ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 21 : คนแปลกหน้า
Chapter 21 : คนแปลกหน้า
“สิก้ามือถือแกดังน่ะ”
เพื่อนหยิบมือถือมาให้กับเจสสิก้าที่กำลังง่วนอยู่กับการหยิบชุดมาลองทาบตัวทีละชุดสองชุดอยู่หน้ากระจก
“จากไหนอ่ะ นี่ยังไม่ว่างคุยหรอกยังเลือกชุดใส่ไปรับจุงกิคืนพรุ่งนี้ยังไม่ได้เลย” เพื่อนไม่ตอบแล้วโชว์หน้าจอให้เจสสิก้าดู
สีหน้าจากที่กำลังตื่นเต้นในการเลือกเสื้อผ้าแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งในทันทีก่อนจะบอกเพื่อนให้รอสายตัดแล้วปิดเสียงมือถือ
วางไว้แถวๆโต๊ะวางโน๊ตบุ๊คในห้องนอน เพื่อนสาวเดินกลับมาช่วยออกความเห็นเรื่องชุดจนเจสสิก้าตัดสินใจเลือกได้
เจ้าตัวเดินกลับมาดูมือถือเห็นสายเข้าหลายสายก็ต้องถอนหายใจยาว
ไม่นึกว่าจะกระหน่ำโทรมาเรื่อยๆขนาดนี้เลยยุนอา....เธอน่าจะทำตัวน่ารักกว่านี้นี่นา..
เจสสิก้าปิดมือถือแล้วโยนมันไว้ในเก๊ะโดยไม่มีท่าทีเดือดร้อนว่าจะไม่มีมือถือใช้ติดต่อคนอื่นนอกเหนือจากยุนอา ก็ในเมื่อ...
ปกติเธอมีมือถือใช้อยู่ตั้งสองเครื่อง อีกอย่างเบอร์ที่ให้ยุนอาไปก็เป็นแค่เบอร์ที่เอาไว้ใช้กับคนอื่นๆทั่วไป ส่วนอีกเบอร์เป็น
เบอร์ส่วนตัวที่ใช้มานานตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ม.ต้นคนที่รู้เบอร์นี้ก็จะมีแค่คนในครอบครัว จุงกิและบรรดาเพื่อนสนิทเท่านั้น...
เพราะเหตุนี้...เธอจะปิดเครื่องสักเครื่องก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกเปิดเครื่องที่จำเป็นไว้ก็พอ...
และนั่น...
จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ยุนอาไม่สามารถติดต่อเจสสิก้าได้เลยจนกลับมาถึงโซล...ตั้งแต่มาถึงยุนอาก็ลองเดาสุ่มไปหาที่คอนโด
ของเพื่อนเจสสิก้าก่อนเพราะมันเป็นที่เดียวที่เจสสิก้าเคยพาเธอมาแต่เหมือนเพื่อนเจสสิก้าจะไม่อยู่แล้วก็ได้แต่ลองไปใน
หลายๆที่ที่เธอเคยไปกับเจสสิก้าแต่ก็ไม่เจอเลยสักที่จนเหลือที่สุดท้ายที่ยุนอาจะต้องลองวัดดวงไปกับตัวเอง...ผับที่
เจสสิก้าเคยพามาและบอกว่าเป็นที่ประจำของตัวเอง เมื่อก้าวเข้าไปในผับที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาท่องราตรี ขณะที่
พยายามเดินเบียดเสียดผู้คนเข้าไปสายตาก็คอยสอดส่ายหาร่างสวยที่คุ้นตา..คนน่ารักที่คอยเพ้อหาจนทั่วทุกซอกทุกมุมของ
ผับแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงายุนอาถึงกับถอนใจแรงด้วยผิดหวังจึงตัดสินใจที่จะออกมาตั้งหลักข้างนอกใหม่แล้วลองต่อสายหา
เจสสิก้าอีกครั้ง..
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
ก็ยังติดต่อไม่ได้จนรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองควรจะพอแค่นี้แล้วกลับไปพักผ่อน
ร่างสูงกลับมาที่หอก็เกือบเช้าภายในห้องที่มืดมิดและเงียบงันมันเหมือนความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหลือเกิน....
แปลก...มันแปลกเกินไป...
เหมือนเจสสิก้า...
จงใจที่จะทำตัวหายไป….
ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามจังหวัดรวมถึงไปตามสถานที่ต่างๆแม้ข้าวเย็นก็ยังไม่ทันได้กินทำให้ยุนอาหมดแรงและ
เผลอหลับไปพร้อมๆกับความสิ้นหวังที่เกิดขึ้นลึกๆในจิตใจ...
เสียงมือถือดังขึ้นในช่วงบ่ายวันต่อมา ยุนอาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนร่างกายตอบรับต่อเสียงอัตโนมัติก่อนจะควานหา
มือถืออย่างร้อนรนแต่...ไม่ใช่...ไม่ใช่คนที่เธอรอ..
“ฮัลโหล” น้ำเสียงอ่อยๆพร้อมสีหน้าเซื่องซึมที่อีกฝ่ายมองไม่เห็นทำให้คนโทรมาเอ็ดใส่เสียงดังทะลุทีเดียว
“อิมยุนอา! นี่แกอยู่ไหน! โทรตั้งกี่สายแล้วไม่รับนึกว่าไปโดดน้ำหาเจสสิก้าแล้วนะเนี่ย!”
“อยู่หอ..แกสิอยู่ไหนไปหาพี่ฟานี่ล่ะสิ”
“ฉันไม่ได้มาหาฟานี่แค่ไปผับแล้วเจอกันเลยค้างอยู่ที่ห้องฟานี่ต่างหาก” ยุนอายกยิ้มน้อยๆ เพื่อนผู้แสนปากแข็งยังไงก็ไม่
ยอมรับเลยจริงๆว่าเค้าตั้งใจไปที่ผับเพื่อหาพี่ฟานี่
เฮ้อ...อิจฉาแทยอนจังเลยนะกลับมาก็ได้เจอพี่ฟานี่เลย...ฉันนี่สิ....โดนเทแล้วมั้ง...
