ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 :: เก่ง
Chapter 8 :: เก่ง
“แท! ตื่นได้แล้วแทแท!” เจ้าของห้องในมาดแม่ครัวใส่ผ้ากันเปื้อนลายหวานที่พึ่งทำอาหารเช้าเสร็จตะโกนเรียกอีกคนที่
ยังตัวติดกับเตียงในห้องนอนโน่น รอยยิ้มอ่อนใจแต่คละเคล้าด้วยความเอ็นดูก่อนทิฟฟานี่จะถอดผ้ากันเปื้อนเก็บเข้าที่แล้ว
ตรงเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เส้นผมสีควันบุหรี่โผล่พ้นออกมากจาผ้าห่มแสดงถึงความขี้เซาของเค้าได้ดี
“ตัวเล็กตื่นได้แล้ว” หญิงสาวผมน้ำตาลดึงผ้าห่มลงมาเล็กน้อยให้ได้เห็นหน้าใสๆของเค้าที่ส่งเสียงอือรับยานคางทั้ง
ดวงตาปิดสนิทนั่น ทิฟฟานี่เขย่าตัวพร้อมเรียกแทยอนหลายครั้งกว่าเค้าจะลืมตาขึ้นมามอง
“วันนี้มีเรียนนี่ที่บอก รีบๆลุกฟานี่ทำข้าวเช้าไว้ให้แล้ว”
“นี่เป็นแม่แทเหรอไงทั้งมาปลุก ทั้งทำข้าวให้อีก” คนพูดปรือตามองอีกฝ่ายคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดที่โดนปลุก
“อยากให้เป็นไหมล่ะแต่แม่กับลูกเค้าไม่มีเซ็กส์กันนะ ถ้าอยากให้เป็นก็ห้ามลวนลามฟานี่อีก” ทิฟฟานี่พูดมือก็ดึงผ้าห่มจาก
ตัวแทยอนพับเก็บไว้ริมเตียงเรียบร้อย เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองอีกคนไม่วางตาร่างกายก็ยังนอนที่เดิมไม่ขยับจนเค้าปรายตา
มาเห็นและทำหน้าตาสงสัยใส่
“มีอะไรคะแท?”
“ไม่อยากให้เป็นแม่อ่ะ” คนฟังยิ้มกว้างเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี
เธอรู้ว่าแทยอนไม่มีทางที่จะห้ามตัวเองแตะเนื้อต้องตัวเธอได้
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เพียงสายตาเราสบกันเพียงแค่แป๊บเดียวก็เหมือนไฟสุมในตัวให้ร้อนรุ่มไปหมดจนไม่อาจ.....
ต้านทานความต้องการได้...
เสียงกริ่งห้องดังขึ้นให้ทิฟฟานี่เหลียวไปทางด้านนอกด้วยความสงสัย
เช้าแบบนี้...แทยอนก็อยู่ในห้องของเธอ พี่ซีวอนไม่มีทางมาเวลานี้แน่นอน...หรือว่า...จะแวะมาก่อนไปทำงาน....
“ฟานี่จะไปดูก่อน แทก็รีบออกมากินข้าวล่ะ”
“พี่ซีวอนอะไรนั่นมาเหรอไง”
“ไม่รู้สิถึงมาก็ไม่เป็นไรหรอก”
ทิฟฟานี่เดินออกไปอย่างไม่รีบร้อนแต่อีกคนที่ขี้เกียจตัวติดกับเตียงกลับเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างไว
ไม่เป็นอะไร....ไม่เป็นอะไรบ้าเหรอฟานี่ เธอไม่กลัวเค้าสงสัยอะไรเลยหรือไง
เด็กสาวสีผมสวยเดินเข้าห้องอาบน้ำเพียงแค่ล้างหน้าแปรงฟันแค่แป๊บเดียวก็ออกมานอกห้องนอน แค่ก้าวขาเดินออกมา
ได้ก้าวสองก้าวก็ได้ยินเสียงทิฟฟานี่เหมือนถกเถียงกับใครอยู่ดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้ชายนะ...
นายซีวอนอะไรนั่นมาจริงๆเหรอไม่อยากจะเจอเลยให้ตายสิ
แทยอนหยุดอยู่กับที่ไม่อยากจะเดินต่อ เธอยืนกอดอกชั่งใจอยู่เล็กน้อยก็ได้ยินเสียงอีกคนตะโกนลั่น
“แท! เสร็จรึยัง! มานี่เร็ว!”
“ฟานี่เป็นอะไร!” เจ้าตัววิ่งมาถึงต้นเสียงเห็นเค้ายืนล็อคคอผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารแน่น
“ตักข้าวมาเร็วเดี๋ยวกับข้าวจะโดนแย่งกินหมดก่อน” คนฟังยังทำหน้างงจนทิฟฟานี่ต้องบอกอีกรอบเธอถึงได้ทำตาม
แทยอนยกถ้วยข้าวตัวเองมานั่งฝั่งตรงข้ามกับชายคนนั้นทิฟฟานี่ถึงได้ปล่อยมือจากเค้า
“เลิกกินได้แล้วบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำให้พี่กิน!” ทิฟฟานี่ฟาดมือลงหลังชายคนนั้นอย่างหนักมือให้แทยอนได้มองอย่างอึ้งๆ
“แหมฟานี่ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา”
“เดี๋ยวฟานี่เอาเงินให้แล้วก็ไปหากินข้างนอกไปอย่ามาแย่งคนอื่นเค้ากิน”
“เอ่อ”
“ไม่ต้องสนใจพี่ชายฟานี่นะแท รีบๆกินเถอะเดี๋ยวไปเรียนสาย” ทิฟฟานี่บอกแล้วเดินหายไปเพื่อหากระเป๋าเงินตัวเอง
“พี่...ชาย” แทยอนมองชายตรงหน้าค้างอย่างสงสัยไม่หาย
“อืมฉันเป็นพี่ชายฟานี่ เธอเป็นรุ่นน้องฟานี่เหรอ”
“เปล่าค่ะถึงฉันจะหน้าเด็กยังไงก็เป็นเด็กมหาลัยนะ”
“ยังไงเธอก็เด็กกว่าฟานี่นี่นา”
“ปีนี้ฉันจะ 20 เหมือนกับฟานี่นั่นแหละค่ะไม่ได้พึ่งเข้ามหาลัย” แทยอนเริ่มมีน้ำโหเล็กๆที่พี่ชายฟานี่เค้าจะยัดเยียด
ความเด็กให้ได้
“20? ฟานี่น่ะนะ20? ฟานี่ปีนี้จะ 27 แล้วนะ”
“ห๊า???????”
“คุยอะไรกัน? เอ้าเอาเงินไปมีแล้วเอามาคืนฟานี่ด้วยล่ะ” ทิฟฟานี่ที่เดินกลับมาพร้อมกระเป๋าสตางค์เห็นสายตาแทยอนมอง
เธอค้างก่อนเธอจะยื่นเงินให้พี่
“ย่าห์ทิฟฟานี่!” แทยอนพอตั้งสติได้ก็ขึ้นเสียงใส่เค้าทันที
“อะไรคะ?” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานยิ้มสวยตามปกติเพราะความไม่รู้เรื่องที่เกิด
“นี่เธอไม่ได้อายุ 20 เหรอ?”
“นี่ไงๆ ดูบัตรประชาชนสิ” พี่ชายทิฟฟานี่แย่งกระเป๋าเงินของน้องมาแล้วดึงบัตรประชาชนออกมาส่งให้แทยอน
เสียงถอนหายใจสั้นพร้อมดวงตาหวานที่มองพี่ชายตัวเองเหมือนเป็นการบอกนัยๆว่าเค้าควรออกไปได้แล้ว
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ยังคงมองบัตรประชาชนในมือของเธอค้างก่อนจะโดนทิฟฟานี่ดึงบัตรกลับมาเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม
สีหน้าคนได้รู้ความจริงอีกอย่างของทิฟฟานี่ดูสับสน
ผู้หญิงคนนี้เค้าอายุ 27 จริงๆเหรอ???????
ความสวยที่เหมือนสาวอ่อนวัยผิวเนียนนุ่มที่ไม่นึกว่าจะเป็นหญิงสาวที่ใกล้ 30 เข้าไปทุกที
“หลอกกันได้นะฟานี่ เอ๊ะ..หรือต้องเรียกพี่ฟานี่ล่ะ นี่แก่กว่าแทเกือบสิบปีเลยนะ” หญิงสาวนั่งลงแทนที่พี่ชายของเธอที่
กลับไปแล้วพร้อมเสียงหัวเราะเล็กๆ
“โกรธฟานี่เหรอที่ไม่บอกอายุจริง หรือโกรธที่ไม่ได้กินสาวเอ๊าะๆ?”
