(KHR) ทะลุมิติมารักนายม้าพยศ

ลำดับตอนที่ #3 : ที่นี้ที่ไหน ? // เป็นไปไม่ได้ดดดดดดดดด

"แซม!"
"ซูซี่!"
"ทอมมี่!"
"ลอร่า!"
"ไมเคิล!"
"แมรี่!"
"บ๊อบ!"
"เดอร์บิลเดอร์!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด !"
"ว๊ากกกกกกกกกกกก !"
สติแตกกระจุยแล้วเจ้าคะ นี้มันอะไรกันเนี่ย ฉะ ฉันนั่งคร่อมร่างตานี้พอดีเลย ///

ปัง !

"บอส! เกิดอะไรขึ้น.....///" หน้าตาแบบนั้นถ้าจำไม่ผิด 0__0 โรมาริโอ้ !
"เอิ่ม....ขอโทษครับที่ขัดจังหวะ" ว่าแล้วโรมาริโอ้ก็ปิดประตูลง เฮ้ยๆ เดี๋ยวเด้ อย่าเพิ่งปายยยยยยยย งั้นที่ฉันทับอยู่ก็คือ ดีโน่! น่ะสิ
"เธอ.....ช่วยลุกก่อนได้ไหม จุกอะ TT"
"อะ! ขอโทษๆ นายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม"
"อืม...เฮ้ย ไม่ใช่ๆฉันต้องถามเธอสิว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ไง รึว่าเธอเป็นคนของแฟมิลี่อื่น" โห บ๊ะเจ้า ทำไมมันถามอะไรได้มากมายขนาดนี้
"คือ...เดี๋ยวนะ อย่างแรกฉันเป็นใคร ฉันชื่อ อาสึกะ รินเน่ หรือเรียกว่า รินนะ ก็ได้ อย่างที่สองมาจากไหน อันนี้ฉันนอนอยู่ที่บ้านฉันดีๆมันก็มาเฉยเลยดูสิยังอยู่ชุดนอนอยู่เลย เหอๆ งงว่ะ - -* " ฉันทำหน้างง พลางเกาหัวไปด้วย สับสน
"ไม่รู้มาที่นี้ได้ไงงั้นหรอ"
"อืม....คือยังไงละ ฉันน่ะรู้จักพวกนายอย่างดีเลยละ แต่ฉันไม่ใช่คนของที่นี้นะ โอ้ย อธิบายไงดีละ คือฉันมาจากอีกมิตินึงเรียกว่าความเป็นจริง และพวกนายคือการ์ตูนที่ฉันดูอยู่ฉันถึงรู้จักพวกนายไง ว่าง่ายๆฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้พวกนายน่ะแหละ จบไหม!" ฉันอธิบายแบบรวดเดียวจบ มันจะเข้าใจบ้างไหม
"เอิ่ม....เธอทำให้ฉันสับสนแทนอะ งั้นเธอก็รู้จักฉันงั้นสิ"
"รู้สิ พวกสึนะด้วย อย่าถามมากได้ไหมดีโน่ ตอนนี้นายช่วยคิดได้ไหมว่าฉันจะกลับยังไง" มันเป็นไปได้ไง ฉันอยู่ที่นี้ ตรงนี้ ไม่นะ อย่าบอกนะว่าคำที่ฉันขอเป็นจริง เป็นไปไม่ได้ดดดดดด
"เรื่องนี้คงต้องไปปรึกษา รีบอร์นแล้วละ ตอนนี้ง่วงสุดๆฝึกก็หนัก"เออแหะ รอยถลอกเต็มเลย หน้าก็ช้ำ งั้นก็แสดงไปฝึกกับใครมาสินะ แล้วใครละ ช่วงนี้มันตอนไหนกันละเนี่ย
"นี้ถามหน่อยนายไปฝึกกับใคร"อย่าบอกนะว่า....
"เคียวยะน่ะ"นั้นไงว่าแล้ว งั้นคงเป็นช่วงศึกชิงแหวนสินะ
"ศึกชิงแหวนงั้นหรอ"ฉันถามไปงั้นๆ เพราะตอนนี้ดูแล้วดูอีก
"0.0 รู้ได้ไง"เหมือนฉันเพิ่งบอกไปนะว่าฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้พวกนาย ในสมองมันเคยจำอะไรได้บ้างไหม - -*
"เหมือนฉันเพิ่งบอกนายไปนะ"
"อ๋อ เออใช่ ฮ่าๆลืมไปๆ" จบเลย แค่นี้ก็ลืมซะละ
"วันไหน?"
"พรุ่งนี้น่ะ งั้นเธอก็ไปดูด้วยสิจะได้ไปถามรีบอร์นด้วย แต่ตอนนี้ตาจะหลับแล้วละ _ _ "
"งั้นนายก็นอนไปสิ ฉันจะได้นอนด้วย ^^"
"O__O ธะ เธอว่าไงนะ"ดูทำหน้าเข้า
"นอนๆไปเหอะนี่มันดึกแล้วนะ แถมตอนนี้นายจะเตรียมห้องให้ฉันทันรึไง ไม่รู้แหละนอนดีกว่า"ว่าแล้วฉันก็นอนลงทันที โห เตียงนุ่มชะมัด ใหญ่ด้วยแต่ไม่ยักกะมีหมอนข้างแหะ
"เตียงนายก็ออกจะใหญ่ทำไมไม่มีหมอนข้างเลยฟะ"ฉันลุกพรวดพลางมองหาหมอนข้าง อ้าวมันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยท่าทางจะเหนื่อย ฉันก้มลงมองดูคนข้างๆ หน้าใสเป็นบ้าเลยผู้ชายอะไรเนี่ย
"นี้จะจ้องอีกนานไหม เวลาหลับฉันไม่ชอบให้คนมาจ้องนะ"แว๊ก ตกใจหมด ไม่หงไม่หาแล้วหมอนข้างหลับดีกว่า ง่วง และแล้วฉันก็หลับอีกรอบ(?) ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆว่าจะได้มาอยู่ที่นี้ถึงจะแปลกไปหน่อยแต่ก็ดีใจ ที่ไม่ไปหลงอยู่ที่อื่น แถมเป็นดีโน่ซะด้วย >< เฮ้อ~ รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกแหะ........