“ยุน? แกอยู่ไหมเนี่ยทำไมเงียบ ว่าแต่ไปหาเจสสิก้าว่าไงล่ะหรือนี่เจสสิก้านอนอยู่กับแกล่ะ”
“เปล่า...สิก้าไม่ได้อยู่ที่นี่...” น้ำเสียงที่มีความผิดหวังปะปนอยู่จนแทยอนสัมผัสได้...
อาการเพื่อนเธอ...
ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย..
“นี่กินข้าวหรือยัง ฉันกับฟานี่จะออกไปห้างหาอะไรกินอาบน้ำแต่งตัวซะเดี๋ยวไปรับ”
“มารับ?”
“เออไปรับ! เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปรับไงเว้ยรีบๆเตรียมตัวล่ะใกล้ถึงจะโทรหา!” แทยอนวางสายไปหลังพูดจบที่จริงไม่ได้จะบอก
ยุนอาหรอกว่าจะไปข้างนอกกับทิฟฟานี่แต่พอได้ยินเสียงเพื่อนแบบนั้นแล้วก็ปล่อยไว้คนเดียวไม่ได้เลยถือวิสาสะนัดเพื่อนมา
ด้วยโดยไม่บอกทิฟฟานี่ก่อน
ยุนอากำลังลังเลว่าควรจะไปกับเพื่อนดีไหมคือไม่อยากไปเป็นกขคใครและยังมีความรู้สึกหน่วงๆติดพันมาจากเมื่อคืนเลยไม่
อยากจะออกไปไหนนอกจากนอนโง่ๆอยู่บนที่นอนแต่ถ้าลองแทยอนพูดมาแบบนี้แล้วยังไงเดี๋ยวก็มาลากเธอไปด้วยแน่ๆถึงได้
ตัดสินใจลุกจากที่ไปหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ในระหว่างที่ยุนอากำลังนั่งทาครีมหลังอาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงไขกุญแจอยู่
หน้าห้องจนประตูเปิดออกและแทยอนกับทิฟฟานี่ก็เดินเข้าห้องมา
“เสร็จยังเนี่ย! นึกว่าแกหลับต่อถึงไม่รับสายฉันเมื่อกี้!” แทยอนยืนเท้าเอวมองเพื่อนอย่างหงุดหงิด
“ก็ฉันแต่งตัวทาครีมอยู่แกไม่เห็นเหรอไง” ยุนอาแย้งกลับแล้วรีบทาครีมบนใบหน้าต่อ
“ตัวเล็ก” เสียงปรามจากทิฟฟานี่ให้แทยอนหยุดทำท่าทางดุใส่เพื่อนเค้าที่มีสีหน้าหงอยๆออกมาให้เห็นเด่นชัดแม้จะเถียงกับ
แทยอนเหมือนปกติ
คนตัวเล็กหันมามองหน้าคนโตกว่าทำหน้าบึ้งใส่เหมือนจะต่อต้านแต่ก็เงียบแล้วเดินไปนั่งบนเตียงตัวเองรอยุนอาเงียบๆ
ทิฟฟานี่อมยิ้มแล้วตามไปนั่งข้างๆแทยอนส่วนยุนอาที่กำลังทาครีมพอเห็นภาพสองคนที่นั่งด้วยกันสะท้อนบนกระจกตรงหน้า
เธอแล้ว..ยิ่งดูก็รู้สึกคิดถึงเจสสิก้ามากขึ้นไปอีก...
อ่า..ยุนอา...เลิกคิดเรื่องสิก้าเถอะน่าถ้าเค้าจะติดต่อมาก็ติดต่อมาเองล่ะ..ก็ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้วนี่นา....
ยุนอาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วถึงออกได้ฤกษ์ออกจากหอไปห้างกัน
ด้วยความเป็นผู้ใหญ่และเอาใจใส่เพื่อนของคนพิเศษ(?)ของทิฟฟานี่ เธอคะยั้นคะยอให้ยุนอาเลือกร้านที่อยากทานแล้วบอก
อีกว่าจะเลี้ยงเอง แทยอนเอาแต่บ่นว่าทำไมต้องตามใจยุนอาตัวเค้าเองอยากจะกินไก่ทอดแต่ทิฟฟานี่ก็ไม่ฟังและยังยืนยัน
ให้ยุนอาเลือก
ดูท่าวันนี้...
คงจะเป็นวันของยุนอามากกว่าแทยอนตั้งแต่ที่เจ้าตัวเล็กลากเพื่อนมาด้วยจริงๆ...แม้แต่ตอนที่เลือกร้านได้แล้วทิฟฟานี่ก็
เทคแคร์ดูแลยุนอามากกว่าเธอซะอีกจนบางทีที่เจ้าตัวหันมาเจอแทยอนนั่งทำหน้างออยู่ข้างๆถึงได้หันมาเอาใจกันอยู่บ้างจน
ยุนอาต้องหัวเราะกับอาการงอนของแทยอน
“อะไร๊! ขำอะไรของแกยุน!”
“เปล๊า แค่ขำเด็กเรียกร้องความสนใจจากแม่” ทิฟฟานี่ฟังแล้วก็หัวเราะแต่ก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากหันหน้าไปแอบ
หัวเราะอีกทางเมื่อเห็นแทยอนทำตาเขียวใส่เธอ แทยอนยืนขึ้นโน้มตัวจะไปเบิ๊ดหัวเพื่อนก็โดนทิฟฟานี่ดึงเสื้อไว้เต็มแรงก่อน
จะลากลงมานั่งที่เดิมจนยุนอาอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่หยุด
สิ่งดีๆในชีวิตบนโลกที่ต้องเจอกับเรื่องต่างๆมากมายไม่ว่าจะความผิดหวังความทุกข์ความเศร้าสุดท้ายคนที่อยู่ข้างเราเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือเพื่อนก็จะทำให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปได้ด้วยกำลังใจ..ความหวังดีจากพวกเค้าเสมอ...
