ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17 : 1 เดือน
Chapter 17 : 1 เดือน
ชีวิตนักศึกษาปกติของแทยอนวันแต่ละวันดูสบายๆใช้ชีวิตสนุกสนานเฮฮาไปวันๆ จะมีจริงจังอยู่ไม่กี่ครั้งก็....เวลาใกล้สอบล่ะนะ
หลังจากเธองดเที่ยวเล่นมาหลายวันนี่ก็เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นก็จะถึงวันสอบทำให้เด็กสาวผมสีควันบุหรี่และเพื่อนร่างสูงของ
เธอจำเป็นต้องพึ่งเพื่อนๆให้ติวหนังสือให้เป็นอย่างหนัก พวกเค้าไม่ขออะไรมาก
ไม่ตกก็พอแล้วล่ะ....
ถึงหอแล้วนะ เดี๋ยวจะทวนที่เพื่อนสรุปให้ต่อ
แทยอนส่งข้อความแชทไปหาทิฟฟานี่เหมือนทุกวันที่ทำตั้งแต่งดการออกเที่ยวราตรี พอส่งข้อความหาอีกคนเสร็จแทนที่จะพักแล้ว
อ่านหนังสือต่อตามข้อความที่ส่งไปแต่กลับให้ความสนใจอยู่กับมือถือตัวเองซะอย่างนั้น
ทันทีที่เห็นหน้าแชทขึ้นว่าอีกคนอ่านข้อความเธอแล้วแทยอนก็รอว่าเค้าจะตอบอะไรมา แต่..ผ่านไปได้หลายนาทีทิฟฟานี่ก็ไม่พิมพ์
อะไรตอบเธอสักนิด
สั่งได้สั่งดี ทีนี้มาอ่านข้อความฉันแล้วทำเงียบนะฟานี่ ชิ ฉันไม่ตามใจเธอแล้ว!
แทยอนรัวนิ้วบนหน้าจอแล้วปามือถือตัวเองทิ้งลงบนเตียงด้วยความหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังหันไปจับจ้องมือถือตัวเองอยู่ดี...
ฝ่ายหญิงสาวหลังได้ยินเสียงแจ้งเตือนติดๆกันก็ละจากสิ่งที่กำลังทำหันมาเปิดมือถือดูก็เห็นข้อความแชทจากเด็กสาวสองข้อความ
ย่าห์! อ่านแล้วไม่ตอบ! วันหลังจะไม่บอกแล้วนะว่าถึงหอแล้ว!
ใบหน้าระบายยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะบรรจงพิมพ์ข้อความตอบกลับเค้าสักที
หน้าจอขึ้นแจ้งข้อความเข้าบนมือถือแทยอนเห็นชื่อขึ้นเป็นฟานี่เค้าก็รีบหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอย่างไม่รีรอ
ฟานี่พึ่งอาบน้ำเสร็จนี่ กำลังจะแต่งตัวเลยยังไม่ตอบ
มือเรียววางมือถือยังไม่ทันได้ก้าวขาไปจัดการสิ่งที่ทำค้างคาอยู่ เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้นอีก..แต่ไม่ใช่เสียงข้อความแชทเข้า....
วิดีโอคอลต่างหาก
“อะไรตัวเล็ก ฟานี่กำลังจะแต่งตัวนะไปอ่านหนังสือสักทีสิ” หญิงสาวกดรับสายยอมให้อีกฝ่ายเห็นหน้าเธอในขณะนี้
แทยอนพิจารณาดูใบหน้าสดที่ยังไม่ผ่านการตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์อะไรทั้งสิ้นรวมถึงไหล่เปลือยที่เห็นก็น่าจะตอบได้ชัดเจนว่า
เค้าพึ่งอาบน้ำเสร็จจริงๆ
“ฟานี่...เธอยังไม่ใส่อะไรเลยเหรอ”
“บ้าเหรอแทแท ฟานี่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่น่ะ ใครจะบ้ารับวิดีโอคอลทั้งที่โป๊ล่ะ”
ชิ....
อาการที่แสดงออกมาผ่านหน้าจอมือถือของเด็กสาวนั้น อีกฝ่ายอ่านได้อย่างชัดเจนว่าเค้ากำลังเสียดายที่เธอบอกไม่ได้โป๊อยู่
ก็อย่างนี้ล่ะนะเด็กวัยรุ่น..
หญิงสาวอมยิ้มแต่แอบหัวเราะอยู่ในใจ ทิฟฟานี่วิดีโอคอลกับแทยอนได้อีกสักห้านาทีเธอก็ไล่เค้าไปอ่านหนังสือตัดการสนทนากันเพียง
แค่นั้น ดูเธอจะไม่สนใจคุยวิดีโอคอลหรือแชทกับแทยอนมากนักแต่ความจริงเธอก็รู้สึกเหงาไม่น้อยที่ไม่เจอเค้าแบบแตะเนื้อต้องตัวได้
มาหลายวัน ความเคยชินบางทีก็เป็นอันตรายที่ทำให้ใจสั่นไหว...
ข้อนั้น...
เธอรู้ดี...
คนที่เห็นโลกมากกว่าสามารถเข้าถึงและจับต้นเหตุที่ส่งผลถึงอารมณ์เธอได้แต่เด็กสาวที่ยังคงปล่อยใจวิ่งตามอารมณ์โดยไม่รู้สาเหตุว่า
เพราะอะไรถึงได้มีทีท่าจะหงุดหงิดและร้อนรนมากกว่าเธอ...แทยอนที่ต้องพยุงอารมณ์ตัวเองคอยเพ่งสมาธิอยู่กับการอ่านหนังสือแม้
จิตใจจะเฝ้าหันไปมองมือถือหลายต่อหลายครั้งจนยุนอาที่อ่านหนังสืออยู่เหมือนกันเห็นความผิดปกติของแทยอน
“รอใครโทรมาละคะตัวเล็ก” ยุนอาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่เพื่อน
“ใครรอ? ฉันไม่ได้รออะไรเลย” แทยอนสะบัดหน้ากลับไปอ่านหนังสือทั้งที่เมื่อกี้สายตาหันกลับมามองมือถือที่วางทิ้งไว้บนเตียงห่าง
ไกลจากตัวเธอ
ยุนอายกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นเพื่อนปากแข็งซะเหลือเกินก็เห็นอยู่ว่าทุกวันหลังจากที่แทยอนไม่ได้ไปผับไม่ได้เจอหน้าพี่ฟานี่ก็เห็นเค้า
จะติดมือถือแจเพราะรออีกคนรายงานว่าถึงผับแล้วถึงห้องแล้วอะไรประมาณนั้นตลอด แถมตอนนี้พวกเธอก็นั่งอ่านหนังสือกันมาได้
เกือบสามชั่วโมง คงใกล้ถึงเวลาที่พี่ฟานี่จะถึงผับละล่ะ
“เฮ้ยแทไม่ได้เปิดเสียงมือถือเหรอ เนี่ยพี่ฟานี่โทรมา” ยุนอาแกล้งเดินไปแถวเตียงเพื่อนแล้วหยิบมือถือแทยอนขึ้นมาดูจนเจ้าตัวรีบลุก
จากที่มาหยิบมือถือจากมือ แต่..
หน้าจอที่มืดสนิทพอลองแตะๆดูก็ไม่ได้เห็นว่ามีสายที่เธอรับไม่ทันหรือสายเข้าเลย
“อิมยุนอา!!!” พอรู้ว่าตกหลุมพรางเพื่อนก็ไล่กวดตียุนอาไปรอบห้อง
เจ้าตัวที่ดูท่าจะพอใจกับการหลอกแทยอนสำเร็จก็วิ่งหนีไปขำไปจนมาสิ้นแรงล้มบนที่นอนหัวเราะไม่หยุดก่อนโดนแทยอนหยิบหมอน
มาตีใส่ไม่ยั้ง ใบหน้าที่แดงไม่รู้ว่าเพราะความหรือว่าโมโห หรือที่จริงคือทั้งสองอย่างรวมกันยิ่งทำให้ยุนอาขำเข้าไปอีกแม้มือจะ
ป้องกันการโจมตีจากแทยอนอยู่ก็ตาม
เสียงมือถือแทยอนดังขึ้นทำให้ทุกอย่างในห้องหยุดลง เจ้าของมือถือรีบลุกไปหยิบมารับทิ้งความสนใจจากยุนอาทันที
“ตัวเล็ก ฟานี่ถึงที่ผับแล้วนะ”
“อือ...” แทยอนทำรับคำนิ่งผิดกับท่าทีเร่งรีบก่อนจะรับสาย
“ทำอะไรอยู่ อ่านหนังสืออยู่ไหม”
“อือ อ่านอยู่”
“โอเคตั้งใจล่ะ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวดิ”
“อะไรคะ?”
“...............................”
“แทแท? ได้ยินฟานี่หรือเปล่า ไม่พูดจะวางแล้วนะ ฮัลโหล”
“อือไม่มีอะไร จะกลับแล้วโทรมาด้วยไม่โทรมาแทจะโทรไปตาม เข้าใจนะ”
“เดี๋ยวนี้จะโทรตามฟานี่เหรอตัวเล็ก”
“ทำไม ทีฟานี่ยังทำได้เลย”
“โอเคๆ...ฟานี่จะโทรหา ไปอ่านหนังสือได้หรือยังถ้าสอบตกฟานี่จะทำโทษนะ”
“เชอะ ระดับคิมแทยอนเหรอจะสอบตก” น้ำเสียงโอ้อวดท่าทางมั่นใจทำให้คนฟังหมั่นไส้ไม่น้อย แทยอนวางสายทิฟฟานี่พอจะวาง
มือถือลงที่เดิมก็เจอยุนอาที่ลงมานั่งข้างเตียงเธอทำสายตาล้อเลียนอีกก็ทิ้งสันฝ่ามือลงกบาลเพื่อนไปหนึ่งทีแล้วถึงกลับไปอ่านหนังสือ
ต่อโดยไม่สนเสียงโวยวายจากยุนอา.....
ชีวิตแทยอนและยุนอาก็วนเวียนแบบนี้จนกระทั่งถึงวันสอบ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรียนมาทั้งเทอมถูกอัดเข้าสมองภายในอาทิตย์นึงก่อนสอบเท่านั้น....
