ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 :: คนแปลกหน้า
Chapter 4 :: คนแปลกหน้า
เสียงลมหายใจหอบเป็นพักๆท่ามกลางความมืด สองร่างกอดรัดนัวเนียกันไม่ยอมห่างแม้ว่าจะเป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่มีทีท่า
ว่าจะหมดแรงกันเลย
“ดีแล้วเหรอที่พาฉันมาที่นี่ ไม่ห่วงเพื่อนบ้างหรอไง”
“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้....รูมเมทยุนไม่กลับมาห้องแน่ๆ” ยุนอาตอบกลับเค้าก่อนจะไล่ริมฝีปากจากลำคอลงไปหน้าท้องเค้า
เจสสิก้าหัวเราะเล็กๆยกมือขึ้นมาลูบหัวเค้าหน่อยๆอย่างพอใจ
พวกเธอออกจากผับมาก่อนด้วยคำชวนมาที่ห้องของยุนอา ถ้าจะถามว่าแล้วเจ้าเด็กผมสีควันบุหรี่เพื่อนสนิทเค้าล่ะ
ไม่ต้องห่วงหรอก ยุนอาไม่เคยลืมเพื่อนแน่นอน..
เธอส่งข้อความบอกเพื่อนดิบดีว่าวันนี้ไม่ต้องกลับห้องให้เค้าพาเพื่อนเจสสิก้าไปต่อได้เลย แน่นอนว่า....แทยอนต้องทำตาม
เพราะมีหลายครั้งเหมือนกันที่แทยอนพาผู้หญิงไปที่หอและบอกห้ามเธอไม่ให้กลับห้องมาแล้ว...
“อื้อ” เสียงเล็ดลอดจากลำคออีกคนทำให้แทยอนต้องถอนหายใจหนัก..
ใช่สิหนักมากจริงๆที่ต้องแบกร่างคนเมาจากผับมาส่งที่บ้าน
“เฮ้ ถึงบ้านเธอแล้วนะเข้าบ้านไหวไหม” แทยอนเขย่าตัวเค้าให้พอได้สติ เมื่อมาถึงหน้ารั้วบ้านเพื่อนเจสสิก้า
นี่กว่าจะพามาถึงที่ก็แทบแย่หิ้วปีกเค้าเดินผิดทางไปมาตามเพื่อนเจสสิก้าชี้บอกว่าบ้านเธอไม่ไกลจากผับนี่นัก
เดินไปไม่นานก็ถึง นี่อะไร กว่าจะมาส่งถึงที่ได้เล่นเป็นชั่วโมงทั้งที่ความจริงมันเดินแค่ไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว
ยัยบ้าเอ้ย! นี่ถ้าถูกสเปคหน่อยจะดีมากเลยล่ะ! เหนื่อยแรงเปล่าแล้วยังไม่อยากจะกินเค้าซะด้วย
“เข้าไปข้างในก่อนสิคะ ไม่มีใครอยู่หรอก...มีแค่เราสองคน” เพื่อนเจสสิก้าโอบคอแทยอนยั่วยวนให้เค้าเข้าไปในบ้าน
สีหน้าท่าทางฝืนยิ้มอย่างเต็มกำลังก่อนจะยกแขนนั้นออกจากร่างกายเธอ
“ดึกมากแล้วพักผ่อนนะคะ แทต้องไปแล้ว” แทยอนรีบโบกมือลาแล้วชิ่งหนีในทันที ตอนนี้เธอไม่ห่วงอะไรมากแล้วส่งถึง
หน้าบ้านขนาดนี้แล้วนะ ตอนนี้ที่น่าหนักใจน่ะไม่ใช่เพื่อนเจสสิก้าละแต่เป็นตัวเธอเนี่ยจะไปนอนบ้านใครดีวะ
มือหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์คนที่จะขอไปนอนค้างด้วยในคืนนี้และก็มาหยุดที่...
พี่แอมเบอร์
.......ห้องพี่แอมเบอร์ก็กว้างแถมดึกขนาดนี้โทรหาพี่แอมเบอร์นี่แหละชัวร์ที่สุด นิ้วเล็กแตะลงหน้าจอเลือกโทรออกหารุ่นพี่
คนสนิทอย่างไม่รีรอเพราะอากาศข้างนอกทำให้เธออยากหาที่พักเข้านอนละ
เด็กผมสีควันบุหรี่ระหว่างที่คุยสายกับรุ่นพี่ก็เดินลิ่วๆไปหาที่เรียกแท็กซี่เพื่อตรงไปห้องพักพี่เค้า.....เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง
รถแท็กซี่ก็พาเธอมาส่งยังที่หมาย แทยอนก้าวขาลงจากรถมองตัวตึกอยู่แป๊บนึงก็ทำหน้าฮึดเดินเข้าไปในตัวตึกตรงไปยัง
ห้องที่เธอจำได้ เสียงถอนหายออกมาอีกครั้งเมื่อถึงหน้าห้อง นิ้วชี้ยื่นเข้าไปใกล้ก่อนจะสัมผัสกับกริ่งห้องที่ส่งสัญญาณเสียง
ให้คนในห้องได้ยิน
“เข้ามาสิ” เจ้าของห้องออกมาเปิดประตูให้แทยอนและปล่อยให้เค้าจัดการปิดประตูให้หลังเจ้าของห้องเดินเข้าไปด้านในก่อน
“หิวหรือเปล่า อยากกินอะไรไหม” เค้าเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบขณะเดินไปถึงหน้าตู้เย็น
“ฉันแค่มาขอที่นอนสักคืนเอง อย่าทำให้ฉันรู้สึกเกร็งแบบนั้นสิฟานี่” หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองปรายตามาทางแทยอนด้วย
รอยยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินกลับมาหาพร้อมยื่นแก้วนมให้เค้า
“ย่าห์! ฉันไม่ใช่เด็กนะ!”