ยุนอาเริ่มยิ้มเริ่มออกมาจากวังงวนความเศร้าทีละน้อยจนแทยอนที่แอบสังเกตุอาการเพื่อนด้วยความเป็นห่วงอยู่ตลอดก็รู้สึก
ยินดีปนโล่งอกที่เพื่อนตัวเองเริ่มหัวเราะร่าเริงต่อปากต่อคำขึ้นมาได้บ้างแม้จะแย่งความสนใจไปจากคนข้างๆเธอบ้างก็ตาม
หลังทานข้าวกลางวันกันเสร็จแทยอนกับยุนอาก็เข้าโหมดเป็นเด็กถือของตามทิฟฟานี่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้บางร้านก็ได้ของ
ทิฟฟานี่เองบางร้านทิฟฟานี่ก็ซื้อให้แทยอนแม้จะมีการเถียงกันเหมือนๆปกติแต่ท้ายแล้วถุงของก็มาอยู่ในมือแทยอนอยู่ดี
และวันนี้ทิฟฟานี่ยังซื้อของให้ยุนอาด้วยแม้จะปฏิเสธหลายต่อหลายครั้งก็โดนมัดมือชกเช่นกัน
“นี่แทยอนถ้าพี่ฟานี่จะซื้ออะไรให้ฉันอีกแกช่วยห้ามทีสิ ฉันก็ชอบนะของฟรีแต่ฉันก็เกรงใจนะที่แฟนเพื่อนมาซื้อของให้แบบนี้”
“ดูปากฉันนะ ไม่! ใช่! แฟน! ฉัน! แล้วฉันก็ไม่รู้จะห้ามฟานี่ยังไงด้วยแกเห็นฉันเถียงเค้าชนะไหมดูของในมือฉันสิ” แทยอนชู
ถุงในมือที่เพิ่มขึ้นมาอีกสองถุงหลังจากเดินมาได้หลายร้าน
“แท มาช่วยฟานี่ลองเสื้อหน่อยซิ” หญิงสาวที่เดินไปดูเสื้ออีกทางกับที่แทยอนกับยุนอายืนรออยู่ตะโกนหาคนตัวเล็กให้ไปช่วย
“อะไรของเค้าวะแค่ใส่ชุดเองไม่ได้เรอะ ยุนถือก่อนเด๊ะ” แทยอนบ่นแล้วยื่นถุงในมือตัวเองฝากกับยุนอาไว้ก่อนจ้ำเท้าเดินไปหา
ทิฟฟานี่อย่างว่องไว ยุนอามองท่าทางเพื่อนแล้วยิ้มเยาะ
โธ๊..ไอคนขัดเมียไม่ได้....
ยุนอามองหาที่นั่งในร้านก่อนจะเดินไปนั่งรอทิฟฟานี่กับแทยอนที่เข้าไปในห้องลองชุดด้วยกัน...พอได้อยู่เงียบๆคนเดียวยุนอา
ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูทั้งที่ตั้งแต่ออกมาจากหอยังไม่หยิบขึ้นมาเช็คสักครั้ง...
.................
ข้อความไม่มี
สายโทรเข้าก็ไม่มี
ไม่มีการติดต่ออะไรจากเจสสิก้าเลยสักอย่าง...
ลมหายใจออกมาจากปอดเฮือกใหญ่พร้อมสายตาเหม่อลอยออกไปด้านนอกร้านพอดีกับที่ทิฟฟานี่และแทยอนออกมาจากห้อง
ลองชุดเห็นอาการของยุนอา
“ดูมันสิปล่อยไว้แป๊บเดียวดาร์คอีกละ” แทยอนกอดอกมองเพื่อนสีหน้าซีเรียส
“ตัวเล็กไปดูเพื่อนไป ฟานี่จ่ายเงินแป๊บนึง” ทิฟฟานี่พูดแล้วก็เดินไปที่คิดเงินทันที แทยอนข่มสีหน้าให้ผ่อนคลายลงก่อนเดิน
ไปหาเพื่อนทำเหมือนไม่มีอะไรชวนคุยโน่นนี่ให้ยุนอาเปลี่ยนความสนใจกลับมา ทิฟฟานี่เดินมาหาทั้งสองคนที่นั่งรออยู่พร้อม
ถุงใบใหญ่ในมือ พอแทยอนเห็นก็ดึงมาถือโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“มีอะไรอยากซื้อกันอีกหรือเปล่า” แทยอนกับยุนอาพร้อมใจกันส่ายหัวเมื่อคนโตกว่าเอ่ยถามจนทิฟฟานี่พ่นลมหายใจอย่าง
ไม่พอใจเล็กๆ
“นั้นไปซุปเปอร์กัน”
“จะซื้ออะไรเพิ่มฟานี่ ตู้เย็นเห็นของก็ยังเยอะแยะ” แทยอนแย้งขึ้นเมื่อนึกถึงของในตู้เย็นห้องทิฟฟานี่ขึ้นมา
“ไม่ใช่ของฟานี่ ของแทกับยุนอาต่างหากฟานี่เห็นนะเมื่อกี้ นั่นตู้เย็นหรือเครื่องทำน้ำแข็งไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง”
“โอ๊ย หอนะฟานี่ไม่ได้มีที่ทำกับข้าวจะซื้ออะไรไว้เยอะแยะ”
“ของสำเร็จไง ไมโครเวฟมีนี่อย่าพูดมากลุกได้แล้ว” ทิฟฟานี่พูดจบกวักมือเร่งเด็กสองคนให้เดินตามเธอออกมา แทยอนมอง
หน้ายุนอาทำหน้าแบบว่าเห็นไหมล่ะฉันบอกแกแล้วก่อนจะลุกขึ้นเดินนำยุนอาออกมา ในขณะที่เดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะไป
ซุปเปอร์กันนั้นยุนอาที่เดินตามหลังมากลับหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อสายตาเหลือบไปเจอเข้ากับคนที่เธอตามหาเมื่อวานถึงกับ
ยิ้มกว้างด้วยความดีใจขึ้นมาจนแทยอนและทิฟฟานี่ที่ไม่เห็นยุนอาเดินตามหลังมาจึงหันหลังไปหา
“เป็นอะไรไอยุน”
“สิก้า!” ยุนอาพูดแค่นั้นแล้วก้าวเดินนำลิ่วไป
“ห๊ะ?” แทยอนหันไปมองตามเพื่อนเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าร้านหนึ่งไกลๆตา
สงสัยว่า...
