ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC SNSD] YOU KNOW NOTHING [YURI] TaeNy,YoonSic

    ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 :: เก่ง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.52K
      29
      28 ก.พ. 59

    Chapter 8 :: เก่ง



    “แท! ตื่นได้แล้วแทแท!” เจ้าของห้องในมาดแม่ครัวใส่ผ้ากันเปื้อนลายหวานที่พึ่งทำอาหารเช้าเสร็จตะโกนเรียกอีกคนที่

    ยังตัวติดกับเตียงในห้องนอนโน่น รอยยิ้มอ่อนใจแต่คละเคล้าด้วยความเอ็นดูก่อนทิฟฟานี่จะถอดผ้ากันเปื้อนเก็บเข้าที่แล้ว

    ตรงเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง เส้นผมสีควันบุหรี่โผล่พ้นออกมากจาผ้าห่มแสดงถึงความขี้เซาของเค้าได้ดี 





    “ตัวเล็กตื่นได้แล้ว” หญิงสาวผมน้ำตาลดึงผ้าห่มลงมาเล็กน้อยให้ได้เห็นหน้าใสๆของเค้าที่ส่งเสียงอือรับยานคางทั้ง

    ดวงตาปิดสนิทนั่น ทิฟฟานี่เขย่าตัวพร้อมเรียกแทยอนหลายครั้งกว่าเค้าจะลืมตาขึ้นมามอง




    “วันนี้มีเรียนนี่ที่บอก รีบๆลุกฟานี่ทำข้าวเช้าไว้ให้แล้ว”




    “นี่เป็นแม่แทเหรอไงทั้งมาปลุก ทั้งทำข้าวให้อีก” คนพูดปรือตามองอีกฝ่ายคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดที่โดนปลุก




    “อยากให้เป็นไหมล่ะแต่แม่กับลูกเค้าไม่มีเซ็กส์กันนะ ถ้าอยากให้เป็นก็ห้ามลวนลามฟานี่อีก” ทิฟฟานี่พูดมือก็ดึงผ้าห่มจาก

    ตัวแทยอนพับเก็บไว้ริมเตียงเรียบร้อย เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองอีกคนไม่วางตาร่างกายก็ยังนอนที่เดิมไม่ขยับจนเค้าปรายตา

    มาเห็นและทำหน้าตาสงสัยใส่




    “มีอะไรคะแท?”




    “ไม่อยากให้เป็นแม่อ่ะ” คนฟังยิ้มกว้างเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี 




    เธอรู้ว่าแทยอนไม่มีทางที่จะห้ามตัวเองแตะเนื้อต้องตัวเธอได้ 




    กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เพียงสายตาเราสบกันเพียงแค่แป๊บเดียวก็เหมือนไฟสุมในตัวให้ร้อนรุ่มไปหมดจนไม่อาจ.....





    ต้านทานความต้องการได้...






    เสียงกริ่งห้องดังขึ้นให้ทิฟฟานี่เหลียวไปทางด้านนอกด้วยความสงสัย






    เช้าแบบนี้...แทยอนก็อยู่ในห้องของเธอ พี่ซีวอนไม่มีทางมาเวลานี้แน่นอน...หรือว่า...จะแวะมาก่อนไปทำงาน....




    “ฟานี่จะไปดูก่อน แทก็รีบออกมากินข้าวล่ะ”




    “พี่ซีวอนอะไรนั่นมาเหรอไง”




    “ไม่รู้สิถึงมาก็ไม่เป็นไรหรอก” 




    ทิฟฟานี่เดินออกไปอย่างไม่รีบร้อนแต่อีกคนที่ขี้เกียจตัวติดกับเตียงกลับเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างไว




    ไม่เป็นอะไร....ไม่เป็นอะไรบ้าเหรอฟานี่ เธอไม่กลัวเค้าสงสัยอะไรเลยหรือไง 




    เด็กสาวสีผมสวยเดินเข้าห้องอาบน้ำเพียงแค่ล้างหน้าแปรงฟันแค่แป๊บเดียวก็ออกมานอกห้องนอน แค่ก้าวขาเดินออกมา

    ได้ก้าวสองก้าวก็ได้ยินเสียงทิฟฟานี่เหมือนถกเถียงกับใครอยู่ดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้ชายนะ...