“กินนมแล้วจะได้นอนหลับสบายนะ เธอบอกว่าวันนี้พึ่งสอบย่อยเสร็จไม่ใช่เหรอ...เอ๊ ใครนะบอกว่าเหนื่อยจากสอบ...
ไหงโทรมาหาฉันว่าวันนี้กลับหอไม่ได้ขอค้างสักคืนล่ะ แล้ว....กลิ่นเหล้าอ่อนๆกับกลิ่นบุหรี่ที่ติดเสื้อเธอเนี่ย
มาจากห้องสอบเหรอคะแท” ใบหน้าสวยเคลื่อนเข้าใกล้สูดกลิ่นจากเสื้อผ้าของเค้าใบหน้าเปื้อนยิ้มดวงตาเหลือบมองหน้า
แทยอนเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปดื่มนมแก้วในมือตัวเอง
แทยอนสีหน้ากระอักกระอ่วนรีบยกแก้วนมในมือตัวเองดื่มไม่สนใจจะตอบ
เสียฟอร์มเป็นบ้าโธ่เอ้ย นี่ถ้าพี่แอมเบอร์รับสายเรื่องคงไม่จบโดยการต้องโทรมาขอค้างกับทิฟฟานี่แบบนี้หรอก
จะโทรหาเพื่อนคนอื่นพวกนั้นก็ไม่สะดวกให้ไปค้างแน่ๆ
“ไปไหนมาล่ะ” ทิฟฟานี่ยังคงดื่มนมในแก้วตัวเองไปเรื่อยๆสายตามองไปทางทีวีที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนแทยอนมา
“อยากรู้ไปทำไมฟานี่” แทยอนดื่มนมแก้วนั้นจนหมดแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวท่าทางไม่พอใจ
“ออกไปนอนข้างนอกดีไหมคะแท” ทิฟฟานี่หันมาสบตายิ้มหวานขัดกับคำขู่ของเธอโดยสิ้นเชิง
“ไปผับกับยุนอามา!” หญิงสาวยังคงยิ้มค้างเรียวคิ้วโก่งขึ้นก่อนจะพยักหน้าครั้งหนึ่งแล้วผายมือไปตรงหน้าแทยอน
“อะไรอีกล่ะก็บอกแล้วนี่นาจะขอมือถือฉันโทรไปถามไอ้ยุนเหรอเธอจะอะไรกับฉันนักหนา”
“ฉันจะเอาแก้วนมเธอไปเก็บ”
เพล้ง...
เสียงเหมือนมีรอยแตกที่หน้าของเด็กสาวผมสีควันบุหรี่ ท่าทางอึ้งๆค้างไปจนทิฟฟานี่ดึงแก้วจากมือเค้าซะเอง
สีหน้าท่าทางของหญิงสาวผมน้ำตาลไม่ได้มีทีท่าจะใส่ใจสนใจกับคำตอบที่ได้รับมากยิ่งทำให้แทยอนอับอายที่คิดอะไรไปเอง
ซะไกล เค้านั่งฟึดฟัดหงุดหงิดยีหัวตัวเองระหว่างที่เจ้าของห้องเดินหายเข้าไปในห้องนอน
เพราะไอ้ยุนคนเดียวเลย ถ้ากะจะพาเจสสิก้าไปที่ห้องอยู่แล้วก็บอกล่วงหน้าให้เตรียมที่นอนดีๆสิเฟ้ย ไม่สิ....
ฉันนี่แหละควรสงบจิตสงบใจ ทำไมถึงคิดอะไรลึกมากเกินจนโดนเค้าปั่นหัวเล่นได้ขนาดนี้คิมแทยอน สติ สติ กลับมาเป็น
คิมแทยอนคนเดิมสิ เมื่อวานเธอยังกดเค้าอยู่หมัดเลยจำไว้สิว่าเธอเคยได้เค้ามาแล้วนะ เด็กสาวสีผมสวยหายใจเข้าลึก
เริ่มดึงแววตาความเจ้าเล่ห์ต่างๆกลับมาโดยที่ทางทิฟฟานี่กำลังยืนเหม่อมองเสื้อผ้าในตู้สักแป๊บแล้ว
เธอเข้ามาหาเสื้อผ้าให้แทยอนเปลี่ยนแต่เหมือนว่าจะมีอะไรในในใจ สายตาไล่มองไปมาในตู้ไปเรื่อยไม่ใช่ว่าเธอหาเสื้อผ้าให้
แทยอนไม่ได้แต่กำลังคิดว่าวันนี้มีแขกมาที่ห้องถึงสองคนพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึงอย่างไรก็ดี มันดีมากเท่าไหร่แล้วที่แทยอน
ไม่ได้โทรมาหาเธอตอนพี่ซีวอนอยู่และดีมากเท่าไหร่แล้วที่วันนี้พี่ซีวอนกลับไปเร็วแทยอนถึงได้มานั่งในห้องของเธอแบบนี้ได้
“ใจดีเกินไปหรือเปล่านะฟานี่” ทิฟฟานี่บ่นกับตัวเองสายตาไล่ไปยังเสื้อที่เล็งไว้แต่แรกว่าจะให้เค้ายืมใส่
มือเรียวหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสบายๆตัวหนึ่งออกมาก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตากลับไปหาแทยอน
“อยากอาบน้ำหรือเปล่า?” เจ้าของห้องเดินกลับมาถามแทยอนอีกครั้งพร้อมกับส่งเสื้อผ้าที่หยิบมาให้กับเค้า
“เอ่อ....ก็ดีนะ”
“ถอดเสื้อสิ”
“ห๊า!?”
