ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter 30 : Return
Chapter 30 : Return
งานเลี้ยงทุกงานย่อมมีวันสิ้นสุดดังเช่นโลกแห่งความฝันก็เช่นกัน...
“คิมแทยอน! ลุกเดี๋ยวนี้เลย! ลุก! วันนี้เปิดเทอมวันแรกแถมคาบแรกเป็นคาบของอาจารย์ชเวด้วยนะเว้ย ได้ยินมาว่า
อาจารย์คนนี้ชอบเช็คชื่อก่อนเรียนนะ ไปไม่ทันโดนตัดคะแนนเละแน่!” เพื่อนตัวสูงออกแรงกระชากผ้าห่มออกจากตัว
แทยอนพร้อมลงยันต์ที่ก้นเพื่อนด้วยเท้าเรียวอย่างหนักทำเอาร่างเล็กถึงกับร่วงจากเตียงหลังกระแทกพื้นจนต้องส่งเสียง
โอดครวญและลุกขึ้นมานั่ง
“อิมยุน! เจ็บนะเว้ย!”
“รีบไปเตรียมตัวเลยไอ้แทไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่ฟานี่! นับ1!” เพียงชื่อใครบางคนที่เพื่อนเอามาขู่ทำเอาคิมแทยอนส่งค้อน
ขวั่กให้แล้วรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำจัดการล้างหน้าแปรงฟันออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วแสง
พวกแทยอนกลับมาใช้ชีวิตนักศึกษาในเทอมที่สองเหมือนปกติแต่...มันมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
“เฮ้อ ดีนะมาทัน” ยุนอาทรุดลงที่นั่งหลังห้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าอาจารย์ยังไม่มาแทยอนที่นั่งข้างๆ
เพื่อนก็หยิบเอานมกับขนมปังที่ใส่ไว้ในกระเป๋าออกมากินทันที ขณะที่แทยอนกินอยู่ก็เห็นสายตาเพื่อนๆผู้หญิงในคลาส
หลายคนหันมามองเธอเป็นแล้วหันกลับไปซุบซิบกันต่อ
เรียวคิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อหันไปหายุนอาก็พบว่าเพื่อนทำหน้างงอยู่เช่นกัน
“ยุนอา...แกว่ามันแปลกๆไหม มีอะไรติดที่หน้าฉันหรือเปล่าวะ” แทยอนถามเพื่อนด้วยเสียงเบาๆแล้วกัดขนมปังกินต่อ
“ไม่นะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน สายตาไม่เหมือนแบบที่เคยมองพวกเราอย่างปลื้มๆเลยว่ะ” สาวๆในคลาสบางคนที่หันมา
มองสบตากับพวกแทยอนพอดีก็รีบหันกลับ แทยอนมองอย่างหัวเสียติดใจแต่ก็ทำได้แค่ระบายอารมณ์กัดขนมปังในมือ
อย่างแรงจนหมดชิ้นแล้วดูดนมกล่องหมดในครั้งเดียว แสงไฟจากหน้าจอมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสว่างวาบแจ้งเตือนว่ามีคน
แชทเข้ามาจึงละความสนใจรอบกายมาสนใจข้อความตรงหน้าแทน
ตัวเล็กไปเรียนหรือเปล่า วันแรกไม่ได้โดดใช่ไหม
แทยอนอ่านข้อความแล้วอดยิ้มกับความใส่ใจของอีกคนไม่ได้จึงเปลี่ยนเป็นโหมดกล้องหันหน้าไปทางหลังห้องยกมือถือขึ้น
ถ่ายเซลฟี่เพื่อให้เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องเรียนแล้วส่งกลับไปให้ทิฟฟานี่ หญิงสาวหลังได้รับรูปก็ส่ายหัวน้อยๆด้วยความ
เอ็นดูกับใบหน้าแสนกวนที่ดูยังไม่ตื่นดีนั่นช่างน่ารักซะเหลือเกิน ทิฟฟานี่เปลี่ยนหน้าจอไปอัลบั้มรูปเช็คตารางเรียนของ
แทยอนวันนี้แล้วกลับมาหน้าจอแชทอีกครั้ง
ดีมากคนเก่งของฟานี่ ไว้เจอกันคืนนี้นะคะ
หลังตอบข้อความกลับแล้วจึงวางมือถือลงและหันไปคุยกับยุนอา
“เออยุนวันนี้ตกลงกี่คนที่จะไปจะได้บอกฟานี่จองโต๊ะให้ถูก” ยุนอาทำหน้าคิดพร้อมนับนิ้วไปด้วย
“สี่คน”
“ทำไมสี่วะ ฉัน รุ่นน้องฉัน แก พี่แอมเบอร์ พี่อิริค เมียแกไปไหม? ไม่ไปก็ห้าดิ” แทยอนถึงกับต้องไล่นับใหม่เมื่อรู้สึกว่า
จำนวนคนมันน้อยแปลกๆ
“คือ....ฉันไปไม่ได้ว่ะ”
“เอ้า! แล้วเมื่อวานตกลงกันซะดิบดี”
“ก็ คือ...สิก้าส่งข้อความมาเมื่อเช้าก่อนแกตื่น วันนี้เค้าจะพาฉันไปแนะนำกับเพื่อนๆเค้าน่ะสิ โทษทีนะเว้ยแท”
“นี่ถ้าฉันไม่ถามแกก็จะไม่บอกจนถึงเวลาเลยใช่ไหมเนี่ยห๊ะ” แทยอนกระทุ้งข้อศอกใส่ยุนอาด้วยความหมั่นไส้แต่ก็โดนยุนอา
ศอกกลับมา ทั้งคู่กระทุ้งศอกใส่กันไปมาจนอาจารย์เข้ามาในห้องใช้สมุดเช็คชื่อวางบนโต๊ะ
ปึ้ง!
เสียงสมุดเช็คชื่อกระแทกลงโต๊ะเสียงดังลั่นให้ทั้งคลาสเงียบเสียงหยุดการกระทำทุกอย่าง สายตาอาจารย์ชเวที่ขึ้นชื่อเรื่อง
ความดุมองไปทั่วห้องเมื่อเห็นนักศึกษานั่งเรียบร้อยจึงเปิดสมุดเช็คชื่อขึ้นมาขานชื่อทีละคนจนมาถึงชื่อที่มีดอกจันทร์ไว้
หน้าชื่อ
“คิมแทยอน”
“ค่า~”
“ขานรับให้มันดีๆหน่อย แล้วบอกไว้เลยนะว่าคาบของฉันห้ามเธอขาดลามาสายแม้แต่ครั้งเดียวไม่งั้นปรับตก”
“ห๊ะ!?” แทยอนออกเสียงดังด้วยความตกใจ
“มีปัญหาอะไรรึเปล่านักศึกษาคิม?”
“เอ่อ...ไม่ ไม่มีค่ะ” แทยอนทำหน้าจ๋อยเมื่อเจอสายตาสุดเฮี้ยบมองมา ยุนอาก้มหน้าแอบหัวเราะเพื่อนด้วยความสะใจ
อาจารย์ชเวเช็คชื่อต่อจนถึงชื่อที่มีดอกจันทร์อีกคนหนึ่ง
“อิมยุนอา”
“ค่ะ!” ยุนอายกมือขึ้นพร้อมขานรับด้วยความกระฉับกระเฉง อาจารย์ชเวหันมามองหน้ายุนอาที่ยิ้มให้ตาใส
“เธอก็เหมือนกันนะอิมยุนอา ขาดเรียนหรือสายวิชาฉันแม้แต่ครั้งเดียวปรับตก” อาจารย์ชเวบอกแล้วก้มหน้าเรียกชื่อ
นักศึกษาคนต่อไปทำยุนอายกมือค้างอ้าปากหวอด้วยความคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะโดนด้วย แทยอนจึงเป็นฝ่ายหันมามอง
เพื่อนด้วยสายตายียวนกวนฝ่าเท้าเยาะเย้ยว่าไม่ได้โดนหมายหัวแค่คนเดียวบ้างและดูเหมือนนอกจากพวกเธอแล้วเพื่อนใน
คลาสคนอื่นไม่มีใครเจออาจารย์ชเวเตือนเลยอาจจะเพราะชื่อเสียงหรือว่าจะเรียกว่าชื่อเสียในเรื่องความเกเรของพวกเธอ
ไปเข้าหูอาจารย์เค้าถึงได้โดนหมายหัวซะล่ะมั้ง
ตลอดทั้งคาบของอาจารย์ชเวแทยอนและยุนอาโดนเพ่งเล็งอย่างหนักแค่สองเพื่อนซี้ฟุบหน้าลงโต๊ะได้ไม่ถึงวิก็ได้ยินเสียง
อาจารย์ชเวตะโกนดังจากหน้าห้อง
“คิมแทยอน! อิมยุนอา! ห้ามหลับ! แล้วก็ย้ายที่นั่งมาตรงนี้เลยเดี๋ยวนี้!” ทั้งสองคนทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นที่นั่งที่
อาจารย์ชเวชี้ไปคือโต๊ะหน้าสุดทางซ้ายมือของอาจารย์ชเวที่ถูกเว้นไว้ไม่มีใครนั่ง แทยอนและยุนอาค่อยๆเก็บของเดิน
ย้ายมานั่งที่ด้านหน้าตามสั่งในขณะที่เดินผ่านอาจารย์ชเวก็เจอชีทในมืออาจารย์ฟาดเข้ากระหม่อมไปคนละที
“ต่อไปคาบของฉันพวกเธอต้องมานั่งด้านหน้า ไม่งั้นหักคะแนน”
“โหอาจารย์” แทยอนทำเสียงโอดครวญก่อนจะโดนมือยุนอาปิดปากไว้ไม่ให้เถียงกับอาจารย์
“พวกเราจะทำตามค่ะอาจารย์” ยุนอายิ้มแห้งตอบรับแทนเพื่อน คาบนี้คงเป็นคาบที่กล้ำกลืนฝืนทนที่สุดสำหรับแทยอนและ
ยุนอาแล้ว ไม่เคยเจออาจารย์คนไหนเฮี้ยบกับพวกเธอแบบอาจารย์ชเวคนนี้เลย ถึงจะได้ยินข่าวลือมาว่าดุนักหนาแต่ไม่นึก
ว่าจะเจอกับตัวเองแบบนี้ เสียงสัญญาณหมดคาบเหมือนเสียงระฆังจากสรวงสวรรค์ทำแทยอนกำหมัดออกท่าดีใจที่หมด
เวลาเรียนกับอาจารย์ชเวแล้ว
“คราวหน้าต้นชั่วโมงจะมีเทสย่อยนะแค่นี้ล่ะ” หลังอาจารย์ชเวพูดจบแล้วเดินออกจากห้องทั้งคลาสต่างพากันส่งเสียงร้อง
โอดครวญรวมถึงพวกแทยอนก็ทำหน้าแหยงออกมา นี่แค่พึ่งเปิดเทอมวันแรกคาบแรกที่เรียนก็ทำให้ขี้เกียจหนักไปใหญ่
“คาบต่อไปคงไม่เป็นแบบคาบนี้นะ” แทยอนบ่นแล้วลุกจากที่เดินกลับไปโต๊ะหลังห้องพร้อมกับยุนอาอีกครั้ง ดีหน่อยที่คาบต่อไปอาจารย์ไม่ได้เคร่งครัดนักทำให้สองเพื่อนซี้ทำตัวสบายได้เช่นเดิมจนถึงช่วงว่างตอนกลางวันก่อนเรียนคาบบ่ายยุนอากับแทยอนก็ชวน
กันออกไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัยเพราะมีเวลาพอสมควร
“พวกแทยอนไปแล้วอ่ะ ไม่กล้าถามเลย”
“นั่นสิ รอคาบบ่ายถามดีไหม” พวกผู้หญิงในคลาสเดียวกับแทยอนยังนั่งจับกลุ่มอยู่ในห้องคุยกันถึงประเด็นสำคัญราวกับ
เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาไอจีของทั้งสองคนแปลกไป...มีรูปคู่กับผู้หญิงคนเดิมลงในไอจีของ
พวกเค้าตลอดและถ้าพวกเธอจำไม่ผิด เป็นคนที่แทยอนและยุนอาเคยพามาเข้าเรียนด้วยก่อนหน้านั้น....