เช้าวันรุ่งขึ้นที่แสนอบอุ่น(?)

            อ๊ากแสงแยงตา ใครเปิดหน้าต่างฟะรึมันไม่ได้ปิดตั้งแต่แรก แต่ช่างเหอะเพราะตอนนี้รู้สึกว่า......
"อุ่นชะมัด ><"ฉันหลับตาปี๋พลางกอดหมอนข้างต่อ
"อืม อุ่นเหมือนกันกอดนานๆนะ ^^" อืมแหะหมอนข้างพูดได้ด้วย แต่เสียงมันคุ้นๆนะว่าไหม
"O_O หืม"ฉันลืมตาโพล่งทันที ฉันลืมไปได้ไงว่าบนเตียงนี้ไม่มีหมอนข้าง แล้วที่ฉันกอดอยู่นี้ละ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ เอิ่ม...ชัดเลย - -"
"Grazie (อรุณสวสดิ์) ^^"
"อืม Grazie เฮ้ย ใช่ซะที่ไหนเล่าออกไปเลยนะ ตาบ้าฉวยโอกาส >///<"
"หืม ใครฉวยโอกาสเธอตังหากมากอดฉันซะแน่นเชียว ฉันแกะมือเธอออกแล้วนะแต่เธอกลับรัดแน่นขึ้นอีก ฉันเลยขยับตัวไปไหนไม่ได้ตังหาก"อะ! จริงดิ เออ จริงนี่หว่า ฉันรีบปล่อยแล้วก็ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ หลับสบายชะมัด
"โทษที ฉันเป็นคนติดหมอนข้างน่ะ นายคงไม่โกรธฉันใช่มะ ^^"
"ไม่หรอก แต่เธอทำให้ฉันเป็นอย่างอื่นมากกว่า - -*"
"?????"งงสิ อะไรของเค้านะ เป็นอย่างอื่น? คืออะไรฟะ ฉันเอียงคอหน้าอย่างงงๆ
"ยะ อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม เธอจะซวยเอานะ  >/////< " อ้าวเฮ้ย แล้วฉันทำไรผิดเล่าฟะเนี่ย
"อะไรของนายเนี่ยดีโน่ หน้าแดงอีกไม่สบายหรอ"ฉันเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆเพื่อจะเอามืออังหน้าผาก แต่หมอนั้นก็เขยิบหนีอีก - -*
"ยะ อย่าเข้ามานะ"
"- -* "ชักจะเริ่มกวนประสาทแล้วสิ มันหนีฉันก็เขยิบเข้าหาเรื่อยๆ
"อย่า..ว๊ากกกกก"เฮ้ย ยังไม่ทันได้ทำไรเลย หงายหลังตกเตียงไปซะงั้น
โครม!
"ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าตกเตียงเลย นายนี่นะซุ่มซ่ามไม่เป็นสองรองใครเลยจริงๆ มาๆลุกขึ้น"ฉันลุกแล้วไปยืนข้างๆพลางยื่นมือไปช่วยพยุงดีโน่ให้ลุกขึ้น
"ขอบใจ แต่เป็นเพราะเธอนะแหละ"
"เพราะฉัน? ไงเป็นงั้นละหน้าฉันมันขี้ริ้วขี้เหร่มากนักรึไง"ฉันกอดอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น ชิ
