Love Destiny~ลุ้นรักข้ามขอบฟ้า~

ลำดับตอนที่ #3 : #Walking Street#

ตอนที่ 3
V
V
V
 

นี่ก็วันที่ 3 แล้วสินะ ที่ทำงานที่นี่ จะว่าสบายก็สบาย จะว่าเหนื่อยมันก็เหนื่อยนะ แต่ทำไงได้ล่ะ เพื่อเกรดค่ะเพื่อเกรด สู้ แต่ที่ว่าเหนื่อยนี่ไม่ได้เหนื่อยกะงานของโรงแรมหรอกนะ เหนื่อยก็เพราะพ่อศิลปินดังนั่นแหละ วันวันหาเรื่องให้ไม่หยุดหย่อน  ดีนะที่ว่าแค่อาทิตย์เดียว ถ้า เป็นเดือนฉันต้องได้เป็นบ้าตายแน่ๆ

เช้านี้เป็นเช้าที่สดใส(มั้ง) แต่รถค่อนข้างที่จะติด โดยเฉพาะแถวๆหน้าโรงแรม สาเหตุก็เพราะ 3B นั่นแหละ ที่ไหนมีนักร้อง ที่นั่นมีแฟนคลับจริงไหมล่ะ  

"ห้าวววววว" ฉันมาทำงานในสภาพงัวเงียเล็กน้อย 
"สวัสดีค่ะ พี่เมย์" เมื่อมาถึงข้างในก็เจอพี่หัวหน้า่ายเลยต้องมีสัมมาคารวะหน่อย แน่นอนมันเป็นนิสัยของฉันอยู่แล้วแหละ (ใครหมั่นไส้ยัยเมรีนตอบค่ะ 555)
"สวัสดีจ๊ะ" พี่สาวส่งยิ้มให้แล้วไปทำงานต่อ  เห้อ คนที่นี่ดูเป็นงานเป็นการกันซะจริงๆ มันก็แน่อยู่แล้ว ทุกคนมักจะทำงานแข่งกับเวลาเป็นธรรมดาที่ต้องคล่องแคล่วว่องไง อยู่เสมอ ใครจะไปเหมือนฉันล่ะ

 หน้าที่ของฉันวันนี้ก็ไม่มีไรมาก นั่งเฝ้าอยู่หน้าฟร้อนของโรงแรม คอยเช็คอิน- เอ้าท์ ให้กับแขก  แปลกใจใช่ไหมล่ะว่าทำไมวันนี้ฉันไม่โดนเรียกใช้  ก็เพราะว่า พวกเขา(3B) มีถ่ายแบบนอกสถานที่น่ะสิ ฉันเลยสบายทั้งใจ และกาย



Quizer Talk


"คุณควิสเซอร์ คะ วันนี้เราจะไปถ่ายแบบ กันที่สตูดิโอ นะคะ เป็นการถ่ายแบบในธีม  Summer นะคะ  รายละเอียดอยู่ในเอกสารแล้วค่ะ" พี่ทีมงานบอกผมขณะที่พวกเรากำลังนั่งรถไปยังสตูดิโอ

"โอเค  แล้วจะเสร็จประมาณกี่โมง " 
"น่าจะประมาณ 2-3 ทุ่มค่ะ  คุณควิสเซอร์ มีธุระอะไรหรือปล่าวคะ"
"อ่อ ปล่าวหรอก" หลังจากนั้นไม่นานก็มาถึงที่สตูดิโอ จากที่ผมเห็นเป็นสตูดิโอที่ไม่ใหญ่มาก แต่ดูมีความซับซ้อน ดูๆก็โอเคนะ  บรรยากาศ ข้างนอกก็ร่มรื่น ที่สำคัญ วันนี้ไม่มีแฟนคลับ มาที่นี่กันเลย เพราะว่ามันถูกปิดไว้เป็นความลับอย่างมาก เพราะ เกรงว่าจะเกิดความวุ่นวาย อีกอย่างคือ เพื่อเซอร์ไพท์แฟนๆด้วย

"มาถึงกันแล้วหรอครับ" สตาฟ ออกมาต้อนรับกันเป็นแถว 
"ครับผม " ซังวู บราซิล และผม ตอบไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ก็แน่นอนสิครับเราเป็นทีมเวิร์คนี่

