คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รักแรกพบ?
แอ๊ด ~
"โย่ สึนะทำอะไรอยู่"
"อ้าวคุณดีโน่ เราทำการบ้านครับ แล้วคุณคนนั้นคือ......"สึนะจ้องมาทางฉัน กรี๊ดดดด ตัวจริงน่ารักเกิ๊น ><
"สวัสดีคะ ฉันชื่อ อาสึกะ รินเน่ หรือจะเรียก รินนะ ก็ได้คะ อายุ 18 คะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ฉันก้มหัวอย่างอ่อนน้อมและยิ้มแบบปกติ แต่ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนี้อะ >>>> 0////0
"โกคุเดระ ฮายาโตะ //" - -* ฉันไม่ค่อยชอบหน้านายเลยอะ
"ฮ่าๆ สวัสดี ฉัน ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยินดีที่ได้รู้จักน้า^^"อุ๊ย! ยิ้มได้น่ารักมากคะ เจ้าพ่อจอมเนียน ><
"ผม ซาวาดะ สึนะโยชิ ครับ ^//^"อ๊ากกกก สึนะ นายอย่ายิ้มละลายใจแบบนั้นสิ น่ารักน่ากอดเกินไปแล้ว >///<
"เห เธออายุ18แล้วหรอเนี่ย"
"ทำไมยะ พูดเหมือนจะหาเรื่องกันเลยนะ"จะหาว่าฉันแก่รึไง แต่นายแก่กว่านะ ><
"เปล่านะ แค่จะพูดว่าหน้าอ่อนกว่าอายุอีกน่ะ คิดว่าพอๆกับพวกสึนะซะอีก"ออ แล้วไปแต่ชมซึ่งๆหน้าแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ
"ว่าแต่รีบอร์นละ?"อืมนั้นสิปกติถ้าดีโน่รึใครเข้ามาหาจะได้ยินว่า ดีจ้า ตลอดเลยนี่นา
"ไปเที่ยวกับคุณเบียงกี้ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"มีสิ สำคัญมากด้วยเกี่ยวกับรินเน่น่ะ"ช่ายๆเกี่ยวกับฉันโดยตรงเลยละ
"เอ๋ เกี่ยวกับรินนะจังหรอ เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ ^^"ยามาโมโตะนายถามโต้งๆแบบนี้เลยหรอ หึ นี้แหละน้า ยามาโมโตะตัวจริง แต่เรียกยามาโมโตะมันยาวแหะ ขอเรียกทาเคชิละกัน
"ได้สิ งั้นฉันขอนั่งด้วยคนนะ ^^"ว่าแล้วฉันก็ไปนั่งข้างๆทาเคชิตามด้วยดีโน่ที่ตามมานั่งแบบติดๆ
"เอาละจะเริ่มเล่าละนะ คือแบบว่า....ฉันน่ะไม่ใช่คนของที่นี้คือไม่ใช่สิต้องเรียกว่าไม่ใช่คนของมิตินี้ ฉันรู้จักพวกนายหมดทุกคนเพราะพวกนายคือการ์ตูนที่ฉันดูอยู่และดูทุกวันถึงแม้ว่าจะดูแล้วแต่ฉันก็ยังคงดูซ้ำไปซ้ำมาหลายล้านรอบ ดูประวัติ ซื้อรูปภาพ ซื้อทุกอย่างที่มีพวกนายอยู่ ว่าง่ายๆฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้พวกนายนะ เพราะฉะนั้นฉันขอลายเซ็นทุกคนเลยนะ ><"ฉันยิ้มก่อนจะยื่นกระดาษกับปากกาส่งให้
"0____0" เอิ่ม.....อย่าอึ้งแบบนั้นสิ ฉันทำอะไรผิดหรอ? ฉันเอียงคออย่างงงๆ (คอช้านนนน จะหักไหมเนี่ยเอียงบ่อยจังฟะ - -*)
"0//////0 ดะ ได้ครับ"สึนะรับกระดาษแล้วก็เซ็น ตามด้วยฮายาโตะและทาเคชิจนมาถึง...