“ไอ้แท....พวกเราต้องผ่านนะเว้ย” ยุนอาพูดกับเพื่อนหลังมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว
“เออ...ต้องผ่านอยู่ละ” คำพูดที่มั่นใจแต่สีหน้านิ่งดูเหนื่อยจากการท่องจำทำความเข้าทุกวิชาอย่างหนัก ยุนอาหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อ
ปิดเครื่อง แทยอนเห็นก็ทำเช่นกันแต่ก่อนที่เธอจะกดปิดนั้นหน้าต่างข้อความแชทก็เด้งขึ้นมา
ตัวเล็กสู้ๆนะคนเก่ง
“รู้แล้วน่า” แทยอนแอบอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปิดเครื่อง
“รู้แล้วอะไรของแกแทยอน”
“รู้ว่าต้องปิดเครื่องไง ไปยุนไปห้องสอบกันเถอะ” แทยอนทำเป็นเนียน เรื่องอะไรจะบอกเพื่อนว่าทิฟฟานี่ส่งข้อความมาเดี๋ยวมันได้
ล้อยันถึงห้องสอบแน่ๆ....แล้วเวลาแสนจริงจังของแทยอนก็ยุนอาก็เกิดขึ้นเมื่อนั่งประจำที่ในห้องสอบ สีหน้าแห่งความตั้งใจ
สมองที่ทำงานประมวลผลกลั่นกรองคิดอย่างหนักในการทำข้อสอบ พวกเค้าต้องสอบทั้งหมดสี่วันแต่มีระยะห่าง การสอบปลายเทอม
ในครั้งนี้ถึงกินเวลาไปหนึ่งอาทิตย์กว่าๆเลยทีเดียวถึงจบลง...
“แท..ตายยังวะ” ยุนอาที่ฟุบหน้ากับโต๊ะสอบวิชาสุดท้ายที่จบไปถามแทยอนที่นั่งสอบข้างๆกัน
“...........ยัง....แต่โคม่า....เหนื่อยชะมัด” แทยอนที่ยังนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะเช่นกันตอบกลับเพื่อน
“กว่าผลสอบจะออกก็อาทิตย์หน้า วันนี้เราไปเที่ยวฉลองสอบเสร็จกันไหม”
“เออ..ก็ดี บอกฟานี่ก่อน”
“เฮอะ อยากเจอพี่เค้าก็บอก”
“อย่ามาแขวะฉัน แกจะไม่ชวนเจสสิก้าหรือไง”
“ชวนสิ” พอพูดกันจบทั้งสองคนก็ต่างติดต่อไปหาคนของตัวเอง แต่ว่า...หลังจากยุนอาโทรหาเจสสิก้าคุยได้สักแป๊บก็นิ่งไปทีเดียว
ไม่ต่างจากแทยอนที่ส่งข้อความแชทไปหาทิฟฟานี่แล้วก็นิ่งไป
“แท”
“อะไรวะ”
“พี่ฟานี่ว่าไง”
“...........ฟานี่บอกไม่ให้ฉันไปเที่ยวผับจนกว่าผลจะออกว่าผ่านทั้งหมด แกล่ะ”
“สิก้าบอกไม่ว่าง...” ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจแล้วพากันคิดเปลี่ยนแผนว่าจะเอายังไงกันต่อจนตกลงว่าจะหา
อะไรกินแล้วกลับไปพักที่หอก่อนในวันนี้
สองอาทิตย์กว่าแล้วสินะที่ไม่ได้เจอฟานี่เลย เห็นหน้าก็เวลาวิดีโอคอลเท่านั้นเอง
แทยอนนั่งเหม่อระหว่างกำลังกินรามยอนเป็นอาหารเย็นกันกับยุนอาอยู่ที่หอ หลังจากที่แชทไปบอกว่าถึงหอแล้วก็ไม่ได้รับการติดต่อ
จากทิฟฟานี่อีก....
“พี่เค้าไม่ให้ไปเที่ยวผับแต่ไปรับก็ได้มั้งแทยอน” ยุนอาพูดแล้วยกรามยอนของตัวเองขึ้นมาซดน้ำ
“ไปรับอะไร ก็ปล่อยกลับเองสิฉันก็ไม่ได้ไปรับเค้ามาสองอาทิตย์กว่าละไม่เห็นเค้าจะบ่น”
“อยากให้บ่นว่าคิดถึงแกว่างั้น”
“คิดเองเออเองนะไอ้ยุน! เพ้อเจ้อ!” ยุนอาทำปากล้อเลียนแทยอนแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไปรับงั้นเหรอ ถึงก่อนสอบจะแอบเอ่ยปากถามว่าให้ไปรับไหมเค้าก็เอาแต่บอกว่าไม่ต้องให้อ่านหนังสือ แล้วนี่ยังห้ามไปผับอีกจนกว่า
ผลสอบจะออก แล้วเรื่องอะไรฉันต้องไปเสนอหน้าถึงที่เองด้วยล่ะ คงจะได้โดนบ่นกลับมาแน่ว่าใครให้มา ช่างเค้าสิ
เดี๋ยวพอผลสอบออกถ้าไม่ตกอะไรก็จะกลับบ้านอยู่ละไม่เจอก็ไม่เจอสิ
พอคิดได้ถึงแบบนั้นมือก็ชะงักไปอีก...
ปกติพอสอบเสร็จผลออกเธอก็จะกลับไปบ้านที่ชอนจูอยู่ที่บ้านจนใกล้วันเปิดเทอมถึงจะกลับมาที่หอ
ถ้ากลับบ้าน...ก็ไม่เจอหน้าทิฟฟานี่เป็นเดือนเลยสิ...
เฮ้ย! แล้วไงอ่ะ นี่ไม่เจอมาสองอาทิตย์กว่าก็ไม่เห็นเป็นไร ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยมาพะวงเรื่องเจอไม่เจอทำไมวะ ไร้สาระ!
แทยอนไล่ความคิดวุ่นวายออกจากสมองแล้วตั้งหน้าตั้งตากินรามยอนของตัวเองต่อ
ตัดสินใจแล้วว่าค่อยไปเจอทิฟฟานี่หลังรู้ผลสอบแล้วละกัน เจ้าตัวพอกินข้าวเย็นเสร็จก็นั่งเล่นมือถือได้สักพักถึงไปอาบน้ำ
พอทิฟฟานี่โทรมาบอกว่าถึงที่ผับแล้ววันนี้แทยอนก็ตัดใจบอกเค้าว่าจะเข้านอนไวตอนขากลับก็ให้ส่งข้อความบอกแทนไม่ต้องโทรมา
หาอีกรอบในคืนนี้จนคนฟังต้องแปลกใจทีเดียว
ตัวเล็กเนี่ยนะจะนอนไว นี่สอบเหนื่อยขนาดนั้นเลย?
หลังวางสายแทยอนแล้วทิฟฟานี่ก็คงตรวจตราดูแลผับเหมือนเช่นทุกๆวันแต่ก็ยังติดใจสงสัยว่าที่จริง....
อีกคนจะแอบหนีไปเที่ยวที่อื่นหรือเปล่า...
“เฮ้ยแท ทำอะไรอ่ะ” ยุนอาถามเพื่อนที่กำลังจัดเตียงนอนตัวเองอยู่
“กำลังจะนอนสิถามได้”
“หา!? ตอนนี้? ปกติแกไม่นอนไวแบบนี้นะ”
“ก็เหนื่อยอ่ะ ไม่มีอะไรทำด้วยไปเที่ยวก็ไม่ได้” น้ำเสียงเหมือนประชดที่โดนห้ามไม่ให้ไปเที่ยวทั้งที่จริงคนที่เธอต้องประชดไม่ได้อยู่
ตรงนี้แท้ๆ
แทยอนล้มตัวลงนอนทั้งไฟในห้องยังเปิดสว่าง ยุนอามองเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจยอมเดินไปปิดไฟในห้องแล้วตัวเองก็มาเปิดทีวีต่อ
เกมส์เล่นคนเดียวฆ่าเวลาจนกว่าจะง่วง เวลาผ่านไปได้กว่าหนึ่งชั่วโมงคนที่บอกจะนอนก็ยังคงไม่หลับทั้งที่หลับตานอนนิ่งแต่เค้า
ยังมีสติครบถ้วน
เฮ้อ....มันไม่ใช่เวลานอนของฉันจริงๆสินะ
แทยอนพยายามนับแกะไปเรื่อยเผื่อว่ามันจะหลับแต่ก็ยังไม่เป็นผลจนกระทั่งพื้นเตียงสะเทือนเบาๆให้เธอลืมตาขึ้นมาเห็นแสงมือถือ
ตัวเองที่วางอยู่ใกล้มือ
ฟานี่เหรอ.....เชอะ...ไม่รับหรอก...