“ก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นมันแค่ประหลาดใจนิดหน่อย”
“ไม่ได้โกรธจริงเหรอคะ?”
“อืม” เสียงตอบรับเบาๆพร้อมก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าที่หญิงสาวทำให้
“จริงเหรอ ไม่โกรธฟานี่จริงอ่ะ”
“ถามเซ้าซี้จริงก็บอกไม่โกรธไง อย่างว่าในสถานที่แบบนั้นจะซีเรียสอะไรมาก” สีหน้าเด็กสาวผมสีควันบุหรี่เหมือนจะเป็น
ปกติมีแค่คิ้วเท่านั้นแหละที่ขมวดเข้าหากันไม่ยอมคลาย หญิงสาวจับจ้องมองอีกคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไรกับเธออีก
แต่เธอไม่เชื่อแทยอนสนิทใจหรอกนะว่าเค้าไม่โกรธ ยังไงเด็กวัยแบบแทยอนก็ต้องคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
ยิ่งนอนด้วยกันมาก็หลายครั้งอีก..ไม่มีทางหรอกที่เค้าจะไม่โกรธ
“แทไปก่อนนะ” หญิงสาวได้แต่เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะมองข้าวเช้าที่อีกคนทานไปได้เพียงเล็กน้อย
“บ๊ายบายนะตัวเล็ก” เสียงบอกไล่หลังเบาทำให้แทยอนที่ลุกจากโต๊ะอาหารเพื่อรีบกลับหอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาลัยต้องชะงัก
คำพูดธรรมดาแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเป็นคำสั่งลาครั้งสุดท้ายยังไงชอบกล เด็กสาวสีผมสวยเบนหน้ากลับไปมองเห็นทิฟฟานี่
กำลังเก็บอาหารเช้าที่เธอทานไม่หมดทิ้งแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมเพื่อจัดการล้างภาชนะที่กองไว้บริเวณนั้นทั้งหมด
“ฟานี่..”
“ไม่รีบไปจะเข้าเรียนสายนะ” หญิงสาวตอบทั้งที่ไม่หันมาสบตาเค้า มือยังคงวุ่นกับการล้างจาน ท่าทีแทยอนลังเลที่จะออก
จากห้องเค้าในตอนนี้จนเป็นคนเอ่ยปากคุยกับเค้าอีก
“........คืนนี้จะไปที่ผับไหม”
“ไปสิวันนี้พี่ซีวอนจะมาด้วย”
“อ่อโอเค”
“ทำไมคะ?...จะมารอรับฟานี่กลับเหรอ” หญิงสาวเบนหน้ามามองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะวางจานที่พึ่งล้างเสร็จอีกใบเข้าที่
“พี่ซีวอนล่ะ”
“พี่ซีวอนก็กลับบ้านพี่เค้าสิ....จะมารับฟานี่หรอ” ทิฟฟานี่หันหลังกลับมามองแทยอนเพื่อรอคำตอบ พอเจ้าตัวเจอสายตา
หญิงสาวจับจ้องมากๆก็ออกอาการไม่ถูกยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองสองทีก่อนจะผงกหัวขึ้นลงอย่างมึนๆ
“เออๆ! ไปรับก็ได้ตอบแทนที่ทำข้าวเช้าให้” แทยอนพูดจบแล้วหนีกลับไปดื้อๆทำทิฟฟานี่ยิ้มกว้างออกมานึกขำกับท่าทาง
เมื่อกี้ของอีกคนที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก นี่มันก็นานแล้วนะที่เธอคุยเล่นกับใครแบบนี้ เพื่อนที่มีก็เพื่อนทางธุรกิจหรือคบกัน
ผิวเผินทั้งนั้น....ในเมืองใหญ่แห่งนี้เธอไม่เคยมีเพื่อนที่บอกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนสนิทเลยสักคน...แม้แต่ตอนนี้....
แทยอนก็ไม่ได้อยู่ในสถานะนั้นเช่นกัน
เด็กที่อายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปี เด็กที่แว่บแรกเธอคิดว่าเค้าเป็นเด็กมัธยมหนีมาเที่ยวสถานบันเทิงของผู้ใหญ่ในยามราตรี เด็ก..
ที่เธอนึกสนุกเออออเผลอมีอะไรกับเค้าด้วยจนเลยเถิดมาถึงขนาดรู้เรื่องของเธอมากจนเกินความจำเป็น....ถึงอย่างนั้น....
เธอก็ยังบอกให้เค้ามารับอีกจนได้นะฟานี่..
หญิงสาวอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะจัดการเก็บกวาดล้างของต่อซึ่งทางด้านเด็กสาวสีผมสวยที่พึ่งได้รู้เรื่องเกี่ยวกับทิฟฟานี่เพิ่ม
ขึ้นอีกอย่างไม่ได้มีสมาธิกับวิชาที่เรียนอยู่ตรงหน้าเลย....ถึงแม้ปกติก็จะไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรอยู่แล้วก็เถอะ
“แท วันนี้แกจะนอนที่ห้องไหมเนี่ย”
“เออ นอนสิ” แทยอนตอบเพื่อนทั้งที่นั่งเท้าคางตาลอยมองไปทางอาจารย์ที่กำลังสอน
“แน่ใจ เดี๋ยวก็หนีไปนอนกับแม่นางฟ้าคนสวยอีกเอาแน่ๆดิ”
“เอาแน่ๆดินี่อะไร? แกจะพาเจสสิก้ามาเอาแน่ๆที่ห้องใช่ไหมถึงถามนัก”
พอเพื่อนหันมาบอกแบบนี้ยุนอาถึงกับอ้าปากค้าง....
เพื่อนมันแทงใจดำ!
เพื่อนร่างสูงหันหน้าไปอีกทางปากบ่นงุบงิบแต่เข้าเต็มสองหูว่าแทยอนนั้นมีความสุขอยู่คนเดียวกับทิฟฟานี่จะเข้าใจอะไร
กับคนที่ตามจีบเจสสิก้าอย่างเธอทั้งที่แทยอนนั้นอยากจะเถียงใจจะขาดว่าเธอกับทิฟฟานี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
“เออๆ วันนี้จะไปนอนห้องฟานี่ก็ได้พอใจหรือยัง”
“พรุ่งนี้ก็วันหยุดแกค่อยกลับมาค่ำๆพรุ่งนี้ละกันนะ”
“ย่าห์อิมยุนอา! คิดจะให้ฉันไปเกาะห้องฟานี่เค้าถึงคืนพรุ่งนี้เลยเหรอเกรงใจพี่เค้าบ้าง!” แทยอนตบโต๊ะเบาๆพร้อมว่าเพื่อน
“พี่? อะไรทิฟฟานี่เค้าไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ”
“.................................”
“ย่าห์คิมแทยอน นี่แกมีเรื่องปิดบังฉันใช่ป่ะ เล่าเดี๋ยวนี้เล่า!” เพื่อนร่างสูงกระชากคอเสื้อเพื่อนตัวเล็กของเธอเขย่าไม่ยั้งมือ
แถมเสียงสนทนาของทั้งสองก็เริ่มดังขึ้นจนเป็นที่เพ่งเล็งจากอาจารย์ทำให้ทั้งสองโดนไล่ออกมานอกห้องเรียนคาบนี้จนได้
แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอกนะยุนอากับออกมาจากห้องเรียนก็มาหาที่นั่งด้านนอกตัวตึกสูบบุหรี่คุยกันรอเวลาเข้าเรียนวิชา
อื่นวันนี้ต่อแทนแล้วแทยอนถึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง
“ไม่อยากจะเชื่อเลย 27 เลยเหรอ แต่....สวยขนาดนั้นฉันโอเคว่ะแก” แทยอนยกขาขึ้นมาถีบเอวยุนอาเต็มแรงจนเพื่อน
เกือบเสียหลักตกม้านั่ง
“แหมไอ้แท! พูดแค่นี้ทำหวง!”
“ไม่ได้หวงเว้ย! แค่หมั่นไส้! ปากพร่ำเพ้อหาเจสสิก้าทั้งวันทั้งคืนแท้ๆ” เด็กสาวผมสีสวยดูดบุหรี่ในมือดับอารมณ์โดยมี
สายตาเพื่อนจับจ้องอย่างสงสัย
“ไม่หวงจริงดิ?”