"งั้น สตาฟ พาหนุ่มๆไป แต่งหน้า ทำผม ได้เลย เราจะเริ่มถ่ายกัน อีก 1 ชั่วโมง "  พูดจบ สตาฟสองสามคนก็นำพวกผมเข้ามายังห้องแต่งตัว ใช้เวลาไม่นานมาก เพราะพวกเราเป็นผู้ชาย จึงไม่จำเป็นต้องแต่งอะไรมากมาย 


บรรยากาศภายในสตูดิโอ

"กอดคอ กันหน่อย ครับ " พอเริ่มถ่าย ตากล้อง  ก็ เริ่ม จัดเต็มกับพวกเรา บอกให้โพสท่านู่นนั่นนี่ แต่ก็ไม่ถึงกับบอกทั้งหมด แค่แนะนำ เพราะพวกเราเป็นมืออาชีพอยู่แล้วล่ะครับ

"ซังวู หัน ซ้าย นิดนึง  ควิสเซอร์ ยิ้มมุมปากหน่อย โอเคครับ" แปปเดียวเวลาก็ผ่านไปแล้ว  12 ชั่วโมง  ตอนนี้เวลา  2ทุ่มครึ่ง  แต่ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ


"โอเค  ช็อตสุดท้ายนะครับ   ..... เรียบร้อย ครับผม" พี่ตากล้องพูดจบพวกเราก็รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  และขอบคุณทีมงานเสร็จ ก็ขึ้นรถกลับทันที กว่าจะมาถึงที่พัก ก็เกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว

จะว่าไปวันนี้ผมยังไม่ได้เจอ เมรีน เลย แฮะ แต่เอาเถอะ วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว  และผมคิดว่าเธอก็คงจะเหนื่อยเหมือนกัน ไว้ค่อยไปเที่ยวกันวันหลังแล้วกัน  ผมยังอยู่ที่นี่อีก ตั้ง 3 วัน 




Quizer End  Talk






เมื่อวานเป็นอะไรฉันรู้สึกสบายใจมากที่สุด ไม่ต้องมีใครคอยก่อกวน ได้พักผ่อนเต็มที่ และวันนี้ ฉันออกมาทำเช้าแบบ เช้าตรู่  ฉันขี้เกียจมาสาย เบื่อรถติด 

"สวัสดีค่ะ พี่ยาม" ฉันเป็นคนอัธยาศัยดีไง ทักทายไปหมด 
แต่พี่ยามไม่ตอบกลับเพียงแต่ ส่งยิ้มให้  เพราะวันนี้ฉันมาเช้า จึงยังไม่ถึงเวลาเริ่มงาน จึงเดินสำรวจเล่นรอบๆ  จนมาถึงสนามข้างสระว่ายน้ำของโรงแรม จะว่าไปแล้วที่นี่บรรยากาศดีชะมัด โดยเฉพาะตอนเช้าๆแบบนี้  ตอนนี้ที่นี่คนไม่ค่อยมี มีแค่ สองสามคน   แต่เอ๊ะ คนที่กำลังอยู่ในฟิตเนสนั่นหน้าคุ้นๆนะ  แต่พอมองดีๆแล้วอ่อ อิตาควิสเซอร์ชัดๆ  ทำไมหมอนี่ถึงตื่นเช้าแบบนี้ ที่เกาหลี ไม่มีฟิตเนสให้เล่นหรือไงกัน  ฉันมองอยู่พักหนึ่งจนลืมคิดไปเลยว่าเขาจะเห็นฉันยืนจ้องเขาหรือปล่าว  มองไปคิดอะไรเพลินๆ  พอมองอีกที อ้าวหายไปไหนแล้ว

"นี่ยัยโรคจิต" เอ๊ะเสียงคุ้นๆ
"เห้ย !!นาย " ตกใจสุดพลัง ก็หมอนี่ออกมาตั้งแต่่เมื่อไหร่ หายตัวได้หรือไง