พอเห็นชื่อว่าเป็นทิฟฟานี่โทรมาแทยอนก็คว่ำหน้ามือถือลงแล้วพลิกตัวหันไปอีกทางอย่างกับว่างอนกับมือถือตัวเองอะไรอย่างนั้น
แต่ท่าทางคนที่โทรมาจะไม่ยอมแพ้จนมือถือสั่นไม่หยุดทำให้ยุนอาได้ยินเสียงมือถือสั่นเลยทีเดียว
“แทมือถือแกป่ะ? แท” ยุนอาเรียกเพื่อนแต่เค้าก็ไม่ตอบยังคงปิดตานิ่งเหมือนคนหลับไปแล้วจนยุนอาต้องเดินมาหยิบมือถือแทยอนดู
“ค่ะพี่ฟานี่” พอเห็นชื่อคุ้นยุนอาก็รับสายเองโดยไม่ลังเล
“ยุนอาเหรอ? แทล่ะจ๊ะ”
“นอนแล้วค่ะพี่ ท่าทางอารมณ์ไม่ดีเลยนอนไว”
อารมณ์ไม่ดี? บอกไม่ให้มาเที่ยวผับแค่นี้เองนะตัวเล็ก อะไรของเค้า
“ปลุกเค้าขึ้นมาคุยกับพี่ที”
“แป๊บนึงนะคะ เฮ้ยแท! พี่ฟานี่โทรมา ตื่นเดะ!” ยุนอาทั้งเขย่าตัวทั้งเตะตัวแทยอนแต่เค้าก็ทำท่างัวเงียส่งเสียงตอบเพื่อนไม่ให้กวน
จนคนปลุกต้องถอดใจ
“ถ้าจะไม่ยอมคุยจริงๆอ่ะพี่ฟานี่”
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะยุนอา” พอทิฟฟานี่วางสายยุนอาก็วางมือถือทิ้งไว้ที่เดิมสายตามองดูเพื่อนที่แกล้งหลับอย่างเอือมๆ เหมือน
แทยอนงอนที่อีกคนห้ามไม่ให้ไปหาถึงไม่ยอมรับสายงั้นล่ะ แต่ว่าพี่ฟานี่โทรมาผิดเวลาแบบนี้ก็น่าแปลก
อ่อโทรมาเช็คแหงงว่าไอ้แทออกไปเที่ยวอยู่ที่อื่นหรือเปล่า แหมฉันละอิจฉาสองคนนี้จริงๆยกเว้นเรื่องมีพี่ซีวอนอีกคนน่ะนะ
ยุนอากลับไปนั่งเล่นเกมส์ต่อจนเวลาได้สักเกือบเที่ยงคืนถึงเลิกเล่นแล้วเข้านอนส่วนแทยอนนั้นก็หลับไปจริงๆก่อนยุนอาจะนอนได้สัก
ชั่วโมงแล้ว ห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบพอได้ยินแค่เสียงลมหายใจหรือการพลิกตัวของยุนอาบ้างจนอีกชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงอื่นดังขึ้น
ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด
“อื้อ....” เสียงสั่นของมือถือรวมถึงแรงสะเทือนทำให้แทยอนรู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง เจ้าตัวค่อยๆเปิดตาขึ้นมาเห็นว่าทิฟฟานี่โทรมาอีกแล้ว..
อะไรเนี่ยบอกแล้วไงว่าถึงแล้วให้ส่งแชทบอกเฉยๆน่ารำคาญจริงเลย ด้วยความง่วงแทยอนกดรับสายเพื่อจะรีบคุยๆให้จบแล้วนอนต่อ
“ถึงแล้วใช่ไหม แค่นี้นะ”
“ยังไม่ถึงห้องเลย”
“หือ? ว่าไงนะ? แล้วนี่อยู่ไหน” แทยอนตกใจเล็กน้อยค่อยๆลุกขึ้นมาขยี้ตาคุยกับเค้าดีๆ
“มาหาหน่อยสิ”
“อะไรฟานี่ไหนบอกไม่ให้ไปผับไง”
“ฟานี่ไม่ได้อยู่ที่ผับ ฟานี่อยู่หน้าหอแทเนี่ย”
“โม้”
“ไม่เชื่อก็ลงมาดูสิ”
“นี่พูดจริง?”
“ก็ลงมาสิ” ทิฟฟานี่ยังคงยืนยันให้เค้าลงมาหาจนแทยอนรีบเด้งตัวลุกจากที่นอนวิ่งลงไปหน้าหอ ไม่นึกว่าพอออกมาด้านหน้าจะเห็น
หญิงสาวแสนสวยยืนอยู่จริงๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกดีที่ได้เห็นเค้าอยู่ตรงหน้าแต่อีกความรู้สึกมันมากกว่า
“ทำบ้าอะไรเนี่ยฟานี่! ดึกป่านนี้แล้วมันอันตรายรู้ไหม!”
“แทบอกแถวนี้ไม่อันตรายไม่ใช่เหรอ”
“แทอยู่มานานแล้วไม่ใช่คนแปลกหน้าแบบฟานี่นะ แถมดูชุดซิ ใครมาเห็นก็ล่อตาทั้งนั้นล่ะ” แทยอนมองหัวจรดเท้ากับชุดเกาะอก
กระโปรงสั้นที่เค้าสวมใส่อยู่ขนาดแค่ไฟด้านหน้าหอส่องลงมากระทบผิวเค้าหน่อยก็รู้สึกสว่างสไวน่าเชิญชวนจะแย่
“ก็แค่อยากมาดู”
“ดูอะไร?”
“มาดูหน้าคนงอนฟานี่ไง” ทิฟฟานี่ก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ตัวแทยอนมากขึ้นสายตายังคงจับจ้องใบหน้าเค้าไม่ละสายตา
“งอน? งอนบ้าอะไรฟานี่” ปากปฏิเสธถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจเค้าจริงๆ
“แล้วทำไมไม่ยอมรับสายฟานี่”
“แทหลับนี่”
“ตัวเล็กน่ะเหรอจะนอนไวเป็น ตอบมาตรงๆโกรธฟานี่ใช่ไหมที่ไม่ให้ไปเที่ยว” ทิฟฟานี่ยกมือขึ้นกอดอกสายตาคาดคั้นความจริง
จากเค้า แทยอนจ้องตาเค้าได้เพียงแป๊บเดียวก็เบนสายตาไปทางอื่นแต่ทิฟฟานี่ก็จับปลายคางเค้าหันมามองเธออีก
“ตอบฟานี่มาเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้โกรธ”
“แน่ใจ” ทิฟฟานี่พูดเสียงเข้มใส่เน้นถามอีกครั้ง
“ฮื้อ” แทยอนสบตาด้วยแล้วรับคำสั้นๆ เธอไม่อยากต่อความยาวมากนักเพราะยังไงถ้าบอกว่าโกรธก็คงโดนทิฟฟานี่เทศนาแน่ๆร้อย
เปอร์เซ็นต์ ขี้เกียจมาฟังเค้าบ่นตอนตีหนึ่งจะตีสองแบบนี้ไม่งั้นจะหลับแม่งตรงนี้ล่ะ
“แล้วไป...นั้นฟานี่กลับก่อนนะ” ทิฟฟานี่ปล่อยมือจากปลายคางเค้าพอทำท่าจะเดินไปแทยอนก็คว้ามือไว้จนต้องหันกลับมามอง
“....ดึกมากแล้วนะ....ถ้าไง....ขึ้นไปนอนบนห้องแทก็ได้พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“ไม่ล่ะ ฟานี่อยากกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ” ทีนี้เป็นทีทิฟฟานี่ได้เล่นตัวเอาคืนเค้าที่ไม่ยอมรับสายบ้าง
“ใส่เสื้อนอนแทไปก่อนก็ได้เรื่องมากจริง”
“ถ้าเป็นห่วงก็ไปส่งฟานี่สิจะค้างที่ห้องก็ได้นะ ให้เวลาขึ้นไปเอาเสื้อผ้าห้านาที” หญิงสาวยกมือถือขึ้นมาเหมือนจะเริ่มจับเวลาตั้งแต่
ตอนที่เธอพูดจบเลยแทบจะไม่มีเวลาให้อีกคนลังเลใจว่าจะไปหรือไม่ไปสักนิด
“เธอนี่มัน!” แทยอนชี้หน้าอีกฝ่ายก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในหอเพื่อเอาเสื้อผ้าไปค้างที่ห้อง ทิฟฟานี่มองตามเค้าด้วยรอยยิ้มแถม
ด้วยสายตาแสนเอ็นดู....ก็รู้อยู่แล้ว..ว่ายังไงแทยอนก็ยอมตามใจเธอจนได้
เพียงเวลาไม่ถึงสี่นาทีดีแทยอนก็วิ่งหน้าตั้งลงมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบหนึ่ง ถึงแม้เค้าจะลงมาทันเวลาแต่พอเห็นเป้ที่แทยอนหิ้วมา
ทิฟฟานี่ก็รู้สึกขัดหูขัดตาสักหน่อยเพราะใบที่เค้าหิ้วมาไม่ใช่ใบที่เธอซื้อให้นี่สิ
“เป็นอะไร? จะไปหรือยัง” แทยอนทักท้วงเมื่อเห็นทิฟฟานี่เอาแต่จ้องเธออยู่ได้
“อืม ออกไปหาแท็กซี่กันฟานี่ง่วงแล้ว” ทิฟฟานี่ควงแขนแทยอนแล้วถึงเริ่มเดินตามทางกันไปเพื่อออกไปเรียกรถที่ถนนใหญ่
ถ้าใครมาเห็นทั้งสองคนตอนนี้คงจะเหมือนเด็กโดนหลอกไปไหนแน่ๆ ก็แทยอนเล่นมาทั้งชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวแถมหิ้วเป้
แบบนี้ยิ่งหน้าเด็กๆของเค้าอีกน่ะนะ....
แล้วคืนนั้นแทยอนก็ได้นอนค้างกับทิฟฟานี่ที่ห้องเค้าหนึ่งคืนก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม...คือการที่แทยอนต้องกลับมาอยู่หอ
ห้ามออกไปเที่ยวผับ...ไม่ให้ไปรับทิฟฟานี่แล้วก็ไม่ได้ไปนอนค้างกับเค้าเลยจนถึงวันผลสอบออกที่เค้ารอมานาน...
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ทั้งยุนอาและแทยอนสอบผ่านทุกวิชาเหมือนยกภูเขาออกจากอกสักที ทีนี้....
ก็จะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านสบายๆหนึ่งเดือนเต็มกันละนะ ซึ่งทั้งยุนอาและแทยอนที่มาจากจังหวัดเดียวกันแถมบ้านใกล้ๆกันก็ได้บอก
พ่อแม่ไว้ตั้งแต่ช่วงก่อนสอบแล้วว่าพอผลออกอีกวันก็จะกลับบ้านทันทีซึ่งเรื่องนั้น.....
แทยอนยังไม่ได้บอกทิฟฟานี่เลย...
