First 'B' Story [TeamBxYou]

ลำดับตอนที่ #2 : First 'B' Story ตอนที่ 2 >> Some (Song yun hyung's story)

SOME

Story 2 : Song Yun Hyung

“กูจุนฮเว…นายร้องไห้ทำไมน่ะ!”เสียงตะโกนดังขึ้นเมื่อเห็นน้องคนเล็กของวงเดินเข้ามาในห้องซ้อมด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาซึ่งเค้าไม่เคยเห็นมาก่อน…เค้าคือ ซงยุนฮยอง ผู้ชายตัวสูงเจ้าของใบหน้าขาวใส ที่ดูไม่เหมือนคนเกาหลีซะเท่าไหร่ สมาชิกของทีมเด็กฝึกหัดที่ทำหน้าที่เป็นหน้าตาของวง ถึงจะไม่ได้มีความสามารถที่โดดเด่นเท่ากับคนอื่นๆแต่ยุนฮยองก็ไม่เคยท้อและยิ่งพยายามพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ…

      “เปล่าครับ”
“อย่ามาโกหก ตาแดงขนาดนี้แล้วก็น้ำตาบนแก้มนายน่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอ?”
     “บอกว่าเปล่าไง ฮยองอย่าเซ้าซี้ผมนะ”
“นายนี่มัน!”ซงยุนฮยองหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อน้องไม่เชื่อฟังและยอมปริปากพูด “ก็ได้! ตอนนี้นายอาจจะยังไม่อยากเล่า…ไว้ฉันจะถามใหม่ก็แล้วกัน”
       “ฮยอง! =.=”
“ก็มันอยากรู้นี่ ตั้งแต่ฉันรู้จักนายมาตั้งหลายปี…ฉันยังไม่เคยเห็นน้ำตานายเลยสักหยด”
       “…”
“เอาล่ะ อารมณ์นี้ฉันไม่กวนนายหรอก ไว้เจอกัน”
       “ฮยองจะไปไหน?”กูจุนฮเวจ้องผมก่อนจะเปลี่ยนไปมองกระเป๋าที่ผมสะพายอยู่
“กลับบ้าน^^ ไม่ได้กลับมา 2 เดือนแล้วนี่นา”
       “จริงสิ ผมเพิ่งกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน”
“อีก 2 วันเจอกัน”ซงยุนฮยองยิ้มให้กับจุนฮเวก่อนจะตบไหล่น้องเบาๆ “รีบร้องไห้ให้เสร็จล่ะ ฉันไม่คุ้นกับน้ำตานาย”
       “ฮยอง!”

.

.

.