    นายซีวอนอะไรนั่นมาจริงๆเหรอไม่อยากจะเจอเลยให้ตายสิ 




    แทยอนหยุดอยู่กับที่ไม่อยากจะเดินต่อ เธอยืนกอดอกชั่งใจอยู่เล็กน้อยก็ได้ยินเสียงอีกคนตะโกนลั่น




    “แท! เสร็จรึยัง! มานี่เร็ว!” 




    “ฟานี่เป็นอะไร!” เจ้าตัววิ่งมาถึงต้นเสียงเห็นเค้ายืนล็อคคอผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารแน่น




    “ตักข้าวมาเร็วเดี๋ยวกับข้าวจะโดนแย่งกินหมดก่อน” คนฟังยังทำหน้างงจนทิฟฟานี่ต้องบอกอีกรอบเธอถึงได้ทำตาม 

    แทยอนยกถ้วยข้าวตัวเองมานั่งฝั่งตรงข้ามกับชายคนนั้นทิฟฟานี่ถึงได้ปล่อยมือจากเค้า




    “เลิกกินได้แล้วบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำให้พี่กิน!” ทิฟฟานี่ฟาดมือลงหลังชายคนนั้นอย่างหนักมือให้แทยอนได้มองอย่างอึ้งๆ




    “แหมฟานี่ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา”




    “เดี๋ยวฟานี่เอาเงินให้แล้วก็ไปหากินข้างนอกไปอย่ามาแย่งคนอื่นเค้ากิน”




    “เอ่อ”




    “ไม่ต้องสนใจพี่ชายฟานี่นะแท รีบๆกินเถอะเดี๋ยวไปเรียนสาย” ทิฟฟานี่บอกแล้วเดินหายไปเพื่อหากระเป๋าเงินตัวเอง 




    “พี่...ชาย” แทยอนมองชายตรงหน้าค้างอย่างสงสัยไม่หาย




    “อืมฉันเป็นพี่ชายฟานี่ เธอเป็นรุ่นน้องฟานี่เหรอ”



    “เปล่าค่ะถึงฉันจะหน้าเด็กยังไงก็เป็นเด็กมหาลัยนะ”




    “ยังไงเธอก็เด็กกว่าฟานี่นี่นา”



    “ปีนี้ฉันจะ 20 เหมือนกับฟานี่นั่นแหละค่ะไม่ได้พึ่งเข้ามหาลัย” แทยอนเริ่มมีน้ำโหเล็กๆที่พี่ชายฟานี่เค้าจะยัดเยียด

    ความเด็กให้ได้




    “20? ฟานี่น่ะนะ20? ฟานี่ปีนี้จะ 27 แล้วนะ” 




    “ห๊า???????”




    “คุยอะไรกัน? เอ้าเอาเงินไปมีแล้วเอามาคืนฟานี่ด้วยล่ะ” ทิฟฟานี่ที่เดินกลับมาพร้อมกระเป๋าสตางค์เห็นสายตาแทยอนมอง

    เธอค้างก่อนเธอจะยื่นเงินให้พี่




    “ย่าห์ทิฟฟานี่!” แทยอนพอตั้งสติได้ก็ขึ้นเสียงใส่เค้าทันที




    “อะไรคะ?” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานยิ้มสวยตามปกติเพราะความไม่รู้เรื่องที่เกิด




    “นี่เธอไม่ได้อายุ 20 เหรอ?”




    “นี่ไงๆ ดูบัตรประชาชนสิ” พี่ชายทิฟฟานี่แย่งกระเป๋าเงินของน้องมาแล้วดึงบัตรประชาชนออกมาส่งให้แทยอน 




    เสียงถอนหายใจสั้นพร้อมดวงตาหวานที่มองพี่ชายตัวเองเหมือนเป็นการบอกนัยๆว่าเค้าควรออกไปได้แล้ว 

    เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ยังคงมองบัตรประชาชนในมือของเธอค้างก่อนจะโดนทิฟฟานี่ดึงบัตรกลับมาเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม 

    สีหน้าคนได้รู้ความจริงอีกอย่างของทิฟฟานี่ดูสับสน 





    ผู้หญิงคนนี้เค้าอายุ 27 จริงๆเหรอ???????




    ความสวยที่เหมือนสาวอ่อนวัยผิวเนียนนุ่มที่ไม่นึกว่าจะเป็นหญิงสาวที่ใกล้ 30 เข้าไปทุกที





    “หลอกกันได้นะฟานี่ เอ๊ะ..หรือต้องเรียกพี่ฟานี่ล่ะ นี่แก่กว่าแทเกือบสิบปีเลยนะ” หญิงสาวนั่งลงแทนที่พี่ชายของเธอที่

    กลับไปแล้วพร้อมเสียงหัวเราะเล็กๆ





    “โกรธฟานี่เหรอที่ไม่บอกอายุจริง หรือโกรธที่ไม่ได้กินสาวเอ๊าะๆ?”