“ยุนอาตอนนั้นก็พูดอยู่นะรายนั้นอาจจะคบกันแล้วจริงๆแต่ของแทยอนสิคิดว่าไง”
“แต่ของแทยอนถึงจะลงก็ไม่ได้มากมายเหมือนของยุนอานะ ฉันว่าอาจจะถ่ายลงเฉยๆก็ได้” พวกสาวๆถกกันไปมาก็ยังคิด
ไม่ตกเมื่อตอนก่อนเข้าเรียนอยากจะถามแต่พวกเธอก็ไม่มีความกล้าต่างคนต่างเกี่ยงกันให้อีกคนไปถามจนพลาดทั้งหมด
แต่คงมีบางส่วนที่นั่งอยู่บริเวณด้านหน้าของมหาวิทยาลัยจะได้รับความกระจ่างจากหนึ่งในประเด็นที่กำลังสงสัยกันก่อน
พวกสาวๆในคลาสแทยอนเป็นแน่...
“สิก้า!” ยุนอาวิ่งหน้าตั้งไปทางเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อเห็นแฟนยืนรออยู่ด้วยความแปลกใจและอดดีใจที่ไม่ได้ทึ่แฟนเธอก็มา
โผล่อยู่ตรงหน้าทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลานัดกันซะงั้น
“แหมๆ ตัวจะห่างกันไม่ได้เหรอไงเนี่ยสองคนนี้” แทยอนที่เดินตามหลังมาช้าๆแอบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวจนเพื่อนตัวเองวิ่ง
ไปถึงตัวเจสสิก้าแล้วแต่ก่อนที่แทยอนจะเดินไปถึงที่เพื่อนรออยู่ก็เหลือบไปเจอใครบางคนก่อน
“ซอฮยอน! จะไปไหนเหรอ!” แทยอนตะโกนเรียกจูฮยอนเอาไว้เมื่อเจ้าตัวหันมาเจอจึงเปลี่ยนทิศทางที่กำลังจะไปเป็นเดิน
เข้ามาหาแทยอนแทน
“ฉันกำลังจะไปโรงอาหารน่ะ แทยอนเรียนเสร็จหมดแล้วเหรอวันนี้”
“เปล่าหรอกกำลังจะไปหาอะไรกินข้างนอกน่ะ ไปด้วยกันสิ”
“ไปกันสองคนเหรอ?”
“โน่นแหนะ ไปกับยุนอาไม่แน่ใจแฟนมันจะไปด้วยไหม” แทยอนชี้ให้จูฮยอนดู ยุนอาหันมาเห็นพอดีจึงส่งยิ้มกว้างและโบก
มือทักทาย
“ยุนให้ซอฮยอนไปกินข้าวกับพวกเราด้วยนะ”
“เออไปดิๆ กินหลายคนสนุกดี เดี๋ยวจะมาว่าฉันมัวแต่คุยกับแฟนไม่สนใจแกอีก”
“ซอฮยอนมาเร็วไปกินข้าวกัน!” แทยอนหันไปเรียกอีกคนให้เดินตามมาแต่ท่าทางเค้าดูอึกอักเกรงๆอย่างบอกไม่ถูกแทยอน
จึงเดินกลับไปหาจูฮยอนและจับข้อมือดึงตัวให้เดินมาด้วยกัน
“แทยอน เดี๋ยวก่อน” เมื่อเดินเข้าไปใกล้ยุนอามากขึ้นจูฮยอนก็ขืนตัวและหยุดเดินซะดื้อๆ ทำให้ยุนอาที่ยืนรออยู่ทำหน้าฉงน
“ซอฮยอนอาไปด้วยกันเถอะแฟนยุนถึงหน้าตาจะดูไม่เป็นมิตรแต่น่ารักมากเลยนะ” ยุนอาตะโกนพูดกับจูฮยอนประกาศคำว่า
แฟนออกมาชัดจนสาวๆบางคนที่เดินผ่านได้ยินถึงกับเหลียวไปมองหน้าผู้หญิงที่ยืนข้างกายยุนอาเป็นตาเดียว
“ย่าห์! นี่ชมสิก้าหรือแอบด่ากันแน่คะยุน” เจสสิก้าตีไหล่ยุนอาทำเอายุนอาหัวเราะร่าก่อนจะหันไปกวักมือเรียกจูฮยอนให้
มาไวๆ
“ไปเถอะซอฮยอน แฟนไอ้ยุนไม่มีไรหรอก” แทยอนกระตุกข้อมือจูฮยอนเบาๆ ยุนอาเห็นท่าจูฮยอนไม่ยอมเดินมาหาสักทีก็
เลยเป็นฝ่ายเดินไปหาเองโดยปล่อยให้เจสสิก้ารอยืนอยู่ที่เดิม
“ซอฮยอนไปด้วยกันนะ” ยุนอาส่งยิ้มกว้างก่อนจะจับข้อมืออีกข้างของจูฮยอนไว้
“หนีไม่ได้แล้วนะ” แทยอนหัวเราะทำให้จูฮยอนก้มหน้างุดไม่กล้าขัดใจอีก พวกเค้าจึงพาจูฮยอนเดินไปพร้อมๆกับพวกเธอ
เจสสิก้ายืนมองดูทั้งสามคนเดินกลับมาด้วยกันแต่สายตากลับจับจ้องไปยังหญิงสาวที่เธอไม่รู้จัก ถึงแม้ยุนอาจะพูดชัดเจน
แต่ทำไม..ถึงรู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้ยังไงชอบกล
เพื่อน...ทำไมต้องดูเขินอายอะไรขนาดนั้นด้วยแค่ยุนอาชวนไปกินข้าวด้วยกัน...
เมื่อสองเพื่อนซี้ลากตัวจูฮยอนมาที่เจสสิก้ายืนรออยู่ เจสสิก้าก็ดึงตัวยุนอาไปควงแขนและเดินไปก่อนปล่อยให้จูฮยอนเดิน
ตามหลังมากับแทยอน
จูฮยอนเงยหน้ามองหน้าแทยอนแล้วหันไปมองตามแผ่นหลังของยุนอาที่เดินห่างออกไปจึงได้แต่เดินก้มหน้าตามพวกเค้า
ไปเงียบๆ ใบหน้าเห่อร้อนจนเจ้าตัวสามารถรับรู้ได้
ซอจูฮยอน ใจเย็นๆหน่อย...เรื่องแค่นี้เอง ใจเย็นๆหน่อยๆสิ โธ่หัวใจก็เลิกเต้นเร็วขนาดนี้ได้ไหมเนี่ย...
เจสสิก้าที่เดินควงกับยุนอาแอบหันไปมองจูฮยอนนิดๆแล้วชวนยุนอาคุยต่อไม่ให้แฟนจับสังเกตเธอได้ บางที...เธออาจจะ
คิดมากไป...ท่าทางเพื่อนของยุนอาเป็นคนเรียบร้อยเงียบๆอาจจะนิสัยขี้อายด้วยก็เป็นได้ยิ่งเจอคนไม่คุ้นอย่างเธออีก...
เฮ้อ คิดมากไปก็เท่านั้นนะเจสสิก้า ตอนนี้สนใจแต่ยุนอาก็พอแล้วนี่ ยุนอาก็ไม่ใช่คนจะนอกใจเธออยู่แล้วด้วยนี่นะ
ออกจะซื่อตรงต่อหัวใจตัวเองขนาดนี้ ช่างเถอะๆเอาเวลาคิดบ้าบอใช้เวลากับยุนอาซะดีกว่า
ทุกครั้งทุกคราเมื่อเจสสิก้ากับยุนอาอยู่ด้วยกันแทยอนนั้นเหมือนจะอยู่นอกโลกของทั้งสองคนซะทุกที ดีที่เห็นจูฮยอนก่อน
เลยลากมาเป็นเพื่อนได้ไม่งั้นก็หมาหัวเน่าดีๆนี่แหละแทยอนเอ้ย ทั้งสี่ทานอาหารกันอย่างสบายๆแต่ก็ไม่เอื่อยเฉื่อยจน
เกินไปเพราะเวลาที่มีจำกัดเมื่อหมดช่วงกลางวันเจสสิก้าก็แยกตัวกลับไปที่คอนโด
“ไปนะยุนอาแทยอนไว้เจอกันใหม่” ทางจูฮยอนเองก็เอ่ยลาเพื่อนทั้งสองคนแล้วแยกไปเรียนของคณะตัวเอง
“อ๊ะ ซอ...” แทยอนเหมือนจะนึกอะไรได้จะเรียกเค้าไว้แต่ก็อีกใจก็ลังเลเลยหยุดซะดื้อๆ
“อะไรแท? ซอฮยอนลืมอะไรไว้รึเปล่าให้ฉันตะโกนเรียกไหมพึ่งเดินไปถึงนั่นเอง”
“ไม่ต้องๆ ตอนแรกฉันว่าจะชวนซอฮยอนไปผับด้วยแต่คิดแล้วคงจะไม่ดีเท่าไหร่ไม่ดีกว่า”
“เออแกก็คิดอะไร ซอฮยอนไม่เข้าผับหรอกชวนไปอันตรายเดี๋ยวเจอใครหลอกไปตอนเผลอๆทำไง”
“ก็ใช่ไง” แทยอนตอบรับ ถึงยังไงจูฮยอนก็เป็นเพื่อนมัธยมของพวกเธอ จึงไม่อยากทำให้อนาคตเค้าเสียหายหากชวนไป
แล้วดูแลเค้าได้ไม่ดี
ทั้งสองกลับไปเรียนต่อจนหมดคาบเรียนทุกวิชาของวันเปิดเทอมวันแรกก็พากันกลับไปที่หอ แทยอนล้มตัวลงที่นอนทันทีที่
ถึงห้อง รู้สึกเหนื่อยล้ากับการเรียนแม้ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนก็เถอะส่วนยุนอานั้นก็รีบเก็บของอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่รวมถึง
เตรียมกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าเตรียมไปค้างคอนโดเจสสิก้าคืนนี้เพราะพรุ่งนี้พวกเธอไม่มีเรียนกัน หลังจากยุนอาออกจากหอไป
แล้วแทยอนยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม มือเล็กเอื้อมหยิบมือถือตั้งนาฬิกาปลุกอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้แล้ววางมือถือไว้ใกล้ตัว
ก่อนปิดตาลงช้าๆ
แทยอนนอนหลับไปได้เกือบชั่วโมงแต่ก่อนจะถึงเวลาที่ตั้งปลุกไว้เสียงมือถือดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องเอื้อมมือไปรับสาย
“ฮัลโหล” เสียงงัวเงียติดหงุดหงิดเล็กน้อย
“หลับอยู่เหรอ ตื่นได้แล้วมั้ง” ทิฟฟานี่บอกแล้วหัวเราะคิกคัก แทยอนเลื่อนสายตาไปมองเวลาก็ใกล้เวลาที่ต้องตื่นแล้วก็
ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
“รู้แล้วน่าไม่ไปหาฟานี่สายหรอก”
“ไม่ต้องมาหาฟานี่แล้วตัวเล็ก”
“เอ้า ทำไมอ่ะฟานี่ไม่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอ” แทยอนถามแล้วก็ไม่มีเสียงอีกฝ่ายตอบกลับจนสายตัดไป
อะไรวะ สายหลุดเฉยเลย
แทยอนกำลังจะโทรกลับหาทิฟฟานี่แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อน อะไรมันก็ดูขัดจังหวะไปหมดวะแทยอนเดินไปเปิด
ประตูห้องด้วยความหงุดหงิด
“เซอร์ไพรส์! ฮ่าๆ” ทิฟฟานี่ยิ้มจนตาปิดหัวเราะอย่างสดใสปล่อยให้แทยอนยืนทำหน้างงอยู่ตรงประตู
“ฟานี่ ทำไม” แทยอนยังไม่ทันได้ถามจบทิฟฟานี่ก็ดันตัวเธอถอยหลังแล้วเดินเข้ามาในห้องเสียเอง
หญิงสาวเข้ามาจัดแจงกางโต๊ะพับสำหรับไว้เป็นที่กินข้าวประจำของแทยอนแล้ววางถุงอาหารที่เธอซื้อเข้ามา แค่เห็นโลโก้
แทยอนก็รู้เลยว่าทิฟฟานี่ซื้ออะไรมาให้ คนตัวเล็กรีบลงมานั่งอย่างรวดเร็วเอื้อมมือออกมาหมายจะเปิดถุงออกแต่มือเรียวก็
คว้าถุงนั้นไปก่อน
“เห็นไก่ทอดดีกว่าฟานี่เหรอน่าน้อยใจจัง”
“แหม...ฟานี่ก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วสิคะ” แทยอนรีบเอ่ยเสียงหวานเอาใจคนข้างๆแล้วหันไปโอบร่างหญิงสาวเข้ามาแนบ
ชิดใบหน้าฝังลงหัวไหล่เนียนขาวจนได้กลิ่นหอมเย้ายวนจากร่างกายทิฟฟานี่จนอยากจะเปลี่ยนใจมากินเค้าแทนไก่แล้วล่ะ
ตอนนี้ มือข้างหนึ่งเผลอเลื่อนขึ้นมากอบกุมหน้าอกคนในอ้อมกอดทำให้หญิงสาวมีรู้สึกหวาบหวิวตามแต่ยังไงก็มีสติมากกว่า
แทยอน
“เดี๋ยวเถอะนัดเพื่อนไว้ด้วยไม่ใช่เหรอรีบกินข้าวรีบแต่งตัวเลยนะ ซนจริงๆเลย” ทิฟฟานี่ดึงมือแทยอนออกแล้วหันมาจัดการ
กับถุงตรงหน้า เธอซื้อทั้งไก่ทอดแล้วก็คิมบับมากลัวว่าซื้อแต่ไก่มาแทยอนจะไม่อิ่ม คนตัวเล็กทำหน้าบึ้งมองทิฟฟานี่จัดการ
วางโน่นนี่ออกมาให้ก่อนมือเรียวนั้นจะหยิบไก่ออกมาฉีกเนื้อชิ้นพอดีมือ
“อ้ามม” แทยอนหันมามองทิฟฟานี่ยิ้มหวานตาปิดรอให้เธออ้าปากกินไก่ในมือ สายตาดูลังเลที่จะกินจนคนป้อนรู้สึกได้
“ทำไมคะ ไม่อยากกินเหรอ”
อยากสิ...อยากกินเธอมากเลย
แทยอนสบตากับทิฟฟานี่ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปงับเนื้อไก่ในมือทิฟฟานี่แล้วหันไปหยิบไก่มากินเองตามด้วยคิมบับ
อีกชิ้น ทิฟฟานี่ลอบมองคนตัวเล็กกินอย่างเอร็ดอร่อยจึงเริ่มกินบ้าง มื้อเย็นในช่วงเวลาเล็กๆด้วยกันที่หออาจดูธรรมดาแต่ก็
เต็มไปด้วยความสุข ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำให้แทยอนรู้สึกว่ามันอบอุ่นราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ
ทิฟฟานี่เปรียบเสมือนอากาศสำหรับคิมแทยอนดีๆนี่เอง.....