นานเท่าไหร่ที่ไม่ได้กลับบ้านน่ะหรอ?...2 เดือนแล้วครับ ผมย้ายมาพักในหอที่บริษัทจัดให้เพราะสะดวกต่อการไปซ้อม นานๆถึงจะกลับบ้าน บ้านของผมก็อยู่ในโซลนี่แหล่ะ เห็นหน้าตาผมหล่อๆแบบนี้อีกทั้งกำลังจะมีอนาคตที่ประสบความสำเร็จในฐานะศิลปิน(ถึงจะยังไม่เดบิวต์ก็เถอะ) แต่ที่บ้านผม…เป็นเป็นถึงเจ้าชายเลยนะ ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะความหล่อที่กินใจสาวๆไปทั้งเขต อีกทั้งยังเป็นลูกชายคนโตของร้านเนื้อย่างที่โด่งดังไงล่ะครับ^^ บางครั้ง…ผมก็เกลียดตัวเองที่เกิดมาเพอร์เฟ็คไปซะทุกอย่างนะ ฮ่าๆ>O^
“ยุนฮยองอ่า”เสียงนุ่มเรียกชื่อผมดังไปทั่วร้าน ตอนนี้ผมยืนอยู่ในร้านขายเนื้อย่างขนาดใหญ่…นี่แหล่ะครับ บ้านผมเอง
      “ออมม่า>O<”ผมรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดแม่ที่เดินออกมาจากเคาท์เตอร์ทันทีที่เห็นผม
“แม่คิดถึงลูกมากเลยนะ ทำไมคราวนี้ถึงกลับมาช้านักล่ะ”
       “ผมก็คิดถึงออมม่าเหมือนกัน^^ ช่วงนี้ซ้อมหนักหน่อยน่ะครับ แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมกลับมาแล้วนี่นา”
“นั่นสินะ กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวแม่ให้คนเตรียมให้”
      “ไม่เป็นไรครับผมกินมาจากบริษัทแล้ว”
“ลูกผอมลงรึเปล่านะ?”
      “ไม่นะครับ แต่ผมสูงขึ้น 2 เซนแหน่ะแล้วก็…ผมคิดว่าผมหล่อขึ้นกว่าเดิม 20% ด้วย”
“ลูกชายแม่หล่ออยู่แล้วล่ะ^^ แม่ของผมหัวเราะก่อนจะดึงแก้มผมด้วยความหมั่นเขี้ยว ดึงตั้งแต่เดินไม่ได้จนกระทั่งต้องเขย่งดึง…ออมม่าเนี่ยสวยที่สุดตอนยิ้มเลยล่ะ^^
       “ออมม่า น้องล่ะ?”ผมถามเมื่อมองไปรอบๆบ้านแล้วไม่เห็นน้องสาว วันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่รึไง?
“ไปทำงาน”
       “เอ๋?”
“จริงสินะ แม่ยังไม่ได้เล่าให้ฟัง น้องเป็นนางแบบให้ร้านขายเสื้อผ้าตามอินเตอร์เน็ตน่ะ เรียกว่าอะไรนะ อะไรดอลๆ”
       “ดอลๆ เน็ตไอดอลรึเปล่าครับออมม่า=.=”
“นั่นแหล่ะๆ”
       “ก็โอเคนะ ได้เงินใช้ระหว่างเรียน แถมยังได้ใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์อีกด้วย ไม่เสียแรงที่เป็นน้องผม ฮ่าๆ”
“นี่เอาของไปเก็บก่อนเถอะ แม่ให้คนทำความสะอาดห้องลูกทุกวันเลยไม่ต้องห่วง อยากจะดื่มอะไรไหมล่ะถ้ายังไม่กินข้าว เดี๋ยวแม่เดินไปบอกให้เฮซองทำให้”
       “O_O เฮซอง!”
“ตกใจอะไรขนาดนั้นยุนฮยอง”
      “ปะ เปล่าครับออมม่า…ไหนคราวที่แล้วที่ผมกลับบ้านยัยนั่นบอกว่าจะย้ายไปอยู่หอพักตั้งแต่เดือนที่แล้วเพราะใกล้กับมหาวิทยาลัยที่เพิ่งสอบได้ไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แต่ดูเหมือนจะกลับบ้านเมื่อวานน่ะ ไปแค่เดือน สองเดือน ดูสวยขึ้นด้วยนะ”
      “เฮซองเนี่ยนะสวยขึ้น=.=”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่สวยคนบางคนก็คงไม่ชอบละเมอเรียกชื่อตอนกลางคืนซะลั่นบ้านหรอก”
      “ออมม่า>O<”

.

.

.