    “ก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นมันแค่ประหลาดใจนิดหน่อย”




    “ไม่ได้โกรธจริงเหรอคะ?” 




    “อืม” เสียงตอบรับเบาๆพร้อมก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าที่หญิงสาวทำให้




    “จริงเหรอ ไม่โกรธฟานี่จริงอ่ะ”




    “ถามเซ้าซี้จริงก็บอกไม่โกรธไง อย่างว่าในสถานที่แบบนั้นจะซีเรียสอะไรมาก” สีหน้าเด็กสาวผมสีควันบุหรี่เหมือนจะเป็น

    ปกติมีแค่คิ้วเท่านั้นแหละที่ขมวดเข้าหากันไม่ยอมคลาย หญิงสาวจับจ้องมองอีกคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไรกับเธออีก

    แต่เธอไม่เชื่อแทยอนสนิทใจหรอกนะว่าเค้าไม่โกรธ ยังไงเด็กวัยแบบแทยอนก็ต้องคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว

    ยิ่งนอนด้วยกันมาก็หลายครั้งอีก..ไม่มีทางหรอกที่เค้าจะไม่โกรธ







    “แทไปก่อนนะ” หญิงสาวได้แต่เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะมองข้าวเช้าที่อีกคนทานไปได้เพียงเล็กน้อย




    “บ๊ายบายนะตัวเล็ก” เสียงบอกไล่หลังเบาทำให้แทยอนที่ลุกจากโต๊ะอาหารเพื่อรีบกลับหอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาลัยต้องชะงัก 

    คำพูดธรรมดาแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเป็นคำสั่งลาครั้งสุดท้ายยังไงชอบกล เด็กสาวสีผมสวยเบนหน้ากลับไปมองเห็นทิฟฟานี่

    กำลังเก็บอาหารเช้าที่เธอทานไม่หมดทิ้งแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมเพื่อจัดการล้างภาชนะที่กองไว้บริเวณนั้นทั้งหมด





    “ฟานี่..”




    “ไม่รีบไปจะเข้าเรียนสายนะ” หญิงสาวตอบทั้งที่ไม่หันมาสบตาเค้า มือยังคงวุ่นกับการล้างจาน ท่าทีแทยอนลังเลที่จะออก

    จากห้องเค้าในตอนนี้จนเป็นคนเอ่ยปากคุยกับเค้าอีก




    “........คืนนี้จะไปที่ผับไหม”




    “ไปสิวันนี้พี่ซีวอนจะมาด้วย” 




    “อ่อโอเค” 




    “ทำไมคะ?...จะมารอรับฟานี่กลับเหรอ” หญิงสาวเบนหน้ามามองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะวางจานที่พึ่งล้างเสร็จอีกใบเข้าที่




    “พี่ซีวอนล่ะ”




    “พี่ซีวอนก็กลับบ้านพี่เค้าสิ....จะมารับฟานี่หรอ” ทิฟฟานี่หันหลังกลับมามองแทยอนเพื่อรอคำตอบ พอเจ้าตัวเจอสายตา

    หญิงสาวจับจ้องมากๆก็ออกอาการไม่ถูกยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองสองทีก่อนจะผงกหัวขึ้นลงอย่างมึนๆ





    “เออๆ! ไปรับก็ได้ตอบแทนที่ทำข้าวเช้าให้” แทยอนพูดจบแล้วหนีกลับไปดื้อๆทำทิฟฟานี่ยิ้มกว้างออกมานึกขำกับท่าทาง

    เมื่อกี้ของอีกคนที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก นี่มันก็นานแล้วนะที่เธอคุยเล่นกับใครแบบนี้ เพื่อนที่มีก็เพื่อนทางธุรกิจหรือคบกัน

    ผิวเผินทั้งนั้น....ในเมืองใหญ่แห่งนี้เธอไม่เคยมีเพื่อนที่บอกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนสนิทเลยสักคน...แม้แต่ตอนนี้....