"ทำไมพูดเองเออเองงั้นละ แค่จะบอกว่าเธอมันขี้เหร่จริงๆน่ะแหละ ^^"
"เฮ้ย จริงดิ T^T"อยากซัดหน้าหมอนี่ชะมัด แต่ว่าดีโน่ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
"ขี้เหร่เนะ นะ ^^"
"O/////////O"พูดไม่ออกเลยฉัน บ้า////
"ว่าแต่เธอพูดภาษาอิตาลีได้ด้วยหรอ?"เพิ่งจะมาสงสัยหรอยะ
"ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอิตาลีนะ แค่นี้ดูไม่ออกรึไง"
"อะหรอ แต่หน้าออกไปทางญี่ปุ่นมากกว่านะ ฮ่าๆ"
"ก็ดีสิฉันไม่ชอบให้หน้าฉันเป็นฝรั่งจมูกยาวคางแหลม ว่าแต่ฉันอยากอาบน้ำแล้วงะ"
"ก็ไปอาบสิ"
"เสื้อผ้าละ?"
"เออใช่ลืม งั้นเดี๋ยวไปบอกโรมาริโอ้ให้แปปนะ"นายนี่นะต้องให้บอกทุกอย่างเลยรึไง และพักใหญ่ๆที่ตาดีโน่หายไปมันไปตายที่ไหนของมันฟะ นอนกลิ้งไปกลิ้งจนจะหลับได้อีกรอบแล้วเนี่ย ว่าแล้วลองสำรวจรอบๆห้องดูดีกว่า ห้องนี่ดูหรูชะมัด ลวดลายการแกะสลักที่สละสลวยสีทองงามตา เข้ากับห้องเป็นอย่างดี ห้องน้ำก็กว้าง ฉันเดินสำรวจไปมาก็ไปเจอเข้ากับ.....รูปครอบครัวของดีโน่ อือหึ แม่ดีโน่สวยมากเลย เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย ในการ์ตูนไม่มีออกให้เห็นเลย เป็นคนที่ผิวขาวใสเปล่งประกาย หน้าตาจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อย ผมทองตรงยาวตาสีฟ้า บอกได้คำเดียว สวยโคตรๆ
แอ๊ด~
"โทษทีรอนานไหม?"
"นานโคตรเลยอะ - -* "
"เธออาบก่อนเลย อะ เสื้อผ้า"ฉันรับเสื้อผ้ามาแล้วเข้าห้องน้ำทันที พออาบเสร็จฉันก็ไม่เห็นดีโน่อยู่ในห้องแล้วสงสัยไปอาบห้องอื่นมั้ง อยากจะบอกว่าชุดนี้น่ารักมากๆ เป็นชุดกระโปรงยาวสีครีมแขนตุ๊กตามีลูกไม้สีขาวตรงปลายกระโปรงกับตรงปลายแขนเสื้อ แถมใส่ได้พอดีเป๊ะ
"รินเน่ แต่งตัวเสร็จรึยัง......0//////0"ดีโน่หยุดชะงักอยู่ตรงหน้าประตู มองอะไรนักหนาวะ ?
"อืมหิวแล้วละไปกันเถอะ เฮ้ ดีโน่ หลับในรึไง"ยังจะจ้องอีก ฉันง้างหมัดจะต่อยแต่ดีโน่....
หมับ!

