
อารมณ์แบบนี้มีแต่อยากอยู่คนเดียวทั้งนั้นแหละ! L
เพราะเหตุการณ์เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อนมันยังคาใจ ฉันจึงต้องมานั่งปรึกษา (และเม้าท์มอยกับยัยสามสาว) ที่ร้านขนมด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยเข้าที่สักเท่าไหร่นัก -_-!
“แกคิดดูสิ คบกันมาตั้ง 5 ปี ดันมาบอกเลิกเอาตอนปีที่ 5 มันน่าเจ็บใจนัก ทำไมเพราะแค่ฉันหุ่นไม่ดี อ้วนเป็นหมู แล้วก็เป็นกุลสตรีมันผิดนักรึไง!!”
“ใจเย็นๆ แก -O-;;”
“อายเขานะ”
“โฮๆๆ เพื่อนฉัน”
ปึง!!
คิดแล้วก็เลือดขึ้นหน้า ฉันแหกปากตะโกนใส่หน้ายัยสามสาว แถมยังเอามือทุบโต๊ะจนเสียงดังกระหึ่มไปทั่วร้าน ใครจะมองว่าฉันเป็นบ้าก็ไม่สนแล้ว!
ตอนนี้ฉันกลายร่างเป็นผีเสื้อสมุทรไปแล้วเรียบร้อย -_-v
“นั่งก่อน เธอฟังฉันนะ” ยัยนูนากระโดดจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามมาหาฉันเพื่อปลอบไม่ให้ฉันพังร้าน (?) หรือทำร้ายร่างกายคนรอบข้าง “การที่ไฟแนลทำแบบนั้นก็อาจจะมีเหตุผล และก็อาจจะไม่สามารถบอกเล่าสู่กันฟังให้เธอรับรู้ก็ได้นะจ๊ะ”
“ฮึก… ฮือ… T^T”
“เฮ้อ…ฉันเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลยแฮะ” ยัยกี้เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง หลังห่างหายจากบทสนทนาไปไกล (ไปไหน!?)
“นั่นสิ”
“ฮึก…ฮือ… TT^TT” ส่วนฉันยังนั่งร้องไห้ไม่เลิก
ยัยพวกนี้เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง พวกเราคบกันมาตั้งตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จนตอนนี้พวกเราอยู่มัธยมปลายแล้ว ในกลุ่มเรามีกันอยู่สี่คน คนแรกคือนูนา พ่อแม่มันคงตั้งชื่อนี้ให้ตอนเจอหนูในครัวอะไรแบบนั้นล่ะมั้ง =_=v ยัยนี่ผิวขาวจั๊วะและตัวเล็กหน้าตาน่ารักเหมือนหนู แถมยังนิสัยดี พูดจ๊ะพูดจ๋าอยู่ตลอด (จะเรียกว่าลูกคุณหนูก็ไม่ผิดหรอก) จึงทำให้มีแต่คนมาชอบพอเธอเยอะ
คนที่สองคือแม็กกี้ ชื่อแบบซอสแม็กกี้เลยล่ะ (น่ากิน :P) มันบอกว่าตอนอยู่ในท้องแม่มันชอบกินซอสแม็กกี้ แม่ก็เลยตั้งชื่อให้ว่าแม็กกี้แน่ะ -_-v มันคือสาวฮอตของกลุ่ม แถมยังเซ็กซี่ที่สุดอีกด้วย ก็อย่างว่าละนะ…เกิดมาหน้าตาดี เลยมีหนุ่มมาให้เลือกเกลื่อนกลาดไปหมด (คิดแล้วมันน่าอิจฉา!!)
ส่วนอีกคนชื่อ ‘ลม’ มันชื่อลมจริงๆ คิดดูสิผู้หญิงที่ไหนจะมาชื่อลม -O- (ก็เพื่อนเธอไงล่ะ) มันชอบเล่นกีฬาแทบจะทุกชนิด แถมทักษะในการเล่นกีตาร์ยังเป็นเลิศอีกด้วย และถึงจะมีผู้ชายมาจีบกี่คน ฉันก็เห็นว่ามันไม่เคยมองใครซักคน จนพวกฉันคิดว่ามันเป็นทอม แต่ก็คงจะไม่ใช่หรอก (มั้ง)
ส่วนคนสุดท้ายคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฉัน สมายล์ผู้ที่ขี้เหร่ (และขึ้นอืด) ที่สุดในโลก T_T คิดดูสิ เพื่อนฉันแต่ละคนมันออกจะเพอร์เฟ็กต์ ไม่รู้ว่าคนอย่างฉันไปคบกับพวกมันได้ยังไง
ที่บ้าน
“ฮือๆ อ๊ากๆๆๆ ฮือๆๆ TOT” ฉันดีดดิ้นสะแด่วๆ (?) อยู่ใต้ผ้าห่มอันแสนบอบบางอย่างช้ำอกช้ำใจ อยากจะปาดคอตัวเองให้ตายจริงๆ T^T
“ถ้าแกมัวแต่นอนอยู่อย่างนี้แล้วจะได้แก้แค้นมันไหมล่ะ =_=;”
ฉันไม่ได้อยากจะแก้แค้นเขาสักหน่อย! -*-
“นั่นดิ ฉันว่าแกโผล่หัวออกมาให้พวกเราเห็นหน่อยเถอะ เอาแต่มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เดี๋ยวก็เน่าตายกันพอดีหรอกย่ะ!”