    แทยอนก็ไม่ได้อยู่ในสถานะนั้นเช่นกัน 




    เด็กที่อายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปี เด็กที่แว่บแรกเธอคิดว่าเค้าเป็นเด็กมัธยมหนีมาเที่ยวสถานบันเทิงของผู้ใหญ่ในยามราตรี เด็ก..




    ที่เธอนึกสนุกเออออเผลอมีอะไรกับเค้าด้วยจนเลยเถิดมาถึงขนาดรู้เรื่องของเธอมากจนเกินความจำเป็น....ถึงอย่างนั้น....




    เธอก็ยังบอกให้เค้ามารับอีกจนได้นะฟานี่..




    หญิงสาวอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะจัดการเก็บกวาดล้างของต่อซึ่งทางด้านเด็กสาวสีผมสวยที่พึ่งได้รู้เรื่องเกี่ยวกับทิฟฟานี่เพิ่ม

    ขึ้นอีกอย่างไม่ได้มีสมาธิกับวิชาที่เรียนอยู่ตรงหน้าเลย....ถึงแม้ปกติก็จะไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรอยู่แล้วก็เถอะ






    “แท วันนี้แกจะนอนที่ห้องไหมเนี่ย” 



    “เออ นอนสิ” แทยอนตอบเพื่อนทั้งที่นั่งเท้าคางตาลอยมองไปทางอาจารย์ที่กำลังสอน



    “แน่ใจ เดี๋ยวก็หนีไปนอนกับแม่นางฟ้าคนสวยอีกเอาแน่ๆดิ”



    “เอาแน่ๆดินี่อะไร? แกจะพาเจสสิก้ามาเอาแน่ๆที่ห้องใช่ไหมถึงถามนัก” 




    พอเพื่อนหันมาบอกแบบนี้ยุนอาถึงกับอ้าปากค้าง....



    เพื่อนมันแทงใจดำ!




    เพื่อนร่างสูงหันหน้าไปอีกทางปากบ่นงุบงิบแต่เข้าเต็มสองหูว่าแทยอนนั้นมีความสุขอยู่คนเดียวกับทิฟฟานี่จะเข้าใจอะไร

    กับคนที่ตามจีบเจสสิก้าอย่างเธอทั้งที่แทยอนนั้นอยากจะเถียงใจจะขาดว่าเธอกับทิฟฟานี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย





    “เออๆ วันนี้จะไปนอนห้องฟานี่ก็ได้พอใจหรือยัง”




    “พรุ่งนี้ก็วันหยุดแกค่อยกลับมาค่ำๆพรุ่งนี้ละกันนะ”




    “ย่าห์อิมยุนอา! คิดจะให้ฉันไปเกาะห้องฟานี่เค้าถึงคืนพรุ่งนี้เลยเหรอเกรงใจพี่เค้าบ้าง!” แทยอนตบโต๊ะเบาๆพร้อมว่าเพื่อน




    “พี่? อะไรทิฟฟานี่เค้าไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ”




    “.................................”




    “ย่าห์คิมแทยอน นี่แกมีเรื่องปิดบังฉันใช่ป่ะ เล่าเดี๋ยวนี้เล่า!” เพื่อนร่างสูงกระชากคอเสื้อเพื่อนตัวเล็กของเธอเขย่าไม่ยั้งมือ

    แถมเสียงสนทนาของทั้งสองก็เริ่มดังขึ้นจนเป็นที่เพ่งเล็งจากอาจารย์ทำให้ทั้งสองโดนไล่ออกมานอกห้องเรียนคาบนี้จนได้ 

    แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอกนะยุนอากับออกมาจากห้องเรียนก็มาหาที่นั่งด้านนอกตัวตึกสูบบุหรี่คุยกันรอเวลาเข้าเรียนวิชา

    อื่นวันนี้ต่อแทนแล้วแทยอนถึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง







    “ไม่อยากจะเชื่อเลย 27 เลยเหรอ แต่....สวยขนาดนั้นฉันโอเคว่ะแก” แทยอนยกขาขึ้นมาถีบเอวยุนอาเต็มแรงจนเพื่อน

    เกือบเสียหลักตกม้านั่ง



    “แหมไอ้แท! พูดแค่นี้ทำหวง!” 



    “ไม่ได้หวงเว้ย! แค่หมั่นไส้! ปากพร่ำเพ้อหาเจสสิก้าทั้งวันทั้งคืนแท้ๆ” เด็กสาวผมสีสวยดูดบุหรี่ในมือดับอารมณ์โดยมี

    สายตาเพื่อนจับจ้องอย่างสงสัย



    “ไม่หวงจริงดิ?”