จะใช่จริงๆแฮะ
แทยอนเลือกที่จะดึงมือทิฟฟานี่หยุดอยู่ตรงนั้นรอดูเพื่อนที่วิ่งไปหาเจสสิก้าก่อน
สิก้า
สิก้าจริงๆด้วย
ในใจร่ำร้องเรียกชื่ออีกคน ในขณะที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงตัวเจสสิก้าก็หันมาเห็นพอดีกับที่ยุนอาหยุดยืนตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างให้
ทั้งที่มีอาการเหนื่อยเล็กๆ สายตาที่มองยุนอามีท่าทีตกใจที่คนที่ต้องอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกลับมาอยู่หน้าเธอในตอนนี้
“สิ..”
“สิก้ารอนานไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มละมุนดังขึ้นก่อนที่ยุนอาจะได้เรียกชื่อเค้าจบ
เจสสิก้าหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็วพร้อมส่งยิ้มหวาน
“อ่อไม่ค่ะจุงกิ” เจสสิก้าตอบแล้วมองแต่เค้าจนยุนอาทำท่าจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่างทำให้จุงกิสังเกตเห็น
“เพื่อนเหรอครับสิก้า” จุงกิชี้มาทางยุนอาถามด้วยสีหน้ายิ้ม เจสสิก้าหันมามองยุนอาช้าๆแววตาสีหน้าจากสดใสกลับกลายเป็น
เฉยชาในทันที
“......ไม่นี่คะ..........สิก้าไม่รู้จัก........ไปกันเถอะค่ะ” สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและคำพูดที่ไม่คิดว่าหลุดออกมาจาก
ปากของคนที่อยากจะเจอมากที่สุดมันทำให้ยุนอาถึงกับนิ่งงันตัวชาวาบไปหมดสมองขาวโพลนจนพูดอะไรไม่ออก ก้อนเนื้อตรง
อกซ้ายเต้นรัวจนรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงข้างใน หญิงสาวมองยุนอาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ในดวงตาแสนเย็นชานั้นกลับเหมือน
สั่นไหวกับอะไรบางอย่างก่อนจะควงแขนจุงกิเดินผ่านยุนอาไป
ทั้งที่แทยอนและทิฟฟานี่อยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินบทสนทนาของพวกเค้าแต่จากการกระทำและเห็นเจสสิก้าเดินควงกับผู้ชาย
คนนั้นผ่านมาทางพวกเธอทำให้แทยอนที่ตอนนี้รู้สึกโกรธแทนเพื่อนตัวเองทำท่าจะเดินเข้าไปประจันหน้ากับเจสสิก้าแต่กลับ
โดนทิฟฟานี่ดึงตัวไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆเป็นการส่งสัญญานว่าแทยอนไม่ควรจะทำอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้
ทิฟฟานี่โอบไหล่แทยอนแนบกับตัวเธอไว้ปล่อยให้เจสสิก้ากับจุงกิเดินผ่านพวกเธอไป แม้มีสายตาจากแทยอนที่ออกตัว
อาฆาตใส่หน้าเจสสิก้าก็เถอะ
“แท” ทิฟฟานี่เรียกแล้วเบนหน้าไปทางยุนอาที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แทยอนมองแล้วถอนหายใจก่อนเดินไปหาเพื่อน
“ยุน...เจสสิก้า...เค้าว่ายังไง” มือเล็กวางบนไหล่ยุนอาก่อนที่เค้าจะหันหน้ามาช้าๆ
สีหน้าที่บอกว่ายังช็อคกับเรื่องที่พึ่งเกิดไม่หาย
“เค้า...บอกกับผู้ชายคนนั้น.....ว่าไม่รู้จักฉัน....”
“ห๊ะ!? ยัยบ้านั่น!” พอแทยอนฟังแล้วก็ของขึ้นถลกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่งทำท่าจะหันหลังวิ่งตามพวกเจสสิก้าไปก็เจอทิฟฟานี่
ล็อคคอเอาไว้ก่อน
“ยุนอา....ถึงขนาดนี้แล้วก็เลิกสนใจเค้าเถอะนะ” ทิฟฟานี่พูดพร้อมลูบหัวปลอบโยนยุนอา
“เออ! เลิกสนไปเลยผู้หญิงแบบนั้น เดี๋ยววันนี้ไปหาใหม่กัน!” แทยอนหันกลับมาพูดยุแยงเพื่อนให้ทิฟฟานี่ที่ฟังต้องมองอย่าง
เอือมกับความคิดวัยรุ่น
“...ที่ผ่านมามันคืออะไร....ฉันแม่งเหมือนคนโง่เลยว่ะ แปลกนะคนที่ใครๆต่างพากันเรียกว่าคาสโนวี่อย่างพวกเรา
จะโดนผู้หญิงหลอกได้” ยุนอายกยิ้มและพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้
“มันก็เป็นเรื่องปกตินี่ มักมีใครคนหนึ่งที่ทำให้เราทำตัวโง่ๆได้” ทิฟฟานี่พูดขึ้นมาขัดแทยอนที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง
ที่ไม่น่าจะเข้าหูเธอแน่ๆ
“จริงเหรอพี่ฟานี่” ยุนอาหันไปหาทิฟฟานี่และทำท่าคิดตาม
หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะตอบ
“ก็...อาจจะจริงนะ”
----------------------------------------------------------------------------------
“สิก้ามือถือแกดังน่ะ”
เพื่อนหยิบมือถือมาให้กับเจสสิก้าที่กำลังง่วนอยู่กับการหยิบชุดมาลองทาบตัวทีละชุดสองชุดอยู่หน้ากระจก
“จากไหนอ่ะ นี่ยังไม่ว่างคุยหรอกยังเลือกชุดใส่ไปรับจุงกิคืนพรุ่งนี้ยังไม่ได้เลย” เพื่อนไม่ตอบแล้วโชว์หน้าจอให้เจสสิก้าดู
สีหน้าจากที่กำลังตื่นเต้นในการเลือกเสื้อผ้าแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งในทันทีก่อนจะบอกเพื่อนให้รอสายตัดแล้วปิดเสียงมือถือ
วางไว้แถวๆโต๊ะวางโน๊ตบุ๊คในห้องนอน เพื่อนสาวเดินกลับมาช่วยออกความเห็นเรื่องชุดจนเจสสิก้าตัดสินใจเลือกได้
เจ้าตัวเดินกลับมาดูมือถือเห็นสายเข้าหลายสายก็ต้องถอนหายใจยาว
ไม่นึกว่าจะกระหน่ำโทรมาเรื่อยๆขนาดนี้เลยยุนอา....เธอน่าจะทำตัวน่ารักกว่านี้นี่นา..