“อย่าฟูมฟายนักเลย ฉันปวดหัว…”
“TTOTT”
ฉันค่อยๆ โผล่หัวตัวเองขึ้นมาจากผ้าห่มอันแสนบอบบาง
“=()=;;”
“-O-”
“=_=*”
เห็นหน้าพวกมันแล้วเดาไม่ออกจริงๆ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ -_-++ ยัยพวกนั้นมองฉันเพื่อประเมินด้วยสายตาอีกรอบก่อนจะกรีดร้อง
“กรี๊ดดดด ทำไมเป็นแบบนี้ =O=”
“หยั่งกับศพแน่ะ!”
“มะ…มันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ T_T” ฉัน
“( - - ) ( _ _ ) ( - - ) ( _ _ )”
ยัยสามสาวนั่นพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“หลีก! ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”
ตี๊ดๆ~ ตี๊ดๆ~
ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวพ้นเตียงเสียงมือถือที่วางแหม็บอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น ฉันรีบถลาไปดูด้วยความลนลานเพราะคิดว่าอาจจะเป็นไฟแนลที่โทรมาขอโทษหรือขอคืนดีด้วยอะไรประมาณนี้ แต่ผิดถนัด…
“ฮัลโหล… T_T”
(มายล์)
“แม่เองหรอค่ะ TT^TT”
(ยุ่งรึเปล่าน่ะ)
“เปล่าค่ะ… ว่าแต่แม่โทรมามีอะไรรึเปล่าค่ะ”
(แม่จะบอกว่าพรุ่งนี้จะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเราน่ะ แม่อยากให้เราออกมาต้อนรับเขาสักหน่อย…) แม่เว้นช่วงไปเหมือนอึดอัดที่จะต้องอธิบาย (แม่อาจจะกลับไปไม่ทัน คงต้องให้มายล์อยู่กับเขาไปซักระยะ อยู่ได้รึเปล่าล่ะ)
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง! แม่อนุญาตให้เพื่อนมายล์มานอนกับมายล์ที่นี่ตลอดเวลาที่แม่ไม่อยู่ได้มั้ยล่ะค่ะ แค่สามคนเอง… นะ ^_^”
(ก็แล้วแต่เราก็แล้วกัน เพราะยังไงแม่ก็กลับไปไม่ได้อยู่ดี… ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย เวลานอนอย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างตอนที่เขามาก็ห้ามลืมดูแลเขาล่ะ ห้ามเลยนะ!)
“ค่า… >O<”
(เอาล่ะ แม่โทรมาบอกแค่นี้แหละ รีบๆ แต่งตัวซะล่ะ เดี๋ยวไปเข้าโรงเรียนสาย แล้วจะโดนทำโทษ)
“แม่! วันนี้วันเสาร์ =_=”
(เอ้อ ลืมไปๆ แค่นี้แหละ แม่ไปทำงานต่อละ)
สงสัยแม่จะทำงานหนักมากไปจริงๆ ถึงขนาดลืมวันลืมคืน +_+ แม่ทำงานเกี่ยวกับพวกเบื้องหลังดาราอะไรแบบนี้แหละ (จำไม่ได้แล้ว) เลยต้องเดินทางไปนู่นไปนี่อยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอก และสุดท้ายก็ต้องมาจบลงที่ยัยสามสาวเสมอ
“แม่แกว่าไงบ้างอ่ะ” ยัยกี้รีบยื่นหัวเข้ามาถาม
“เล่าสู่กันฟังบ้างดิ” ตามด้วยยัยลม
“*O*” และตบท้ายด้วยยัยนูนา
-_-!! ยัยพวกนี้นี่สอดจริงๆ
“ไม่บอก!” ฉันตวาดแว้ดใส่หน้ายัยสามสาวก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้ยัยพวกนี้งงไปน่ะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมาซักไซ้อะไรไม่เข้าเรื่องกับฉันอีก
ความคิดเห็น