“เออ! ถ้าหวงฉันคงจะหวงตั้งแต่เค้ามีคนเลี้ยงแล้วป่ะ!”
“อ่อลืมไป แกเป็นชู้เค้าหวงไม่ได้สินะ โอ๊ย! ไอ้แทเสื้อฉันเปื้อนหมด!” เพื่อนร่างสูงเจอฝ่าเท้าเข้าที่เอวอีกครั้ง
บุหรี่ในมือแทยอนถูกทิ้งร่วงหล่นลงบนพื้นก่อนเจ้าตัวจะยืนขึ้นเหยียบบี้มันเต็มแรง
“แกจะไปไหนอ่ะ กินข้าวเหรอไปด้วยดิ”
“ไม่อ่ะจะกลับหอละ เตรียมของไปค้างกับฟานี่ตามแกต้องการไง”
“อ้าวเฮ้ย! แล้ววิชาที่เหลือวันนี้ล่ะแท!” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เดินไปพร้อมยกแขนขึ้นข้างหนึ่งโบกมือให้ยุนอาโดยไม่หัน
มามองเค้า ปากก็ตอบรับเพื่อนไปดิบดีทั้งที่ยังไม่ได้ทันถามอีกคนเลยว่าเค้าจะให้ไปค้างหรือเปล่านี่ถ้าแบกเป้ไปหาถึง
หน้าห้องเค้าจะดูเหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไหม
ให้ตายสิพอรู้ว่าอ่อนกว่าเค้าตั้งเจ็ดปีก็กลัวว่าจะทำอะไรแล้วเค้ามองว่าเป็นเด็กซะหมดเลยแทยอนเอ้ย
ไม่สิ....
ทำไมต้องง้อฟานี่ด้วย ก็ไปค้างบ้านคนอื่นก็ได้นี่หว่า ไม่มีทางยังไงก็ไม่มีทางไปง้อฟานี่เด็ดขาดไม่มีทาง!
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ตัวเล็ก”
“..............................”
ทั้งที่ยืนกรานหนักแน่นแต่ท้ายที่สุดไม่ว่าจะโทรไปหาใครวันนี้ก็ไม่สะดวกกันทั้งนั้นจนต้องมาที่สุดท้ายเนี่ย!
“ซื้อของมาฝาก ฟานี่ทำข้าวเช้าให้แทกินของในตู้คงหมดเยอะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่หน้าห้องเค้า
เงยหน้าขึ้นมาพร้อมชูถุงที่ซื้อพวกวัตถุดิบต่างๆติดมือมาด้วย
“แล้วทำไมไม่โทรมาหาฟานี่ หรือแชทมาบอกก่อนก็ได้นี่จะได้ไม่ต้องมานั่งรอแบบนี้ แล้วไหนว่ามีเรียนล่ะ” หญิงสาวคุกเข่า
ลงมานั่งคุยกับแทยอนเหมือนผู้ใหญ่ซักไซร้เอาความจริงจากเด็ก
“อ่อพอดีอาจารย์คาบที่เหลือวันนี้งดสอนน่ะนึกว่าฟานี่ไม่ได้ไปไหนเลยมาหาเลย” คำตอบแถๆที่ไม่ต้องคิดก็ออกมาได้เอง
อย่างไหลลื่น แต่ในใจนี่อายมากที่ต้องมาง้อเค้าจนได้ หญิงสาวมองหน้าอีกคนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน
“จะเข้ามาก่อนไหม?” เด็กสาวผมสีสวยเงยหน้าขึ้นมองเค้าพยักหน้าตอบแล้วรีบลุกขึ้นยืนรอเค้าเปิดประตูห้อง
“ไปไหนมาเหรอ” แทยอนที่เดินตามเค้าเข้ามาในห้องพอเดินไปวางของไว้ที่โซฟาได้ก็ถามขึ้นมา
“ไปทำงาน” ทิฟฟานี่ตอบพร้อมดึงที่รวบผมออกปล่อยผมให้สยายเป็นอิสระจนอีกคนมองไม่วางตา
“ผับยังไม่เปิดสักหน่อยไปทำไมแต่เช้า”
“ฟานี่มีเปิดบริษัทเกี่ยวกับท่องเที่ยวเล็กๆที่หุ้นกับเพื่อนไว้น่ะ ยังไม่เข้าที่เข้าทางก็ต้องไปดูเรื่อยๆนั่นแหละ”
“เห เปิดเป็นของตัวเองถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงินไม่ใช่เหรอ”
“แล้วคิดว่าเงินที่ใช้หุ้นกับเค้ามันเงินใครล่ะแทแท...ฟานี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึนะของที่ซื้อมาให้ก็เอาเข้าตู้ให้ด้วยละกัน”
หญิงสาวบอกแล้วก็เดินตรงเข้าห้องนอนตัวเองทันที แทยอนนั่งนิ่งได้แป๊บนึงถึงจะเอาพวกของที่ซื้อมาบังหน้าไปจัดแจงเก็บ
เข้าตู้เย็นให้เป็นระเบียบ มือค้างนิ่งกับประตูตู้เย็นหลังปิดมันแล้ว
จะบอกตอนนี้เลยหรือว่าจะเนียนบอกขอค้างหลังจากกลับจากที่ผับแล้วดีนะ...จะทำยังไงไม่ให้เสียฟอร์มเสียหน้ามากไปกว่านี้
ดีนะคิมแทยอน....แต่กระเป๋าเป้ที่หิ้วมาด้วยมันก็ดูแปลกแต่ๆแรกแล้วป่ะ??????
สีผมสวยของแทยอนถูไถไปมากับตู้เย็นสลับกับเอาหัวโขกมันเล่นเบาๆอย่างกับว่าทำแล้วมันจะคิดวิธีดีๆออกอย่างนั้นล่ะ
“ทำอะไรแทแท อยากได้ตู้เย็นนั่นไปไว้ที่หอเหรอ?”
เสียงเจ้าของห้องดังห่างจากตัวไปพอสมควรแต่ก็มากพอที่จะทำให้เด็กสีผมสวยสะดุ้งตกใจได้
“ป่ะ เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อยว่าแต่เราจะออกไปผับกันตอนกี่โมงฟานี่”
“จะไปผับพร้อมฟานี่เลยเหรอวันนี้พี่ซีวอนจะมารับฟานี่นะ ถ้าแทไม่ถืออะไรจะไปพร้อมกันก็ได้”
“อ่า...อย่าดีกว่าเกรงใจ นั้นแทไปก่อนนะไว้เจอกันที่ผับ” แทยอนเดินไปหยิบเป้ตัวเองที่วางทิ้งไว้ที่โซฟาเตรียมจะกลับ
ไปที่หออีกครั้งก่อนเพราะยังไงตอนนี้เพื่อนเธอคงยังไม่พาสาวไปที่หอหรอก
“วันนี้จะนอนที่นี่ไหม”
“เอ๊ะ? ทำไมถามแบบนั้น”
“ก็กลัวกลับดึกๆอันตราย จะค้างไหมล่ะ” แทยอนรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายเอ่ยปากเองทีนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเสียหน้าแล้ว
สบายใจจนบอกไม่ถูกเลยเถอะ
“ถ้าฟานี่ว่าอย่างนั้นค้างก็ได้ ตอนแรกแทก็ว่าจะกลับไปนอนที่หอนะวันนี้ ไอ้ยุนมันก็บ่นๆไม่ค่อยกลับไปนอนที่หอ
นั้นก็เจอกันที่ผับนะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เก๊กฟอร์มว่าแบบแหมก็มันช่วยไม่ได้นะเอาอย่างนั้นก็ได้แต่พอเจ้าตัวกำลังเดิน
ตรงไปทางประตูห้องเท่านั้นแหละ
“ไม่เอาเป้ทิ้งไว้ที่นี่ล่ะ หิ้วไปหิ้วมาให้เหนื่อยทำไม” แทยอนหันควับกลับมามองเค้าด้วยความตกใจแต่ยังพยายามตีหน้านิ่งไว้
“จะทิ่งไว้ทำไมล่ะ” เจ้าของห้องยิ้มกริ่มเดินเข้ามาหาช้าๆพร้อมปลดสายสะพายกระเป๋าทั้งสองออกจากตัวแทยอน
“ก็เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนของตัวเล็กอยู่ในนี้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ระ รู้” ปากเริ่มสั่นจนพูดไม่ออกนี่ทิฟฟานี่เป็นคนทรงหรือมีตาทิพย์หรือไงถึงรู้ได้
“รู้สิ เมื่อกี้ฟานี่แอบเปิดดูตอนแทอยู่ในครัวโน่นน่ะ เอาล่ะ.....ไว้เจอกันที่ผับนะคะแทแท” หญิงสาวดึงเป้หลุดจากตัวเค้า
ออกมาแล้วหอมแก้มแทยอนเบาๆก่อนจะเดินกลับไปโยนเป้เค้าทิ้งไว้ที่โซฟาเช่นเดิม เด็กสาวมองตามเค้าค้างไม่นึกว่าจะ
โดนเค้าทำเสียหน้าได้มากเท่านี้
นี่ถ้าบอกไปแต่แรกว่าวันนี้จะขอค้างด้วยคงจะจบสวยกว่านี้ป่ะเฮ้ย!!