คังเฮซองน่ะหรอ? ยัยเด็กข้างบ้านแว่นหนาผมเปีย ที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เด็ก…นิ่ง ตรงไปตรงมา ไม่มีความหวานแบบผู้หญิงเลยสักนิด…แต่ก็น่าแปลกที่ผม…แอบชอบเธอมาตั้งแต่อยู่อนุบาล! ชอบมากซะด้วยสิ…
13 ปีก่อน
“ทำไมถึงเดินไม่รอฉันเลยล่ะ”เด็กผู้ชายตัวเล็กในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนอนุบาลพูดพลางวิ่งตามเพื่อนอีกคนที่นั่งรถมาด้วยกัน
     “นายเดินช้าเองนี่ยุนฮยอง”เด็กหญิงผมเปียกับแว่นสายตาหนาเตอะตั้งแต่เด็กๆพูดพลางทำหน้าเบื่อหน่าย เด็กหญิงชายคู่นี้อยู่บ้านใกล้กัน เด็กชายเป็นลูกชายเจ้าของร้านเนื้อย่างส่วนเด็กสาวเป็นลูกสาวเจ้าของร้านกาแฟ ทุกๆวันทั้งสองคนจะนั่งรถที่พ่อของเด็กชายขับมาส่งที่โรงเรียนด้วยกัน
“เธอต่างหากที่เดินเร็ว”
     “รีบเดินเถอะ จะได้ทันเข้าแถว”
“อยากกินขนมอ่ะ พาไปซื้อหน่อยสิ”
      “เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาหรอ?”
“กินแล้ว”
     “แล้วจะกินขนมอีกทำไม? ไม่!! ฉันไม่ไปกับนายหรอก”
“คังเฮซอง!”เด็กหญิงทำหน้าบึ้งก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเด็กชาย “คังเฮซอง!!!”เด็กชายตะโกนเสียงดังจนทำให้เด็กคนอื่นๆในโรงเรียนจ้องมาที่เด็กหญิง ในที่สุดเฮซองก็ตัดสินใจที่จะหันกลับไปมองเพื่อนของตัวเอง
      “อยากจะบ้า=.=”
“พาไปหน่อยสิT^T”
      “อย่าร้องไห้นะ! ก็ได้ๆ”เฮซองรับปากอย่างไม่เต็มใจกับซงยุนฮยองเด็กผู้ชายที่ไม่เอาไหน…ยุนฮยองยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งตรงมาหาเพื่อนตัวเองด้วยความดีใจ
“เฮซอง>O< อ๊ะ!”ขาของยุนฮยองขัดกันจนทำให้เสียการทรงตัว
O_O นี่…ยุนฮยองสะดุดขาตัวเองจนทำให้เฮซองที่อยู่ตรงหน้าต้องล้มไปนอนกองกับพื้นด้วย…หากแต่ว่าตอนนี้ยุนฮยองกำลังจุ๊บแก้มของเฮซองอยู่

.

.

.