"0____0"กอดฉันซะงั้นตัวก็ใหญ่มากอดแบบนี้ฉันหายใจไม่ออกนะ ><
"เธอนี้มัน....น่ารักชะมัด >///<"หา? น่ารักแล้วมันไปหนักส่วนในของมันฟะ
"ปล่อยน้า อีตาบ้าดีโน่"ฉันดิ้นขลุกขลักแล้วแถมทุบหลังมันด้วย สะท้กสะท้านหน่อยสิเฟ้ย
"ฉันว่าแล้วว่าชุดนี้ต้องเหมาะกับเธอ มันเป็นชุดของแม่ฉันน่ะท่านเสียไปนานแล้วเพราะร่างกายอ่อนแอ แต่เสื้อผ้าพวกนี้ก็ยังอยู่ในตู้และเพราะไม่ได้ใช้นานเลยเอาไปซักแล้วปั่นแห้งซะหน่อยมันก็เลยนานหน่อย ขอโทษน้า^^"
"อืมๆรู้แล้วๆ ปล่อยได้ยัง?///"อย่ามาทำเสียงอ้อนแบบนั้นนะ เขิน //// 
"อะ โทษที งั้นไปกินข้าวกัน"ว่าแล้วฉันก็เดินตามดีโน่ลงไปกินข้าว กินสต็กแต่เช้าเลยแหะ ส่วนมากฉันกินไข่ดาวกับขนมปังแล้วก็น้ำส้มแค่นั้นเอง เหตุเพราะขี้เกียจทำ ฮ่าๆ เห็นงี้ฉันเป็นเชฟได้เลยนะเออ
"ไง อร่อยไหม? "
"อืม อร่อยมากเลย แต่ตอนเช้าๆฉันกินไม่ค่อยเยอะอะ เริ่มจะอิ่ม"
"หรอ วันหลังฉันจะได้สั่งให้คนเตรียมอาหารให้เธอถูก"พูดเหมือนฉันจะต้องอยู่ที่นี้ไปตลอดงั้นแหละ แต่ก็คงจะเป็นแบบนั้นละมั้ง
"บอสครับ คุณรีบอร์นโทรมาบอกว่าวันนี้1ทุ่มที่รร.นามิโมริ ซาซางาวะ เรียวเฮ ประลองเป็นคนแรกครับ"
"อืม...1ทุ่มหรอแล้วตอนนี้รีบอร์นอยู่ไหนละ"
"ที่บ้านคุณซาวาดะครับ"
"งั้นโรมาริโอ้เตรียมรถด้วยนะเดี๋ยวเราจะไปบ้านสึนะกัน"ว่าไงนะ0.0
"ไปเดี๋ยวนี้เลยหรอ"
"ใช่ กินเสร็จแล้วไปเลย เธออยากลับบ้านไวๆไม่ใช่หรอ"
"อืมก็ใช่ งั้นก็ไปกันเล้ย!"ว่าแล้วเราก็ลุกแล้วเดินไปที่รถเฟอรารี่สีแดง สวยชะมัดเลยอะถึงบ้านฉันจะมีตังพอซื้อมันได้ แต่ว่าฉันขับรถไม่เป็นหรอก - -*
และแล้วรถสีแดงคันสวยก็เคลื่อนตัวออกจากบ้าน ไมใช่สิต้องเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า และยังแถมลูกน้องตามมาอีกเป็นขบวนก็เข้าใจนะว่าทำไม เพราะถ้าขาดลูกน้องเมื่อไหร่ก็ห่วยเหมือนสึนะน่ะแหละ แต่ก็ยัง......น่ารักอะ >< (บ้าไปแล้วฉัน - -*)