    “เออ! ถ้าหวงฉันคงจะหวงตั้งแต่เค้ามีคนเลี้ยงแล้วป่ะ!” 




    “อ่อลืมไป แกเป็นชู้เค้าหวงไม่ได้สินะ โอ๊ย! ไอ้แทเสื้อฉันเปื้อนหมด!” เพื่อนร่างสูงเจอฝ่าเท้าเข้าที่เอวอีกครั้ง 




    บุหรี่ในมือแทยอนถูกทิ้งร่วงหล่นลงบนพื้นก่อนเจ้าตัวจะยืนขึ้นเหยียบบี้มันเต็มแรง




    “แกจะไปไหนอ่ะ กินข้าวเหรอไปด้วยดิ”




    “ไม่อ่ะจะกลับหอละ เตรียมของไปค้างกับฟานี่ตามแกต้องการไง”




    “อ้าวเฮ้ย! แล้ววิชาที่เหลือวันนี้ล่ะแท!” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เดินไปพร้อมยกแขนขึ้นข้างหนึ่งโบกมือให้ยุนอาโดยไม่หัน

    มามองเค้า ปากก็ตอบรับเพื่อนไปดิบดีทั้งที่ยังไม่ได้ทันถามอีกคนเลยว่าเค้าจะให้ไปค้างหรือเปล่านี่ถ้าแบกเป้ไปหาถึง

    หน้าห้องเค้าจะดูเหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไหม 





    ให้ตายสิพอรู้ว่าอ่อนกว่าเค้าตั้งเจ็ดปีก็กลัวว่าจะทำอะไรแล้วเค้ามองว่าเป็นเด็กซะหมดเลยแทยอนเอ้ย 





    ไม่สิ....




    ทำไมต้องง้อฟานี่ด้วย ก็ไปค้างบ้านคนอื่นก็ได้นี่หว่า ไม่มีทางยังไงก็ไม่มีทางไปง้อฟานี่เด็ดขาดไม่มีทาง!











    “มานั่งทำอะไรตรงนี้ตัวเล็ก”




    “..............................” 




    ทั้งที่ยืนกรานหนักแน่นแต่ท้ายที่สุดไม่ว่าจะโทรไปหาใครวันนี้ก็ไม่สะดวกกันทั้งนั้นจนต้องมาที่สุดท้ายเนี่ย!




    “ซื้อของมาฝาก ฟานี่ทำข้าวเช้าให้แทกินของในตู้คงหมดเยอะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่หน้าห้องเค้า

    เงยหน้าขึ้นมาพร้อมชูถุงที่ซื้อพวกวัตถุดิบต่างๆติดมือมาด้วย




    “แล้วทำไมไม่โทรมาหาฟานี่ หรือแชทมาบอกก่อนก็ได้นี่จะได้ไม่ต้องมานั่งรอแบบนี้ แล้วไหนว่ามีเรียนล่ะ” หญิงสาวคุกเข่า

    ลงมานั่งคุยกับแทยอนเหมือนผู้ใหญ่ซักไซร้เอาความจริงจากเด็ก




    “อ่อพอดีอาจารย์คาบที่เหลือวันนี้งดสอนน่ะนึกว่าฟานี่ไม่ได้ไปไหนเลยมาหาเลย” คำตอบแถๆที่ไม่ต้องคิดก็ออกมาได้เอง

    อย่างไหลลื่น แต่ในใจนี่อายมากที่ต้องมาง้อเค้าจนได้ หญิงสาวมองหน้าอีกคนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน



    “จะเข้ามาก่อนไหม?” เด็กสาวผมสีสวยเงยหน้าขึ้นมองเค้าพยักหน้าตอบแล้วรีบลุกขึ้นยืนรอเค้าเปิดประตูห้อง



    “ไปไหนมาเหรอ” แทยอนที่เดินตามเค้าเข้ามาในห้องพอเดินไปวางของไว้ที่โซฟาได้ก็ถามขึ้นมา



    “ไปทำงาน” ทิฟฟานี่ตอบพร้อมดึงที่รวบผมออกปล่อยผมให้สยายเป็นอิสระจนอีกคนมองไม่วางตา



    “ผับยังไม่เปิดสักหน่อยไปทำไมแต่เช้า”