นั่นแหล่ะครับ…จุดเริ่มต้นที่ผมแอบชอบเฮซองมาตลอด ถึงแม้ว่าเฮซองจะไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่ผมเป็นพวกจริงจังกับจูบแรกน่ะสิ…ความจริงแล้ว…ผมแค่ชอบเฮซองมาก มากเกินกว่าจะไปชอบใครได้มากกว่านี้อีก แต่มันติดตรงที่ผมไม่กล้าที่จะสารภาพออกไป กลัวว่าผมจะสูญเสียเฮซองไป กลัวว่า…แม้แต่คำว่าเพื่อนผมก็ไม่สามารถเป็นได้
“ออมม่า^^ ผมไปร้านเฮซองนะ”หลังจากที่เก็บกระเป๋าเรียบร้อยผมก็เดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปร้านกาแฟข้างๆทันที
กริ๊ง กริ๊ง เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่กำลังชงกาแฟในร้านได้เป็นอย่างดี ร้านกาแฟขนาดกลางที่ตกแต่งแบบเรียบหรูในสไตล์ที่ดูอบอุ่น พนักงานสาวเจ้าของใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าขาวใสและแว่นสายตาหนาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหันมาส่งรอยยิ้มให้กับผม แต่ดูเหมือนพอเห็นหน้าเธอก็หุบยิ้มแทบจะทันที=.=
“สวัสดี^^”
      “แต่งตัวอะไรของนาย=.=”นี่คือสิ่งคำทักทายแรกที่เฮซองพูดกับผม “เสื้อสีเหลือง กางเกงสีแดง รองเท้าสีเขียว นี่มันอะไร?”
“แฟชั่นไง=.= เธอไม่เข้าใจหรอก”
      “ถ้าแฟชั่นมันเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่อยากจะเข้าใจหรอก”
“คังเฮซองT^T”
      “เอานี่ไปเสิร์ฟโต๊ะมุมนั่นที”เฮซองยื่นถาดใส่ถ้วยกาแฟพร้อมกับเค้กชิ้นเล็กให้ผม ผมทำหน้ายู่เล็กน้อยก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินเอาไปเสิร์ฟตามคำสั่ง “กาแฟกับเค้กได้แล้วครับ^^”ผมเสิร์ฟอย่างรวดเร็วแล้วเดินกลับมาที่เคาท์เตอร์ที่เดิม “เสร็จแล้ว”
“ขอบใจ”
      “เธอตัดผมนี่”
“อืม”
      “ตัดสั้นซะด้วยสิ”ผมจ้องไปที่ผมสีดำที่หยักศกเล็กน้อย ปกติผมของเฮซองจะยาวมากแล้วก็ถักเปียเอาไว้แต่ตอนนี้มันยาวแค่บ่าพร้อมกับปล่อยสยาย
“เดี๋ยวจะสั้นกว่านี้อีก”
      “ทำไมถึงตัดล่ะ ปกติเธอหวงผมออก”
“ก็อยากจะเปลี่ยนแปลงบ้าง อยู่กับอะไรเดิมๆมันก็ไม่มีการพัฒนา…ขอบคุณที่ยังจำได้ว่าฉันหวงผม”ผมไม่รู้ว่าเฮซองกำลังพูดถึงเรื่องอะไรแต่ว่า…ทำไมผมถึงรู้สึกโหวงๆขึ้นมาล่ะ อยู่กับอะไรเดิมๆ…ไอ้เดิมๆเนี่ยรวมผมอยู่รึเปล่า?
      “อืม…แล้วเรียนเป็นไงมั่ง”
“ก็ดี”
      “นี่เธอตอบสั้นมากเลยนะ คราวก่อนว่าสั้นแล้ว ครั้งนี้แทบจะไม่คุยเลย”
“ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนี่=.=”
      “ไม่คิดจะถามอะไรฉันมั่งรึไง”
“เดบิวต์ยัง?”O_O คะ คำถามแบบนี้มัน…ตรงเกินไป!
      “ยัง…ยังไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“งั้นหรอ”
         “ดูเธอไม่สนใจฉันเลย=.=”
“อดทนมากหน่อยนะ พยายามเข้าล่ะ”O_O นี่มัน!!...นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 19 ปีเลยเห็นจะได้ที่เฮซองพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแบบนี้อีกทั้งยังมองผมด้วยแววตาที่อบอุ่น “อีกไม่นานหรอก นายทำได้อยู่แล้ว”
       “อืม//^.^//”หัวใจเต้นแรง…แรงมากๆ แล้วก็รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า
“นายเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ”
       “เปล่า! ^^ แฮ่ๆ เอ่อ…ฉันอยากกินชาเขียวอ่ะ ทำให้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันไปนั่งรอ”ผมพูดก่อนจะเดินตรงไปนั่งที่โต๊ะว่าง ยิ่งเจอกันแบบนี้ผมก็ยิ่งต้องใช้ความพยายามให้มากขึ้น…ผมจะต้องพยายามเก็บความรู้สึกตัวเองเอาไว้ให้ได้…จริงที่ออมม่าบอก เฮซองน่ะ…สวยขึ้นจริงๆ
.

.

.