"นี้เป็นอะไร เหม่อเชียวคิดถึงบ้านใช่ม้า"
"ฉันอยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครรอฉันหรอก กลับไปก็เป็นเหมือนเดิมอยู่ที่โน่นฉันมันตัวคนเดียวน่ะ เพื่อนก็ไม่มีแฟนก็ไม่มีพ่อแม่ก็เสียไปนานแล้ว คงเป็นแบบนี้มั้งคำอธิฐานของฉันถึงเป็นจริง"ฉันยิ้มเยาะให้กับตัวเอง อยากร้องไห้ว่ะจริงๆแล้วอยู่ที่นี้ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ยมีคนคอยดูแลเอาใจใส่ แถมได้มาอยู่กับคนที่ชอบอีก ><
"อธิฐาน?"
"อืม ก็เมื่อคืนมีดาวตกฉันเลยรีบอธิฐานเลย"
"แล้วอธิฐานว่าอะไร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้"
"เดี๋ยวค่อยเล่าได้ปะ ตอนนี้ถึงแล้วนะ"ฉันชี้ไปทางขวาที่มีป้ายติดหน้าบ้านว่า บ้านซาวาดะ ว้าวพอมาเจอบ้านของจริงเป็นบ้านที่น่ารักมากเลยละ และอบอุ่นมากเลย
"อ้าว ดีโน่รึจ๊ะ สึคุงอยู่ข้างบนกับเพื่อนน่ะจ๊ะ ขึ้นไปได้เลยนะ แล้วหนูคนนั้นใครรึจ๊ะ น่ารักมากๆเลย"
"อ๋อคือ แฟนผมเองครับ ^^"เฮ้ย ถึงฉันจะดีใจ(?)แต่มาพูดอยางนี้ฉันก็เขินเป็นนะเฮ้ย >///<
"หรอจ๊ะ หาแฟนได้น่ารักมากๆเลยละจ๊ะ ขึ้นไปได้เลยนะ เพราะน้ากำลังจะเอาของว่างขึ้นไปพอดี"
"ขอบคุณครับ ไปเถอะรินเน่ ^^"ว่าแล้วดีโน่ก็โอบไหล่แล้วพาขึ้นไปหาสึนะ อย่ามาเนียนนะยะ อีตาบ้า ///
"ทำไมนายพูดแบบนั้นละ คนอื่นเค้าเข้าใจผิดหมด"
"เพราะยังไงฉันก็ไม่คิดจะยกเธอให้ใครอยู่แล้ว^^"เห? พูดอย่างงี้มันหมายความว่าไงเนี่ย
"อะไร...."ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถาม ดีโน่ก็เปิดประตูเข้าห้องสึนะทันที(อย่าคิดลึกนะ><)

...............................................................................................................................................................................


ตัดฉับๆๆๆ 555+ แล้วจะมาอัพต่อนะคะ งานเข้าคะ เม้นให้กำลังใจกันสักนิดน้า ไปละ บ๊ายบี