    “ฟานี่มีเปิดบริษัทเกี่ยวกับท่องเที่ยวเล็กๆที่หุ้นกับเพื่อนไว้น่ะ ยังไม่เข้าที่เข้าทางก็ต้องไปดูเรื่อยๆนั่นแหละ” 



    “เห เปิดเป็นของตัวเองถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงินไม่ใช่เหรอ”



    “แล้วคิดว่าเงินที่ใช้หุ้นกับเค้ามันเงินใครล่ะแทแท...ฟานี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึนะของที่ซื้อมาให้ก็เอาเข้าตู้ให้ด้วยละกัน” 

    หญิงสาวบอกแล้วก็เดินตรงเข้าห้องนอนตัวเองทันที แทยอนนั่งนิ่งได้แป๊บนึงถึงจะเอาพวกของที่ซื้อมาบังหน้าไปจัดแจงเก็บ

    เข้าตู้เย็นให้เป็นระเบียบ มือค้างนิ่งกับประตูตู้เย็นหลังปิดมันแล้ว




    จะบอกตอนนี้เลยหรือว่าจะเนียนบอกขอค้างหลังจากกลับจากที่ผับแล้วดีนะ...จะทำยังไงไม่ให้เสียฟอร์มเสียหน้ามากไปกว่านี้

    ดีนะคิมแทยอน....แต่กระเป๋าเป้ที่หิ้วมาด้วยมันก็ดูแปลกแต่ๆแรกแล้วป่ะ??????





    สีผมสวยของแทยอนถูไถไปมากับตู้เย็นสลับกับเอาหัวโขกมันเล่นเบาๆอย่างกับว่าทำแล้วมันจะคิดวิธีดีๆออกอย่างนั้นล่ะ 





    “ทำอะไรแทแท อยากได้ตู้เย็นนั่นไปไว้ที่หอเหรอ?” 




    เสียงเจ้าของห้องดังห่างจากตัวไปพอสมควรแต่ก็มากพอที่จะทำให้เด็กสีผมสวยสะดุ้งตกใจได้



    “ป่ะ เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อยว่าแต่เราจะออกไปผับกันตอนกี่โมงฟานี่”



    “จะไปผับพร้อมฟานี่เลยเหรอวันนี้พี่ซีวอนจะมารับฟานี่นะ ถ้าแทไม่ถืออะไรจะไปพร้อมกันก็ได้”



    “อ่า...อย่าดีกว่าเกรงใจ นั้นแทไปก่อนนะไว้เจอกันที่ผับ” แทยอนเดินไปหยิบเป้ตัวเองที่วางทิ้งไว้ที่โซฟาเตรียมจะกลับ

    ไปที่หออีกครั้งก่อนเพราะยังไงตอนนี้เพื่อนเธอคงยังไม่พาสาวไปที่หอหรอก




    “วันนี้จะนอนที่นี่ไหม” 



    “เอ๊ะ? ทำไมถามแบบนั้น”



    “ก็กลัวกลับดึกๆอันตราย จะค้างไหมล่ะ” แทยอนรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายเอ่ยปากเองทีนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเสียหน้าแล้ว

    สบายใจจนบอกไม่ถูกเลยเถอะ




    “ถ้าฟานี่ว่าอย่างนั้นค้างก็ได้ ตอนแรกแทก็ว่าจะกลับไปนอนที่หอนะวันนี้ ไอ้ยุนมันก็บ่นๆไม่ค่อยกลับไปนอนที่หอ 

    นั้นก็เจอกันที่ผับนะ” เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เก๊กฟอร์มว่าแบบแหมก็มันช่วยไม่ได้นะเอาอย่างนั้นก็ได้แต่พอเจ้าตัวกำลังเดิน

    ตรงไปทางประตูห้องเท่านั้นแหละ




    “ไม่เอาเป้ทิ้งไว้ที่นี่ล่ะ หิ้วไปหิ้วมาให้เหนื่อยทำไม” แทยอนหันควับกลับมามองเค้าด้วยความตกใจแต่ยังพยายามตีหน้านิ่งไว้




    “จะทิ่งไว้ทำไมล่ะ” เจ้าของห้องยิ้มกริ่มเดินเข้ามาหาช้าๆพร้อมปลดสายสะพายกระเป๋าทั้งสองออกจากตัวแทยอน




    “ก็เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนของตัวเล็กอยู่ในนี้ไม่ใช่เหรอคะ” 