“เฮ้ยแท พรุ่งนี้เราก็ไปขึ้นรถไฟช่วงกลางวันแหนะวันนี้จะไปเที่ยวก่อนไหม พี่ฟานี่น่าจะไม่ว่าแล้วนี่” ยุนอาถามเพื่อนขณะเก็บเสื้อผ้า
ของที่จำเป็นลงกระเป๋า
“ไม่อ่ะเกิดพรุ่งนี้น็อคยาวตื่นไม่ทัน เดี๋ยวพวกพ่อแม่บ่นขึ้นมาล่ะขี้เกียจจะฟัง”
“เออก็จริง นั้น..ไว้พรุ่งนี้เจอกัน” ยุนอาบอกแล้วก็สะพายเป้ขึ้นบ่า
“ห๊ะ? แกจะไปไหน”
“วันนี้ฉันจะไปคอนโดเพื่อนสิก้าแล้วค้างที่นั่นเลย”
“แหมม ขนาดไม่อยู่กันสองคนก็ยังอยากไปหาเค้านะแกเนี่ย เร่งทำคะแนนเข้าล่ะจะได้คบๆกันสักที”
“เออสมพรปาก ว่าแต่แกล่ะไม่ไปหาพี่ฟานี่เหรอ”
“ไม่อ่ะขืนไปก็โดนลากไปผับแน่ๆวันนี้” ยุนอาทำหน้าว่าตามใจแล้วก็โบกมือลาเพื่อนก่อนจะออกไป แทยอนพอเห็นเพื่อนไปแล้วก็
จัดการเก็บกระเป๋าตัวเองต่อ เสื้อผ้าเธอก็ไม่เอาไปมากนักยังไงที่บ้านเสื้อผ้าตัวเองก็ยังมี อยู่ดีๆสายตาก็มองไปเห็นกุญแจที่วางอยู่
บนโต๊ะจนต้องเดินไปหยิบมันมา
.........เอาไปด้วยละกัน........
แทยอนมองลูกกุญแจที่มีตัวอักษร F ก่อนจะใส่เข้ากับพวงกุญแจแล้วห้อยกระเป๋าเป้ตัวเอง ดวงตามองไปรอบๆตรวจทานว่า
ลืมอะไรอีกหรือเปล่า
ไม่ไปหาพี่ฟานี่เหรอ
คำพูดเพื่อนลอยเข้ามาในหัวท่ามกลางความเงียบ แทยอนยกข้อมือที่ใส่สร้อยหนังจี้ผีเสื้อเส้นโปรดของเธอที่ทิฟฟานี่ซื้อให้
แค่เดือนเดียวเอง...โทรบอกอย่างเดียวก็ได้มั้งว่าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด...ว่าแต่...
ออกไปดูของเผื่อซื้ออะไรไปฝากที่บ้านสักหน่อยดีกว่ามั้งเรา
แทยอนพอตัดสินใจได้ก็จัดแจงเช็คอะไรในห้องก่อนจะออกจากหอเพื่อไปดูของฝากให้ที่บ้าน ส่วนทิฟฟานี่ตอนนั้นก็ยังคงอยู่ที่ห้อง
นั่งดูทีวีไปเรื่อยๆเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่อีกคนจะแจ้งผลสอบสักที
หรือที่เงียบๆไปเนี่ยเพราะสอบไม่ผ่านนะ นี่มันก็บ่ายแล้วทำไมยังไม่โทรหรือแชทมาเลยน๊าตัวเล็กเนี่ย
ทิฟฟานี่หยิบมือถือขึ้นมาดูไม่เห็นแม้แต่ข้อความแชทใหม่หรือสายโทรเข้าสักนิดจนต้องแชทไปหาเค้าเอง
ผลสอบว่ายังไงตัวเล็ก
หญิงสาวพอส่งข้อความแล้วก็มองหน้าจอแชทอยู่สักพักก็ยังไม่เห็นขึ้นว่าอีกคนอ่านจนถอดใจวางมือถือลงแล้วดูทีวีต่อ จนสักพัก
เมื่อรายการที่ดูอยู่จบทิฟฟานี่ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูอีกก็ยังไม่เห็นแทยอนอ่านข้อความเธอแต่แล้วเสียงกริ่งห้องเธอก็ดังขึ้นจนต้อง
หยุดเรื่องแทยอนเอาไว้ก่อน ทิฟฟานี่เปิดประตูโดยไม่ทันได้เช็คก่อนว่าใครมากดพอเห็นคนตรงหน้าก็ต้องตกใจ
“ตัวเล็ก? ทำไมไม่โทรมาก่อน แล้วนี่ฟานี่ส่งข้อความไปหาทำไมไม่อ่าน”
“ห๊ะ? ส่งมาเหรอแทปิดเนตไว้น่ะ” เจ้าตัวทำหน้าฟอร์มไม่รู้เรื่องทั้งที่จริงเธอเห็นตั้งแต่ข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาบนหน้าจอ
แต่กดปิดไม่เข้าไปอ่านแล้วเปลี่ยนใจหยิบกระเป๋าเดินทางมาที่นี่แทนการออกไปหาของฝากที่บ้าน
“ว่าแต่? โดนยุนอายึดห้องอีกแล้วเหรอ” ทิฟฟานี่ถอยหลังให้เค้าเข้ามาในห้องก่อนจะสังเกตเห็นสายกระเป๋าเป้บนตัวแทยอน
“เปล่า...แทจะขอค้างที่นี่สักคืน...” แทยอนบอกแล้วเดินลิ่วเข้าไปด้านในก่อนเจ้าของห้อง ทิฟฟานี่ที่ยืนมองตามเค้า
ดวงตาเบิกกว้างเล็กๆเมื่อนเห็นเป้ที่เค้าใส่วันนี้เป็นเป้ที่เธอซื้อให้...แถมด้วย...
มีลูกกุญแจที่มาจากโซลทาวเวอร์ห้อยเอาไว้กับพวงกุญแจตัวคาโอนาชิอีกต่างหาก
หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินไปหาเค้าที่วางกระเป๋าแล้วนั่งที่โซฟาเรียบร้อย
“ตกลงผลสอบว่ายังไง ไม่ผ่านล่ะสิถึงมาอ้อนขอนอนค้างกับฟานี่” ทิฟฟานี่ลดตัวลงนั่งข้างๆแทยอนแล้วถามขึ้น
“ผ่านหมดต่างหาก”
“แล้ว”
“แทแค่อยากมาหา เดี๋ยวจะไม่เจอกันตั้งเดือน”
“ห๊ะ?”
“แทจะกลับบ้านพรุ่งนี้ ปกติปิดเทอมแทก็กลับไปอยู่บ้านตลอด”
“อ่อ...แย่จังนะไม่มีคนมารับฟานี่เป็นเดือนเลย”
“เห็นค่าแทแค่นั้นสินะฟานี่” หญิงสาวหัวเราะก่อนจะมองหน้าเค้า
“ว่าแต่สอบผ่านหมดอยากจะได้รางวัลอะไรไหมตัวเล็ก”
“รางวัลเหรอ”
“อืม อยากได้อะไรพิเศษไหมฟานี่จะซื้อให้”
“อะไรก็ได้เหรอ?” แทยอนถามย้ำ ทิฟฟานี่ก็พยักหน้ารับไม่มีทีท่าจะอิดออดคิดสักนิด
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองหน้าเค้าค้างอยู่สักแป๊บก็จะเลื่อนตัวเข้าไปขโมยจูบเค้าทันที หญิงสาวไม่มีทีท่าจะต่อต้านกลับหลับตารับจูบ
จากเค้าก่อนจะเริ่มจูบเค้าตอบบ้าง พวกเค้าห่างหายจากการสัมผัสกันแบบนี้เกือบเดือนเลยทีเดียวตั้งแต่ก่อนสอบจนถึงวันผลออกวันนี้
ถึงแม้อาทิตย์ก่อนที่สอบเสร็จได้มาค้างที่ห้องทิฟฟานี่แต่ก็เพียงนอนเตียงเดียวกันเท่านั้นไม่ได้ทำอะไรกันเลย
“ฟานี่” แทยอนละริมฝีปากจากเค้าออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ว่าไงคะตัวเล็ก” ทิฟฟานี่ตอบพร้อมยกมือทั้งขึ้นมาโอบคอเค้าไว้
“ไปที่เตียงกันได้ไหม”
“นึกว่ารางวัลขอแค่จูบซะอีก” ดวงตาหวานสบกับดวงตาของแทยอนที่กำลังเรียกร้องต้องการร่างกายของเธอ
“ไม่พอหรอก” แทยอนตอบแล้วเลื่อนหน้าลงไปไซร้ซอกคอเค้ารอคำตอบ
“อุ้มไหวไหมล่ะ อุ้มไปหน่อยสิคะแทแท” เสียงหวานกระซิบข้างหูแทยอนแทนที่จะได้รับอะไรหวานๆกลับมาจากเค้า แต่...
คิมแทยอนยังไงก็เป็นคิมแทยอน
“หนักจะตายเดินไปได้ไหมฟานี่” หญิงสาวหัวเราะ นี่เหรอคนที่ขออยากมีอะไรกับเธอด้วย เค้าพูดกันแบบนี้เหรอเนี่ย
นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเค้าคงหมดอารมณ์กันแล้วมั้ง เหมือนโดนฉีกมู๊ดไปดื้อๆเลย
“โอเคๆ ก็บอกแล้วนี่นะว่าฟานี่จะให้รางวัล...จะให้หนักๆถึงเย็นเลยดีไหม?” ทิฟฟานี่ลุกขึ้นเดินไปทางห้องนอนก่อนจะหันมาทิ้งสายตา
ยั่วยวนใส่เค้า
“จะไหวเหรอฟานี่ คืนนี้ต้องไปที่ผับอีกนี่” ทิฟฟานี่ส่ายหัวแล้วยิ้มน้อยๆ
“วันนี้ฟานี่จะอยู่กับแททั้งคืนไม่ไปไหนเลย ดีไหมคะ?” แทยอนเผลอยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำตอบก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาเค้า
“ถ้างั้น...ดูซิ...ว่าใครจะหมดแรงก่อนกัน” แทยอนกอดเค้าจากด้านหลังแล้วกระซิบเบาๆใส่หูทิฟฟานี่ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้า
แทยอนที่พึ่งเกยคางไว้บนไหล่ของเธอก่อนจะเบนหน้าไปหอมแก้มเค้าครั้งหนึ่ง...
ทั้งสองคนค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนที่แทยอนจะเริ่มรับของรางวัลจากทิฟฟานี่อย่างถึงใจทีเดียว
นี่ก็ไม่รู้ว่าจะหนักแค่ไหน....
จะยาวนานสักเท่าไหร่...
ดูซิ...
ว่าพรุ่งนี้แทยอนจะพลาดรถไฟกลับบ้านหรือเปล่า.....