“แทไปหาเพื่อนเลยนะ ฟานี่ไปดูงานก่อน” พอมาถึงที่ผับทิฟฟานี่ก็ขอตัวไปทางหลังร้านปล่อยให้แทยอนเดินไปที่โต๊ะที่
จองเอาไว้ซึ่งพี่แอมเบอร์และพี่อิริคนั่งรออยู่แล้ว
“โย่แทยอน” พี่อิริคเอ่ยทักทายแทยอนที่เดินมาถึงโต๊ะหลังจากเค้าเองที่ขาดการมาสังสรรค์พักใหญ่ด้วยเพราะยุ่งๆกับงาน
พิเศษวันนี้พึ่งจะว่างเลยมาได้สักที
“ทำไมไม่พานางฟ้าของพี่มาด้วยล่ะแทยอน” พี่แอมเบอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเสียดายเพราะเหมือนจะเห็นทิฟฟานี่แว่บๆ
ก่อนแทยอนจะเดินมาถึงโต๊ะ
“ฟานี่มีงานต้องทำน่ะพี่ ตอนนี้เค้ามาทำงานที่ผับนี่บ้างบางวัน” แทยอนรีบหาข้ออ้างขึ้นมาอธิบายไว้ก่อนเผื่อใครจะสงสัย
ยังไงก็ไม่อยากเล่ารายละเอียดเยอะแยะให้คนอื่นที่ไม่สนิทชิดเชื้อกับฟานี่รู้ถึงเรื่องนั้น....เรื่องที่ฟานี่เป็นเด็กเสี่ยที่เป็น
เจ้าของผับแห่งนี้
“อ้าวยุนอาล่ะแทยอน” อิริคถามขึ้นมาอีก เค้าอุตส่าห์มาได้ทั้งทีกลับไม่เห็นหน้ารุ่นน้องคนสนิทของเค้าอีกคน
“แฟนพาไปเปิดตัวกับพวกเพื่อนเค้าน่ะพี่”
“จริงดิ ยุนอายอมมีแฟนกับเค้าแล้วเหรอ” แทยอนยิ้มรับเป็นคำตอบก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่เห็นรุ่นน้องของเธอเลยจึงส่งแชท
ไปถาม ระหว่างที่พวกพี่สั่งเครื่องดื่มและกับแกล้มไปแทยอนก็ต้องคอยมองหาว่ารุ่นน้องเธอมาหรือยังจนเกือบจะลุกไป
ข้างนอกเพื่อโทรหาก็เห็นเค้ามาพอดี
“ซึลกิ! ซึลกิ!!!” แทยอนยืนชูมือสูงพร้อมตะโกนสุดเสียงจนน้องเธอมองมาเห็น
“ขอโทษนะพี่ที่มาช้า ฉันไม่เคยมาผับนี้อ่ะ”
“เออไม่เป็นไรๆ นี่พี่แอมเบอร์นะ แล้วนี่พี่อิริค นี่คังซึลกิรุ่นน้องแทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเองพี่” แทยอนแนะนำให้รู้จักกันหมด
ซึลกิเองก้มหัวให้รุ่นพี่ทั้งสองด้วยความเคารพ
“รุ่นน้องตั้งแต่สมัยมัธยม? ทำไมแกพึ่งพามาเนี่ยเมื่อก่อนไม่เคยเห็นชวนน้องมาด้วยเลย” แอมเบอร์ถามด้วยความสงสัย
“ฉันทำงานพิเศษเล่นดนตรีตามร้านน่ะค่ะ พอดีออกจากงานช่วงนี้เลยว่าง” ซึลกิตอบให้แอมเบอร์เข้าใจด้วยตัวเองพอดีกับ
พนักงานยกของที่สั่งมาให้พอดี
“นั้นถือว่าต้อนรับเด็กใหม่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” อิริคที่เป็นผู้ชายคนเดียวในโต๊ะกำหมัดยกขึ้นพูดด้วยความหนักแน่นเรียกเสียง
ปรบมือรัวๆจากแอมเบอร์และแทยอนได้อย่างดี
“เหยพี่ นี่สั่งอะไรมาเยอะแยะเนี่ย” แทยอนดูมองดูบนโต๊ะมีทั้งเหล้า ว้อดก้า เบียร์ สไปร์ทแถมโซจูเข้าไปอี๊ก
“อิริคฉันบอกแกแล้วเห็นไหม แกไม่ได้มาดื่มกับพวกฉันนานน้องมันลืมหมดแล้วเนี่ย” อิริคส่ายหัวจุ๊ปากแกล้งทำเป็นเสียใจ
ก่อนจะเริ่มจัดการผสมเหล้าลงแก้วตรงหน้าตัวเอง
“แทยอน...แกลืมการแข่งขันเทพดริ้งของพวกเราแล้วเหรอ” อิริคเกริ่นเรียกความจำรุ่นน้องคนสนิทจนแทยอนทำหน้าแหยง
“พี่! นี่น้องฉันมาครั้งแรกนะมันคอไม่แข็งพอที่จะแข่งกับพวกเราหรอก” แทยอนรีบออกตัวปกป้องน้องในทันที
“อ่ะๆ นั้นเว้นซึลกิคน เหลือพวกเราสามคนแข่งกัน โอเค๊?” อิริคเสนอขึ้นอีกครั้งแทยอนจึงยอมตกลงเพราะนานๆรุ่นพี่คนนี้จะ
โผล่หน้ามาเจอกันซักที
“โอเคพี่เปิดงานเลยนะ” อิริคที่ผสมเหล้าเสร็จดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วก่อนจะจัดการผสมให้แอมเบอร์เป็นคนต่อไป
ผ่านไป1 รอบสีหน้าทุกคนยังดูปกติกันอยู่และนั่งคุยถามถึงสารทุกข์สุกดิบของแต่ละคนกันไปเรื่อยเปื่อยมีซึลกิที่นั่งฟังบางที
ก็ร่วมวงคุยด้วยในมือถือแก้วเหล้าเพียวๆเท่านั้นไม่ผสมเหมือนพวกพี่ ด้านทิฟฟานี่ที่เดินออกมาจากหลังร้านมองไปที่โต๊ะ
แทยอนนั่งก็ต้องส่ายหัวดูจากของที่โต๊ะนั้นมีคาดว่าคืนนี้เด็กเธอคงจะน็อคแน่ๆ
“ชน!” แอมเบอร์อิริคแทยอนชนแก้วกันแล้วยกดื่มหมดแก้วอีกครั้ง มือเรียวรวบเอวแทยอนไว้จากด้านหลัง
“เดี๋ยวก็เมาหรอกแท” ทิฟฟานี่กระซิบข้างหูแทยอนโดยมีสายตาแอมเบอร์และอิริคมองทิฟฟานี่ด้วยแววตาวิ้บวั้บผิดกับ
ซึลกิที่มองหญิงสาวอย่างสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับรุ่นพี่ของเธอ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าแทคอแข็งฟานี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ” ทิฟฟานี่มองขวดเหล้าขวดว้อดก้าบนโต๊ะก่อนจะเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“กินหนักไปคอแข็งแค่ไหนก็เมาได้เหมือนกันนะตัวเล็ก”
“อืม แทรู้ ฟานี่นั่นแหละต้องระวัง” ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจนัก
“เดี๋ยวฟานี่จะมาหาอีกทีละกัน” พอทิฟฟานี่พูดจบก็เดินไปทันทีทำให้แทยอนแอบรู้สึกไม่ดีที่เหมือนโดนเค้าเมินใส่
“พี่แท เมื่อกี้ใครอ่ะ แฟนพี่เหรอ” ซึลกิรีบถามด้วยความอยากรู้แต่แทยอนก็มีท่าอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“อะไรไอ้แท ป่านนี้แล้วจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าอีกเหรอ” แอมเบอร์ทุบโต๊ะถามด้วยความหัวเสีย
คือไม่ได้เองแต่แกจะมากั๊กเหมือนเป็นของตัวเองแบบนี้ไม่ได้ พี่ก็อยากได้นะเว้ย
แอมเบอร์ยังคงฝังใจเล็กๆที่ให้แทยอนไปขอเบอร์ทิฟฟานี่ให้แต่มันดันได้ไปเองซะอย่างนั้น
“ก็...คนพิเศษของแท” อิริคฟังแล้วหัวเราะ
“แอมเลิกคาดคั้นแทมันได้ล่ะยังไงแกก็ไม่ได้หรอกดูสาวเค้ามากอดแทต่อหน้าต่อตาขนาดนั้น มาๆดื่มต่อ” อิริคตัดบทให้
ทุกคนกลับมาที่การแข่งดื่มกันอีกครั้ง ทุกครั้งทุกคราที่มีการแข่งดื่มกันคนที่ชนะมักจะเป็นอิริคไม่ก็แอมเบอร์สลับกันถ้า
เทียบกับพวกพี่แล้วยังไงแทยอน...ก็แพ้ก่อนเสมอ
ภาพที่เริ่มเบลอมองเห็นอะไรไม่ค่อยจะชัดนอกจากแสงไฟที่เปิดวิบวับในผับ สมองรู้สึกตื้อๆ ร่างกายหนักไปหมด
สติเริ่มลางเลือนเข้าไปทุกที หลังจากดื่มกันไปได้พักใหญ่แทยอนก็เริ่มออกอาการไม่ไหวขึ้นมาซะแล้ว..