"เธอมาแอบมองอะไรฉันแต่เช้า" 
"จะบ้าเหรอ  ใครมาแอบดูนาย หลงตัวเอง  ฉันมาทำงานตามปกติย่ะ" 
"งั้นเหรอ  ดีเลย เธอมาทำงานใช่ไหม "
"ก็ใช่น่ะสิ"
"แล้วฉันเป็นแขก ใช่ไหม"
"อืม"
"เพราะฉะนั้นฉันก็มีสิทธิ์ใช้งานเธอใช่ไหม"
"ห๊านายว่าไงนะ"
"เธอนี่นะ ทั้ง บื้อ โรคจิต  เตี้ย แล้วยังจะหูหนวกอีก"
"นี่นาย !!"ฉันกำลังจะชี้หน้าด่าเขากลับ  แต่บังเอิญว่าผู้จัดการเดินผ่านมาพอดี  ฉันทำได้แค่ยิ้มแห้งๆกลับไปให้

"งั้นฉันสั่งให้เธอ พาฉันไปกินข้าว"
"ว่าไงนะ  นายเป็นง้อย หรือไง"
"หรือจะไม่ไป  ก็ได้งั้น ฉันจะไปบอกผู้จัดการของเธอ เรื่องที่เธอ เข้าไปในห้องฉันแล้วก็....."

"เอ่อ พอๆ  ไปก็ได้  ตามมา"

"ก็แค่นั้น ป่ะ ฉันหิวแล้ว" พูดจบ ก็เอาแขนมาคล้องคอฉันแล้วเดินไปที่ ร้านอาหารของโรงแรม ความจริงนายเป็นคนพาฉันมามากกว่านะ ทำไมนายไม่มาเองนะ 

"ฉันสั่งไม่เป็น ไม่รู้ว่าแต่ละอย่างรสชาติมันเป็นยังไง เธอแนะนำมาสิ"
"อ่าๆ ก็ได้ งั้นเอา  นี่  กับ นี่ ละกัน " ฉันชี้ลงไปที่เมนู ก็มันเป็นแค่อาหารเช้า  แค่ข้าวต้ม กับ น้ำผลไม้ก็พอ 
"ตามนั้น 2 ที่ ครับ" แล้วเขาก็หันไปมองกับพนักงาน
"นี่นายฉันเป็นพนักงานนะ  จะให้ฉันมานั่งกินกับนายได้ยังไง"
"ไม่ต้องห่วงน่าฉันเคลียร์กับผู้จัดการเธอเรียบร้อยแล้ว "
"ก็นั่นแหละ มันไม่เหมาะสม  คนอื่นจะมองฉันยังไง"

"โอเคๆ กินได้แล้วเดี๋ยวเย็นหมด "

"ฉันบอกไว้ก่อนนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว"
"โอเคครับผม"

หลังจากกินข้าวเช้ากันเสร็จฉันก็ต้องขอแยกมาทำงานต่อ  ส่วนควิสเซอร์เอง กำหนดการของงานจบลงตั้งแต่เมื่อวาน ทั้งแฟนคลับ และนักข่าว ต่างก็เข้าใจว่าพวกเขากลับกันไปหมดแล้ว แต่ความจริง  ทั้งสามคนยังอยู่ครบ ฉันก็ไม่เขาใจควิสเซฮร์เหมือนกันนะ บอกว่าต้องการอยู่ที่นี่ต่อเพื่อพักผ่อน  แต่ก็ไม่เห็นไปไหน  พอขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ ใส่แว่นกันแดด ลงมานั่ง อยู่ที่รับรองแขกหน้า ที่ที่ฉันทำงานเนี่ย  ถ้าฉันไม่หลงตัวเองไปหน่อย  ฉันคงคิดว่าเขามานั่งเ้าฉันแล้วแหละ  

เผลอแปป เดียวมืดอีกละ  
20.15 น 

"อ่าๆ เลิกงานซักที" ฉันบ่นพึมพรำกับตัวเอง แล้วก็เก็บข้าวของเตรียมกับหอ แต่พอกำลังเดินออกจากโรงแรมมาไม่กี่ก้าว ก็มีรถคันหรู ขับมาเทียบข้างๆฉัน พอเลื่อนกระจกลง เป็นใครซะอีกล่ะ  ก็ควิสเซอร์น่ะสิ