“อ่ะ”เฮซองเดินเอาชาเขียวเย็นมาวางให้ผมตรงหน้าก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้า
       “ขอบคุณนะ^^”
ตื๊ด ตื๊ด!! โทรศัพท์สั่นในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของเฮซองดังขึ้น เฮซองรีบหยิบออกมา รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าก่อนจะกดรับมัน ยิ้มแบบนั้น?
“ฮัลโหล เฮซองพูดค่ะ,ตอนนี้หรอคะ?,เปล่าค่ะ…ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเฮซองจะออกไปหา”ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดนะ กับน้ำเสียงและรอยยิ้มที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินเวลาที่เฮซองพูดผ่านโทรศัพท์นั่น ใครกัน! “แค่นี้นะคะ^^”
      “ใครโทรมา?”
“รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยน่ะ เค้าแวะมาทำธุระแถวนี้เลยชวนไปกินข้าว”
       “ผู้หญิงหรอ”
“ผู้ชาย”=.= รู้สึกร้อนรุ่น และหวาดกลัวแปลกๆแหะ! “เค้าคอยดูแลฉันตลอดเลยล่ะ”
       “ทำยังกะจีบเธอเลยนะ ฮ่าๆ^^”
“นายรู้ได้ยังไง? พี่เค้าเพิ่งบอกฉันไม่นานนี้เองว่าแอบชอบฉัน”OoO “ฝากร้านแป็บนึงนะ ฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะได้ออกไปข้างนอก”รู้สึกเหมือนกับ…ฟ้าผ่าลงมากลางหัวยังไงก็ไม่รู้สิ…จีบเฮซอง…หมายความว่าถ้าติด…เฮซองกับไอ้รุ่นพี่คนนั้นก็จะกลายเป็นแฟนกัน! เดี๋ยวนะ!!>O<

.

.

.