“พี่แท ไปไหนอ่ะ” แทยอนเพียงชี้ไปทางที่จะไปห้องน้ำ แม้แต่คำพูดง่ายๆตอนนี้ก็ไม่สามารถตอบซึลกิได้
“ไหวไหมแท พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” แอมเบอร์ที่ยังดูปกติเห็นอาการแทยอนแล้วก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงแต่เจ้าตัวก็ยกมือ
ขึ้นมาทำท่าโอเคบอกให้พี่แอมเบอร์วางใจแล้วค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ
“ฉันว่า ฉันไปดูพี่แทดีกว่าค่ะ” ซึลกิบอกแล้วรีบลุกจากโต๊ะวิ่งตามไปประคองแทยอนเดินไปห้องน้ำ แอมเบอร์และอิริคมอง
หน้ากันแล้วยิ้มอย่างท้าทายใส่กันว่าตอนนี้เหลือแค่พวกเค้าแล้วคืนนี้...ใครจะเป็นผู้ชนะ!
อุ...แหวะ
โอ๊ก!!
เสียงอาเจียนดังลั่นห้องน้ำ ซึลกิที่ตามมาคอยลูบหลังและจับแขนพี่แทยอนไว้กันนางจะหมดแรงหน้าทิ่มลงไปในโถซะก่อน
“พี่แทรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมไปล้างหน้านะ” แทยอนพยักหน้ารับปล่อยให้ซึลกิช่วยพยุงตัวขึ้นมาแล้วพาเดินไปที่อ่างล้างมือ
“พี่ยืนไหวไหม ฉันปวดฉี่อ่ะรอแป๊บนึงนะ” แทยอนยกมือบอกตัวเองไหวปล่อยให้น้องไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวเองก็พยายาม
ตั้งสติเปิดน้ำล้างหน้าล้างปากเองเพราะความที่ยังเมาอยู่ทำให้แทยอนลืมไปว่าเมื่อกี้ตัวเองมากับซึลกิอยู่ดีๆก็เดินโซเซออก
จากห้องน้ำไปคนเดียว มือเล็กค้ำพยุงตัวกับผนังไปเรื่อยๆแต่ก็เซไปชนคนอื่นเข้าจนได้
“อะไรเนี่ย!” หญิงสาวที่โดนชนรีบผลักแทยอนออกจนร่างไปชนกับกำแพงแล้วทรุดลงไปนั่งที่พื้น
อ่าห์....มึนไปหมดเลย...นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน...
เสียงรองเท้าส้นสูงเข้ามาใกล้แล้วหยุดตรงหน้าแทยอน
“ยืนไหวไหม” แทยอนค่อยๆลุกขึ้นมายืนด้วยความช่วยเหลือของเจ้าของเสียง เมื่อดวงตากลมมองหน้าคนที่พยุงร่างเธอก็
ถึงกับตะลึงมองค้าง
“มาคนเดียวเหรอ” สาวใบหน้าสวยค่อยๆเบียดตัวแทยอนให้ชิดกับกำแพงมากขึ้นริมฝีปากที่กระซิบข้างหูเหมือนจงใจ
มือเล็กค่อยๆยกขึ้นมาวางบนเอวหญิงสาวแล้วรวบตัวเค้าเข้ามาแนบชิด ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดต่อนอกจากสายตาที่
สบมองกันเพียงชั่วครู่แล้วก็......ริมฝีปากหญิงสาวที่ประกบปากแทยอนอย่างเร่าร้อน
อืมมมมม...หวานจัง
แทยอนผู้ไร้สติ สัมปชัญญะ ลืมทุกสิ่งกระทั่งว่า...ตัวเธอ...
มีใครอีกคนอยู่แล้ว...
ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือเล็กกำลังเคล้นคลึงหน้าอกหญิงสาวตรงหน้าด้วยกิเลสราคะที่กำลังพุ่งสูงโดย
ไม่สนใจว่าใครจะเดินผ่านไปผ่านมาบ้าง ในเมื่อมันก็เป็นเรื่องปกติที่เห็นได้ในที่อโคจรแบบนี้แทบทุกที่ ร่างกายที่ร้อนจาก
ฤทธิ์เหล้ายิ่งร้อนมากขึ้นจากหญิงสาวตรงหน้าตอนนี้...คงไม่มีอะไรหยุดทั้งสองคนได้แล้ว...
“ว้าย!” เสียงหญิงสาวหวีดร้องขึ้นหลังจากโดนผลักอย่างรุนแรง...แต่...ไม่ใช่แทยอนที่ผลักเธอ...
“เกะกะทางนะ”
“เธอเป็นใครยุ่งอะไรด้วย!” หญิงสาวโวยวายอย่างหัวเสียที่ใครไม่รู้มาขัดจังหวะ แทยอนพยายามเบิกตามองไปทาง
ผู้หญิงอีกคน
ใครน่ะ...จริงสิ...เรามากับซึลกินี่...
“พี่แทอยู่นี่เอง! ตกใจหมดออกมาไม่เจอพี่นึกว่าเข้าไปอ๊วกอีกนี่ก็รอจนคนในห้องน้ำออกมาหมดดันไม่ใช่พี่สักคนทำฉัน
ใจหายเลย” ซึลกิที่พึ่งมาถึงพูดไม่ยั้งด้วยความเป็นห่วง แทยอนหันไปเพ่งพินิจอีกทีก็เห็นว่าเป็นซึลกิจริงๆแต่เอ๊ะ....
แล้วเมื่อกี้...
“ฟานี่!?” แทยอนถึงกับตาสว่างแทบจะสร่างเมาทันทีเมื่อหันไปเจอกับทิฟฟานี่และผู้หญิงที่พึ่งนัวเนียด้วย
เมื่อกี้..ไม่ใช่ฝันฉันทำอะไรลงไปวะ...นี่ฟานี่เห็นหมดเลยรึเปล่า
ทิฟฟานี่จิกสายตาคมกริบไปให้ผู้หญิงคนนั้นราวกับจะสั่งให้ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ จากตอนแรกที่ฝ่ายนั้นกะจะเอาเรื่องกับ
ทิฟฟานี่ต่อแต่เมื่อหันมาเจอหน้าแทยอนที่กำลังซีดเป็นไก่ต้มก็พอจะเดาออกว่าคนที่มาขัดน่ะ.....เมียเค้าแน่ๆจึงรีบเดินจาก
ไปแม้อารมณ์จะค้างอยู่ไม่น้อย
“ฟะ ฟานี่แท...” ยังไม่ทันที่สมองจะคิดคำอธิบายเรื่องทั้งหมด ทิฟฟานี่ก็สะบัดหน้าไปมองทางซึลกิที่เธอจำหน้าได้ว่า
นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับแทยอนตอนเธอเดินไปครั้งแรก
“รู้จักหอที่แทยอนอยู่ไหม” น้ำเสียงเรียบเฉยท่าทางดูน่ากลัวทำให้ซึลกิรู้สึกประหม่าในการตอบขึ้นมาไม่น้อย
“อ๊ะ รู้ รู้จักค่ะ หอที่พี่แทพึ่งย้ายไปไม่นานนี้ใช่ไหมคะ” ทิฟฟานี่พยักหน้าและเปิดกระเป๋าถือหยิบเงินส่งให้ซึลกิ
“พาแทยอนกลับไปหอเค้าที ที่เหลือก็เป็นค่ารถกลับห้องเธอละกัน” ซึลกิรับเงินมาอย่างงงๆยังไม่ทันจะถามอะไรต่อ
ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับเดินผ่านหน้าแทยอนไปทันทีราวกับแทยอนเป็นธาตุอากาศ ไม่มีการเอ่ยถามเรื่องที่เกิดกับ
แทยอนสักนิด
“เดี๋ยว!ฟานี่! ฟา!” กว่าแทยอนจะได้สติออกวิ่งตามและส่งเสียงเรียกทิฟฟานี่ก็เดินหายเข้าไปท่ามกลางกลุ่มนักท่อง
ราตรีไปแล้วร่างเล็กล้มลงกับพื้นแต่ก็พยายามหยัดตัวขึ้นวิ่งตามทิฟฟานี่ ล้มลุกคลุกคลานอยู่อย่างนั้นจนซึลกิต้องมาช่วย
ประคองให้ยืนขึ้นได้อีกครั้ง
“พี่ไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวฉันพากลับหอ” ซึลกิจับแขนแทยอนขึ้นพาดบ่าตัวเองประคองตัวเดินออกมาจากทางเดิน
“ฟานี่ พาฉันไปหาฟานี่” แทยอนพูดซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้นจนซึลกิไม่รู้จะทำยังไงแต่ก็ต้องพากลับมาที่โต๊ะก่อนเพื่อบอก
พี่แอมเบอร์และพี่อิริคว่าจะพาแทยอนกลับก่อนทั้งสองคนจึงตกลงที่จะไปส่งแทยอนพร้อมกันด้วยความเป็นห่วงเพราะ
ตอนที่มาถึงที่โต๊ะก็เห็นแทยอนเมาหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว...
ซึลกิและแอมเบอร์ช่วยกันประคองแทยอนออกมานอกผับปล่อยให้อีริคไปรอโบกแทกซี่เพื่อกลับหอโดยมีสายตาคู่หนึ่งแอบ
มองอยู่ห่างๆ ทิฟฟานี่มองตามรถแท็กซี่ที่พวกซึลกินั่งไปจนลับสายตาก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอได้...ไม่นึกว่าคนที่เธอไว้ใจ...จะทำแบบนี้..
ดูจากสภาพอาจจะเพราะแทยอนเมามากแต่....
เธอเตือนเค้าแล้วนะ..
ในสภาพอารมณ์แบบนี้ถึงจะเป็นทิฟฟานี่..ก็ไม่สามารถทำงานต่อได้แล้ว..หัวใจร้อนดั่งไฟ หงุดหงิดกับภาพที่เห็น
ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นคนดูแลร้านให้พี่ซีวอนเมื่อกี้คงจัดการทั้งแม่คนนั้นและแทยอนไปแล้ว
ทิฟฟานี่นั่งรถกลับมาถึงคอนโดเธอฟาดกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนทิ้งตัวนั่งลงด้วยความหงุดหงิดที่ไม่จางหาย
อยากจะสลัดภาพที่เห็นออกไปให้สมองปลอดโปร่งให้หัวใจเธอกลับสู่ภาวะปกติแต่ก็ไม่สามารถทำได้
แทจะเป็นเด็กดีของฟานี่คนเดียวค่ะ
ยิ่งนึกถึงคำพูดที่เด็กเคยให้เอาไว้ยิ่งทำให้ทุกสิ่งย่ำแย่ลง ทิฟฟานี่ทุบมือลงบนโซฟาหลายครั้ง
ปากเรียกชื่ออีกคนซ้ำๆด้วยความโมโห....
ดวงตาหวานที่หมดซึ่งความหวานไปแล้วหลงเหลือแต่ความเกรี้ยวกราดอยู่ในนั้น ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากหยิบมือถือ
ในกระเป๋าขึ้นมาปิดเครื่อง แล้ววางมันทิ้งไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ไม่สนใจว่าใครจะติดต่อเธอไม่ได้บ้างเพราะว่าในตอนนี้
เธอต้องการอยู่คนเดียวให้เวลากับตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ให้ได้โดยเร็ว..แล้วกลับไปเป็นทิฟฟานี่คนเก่า....
ทิฟฟานี่ที่เข้มแข็ง...
ทิฟฟานี่ที่เป็นเสาหลักของครอบครัว...
ทิฟฟานี่ที่แคร์แต่...