เจสสิก้าปิดมือถือแล้วโยนมันไว้ในเก๊ะโดยไม่มีท่าทีเดือดร้อนว่าจะไม่มีมือถือใช้ติดต่อคนอื่นนอกเหนือจากยุนอา ก็ในเมื่อ...
ปกติเธอมีมือถือใช้อยู่ตั้งสองเครื่อง อีกอย่างเบอร์ที่ให้ยุนอาไปก็เป็นแค่เบอร์ที่เอาไว้ใช้กับคนอื่นๆทั่วไป ส่วนอีกเบอร์เป็น
เบอร์ส่วนตัวที่ใช้มานานตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ม.ต้นคนที่รู้เบอร์นี้ก็จะมีแค่คนในครอบครัว จุงกิและบรรดาเพื่อนสนิทเท่านั้น...
เพราะเหตุนี้...เธอจะปิดเครื่องสักเครื่องก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกเปิดเครื่องที่จำเป็นไว้ก็พอ...
และนั่น...
จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ยุนอาไม่สามารถติดต่อเจสสิก้าได้เลยจนกลับมาถึงโซล...ตั้งแต่มาถึงยุนอาก็ลองเดาสุ่มไปหาที่คอนโด
ของเพื่อนเจสสิก้าก่อนเพราะมันเป็นที่เดียวที่เจสสิก้าเคยพาเธอมาแต่เหมือนเพื่อนเจสสิก้าจะไม่อยู่แล้วก็ได้แต่ลองไปใน
หลายๆที่ที่เธอเคยไปกับเจสสิก้าแต่ก็ไม่เจอเลยสักที่จนเหลือที่สุดท้ายที่ยุนอาจะต้องลองวัดดวงไปกับตัวเอง...ผับที่
เจสสิก้าเคยพามาและบอกว่าเป็นที่ประจำของตัวเอง เมื่อก้าวเข้าไปในผับที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาท่องราตรี ขณะที่
พยายามเดินเบียดเสียดผู้คนเข้าไปสายตาก็คอยสอดส่ายหาร่างสวยที่คุ้นตา..คนน่ารักที่คอยเพ้อหาจนทั่วทุกซอกทุกมุมของ
ผับแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงายุนอาถึงกับถอนใจแรงด้วยผิดหวังจึงตัดสินใจที่จะออกมาตั้งหลักข้างนอกใหม่แล้วลองต่อสายหา
เจสสิก้าอีกครั้ง..
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
ก็ยังติดต่อไม่ได้จนรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองควรจะพอแค่นี้แล้วกลับไปพักผ่อน
ร่างสูงกลับมาที่หอก็เกือบเช้าภายในห้องที่มืดมิดและเงียบงันมันเหมือนความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหลือเกิน....
แปลก...มันแปลกเกินไป...
เหมือนเจสสิก้า...
จงใจที่จะทำตัวหายไป….
ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามจังหวัดรวมถึงไปตามสถานที่ต่างๆแม้ข้าวเย็นก็ยังไม่ทันได้กินทำให้ยุนอาหมดแรงและ
เผลอหลับไปพร้อมๆกับความสิ้นหวังที่เกิดขึ้นลึกๆในจิตใจ...
เสียงมือถือดังขึ้นในช่วงบ่ายวันต่อมา ยุนอาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนร่างกายตอบรับต่อเสียงอัตโนมัติก่อนจะควานหา
มือถืออย่างร้อนรนแต่...ไม่ใช่...ไม่ใช่คนที่เธอรอ..
“ฮัลโหล” น้ำเสียงอ่อยๆพร้อมสีหน้าเซื่องซึมที่อีกฝ่ายมองไม่เห็นทำให้คนโทรมาเอ็ดใส่เสียงดังทะลุทีเดียว
“อิมยุนอา! นี่แกอยู่ไหน! โทรตั้งกี่สายแล้วไม่รับนึกว่าไปโดดน้ำหาเจสสิก้าแล้วนะเนี่ย!”
“อยู่หอ..แกสิอยู่ไหนไปหาพี่ฟานี่ล่ะสิ”
“ฉันไม่ได้มาหาฟานี่แค่ไปผับแล้วเจอกันเลยค้างอยู่ที่ห้องฟานี่ต่างหาก” ยุนอายกยิ้มน้อยๆ เพื่อนผู้แสนปากแข็งยังไงก็ไม่
ยอมรับเลยจริงๆว่าเค้าตั้งใจไปที่ผับเพื่อหาพี่ฟานี่
เฮ้อ...อิจฉาแทยอนจังเลยนะกลับมาก็ได้เจอพี่ฟานี่เลย...ฉันนี่สิ....โดนเทแล้วมั้ง...