“อะไร? ก็บอกให้ถอดเสื้อผ้าฉันพูดไม่ชัดเหรอ” ทิฟฟานี่โยนผ้าขนหนูที่หยิบมาให้เค้า
“ถึงฉันจะบอกว่ามาขอค้างก็ไม่ได้แปลว่าจะง่ายไปหมดนะฟานี่วันนี้เราจะไม่มีอะไรกันแล้วก็..ฉันจะไม่อาบน้ำกับเธอด้วย”
“ฉันแค่จะเอาเสื้อผ้าเธอไปใส่เครื่องซักให้ถ้าเธอไม่ซักก็แล้วแต่เธอละกัน ทำเป็นเด็กเวอร์จิ้นไร้เดียงสากลัวว่าตัวเองจะ
โดนปล้ำไปได้” แทยอนทำท่าจะแย้งแต่ก็โดนเค้าขัดก่อน
“ห้องน้ำอยู่ทางโน้นแล้วถ้าแทจะนอนก็นอนที่โซฟาตรงนั้นได้เลยนะ....อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง...ผ้าขนหนูนั่นน่ะของฉัน...
ให้ยืมเช็ดตัวนะอย่าเอาไปทำอย่างอื่น” หญิงสาวชี้ทางให้เห็นห้องน้ำให้เค้าไปอาบน้ำก่อนจะเข้าประชิดตัวกระซิบบอกเรื่องหลัง
รอยยิ้มหวานตาปิดที่ให้กับแทยอนทิ้งท้ายก่อนเจ้าของห้องจะเดินไปปิดทีวีและเข้าไปในห้องนอนตัวเองพร้อมเสียงล็อคประตู
เฮอะ...คิดว่าฉันโรคจิตหรือยังไงคงไม่เอาผ้าเช็ดตัวเธอมาดมสูดกลิ่นแล้วมโนช่วยตัวเองอะไรเทือกนั้นหรอก เอ๊ะ...เดี๋ยวสิ
เมื่อกี้ว่าอะไรนะ นอนโซฟาเหรอ? ทำไมฉันต้องนอนโซฟาด้วย?
นอนเตียงด้วยกันไม่ได้เหรอไงเนื้อแนบเนื้อกันแล้วยังจะมาหวงตัวอะไรป่านนี้
เจ้าเด็กผมสีควันบุหรี่บ่นในใจคนเดียวไม่หยุดแม้จะเข้าไปอาบน้ำก็ยังคงคิดวนเวียนแต่เรื่องที่นอนตัวเองอยู่นั่นว่าฟานี่จะให้เธอ
นอนโซฟาจริงๆเหรอก็ดูสิ พอได้อาบน้ำออกมาสำรวจที่นอนตัวเองแม้แต่ผ้าห่มบางๆสักผืนยังไม่มีเอาไว้ให้เลยอ่ะ
ก๊อก ก๊อก
คนในห้องหันตามเสียงที่กระทบบานประตูห้องนอนของเธอรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาแค่วินาทีก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
จนเสียงเคาะห้องหนักและรัวขึ้นเรื่อยๆเธอถึงค่อยๆขยับกายขึ้นมาจากเตียงช้าๆ ถึงแม้จะยังมีเสียงเคาะห้องเร่งเร้าแต่เจ้าตัวก็
ยังใจเย็นนั่งสางผมยุ่งๆให้เข้าที่ก่อนถึงเดินไปเปิดประตู
“มีอะไร”
“...........” คนถามเอียงคอจ้องหน้าเค้านิ่งเมื่อแทยอนไม่ยอมตอบคำถามของเธอ
“ถ้าไม่มีธุระฉันจะนอนแล้วนะหรือเธออยากซักเสื้อก็เอาไปเข้าเครื่องละกันน่าจะใช้เองเป็น”
“เดี๋ยวสิเดี๋ยว” แทยอนใช้มือดันประตูไว้ไม่ให้ทิฟฟานี่ปิดประตูใส่หน้าเธอได้
เด็กสาวผมสีสวยฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนตามมา
“แทนอนข้างนอกหน๊าวหนาว....นอนด้วยได้ไหมคะ”
“ถ้าตอบว่าไม่ได้ล่ะคะ” ทิฟฟานี่กอดอกพิงขอบประตูมองหน้าเค้านิ่งไม่มีแววจะใจอ่อน
“หนาวๆนอนกอดกันจะหลับสบายกว่านะคะ แล้ว....ถ้านอนกอดกันแบบไร้เสื้อผ้าจะยิ่งหลับสนิทเลยนะ”
มือเชยคางเค้าสบตาที่กำลังฉายแววนัยที่ทิฟฟานี่น่าจะเดาได้ง่ายๆแต่เค้าก็ปัดมือเธอออกพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆตามมา
“เอ....เมื่อกี้ใครบอกน๊าว่าวันนี้จะไม่มีอะไรกับฟานี่”
“ใครเหรอแทไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ทิฟฟานี่หัวเราะออกมาอีกครั้งกับหน้าทำไขสือแบบน่ารักๆของเค้าถึงเธอจะรู้ดีว่าหน้าตาแบบนี้
เค้าคงทำบ่อยๆเวลาป้อสาวเป็นปกติ
“จริงสิฟานี่ ฉันลืมของอะไรไว้เหรอ?” อยู่ดีๆแทยอนก็นึกถึงข้อความของอีกคนที่ส่งบอกไว้ได้ก็พาเปลี่ยนเรื่อง
“อ่า...ง่วงจังพรุ่งนี้ต้องตื่นไวด้วย อยากจะนอนในห้องก็ตามใจปิดประตูด้วย”
เจ้าของห้องอยู่ดีๆก็ทำท่าง่วงหาวอยากนอนขึ้นมาและเดินหนีขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนซะดื้อ....ราวกับว่า....