ทิฟฟานี่เห็นแทยอนยังยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ก็โบกมือยิ้มให้จนตาปิดเป็นสระอิเพิ่มความอับอายให้เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เข้าไปอีก
เป็นเท่าตัว ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนพอเค้าตั้งสติได้ก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที...พอบานประตูห้อง
ทิฟฟานี่ปิดลง....เจ้าของห้องก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องโวยวายจากด้านนอกให้เธอได้หัวเราะไม่หยุด
“ตัวเล็กนี่น่ารักซะจริงเลยนะ”
ทิฟฟานี่มองไปยังกระเป๋าเป้ของคนที่เธอนึกถึงแล้วหยิบมันติดมือเข้าไปไว้ในตู้เสื้อผ้าห้องนอนเธอ
ก็ไม่ได้จะซ่อนหรอกน่ะ แค่กันไว้เผื่อพี่ซีวอนเห็นแล้วจะถามมากมาย สู้ทำให้เนียนที่สุดไปเลยซะดีกว่าในเมื่อบนโลกนี้
มันไม่มีอะไรที่มันแน่นอนอยู่แล้วนี่นา
และคำนั้น....
มันก็ใช้กับแทยอนที่ตรงกลับไปที่หอได้เช่นกันหลังจากที่เค้าเดินทางกลับจากคอนโดทิฟฟานี่มาถึงหอตัวเองก็ต้องยืน
ถอนหายใจทิ้งอยู่หน้าห้อง.....เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องเบาๆหลังเอาหูแนบดูแล้ว.....
จะเปิดเข้าไปเลยก็กลัวแจ๊คพ๊อตเจอหนังสด...จะส่งข้อความถามก็ไม่ได้เพราะถ้าเผื่อเป็นเจสสิก้าจริง....
มันจะตอบข้อความเหรอไอ้ยุนน่ะ
นี่มันวันอะไรของฉันวะเนี่ย ฮืออออน้องแทจะไม่ทน
ไปหาอะไรกินแล้วต่อที่ร้านคาราโอเกะคนเดียวฆ่าเวลาก็ได้ฟะ!
เด็กสาวผมสีสวยต้องออกเดินทางอีกครั้งหลังจากพึ่งกลับมาจากคอนโดทิฟฟานี่ไม่ทันได้พัก...
เวลานี้อาจไม่ใช่เวลาของเธอแต่....
ใครจะรู้ว่าอีกหลายชั่วโมงต่อมามันจะเป็นเวลาของเค้าอย่างสุดเหวี่ยง....
ที่ผับเดิมที่เริ่มไปบ่อยขึ้นหนักขึ้นจนเธอคุ้นชินและเริ่มรู้สึกว่าจะติดมาที่ผับนี้ไปแล้ว แทยอนที่เข้ามานั่งในร้านคนเดียวโดย
ไม่สนใจพนักงานในร้านที่เชื้อเชิญไปนั่งที่เคาว์เตอร์บาร์อย่างเคยตามที่ทิฟฟานี่บอกพนักงานไว้แต่เค้าเลือกที่จะไปนั่งโต๊ะ
ว่างๆคนเดียวมองดูผู้คนที่เข้าร้านมาอย่างเพลิดเพลินพอเจอสาวที่เตะตาเตะใจก็จัดการเกี้ยวพาราสีเค้ามานั่งด้วยที่โต๊ะตัวเอง
สถานที่มืดๆแม้จะมีแสงไฟพาดผ่านไปมาก็ไม่ได้ทำให้การนัวเนียลูบคลำที่แทยอนกำลังทำกับหญิงสาวที่นั่งบนตักเธอมันดู
น่าเกลียดเพราะก็มีหลายๆคนในที่นี้ก็ทำเช่นเดียวกับแทยอน
“ขอโทษครับ” แก้วเหล้าถูกวางลงบนโต๊ะแทยอนทำให้เค้าต้องละจากกิจกรรมที่กำลังทำกับหญิงสาวแสนสวยคนนั้นมามอง
ด้วยความสงสัยเธอไม่ได้สั่งเหล้าเพิ่มอะไรเลยนะ หลังสั่งไปแต่แรกก็ได้มาครบหมดแล้ว....
หรือว่า.........
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองไปรอบๆก็เจอกับหญิงสาวผมน้ำตาลทองยืนอยู่ที่เคาว์เตอร์บาร์พอเห็นว่าสบตากับเธอ ทิฟฟานี่ถึง
ชี้มือถือในมือเธอก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน แทยอนพอเห็นดังนั้นก็หยิบมือถือตัวเองในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเห็นแจ้งเตือน
ข้อความแชทใหม่ที่ยังไม่ได้อ่าน
“แฟนตามเหรอ?” หญิงสาวเห็นแทยอนหยุดไปได้ช่วงหนึ่งสังเกตจากท่าทางแล้วยังหยิบมือถือขึ้นมาอีกเป็นใครก็ต้องสงสัย
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ช่างเถอะเนาะ” แทยอนมองหน้าเค้าแล้วยิ้มกว้างก่อนจะบรรจงจูบเค้าอีกครั้ง...พอได้ทีหญิงสาวกำลัง
เคลิบเคลิ้มการแลกลิ้นอย่างเร่าร้อน แทยอนก็เปิดตาขึ้นมายกมือถือขึ้นมาแอบเช็คข้อความแชท
อย่าลืมว่าจะรอฟานี่กลับล่ะกินๆให้มันเสร็จที่นี่เข้าใจไหม
ข้อความเตือนที่ไม่ได้มีความรู้สึกแฝงว่าอีกคนจะไม่พอใจกับการกระทำที่ตอนนี้เธอทำอยู่ แค่อีกฝ่ายเตือนเท่านั้นว่าคืนนี้
เธอต้องกลับกับใคร
รู้แล้วน่ะฟานี่
แทยอนตอบกลับเพียงสั้นๆกลัวว่าคนที่นั่งตักเธออยู่จะสงสัย พอเก็บมือถือเข้าที่ได้มือไม้ก็เริ่มกลับมาเปะปะตามร่างกาย
หญิงสาวบนตักอย่างเมามันส์
นี่ล่ะ...เวลาของคิมแทยอน....
“อ้าวฟานี่ นั่นแทแทใช่หรือเปล่า” ซีวอนที่เดินเข้ามาในผับกับทิฟฟานี่หลังจากเคลียร์งานกับพวกพนักงานเช็คสต็อคที่หลัง
ร้านเสร็จเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีผมสะดุดตานั่น
“อืม คงไม่ผิดหรอกค่ะสีผมเด่นขนาดนั้น” ทิฟฟานี่ทำเป็นมองตามทั้งที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว
“แหมม ไวไฟจริงๆเลยเห็นหน้าเด็กๆแบบนี้ไม่นึกว่าจะร้าย” ซีวอนมองแทยอนที่นัวเนียกับหญิงสาวตาเป็นมัน
ท่าทางตื่นตาตื่นใจแม้เค้าจะเห็นภาพแบบนี้เป็นประจำในผับนี้มานักต่อนัก
“แทแทน่ะ ทั้งร้าย....ทั้งเก่งเชียวล่ะค่ะ”
“ห๊ะ? เก่งเรื่องอะไร อ่อเรียนเก่งสินะ” ทิฟฟานี่ฟังแล้วยิ้มรับ ดวงตามองที่เด็กสีผมสวยอย่างมีเลศนัย
เธอคงบอกไม่ได้ว่าที่เธอบอกว่าแทยอนเก่งน่ะ....
มันเรื่องบนเตียง...ไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกนะพี่ซีวอน…..