    “ระ รู้” ปากเริ่มสั่นจนพูดไม่ออกนี่ทิฟฟานี่เป็นคนทรงหรือมีตาทิพย์หรือไงถึงรู้ได้




    “รู้สิ เมื่อกี้ฟานี่แอบเปิดดูตอนแทอยู่ในครัวโน่นน่ะ เอาล่ะ.....ไว้เจอกันที่ผับนะคะแทแท” หญิงสาวดึงเป้หลุดจากตัวเค้า

    ออกมาแล้วหอมแก้มแทยอนเบาๆก่อนจะเดินกลับไปโยนเป้เค้าทิ้งไว้ที่โซฟาเช่นเดิม เด็กสาวมองตามเค้าค้างไม่นึกว่าจะ

    โดนเค้าทำเสียหน้าได้มากเท่านี้ 




    นี่ถ้าบอกไปแต่แรกว่าวันนี้จะขอค้างด้วยคงจะจบสวยกว่านี้ป่ะเฮ้ย!!




    ทิฟฟานี่เห็นแทยอนยังยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ก็โบกมือยิ้มให้จนตาปิดเป็นสระอิเพิ่มความอับอายให้เด็กสาวผมสีควันบุหรี่เข้าไปอีก

    เป็นเท่าตัว ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนพอเค้าตั้งสติได้ก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที...พอบานประตูห้อง

    ทิฟฟานี่ปิดลง....เจ้าของห้องก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องโวยวายจากด้านนอกให้เธอได้หัวเราะไม่หยุด





    “ตัวเล็กนี่น่ารักซะจริงเลยนะ” 




    ทิฟฟานี่มองไปยังกระเป๋าเป้ของคนที่เธอนึกถึงแล้วหยิบมันติดมือเข้าไปไว้ในตู้เสื้อผ้าห้องนอนเธอ




    ก็ไม่ได้จะซ่อนหรอกน่ะ แค่กันไว้เผื่อพี่ซีวอนเห็นแล้วจะถามมากมาย สู้ทำให้เนียนที่สุดไปเลยซะดีกว่าในเมื่อบนโลกนี้

    มันไม่มีอะไรที่มันแน่นอนอยู่แล้วนี่นา





    และคำนั้น....




    มันก็ใช้กับแทยอนที่ตรงกลับไปที่หอได้เช่นกันหลังจากที่เค้าเดินทางกลับจากคอนโดทิฟฟานี่มาถึงหอตัวเองก็ต้องยืน

    ถอนหายใจทิ้งอยู่หน้าห้อง.....เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องเบาๆหลังเอาหูแนบดูแล้ว.....

    จะเปิดเข้าไปเลยก็กลัวแจ๊คพ๊อตเจอหนังสด...จะส่งข้อความถามก็ไม่ได้เพราะถ้าเผื่อเป็นเจสสิก้าจริง....

    มันจะตอบข้อความเหรอไอ้ยุนน่ะ




    นี่มันวันอะไรของฉันวะเนี่ย ฮืออออน้องแทจะไม่ทน




    ไปหาอะไรกินแล้วต่อที่ร้านคาราโอเกะคนเดียวฆ่าเวลาก็ได้ฟะ!




    เด็กสาวผมสีสวยต้องออกเดินทางอีกครั้งหลังจากพึ่งกลับมาจากคอนโดทิฟฟานี่ไม่ทันได้พัก...




    เวลานี้อาจไม่ใช่เวลาของเธอแต่....




    ใครจะรู้ว่าอีกหลายชั่วโมงต่อมามันจะเป็นเวลาของเค้าอย่างสุดเหวี่ยง.... 






    ที่ผับเดิมที่เริ่มไปบ่อยขึ้นหนักขึ้นจนเธอคุ้นชินและเริ่มรู้สึกว่าจะติดมาที่ผับนี้ไปแล้ว แทยอนที่เข้ามานั่งในร้านคนเดียวโดย

    ไม่สนใจพนักงานในร้านที่เชื้อเชิญไปนั่งที่เคาว์เตอร์บาร์อย่างเคยตามที่ทิฟฟานี่บอกพนักงานไว้แต่เค้าเลือกที่จะไปนั่งโต๊ะ

    ว่างๆคนเดียวมองดูผู้คนที่เข้าร้านมาอย่างเพลิดเพลินพอเจอสาวที่เตะตาเตะใจก็จัดการเกี้ยวพาราสีเค้ามานั่งด้วยที่โต๊ะตัวเอง 