ครอบครัวของเธอเท่านั้น
----------------------------------------------------------------------------------
งานเลี้ยงทุกงานย่อมมีวันสิ้นสุดดังเช่นโลกแห่งความฝันก็เช่นกัน...
“คิมแทยอน! ลุกเดี๋ยวนี้เลย! ลุก! วันนี้เปิดเทอมวันแรกแถมคาบแรกเป็นคาบของอาจารย์ชเวด้วยนะเว้ย ได้ยินมาว่า
อาจารย์คนนี้ชอบเช็คชื่อก่อนเรียนนะ ไปไม่ทันโดนตัดคะแนนเละแน่!” เพื่อนตัวสูงออกแรงกระชากผ้าห่มออกจากตัว
แทยอนพร้อมลงยันต์ที่ก้นเพื่อนด้วยเท้าเรียวอย่างหนักทำเอาร่างเล็กถึงกับร่วงจากเตียงหลังกระแทกพื้นจนต้องส่งเสียง
โอดครวญและลุกขึ้นมานั่ง
“อิมยุน! เจ็บนะเว้ย!”
“รีบไปเตรียมตัวเลยไอ้แทไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่ฟานี่! นับ1!” เพียงชื่อใครบางคนที่เพื่อนเอามาขู่ทำเอาคิมแทยอนส่งค้อน
ขวั่กให้แล้วรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำจัดการล้างหน้าแปรงฟันออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วแสง
พวกแทยอนกลับมาใช้ชีวิตนักศึกษาในเทอมที่สองเหมือนปกติแต่...มันมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
“เฮ้อ ดีนะมาทัน” ยุนอาทรุดลงที่นั่งหลังห้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าอาจารย์ยังไม่มาแทยอนที่นั่งข้างๆ
เพื่อนก็หยิบเอานมกับขนมปังที่ใส่ไว้ในกระเป๋าออกมากินทันที ขณะที่แทยอนกินอยู่ก็เห็นสายตาเพื่อนๆผู้หญิงในคลาส
หลายคนหันมามองเธอเป็นแล้วหันกลับไปซุบซิบกันต่อ
เรียวคิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อหันไปหายุนอาก็พบว่าเพื่อนทำหน้างงอยู่เช่นกัน
“ยุนอา...แกว่ามันแปลกๆไหม มีอะไรติดที่หน้าฉันหรือเปล่าวะ” แทยอนถามเพื่อนด้วยเสียงเบาๆแล้วกัดขนมปังกินต่อ
“ไม่นะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน สายตาไม่เหมือนแบบที่เคยมองพวกเราอย่างปลื้มๆเลยว่ะ” สาวๆในคลาสบางคนที่หันมา
มองสบตากับพวกแทยอนพอดีก็รีบหันกลับ แทยอนมองอย่างหัวเสียติดใจแต่ก็ทำได้แค่ระบายอารมณ์กัดขนมปังในมือ
อย่างแรงจนหมดชิ้นแล้วดูดนมกล่องหมดในครั้งเดียว แสงไฟจากหน้าจอมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสว่างวาบแจ้งเตือนว่ามีคน
แชทเข้ามาจึงละความสนใจรอบกายมาสนใจข้อความตรงหน้าแทน
ตัวเล็กไปเรียนหรือเปล่า วันแรกไม่ได้โดดใช่ไหม
แทยอนอ่านข้อความแล้วอดยิ้มกับความใส่ใจของอีกคนไม่ได้จึงเปลี่ยนเป็นโหมดกล้องหันหน้าไปทางหลังห้องยกมือถือขึ้น
ถ่ายเซลฟี่เพื่อให้เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องเรียนแล้วส่งกลับไปให้ทิฟฟานี่ หญิงสาวหลังได้รับรูปก็ส่ายหัวน้อยๆด้วยความ
เอ็นดูกับใบหน้าแสนกวนที่ดูยังไม่ตื่นดีนั่นช่างน่ารักซะเหลือเกิน ทิฟฟานี่เปลี่ยนหน้าจอไปอัลบั้มรูปเช็คตารางเรียนของ
แทยอนวันนี้แล้วกลับมาหน้าจอแชทอีกครั้ง
ดีมากคนเก่งของฟานี่ ไว้เจอกันคืนนี้นะคะ
หลังตอบข้อความกลับแล้วจึงวางมือถือลงและหันไปคุยกับยุนอา
“เออยุนวันนี้ตกลงกี่คนที่จะไปจะได้บอกฟานี่จองโต๊ะให้ถูก” ยุนอาทำหน้าคิดพร้อมนับนิ้วไปด้วย
“สี่คน”
“ทำไมสี่วะ ฉัน รุ่นน้องฉัน แก พี่แอมเบอร์ พี่อิริค เมียแกไปไหม? ไม่ไปก็ห้าดิ” แทยอนถึงกับต้องไล่นับใหม่เมื่อรู้สึกว่า
จำนวนคนมันน้อยแปลกๆ
“คือ....ฉันไปไม่ได้ว่ะ”
“เอ้า! แล้วเมื่อวานตกลงกันซะดิบดี”
“ก็ คือ...สิก้าส่งข้อความมาเมื่อเช้าก่อนแกตื่น วันนี้เค้าจะพาฉันไปแนะนำกับเพื่อนๆเค้าน่ะสิ โทษทีนะเว้ยแท”
“นี่ถ้าฉันไม่ถามแกก็จะไม่บอกจนถึงเวลาเลยใช่ไหมเนี่ยห๊ะ” แทยอนกระทุ้งข้อศอกใส่ยุนอาด้วยความหมั่นไส้แต่ก็โดนยุนอา
ศอกกลับมา ทั้งคู่กระทุ้งศอกใส่กันไปมาจนอาจารย์เข้ามาในห้องใช้สมุดเช็คชื่อวางบนโต๊ะ
ปึ้ง!
เสียงสมุดเช็คชื่อกระแทกลงโต๊ะเสียงดังลั่นให้ทั้งคลาสเงียบเสียงหยุดการกระทำทุกอย่าง สายตาอาจารย์ชเวที่ขึ้นชื่อเรื่อง
ความดุมองไปทั่วห้องเมื่อเห็นนักศึกษานั่งเรียบร้อยจึงเปิดสมุดเช็คชื่อขึ้นมาขานชื่อทีละคนจนมาถึงชื่อที่มีดอกจันทร์ไว้
หน้าชื่อ
“คิมแทยอน”
“ค่า~”
“ขานรับให้มันดีๆหน่อย แล้วบอกไว้เลยนะว่าคาบของฉันห้ามเธอขาดลามาสายแม้แต่ครั้งเดียวไม่งั้นปรับตก”
“ห๊ะ!?” แทยอนออกเสียงดังด้วยความตกใจ
“มีปัญหาอะไรรึเปล่านักศึกษาคิม?”
“เอ่อ...ไม่ ไม่มีค่ะ” แทยอนทำหน้าจ๋อยเมื่อเจอสายตาสุดเฮี้ยบมองมา ยุนอาก้มหน้าแอบหัวเราะเพื่อนด้วยความสะใจ
อาจารย์ชเวเช็คชื่อต่อจนถึงชื่อที่มีดอกจันทร์อีกคนหนึ่ง
“อิมยุนอา”
“ค่ะ!” ยุนอายกมือขึ้นพร้อมขานรับด้วยความกระฉับกระเฉง อาจารย์ชเวหันมามองหน้ายุนอาที่ยิ้มให้ตาใส
“เธอก็เหมือนกันนะอิมยุนอา ขาดเรียนหรือสายวิชาฉันแม้แต่ครั้งเดียวปรับตก” อาจารย์ชเวบอกแล้วก้มหน้าเรียกชื่อ
นักศึกษาคนต่อไปทำยุนอายกมือค้างอ้าปากหวอด้วยความคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะโดนด้วย แทยอนจึงเป็นฝ่ายหันมามอง
เพื่อนด้วยสายตายียวนกวนฝ่าเท้าเยาะเย้ยว่าไม่ได้โดนหมายหัวแค่คนเดียวบ้างและดูเหมือนนอกจากพวกเธอแล้วเพื่อนใน
คลาสคนอื่นไม่มีใครเจออาจารย์ชเวเตือนเลยอาจจะเพราะชื่อเสียงหรือว่าจะเรียกว่าชื่อเสียในเรื่องความเกเรของพวกเธอ
ไปเข้าหูอาจารย์เค้าถึงได้โดนหมายหัวซะล่ะมั้ง
ตลอดทั้งคาบของอาจารย์ชเวแทยอนและยุนอาโดนเพ่งเล็งอย่างหนักแค่สองเพื่อนซี้ฟุบหน้าลงโต๊ะได้ไม่ถึงวิก็ได้ยินเสียง
อาจารย์ชเวตะโกนดังจากหน้าห้อง
“คิมแทยอน! อิมยุนอา! ห้ามหลับ! แล้วก็ย้ายที่นั่งมาตรงนี้เลยเดี๋ยวนี้!” ทั้งสองคนทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นที่นั่งที่
อาจารย์ชเวชี้ไปคือโต๊ะหน้าสุดทางซ้ายมือของอาจารย์ชเวที่ถูกเว้นไว้ไม่มีใครนั่ง แทยอนและยุนอาค่อยๆเก็บของเดิน
ย้ายมานั่งที่ด้านหน้าตามสั่งในขณะที่เดินผ่านอาจารย์ชเวก็เจอชีทในมืออาจารย์ฟาดเข้ากระหม่อมไปคนละที
“ต่อไปคาบของฉันพวกเธอต้องมานั่งด้านหน้า ไม่งั้นหักคะแนน”
“โหอาจารย์” แทยอนทำเสียงโอดครวญก่อนจะโดนมือยุนอาปิดปากไว้ไม่ให้เถียงกับอาจารย์
“พวกเราจะทำตามค่ะอาจารย์” ยุนอายิ้มแห้งตอบรับแทนเพื่อน คาบนี้คงเป็นคาบที่กล้ำกลืนฝืนทนที่สุดสำหรับแทยอนและ
ยุนอาแล้ว ไม่เคยเจออาจารย์คนไหนเฮี้ยบกับพวกเธอแบบอาจารย์ชเวคนนี้เลย ถึงจะได้ยินข่าวลือมาว่าดุนักหนาแต่ไม่นึก
ว่าจะเจอกับตัวเองแบบนี้ เสียงสัญญาณหมดคาบเหมือนเสียงระฆังจากสรวงสวรรค์ทำแทยอนกำหมัดออกท่าดีใจที่หมด
เวลาเรียนกับอาจารย์ชเวแล้ว
“คราวหน้าต้นชั่วโมงจะมีเทสย่อยนะแค่นี้ล่ะ” หลังอาจารย์ชเวพูดจบแล้วเดินออกจากห้องทั้งคลาสต่างพากันส่งเสียงร้อง
โอดครวญรวมถึงพวกแทยอนก็ทำหน้าแหยงออกมา นี่แค่พึ่งเปิดเทอมวันแรกคาบแรกที่เรียนก็ทำให้ขี้เกียจหนักไปใหญ่
“คาบต่อไปคงไม่เป็นแบบคาบนี้นะ” แทยอนบ่นแล้วลุกจากที่เดินกลับไปโต๊ะหลังห้องพร้อมกับยุนอาอีกครั้ง ดีหน่อยที่คาบต่อไปอาจารย์ไม่ได้เคร่งครัดนักทำให้สองเพื่อนซี้ทำตัวสบายได้เช่นเดิมจนถึงช่วงว่างตอนกลางวันก่อนเรียนคาบบ่ายยุนอากับแทยอนก็ชวน
กันออกไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัยเพราะมีเวลาพอสมควร
“พวกแทยอนไปแล้วอ่ะ ไม่กล้าถามเลย”
“นั่นสิ รอคาบบ่ายถามดีไหม” พวกผู้หญิงในคลาสเดียวกับแทยอนยังนั่งจับกลุ่มอยู่ในห้องคุยกันถึงประเด็นสำคัญราวกับ
เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาไอจีของทั้งสองคนแปลกไป...มีรูปคู่กับผู้หญิงคนเดิมลงในไอจีของ
พวกเค้าตลอดและถ้าพวกเธอจำไม่ผิด เป็นคนที่แทยอนและยุนอาเคยพามาเข้าเรียนด้วยก่อนหน้านั้น....