ของที่บอกว่าเค้าลืมนั้น....มันไม่มีจริง....ซึ่ง ณ ตอนนั้นแทยอนไม่ได้เอะใจถึงเรื่องของที่ลืมเลย
แววตาในความมืดหลังปิดประตูห้องนอนมีแต่ความยินดีที่เข้ามานอนในห้องเค้าได้
“มีเรียนกี่โมงล่ะฟานี่” แขกที่มาขอพักพอขึ้นมานอนข้างเค้าได้ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เค้านอนกลับซักไซ้เค้าต่อ
“.........สายๆน่ะ เธอล่ะ”
“พรุ่งนี้มีช่วงบ่ายน่ะแต่ไม่มีวิชาอะไรน่าห่วงคงจะโดด” คนฟังยิ้มรับท่าทางไม่ใส่ใจ ชีวิตของเป็นของเค้าเองเค้า
อยากจะทำอะไรก็เรื่องของเค้า
“นั้นถ้ามือถือฟานี่ดังแล้วฟานี่ยังไม่ตื่นก็ช่วยปลุกด้วยละกันนะ”
“แล้วจะไม่ให้แทกล่อมนอนด้วยเหรอคะ” เด็กสาวสีผมสวยขยับกายขึ้นมาคร่อมร่างส่วนบนเค้าไว้ใบหน้าเคลื่อนลงไปใกล้จน
เหลือระยะห่างกันเพียงไม่มาก
“เธอจะกล่อมนอนหรือจะทำให้ฉันอดนอนกันแน่ยัยคนเกเร”
“อืม....เอาเป็นว่า....แทจะปลุกฟานี่พรุ่งนี้เองนะ” ทิฟฟานี่เพียงยิ้มกว้างวาดมือขึ้นจับศีรษะเค้าลงมาจูบเบาๆครั้งหนึ่งเป็น
ใบเบิกทางให้อีกคน แทยอนจูบไล่ลงมาถึงเหนือหน้าอกถึงได้เริ่มจัดการชุดนอนที่ทิฟฟานี่สวมใส่ให้พ้นจากร่างกายเค้า
มือไม้ลูบไล้ร่างกายเค้าอย่างกับว่าไม่เคยสัมผัสกันมาก่อนทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกถึงอารมณ์ที่สุขสมวนเวียนอยู่ในกายจนอดไม่ได้
เธอใช้สองมือจับใบหหน้าแทยอนขึ้นมาแล้วมอบจูบอันหวามหวิวให้
แทยอนเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ร่างบางต้องการอะไรจึงสนองอย่างไม่ลังเล
(NC -> # )
เสียงลมหายใจหอบเป็นพักๆท่ามกลางความมืด สองร่างกอดรัดนัวเนียกันไม่ยอมห่างแม้ว่าจะเป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่มีทีท่า
ว่าจะหมดแรงกันเลย
“ดีแล้วเหรอที่พาฉันมาที่นี่ ไม่ห่วงเพื่อนบ้างหรอไง”
“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้....รูมเมทยุนไม่กลับมาห้องแน่ๆ” ยุนอาตอบกลับเค้าก่อนจะไล่ริมฝีปากจากลำคอลงไปหน้าท้องเค้า
เจสสิก้าหัวเราะเล็กๆยกมือขึ้นมาลูบหัวเค้าหน่อยๆอย่างพอใจ
พวกเธอออกจากผับมาก่อนด้วยคำชวนมาที่ห้องของยุนอา ถ้าจะถามว่าแล้วเจ้าเด็กผมสีควันบุหรี่เพื่อนสนิทเค้าล่ะ
ไม่ต้องห่วงหรอก ยุนอาไม่เคยลืมเพื่อนแน่นอน..
เธอส่งข้อความบอกเพื่อนดิบดีว่าวันนี้ไม่ต้องกลับห้องให้เค้าพาเพื่อนเจสสิก้าไปต่อได้เลย แน่นอนว่า....แทยอนต้องทำตาม
เพราะมีหลายครั้งเหมือนกันที่แทยอนพาผู้หญิงไปที่หอและบอกห้ามเธอไม่ให้กลับห้องมาแล้ว...
“อื้อ” เสียงเล็ดลอดจากลำคออีกคนทำให้แทยอนต้องถอนหายใจหนัก..
ใช่สิหนักมากจริงๆที่ต้องแบกร่างคนเมาจากผับมาส่งที่บ้าน
“เฮ้ ถึงบ้านเธอแล้วนะเข้าบ้านไหวไหม” แทยอนเขย่าตัวเค้าให้พอได้สติ เมื่อมาถึงหน้ารั้วบ้านเพื่อนเจสสิก้า
นี่กว่าจะพามาถึงที่ก็แทบแย่หิ้วปีกเค้าเดินผิดทางไปมาตามเพื่อนเจสสิก้าชี้บอกว่าบ้านเธอไม่ไกลจากผับนี่นัก
เดินไปไม่นานก็ถึง นี่อะไร กว่าจะมาส่งถึงที่ได้เล่นเป็นชั่วโมงทั้งที่ความจริงมันเดินแค่ไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว
ยัยบ้าเอ้ย! นี่ถ้าถูกสเปคหน่อยจะดีมากเลยล่ะ! เหนื่อยแรงเปล่าแล้วยังไม่อยากจะกินเค้าซะด้วย
“เข้าไปข้างในก่อนสิคะ ไม่มีใครอยู่หรอก...มีแค่เราสองคน” เพื่อนเจสสิก้าโอบคอแทยอนยั่วยวนให้เค้าเข้าไปในบ้าน
สีหน้าท่าทางฝืนยิ้มอย่างเต็มกำลังก่อนจะยกแขนนั้นออกจากร่างกายเธอ
“ดึกมากแล้วพักผ่อนนะคะ แทต้องไปแล้ว” แทยอนรีบโบกมือลาแล้วชิ่งหนีในทันที ตอนนี้เธอไม่ห่วงอะไรมากแล้วส่งถึง
หน้าบ้านขนาดนี้แล้วนะ ตอนนี้ที่น่าหนักใจน่ะไม่ใช่เพื่อนเจสสิก้าละแต่เป็นตัวเธอเนี่ยจะไปนอนบ้านใครดีวะ
มือหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์คนที่จะขอไปนอนค้างด้วยในคืนนี้และก็มาหยุดที่...