----------------------------------------------------------------------------------
ชีวิตนักศึกษาปกติของแทยอนวันแต่ละวันดูสบายๆใช้ชีวิตสนุกสนานเฮฮาไปวันๆ จะมีจริงจังอยู่ไม่กี่ครั้งก็....เวลาใกล้สอบล่ะนะ
หลังจากเธองดเที่ยวเล่นมาหลายวันนี่ก็เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นก็จะถึงวันสอบทำให้เด็กสาวผมสีควันบุหรี่และเพื่อนร่างสูงของ
เธอจำเป็นต้องพึ่งเพื่อนๆให้ติวหนังสือให้เป็นอย่างหนัก พวกเค้าไม่ขออะไรมาก
ไม่ตกก็พอแล้วล่ะ....
ถึงหอแล้วนะ เดี๋ยวจะทวนที่เพื่อนสรุปให้ต่อ
แทยอนส่งข้อความแชทไปหาทิฟฟานี่เหมือนทุกวันที่ทำตั้งแต่งดการออกเที่ยวราตรี พอส่งข้อความหาอีกคนเสร็จแทนที่จะพักแล้ว
อ่านหนังสือต่อตามข้อความที่ส่งไปแต่กลับให้ความสนใจอยู่กับมือถือตัวเองซะอย่างนั้น
ทันทีที่เห็นหน้าแชทขึ้นว่าอีกคนอ่านข้อความเธอแล้วแทยอนก็รอว่าเค้าจะตอบอะไรมา แต่..ผ่านไปได้หลายนาทีทิฟฟานี่ก็ไม่พิมพ์
อะไรตอบเธอสักนิด
สั่งได้สั่งดี ทีนี้มาอ่านข้อความฉันแล้วทำเงียบนะฟานี่ ชิ ฉันไม่ตามใจเธอแล้ว!
แทยอนรัวนิ้วบนหน้าจอแล้วปามือถือตัวเองทิ้งลงบนเตียงด้วยความหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังหันไปจับจ้องมือถือตัวเองอยู่ดี...
ฝ่ายหญิงสาวหลังได้ยินเสียงแจ้งเตือนติดๆกันก็ละจากสิ่งที่กำลังทำหันมาเปิดมือถือดูก็เห็นข้อความแชทจากเด็กสาวสองข้อความ
ย่าห์! อ่านแล้วไม่ตอบ! วันหลังจะไม่บอกแล้วนะว่าถึงหอแล้ว!
ใบหน้าระบายยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะบรรจงพิมพ์ข้อความตอบกลับเค้าสักที
หน้าจอขึ้นแจ้งข้อความเข้าบนมือถือแทยอนเห็นชื่อขึ้นเป็นฟานี่เค้าก็รีบหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอย่างไม่รีรอ
ฟานี่พึ่งอาบน้ำเสร็จนี่ กำลังจะแต่งตัวเลยยังไม่ตอบ
มือเรียววางมือถือยังไม่ทันได้ก้าวขาไปจัดการสิ่งที่ทำค้างคาอยู่ เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้นอีก..แต่ไม่ใช่เสียงข้อความแชทเข้า....
วิดีโอคอลต่างหาก
“อะไรตัวเล็ก ฟานี่กำลังจะแต่งตัวนะไปอ่านหนังสือสักทีสิ” หญิงสาวกดรับสายยอมให้อีกฝ่ายเห็นหน้าเธอในขณะนี้
แทยอนพิจารณาดูใบหน้าสดที่ยังไม่ผ่านการตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์อะไรทั้งสิ้นรวมถึงไหล่เปลือยที่เห็นก็น่าจะตอบได้ชัดเจนว่า
เค้าพึ่งอาบน้ำเสร็จจริงๆ
“ฟานี่...เธอยังไม่ใส่อะไรเลยเหรอ”
“บ้าเหรอแทแท ฟานี่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่น่ะ ใครจะบ้ารับวิดีโอคอลทั้งที่โป๊ล่ะ”
ชิ....
อาการที่แสดงออกมาผ่านหน้าจอมือถือของเด็กสาวนั้น อีกฝ่ายอ่านได้อย่างชัดเจนว่าเค้ากำลังเสียดายที่เธอบอกไม่ได้โป๊อยู่
ก็อย่างนี้ล่ะนะเด็กวัยรุ่น..
หญิงสาวอมยิ้มแต่แอบหัวเราะอยู่ในใจ ทิฟฟานี่วิดีโอคอลกับแทยอนได้อีกสักห้านาทีเธอก็ไล่เค้าไปอ่านหนังสือตัดการสนทนากันเพียง
แค่นั้น ดูเธอจะไม่สนใจคุยวิดีโอคอลหรือแชทกับแทยอนมากนักแต่ความจริงเธอก็รู้สึกเหงาไม่น้อยที่ไม่เจอเค้าแบบแตะเนื้อต้องตัวได้
มาหลายวัน ความเคยชินบางทีก็เป็นอันตรายที่ทำให้ใจสั่นไหว...
ข้อนั้น...
เธอรู้ดี...
คนที่เห็นโลกมากกว่าสามารถเข้าถึงและจับต้นเหตุที่ส่งผลถึงอารมณ์เธอได้แต่เด็กสาวที่ยังคงปล่อยใจวิ่งตามอารมณ์โดยไม่รู้สาเหตุว่า
เพราะอะไรถึงได้มีทีท่าจะหงุดหงิดและร้อนรนมากกว่าเธอ...แทยอนที่ต้องพยุงอารมณ์ตัวเองคอยเพ่งสมาธิอยู่กับการอ่านหนังสือแม้
จิตใจจะเฝ้าหันไปมองมือถือหลายต่อหลายครั้งจนยุนอาที่อ่านหนังสืออยู่เหมือนกันเห็นความผิดปกติของแทยอน
“รอใครโทรมาละคะตัวเล็ก” ยุนอาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่เพื่อน
“ใครรอ? ฉันไม่ได้รออะไรเลย” แทยอนสะบัดหน้ากลับไปอ่านหนังสือทั้งที่เมื่อกี้สายตาหันกลับมามองมือถือที่วางทิ้งไว้บนเตียงห่าง
ไกลจากตัวเธอ
ยุนอายกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นเพื่อนปากแข็งซะเหลือเกินก็เห็นอยู่ว่าทุกวันหลังจากที่แทยอนไม่ได้ไปผับไม่ได้เจอหน้าพี่ฟานี่ก็เห็นเค้า
จะติดมือถือแจเพราะรออีกคนรายงานว่าถึงผับแล้วถึงห้องแล้วอะไรประมาณนั้นตลอด แถมตอนนี้พวกเธอก็นั่งอ่านหนังสือกันมาได้
เกือบสามชั่วโมง คงใกล้ถึงเวลาที่พี่ฟานี่จะถึงผับละล่ะ
“เฮ้ยแทไม่ได้เปิดเสียงมือถือเหรอ เนี่ยพี่ฟานี่โทรมา” ยุนอาแกล้งเดินไปแถวเตียงเพื่อนแล้วหยิบมือถือแทยอนขึ้นมาดูจนเจ้าตัวรีบลุก
จากที่มาหยิบมือถือจากมือ แต่..
หน้าจอที่มืดสนิทพอลองแตะๆดูก็ไม่ได้เห็นว่ามีสายที่เธอรับไม่ทันหรือสายเข้าเลย
“อิมยุนอา!!!” พอรู้ว่าตกหลุมพรางเพื่อนก็ไล่กวดตียุนอาไปรอบห้อง
เจ้าตัวที่ดูท่าจะพอใจกับการหลอกแทยอนสำเร็จก็วิ่งหนีไปขำไปจนมาสิ้นแรงล้มบนที่นอนหัวเราะไม่หยุดก่อนโดนแทยอนหยิบหมอน
มาตีใส่ไม่ยั้ง ใบหน้าที่แดงไม่รู้ว่าเพราะความหรือว่าโมโห หรือที่จริงคือทั้งสองอย่างรวมกันยิ่งทำให้ยุนอาขำเข้าไปอีกแม้มือจะ
ป้องกันการโจมตีจากแทยอนอยู่ก็ตาม
เสียงมือถือแทยอนดังขึ้นทำให้ทุกอย่างในห้องหยุดลง เจ้าของมือถือรีบลุกไปหยิบมารับทิ้งความสนใจจากยุนอาทันที
“ตัวเล็ก ฟานี่ถึงที่ผับแล้วนะ”
“อือ...” แทยอนทำรับคำนิ่งผิดกับท่าทีเร่งรีบก่อนจะรับสาย
“ทำอะไรอยู่ อ่านหนังสืออยู่ไหม”
“อือ อ่านอยู่”
“โอเคตั้งใจล่ะ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวดิ”
“อะไรคะ?”
“...............................”
“แทแท? ได้ยินฟานี่หรือเปล่า ไม่พูดจะวางแล้วนะ ฮัลโหล”
“อือไม่มีอะไร จะกลับแล้วโทรมาด้วยไม่โทรมาแทจะโทรไปตาม เข้าใจนะ”
“เดี๋ยวนี้จะโทรตามฟานี่เหรอตัวเล็ก”
“ทำไม ทีฟานี่ยังทำได้เลย”
“โอเคๆ...ฟานี่จะโทรหา ไปอ่านหนังสือได้หรือยังถ้าสอบตกฟานี่จะทำโทษนะ”
“เชอะ ระดับคิมแทยอนเหรอจะสอบตก” น้ำเสียงโอ้อวดท่าทางมั่นใจทำให้คนฟังหมั่นไส้ไม่น้อย แทยอนวางสายทิฟฟานี่พอจะวาง
มือถือลงที่เดิมก็เจอยุนอาที่ลงมานั่งข้างเตียงเธอทำสายตาล้อเลียนอีกก็ทิ้งสันฝ่ามือลงกบาลเพื่อนไปหนึ่งทีแล้วถึงกลับไปอ่านหนังสือ
ต่อโดยไม่สนเสียงโวยวายจากยุนอา.....
ชีวิตแทยอนและยุนอาก็วนเวียนแบบนี้จนกระทั่งถึงวันสอบ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรียนมาทั้งเทอมถูกอัดเข้าสมองภายในอาทิตย์นึงก่อนสอบเท่านั้น....