    สถานที่มืดๆแม้จะมีแสงไฟพาดผ่านไปมาก็ไม่ได้ทำให้การนัวเนียลูบคลำที่แทยอนกำลังทำกับหญิงสาวที่นั่งบนตักเธอมันดู

    น่าเกลียดเพราะก็มีหลายๆคนในที่นี้ก็ทำเช่นเดียวกับแทยอน






    “ขอโทษครับ” แก้วเหล้าถูกวางลงบนโต๊ะแทยอนทำให้เค้าต้องละจากกิจกรรมที่กำลังทำกับหญิงสาวแสนสวยคนนั้นมามอง

    ด้วยความสงสัยเธอไม่ได้สั่งเหล้าเพิ่มอะไรเลยนะ หลังสั่งไปแต่แรกก็ได้มาครบหมดแล้ว....




    หรือว่า.........




    เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองไปรอบๆก็เจอกับหญิงสาวผมน้ำตาลทองยืนอยู่ที่เคาว์เตอร์บาร์พอเห็นว่าสบตากับเธอ ทิฟฟานี่ถึง

    ชี้มือถือในมือเธอก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน แทยอนพอเห็นดังนั้นก็หยิบมือถือตัวเองในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเห็นแจ้งเตือน

    ข้อความแชทใหม่ที่ยังไม่ได้อ่าน





    “แฟนตามเหรอ?” หญิงสาวเห็นแทยอนหยุดไปได้ช่วงหนึ่งสังเกตจากท่าทางแล้วยังหยิบมือถือขึ้นมาอีกเป็นใครก็ต้องสงสัย




    “ไม่ใช่หรอกค่ะ ช่างเถอะเนาะ” แทยอนมองหน้าเค้าแล้วยิ้มกว้างก่อนจะบรรจงจูบเค้าอีกครั้ง...พอได้ทีหญิงสาวกำลัง

    เคลิบเคลิ้มการแลกลิ้นอย่างเร่าร้อน แทยอนก็เปิดตาขึ้นมายกมือถือขึ้นมาแอบเช็คข้อความแชท






    อย่าลืมว่าจะรอฟานี่กลับล่ะกินๆให้มันเสร็จที่นี่เข้าใจไหม




    ข้อความเตือนที่ไม่ได้มีความรู้สึกแฝงว่าอีกคนจะไม่พอใจกับการกระทำที่ตอนนี้เธอทำอยู่ แค่อีกฝ่ายเตือนเท่านั้นว่าคืนนี้

    เธอต้องกลับกับใคร





    รู้แล้วน่ะฟานี่




    แทยอนตอบกลับเพียงสั้นๆกลัวว่าคนที่นั่งตักเธออยู่จะสงสัย พอเก็บมือถือเข้าที่ได้มือไม้ก็เริ่มกลับมาเปะปะตามร่างกาย

    หญิงสาวบนตักอย่างเมามันส์ 





    นี่ล่ะ...เวลาของคิมแทยอน....





    “อ้าวฟานี่ นั่นแทแทใช่หรือเปล่า” ซีวอนที่เดินเข้ามาในผับกับทิฟฟานี่หลังจากเคลียร์งานกับพวกพนักงานเช็คสต็อคที่หลัง

    ร้านเสร็จเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีผมสะดุดตานั่น




    “อืม คงไม่ผิดหรอกค่ะสีผมเด่นขนาดนั้น” ทิฟฟานี่ทำเป็นมองตามทั้งที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว




    “แหมม ไวไฟจริงๆเลยเห็นหน้าเด็กๆแบบนี้ไม่นึกว่าจะร้าย” ซีวอนมองแทยอนที่นัวเนียกับหญิงสาวตาเป็นมัน

    ท่าทางตื่นตาตื่นใจแม้เค้าจะเห็นภาพแบบนี้เป็นประจำในผับนี้มานักต่อนัก




    “แทแทน่ะ ทั้งร้าย....ทั้งเก่งเชียวล่ะค่ะ”




    “ห๊ะ? เก่งเรื่องอะไร อ่อเรียนเก่งสินะ” ทิฟฟานี่ฟังแล้วยิ้มรับ ดวงตามองที่เด็กสีผมสวยอย่างมีเลศนัย




    เธอคงบอกไม่ได้ว่าที่เธอบอกว่าแทยอนเก่งน่ะ....




    มันเรื่องบนเตียง...ไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกนะพี่ซีวอน…..




    ----------------------------------------------------------------------------------
    T
    H
    E
    M
    Y
    B

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×