คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Want to be 07 [100%]
“วามริพี่พยายามทำมาหมแล้วให้เราไ้รััน
แ่แบม็ไม่มีวันเหลียวแลพี่เลย ไม่มีสัวันที่แบมะรัพี่
เราเป็นไ้แ่พี่น้อริๆหรอแบม..”
“…”
ผมรับรู้ถึหยน้ำาอแ็สันที่เปื้อนเสื้อผม
ผมออบแ็สันแล้วลูบแผ่นหลัเาเบาๆ ทำไมผมถึไม่รัแ็สัน ทำไมผมถึไปรันใร้ายอย่ามาร์้วย
ทั้ที่แ็สัน็ีับผมมาลอแท้ๆ
“แบมรัพี่ไม่ไ้ริๆ”
“ทำไมล่ะแบม”
“แบมรัพี่มาร์ แบมให้ใรเ้ามาในใอีไม่ไ้แล้ว”
ผมผละออาแ็สันแล้วมอหน้าเาที่มีน้ำาไหลออมาโยไร้เสียสะอื้น
“เี๋ยวแบมทำอาหารมาให้ทานนะ ินแ่เหล้าเี๋ยว็เป็นโรระเพาะหรอ”
ผมเินเ้าไปในรัวแล้วทำโ๊ร้อนๆมาให้แ็สันทาน
แ่เาไม่ยอมทานโ๊เลย ผมเลย้อัไม้ายมาใ้ถึยอมทาน
“เี๋ยวแบมป้อน ทานสัหน่อยนะพี่แ็สัน”
ผมัโ๊พอีำไป่อที่ริมฝีปาอร่าำยำ
แ็สันับ้อนแล้วลืนโ๊ลไป้วยสีหน้าเรียบนิ่
แ็สันทานไปไ้นิหน่อยเา็บอพอแล้ว
ผมเลยเอาถ้วยโ๊ไปเ็บแล้วมาเ็บวเหล้าที่เลื่อนเ็มห้อ
แ็สันมอาม้วยใบหน้าเรียบนิ่เหมือนเิม เา้อมาที่ผมลอผมรู้สึไ้
“แบม พี่เปลี่ยนที่ยืนัวเอไม่ไ้เลยหรอ อให้พี่ไ้ยืน้าแบมไ้มั้ย”
แ็สันพูเสียอ่อน ผมะัารเ็บวเหล้าแล้วหันไปมอหน้าเา
“พี่รู้มั้ยว่าำลัทำให้แบมลำบาใแ่ไหน”
“พี่ับไอ้มาร์ แบมะเลือใร” แ็สันมอมา้วยสีหน้าริั
“แบมไม่เลือใร…เพราะแบมเลือไม่ไ้”
ผมเ็บวเหล้ามารวมันไว้อย่าเป็นระเบียบแล้วมานั่ลที่โฟา้าๆแ็สันที่ำลัเหม่อลอยอยู่
“ให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย” ผมถามเา
“อยู่เป็นแฟนไ้ป่ะละ”
“…”
โนสวนลับแบบนี้ผม็ไป่อไม่ถูเลยสิ
“พี่ล้อเล่น” แ็สันยิ้มบาๆออมา
แ่เหมือนเาฝืนยิ้มะมาว่า
“แบมอยู่้วย็ไ้ อนเย็น่อยลับ”
30%
JACKSON PART
ผมมอทุารระทำอแบมแบม
ทั้ที่ในใอยาว้าร่าเล็ๆนั่นเ้ามาอให้ื่นใ แ่็ทำไม่ไ้
เพราะสถานะพี่น้อมันั่นลานผมเ็บปวหัวใ
ผมเทเหล้าใส่แ้วแล้วระื่มรวเียวนหม
เวลานี้ผมอยาเมาโรๆะไ้ลืมเรื่อทุอย่าถึมันะเป็นเวลาสั้นๆ็เถอะ
แ้วแล้วแ้วเล่าผ่านไป ผม็เริ่มหนัศีรษะ
ผมวาแ้วลบนโ๊ะแล้วสะบัหน้าัวเอแรๆพลามอไปยัแบมแบมที่ำลันั่เล่นโทรศัพท์อยู่
แบมแบมไม่ไ้สนใผมเลยสันิ ถึแม้ว่าผมะื่มหนันานี้ เา็ไม่ห้ามอะไรเลย
“แบมมมม”
ผมว้าร่าอนัวเล็เ้ามาอ แบมแบมพยายามิ้นออแ่ผม็ไม่ปล่อย
ผมเ้าไปประทับูบลบนริมฝีปาอวบอิ่มอแบมแบม
ร่าเล็ิ้นพล่านไปมาพลาทุบอผมไป้วยแ่นาทีผมไม่ยอมอีแล้ว
ผม้อารแบมแบมมาเินไป..