พี่แอมเบอร์
.......ห้องพี่แอมเบอร์ก็กว้างแถมดึกขนาดนี้โทรหาพี่แอมเบอร์นี่แหละชัวร์ที่สุด นิ้วเล็กแตะลงหน้าจอเลือกโทรออกหารุ่นพี่
คนสนิทอย่างไม่รีรอเพราะอากาศข้างนอกทำให้เธออยากหาที่พักเข้านอนละ
เด็กผมสีควันบุหรี่ระหว่างที่คุยสายกับรุ่นพี่ก็เดินลิ่วๆไปหาที่เรียกแท็กซี่เพื่อตรงไปห้องพักพี่เค้า.....เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง
รถแท็กซี่ก็พาเธอมาส่งยังที่หมาย แทยอนก้าวขาลงจากรถมองตัวตึกอยู่แป๊บนึงก็ทำหน้าฮึดเดินเข้าไปในตัวตึกตรงไปยัง
ห้องที่เธอจำได้ เสียงถอนหายออกมาอีกครั้งเมื่อถึงหน้าห้อง นิ้วชี้ยื่นเข้าไปใกล้ก่อนจะสัมผัสกับกริ่งห้องที่ส่งสัญญาณเสียง
ให้คนในห้องได้ยิน
“เข้ามาสิ” เจ้าของห้องออกมาเปิดประตูให้แทยอนและปล่อยให้เค้าจัดการปิดประตูให้หลังเจ้าของห้องเดินเข้าไปด้านในก่อน
“หิวหรือเปล่า อยากกินอะไรไหม” เค้าเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบขณะเดินไปถึงหน้าตู้เย็น
“ฉันแค่มาขอที่นอนสักคืนเอง อย่าทำให้ฉันรู้สึกเกร็งแบบนั้นสิฟานี่” หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองปรายตามาทางแทยอนด้วย
รอยยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินกลับมาหาพร้อมยื่นแก้วนมให้เค้า
“ย่าห์! ฉันไม่ใช่เด็กนะ!”
“กินนมแล้วจะได้นอนหลับสบายนะ เธอบอกว่าวันนี้พึ่งสอบย่อยเสร็จไม่ใช่เหรอ...เอ๊ ใครนะบอกว่าเหนื่อยจากสอบ...
ไหงโทรมาหาฉันว่าวันนี้กลับหอไม่ได้ขอค้างสักคืนล่ะ แล้ว....กลิ่นเหล้าอ่อนๆกับกลิ่นบุหรี่ที่ติดเสื้อเธอเนี่ย
มาจากห้องสอบเหรอคะแท” ใบหน้าสวยเคลื่อนเข้าใกล้สูดกลิ่นจากเสื้อผ้าของเค้าใบหน้าเปื้อนยิ้มดวงตาเหลือบมองหน้า
แทยอนเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปดื่มนมแก้วในมือตัวเอง
แทยอนสีหน้ากระอักกระอ่วนรีบยกแก้วนมในมือตัวเองดื่มไม่สนใจจะตอบ
เสียฟอร์มเป็นบ้าโธ่เอ้ย นี่ถ้าพี่แอมเบอร์รับสายเรื่องคงไม่จบโดยการต้องโทรมาขอค้างกับทิฟฟานี่แบบนี้หรอก
จะโทรหาเพื่อนคนอื่นพวกนั้นก็ไม่สะดวกให้ไปค้างแน่ๆ
“ไปไหนมาล่ะ” ทิฟฟานี่ยังคงดื่มนมในแก้วตัวเองไปเรื่อยๆสายตามองไปทางทีวีที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนแทยอนมา
“อยากรู้ไปทำไมฟานี่” แทยอนดื่มนมแก้วนั้นจนหมดแล้วหันมามองหน้าหญิงสาวท่าทางไม่พอใจ
“ออกไปนอนข้างนอกดีไหมคะแท” ทิฟฟานี่หันมาสบตายิ้มหวานขัดกับคำขู่ของเธอโดยสิ้นเชิง
“ไปผับกับยุนอามา!” หญิงสาวยังคงยิ้มค้างเรียวคิ้วโก่งขึ้นก่อนจะพยักหน้าครั้งหนึ่งแล้วผายมือไปตรงหน้าแทยอน
“อะไรอีกล่ะก็บอกแล้วนี่นาจะขอมือถือฉันโทรไปถามไอ้ยุนเหรอเธอจะอะไรกับฉันนักหนา”
“ฉันจะเอาแก้วนมเธอไปเก็บ”
เพล้ง...
เสียงเหมือนมีรอยแตกที่หน้าของเด็กสาวผมสีควันบุหรี่ ท่าทางอึ้งๆค้างไปจนทิฟฟานี่ดึงแก้วจากมือเค้าซะเอง
สีหน้าท่าทางของหญิงสาวผมน้ำตาลไม่ได้มีทีท่าจะใส่ใจสนใจกับคำตอบที่ได้รับมากยิ่งทำให้แทยอนอับอายที่คิดอะไรไปเอง
ซะไกล เค้านั่งฟึดฟัดหงุดหงิดยีหัวตัวเองระหว่างที่เจ้าของห้องเดินหายเข้าไปในห้องนอน
เพราะไอ้ยุนคนเดียวเลย ถ้ากะจะพาเจสสิก้าไปที่ห้องอยู่แล้วก็บอกล่วงหน้าให้เตรียมที่นอนดีๆสิเฟ้ย ไม่สิ....