----------------------------------------------------------------------------------
“แท! ตื่นได้แล้วแทแท!” เจ้าของห้องในมาดแม่ครัวใส่ผ้ากันเปื้อนลายหวานที่พึ่งทำอาหารเช้าเสร็จตะโกนเรียกอีกคนที่
ยังตัวติดกับเตียงในห้องนอนโน่น รอยยิ้มอ่อนใจแต่คละเคล้าด้วยความเอ็นดูก่อนทิฟฟานี่จะถอดผ้ากันเปื้อนเก็บเข้าที่แล้ว
ตรงเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เส้นผมสีควันบุหรี่โผล่พ้นออกมากจาผ้าห่มแสดงถึงความขี้เซาของเค้าได้ดี
“ตัวเล็กตื่นได้แล้ว” หญิงสาวผมน้ำตาลดึงผ้าห่มลงมาเล็กน้อยให้ได้เห็นหน้าใสๆของเค้าที่ส่งเสียงอือรับยานคางทั้ง
ดวงตาปิดสนิทนั่น ทิฟฟานี่เขย่าตัวพร้อมเรียกแทยอนหลายครั้งกว่าเค้าจะลืมตาขึ้นมามอง
“วันนี้มีเรียนนี่ที่บอก รีบๆลุกฟานี่ทำข้าวเช้าไว้ให้แล้ว”
“นี่เป็นแม่แทเหรอไงทั้งมาปลุก ทั้งทำข้าวให้อีก” คนพูดปรือตามองอีกฝ่ายคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดที่โดนปลุก
“อยากให้เป็นไหมล่ะแต่แม่กับลูกเค้าไม่มีเซ็กส์กันนะ ถ้าอยากให้เป็นก็ห้ามลวนลามฟานี่อีก” ทิฟฟานี่พูดมือก็ดึงผ้าห่มจาก
ตัวแทยอนพับเก็บไว้ริมเตียงเรียบร้อย เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองอีกคนไม่วางตาร่างกายก็ยังนอนที่เดิมไม่ขยับจนเค้าปรายตา
มาเห็นและทำหน้าตาสงสัยใส่
“มีอะไรคะแท?”
“ไม่อยากให้เป็นแม่อ่ะ” คนฟังยิ้มกว้างเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี
เธอรู้ว่าแทยอนไม่มีทางที่จะห้ามตัวเองแตะเนื้อต้องตัวเธอได้
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เพียงสายตาเราสบกันเพียงแค่แป๊บเดียวก็เหมือนไฟสุมในตัวให้ร้อนรุ่มไปหมดจนไม่อาจ.....
ต้านทานความต้องการได้...
เสียงกริ่งห้องดังขึ้นให้ทิฟฟานี่เหลียวไปทางด้านนอกด้วยความสงสัย
เช้าแบบนี้...แทยอนก็อยู่ในห้องของเธอ พี่ซีวอนไม่มีทางมาเวลานี้แน่นอน...หรือว่า...จะแวะมาก่อนไปทำงาน....
“ฟานี่จะไปดูก่อน แทก็รีบออกมากินข้าวล่ะ”
“พี่ซีวอนอะไรนั่นมาเหรอไง”
“ไม่รู้สิถึงมาก็ไม่เป็นไรหรอก”
ทิฟฟานี่เดินออกไปอย่างไม่รีบร้อนแต่อีกคนที่ขี้เกียจตัวติดกับเตียงกลับเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างไว
ไม่เป็นอะไร....ไม่เป็นอะไรบ้าเหรอฟานี่ เธอไม่กลัวเค้าสงสัยอะไรเลยหรือไง
เด็กสาวสีผมสวยเดินเข้าห้องอาบน้ำเพียงแค่ล้างหน้าแปรงฟันแค่แป๊บเดียวก็ออกมานอกห้องนอน แค่ก้าวขาเดินออกมา
ได้ก้าวสองก้าวก็ได้ยินเสียงทิฟฟานี่เหมือนถกเถียงกับใครอยู่ดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้ชายนะ...
นายซีวอนอะไรนั่นมาจริงๆเหรอไม่อยากจะเจอเลยให้ตายสิ
แทยอนหยุดอยู่กับที่ไม่อยากจะเดินต่อ เธอยืนกอดอกชั่งใจอยู่เล็กน้อยก็ได้ยินเสียงอีกคนตะโกนลั่น
“แท! เสร็จรึยัง! มานี่เร็ว!”
“ฟานี่เป็นอะไร!” เจ้าตัววิ่งมาถึงต้นเสียงเห็นเค้ายืนล็อคคอผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารแน่น
“ตักข้าวมาเร็วเดี๋ยวกับข้าวจะโดนแย่งกินหมดก่อน” คนฟังยังทำหน้างงจนทิฟฟานี่ต้องบอกอีกรอบเธอถึงได้ทำตาม
แทยอนยกถ้วยข้าวตัวเองมานั่งฝั่งตรงข้ามกับชายคนนั้นทิฟฟานี่ถึงได้ปล่อยมือจากเค้า
“เลิกกินได้แล้วบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำให้พี่กิน!” ทิฟฟานี่ฟาดมือลงหลังชายคนนั้นอย่างหนักมือให้แทยอนได้มองอย่างอึ้งๆ
“แหมฟานี่ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา”
“เดี๋ยวฟานี่เอาเงินให้แล้วก็ไปหากินข้างนอกไปอย่ามาแย่งคนอื่นเค้ากิน”
“เอ่อ”
“ไม่ต้องสนใจพี่ชายฟานี่นะแท รีบๆกินเถอะเดี๋ยวไปเรียนสาย” ทิฟฟานี่บอกแล้วเดินหายไปเพื่อหากระเป๋าเงินตัวเอง
“พี่...ชาย” แทยอนมองชายตรงหน้าค้างอย่างสงสัยไม่หาย
“อืมฉันเป็นพี่ชายฟานี่ เธอเป็นรุ่นน้องฟานี่เหรอ”
“เปล่าค่ะถึงฉันจะหน้าเด็กยังไงก็เป็นเด็กมหาลัยนะ”
“ยังไงเธอก็เด็กกว่าฟานี่นี่นา”
“ปีนี้ฉันจะ 20 เหมือนกับฟานี่นั่นแหละค่ะไม่ได้พึ่งเข้ามหาลัย” แทยอนเริ่มมีน้ำโหเล็กๆที่พี่ชายฟานี่เค้าจะยัดเยียด
ความเด็กให้ได้
“20? ฟานี่น่ะนะ20? ฟานี่ปีนี้จะ 27 แล้วนะ”
“ห๊า???????”
“คุยอะไรกัน? เอ้าเอาเงินไปมีแล้วเอามาคืนฟานี่ด้วยล่ะ” ทิฟฟานี่ที่เดินกลับมาพร้อมกระเป๋าสตางค์เห็นสายตาแทยอนมอง
เธอค้างก่อนเธอจะยื่นเงินให้พี่
“ย่าห์ทิฟฟานี่!” แทยอนพอตั้งสติได้ก็ขึ้นเสียงใส่เค้าทันที
“อะไรคะ?” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานยิ้มสวยตามปกติเพราะความไม่รู้เรื่องที่เกิด
“นี่เธอไม่ได้อายุ 20 เหรอ?”
“นี่ไงๆ ดูบัตรประชาชนสิ” พี่ชายทิฟฟานี่แย่งกระเป๋าเงินของน้องมาแล้วดึงบัตรประชาชนออกมาส่งให้แทยอน
เสียงถอนหายใจสั้นพร้อมดวงตาหวานที่มองพี่ชายตัวเองเหมือนเป็นการบอกนัยๆว่าเค้าควรออกไปได้แล้ว
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ยังคงมองบัตรประชาชนในมือของเธอค้างก่อนจะโดนทิฟฟานี่ดึงบัตรกลับมาเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม
สีหน้าคนได้รู้ความจริงอีกอย่างของทิฟฟานี่ดูสับสน
ผู้หญิงคนนี้เค้าอายุ 27 จริงๆเหรอ???????
ความสวยที่เหมือนสาวอ่อนวัยผิวเนียนนุ่มที่ไม่นึกว่าจะเป็นหญิงสาวที่ใกล้ 30 เข้าไปทุกที
“หลอกกันได้นะฟานี่ เอ๊ะ..หรือต้องเรียกพี่ฟานี่ล่ะ นี่แก่กว่าแทเกือบสิบปีเลยนะ” หญิงสาวนั่งลงแทนที่พี่ชายของเธอที่
กลับไปแล้วพร้อมเสียงหัวเราะเล็กๆ
“โกรธฟานี่เหรอที่ไม่บอกอายุจริง หรือโกรธที่ไม่ได้กินสาวเอ๊าะๆ?”