"ฉันด้วยรึเปล่าเนี่ย ^^"
"นายด้วยสิดีโน่ ^^"ดีโน่เซ็นเสร็จก็ยื่นให้ฉัน แต่มีภาษาอิตาลีโผล่มาด้วยแหะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยอ่านเก็บก่อนดีกว่า คิคิ
"ดีจ้า ไงดีโน่"กรี๊ดดดด รีบอร์นโผล่มาแล้วตัวเล็กน่ารักชะมัด ><
"ไง ฉันมีเรื่องสำคัญให้ช่วยละ"
"อะไรละ?"ง่ายๆสั้นๆมากเลยคะ ถึงจะตัวเล็กน่ารักแต่เราชอบตอนโตมากกว่าอะ 55+
"คือเรื่องของรินเน่น่ะ เธอหลงมายังมิติของเราเพราะคำอธิฐานจากดาวตก"
"คำอธิฐานจากดาวตก!!!!!"แม้ พร้อมใจกันพูดเชียวนะอย่างเนี่ย ^^"
"คะ งั้นฉันจะเล่าประวัติของฉันตั้งแต่ต้นเลยได้ไหม?"ทุกคนพยักหน้า ดีเลยฉันจะแฉตัวเอง(?)ให้หมดเปลือกเลยคอยดู
"ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอิตาลี พ่อแม่ของฉันเสียไปนานแล้วเพราะถูกฆ่าตาย พวกท่านเป็นพวกยากูซ่าน่ะคะ เลยถูกลอบฆ่าฉันก็จำไม่ค่อยได้เพราะตอนนั้นยังเด็กมีแค่ฉันกับแม่นมเท่านั้นที่รอด แต่ชีวิตฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไรนะคะ พ่อแม่ฉันทิ้งมรดกไว้ให้คงอย่างงั้นมั้งฉันถึงถูกฝึกอะไรหลายๆอย่างมาตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะเป็น ดนตรี การต่อสู้ ทำอาหาร ได้หมดคะ เห็นฉันดูยิ้มได้สดใสแบบนี้แต่ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคนฉันไม่เคยคิดเลยว่าพวกเค้าจะรังเกียจฉัน แค่ฉันเก่งกว่าพวกเค้าถ้าเพื่อนๆในห้องมาขอคำแนะนำหรือปรึกษาแน่นอนว่าฉันเต็มใจ และทุกๆเย็นฉันต้องปะมือกับใครสักคนก่อนกลับบ้านไม่ใช่ฉันไปหาเรื่องคนอื่นนะ พวกนั้นอยู่ๆก็ปรี่ตรงมาหาฉันๆก็เลยตอบสนองโดยการซัดซะเละ แต่นั้นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยจนเมื่อวานตอนกลางคืนฉันก็นั่งกินเค้กอยู่ตรงระเบียงตามปกติก็เห็นดาวตกเลยอธิฐานว่าขอให้ได้เป็นเพื่อนกับพวกคุณน่ะคะ แต่ไงโผล่มาในห้องดีโน่ได้ก็ไม่รู้ เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละคะ^^"
"อ๋อ อืมๆเธอมาจากอีกมิติเพราะดาวตกนั้นเอง งั้นเธอก็ลองอธิฐานกับดาวตกอีกครั้งสิ"รีบอร์นบอกอย่างใจเย็น
"แล้วที่นี้จะมีดาวตกตอนไหนหรอคะ"
"เห็นเค้าว่าตอนสิ้นปีนะ ประมาณเที่ยงคืนรึไม่ก็ตี1"แล้วนี้มันเดือนอะไรฟะเนี่ย - -*
"เดือนนี้เดือนอะไรอะดีโน่"ฉันหันไปถามดีโน่
"เออ....5 ก.พ. มั้ง"อย่ามั้งดิเฮ้ย
"ถูกแล้วเฟ้ยไอ้ม้าพยศ แกนี้หลงวันหลงเดือนจริงๆ"ฮายาโตะนายนี้พูดเพราะๆเป็นบ้างไหมหา ><
"อะหะ อีกตั้งหลายเดือนแน่ะเบื่อตายเลยมั้งเรา"
"ฮ่าๆ คงไม่หรอกมั้งรินนะจัง วันนี้คุณพี่เรียวเฮเค้าประลองคนแรกเลยนะ ^^"
"อืมใช่ฉันไปดูด้วยนะ จะได้เห็นของจริงตื่นเต้นชะมัด ><"
"งั้นแสดงว่าเธอก็รู้สินะว่าผลจะออกมาเป็นยังไง"รีบอร์นถามฉันแล้วก็กระโดดไปนอนเฉยเลย - -
"อืมรู้แต่ไม่บอกหรอกเดี๋ยวใครบางคนจะโวยวายเอา"ฉันจ้องไปทางฮายาโตะ
"อะ....อะไรจ้องฉันทำไมฟะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย ////"
"ให้บอกจริงงะ มันจะไม่ไปเปลี่ยนเรื่องราวอะไรมากใช่ม้า"
"ฮ่าๆบอกมาเถอะ อยากรู้ๆ^^"นายนี้น้า นี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะเฟ้ย
"ขอบอกแค่ว่าพวกนายชนะ พอใจยังคะ"
"เจ๋งไปเลยครับรุ่นที่สิบ พวกเราชนะด้วยแหละ ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ ><"
"อืม ^^"
"นี้ดีโน่ ขอถามอะไรหน่อยสิบ้านนายมีห้องซ้อมดนตรีปะ อยากเล่นกีต้าไฟฟ้ามากๆเลยอะ ^^"
"เห เธอเล่นเป็นด้วยหรอ"มันดูน่าแปลกใจมากหรอ ^__^
"เป็นสิ ที่จริงก็เล่นได้หลายอย่างนะ แต่ที่ถนัดจริงๆมีกีต้ากับไวโอลินและส่วนมากเล่นแต่เพลงร็อคอะ^^"
"งั้นก็ดีสิ มาช่วยพวกเราเล่นกีต้าหน่อยได้ไหมคือมันต้องมีเสียงผู้หญิงร้องด้วยน่ะ ขอร้องละช่วยหน่อยนะ"ทาเคชินายขอร้องอย่างนี้เลยหรอ
"นายว่าไงอะดีโน่"
"ได้สิ ไหนๆเธอก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนิ ช่วยพวกสึนะหน่อยละกัน^^"
"อืม โอเคงั้นตกลงว่าแต่ นายจะจับผมฉันอีกนานไหมเนี่ย ทาเคชิ - -* "
"ก็เห็นมีผงอะไรไม่รู้ติดผมอยู่ แล้วก็นะ....."