ฉันนี่แหละควรสงบจิตสงบใจ ทำไมถึงคิดอะไรลึกมากเกินจนโดนเค้าปั่นหัวเล่นได้ขนาดนี้คิมแทยอน สติ สติ กลับมาเป็น
คิมแทยอนคนเดิมสิ เมื่อวานเธอยังกดเค้าอยู่หมัดเลยจำไว้สิว่าเธอเคยได้เค้ามาแล้วนะ เด็กสาวสีผมสวยหายใจเข้าลึก
เริ่มดึงแววตาความเจ้าเล่ห์ต่างๆกลับมาโดยที่ทางทิฟฟานี่กำลังยืนเหม่อมองเสื้อผ้าในตู้สักแป๊บแล้ว
เธอเข้ามาหาเสื้อผ้าให้แทยอนเปลี่ยนแต่เหมือนว่าจะมีอะไรในในใจ สายตาไล่มองไปมาในตู้ไปเรื่อยไม่ใช่ว่าเธอหาเสื้อผ้าให้
แทยอนไม่ได้แต่กำลังคิดว่าวันนี้มีแขกมาที่ห้องถึงสองคนพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึงอย่างไรก็ดี มันดีมากเท่าไหร่แล้วที่แทยอน
ไม่ได้โทรมาหาเธอตอนพี่ซีวอนอยู่และดีมากเท่าไหร่แล้วที่วันนี้พี่ซีวอนกลับไปเร็วแทยอนถึงได้มานั่งในห้องของเธอแบบนี้ได้
“ใจดีเกินไปหรือเปล่านะฟานี่” ทิฟฟานี่บ่นกับตัวเองสายตาไล่ไปยังเสื้อที่เล็งไว้แต่แรกว่าจะให้เค้ายืมใส่
มือเรียวหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสบายๆตัวหนึ่งออกมาก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตากลับไปหาแทยอน
“อยากอาบน้ำหรือเปล่า?” เจ้าของห้องเดินกลับมาถามแทยอนอีกครั้งพร้อมกับส่งเสื้อผ้าที่หยิบมาให้กับเค้า
“เอ่อ....ก็ดีนะ”
“ถอดเสื้อสิ”
“ห๊า!?”
“อะไร? ก็บอกให้ถอดเสื้อผ้าฉันพูดไม่ชัดเหรอ” ทิฟฟานี่โยนผ้าขนหนูที่หยิบมาให้เค้า
“ถึงฉันจะบอกว่ามาขอค้างก็ไม่ได้แปลว่าจะง่ายไปหมดนะฟานี่วันนี้เราจะไม่มีอะไรกันแล้วก็..ฉันจะไม่อาบน้ำกับเธอด้วย”
“ฉันแค่จะเอาเสื้อผ้าเธอไปใส่เครื่องซักให้ถ้าเธอไม่ซักก็แล้วแต่เธอละกัน ทำเป็นเด็กเวอร์จิ้นไร้เดียงสากลัวว่าตัวเองจะ
โดนปล้ำไปได้” แทยอนทำท่าจะแย้งแต่ก็โดนเค้าขัดก่อน
“ห้องน้ำอยู่ทางโน้นแล้วถ้าแทจะนอนก็นอนที่โซฟาตรงนั้นได้เลยนะ....อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง...ผ้าขนหนูนั่นน่ะของฉัน...
ให้ยืมเช็ดตัวนะอย่าเอาไปทำอย่างอื่น” หญิงสาวชี้ทางให้เห็นห้องน้ำให้เค้าไปอาบน้ำก่อนจะเข้าประชิดตัวกระซิบบอกเรื่องหลัง
รอยยิ้มหวานตาปิดที่ให้กับแทยอนทิ้งท้ายก่อนเจ้าของห้องจะเดินไปปิดทีวีและเข้าไปในห้องนอนตัวเองพร้อมเสียงล็อคประตู
เฮอะ...คิดว่าฉันโรคจิตหรือยังไงคงไม่เอาผ้าเช็ดตัวเธอมาดมสูดกลิ่นแล้วมโนช่วยตัวเองอะไรเทือกนั้นหรอก เอ๊ะ...เดี๋ยวสิ
เมื่อกี้ว่าอะไรนะ นอนโซฟาเหรอ? ทำไมฉันต้องนอนโซฟาด้วย?