“ยุนอาตอนนั้นก็พูดอยู่นะรายนั้นอาจจะคบกันแล้วจริงๆแต่ของแทยอนสิคิดว่าไง”
“แต่ของแทยอนถึงจะลงก็ไม่ได้มากมายเหมือนของยุนอานะ ฉันว่าอาจจะถ่ายลงเฉยๆก็ได้” พวกสาวๆถกกันไปมาก็ยังคิด
ไม่ตกเมื่อตอนก่อนเข้าเรียนอยากจะถามแต่พวกเธอก็ไม่มีความกล้าต่างคนต่างเกี่ยงกันให้อีกคนไปถามจนพลาดทั้งหมด
แต่คงมีบางส่วนที่นั่งอยู่บริเวณด้านหน้าของมหาวิทยาลัยจะได้รับความกระจ่างจากหนึ่งในประเด็นที่กำลังสงสัยกันก่อน
พวกสาวๆในคลาสแทยอนเป็นแน่...
“สิก้า!” ยุนอาวิ่งหน้าตั้งไปทางเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อเห็นแฟนยืนรออยู่ด้วยความแปลกใจและอดดีใจที่ไม่ได้ทึ่แฟนเธอก็มา
โผล่อยู่ตรงหน้าทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลานัดกันซะงั้น
“แหมๆ ตัวจะห่างกันไม่ได้เหรอไงเนี่ยสองคนนี้” แทยอนที่เดินตามหลังมาช้าๆแอบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวจนเพื่อนตัวเองวิ่ง
ไปถึงตัวเจสสิก้าแล้วแต่ก่อนที่แทยอนจะเดินไปถึงที่เพื่อนรออยู่ก็เหลือบไปเจอใครบางคนก่อน
“ซอฮยอน! จะไปไหนเหรอ!” แทยอนตะโกนเรียกจูฮยอนเอาไว้เมื่อเจ้าตัวหันมาเจอจึงเปลี่ยนทิศทางที่กำลังจะไปเป็นเดิน
เข้ามาหาแทยอนแทน
“ฉันกำลังจะไปโรงอาหารน่ะ แทยอนเรียนเสร็จหมดแล้วเหรอวันนี้”
“เปล่าหรอกกำลังจะไปหาอะไรกินข้างนอกน่ะ ไปด้วยกันสิ”
“ไปกันสองคนเหรอ?”
“โน่นแหนะ ไปกับยุนอาไม่แน่ใจแฟนมันจะไปด้วยไหม” แทยอนชี้ให้จูฮยอนดู ยุนอาหันมาเห็นพอดีจึงส่งยิ้มกว้างและโบก
มือทักทาย
“ยุนให้ซอฮยอนไปกินข้าวกับพวกเราด้วยนะ”
“เออไปดิๆ กินหลายคนสนุกดี เดี๋ยวจะมาว่าฉันมัวแต่คุยกับแฟนไม่สนใจแกอีก”
“ซอฮยอนมาเร็วไปกินข้าวกัน!” แทยอนหันไปเรียกอีกคนให้เดินตามมาแต่ท่าทางเค้าดูอึกอักเกรงๆอย่างบอกไม่ถูกแทยอน
จึงเดินกลับไปหาจูฮยอนและจับข้อมือดึงตัวให้เดินมาด้วยกัน
“แทยอน เดี๋ยวก่อน” เมื่อเดินเข้าไปใกล้ยุนอามากขึ้นจูฮยอนก็ขืนตัวและหยุดเดินซะดื้อๆ ทำให้ยุนอาที่ยืนรออยู่ทำหน้าฉงน
“ซอฮยอนอาไปด้วยกันเถอะแฟนยุนถึงหน้าตาจะดูไม่เป็นมิตรแต่น่ารักมากเลยนะ” ยุนอาตะโกนพูดกับจูฮยอนประกาศคำว่า
แฟนออกมาชัดจนสาวๆบางคนที่เดินผ่านได้ยินถึงกับเหลียวไปมองหน้าผู้หญิงที่ยืนข้างกายยุนอาเป็นตาเดียว
“ย่าห์! นี่ชมสิก้าหรือแอบด่ากันแน่คะยุน” เจสสิก้าตีไหล่ยุนอาทำเอายุนอาหัวเราะร่าก่อนจะหันไปกวักมือเรียกจูฮยอนให้
มาไวๆ
“ไปเถอะซอฮยอน แฟนไอ้ยุนไม่มีไรหรอก” แทยอนกระตุกข้อมือจูฮยอนเบาๆ ยุนอาเห็นท่าจูฮยอนไม่ยอมเดินมาหาสักทีก็
เลยเป็นฝ่ายเดินไปหาเองโดยปล่อยให้เจสสิก้ารอยืนอยู่ที่เดิม
“ซอฮยอนไปด้วยกันนะ” ยุนอาส่งยิ้มกว้างก่อนจะจับข้อมืออีกข้างของจูฮยอนไว้
“หนีไม่ได้แล้วนะ” แทยอนหัวเราะทำให้จูฮยอนก้มหน้างุดไม่กล้าขัดใจอีก พวกเค้าจึงพาจูฮยอนเดินไปพร้อมๆกับพวกเธอ
เจสสิก้ายืนมองดูทั้งสามคนเดินกลับมาด้วยกันแต่สายตากลับจับจ้องไปยังหญิงสาวที่เธอไม่รู้จัก ถึงแม้ยุนอาจะพูดชัดเจน
แต่ทำไม..ถึงรู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้ยังไงชอบกล
เพื่อน...ทำไมต้องดูเขินอายอะไรขนาดนั้นด้วยแค่ยุนอาชวนไปกินข้าวด้วยกัน...
เมื่อสองเพื่อนซี้ลากตัวจูฮยอนมาที่เจสสิก้ายืนรออยู่ เจสสิก้าก็ดึงตัวยุนอาไปควงแขนและเดินไปก่อนปล่อยให้จูฮยอนเดิน
ตามหลังมากับแทยอน
จูฮยอนเงยหน้ามองหน้าแทยอนแล้วหันไปมองตามแผ่นหลังของยุนอาที่เดินห่างออกไปจึงได้แต่เดินก้มหน้าตามพวกเค้า
ไปเงียบๆ ใบหน้าเห่อร้อนจนเจ้าตัวสามารถรับรู้ได้
ซอจูฮยอน ใจเย็นๆหน่อย...เรื่องแค่นี้เอง ใจเย็นๆหน่อยๆสิ โธ่หัวใจก็เลิกเต้นเร็วขนาดนี้ได้ไหมเนี่ย...
เจสสิก้าที่เดินควงกับยุนอาแอบหันไปมองจูฮยอนนิดๆแล้วชวนยุนอาคุยต่อไม่ให้แฟนจับสังเกตเธอได้ บางที...เธออาจจะ
คิดมากไป...ท่าทางเพื่อนของยุนอาเป็นคนเรียบร้อยเงียบๆอาจจะนิสัยขี้อายด้วยก็เป็นได้ยิ่งเจอคนไม่คุ้นอย่างเธออีก...
เฮ้อ คิดมากไปก็เท่านั้นนะเจสสิก้า ตอนนี้สนใจแต่ยุนอาก็พอแล้วนี่ ยุนอาก็ไม่ใช่คนจะนอกใจเธออยู่แล้วด้วยนี่นะ
ออกจะซื่อตรงต่อหัวใจตัวเองขนาดนี้ ช่างเถอะๆเอาเวลาคิดบ้าบอใช้เวลากับยุนอาซะดีกว่า
ทุกครั้งทุกคราเมื่อเจสสิก้ากับยุนอาอยู่ด้วยกันแทยอนนั้นเหมือนจะอยู่นอกโลกของทั้งสองคนซะทุกที ดีที่เห็นจูฮยอนก่อน
เลยลากมาเป็นเพื่อนได้ไม่งั้นก็หมาหัวเน่าดีๆนี่แหละแทยอนเอ้ย ทั้งสี่ทานอาหารกันอย่างสบายๆแต่ก็ไม่เอื่อยเฉื่อยจน
เกินไปเพราะเวลาที่มีจำกัดเมื่อหมดช่วงกลางวันเจสสิก้าก็แยกตัวกลับไปที่คอนโด
“ไปนะยุนอาแทยอนไว้เจอกันใหม่” ทางจูฮยอนเองก็เอ่ยลาเพื่อนทั้งสองคนแล้วแยกไปเรียนของคณะตัวเอง
“อ๊ะ ซอ...” แทยอนเหมือนจะนึกอะไรได้จะเรียกเค้าไว้แต่ก็อีกใจก็ลังเลเลยหยุดซะดื้อๆ
“อะไรแท? ซอฮยอนลืมอะไรไว้รึเปล่าให้ฉันตะโกนเรียกไหมพึ่งเดินไปถึงนั่นเอง”
“ไม่ต้องๆ ตอนแรกฉันว่าจะชวนซอฮยอนไปผับด้วยแต่คิดแล้วคงจะไม่ดีเท่าไหร่ไม่ดีกว่า”
“เออแกก็คิดอะไร ซอฮยอนไม่เข้าผับหรอกชวนไปอันตรายเดี๋ยวเจอใครหลอกไปตอนเผลอๆทำไง”
“ก็ใช่ไง” แทยอนตอบรับ ถึงยังไงจูฮยอนก็เป็นเพื่อนมัธยมของพวกเธอ จึงไม่อยากทำให้อนาคตเค้าเสียหายหากชวนไป
แล้วดูแลเค้าได้ไม่ดี
ทั้งสองกลับไปเรียนต่อจนหมดคาบเรียนทุกวิชาของวันเปิดเทอมวันแรกก็พากันกลับไปที่หอ แทยอนล้มตัวลงที่นอนทันทีที่
ถึงห้อง รู้สึกเหนื่อยล้ากับการเรียนแม้ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนก็เถอะส่วนยุนอานั้นก็รีบเก็บของอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่รวมถึง
เตรียมกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าเตรียมไปค้างคอนโดเจสสิก้าคืนนี้เพราะพรุ่งนี้พวกเธอไม่มีเรียนกัน หลังจากยุนอาออกจากหอไป
แล้วแทยอนยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม มือเล็กเอื้อมหยิบมือถือตั้งนาฬิกาปลุกอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้แล้ววางมือถือไว้ใกล้ตัว
ก่อนปิดตาลงช้าๆ
แทยอนนอนหลับไปได้เกือบชั่วโมงแต่ก่อนจะถึงเวลาที่ตั้งปลุกไว้เสียงมือถือดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องเอื้อมมือไปรับสาย
“ฮัลโหล” เสียงงัวเงียติดหงุดหงิดเล็กน้อย
“หลับอยู่เหรอ ตื่นได้แล้วมั้ง” ทิฟฟานี่บอกแล้วหัวเราะคิกคัก แทยอนเลื่อนสายตาไปมองเวลาก็ใกล้เวลาที่ต้องตื่นแล้วก็
ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
“รู้แล้วน่าไม่ไปหาฟานี่สายหรอก”
“ไม่ต้องมาหาฟานี่แล้วตัวเล็ก”
“เอ้า ทำไมอ่ะฟานี่ไม่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอ” แทยอนถามแล้วก็ไม่มีเสียงอีกฝ่ายตอบกลับจนสายตัดไป
อะไรวะ สายหลุดเฉยเลย
แทยอนกำลังจะโทรกลับหาทิฟฟานี่แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อน อะไรมันก็ดูขัดจังหวะไปหมดวะแทยอนเดินไปเปิด
ประตูห้องด้วยความหงุดหงิด
“เซอร์ไพรส์! ฮ่าๆ” ทิฟฟานี่ยิ้มจนตาปิดหัวเราะอย่างสดใสปล่อยให้แทยอนยืนทำหน้างงอยู่ตรงประตู
“ฟานี่ ทำไม” แทยอนยังไม่ทันได้ถามจบทิฟฟานี่ก็ดันตัวเธอถอยหลังแล้วเดินเข้ามาในห้องเสียเอง
หญิงสาวเข้ามาจัดแจงกางโต๊ะพับสำหรับไว้เป็นที่กินข้าวประจำของแทยอนแล้ววางถุงอาหารที่เธอซื้อเข้ามา แค่เห็นโลโก้
แทยอนก็รู้เลยว่าทิฟฟานี่ซื้ออะไรมาให้ คนตัวเล็กรีบลงมานั่งอย่างรวดเร็วเอื้อมมือออกมาหมายจะเปิดถุงออกแต่มือเรียวก็
คว้าถุงนั้นไปก่อน
“เห็นไก่ทอดดีกว่าฟานี่เหรอน่าน้อยใจจัง”
“แหม...ฟานี่ก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วสิคะ” แทยอนรีบเอ่ยเสียงหวานเอาใจคนข้างๆแล้วหันไปโอบร่างหญิงสาวเข้ามาแนบ
ชิดใบหน้าฝังลงหัวไหล่เนียนขาวจนได้กลิ่นหอมเย้ายวนจากร่างกายทิฟฟานี่จนอยากจะเปลี่ยนใจมากินเค้าแทนไก่แล้วล่ะ
ตอนนี้ มือข้างหนึ่งเผลอเลื่อนขึ้นมากอบกุมหน้าอกคนในอ้อมกอดทำให้หญิงสาวมีรู้สึกหวาบหวิวตามแต่ยังไงก็มีสติมากกว่า
แทยอน
“เดี๋ยวเถอะนัดเพื่อนไว้ด้วยไม่ใช่เหรอรีบกินข้าวรีบแต่งตัวเลยนะ ซนจริงๆเลย” ทิฟฟานี่ดึงมือแทยอนออกแล้วหันมาจัดการ
กับถุงตรงหน้า เธอซื้อทั้งไก่ทอดแล้วก็คิมบับมากลัวว่าซื้อแต่ไก่มาแทยอนจะไม่อิ่ม คนตัวเล็กทำหน้าบึ้งมองทิฟฟานี่จัดการ
วางโน่นนี่ออกมาให้ก่อนมือเรียวนั้นจะหยิบไก่ออกมาฉีกเนื้อชิ้นพอดีมือ
“อ้ามม” แทยอนหันมามองทิฟฟานี่ยิ้มหวานตาปิดรอให้เธออ้าปากกินไก่ในมือ สายตาดูลังเลที่จะกินจนคนป้อนรู้สึกได้
“ทำไมคะ ไม่อยากกินเหรอ”
อยากสิ...อยากกินเธอมากเลย
แทยอนสบตากับทิฟฟานี่ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปงับเนื้อไก่ในมือทิฟฟานี่แล้วหันไปหยิบไก่มากินเองตามด้วยคิมบับ
อีกชิ้น ทิฟฟานี่ลอบมองคนตัวเล็กกินอย่างเอร็ดอร่อยจึงเริ่มกินบ้าง มื้อเย็นในช่วงเวลาเล็กๆด้วยกันที่หออาจดูธรรมดาแต่ก็
เต็มไปด้วยความสุข ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำให้แทยอนรู้สึกว่ามันอบอุ่นราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ
ทิฟฟานี่เปรียบเสมือนอากาศสำหรับคิมแทยอนดีๆนี่เอง.....