"ขึ้นรถสิ"
"ทำไมฉันต้อวไปกับนาย"
"ก็ฉันอยากไปเที่ยว walking street  พาไปหน่อย"
"นี่  นายลืมไปหรือปล่าวว่านายเป็นใคร"
"ไม่ต้องห่วงฉันเตรียมตัวมาอย่างดี " เขาพูดพร้อมกับโชว์ แว่นสีชา กับหมวก นี่นายคิดว่าจะไม่มีจำได้เพราะของแค่นี้อะนะ
"ถ้านายโดนจับได้ ฉันไม่รับผิดชอบนะ"
"รู้แล้วน่า จะไปได้หรือยัง"
ในที่สุดฉันก็ต้องขึ้นรถไปกับเขา  ไม่ถึงสิบนาทีเราก็มาถึงที่หมาย ที่นี่ตอนนี้ เรียกได้ว่าคนเยอะมาก  ฉันรู้สึกกังวลกับเขาจริงๆ ถ้าถูกจับได้ขึ้นมาจะทำยังไง

"นายจะเข้าไปจริงๆเหรอ"
"จริงน่ะสิ  ไม่ต้องห่วงหรอกน่า"
พูดจบก็ลงจากรถ พร้อมอุปกรณ์ปลอมที่โคตรเฉย
"โอเค ไหนๆก็ไหนละ"

และแล้วพวกเราก็มาอยู่ใน สถานที่ที่ถือว่ามีคนชอบมาเที่ยวมากที่สุด ซึ่งก็คือ ถนนคนเดิน ชาวต่างมากมักจะชอบมาเที่ยวที่นี่

"ว้าวว It's amazing!!!" นี่คือเสียงของควิสเซอร์
"นายเวอร์ไปป่ะ"
"ไม่หรอก  เธอเชื่อป่ะว่าฉันไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้เลย ตั้งแต่ฉันเดบิ้วท์มา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเป็นอิสระมาก" อยากจะบอกว่าตั้งแต่เจอเขามาวันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกว่าเขามีความสุขมากจริงๆ จากรอยยิ้มที่ กว้าง จนจะฉีก มองแล้ว ฉันก็รู้สึกใจเต้นแรงยังไงไม่รู้
"ไม่ได้นะ เมรีน แกอย่าหวั่นไหวนะ" ฉันบ่นกับตัวเอง
"นี่ฉันอยากกินอันนั้นอะ" พูดจบก็ลากฉันไปยังร้านไอศครีม
"เอาอันนี้ สองอัน" หมอนี่ เหมือนเด็กเลยแฮะ

" อะ ของเธอ " มีน้ำใจ ซื้อให้ฉันกินด้วย อื้อหือ ปราบปลื้มมาก 
"เธอมาที่นี่บ่อยไหม"ระหว่างเดินไปกินไป ก็คุยกันไปด้วย 
"ก็ไม่บ่อยนะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่  นี่ก็เป็นครั้ง ที่ สามเองมั้ง"
"แสดงว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดน่ะสิ"
"อื้อ  ฉันเป็นคนต่างจังหวัด แล้วเข้ามาเรียนต่อที่นี่"
"อ่อ  บ้านเธออยู่ไหนล่ะ ฉันอยากไปเที่ยวจัง" ทำหน้าอ้อนด้วย  ฉันว่าวันนี้นายดูน่ารักเป็นคนละคนเลยนะ
"พอๆ นายพูดมากไปละ"
กิน เที่ยว ช้อป ผ่านไป ชั่วโมงครึ่งก็ถึงเวลาจะกลับแต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  เพราะคนเยอะ ทำให้มีคนเดินชนเข้ากับ ควิสเซอร์ หมวก กับแว่นจึงหล่น ทำให้เห็นใบหน้าชัดเจน ทันใดนั้น แฟนคลับไม่รู้มาจากไหน วิ่งเข้าใส่ ฉันไม่รู้จะทำไง คิดอย่างเดียวต้องไปจากตรงนี้ ก็เลยคว้ามือเขาแล้ววิ่งสุดกำลัง จนมาถึงรถ  
"แฮ้กๆๆๆ เหนื่อยเป็นบ้า" 
"ฉันบอกนายแล้ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ"
"พอๆ ไม่ต้องซ้ำเติมแล้วไปกันเถอะ"
"อื้อๆ "

แล้วเขาก็ขับรถมาส่งที่หน้าหอพัก แล้วก็ต่างแยกย้ายกันไป




จบไปอีกตอนแล้วนะ  อิอิ 
คอมเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะ คนอ่านที่น่ารัก 
ขอบคุณค่ะ