“ฉันโทรไปบอกพ่อแล้วอีกเดี๋ยวพ่อจะกลับร้าน นายเฝ้าร้านให้ก่อนก็แล้วกัน”เสียงเฮซองดังขึ้นหลังจากเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักพัก ผมกำลังชงกาแฟให้ลูกค้าของเฮซองอยู่
       “อืม”ผมตอบก่อนจะหันไปมองเฮซอง O_O ฮะ เฮซอง…เหมือนกับหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะที่เฮซองเปลี่ยนเสื้อผ้าจากเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดามาเป็นเดรสสีส้มอ่อน รองเท้าส้นสูงใบหน้าขาวใสนั้นถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆอีกทั้ง…แว่นตาหนาที่ผมชินตาก็หายไป…นางฟ้าชัดๆ!
“จ้องอะไร? แว่นล่ะสิ ฮ่าๆ ฉันใส่คอนเทคเลนส์น่ะ”รู้สึกเหมือนตกหลุมรักครั้งที่ 2 กับคนๆเดิม…ตื๊ด ตื๊ด “ฮัลโหล เฮซองแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ”ถ้าไอ้รุ่นพี่นั่นจีบสำเร็จ! ผมต้องเสียเฮซองไปหรอ?...ผมไม่ต้องการแบบนั้น… “ยุนฮยอง…”ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไร ผมประทับจูบเบาๆที่แก้มเนียนของเฮซอง ผมไม่สามารถทำได้…ผมปล่อยเฮซองไปไม่ได้ “รุ่นพี่คะ ฉันคงออกไปหาไม่ได้แล้ว มีธุระด่วยน่ะค่ะ แค่นี้นะคะ”เฮซองพูดผ่านปลายสายทั้งๆที่ผมยังคงจุ๊บที่แก้มของเธอออยู่ “ซงยุนฮยองนายทำอะไร!!!”เฮซองผลักผมออก ก่อนจะมองผมด้วยสีหน้าที่ตกใจ
       “ขอโทษ”
“ไอ้บ้า นายบ้าไปแล้วรึไง”เฮซองพูดพลางยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเองแรงๆ
      “เธอคงรังเกียจฉันมากสินะ=.=”
“แล้วนายทำอะไรล่ะ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้อีกนะเว้ย”
       “ฉันไม่ได้ล้อเล่น!!”
“…”
       “ฉันชอบเธอมาตลอด ฉันไม่ยอมให้ไอ้รุ่นพี่อะไรนั่นมาแย่งเธอไปแน่ๆ ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก”
“ชอบ?”
       “ใช่ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่อนุบาลเลยล่ะ ชอบมาตั้งแต่ล้มไปจุ๊บแก้มเธอครั้งแรก เธอไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนที่จะต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้น่ะ เพราะกลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน กลัวว่าจะไม่ได้เป็นแม้เพื่อน…”
“โกหกรึเปล่า”
       “จะบ้ารึไง ใครจะไปโกหกกันล่ะ…ฉันชอบเธอมากจริงๆนะ”ผมพูดก่อนที่จะรู้สึกว่ามีน้ำใสไหลลงอาบแก้มจนชุ่มไปหมด…
“ไอ้บ้า =.= ร้องไห้จนได้ นายมันไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ!”
       “…”
“ฉันแอบชอบคนอย่างนายมาได้ยังไงเนี่ย…แถมยังชอบมากจนต้องปฏิเสธผุ้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเพื่อรอนายมาสิบกว่าปี!”
       “O_O หะ หา? ว่าไงนะ”
“ฉันไม่พูดซ้ำแน่ ไม่ได้ยินก็ถือว่าเสียงลมก็แล้วกัน=.=”ผมยิ้มออกมาพลางมองเฮซองที่ตอนนี้แก้มแดงมาก เฮซอง…ก็แอบชอบผมงั้นหรอ!!
      “เธอก็ชอบฉันหรอ? จริงนะ จริงๆใช่ไหม ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม>O<”
“ทดสอบได้นะว่าฝันรึเปล่า ฉันจะได้กดน้ำร้อนสาดนายเพื่อพิสูจน์”
       “ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาน้ำร้อน ขอเป็น…”ผมยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เฮซอง และสวมกอดเธอเอาไว้แน่นๆ “กอดแบบนี้>O< เฮซอง ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้วล่ะ อยากเป็นแฟนๆ”
“อยากเป็นแฟน? ขอรึยัง?”
        “เฮซองเป็นแฟนกันนะ^^”
“จะเป็นดีไหมนะ…ศิลปินฝึกหัดที่ยังไม่รู้ชะตากรรมว่าจะได้เดบิวต์หรือเปล่า ผู้ชายที่มีรสนิยมทางแฟชั่นที่ไม่เอาไหน ตีงตีอง ขี้แย เอาแต่ใจแบบนายน่ะ…ก็ได้ๆ อย่างน้อยนายก็มีคนเดียวในโลก แล้วก็ยัง…เป็นคนเดียวที่ฉันชอบด้วยสิ”
        “เฮซอง…ฉันรักเธอ”
กริ๊ง กริ๊ง เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น เฮซองรีบผลักอ้อมกอดของผมออก ก่อนจะหันไปมองคนมาใหม่
“ออมม่า!!!”ผมตกโกนเสียงดังเมื่อเห็นแม่ของตัวเองยืนอยู่กับพ่อของเฮซอง
       “คุณคัง ดูเหมือนเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันในอนาคตอันใกล้แล้วล่ะ”
“ผมก็คิดว่าแบบนั้น…ผมว่าลูกเราอายุครบ 35 ก่อนค่อนแต่งก็แล้วกัน”
      “นั่นสินะ เค้ายังเด็กสำหรับเรา แต่ว่าหมั้นก่อนไหวไหมคะ”
“ก็ดีนะครับ”
       “ออมม่า!!!/คุณพ่อ!!!”ผมกับเฮซองตะโกนเสียงดังก่อนจะหันมองจ้องหน้ากันแล้วหัวเราะ ต่อจากไป…ผมกับเฮซองกำลังจะเริ่มต้นกันใหม่…ในฐานะของ “แฟน” ^^
 

*******************************

RomanticShadow

***********************