“แทไปหาเพื่อนเลยนะ ฟานี่ไปดูงานก่อน” พอมาถึงที่ผับทิฟฟานี่ก็ขอตัวไปทางหลังร้านปล่อยให้แทยอนเดินไปที่โต๊ะที่
จองเอาไว้ซึ่งพี่แอมเบอร์และพี่อิริคนั่งรออยู่แล้ว
“โย่แทยอน” พี่อิริคเอ่ยทักทายแทยอนที่เดินมาถึงโต๊ะหลังจากเค้าเองที่ขาดการมาสังสรรค์พักใหญ่ด้วยเพราะยุ่งๆกับงาน
พิเศษวันนี้พึ่งจะว่างเลยมาได้สักที
“ทำไมไม่พานางฟ้าของพี่มาด้วยล่ะแทยอน” พี่แอมเบอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเสียดายเพราะเหมือนจะเห็นทิฟฟานี่แว่บๆ
ก่อนแทยอนจะเดินมาถึงโต๊ะ
“ฟานี่มีงานต้องทำน่ะพี่ ตอนนี้เค้ามาทำงานที่ผับนี่บ้างบางวัน” แทยอนรีบหาข้ออ้างขึ้นมาอธิบายไว้ก่อนเผื่อใครจะสงสัย
ยังไงก็ไม่อยากเล่ารายละเอียดเยอะแยะให้คนอื่นที่ไม่สนิทชิดเชื้อกับฟานี่รู้ถึงเรื่องนั้น....เรื่องที่ฟานี่เป็นเด็กเสี่ยที่เป็น
เจ้าของผับแห่งนี้
“อ้าวยุนอาล่ะแทยอน” อิริคถามขึ้นมาอีก เค้าอุตส่าห์มาได้ทั้งทีกลับไม่เห็นหน้ารุ่นน้องคนสนิทของเค้าอีกคน
“แฟนพาไปเปิดตัวกับพวกเพื่อนเค้าน่ะพี่”
“จริงดิ ยุนอายอมมีแฟนกับเค้าแล้วเหรอ” แทยอนยิ้มรับเป็นคำตอบก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่เห็นรุ่นน้องของเธอเลยจึงส่งแชท
ไปถาม ระหว่างที่พวกพี่สั่งเครื่องดื่มและกับแกล้มไปแทยอนก็ต้องคอยมองหาว่ารุ่นน้องเธอมาหรือยังจนเกือบจะลุกไป
ข้างนอกเพื่อโทรหาก็เห็นเค้ามาพอดี
“ซึลกิ! ซึลกิ!!!” แทยอนยืนชูมือสูงพร้อมตะโกนสุดเสียงจนน้องเธอมองมาเห็น
“ขอโทษนะพี่ที่มาช้า ฉันไม่เคยมาผับนี้อ่ะ”
“เออไม่เป็นไรๆ นี่พี่แอมเบอร์นะ แล้วนี่พี่อิริค นี่คังซึลกิรุ่นน้องแทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเองพี่” แทยอนแนะนำให้รู้จักกันหมด
ซึลกิเองก้มหัวให้รุ่นพี่ทั้งสองด้วยความเคารพ
“รุ่นน้องตั้งแต่สมัยมัธยม? ทำไมแกพึ่งพามาเนี่ยเมื่อก่อนไม่เคยเห็นชวนน้องมาด้วยเลย” แอมเบอร์ถามด้วยความสงสัย
“ฉันทำงานพิเศษเล่นดนตรีตามร้านน่ะค่ะ พอดีออกจากงานช่วงนี้เลยว่าง” ซึลกิตอบให้แอมเบอร์เข้าใจด้วยตัวเองพอดีกับ
พนักงานยกของที่สั่งมาให้พอดี
“นั้นถือว่าต้อนรับเด็กใหม่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” อิริคที่เป็นผู้ชายคนเดียวในโต๊ะกำหมัดยกขึ้นพูดด้วยความหนักแน่นเรียกเสียง
ปรบมือรัวๆจากแอมเบอร์และแทยอนได้อย่างดี
“เหยพี่ นี่สั่งอะไรมาเยอะแยะเนี่ย” แทยอนดูมองดูบนโต๊ะมีทั้งเหล้า ว้อดก้า เบียร์ สไปร์ทแถมโซจูเข้าไปอี๊ก
“อิริคฉันบอกแกแล้วเห็นไหม แกไม่ได้มาดื่มกับพวกฉันนานน้องมันลืมหมดแล้วเนี่ย” อิริคส่ายหัวจุ๊ปากแกล้งทำเป็นเสียใจ
ก่อนจะเริ่มจัดการผสมเหล้าลงแก้วตรงหน้าตัวเอง
“แทยอน...แกลืมการแข่งขันเทพดริ้งของพวกเราแล้วเหรอ” อิริคเกริ่นเรียกความจำรุ่นน้องคนสนิทจนแทยอนทำหน้าแหยง
“พี่! นี่น้องฉันมาครั้งแรกนะมันคอไม่แข็งพอที่จะแข่งกับพวกเราหรอก” แทยอนรีบออกตัวปกป้องน้องในทันที
“อ่ะๆ นั้นเว้นซึลกิคน เหลือพวกเราสามคนแข่งกัน โอเค๊?” อิริคเสนอขึ้นอีกครั้งแทยอนจึงยอมตกลงเพราะนานๆรุ่นพี่คนนี้จะ
โผล่หน้ามาเจอกันซักที
“โอเคพี่เปิดงานเลยนะ” อิริคที่ผสมเหล้าเสร็จดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วก่อนจะจัดการผสมให้แอมเบอร์เป็นคนต่อไป
ผ่านไป1 รอบสีหน้าทุกคนยังดูปกติกันอยู่และนั่งคุยถามถึงสารทุกข์สุกดิบของแต่ละคนกันไปเรื่อยเปื่อยมีซึลกิที่นั่งฟังบางที
ก็ร่วมวงคุยด้วยในมือถือแก้วเหล้าเพียวๆเท่านั้นไม่ผสมเหมือนพวกพี่ ด้านทิฟฟานี่ที่เดินออกมาจากหลังร้านมองไปที่โต๊ะ
แทยอนนั่งก็ต้องส่ายหัวดูจากของที่โต๊ะนั้นมีคาดว่าคืนนี้เด็กเธอคงจะน็อคแน่ๆ
“ชน!” แอมเบอร์อิริคแทยอนชนแก้วกันแล้วยกดื่มหมดแก้วอีกครั้ง มือเรียวรวบเอวแทยอนไว้จากด้านหลัง
“เดี๋ยวก็เมาหรอกแท” ทิฟฟานี่กระซิบข้างหูแทยอนโดยมีสายตาแอมเบอร์และอิริคมองทิฟฟานี่ด้วยแววตาวิ้บวั้บผิดกับ
ซึลกิที่มองหญิงสาวอย่างสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับรุ่นพี่ของเธอ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าแทคอแข็งฟานี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ” ทิฟฟานี่มองขวดเหล้าขวดว้อดก้าบนโต๊ะก่อนจะเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“กินหนักไปคอแข็งแค่ไหนก็เมาได้เหมือนกันนะตัวเล็ก”
“อืม แทรู้ ฟานี่นั่นแหละต้องระวัง” ทิฟฟานี่ถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจนัก
“เดี๋ยวฟานี่จะมาหาอีกทีละกัน” พอทิฟฟานี่พูดจบก็เดินไปทันทีทำให้แทยอนแอบรู้สึกไม่ดีที่เหมือนโดนเค้าเมินใส่
“พี่แท เมื่อกี้ใครอ่ะ แฟนพี่เหรอ” ซึลกิรีบถามด้วยความอยากรู้แต่แทยอนก็มีท่าอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“อะไรไอ้แท ป่านนี้แล้วจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าอีกเหรอ” แอมเบอร์ทุบโต๊ะถามด้วยความหัวเสีย
คือไม่ได้เองแต่แกจะมากั๊กเหมือนเป็นของตัวเองแบบนี้ไม่ได้ พี่ก็อยากได้นะเว้ย
แอมเบอร์ยังคงฝังใจเล็กๆที่ให้แทยอนไปขอเบอร์ทิฟฟานี่ให้แต่มันดันได้ไปเองซะอย่างนั้น
“ก็...คนพิเศษของแท” อิริคฟังแล้วหัวเราะ
“แอมเลิกคาดคั้นแทมันได้ล่ะยังไงแกก็ไม่ได้หรอกดูสาวเค้ามากอดแทต่อหน้าต่อตาขนาดนั้น มาๆดื่มต่อ” อิริคตัดบทให้
ทุกคนกลับมาที่การแข่งดื่มกันอีกครั้ง ทุกครั้งทุกคราที่มีการแข่งดื่มกันคนที่ชนะมักจะเป็นอิริคไม่ก็แอมเบอร์สลับกันถ้า
เทียบกับพวกพี่แล้วยังไงแทยอน...ก็แพ้ก่อนเสมอ
ภาพที่เริ่มเบลอมองเห็นอะไรไม่ค่อยจะชัดนอกจากแสงไฟที่เปิดวิบวับในผับ สมองรู้สึกตื้อๆ ร่างกายหนักไปหมด
สติเริ่มลางเลือนเข้าไปทุกที หลังจากดื่มกันไปได้พักใหญ่แทยอนก็เริ่มออกอาการไม่ไหวขึ้นมาซะแล้ว..