“ไอ้แท....พวกเราต้องผ่านนะเว้ย” ยุนอาพูดกับเพื่อนหลังมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว
“เออ...ต้องผ่านอยู่ละ” คำพูดที่มั่นใจแต่สีหน้านิ่งดูเหนื่อยจากการท่องจำทำความเข้าทุกวิชาอย่างหนัก ยุนอาหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อ
ปิดเครื่อง แทยอนเห็นก็ทำเช่นกันแต่ก่อนที่เธอจะกดปิดนั้นหน้าต่างข้อความแชทก็เด้งขึ้นมา
ตัวเล็กสู้ๆนะคนเก่ง
“รู้แล้วน่า” แทยอนแอบอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปิดเครื่อง
“รู้แล้วอะไรของแกแทยอน”
“รู้ว่าต้องปิดเครื่องไง ไปยุนไปห้องสอบกันเถอะ” แทยอนทำเป็นเนียน เรื่องอะไรจะบอกเพื่อนว่าทิฟฟานี่ส่งข้อความมาเดี๋ยวมันได้
ล้อยันถึงห้องสอบแน่ๆ....แล้วเวลาแสนจริงจังของแทยอนก็ยุนอาก็เกิดขึ้นเมื่อนั่งประจำที่ในห้องสอบ สีหน้าแห่งความตั้งใจ
สมองที่ทำงานประมวลผลกลั่นกรองคิดอย่างหนักในการทำข้อสอบ พวกเค้าต้องสอบทั้งหมดสี่วันแต่มีระยะห่าง การสอบปลายเทอม
ในครั้งนี้ถึงกินเวลาไปหนึ่งอาทิตย์กว่าๆเลยทีเดียวถึงจบลง...
“แท..ตายยังวะ” ยุนอาที่ฟุบหน้ากับโต๊ะสอบวิชาสุดท้ายที่จบไปถามแทยอนที่นั่งสอบข้างๆกัน
“...........ยัง....แต่โคม่า....เหนื่อยชะมัด” แทยอนที่ยังนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะเช่นกันตอบกลับเพื่อน
“กว่าผลสอบจะออกก็อาทิตย์หน้า วันนี้เราไปเที่ยวฉลองสอบเสร็จกันไหม”
“เออ..ก็ดี บอกฟานี่ก่อน”
“เฮอะ อยากเจอพี่เค้าก็บอก”
“อย่ามาแขวะฉัน แกจะไม่ชวนเจสสิก้าหรือไง”
“ชวนสิ” พอพูดกันจบทั้งสองคนก็ต่างติดต่อไปหาคนของตัวเอง แต่ว่า...หลังจากยุนอาโทรหาเจสสิก้าคุยได้สักแป๊บก็นิ่งไปทีเดียว
ไม่ต่างจากแทยอนที่ส่งข้อความแชทไปหาทิฟฟานี่แล้วก็นิ่งไป
“แท”
“อะไรวะ”
“พี่ฟานี่ว่าไง”
“...........ฟานี่บอกไม่ให้ฉันไปเที่ยวผับจนกว่าผลจะออกว่าผ่านทั้งหมด แกล่ะ”
“สิก้าบอกไม่ว่าง...” ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจแล้วพากันคิดเปลี่ยนแผนว่าจะเอายังไงกันต่อจนตกลงว่าจะหา
อะไรกินแล้วกลับไปพักที่หอก่อนในวันนี้
สองอาทิตย์กว่าแล้วสินะที่ไม่ได้เจอฟานี่เลย เห็นหน้าก็เวลาวิดีโอคอลเท่านั้นเอง
แทยอนนั่งเหม่อระหว่างกำลังกินรามยอนเป็นอาหารเย็นกันกับยุนอาอยู่ที่หอ หลังจากที่แชทไปบอกว่าถึงหอแล้วก็ไม่ได้รับการติดต่อ
จากทิฟฟานี่อีก....
“พี่เค้าไม่ให้ไปเที่ยวผับแต่ไปรับก็ได้มั้งแทยอน” ยุนอาพูดแล้วยกรามยอนของตัวเองขึ้นมาซดน้ำ
“ไปรับอะไร ก็ปล่อยกลับเองสิฉันก็ไม่ได้ไปรับเค้ามาสองอาทิตย์กว่าละไม่เห็นเค้าจะบ่น”
“อยากให้บ่นว่าคิดถึงแกว่างั้น”
“คิดเองเออเองนะไอ้ยุน! เพ้อเจ้อ!” ยุนอาทำปากล้อเลียนแทยอนแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไปรับงั้นเหรอ ถึงก่อนสอบจะแอบเอ่ยปากถามว่าให้ไปรับไหมเค้าก็เอาแต่บอกว่าไม่ต้องให้อ่านหนังสือ แล้วนี่ยังห้ามไปผับอีกจนกว่า
ผลสอบจะออก แล้วเรื่องอะไรฉันต้องไปเสนอหน้าถึงที่เองด้วยล่ะ คงจะได้โดนบ่นกลับมาแน่ว่าใครให้มา ช่างเค้าสิ
เดี๋ยวพอผลสอบออกถ้าไม่ตกอะไรก็จะกลับบ้านอยู่ละไม่เจอก็ไม่เจอสิ
พอคิดได้ถึงแบบนั้นมือก็ชะงักไปอีก...
ปกติพอสอบเสร็จผลออกเธอก็จะกลับไปบ้านที่ชอนจูอยู่ที่บ้านจนใกล้วันเปิดเทอมถึงจะกลับมาที่หอ
ถ้ากลับบ้าน...ก็ไม่เจอหน้าทิฟฟานี่เป็นเดือนเลยสิ...
เฮ้ย! แล้วไงอ่ะ นี่ไม่เจอมาสองอาทิตย์กว่าก็ไม่เห็นเป็นไร ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยมาพะวงเรื่องเจอไม่เจอทำไมวะ ไร้สาระ!
แทยอนไล่ความคิดวุ่นวายออกจากสมองแล้วตั้งหน้าตั้งตากินรามยอนของตัวเองต่อ
ตัดสินใจแล้วว่าค่อยไปเจอทิฟฟานี่หลังรู้ผลสอบแล้วละกัน เจ้าตัวพอกินข้าวเย็นเสร็จก็นั่งเล่นมือถือได้สักพักถึงไปอาบน้ำ
พอทิฟฟานี่โทรมาบอกว่าถึงที่ผับแล้ววันนี้แทยอนก็ตัดใจบอกเค้าว่าจะเข้านอนไวตอนขากลับก็ให้ส่งข้อความบอกแทนไม่ต้องโทรมา
หาอีกรอบในคืนนี้จนคนฟังต้องแปลกใจทีเดียว
ตัวเล็กเนี่ยนะจะนอนไว นี่สอบเหนื่อยขนาดนั้นเลย?
หลังวางสายแทยอนแล้วทิฟฟานี่ก็คงตรวจตราดูแลผับเหมือนเช่นทุกๆวันแต่ก็ยังติดใจสงสัยว่าที่จริง....
อีกคนจะแอบหนีไปเที่ยวที่อื่นหรือเปล่า...
“เฮ้ยแท ทำอะไรอ่ะ” ยุนอาถามเพื่อนที่กำลังจัดเตียงนอนตัวเองอยู่
“กำลังจะนอนสิถามได้”
“หา!? ตอนนี้? ปกติแกไม่นอนไวแบบนี้นะ”
“ก็เหนื่อยอ่ะ ไม่มีอะไรทำด้วยไปเที่ยวก็ไม่ได้” น้ำเสียงเหมือนประชดที่โดนห้ามไม่ให้ไปเที่ยวทั้งที่จริงคนที่เธอต้องประชดไม่ได้อยู่
ตรงนี้แท้ๆ
แทยอนล้มตัวลงนอนทั้งไฟในห้องยังเปิดสว่าง ยุนอามองเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจยอมเดินไปปิดไฟในห้องแล้วตัวเองก็มาเปิดทีวีต่อ
เกมส์เล่นคนเดียวฆ่าเวลาจนกว่าจะง่วง เวลาผ่านไปได้กว่าหนึ่งชั่วโมงคนที่บอกจะนอนก็ยังคงไม่หลับทั้งที่หลับตานอนนิ่งแต่เค้า
ยังมีสติครบถ้วน
เฮ้อ....มันไม่ใช่เวลานอนของฉันจริงๆสินะ
แทยอนพยายามนับแกะไปเรื่อยเผื่อว่ามันจะหลับแต่ก็ยังไม่เป็นผลจนกระทั่งพื้นเตียงสะเทือนเบาๆให้เธอลืมตาขึ้นมาเห็นแสงมือถือ
ตัวเองที่วางอยู่ใกล้มือ
ฟานี่เหรอ.....เชอะ...ไม่รับหรอก...