"ไอ้บ้าเบสบอลแกเอามือออกแล้วหันมาจับปากกาของแกซะ รีบทำการบ้านสักทีดูซิการบ้านบ้าบออะไรเป็นกองภูเขาขนาดนี้ !!!!" ง่า ทำไมต้องเสียงดังด้วยเนี่ย แสบแก้วหูชะมัด
"เบาๆหน่อยก็ได้ อยู่แค่นี้ทำเป็นเสียงดัง"ในรีบอร์นฉันไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่มากที่สุดเลยละ
"เธอว่ายังไงนะ กล้าว่าฉันเรอะ!!!"อ๊ากกกก หูฉันนนน
"นายจะไปตายที่ไหนก็ไป แต่อย่าทำเสียงดังนักได้ไหม !!!"
"ปึด - -*"เหมือนฉันได้ยินเสียงอะไรขาดผึงเลยแหะ แต่คงจะเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอกเนอะ จะกลับบ้านครบ 32 ไหมเนี่ยตู T^T
"เอานี้ไปกินซะบอม2เท่า!!"ว๊ากกกก มันมาแล้วทำไงดีๆ อ๋อจริงสิฉันหยิบแส้มาด้วยนี่นา ><
ควับ เฟี้ยววววว ตูม !!!!
ฟู่~ สำเร็จฉันสามารถใช้แส้ตวัดระเบิดออกไปนอกหน้าต่างได้ด้วย ><
"0______0"อึ้งสิ เพิ่งซื้อมาแต่กลับใช้ได้คล่องเลยแหะเรา อัจฉริยะข้ามคืนจริงๆ ><
"อะ.......ได้ไง"อะไรของมันคืออะไรได้ไง?
"ทำไมเธอมีแส้เหมือนฉันเลยละ ของฉันก็อยู่นี้นี่นา"
"ก็เมื่อวานตอนกลับบ้านไปเจอมันเข้าเลยซื้อมาน่ะ เจ๋งใช่ปะละ^^"
"เก่งจังเลยครับคุณรินเน่ ^^"
"ใจจ้า...หะ"
"รินนะจังเนี่ยแหละ !!!!!"อยู่ๆมาคว้ามือเค้าแบบนี้ตกใจหมดเลยนะ ทาเคชิ >< แต่ว่าฉันคืออะไรนะ?
"รักแรกพบ >///<"
"หา !!!!!!!!!"ตกใจสิคะ ไงมาพูดตรงนี้เลยละคะทาเคชิ นายนี้เนียนไม่พอยังหน้าหนาด้วยนะเนี่ย ^^"
"บ้าไปแล้ว...."ใช่คะ ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"ยามาโมโตะคุงเป็นอะไรมากปะเนี่ย"สึนะเอาอีตาบ้านี้ออกไปนะ T^T เกาะหนึบซะยิ่งกว่าปลาหมึกซะอีกอะ
"เฮ้ๆ ยามาโมโตะนี้น่ะของฉันนะ ^^"ฉันไม่ใช่สิ่งของนะดีโน่ - -"
"ไม่ได้มีป้ายจองไว้ซะหน่อย จะเป็นของคุณได้ไงละครับ^^"
"หยุดนะ !! ทั้งคู่เลยฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละยะ ไปดีโน่กลับบ้านหิวข้าวแล้ว"ว่าแล้วฉันก็ลากดีโน่กลับบ้านทันทีโดยที่ไม่หันไปมองคนข้างหลังเลย ไม่ได้โกรธเคืองอะไรมากมายหรอก แต่โยนกันไปกันมาแบบนี้เหมือนฉันเป็นสิ่งของทีไร้ค่าไงก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากมีความรักที่นี้เลย แต่ฉันจะใจแข็งได้นานเท่าไหร่นะ และอีกอย่างฉันไม่นิยมเด็กหรอกนะ จำไว้ทาเคชิ.......
............................................................................................................................................
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆเลยนะคะ มีกำลังใจขึ้นเยอะถ้าเสร็จจากงานที่ทำอยู่เมื่อไหร่จะรีบมาอัพให้ทันทีเลยคร่า สู้ตายค่ะ ^O^ ~
ความคิดเห็น