นอนเตียงด้วยกันไม่ได้เหรอไงเนื้อแนบเนื้อกันแล้วยังจะมาหวงตัวอะไรป่านนี้
เจ้าเด็กผมสีควันบุหรี่บ่นในใจคนเดียวไม่หยุดแม้จะเข้าไปอาบน้ำก็ยังคงคิดวนเวียนแต่เรื่องที่นอนตัวเองอยู่นั่นว่าฟานี่จะให้เธอ
นอนโซฟาจริงๆเหรอก็ดูสิ พอได้อาบน้ำออกมาสำรวจที่นอนตัวเองแม้แต่ผ้าห่มบางๆสักผืนยังไม่มีเอาไว้ให้เลยอ่ะ
ก๊อก ก๊อก
คนในห้องหันตามเสียงที่กระทบบานประตูห้องนอนของเธอรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาแค่วินาทีก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
จนเสียงเคาะห้องหนักและรัวขึ้นเรื่อยๆเธอถึงค่อยๆขยับกายขึ้นมาจากเตียงช้าๆ ถึงแม้จะยังมีเสียงเคาะห้องเร่งเร้าแต่เจ้าตัวก็
ยังใจเย็นนั่งสางผมยุ่งๆให้เข้าที่ก่อนถึงเดินไปเปิดประตู
“มีอะไร”
“...........” คนถามเอียงคอจ้องหน้าเค้านิ่งเมื่อแทยอนไม่ยอมตอบคำถามของเธอ
“ถ้าไม่มีธุระฉันจะนอนแล้วนะหรือเธออยากซักเสื้อก็เอาไปเข้าเครื่องละกันน่าจะใช้เองเป็น”
“เดี๋ยวสิเดี๋ยว” แทยอนใช้มือดันประตูไว้ไม่ให้ทิฟฟานี่ปิดประตูใส่หน้าเธอได้
เด็กสาวผมสีสวยฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนตามมา
“แทนอนข้างนอกหน๊าวหนาว....นอนด้วยได้ไหมคะ”
“ถ้าตอบว่าไม่ได้ล่ะคะ” ทิฟฟานี่กอดอกพิงขอบประตูมองหน้าเค้านิ่งไม่มีแววจะใจอ่อน
“หนาวๆนอนกอดกันจะหลับสบายกว่านะคะ แล้ว....ถ้านอนกอดกันแบบไร้เสื้อผ้าจะยิ่งหลับสนิทเลยนะ”
มือเชยคางเค้าสบตาที่กำลังฉายแววนัยที่ทิฟฟานี่น่าจะเดาได้ง่ายๆแต่เค้าก็ปัดมือเธอออกพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆตามมา
“เอ....เมื่อกี้ใครบอกน๊าว่าวันนี้จะไม่มีอะไรกับฟานี่”
“ใครเหรอแทไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ทิฟฟานี่หัวเราะออกมาอีกครั้งกับหน้าทำไขสือแบบน่ารักๆของเค้าถึงเธอจะรู้ดีว่าหน้าตาแบบนี้
เค้าคงทำบ่อยๆเวลาป้อสาวเป็นปกติ
“จริงสิฟานี่ ฉันลืมของอะไรไว้เหรอ?” อยู่ดีๆแทยอนก็นึกถึงข้อความของอีกคนที่ส่งบอกไว้ได้ก็พาเปลี่ยนเรื่อง
“อ่า...ง่วงจังพรุ่งนี้ต้องตื่นไวด้วย อยากจะนอนในห้องก็ตามใจปิดประตูด้วย”
เจ้าของห้องอยู่ดีๆก็ทำท่าง่วงหาวอยากนอนขึ้นมาและเดินหนีขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนซะดื้อ....ราวกับว่า....
ของที่บอกว่าเค้าลืมนั้น....มันไม่มีจริง....ซึ่ง ณ ตอนนั้นแทยอนไม่ได้เอะใจถึงเรื่องของที่ลืมเลย
แววตาในความมืดหลังปิดประตูห้องนอนมีแต่ความยินดีที่เข้ามานอนในห้องเค้าได้
“มีเรียนกี่โมงล่ะฟานี่” แขกที่มาขอพักพอขึ้นมานอนข้างเค้าได้ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เค้านอนกลับซักไซ้เค้าต่อ
“.........สายๆน่ะ เธอล่ะ”
“พรุ่งนี้มีช่วงบ่ายน่ะแต่ไม่มีวิชาอะไรน่าห่วงคงจะโดด” คนฟังยิ้มรับท่าทางไม่ใส่ใจ ชีวิตของเป็นของเค้าเองเค้า
อยากจะทำอะไรก็เรื่องของเค้า
“นั้นถ้ามือถือฟานี่ดังแล้วฟานี่ยังไม่ตื่นก็ช่วยปลุกด้วยละกันนะ”
“แล้วจะไม่ให้แทกล่อมนอนด้วยเหรอคะ” เด็กสาวสีผมสวยขยับกายขึ้นมาคร่อมร่างส่วนบนเค้าไว้ใบหน้าเคลื่อนลงไปใกล้จน
เหลือระยะห่างกันเพียงไม่มาก
“เธอจะกล่อมนอนหรือจะทำให้ฉันอดนอนกันแน่ยัยคนเกเร”
“อืม....เอาเป็นว่า....แทจะปลุกฟานี่พรุ่งนี้เองนะ” ทิฟฟานี่เพียงยิ้มกว้างวาดมือขึ้นจับศีรษะเค้าลงมาจูบเบาๆครั้งหนึ่งเป็น
ใบเบิกทางให้อีกคน แทยอนจูบไล่ลงมาถึงเหนือหน้าอกถึงได้เริ่มจัดการชุดนอนที่ทิฟฟานี่สวมใส่ให้พ้นจากร่างกายเค้า
มือไม้ลูบไล้ร่างกายเค้าอย่างกับว่าไม่เคยสัมผัสกันมาก่อนทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกถึงอารมณ์ที่สุขสมวนเวียนอยู่ในกายจนอดไม่ได้
เธอใช้สองมือจับใบหหน้าแทยอนขึ้นมาแล้วมอบจูบอันหวามหวิวให้
แทยอนเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ร่างบางต้องการอะไรจึงสนองอย่างไม่ลังเล
(NC -> # )
“เห็นไหมถ้านอนกอดกันแบบไร้เสื้อผ้าจะหลับได้สนิทแน่ๆ” เด็กสาวสีผมควันบุหรี่บอกคนในอ้อมกอดเบาๆ
ทิฟฟานี่เพียงทุบลงบนอกเค้าครั้งหนึ่งที่เธอต้องพ่ายแพ้ยอมมีอะไรกับแทยอนจนมาจบลงแบบที่เค้าบอกจริงๆ
แทยอนยิ้มแล้วกอดเค้าไว้แน่นขึ้นอีกนิด
ครั้งที่สองแล้ว...ที่เธอมีอะไรกับทิฟฟานี่..ปกติเธอไม่เคยนอนกับคนแปลกหน้าที่เจอกันในผับติดกันแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็แค่
วันไนท์ซะมากกว่าเพราะเคยแล้วที่นอนกับคนเดียวมาหลายครั้งแล้วหญิงเค้าไม่ยอมเลิกลาตามราวีเกาะเธอไม่ปล่อยมาแล้ว
ไอ้ยุนก็เหมือนกันก็เห็นเพิ่งมีเจสสิก้านั่นแหละที่ไอ้ยุนอยากจะกินแล้วกินอีกจนกันให้เธอมาหาที่นอนที่อื่นแบบนี้
ฉันน่ะ...ไม่ได้ติดใจอะไรเธอหรอกนะฟานี่...ก็แค่...สถานการณ์และนิสัยส่วนตัวมันพาไป...ถ้าวันนี้ฉันไม่มาค้างที่นี่....
ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนหรอก....เธอ...คงไม่คิดมากและตามหึงหวงฉันนะฟานี่
แทยอนค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หากเธอไม่เหนื่อยจากการสอบและการพาเพื่อนเจสสิก้าไปส่งที่บ้าน...
ตอนนี้ทิฟฟานี่คงไม่ได้หลับไวขนาดนี้รวมถึง....ตัวเธอด้วย
เสียงนกตัวเล็กๆพากันส่งเสียงรับเช้าวันใหม่ ร่างคนสองคนยังคงกอดกันไว้เหมือนกับเป็นคู่รักหวานแหววซึ่งความเป็นจริง
มันไม่ใช่เลย
นาฬิกามือถือทิฟฟานี่ปลุกตรงเวลาตามที่ได้ตั้งไว้และเจ้าของมือถือเครื่องนั้นก็ยังไม่ได้สติแทยอนเป็นคนลืมตาขึ้นมาก่อน
และเอื้อมตัวช้าๆไปปิดเสียงรบกวนนั่น ดวงตามองสำรวจเพดานห้องที่ไม่ใช่หอของเธอและนึกขึ้นได้
อ่า....ฟานี่ต้องไปเรียนนี่นะ
“ฟานี่คะ ฟานี่ตื่นเถอะ” แทยอนวางมือที่ไหล่แล้วออกแรงดันเบาๆเรียกให้เค้าตื่น
เจ้าของห้องได้สติจากเสียงเรียกของแทยอนในครั้งที่ห้า
“กี่โมงแล้ว”
“แปดโมงหนึ่งนาทีค่ะ”
“โอเคๆ ฉันขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน แทจะกลับเลยก็ได้นะขอบคุณที่ปลุก” ทิฟฟานี่ยันตัวขึ้นจากเตียงไม่สนสายตาอีกคน
ที่จ้องมองเรือนร่างเปลือยเปล่ายามห้องสว่างสไวจนมองเห็นชัดไปทุกส่วน พอเค้าเดินไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนแล้ว
แทยอนถึงได้เลิกมองพร้อมลุกจากเตียงออกไปด้านนอกเพื่อใส่เสื้อตัวเดิมของเธอที่ใส่มาเมื่อคืน สายตามองไปยังนาฬิกา
ฝาผนังแล้วคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่งก่อนที่เธอจะกลับ...
เวลาผ่านไปสักพักหญิงสาวเจ้าของห้องถึงได้ออกมาจากห้องน้ำ เธอไม่ได้รีบร้อนเป็นห่วงว่าอีกคนกลับไปหรือยังและค่อยทา
ครีมบำรุง แต่งตัวและแต่งหน้าอย่างบรรจงจนเวลาได้สักเก้าโมงครึ่งเธอถึงได้ก้าวขาออกมาจากห้องนอน
“กลับไปแล้วสินะ ยังพอมีเวลาอีกนิดกินอะไรรองท้องไปเลยดีกว่า” หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองเดินเข้าไปในส่วนครัวและ
ได้เห็นอะไรบางอย่างผิดปกติวางอยู่ที่เคาว์เตอร์ใกล้ตู้เย็น
ทานสักหน่อยก่อนออกไป จะได้มีแรงเดินไปมหาลัยนะคะฟานี่ ^^
ทิฟฟานี่หยิบโน๊ตที่โดนจานใบน้อยที่มีแซนวิชอยู่ในจานหน้าตาสวยงามน่ากินขึ้นมาอ่าน
“คิดว่าฉันมีอะไรกับเธอแค่นั้นจะไม่มีแรงออกไปมหาลัยเหรอห๊ะแทยอน”
คนสวยเถียงกับกระดาษโน๊ตอย่างกับว่าพูดอยู่กับเจ้าตัว ดวงตาจับจ้องอาหารเช้าที่เค้าทำไว้ให้ก่อนจะหยิบขึ้นมากัดคำนึง
เชอะ....ไม่ชมหรอกนะว่าอร่อย ก็ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้า แค่เธอเอาของในตู้เย็นฉันออกมาวางๆเอาขนมปังประกบไม่ได้
เรียกว่าเก่งสักนิดเดียว
ทิฟฟานี่ติเค้าไปปากก็กินแซนวิชชิ้นนั้นไปเรื่อยๆ
“เอาใจผู้หญิงเก่งซะจริงนะแทแท” หมดคำสุดท้ายทิฟฟานี่ก็ยังประชดเค้าต่อ
ท่าทางไม่ได้สั่นคลอนกับสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เค้าทำไว้ให้แต่ยังไง.....
เค้าก็เป็นคนแรกในหลายๆเรื่องของเธอ
ณ ช่วงเวลานี้ล่ะนะ
----------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น