พอเห็นชื่อว่าเป็นทิฟฟานี่โทรมาแทยอนก็คว่ำหน้ามือถือลงแล้วพลิกตัวหันไปอีกทางอย่างกับว่างอนกับมือถือตัวเองอะไรอย่างนั้น
แต่ท่าทางคนที่โทรมาจะไม่ยอมแพ้จนมือถือสั่นไม่หยุดทำให้ยุนอาได้ยินเสียงมือถือสั่นเลยทีเดียว
“แทมือถือแกป่ะ? แท” ยุนอาเรียกเพื่อนแต่เค้าก็ไม่ตอบยังคงปิดตานิ่งเหมือนคนหลับไปแล้วจนยุนอาต้องเดินมาหยิบมือถือแทยอนดู
“ค่ะพี่ฟานี่” พอเห็นชื่อคุ้นยุนอาก็รับสายเองโดยไม่ลังเล
“ยุนอาเหรอ? แทล่ะจ๊ะ”
“นอนแล้วค่ะพี่ ท่าทางอารมณ์ไม่ดีเลยนอนไว”
อารมณ์ไม่ดี? บอกไม่ให้มาเที่ยวผับแค่นี้เองนะตัวเล็ก อะไรของเค้า
“ปลุกเค้าขึ้นมาคุยกับพี่ที”
“แป๊บนึงนะคะ เฮ้ยแท! พี่ฟานี่โทรมา ตื่นเดะ!” ยุนอาทั้งเขย่าตัวทั้งเตะตัวแทยอนแต่เค้าก็ทำท่างัวเงียส่งเสียงตอบเพื่อนไม่ให้กวน
จนคนปลุกต้องถอดใจ
“ถ้าจะไม่ยอมคุยจริงๆอ่ะพี่ฟานี่”
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะยุนอา” พอทิฟฟานี่วางสายยุนอาก็วางมือถือทิ้งไว้ที่เดิมสายตามองดูเพื่อนที่แกล้งหลับอย่างเอือมๆ เหมือน
แทยอนงอนที่อีกคนห้ามไม่ให้ไปหาถึงไม่ยอมรับสายงั้นล่ะ แต่ว่าพี่ฟานี่โทรมาผิดเวลาแบบนี้ก็น่าแปลก
อ่อโทรมาเช็คแหงงว่าไอ้แทออกไปเที่ยวอยู่ที่อื่นหรือเปล่า แหมฉันละอิจฉาสองคนนี้จริงๆยกเว้นเรื่องมีพี่ซีวอนอีกคนน่ะนะ
ยุนอากลับไปนั่งเล่นเกมส์ต่อจนเวลาได้สักเกือบเที่ยงคืนถึงเลิกเล่นแล้วเข้านอนส่วนแทยอนนั้นก็หลับไปจริงๆก่อนยุนอาจะนอนได้สัก
ชั่วโมงแล้ว ห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบพอได้ยินแค่เสียงลมหายใจหรือการพลิกตัวของยุนอาบ้างจนอีกชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงอื่นดังขึ้น
ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด
“อื้อ....” เสียงสั่นของมือถือรวมถึงแรงสะเทือนทำให้แทยอนรู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง เจ้าตัวค่อยๆเปิดตาขึ้นมาเห็นว่าทิฟฟานี่โทรมาอีกแล้ว..
อะไรเนี่ยบอกแล้วไงว่าถึงแล้วให้ส่งแชทบอกเฉยๆน่ารำคาญจริงเลย ด้วยความง่วงแทยอนกดรับสายเพื่อจะรีบคุยๆให้จบแล้วนอนต่อ
“ถึงแล้วใช่ไหม แค่นี้นะ”
“ยังไม่ถึงห้องเลย”
“หือ? ว่าไงนะ? แล้วนี่อยู่ไหน” แทยอนตกใจเล็กน้อยค่อยๆลุกขึ้นมาขยี้ตาคุยกับเค้าดีๆ
“มาหาหน่อยสิ”
“อะไรฟานี่ไหนบอกไม่ให้ไปผับไง”
“ฟานี่ไม่ได้อยู่ที่ผับ ฟานี่อยู่หน้าหอแทเนี่ย”
“โม้”
“ไม่เชื่อก็ลงมาดูสิ”
“นี่พูดจริง?”
“ก็ลงมาสิ” ทิฟฟานี่ยังคงยืนยันให้เค้าลงมาหาจนแทยอนรีบเด้งตัวลุกจากที่นอนวิ่งลงไปหน้าหอ ไม่นึกว่าพอออกมาด้านหน้าจะเห็น
หญิงสาวแสนสวยยืนอยู่จริงๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกดีที่ได้เห็นเค้าอยู่ตรงหน้าแต่อีกความรู้สึกมันมากกว่า
“ทำบ้าอะไรเนี่ยฟานี่! ดึกป่านนี้แล้วมันอันตรายรู้ไหม!”
“แทบอกแถวนี้ไม่อันตรายไม่ใช่เหรอ”
“แทอยู่มานานแล้วไม่ใช่คนแปลกหน้าแบบฟานี่นะ แถมดูชุดซิ ใครมาเห็นก็ล่อตาทั้งนั้นล่ะ” แทยอนมองหัวจรดเท้ากับชุดเกาะอก
กระโปรงสั้นที่เค้าสวมใส่อยู่ขนาดแค่ไฟด้านหน้าหอส่องลงมากระทบผิวเค้าหน่อยก็รู้สึกสว่างสไวน่าเชิญชวนจะแย่
“ก็แค่อยากมาดู”
“ดูอะไร?”
“มาดูหน้าคนงอนฟานี่ไง” ทิฟฟานี่ก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ตัวแทยอนมากขึ้นสายตายังคงจับจ้องใบหน้าเค้าไม่ละสายตา
“งอน? งอนบ้าอะไรฟานี่” ปากปฏิเสธถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจเค้าจริงๆ
“แล้วทำไมไม่ยอมรับสายฟานี่”
“แทหลับนี่”
“ตัวเล็กน่ะเหรอจะนอนไวเป็น ตอบมาตรงๆโกรธฟานี่ใช่ไหมที่ไม่ให้ไปเที่ยว” ทิฟฟานี่ยกมือขึ้นกอดอกสายตาคาดคั้นความจริง
จากเค้า แทยอนจ้องตาเค้าได้เพียงแป๊บเดียวก็เบนสายตาไปทางอื่นแต่ทิฟฟานี่ก็จับปลายคางเค้าหันมามองเธออีก
“ตอบฟานี่มาเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้โกรธ”
“แน่ใจ” ทิฟฟานี่พูดเสียงเข้มใส่เน้นถามอีกครั้ง
“ฮื้อ” แทยอนสบตาด้วยแล้วรับคำสั้นๆ เธอไม่อยากต่อความยาวมากนักเพราะยังไงถ้าบอกว่าโกรธก็คงโดนทิฟฟานี่เทศนาแน่ๆร้อย
เปอร์เซ็นต์ ขี้เกียจมาฟังเค้าบ่นตอนตีหนึ่งจะตีสองแบบนี้ไม่งั้นจะหลับแม่งตรงนี้ล่ะ
“แล้วไป...นั้นฟานี่กลับก่อนนะ” ทิฟฟานี่ปล่อยมือจากปลายคางเค้าพอทำท่าจะเดินไปแทยอนก็คว้ามือไว้จนต้องหันกลับมามอง
“....ดึกมากแล้วนะ....ถ้าไง....ขึ้นไปนอนบนห้องแทก็ได้พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“ไม่ล่ะ ฟานี่อยากกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ” ทีนี้เป็นทีทิฟฟานี่ได้เล่นตัวเอาคืนเค้าที่ไม่ยอมรับสายบ้าง
“ใส่เสื้อนอนแทไปก่อนก็ได้เรื่องมากจริง”
“ถ้าเป็นห่วงก็ไปส่งฟานี่สิจะค้างที่ห้องก็ได้นะ ให้เวลาขึ้นไปเอาเสื้อผ้าห้านาที” หญิงสาวยกมือถือขึ้นมาเหมือนจะเริ่มจับเวลาตั้งแต่
ตอนที่เธอพูดจบเลยแทบจะไม่มีเวลาให้อีกคนลังเลใจว่าจะไปหรือไม่ไปสักนิด
“เธอนี่มัน!” แทยอนชี้หน้าอีกฝ่ายก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในหอเพื่อเอาเสื้อผ้าไปค้างที่ห้อง ทิฟฟานี่มองตามเค้าด้วยรอยยิ้มแถม
ด้วยสายตาแสนเอ็นดู....ก็รู้อยู่แล้ว..ว่ายังไงแทยอนก็ยอมตามใจเธอจนได้
เพียงเวลาไม่ถึงสี่นาทีดีแทยอนก็วิ่งหน้าตั้งลงมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบหนึ่ง ถึงแม้เค้าจะลงมาทันเวลาแต่พอเห็นเป้ที่แทยอนหิ้วมา
ทิฟฟานี่ก็รู้สึกขัดหูขัดตาสักหน่อยเพราะใบที่เค้าหิ้วมาไม่ใช่ใบที่เธอซื้อให้นี่สิ
“เป็นอะไร? จะไปหรือยัง” แทยอนทักท้วงเมื่อเห็นทิฟฟานี่เอาแต่จ้องเธออยู่ได้
“อืม ออกไปหาแท็กซี่กันฟานี่ง่วงแล้ว” ทิฟฟานี่ควงแขนแทยอนแล้วถึงเริ่มเดินตามทางกันไปเพื่อออกไปเรียกรถที่ถนนใหญ่
ถ้าใครมาเห็นทั้งสองคนตอนนี้คงจะเหมือนเด็กโดนหลอกไปไหนแน่ๆ ก็แทยอนเล่นมาทั้งชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวแถมหิ้วเป้
แบบนี้ยิ่งหน้าเด็กๆของเค้าอีกน่ะนะ....
แล้วคืนนั้นแทยอนก็ได้นอนค้างกับทิฟฟานี่ที่ห้องเค้าหนึ่งคืนก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม...คือการที่แทยอนต้องกลับมาอยู่หอ
ห้ามออกไปเที่ยวผับ...ไม่ให้ไปรับทิฟฟานี่แล้วก็ไม่ได้ไปนอนค้างกับเค้าเลยจนถึงวันผลสอบออกที่เค้ารอมานาน...
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ทั้งยุนอาและแทยอนสอบผ่านทุกวิชาเหมือนยกภูเขาออกจากอกสักที ทีนี้....
ก็จะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านสบายๆหนึ่งเดือนเต็มกันละนะ ซึ่งทั้งยุนอาและแทยอนที่มาจากจังหวัดเดียวกันแถมบ้านใกล้ๆกันก็ได้บอก
พ่อแม่ไว้ตั้งแต่ช่วงก่อนสอบแล้วว่าพอผลออกอีกวันก็จะกลับบ้านทันทีซึ่งเรื่องนั้น.....
แทยอนยังไม่ได้บอกทิฟฟานี่เลย...