“ก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นมันแค่ประหลาดใจนิดหน่อย”
“ไม่ได้โกรธจริงเหรอคะ?”
“อืม” เสียงตอบรับเบาๆพร้อมก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าที่หญิงสาวทำให้
“จริงเหรอ ไม่โกรธฟานี่จริงอ่ะ”
“ถามเซ้าซี้จริงก็บอกไม่โกรธไง อย่างว่าในสถานที่แบบนั้นจะซีเรียสอะไรมาก” สีหน้าเด็กสาวผมสีควันบุหรี่เหมือนจะเป็น
ปกติมีแค่คิ้วเท่านั้นแหละที่ขมวดเข้าหากันไม่ยอมคลาย หญิงสาวจับจ้องมองอีกคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไรกับเธออีก
แต่เธอไม่เชื่อแทยอนสนิทใจหรอกนะว่าเค้าไม่โกรธ ยังไงเด็กวัยแบบแทยอนก็ต้องคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
ยิ่งนอนด้วยกันมาก็หลายครั้งอีก..ไม่มีทางหรอกที่เค้าจะไม่โกรธ
“แทไปก่อนนะ” หญิงสาวได้แต่เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะมองข้าวเช้าที่อีกคนทานไปได้เพียงเล็กน้อย
“บ๊ายบายนะตัวเล็ก” เสียงบอกไล่หลังเบาทำให้แทยอนที่ลุกจากโต๊ะอาหารเพื่อรีบกลับหอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาลัยต้องชะงัก
คำพูดธรรมดาแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเป็นคำสั่งลาครั้งสุดท้ายยังไงชอบกล เด็กสาวสีผมสวยเบนหน้ากลับไปมองเห็นทิฟฟานี่
กำลังเก็บอาหารเช้าที่เธอทานไม่หมดทิ้งแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมเพื่อจัดการล้างภาชนะที่กองไว้บริเวณนั้นทั้งหมด
“ฟานี่..”
“ไม่รีบไปจะเข้าเรียนสายนะ” หญิงสาวตอบทั้งที่ไม่หันมาสบตาเค้า มือยังคงวุ่นกับการล้างจาน ท่าทีแทยอนลังเลที่จะออก
จากห้องเค้าในตอนนี้จนเป็นคนเอ่ยปากคุยกับเค้าอีก
“........คืนนี้จะไปที่ผับไหม”
“ไปสิวันนี้พี่ซีวอนจะมาด้วย”
“อ่อโอเค”
“ทำไมคะ?...จะมารอรับฟานี่กลับเหรอ” หญิงสาวเบนหน้ามามองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะวางจานที่พึ่งล้างเสร็จอีกใบเข้าที่
“พี่ซีวอนล่ะ”
“พี่ซีวอนก็กลับบ้านพี่เค้าสิ....จะมารับฟานี่หรอ” ทิฟฟานี่หันหลังกลับมามองแทยอนเพื่อรอคำตอบ พอเจ้าตัวเจอสายตา
หญิงสาวจับจ้องมากๆก็ออกอาการไม่ถูกยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองสองทีก่อนจะผงกหัวขึ้นลงอย่างมึนๆ
“เออๆ! ไปรับก็ได้ตอบแทนที่ทำข้าวเช้าให้” แทยอนพูดจบแล้วหนีกลับไปดื้อๆทำทิฟฟานี่ยิ้มกว้างออกมานึกขำกับท่าทาง
เมื่อกี้ของอีกคนที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก นี่มันก็นานแล้วนะที่เธอคุยเล่นกับใครแบบนี้ เพื่อนที่มีก็เพื่อนทางธุรกิจหรือคบกัน
ผิวเผินทั้งนั้น....ในเมืองใหญ่แห่งนี้เธอไม่เคยมีเพื่อนที่บอกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนสนิทเลยสักคน...แม้แต่ตอนนี้....
แทยอนก็ไม่ได้อยู่ในสถานะนั้นเช่นกัน
เด็กที่อายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปี เด็กที่แว่บแรกเธอคิดว่าเค้าเป็นเด็กมัธยมหนีมาเที่ยวสถานบันเทิงของผู้ใหญ่ในยามราตรี เด็ก..
ที่เธอนึกสนุกเออออเผลอมีอะไรกับเค้าด้วยจนเลยเถิดมาถึงขนาดรู้เรื่องของเธอมากจนเกินความจำเป็น....ถึงอย่างนั้น....
เธอก็ยังบอกให้เค้ามารับอีกจนได้นะฟานี่..
หญิงสาวอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะจัดการเก็บกวาดล้างของต่อซึ่งทางด้านเด็กสาวสีผมสวยที่พึ่งได้รู้เรื่องเกี่ยวกับทิฟฟานี่เพิ่ม
ขึ้นอีกอย่างไม่ได้มีสมาธิกับวิชาที่เรียนอยู่ตรงหน้าเลย....ถึงแม้ปกติก็จะไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรอยู่แล้วก็เถอะ
“แท วันนี้แกจะนอนที่ห้องไหมเนี่ย”
“เออ นอนสิ” แทยอนตอบเพื่อนทั้งที่นั่งเท้าคางตาลอยมองไปทางอาจารย์ที่กำลังสอน
“แน่ใจ เดี๋ยวก็หนีไปนอนกับแม่นางฟ้าคนสวยอีกเอาแน่ๆดิ”
“เอาแน่ๆดินี่อะไร? แกจะพาเจสสิก้ามาเอาแน่ๆที่ห้องใช่ไหมถึงถามนัก”
พอเพื่อนหันมาบอกแบบนี้ยุนอาถึงกับอ้าปากค้าง....
เพื่อนมันแทงใจดำ!
เพื่อนร่างสูงหันหน้าไปอีกทางปากบ่นงุบงิบแต่เข้าเต็มสองหูว่าแทยอนนั้นมีความสุขอยู่คนเดียวกับทิฟฟานี่จะเข้าใจอะไร
กับคนที่ตามจีบเจสสิก้าอย่างเธอทั้งที่แทยอนนั้นอยากจะเถียงใจจะขาดว่าเธอกับทิฟฟานี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
“เออๆ วันนี้จะไปนอนห้องฟานี่ก็ได้พอใจหรือยัง”
“พรุ่งนี้ก็วันหยุดแกค่อยกลับมาค่ำๆพรุ่งนี้ละกันนะ”
“ย่าห์อิมยุนอา! คิดจะให้ฉันไปเกาะห้องฟานี่เค้าถึงคืนพรุ่งนี้เลยเหรอเกรงใจพี่เค้าบ้าง!” แทยอนตบโต๊ะเบาๆพร้อมว่าเพื่อน
“พี่? อะไรทิฟฟานี่เค้าไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ”
“.................................”
“ย่าห์คิมแทยอน นี่แกมีเรื่องปิดบังฉันใช่ป่ะ เล่าเดี๋ยวนี้เล่า!” เพื่อนร่างสูงกระชากคอเสื้อเพื่อนตัวเล็กของเธอเขย่าไม่ยั้งมือ
แถมเสียงสนทนาของทั้งสองก็เริ่มดังขึ้นจนเป็นที่เพ่งเล็งจากอาจารย์ทำให้ทั้งสองโดนไล่ออกมานอกห้องเรียนคาบนี้จนได้
แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอกนะยุนอากับออกมาจากห้องเรียนก็มาหาที่นั่งด้านนอกตัวตึกสูบบุหรี่คุยกันรอเวลาเข้าเรียนวิชา
อื่นวันนี้ต่อแทนแล้วแทยอนถึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง
“ไม่อยากจะเชื่อเลย 27 เลยเหรอ แต่....สวยขนาดนั้นฉันโอเคว่ะแก” แทยอนยกขาขึ้นมาถีบเอวยุนอาเต็มแรงจนเพื่อน
เกือบเสียหลักตกม้านั่ง
“แหมไอ้แท! พูดแค่นี้ทำหวง!”
“ไม่ได้หวงเว้ย! แค่หมั่นไส้! ปากพร่ำเพ้อหาเจสสิก้าทั้งวันทั้งคืนแท้ๆ” เด็กสาวผมสีสวยดูดบุหรี่ในมือดับอารมณ์โดยมี
สายตาเพื่อนจับจ้องอย่างสงสัย
“ไม่หวงจริงดิ?”