“พี่แท ไปไหนอ่ะ” แทยอนเพียงชี้ไปทางที่จะไปห้องน้ำ แม้แต่คำพูดง่ายๆตอนนี้ก็ไม่สามารถตอบซึลกิได้
“ไหวไหมแท พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” แอมเบอร์ที่ยังดูปกติเห็นอาการแทยอนแล้วก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงแต่เจ้าตัวก็ยกมือ
ขึ้นมาทำท่าโอเคบอกให้พี่แอมเบอร์วางใจแล้วค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ
“ฉันว่า ฉันไปดูพี่แทดีกว่าค่ะ” ซึลกิบอกแล้วรีบลุกจากโต๊ะวิ่งตามไปประคองแทยอนเดินไปห้องน้ำ แอมเบอร์และอิริคมอง
หน้ากันแล้วยิ้มอย่างท้าทายใส่กันว่าตอนนี้เหลือแค่พวกเค้าแล้วคืนนี้...ใครจะเป็นผู้ชนะ!
อุ...แหวะ
โอ๊ก!!
เสียงอาเจียนดังลั่นห้องน้ำ ซึลกิที่ตามมาคอยลูบหลังและจับแขนพี่แทยอนไว้กันนางจะหมดแรงหน้าทิ่มลงไปในโถซะก่อน
“พี่แทรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมไปล้างหน้านะ” แทยอนพยักหน้ารับปล่อยให้ซึลกิช่วยพยุงตัวขึ้นมาแล้วพาเดินไปที่อ่างล้างมือ
“พี่ยืนไหวไหม ฉันปวดฉี่อ่ะรอแป๊บนึงนะ” แทยอนยกมือบอกตัวเองไหวปล่อยให้น้องไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวเองก็พยายาม
ตั้งสติเปิดน้ำล้างหน้าล้างปากเองเพราะความที่ยังเมาอยู่ทำให้แทยอนลืมไปว่าเมื่อกี้ตัวเองมากับซึลกิอยู่ดีๆก็เดินโซเซออก
จากห้องน้ำไปคนเดียว มือเล็กค้ำพยุงตัวกับผนังไปเรื่อยๆแต่ก็เซไปชนคนอื่นเข้าจนได้
“อะไรเนี่ย!” หญิงสาวที่โดนชนรีบผลักแทยอนออกจนร่างไปชนกับกำแพงแล้วทรุดลงไปนั่งที่พื้น
อ่าห์....มึนไปหมดเลย...นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน...
เสียงรองเท้าส้นสูงเข้ามาใกล้แล้วหยุดตรงหน้าแทยอน
“ยืนไหวไหม” แทยอนค่อยๆลุกขึ้นมายืนด้วยความช่วยเหลือของเจ้าของเสียง เมื่อดวงตากลมมองหน้าคนที่พยุงร่างเธอก็
ถึงกับตะลึงมองค้าง
“มาคนเดียวเหรอ” สาวใบหน้าสวยค่อยๆเบียดตัวแทยอนให้ชิดกับกำแพงมากขึ้นริมฝีปากที่กระซิบข้างหูเหมือนจงใจ
มือเล็กค่อยๆยกขึ้นมาวางบนเอวหญิงสาวแล้วรวบตัวเค้าเข้ามาแนบชิด ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดต่อนอกจากสายตาที่
สบมองกันเพียงชั่วครู่แล้วก็......ริมฝีปากหญิงสาวที่ประกบปากแทยอนอย่างเร่าร้อน
อืมมมมม...หวานจัง
แทยอนผู้ไร้สติ สัมปชัญญะ ลืมทุกสิ่งกระทั่งว่า...ตัวเธอ...
มีใครอีกคนอยู่แล้ว...
ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือเล็กกำลังเคล้นคลึงหน้าอกหญิงสาวตรงหน้าด้วยกิเลสราคะที่กำลังพุ่งสูงโดย
ไม่สนใจว่าใครจะเดินผ่านไปผ่านมาบ้าง ในเมื่อมันก็เป็นเรื่องปกติที่เห็นได้ในที่อโคจรแบบนี้แทบทุกที่ ร่างกายที่ร้อนจาก
ฤทธิ์เหล้ายิ่งร้อนมากขึ้นจากหญิงสาวตรงหน้าตอนนี้...คงไม่มีอะไรหยุดทั้งสองคนได้แล้ว...
“ว้าย!” เสียงหญิงสาวหวีดร้องขึ้นหลังจากโดนผลักอย่างรุนแรง...แต่...ไม่ใช่แทยอนที่ผลักเธอ...
“เกะกะทางนะ”
“เธอเป็นใครยุ่งอะไรด้วย!” หญิงสาวโวยวายอย่างหัวเสียที่ใครไม่รู้มาขัดจังหวะ แทยอนพยายามเบิกตามองไปทาง
ผู้หญิงอีกคน
ใครน่ะ...จริงสิ...เรามากับซึลกินี่...
“พี่แทอยู่นี่เอง! ตกใจหมดออกมาไม่เจอพี่นึกว่าเข้าไปอ๊วกอีกนี่ก็รอจนคนในห้องน้ำออกมาหมดดันไม่ใช่พี่สักคนทำฉัน
ใจหายเลย” ซึลกิที่พึ่งมาถึงพูดไม่ยั้งด้วยความเป็นห่วง แทยอนหันไปเพ่งพินิจอีกทีก็เห็นว่าเป็นซึลกิจริงๆแต่เอ๊ะ....
แล้วเมื่อกี้...
“ฟานี่!?” แทยอนถึงกับตาสว่างแทบจะสร่างเมาทันทีเมื่อหันไปเจอกับทิฟฟานี่และผู้หญิงที่พึ่งนัวเนียด้วย
เมื่อกี้..ไม่ใช่ฝันฉันทำอะไรลงไปวะ...นี่ฟานี่เห็นหมดเลยรึเปล่า
ทิฟฟานี่จิกสายตาคมกริบไปให้ผู้หญิงคนนั้นราวกับจะสั่งให้ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ จากตอนแรกที่ฝ่ายนั้นกะจะเอาเรื่องกับ
ทิฟฟานี่ต่อแต่เมื่อหันมาเจอหน้าแทยอนที่กำลังซีดเป็นไก่ต้มก็พอจะเดาออกว่าคนที่มาขัดน่ะ.....เมียเค้าแน่ๆจึงรีบเดินจาก
ไปแม้อารมณ์จะค้างอยู่ไม่น้อย
“ฟะ ฟานี่แท...” ยังไม่ทันที่สมองจะคิดคำอธิบายเรื่องทั้งหมด ทิฟฟานี่ก็สะบัดหน้าไปมองทางซึลกิที่เธอจำหน้าได้ว่า
นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับแทยอนตอนเธอเดินไปครั้งแรก
“รู้จักหอที่แทยอนอยู่ไหม” น้ำเสียงเรียบเฉยท่าทางดูน่ากลัวทำให้ซึลกิรู้สึกประหม่าในการตอบขึ้นมาไม่น้อย
“อ๊ะ รู้ รู้จักค่ะ หอที่พี่แทพึ่งย้ายไปไม่นานนี้ใช่ไหมคะ” ทิฟฟานี่พยักหน้าและเปิดกระเป๋าถือหยิบเงินส่งให้ซึลกิ
“พาแทยอนกลับไปหอเค้าที ที่เหลือก็เป็นค่ารถกลับห้องเธอละกัน” ซึลกิรับเงินมาอย่างงงๆยังไม่ทันจะถามอะไรต่อ
ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับเดินผ่านหน้าแทยอนไปทันทีราวกับแทยอนเป็นธาตุอากาศ ไม่มีการเอ่ยถามเรื่องที่เกิดกับ
แทยอนสักนิด
“เดี๋ยว!ฟานี่! ฟา!” กว่าแทยอนจะได้สติออกวิ่งตามและส่งเสียงเรียกทิฟฟานี่ก็เดินหายเข้าไปท่ามกลางกลุ่มนักท่อง
ราตรีไปแล้วร่างเล็กล้มลงกับพื้นแต่ก็พยายามหยัดตัวขึ้นวิ่งตามทิฟฟานี่ ล้มลุกคลุกคลานอยู่อย่างนั้นจนซึลกิต้องมาช่วย
ประคองให้ยืนขึ้นได้อีกครั้ง
“พี่ไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวฉันพากลับหอ” ซึลกิจับแขนแทยอนขึ้นพาดบ่าตัวเองประคองตัวเดินออกมาจากทางเดิน
“ฟานี่ พาฉันไปหาฟานี่” แทยอนพูดซ้ำไปซ้ำมาแบบนั้นจนซึลกิไม่รู้จะทำยังไงแต่ก็ต้องพากลับมาที่โต๊ะก่อนเพื่อบอก
พี่แอมเบอร์และพี่อิริคว่าจะพาแทยอนกลับก่อนทั้งสองคนจึงตกลงที่จะไปส่งแทยอนพร้อมกันด้วยความเป็นห่วงเพราะ
ตอนที่มาถึงที่โต๊ะก็เห็นแทยอนเมาหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว...
ซึลกิและแอมเบอร์ช่วยกันประคองแทยอนออกมานอกผับปล่อยให้อีริคไปรอโบกแทกซี่เพื่อกลับหอโดยมีสายตาคู่หนึ่งแอบ
มองอยู่ห่างๆ ทิฟฟานี่มองตามรถแท็กซี่ที่พวกซึลกินั่งไปจนลับสายตาก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอได้...ไม่นึกว่าคนที่เธอไว้ใจ...จะทำแบบนี้..
ดูจากสภาพอาจจะเพราะแทยอนเมามากแต่....
เธอเตือนเค้าแล้วนะ..
ในสภาพอารมณ์แบบนี้ถึงจะเป็นทิฟฟานี่..ก็ไม่สามารถทำงานต่อได้แล้ว..หัวใจร้อนดั่งไฟ หงุดหงิดกับภาพที่เห็น
ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นคนดูแลร้านให้พี่ซีวอนเมื่อกี้คงจัดการทั้งแม่คนนั้นและแทยอนไปแล้ว
ทิฟฟานี่นั่งรถกลับมาถึงคอนโดเธอฟาดกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนทิ้งตัวนั่งลงด้วยความหงุดหงิดที่ไม่จางหาย
อยากจะสลัดภาพที่เห็นออกไปให้สมองปลอดโปร่งให้หัวใจเธอกลับสู่ภาวะปกติแต่ก็ไม่สามารถทำได้
แทจะเป็นเด็กดีของฟานี่คนเดียวค่ะ
ยิ่งนึกถึงคำพูดที่เด็กเคยให้เอาไว้ยิ่งทำให้ทุกสิ่งย่ำแย่ลง ทิฟฟานี่ทุบมือลงบนโซฟาหลายครั้ง
ปากเรียกชื่ออีกคนซ้ำๆด้วยความโมโห....
ดวงตาหวานที่หมดซึ่งความหวานไปแล้วหลงเหลือแต่ความเกรี้ยวกราดอยู่ในนั้น ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากหยิบมือถือ
ในกระเป๋าขึ้นมาปิดเครื่อง แล้ววางมันทิ้งไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ไม่สนใจว่าใครจะติดต่อเธอไม่ได้บ้างเพราะว่าในตอนนี้
เธอต้องการอยู่คนเดียวให้เวลากับตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ให้ได้โดยเร็ว..แล้วกลับไปเป็นทิฟฟานี่คนเก่า....
ทิฟฟานี่ที่เข้มแข็ง...
ทิฟฟานี่ที่เป็นเสาหลักของครอบครัว...
ทิฟฟานี่ที่แคร์แต่...
ครอบครัวของเธอเท่านั้น
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น