“ยุน? แกอยู่ไหมเนี่ยทำไมเงียบ ว่าแต่ไปหาเจสสิก้าว่าไงล่ะหรือนี่เจสสิก้านอนอยู่กับแกล่ะ”
“เปล่า...สิก้าไม่ได้อยู่ที่นี่...” น้ำเสียงที่มีความผิดหวังปะปนอยู่จนแทยอนสัมผัสได้...
อาการเพื่อนเธอ...
ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย..
“นี่กินข้าวหรือยัง ฉันกับฟานี่จะออกไปห้างหาอะไรกินอาบน้ำแต่งตัวซะเดี๋ยวไปรับ”
“มารับ?”
“เออไปรับ! เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปรับไงเว้ยรีบๆเตรียมตัวล่ะใกล้ถึงจะโทรหา!” แทยอนวางสายไปหลังพูดจบที่จริงไม่ได้จะบอก
ยุนอาหรอกว่าจะไปข้างนอกกับทิฟฟานี่แต่พอได้ยินเสียงเพื่อนแบบนั้นแล้วก็ปล่อยไว้คนเดียวไม่ได้เลยถือวิสาสะนัดเพื่อนมา
ด้วยโดยไม่บอกทิฟฟานี่ก่อน
ยุนอากำลังลังเลว่าควรจะไปกับเพื่อนดีไหมคือไม่อยากไปเป็นกขคใครและยังมีความรู้สึกหน่วงๆติดพันมาจากเมื่อคืนเลยไม่
อยากจะออกไปไหนนอกจากนอนโง่ๆอยู่บนที่นอนแต่ถ้าลองแทยอนพูดมาแบบนี้แล้วยังไงเดี๋ยวก็มาลากเธอไปด้วยแน่ๆถึงได้
ตัดสินใจลุกจากที่ไปหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ในระหว่างที่ยุนอากำลังนั่งทาครีมหลังอาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงไขกุญแจอยู่
หน้าห้องจนประตูเปิดออกและแทยอนกับทิฟฟานี่ก็เดินเข้าห้องมา
“เสร็จยังเนี่ย! นึกว่าแกหลับต่อถึงไม่รับสายฉันเมื่อกี้!” แทยอนยืนเท้าเอวมองเพื่อนอย่างหงุดหงิด
“ก็ฉันแต่งตัวทาครีมอยู่แกไม่เห็นเหรอไง” ยุนอาแย้งกลับแล้วรีบทาครีมบนใบหน้าต่อ
“ตัวเล็ก” เสียงปรามจากทิฟฟานี่ให้แทยอนหยุดทำท่าทางดุใส่เพื่อนเค้าที่มีสีหน้าหงอยๆออกมาให้เห็นเด่นชัดแม้จะเถียงกับ
แทยอนเหมือนปกติ
คนตัวเล็กหันมามองหน้าคนโตกว่าทำหน้าบึ้งใส่เหมือนจะต่อต้านแต่ก็เงียบแล้วเดินไปนั่งบนเตียงตัวเองรอยุนอาเงียบๆ
ทิฟฟานี่อมยิ้มแล้วตามไปนั่งข้างๆแทยอนส่วนยุนอาที่กำลังทาครีมพอเห็นภาพสองคนที่นั่งด้วยกันสะท้อนบนกระจกตรงหน้า
เธอแล้ว..ยิ่งดูก็รู้สึกคิดถึงเจสสิก้ามากขึ้นไปอีก...
อ่า..ยุนอา...เลิกคิดเรื่องสิก้าเถอะน่าถ้าเค้าจะติดต่อมาก็ติดต่อมาเองล่ะ..ก็ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้วนี่นา....
ยุนอาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วถึงออกได้ฤกษ์ออกจากหอไปห้างกัน
ด้วยความเป็นผู้ใหญ่และเอาใจใส่เพื่อนของคนพิเศษ(?)ของทิฟฟานี่ เธอคะยั้นคะยอให้ยุนอาเลือกร้านที่อยากทานแล้วบอก
อีกว่าจะเลี้ยงเอง แทยอนเอาแต่บ่นว่าทำไมต้องตามใจยุนอาตัวเค้าเองอยากจะกินไก่ทอดแต่ทิฟฟานี่ก็ไม่ฟังและยังยืนยัน
ให้ยุนอาเลือก
ดูท่าวันนี้...
คงจะเป็นวันของยุนอามากกว่าแทยอนตั้งแต่ที่เจ้าตัวเล็กลากเพื่อนมาด้วยจริงๆ...แม้แต่ตอนที่เลือกร้านได้แล้วทิฟฟานี่ก็
เทคแคร์ดูแลยุนอามากกว่าเธอซะอีกจนบางทีที่เจ้าตัวหันมาเจอแทยอนนั่งทำหน้างออยู่ข้างๆถึงได้หันมาเอาใจกันอยู่บ้างจน
ยุนอาต้องหัวเราะกับอาการงอนของแทยอน
“อะไร๊! ขำอะไรของแกยุน!”
“เปล๊า แค่ขำเด็กเรียกร้องความสนใจจากแม่” ทิฟฟานี่ฟังแล้วก็หัวเราะแต่ก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากหันหน้าไปแอบ
หัวเราะอีกทางเมื่อเห็นแทยอนทำตาเขียวใส่เธอ แทยอนยืนขึ้นโน้มตัวจะไปเบิ๊ดหัวเพื่อนก็โดนทิฟฟานี่ดึงเสื้อไว้เต็มแรงก่อน
จะลากลงมานั่งที่เดิมจนยุนอาอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่หยุด
สิ่งดีๆในชีวิตบนโลกที่ต้องเจอกับเรื่องต่างๆมากมายไม่ว่าจะความผิดหวังความทุกข์ความเศร้าสุดท้ายคนที่อยู่ข้างเราเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือเพื่อนก็จะทำให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปได้ด้วยกำลังใจ..ความหวังดีจากพวกเค้าเสมอ...