“เออ! ถ้าหวงฉันคงจะหวงตั้งแต่เค้ามีคนเลี้ยงแล้วป่ะ!”
“อ่อลืมไป แกเป็นชู้เค้าหวงไม่ได้สินะ โอ๊ย! ไอ้แทเสื้อฉันเปื้อนหมด!” เพื่อนร่างสูงเจอฝ่าเท้าเข้าที่เอวอีกครั้ง
บุหรี่ในมือแทยอนถูกทิ้งร่วงหล่นลงบนพื้นก่อนเจ้าตัวจะยืนขึ้นเหยียบบี้มันเต็มแรง
“แกจะไปไหนอ่ะ กินข้าวเหรอไปด้วยดิ”
“ไม่อ่ะจะกลับหอละ เตรียมของไปค้างกับฟานี่ตามแกต้องการไง”
“อ้าวเฮ้ย! แล้ววิชาที่เหลือวันนี้ล่ะแท!” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เดินไปพร้อมยกแขนขึ้นข้างหนึ่งโบกมือให้ยุนอาโดยไม่หัน
มามองเค้า ปากก็ตอบรับเพื่อนไปดิบดีทั้งที่ยังไม่ได้ทันถามอีกคนเลยว่าเค้าจะให้ไปค้างหรือเปล่านี่ถ้าแบกเป้ไปหาถึง
หน้าห้องเค้าจะดูเหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไหม
ให้ตายสิพอรู้ว่าอ่อนกว่าเค้าตั้งเจ็ดปีก็กลัวว่าจะทำอะไรแล้วเค้ามองว่าเป็นเด็กซะหมดเลยแทยอนเอ้ย
ไม่สิ....
ทำไมต้องง้อฟานี่ด้วย ก็ไปค้างบ้านคนอื่นก็ได้นี่หว่า ไม่มีทางยังไงก็ไม่มีทางไปง้อฟานี่เด็ดขาดไม่มีทาง!
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ตัวเล็ก”
“..............................”
ทั้งที่ยืนกรานหนักแน่นแต่ท้ายที่สุดไม่ว่าจะโทรไปหาใครวันนี้ก็ไม่สะดวกกันทั้งนั้นจนต้องมาที่สุดท้ายเนี่ย!
“ซื้อของมาฝาก ฟานี่ทำข้าวเช้าให้แทกินของในตู้คงหมดเยอะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่หน้าห้องเค้า
เงยหน้าขึ้นมาพร้อมชูถุงที่ซื้อพวกวัตถุดิบต่างๆติดมือมาด้วย
“แล้วทำไมไม่โทรมาหาฟานี่ หรือแชทมาบอกก่อนก็ได้นี่จะได้ไม่ต้องมานั่งรอแบบนี้ แล้วไหนว่ามีเรียนล่ะ” หญิงสาวคุกเข่า
ลงมานั่งคุยกับแทยอนเหมือนผู้ใหญ่ซักไซร้เอาความจริงจากเด็ก
“อ่อพอดีอาจารย์คาบที่เหลือวันนี้งดสอนน่ะนึกว่าฟานี่ไม่ได้ไปไหนเลยมาหาเลย” คำตอบแถๆที่ไม่ต้องคิดก็ออกมาได้เอง
อย่างไหลลื่น แต่ในใจนี่อายมากที่ต้องมาง้อเค้าจนได้ หญิงสาวมองหน้าอีกคนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน
“จะเข้ามาก่อนไหม?” เด็กสาวผมสีสวยเงยหน้าขึ้นมองเค้าพยักหน้าตอบแล้วรีบลุกขึ้นยืนรอเค้าเปิดประตูห้อง
“ไปไหนมาเหรอ” แทยอนที่เดินตามเค้าเข้ามาในห้องพอเดินไปวางของไว้ที่โซฟาได้ก็ถามขึ้นมา
“ไปทำงาน” ทิฟฟานี่ตอบพร้อมดึงที่รวบผมออกปล่อยผมให้สยายเป็นอิสระจนอีกคนมองไม่วางตา
“ผับยังไม่เปิดสักหน่อยไปทำไมแต่เช้า”
“ฟานี่มีเปิดบริษัทเกี่ยวกับท่องเที่ยวเล็กๆที่หุ้นกับเพื่อนไว้น่ะ ยังไม่เข้าที่เข้าทางก็ต้องไปดูเรื่อยๆนั่นแหละ”
“เห เปิดเป็นของตัวเองถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงินไม่ใช่เหรอ”
“แล้วคิดว่าเงินที่ใช้หุ้นกับเค้ามันเงินใครล่ะแทแท...ฟานี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึนะของที่ซื้อมาให้ก็เอาเข้าตู้ให้ด้วยละกัน”
หญิงสาวบอกแล้วก็เดินตรงเข้าห้องนอนตัวเองทันที แทยอนนั่งนิ่งได้แป๊บนึงถึงจะเอาพวกของที่ซื้อมาบังหน้าไปจัดแจงเก็บ
เข้าตู้เย็นให้เป็นระเบียบ มือค้างนิ่งกับประตูตู้เย็นหลังปิดมันแล้ว
จะบอกตอนนี้เลยหรือว่าจะเนียนบอกขอค้างหลังจากกลับจากที่ผับแล้วดีนะ...จะทำยังไงไม่ให้เสียฟอร์มเสียหน้ามากไปกว่านี้
ดีนะคิมแทยอน....แต่กระเป๋าเป้ที่หิ้วมาด้วยมันก็ดูแปลกแต่ๆแรกแล้วป่ะ??????
สีผมสวยของแทยอนถูไถไปมากับตู้เย็นสลับกับเอาหัวโขกมันเล่นเบาๆอย่างกับว่าทำแล้วมันจะคิดวิธีดีๆออกอย่างนั้นล่ะ
“ทำอะไรแทแท อยากได้ตู้เย็นนั่นไปไว้ที่หอเหรอ?”
เสียงเจ้าของห้องดังห่างจากตัวไปพอสมควรแต่ก็มากพอที่จะทำให้เด็กสีผมสวยสะดุ้งตกใจได้
“ป่ะ เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อยว่าแต่เราจะออกไปผับกันตอนกี่โมงฟานี่”
“จะไปผับพร้อมฟานี่เลยเหรอวันนี้พี่ซีวอนจะมารับฟานี่นะ ถ้าแทไม่ถืออะไรจะไปพร้อมกันก็ได้”
“อ่า...อย่าดีกว่าเกรงใจ นั้นแทไปก่อนนะไว้เจอกันที่ผับ” แทยอนเดินไปหยิบเป้ตัวเองที่วางทิ้งไว้ที่โซฟาเตรียมจะกลับ
ไปที่หออีกครั้งก่อนเพราะยังไงตอนนี้เพื่อนเธอคงยังไม่พาสาวไปที่หอหรอก
“วันนี้จะนอนที่นี่ไหม”
“เอ๊ะ? ทำไมถามแบบนั้น”
“ก็กลัวกลับดึกๆอันตราย จะค้างไหมล่ะ” แทยอนรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายเอ่ยปากเองทีนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเสียหน้าแล้ว
สบายใจจนบอกไม่ถูกเลยเถอะ
“ถ้าฟานี่ว่าอย่างนั้นค้างก็ได้ ตอนแรกแทก็ว่าจะกลับไปนอนที่หอนะวันนี้ ไอ้ยุนมันก็บ่นๆไม่ค่อยกลับไปนอนที่หอ
นั้นก็เจอกันที่ผับนะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เก๊กฟอร์มว่าแบบแหมก็มันช่วยไม่ได้นะเอาอย่างนั้นก็ได้แต่พอเจ้าตัวกำลังเดิน
ตรงไปทางประตูห้องเท่านั้นแหละ
“ไม่เอาเป้ทิ้งไว้ที่นี่ล่ะ หิ้วไปหิ้วมาให้เหนื่อยทำไม” แทยอนหันควับกลับมามองเค้าด้วยความตกใจแต่ยังพยายามตีหน้านิ่งไว้
“จะทิ่งไว้ทำไมล่ะ” เจ้าของห้องยิ้มกริ่มเดินเข้ามาหาช้าๆพร้อมปลดสายสะพายกระเป๋าทั้งสองออกจากตัวแทยอน
“ก็เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนของตัวเล็กอยู่ในนี้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ระ รู้” ปากเริ่มสั่นจนพูดไม่ออกนี่ทิฟฟานี่เป็นคนทรงหรือมีตาทิพย์หรือไงถึงรู้ได้
“รู้สิ เมื่อกี้ฟานี่แอบเปิดดูตอนแทอยู่ในครัวโน่นน่ะ เอาล่ะ.....ไว้เจอกันที่ผับนะคะแทแท” หญิงสาวดึงเป้หลุดจากตัวเค้า
ออกมาแล้วหอมแก้มแทยอนเบาๆก่อนจะเดินกลับไปโยนเป้เค้าทิ้งไว้ที่โซฟาเช่นเดิม เด็กสาวมองตามเค้าค้างไม่นึกว่าจะ
โดนเค้าทำเสียหน้าได้มากเท่านี้
นี่ถ้าบอกไปแต่แรกว่าวันนี้จะขอค้างด้วยคงจะจบสวยกว่านี้ป่ะเฮ้ย!!