“เฮ้ยแท พรุ่งนี้เราก็ไปขึ้นรถไฟช่วงกลางวันแหนะวันนี้จะไปเที่ยวก่อนไหม พี่ฟานี่น่าจะไม่ว่าแล้วนี่” ยุนอาถามเพื่อนขณะเก็บเสื้อผ้า
ของที่จำเป็นลงกระเป๋า
“ไม่อ่ะเกิดพรุ่งนี้น็อคยาวตื่นไม่ทัน เดี๋ยวพวกพ่อแม่บ่นขึ้นมาล่ะขี้เกียจจะฟัง”
“เออก็จริง นั้น..ไว้พรุ่งนี้เจอกัน” ยุนอาบอกแล้วก็สะพายเป้ขึ้นบ่า
“ห๊ะ? แกจะไปไหน”
“วันนี้ฉันจะไปคอนโดเพื่อนสิก้าแล้วค้างที่นั่นเลย”
“แหมม ขนาดไม่อยู่กันสองคนก็ยังอยากไปหาเค้านะแกเนี่ย เร่งทำคะแนนเข้าล่ะจะได้คบๆกันสักที”
“เออสมพรปาก ว่าแต่แกล่ะไม่ไปหาพี่ฟานี่เหรอ”
“ไม่อ่ะขืนไปก็โดนลากไปผับแน่ๆวันนี้” ยุนอาทำหน้าว่าตามใจแล้วก็โบกมือลาเพื่อนก่อนจะออกไป แทยอนพอเห็นเพื่อนไปแล้วก็
จัดการเก็บกระเป๋าตัวเองต่อ เสื้อผ้าเธอก็ไม่เอาไปมากนักยังไงที่บ้านเสื้อผ้าตัวเองก็ยังมี อยู่ดีๆสายตาก็มองไปเห็นกุญแจที่วางอยู่
บนโต๊ะจนต้องเดินไปหยิบมันมา
.........เอาไปด้วยละกัน........
แทยอนมองลูกกุญแจที่มีตัวอักษร F ก่อนจะใส่เข้ากับพวงกุญแจแล้วห้อยกระเป๋าเป้ตัวเอง ดวงตามองไปรอบๆตรวจทานว่า
ลืมอะไรอีกหรือเปล่า
ไม่ไปหาพี่ฟานี่เหรอ
คำพูดเพื่อนลอยเข้ามาในหัวท่ามกลางความเงียบ แทยอนยกข้อมือที่ใส่สร้อยหนังจี้ผีเสื้อเส้นโปรดของเธอที่ทิฟฟานี่ซื้อให้
แค่เดือนเดียวเอง...โทรบอกอย่างเดียวก็ได้มั้งว่าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด...ว่าแต่...
ออกไปดูของเผื่อซื้ออะไรไปฝากที่บ้านสักหน่อยดีกว่ามั้งเรา
แทยอนพอตัดสินใจได้ก็จัดแจงเช็คอะไรในห้องก่อนจะออกจากหอเพื่อไปดูของฝากให้ที่บ้าน ส่วนทิฟฟานี่ตอนนั้นก็ยังคงอยู่ที่ห้อง
นั่งดูทีวีไปเรื่อยๆเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่อีกคนจะแจ้งผลสอบสักที
หรือที่เงียบๆไปเนี่ยเพราะสอบไม่ผ่านนะ นี่มันก็บ่ายแล้วทำไมยังไม่โทรหรือแชทมาเลยน๊าตัวเล็กเนี่ย
ทิฟฟานี่หยิบมือถือขึ้นมาดูไม่เห็นแม้แต่ข้อความแชทใหม่หรือสายโทรเข้าสักนิดจนต้องแชทไปหาเค้าเอง
ผลสอบว่ายังไงตัวเล็ก
หญิงสาวพอส่งข้อความแล้วก็มองหน้าจอแชทอยู่สักพักก็ยังไม่เห็นขึ้นว่าอีกคนอ่านจนถอดใจวางมือถือลงแล้วดูทีวีต่อ จนสักพัก
เมื่อรายการที่ดูอยู่จบทิฟฟานี่ก็หยิบมือถือขึ้นมาดูอีกก็ยังไม่เห็นแทยอนอ่านข้อความเธอแต่แล้วเสียงกริ่งห้องเธอก็ดังขึ้นจนต้อง
หยุดเรื่องแทยอนเอาไว้ก่อน ทิฟฟานี่เปิดประตูโดยไม่ทันได้เช็คก่อนว่าใครมากดพอเห็นคนตรงหน้าก็ต้องตกใจ
“ตัวเล็ก? ทำไมไม่โทรมาก่อน แล้วนี่ฟานี่ส่งข้อความไปหาทำไมไม่อ่าน”
“ห๊ะ? ส่งมาเหรอแทปิดเนตไว้น่ะ” เจ้าตัวทำหน้าฟอร์มไม่รู้เรื่องทั้งที่จริงเธอเห็นตั้งแต่ข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาบนหน้าจอ
แต่กดปิดไม่เข้าไปอ่านแล้วเปลี่ยนใจหยิบกระเป๋าเดินทางมาที่นี่แทนการออกไปหาของฝากที่บ้าน
“ว่าแต่? โดนยุนอายึดห้องอีกแล้วเหรอ” ทิฟฟานี่ถอยหลังให้เค้าเข้ามาในห้องก่อนจะสังเกตเห็นสายกระเป๋าเป้บนตัวแทยอน
“เปล่า...แทจะขอค้างที่นี่สักคืน...” แทยอนบอกแล้วเดินลิ่วเข้าไปด้านในก่อนเจ้าของห้อง ทิฟฟานี่ที่ยืนมองตามเค้า
ดวงตาเบิกกว้างเล็กๆเมื่อนเห็นเป้ที่เค้าใส่วันนี้เป็นเป้ที่เธอซื้อให้...แถมด้วย...
มีลูกกุญแจที่มาจากโซลทาวเวอร์ห้อยเอาไว้กับพวงกุญแจตัวคาโอนาชิอีกต่างหาก
หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินไปหาเค้าที่วางกระเป๋าแล้วนั่งที่โซฟาเรียบร้อย
“ตกลงผลสอบว่ายังไง ไม่ผ่านล่ะสิถึงมาอ้อนขอนอนค้างกับฟานี่” ทิฟฟานี่ลดตัวลงนั่งข้างๆแทยอนแล้วถามขึ้น
“ผ่านหมดต่างหาก”
“แล้ว”
“แทแค่อยากมาหา เดี๋ยวจะไม่เจอกันตั้งเดือน”
“ห๊ะ?”
“แทจะกลับบ้านพรุ่งนี้ ปกติปิดเทอมแทก็กลับไปอยู่บ้านตลอด”
“อ่อ...แย่จังนะไม่มีคนมารับฟานี่เป็นเดือนเลย”
“เห็นค่าแทแค่นั้นสินะฟานี่” หญิงสาวหัวเราะก่อนจะมองหน้าเค้า
“ว่าแต่สอบผ่านหมดอยากจะได้รางวัลอะไรไหมตัวเล็ก”
“รางวัลเหรอ”
“อืม อยากได้อะไรพิเศษไหมฟานี่จะซื้อให้”
“อะไรก็ได้เหรอ?” แทยอนถามย้ำ ทิฟฟานี่ก็พยักหน้ารับไม่มีทีท่าจะอิดออดคิดสักนิด
เด็กสาวผมสีควันบุหรี่มองหน้าเค้าค้างอยู่สักแป๊บก็จะเลื่อนตัวเข้าไปขโมยจูบเค้าทันที หญิงสาวไม่มีทีท่าจะต่อต้านกลับหลับตารับจูบ
จากเค้าก่อนจะเริ่มจูบเค้าตอบบ้าง พวกเค้าห่างหายจากการสัมผัสกันแบบนี้เกือบเดือนเลยทีเดียวตั้งแต่ก่อนสอบจนถึงวันผลออกวันนี้
ถึงแม้อาทิตย์ก่อนที่สอบเสร็จได้มาค้างที่ห้องทิฟฟานี่แต่ก็เพียงนอนเตียงเดียวกันเท่านั้นไม่ได้ทำอะไรกันเลย
“ฟานี่” แทยอนละริมฝีปากจากเค้าออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ว่าไงคะตัวเล็ก” ทิฟฟานี่ตอบพร้อมยกมือทั้งขึ้นมาโอบคอเค้าไว้
“ไปที่เตียงกันได้ไหม”
“นึกว่ารางวัลขอแค่จูบซะอีก” ดวงตาหวานสบกับดวงตาของแทยอนที่กำลังเรียกร้องต้องการร่างกายของเธอ
“ไม่พอหรอก” แทยอนตอบแล้วเลื่อนหน้าลงไปไซร้ซอกคอเค้ารอคำตอบ
“อุ้มไหวไหมล่ะ อุ้มไปหน่อยสิคะแทแท” เสียงหวานกระซิบข้างหูแทยอนแทนที่จะได้รับอะไรหวานๆกลับมาจากเค้า แต่...
คิมแทยอนยังไงก็เป็นคิมแทยอน
“หนักจะตายเดินไปได้ไหมฟานี่” หญิงสาวหัวเราะ นี่เหรอคนที่ขออยากมีอะไรกับเธอด้วย เค้าพูดกันแบบนี้เหรอเนี่ย
นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเค้าคงหมดอารมณ์กันแล้วมั้ง เหมือนโดนฉีกมู๊ดไปดื้อๆเลย
“โอเคๆ ก็บอกแล้วนี่นะว่าฟานี่จะให้รางวัล...จะให้หนักๆถึงเย็นเลยดีไหม?” ทิฟฟานี่ลุกขึ้นเดินไปทางห้องนอนก่อนจะหันมาทิ้งสายตา
ยั่วยวนใส่เค้า
“จะไหวเหรอฟานี่ คืนนี้ต้องไปที่ผับอีกนี่” ทิฟฟานี่ส่ายหัวแล้วยิ้มน้อยๆ
“วันนี้ฟานี่จะอยู่กับแททั้งคืนไม่ไปไหนเลย ดีไหมคะ?” แทยอนเผลอยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำตอบก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาเค้า
“ถ้างั้น...ดูซิ...ว่าใครจะหมดแรงก่อนกัน” แทยอนกอดเค้าจากด้านหลังแล้วกระซิบเบาๆใส่หูทิฟฟานี่ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้า
แทยอนที่พึ่งเกยคางไว้บนไหล่ของเธอก่อนจะเบนหน้าไปหอมแก้มเค้าครั้งหนึ่ง...
ทั้งสองคนค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนที่แทยอนจะเริ่มรับของรางวัลจากทิฟฟานี่อย่างถึงใจทีเดียว
นี่ก็ไม่รู้ว่าจะหนักแค่ไหน....
จะยาวนานสักเท่าไหร่...
ดูซิ...
ว่าพรุ่งนี้แทยอนจะพลาดรถไฟกลับบ้านหรือเปล่า.....
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น