ยุนอาเริ่มยิ้มเริ่มออกมาจากวังงวนความเศร้าทีละน้อยจนแทยอนที่แอบสังเกตุอาการเพื่อนด้วยความเป็นห่วงอยู่ตลอดก็รู้สึก
ยินดีปนโล่งอกที่เพื่อนตัวเองเริ่มหัวเราะร่าเริงต่อปากต่อคำขึ้นมาได้บ้างแม้จะแย่งความสนใจไปจากคนข้างๆเธอบ้างก็ตาม
หลังทานข้าวกลางวันกันเสร็จแทยอนกับยุนอาก็เข้าโหมดเป็นเด็กถือของตามทิฟฟานี่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้บางร้านก็ได้ของ
ทิฟฟานี่เองบางร้านทิฟฟานี่ก็ซื้อให้แทยอนแม้จะมีการเถียงกันเหมือนๆปกติแต่ท้ายแล้วถุงของก็มาอยู่ในมือแทยอนอยู่ดี
และวันนี้ทิฟฟานี่ยังซื้อของให้ยุนอาด้วยแม้จะปฏิเสธหลายต่อหลายครั้งก็โดนมัดมือชกเช่นกัน
“นี่แทยอนถ้าพี่ฟานี่จะซื้ออะไรให้ฉันอีกแกช่วยห้ามทีสิ ฉันก็ชอบนะของฟรีแต่ฉันก็เกรงใจนะที่แฟนเพื่อนมาซื้อของให้แบบนี้”
“ดูปากฉันนะ ไม่! ใช่! แฟน! ฉัน! แล้วฉันก็ไม่รู้จะห้ามฟานี่ยังไงด้วยแกเห็นฉันเถียงเค้าชนะไหมดูของในมือฉันสิ” แทยอนชู
ถุงในมือที่เพิ่มขึ้นมาอีกสองถุงหลังจากเดินมาได้หลายร้าน
“แท มาช่วยฟานี่ลองเสื้อหน่อยซิ” หญิงสาวที่เดินไปดูเสื้ออีกทางกับที่แทยอนกับยุนอายืนรออยู่ตะโกนหาคนตัวเล็กให้ไปช่วย
“อะไรของเค้าวะแค่ใส่ชุดเองไม่ได้เรอะ ยุนถือก่อนเด๊ะ” แทยอนบ่นแล้วยื่นถุงในมือตัวเองฝากกับยุนอาไว้ก่อนจ้ำเท้าเดินไปหา
ทิฟฟานี่อย่างว่องไว ยุนอามองท่าทางเพื่อนแล้วยิ้มเยาะ
โธ๊..ไอคนขัดเมียไม่ได้....
ยุนอามองหาที่นั่งในร้านก่อนจะเดินไปนั่งรอทิฟฟานี่กับแทยอนที่เข้าไปในห้องลองชุดด้วยกัน...พอได้อยู่เงียบๆคนเดียวยุนอา
ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูทั้งที่ตั้งแต่ออกมาจากหอยังไม่หยิบขึ้นมาเช็คสักครั้ง...
.................
ข้อความไม่มี
สายโทรเข้าก็ไม่มี
ไม่มีการติดต่ออะไรจากเจสสิก้าเลยสักอย่าง...
ลมหายใจออกมาจากปอดเฮือกใหญ่พร้อมสายตาเหม่อลอยออกไปด้านนอกร้านพอดีกับที่ทิฟฟานี่และแทยอนออกมาจากห้อง
ลองชุดเห็นอาการของยุนอา
“ดูมันสิปล่อยไว้แป๊บเดียวดาร์คอีกละ” แทยอนกอดอกมองเพื่อนสีหน้าซีเรียส
“ตัวเล็กไปดูเพื่อนไป ฟานี่จ่ายเงินแป๊บนึง” ทิฟฟานี่พูดแล้วก็เดินไปที่คิดเงินทันที แทยอนข่มสีหน้าให้ผ่อนคลายลงก่อนเดิน
ไปหาเพื่อนทำเหมือนไม่มีอะไรชวนคุยโน่นนี่ให้ยุนอาเปลี่ยนความสนใจกลับมา ทิฟฟานี่เดินมาหาทั้งสองคนที่นั่งรออยู่พร้อม
ถุงใบใหญ่ในมือ พอแทยอนเห็นก็ดึงมาถือโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“มีอะไรอยากซื้อกันอีกหรือเปล่า” แทยอนกับยุนอาพร้อมใจกันส่ายหัวเมื่อคนโตกว่าเอ่ยถามจนทิฟฟานี่พ่นลมหายใจอย่าง
ไม่พอใจเล็กๆ
“นั้นไปซุปเปอร์กัน”
“จะซื้ออะไรเพิ่มฟานี่ ตู้เย็นเห็นของก็ยังเยอะแยะ” แทยอนแย้งขึ้นเมื่อนึกถึงของในตู้เย็นห้องทิฟฟานี่ขึ้นมา
“ไม่ใช่ของฟานี่ ของแทกับยุนอาต่างหากฟานี่เห็นนะเมื่อกี้ นั่นตู้เย็นหรือเครื่องทำน้ำแข็งไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง”
“โอ๊ย หอนะฟานี่ไม่ได้มีที่ทำกับข้าวจะซื้ออะไรไว้เยอะแยะ”
“ของสำเร็จไง ไมโครเวฟมีนี่อย่าพูดมากลุกได้แล้ว” ทิฟฟานี่พูดจบกวักมือเร่งเด็กสองคนให้เดินตามเธอออกมา แทยอนมอง
หน้ายุนอาทำหน้าแบบว่าเห็นไหมล่ะฉันบอกแกแล้วก่อนจะลุกขึ้นเดินนำยุนอาออกมา ในขณะที่เดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะไป
ซุปเปอร์กันนั้นยุนอาที่เดินตามหลังมากลับหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อสายตาเหลือบไปเจอเข้ากับคนที่เธอตามหาเมื่อวานถึงกับ
ยิ้มกว้างด้วยความดีใจขึ้นมาจนแทยอนและทิฟฟานี่ที่ไม่เห็นยุนอาเดินตามหลังมาจึงหันหลังไปหา
“เป็นอะไรไอยุน”
“สิก้า!” ยุนอาพูดแค่นั้นแล้วก้าวเดินนำลิ่วไป
“ห๊ะ?” แทยอนหันไปมองตามเพื่อนเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าร้านหนึ่งไกลๆตา
สงสัยว่า...