ทิฟฟานี่เห็นแทยอนยังยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ก็โบกมือยิ้มให้จนตาปิดเป็นสระอิเพิ่มความอับอายให้เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เข้าไปอีก
เป็นเท่าตัว ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนพอเค้าตั้งสติได้ก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที...พอบานประตูห้อง
ทิฟฟานี่ปิดลง....เจ้าของห้องก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องโวยวายจากด้านนอกให้เธอได้หัวเราะไม่หยุด
“ตัวเล็กนี่น่ารักซะจริงเลยนะ”
ทิฟฟานี่มองไปยังกระเป๋าเป้ของคนที่เธอนึกถึงแล้วหยิบมันติดมือเข้าไปไว้ในตู้เสื้อผ้าห้องนอนเธอ
ก็ไม่ได้จะซ่อนหรอกน่ะ แค่กันไว้เผื่อพี่ซีวอนเห็นแล้วจะถามมากมาย สู้ทำให้เนียนที่สุดไปเลยซะดีกว่าในเมื่อบนโลกนี้
มันไม่มีอะไรที่มันแน่นอนอยู่แล้วนี่นา
และคำนั้น....
มันก็ใช้กับแทยอนที่ตรงกลับไปที่หอได้เช่นกันหลังจากที่เค้าเดินทางกลับจากคอนโดทิฟฟานี่มาถึงหอตัวเองก็ต้องยืน
ถอนหายใจทิ้งอยู่หน้าห้อง.....เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องเบาๆหลังเอาหูแนบดูแล้ว.....
จะเปิดเข้าไปเลยก็กลัวแจ๊คพ๊อตเจอหนังสด...จะส่งข้อความถามก็ไม่ได้เพราะถ้าเผื่อเป็นเจสสิก้าจริง....
มันจะตอบข้อความเหรอไอ้ยุนน่ะ
นี่มันวันอะไรของฉันวะเนี่ย ฮืออออน้องแทจะไม่ทน
ไปหาอะไรกินแล้วต่อที่ร้านคาราโอเกะคนเดียวฆ่าเวลาก็ได้ฟะ!
เด็กสาวผมสีสวยต้องออกเดินทางอีกครั้งหลังจากพึ่งกลับมาจากคอนโดทิฟฟานี่ไม่ทันได้พัก...
เวลานี้อาจไม่ใช่เวลาของเธอแต่....
ใครจะรู้ว่าอีกหลายชั่วโมงต่อมามันจะเป็นเวลาของเค้าอย่างสุดเหวี่ยง....
ที่ผับเดิมที่เริ่มไปบ่อยขึ้นหนักขึ้นจนเธอคุ้นชินและเริ่มรู้สึกว่าจะติดมาที่ผับนี้ไปแล้ว แทยอนที่เข้ามานั่งในร้านคนเดียวโดย
ไม่สนใจพนักงานในร้านที่เชื้อเชิญไปนั่งที่เคาว์เตอร์บาร์อย่างเคยตามที่ทิฟฟานี่บอกพนักงานไว้แต่เค้าเลือกที่จะไปนั่งโต๊ะ
ว่างๆคนเดียวมองดูผู้คนที่เข้าร้านมาอย่างเพลิดเพลินพอเจอสาวที่เตะตาเตะใจก็จัดการเกี้ยวพาราสีเค้ามานั่งด้วยที่โต๊ะตัวเอง
สถานที่มืดๆแม้จะมีแสงไฟพาดผ่านไปมาก็ไม่ได้ทำให้การนัวเนียลูบคลำที่แทยอนกำลังทำกับหญิงสาวที่นั่งบนตักเธอมันดู
น่าเกลียดเพราะก็มีหลายๆคนในที่นี้ก็ทำเช่นเดียวกับแทยอน
“ขอโทษครับ” แก้วเหล้าถูกวางลงบนโต๊ะแทยอนทำให้เค้าต้องละจากกิจกรรมที่กำลังทำกับหญิงสาวแสนสวยคนนั้นมามอง
ด้วยความสงสัยเธอไม่ได้สั่งเหล้าเพิ่มอะไรเลยนะ หลังสั่งไปแต่แรกก็ได้มาครบหมดแล้ว....
หรือว่า.........
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองไปรอบๆก็เจอกับหญิงสาวผมน้ำตาลทองยืนอยู่ที่เคาว์เตอร์บาร์พอเห็นว่าสบตากับเธอ ทิฟฟานี่ถึง
ชี้มือถือในมือเธอก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน แทยอนพอเห็นดังนั้นก็หยิบมือถือตัวเองในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเห็นแจ้งเตือน
ข้อความแชทใหม่ที่ยังไม่ได้อ่าน
“แฟนตามเหรอ?” หญิงสาวเห็นแทยอนหยุดไปได้ช่วงหนึ่งสังเกตจากท่าทางแล้วยังหยิบมือถือขึ้นมาอีกเป็นใครก็ต้องสงสัย
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ช่างเถอะเนาะ” แทยอนมองหน้าเค้าแล้วยิ้มกว้างก่อนจะบรรจงจูบเค้าอีกครั้ง...พอได้ทีหญิงสาวกำลัง
เคลิบเคลิ้มการแลกลิ้นอย่างเร่าร้อน แทยอนก็เปิดตาขึ้นมายกมือถือขึ้นมาแอบเช็คข้อความแชท
อย่าลืมว่าจะรอฟานี่กลับล่ะกินๆให้มันเสร็จที่นี่เข้าใจไหม
ข้อความเตือนที่ไม่ได้มีความรู้สึกแฝงว่าอีกคนจะไม่พอใจกับการกระทำที่ตอนนี้เธอทำอยู่ แค่อีกฝ่ายเตือนเท่านั้นว่าคืนนี้
เธอต้องกลับกับใคร
รู้แล้วน่ะฟานี่
แทยอนตอบกลับเพียงสั้นๆกลัวว่าคนที่นั่งตักเธออยู่จะสงสัย พอเก็บมือถือเข้าที่ได้มือไม้ก็เริ่มกลับมาเปะปะตามร่างกาย
หญิงสาวบนตักอย่างเมามันส์
นี่ล่ะ...เวลาของคิมแทยอน....
“อ้าวฟานี่ นั่นแทแทใช่หรือเปล่า” ซีวอนที่เดินเข้ามาในผับกับทิฟฟานี่หลังจากเคลียร์งานกับพวกพนักงานเช็คสต็อคที่หลัง
ร้านเสร็จเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีผมสะดุดตานั่น
“อืม คงไม่ผิดหรอกค่ะสีผมเด่นขนาดนั้น” ทิฟฟานี่ทำเป็นมองตามทั้งที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว
“แหมม ไวไฟจริงๆเลยเห็นหน้าเด็กๆแบบนี้ไม่นึกว่าจะร้าย” ซีวอนมองแทยอนที่นัวเนียกับหญิงสาวตาเป็นมัน
ท่าทางตื่นตาตื่นใจแม้เค้าจะเห็นภาพแบบนี้เป็นประจำในผับนี้มานักต่อนัก
“แทแทน่ะ ทั้งร้าย....ทั้งเก่งเชียวล่ะค่ะ”
“ห๊ะ? เก่งเรื่องอะไร อ่อเรียนเก่งสินะ” ทิฟฟานี่ฟังแล้วยิ้มรับ ดวงตามองที่เด็กสีผมสวยอย่างมีเลศนัย
เธอคงบอกไม่ได้ว่าที่เธอบอกว่าแทยอนเก่งน่ะ....
มันเรื่องบนเตียง...ไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกนะพี่ซีวอน…..
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น