จะใช่จริงๆแฮะ
แทยอนเลือกที่จะดึงมือทิฟฟานี่หยุดอยู่ตรงนั้นรอดูเพื่อนที่วิ่งไปหาเจสสิก้าก่อน
สิก้า
สิก้าจริงๆด้วย
ในใจร่ำร้องเรียกชื่ออีกคน ในขณะที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงตัวเจสสิก้าก็หันมาเห็นพอดีกับที่ยุนอาหยุดยืนตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างให้
ทั้งที่มีอาการเหนื่อยเล็กๆ สายตาที่มองยุนอามีท่าทีตกใจที่คนที่ต้องอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกลับมาอยู่หน้าเธอในตอนนี้
“สิ..”
“สิก้ารอนานไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มละมุนดังขึ้นก่อนที่ยุนอาจะได้เรียกชื่อเค้าจบ
เจสสิก้าหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็วพร้อมส่งยิ้มหวาน
“อ่อไม่ค่ะจุงกิ” เจสสิก้าตอบแล้วมองแต่เค้าจนยุนอาทำท่าจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่างทำให้จุงกิสังเกตเห็น
“เพื่อนเหรอครับสิก้า” จุงกิชี้มาทางยุนอาถามด้วยสีหน้ายิ้ม เจสสิก้าหันมามองยุนอาช้าๆแววตาสีหน้าจากสดใสกลับกลายเป็น
เฉยชาในทันที
“......ไม่นี่คะ..........สิก้าไม่รู้จัก........ไปกันเถอะค่ะ” สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและคำพูดที่ไม่คิดว่าหลุดออกมาจาก
ปากของคนที่อยากจะเจอมากที่สุดมันทำให้ยุนอาถึงกับนิ่งงันตัวชาวาบไปหมดสมองขาวโพลนจนพูดอะไรไม่ออก ก้อนเนื้อตรง
อกซ้ายเต้นรัวจนรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงข้างใน หญิงสาวมองยุนอาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ในดวงตาแสนเย็นชานั้นกลับเหมือน
สั่นไหวกับอะไรบางอย่างก่อนจะควงแขนจุงกิเดินผ่านยุนอาไป
ทั้งที่แทยอนและทิฟฟานี่อยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินบทสนทนาของพวกเค้าแต่จากการกระทำและเห็นเจสสิก้าเดินควงกับผู้ชาย
คนนั้นผ่านมาทางพวกเธอทำให้แทยอนที่ตอนนี้รู้สึกโกรธแทนเพื่อนตัวเองทำท่าจะเดินเข้าไปประจันหน้ากับเจสสิก้าแต่กลับ
โดนทิฟฟานี่ดึงตัวไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆเป็นการส่งสัญญานว่าแทยอนไม่ควรจะทำอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้
ทิฟฟานี่โอบไหล่แทยอนแนบกับตัวเธอไว้ปล่อยให้เจสสิก้ากับจุงกิเดินผ่านพวกเธอไป แม้มีสายตาจากแทยอนที่ออกตัว
อาฆาตใส่หน้าเจสสิก้าก็เถอะ
“แท” ทิฟฟานี่เรียกแล้วเบนหน้าไปทางยุนอาที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แทยอนมองแล้วถอนหายใจก่อนเดินไปหาเพื่อน
“ยุน...เจสสิก้า...เค้าว่ายังไง” มือเล็กวางบนไหล่ยุนอาก่อนที่เค้าจะหันหน้ามาช้าๆ
สีหน้าที่บอกว่ายังช็อคกับเรื่องที่พึ่งเกิดไม่หาย
“เค้า...บอกกับผู้ชายคนนั้น.....ว่าไม่รู้จักฉัน....”
“ห๊ะ!? ยัยบ้านั่น!” พอแทยอนฟังแล้วก็ของขึ้นถลกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่งทำท่าจะหันหลังวิ่งตามพวกเจสสิก้าไปก็เจอทิฟฟานี่
ล็อคคอเอาไว้ก่อน
“ยุนอา....ถึงขนาดนี้แล้วก็เลิกสนใจเค้าเถอะนะ” ทิฟฟานี่พูดพร้อมลูบหัวปลอบโยนยุนอา
“เออ! เลิกสนไปเลยผู้หญิงแบบนั้น เดี๋ยววันนี้ไปหาใหม่กัน!” แทยอนหันกลับมาพูดยุแยงเพื่อนให้ทิฟฟานี่ที่ฟังต้องมองอย่าง
เอือมกับความคิดวัยรุ่น
“...ที่ผ่านมามันคืออะไร....ฉันแม่งเหมือนคนโง่เลยว่ะ แปลกนะคนที่ใครๆต่างพากันเรียกว่าคาสโนวี่อย่างพวกเรา
จะโดนผู้หญิงหลอกได้” ยุนอายกยิ้มและพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้
“มันก็เป็นเรื่องปกตินี่ มักมีใครคนหนึ่งที่ทำให้เราทำตัวโง่ๆได้” ทิฟฟานี่พูดขึ้นมาขัดแทยอนที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง
ที่ไม่น่าจะเข้าหูเธอแน่ๆ
“จริงเหรอพี่ฟานี่” ยุนอาหันไปหาทิฟฟานี่และทำท่าคิดตาม
หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะตอบ
“ก็...อาจจะจริงนะ”
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น