“อื้อ!”
ผมผละออาริมฝีปานุ่มแล้วลไปุไ้ที่ออาวอแบมแบมทันทีพลาูบแรๆนมันึ้นสี
“อย่า อย่าทำอย่านี้พี่แ็สัน” แบมแบมเอ่ย้วยวามใแล้วันผมออ
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเล็ฟาลมายับนใบหน้าผมนใบหน้าผมหันไปามแรบ
แบมแบมลุึ้นยืนแล้วว้าระเป๋าัวเอเินออาห้อผมไปโยไม่ไ้พูอะไรสัำ
ผมมันโ่เอที่ทำแบบนั้นับแบมแบมลไป..
แ่่อนเวลาแบมทะเลาะับมาร์ผม็่วยเลียร์ให้พวเาเ้าใัน แ่นสุท้ายนสับสนือผมเอ แบมแบมเหมือนให้วามหวัับผมโยที่เ้าัว็ไม่รู้ัวเลย อนแร็ทำเป็นะไป แ่สุท้าย็ืนีัน แล้วนที่เ็บะเป็นใรล่ะ นอาผมเอ!
เป็นนลานี่มันเ็บริๆ เวลาผมอยู่่อหน้าแบมผม้อ่มหัวใที่เ้นรัวอัวเอไว้โยไม่ให้แบมแบมรู้
“อแทนที่เ้าเพียสัรั้ อให้ันูแลเธอไ้มั้ย”
BAMBAM
PART
อนโมิเนียม B
ผมเินเ้ามานั่ที่โฟาลาห้อัวเอพลายมือุมมับ
ทำไมเรื่อยาๆแบบนี้มันถึมาเิับผมนะ
อนที่แ็สันูบผม ยอมรับว่ารู้สึีมาแ่ไม่รู้ทำไม้าในผมถึปั่นป่วนไปหม
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรออมามาร์ ในเวลานี้ผม้อารเามาๆเลย
(ว่าไแบม?)
“มาร์ มาหาเ้าที่ห้อหน่อย”
(อืม ะรีบไปนะ)
“มาเร็วๆนะ”
มาร์วาสายไป่อน ผมเลยโยนโทรศัพท์ไป้าๆโฟาถัไป ผมรู้สึสับสนับัวเอมาอนนี้
ที่ผมโทรหามาร์ให้มาหา็เพราะเพื่อะวัใัวเอว่าแท้ริแล้ว ผมรัใรันแน่..
รอไม่ถึสามสิบนาที มาร์็เินเ้ามาในห้ออย่าื่นระหน
มาร์วิ่เ้ามาหาผมพลาับไหล่สำรวมอร่าายผมแล้วเ้า็สะุาเ้าับรอย้ำเล็ๆที่้นออผม
“แบม นี่มันรอยอะไร!”
“็อย่าที่พี่ินั่นแหละ”
“ใรทำ!!”
“ไม่้อรู้หรอ…มาร์ูบทับรอยนี้ให้หน่อย”
อนแรสีหน้ามาร์ูๆแ่เา็ยอมูบทับรอยิสมาร์อแ็สันแถมยัแรว่าแ็สันอีเป็นสอเท่าแล้วผละออาผมเบาๆ
“พี่ลบรอยไอ้นที่มันทำแบมแล้ว แบมไม่้อลัวนะ
มันไ้ทำอะไรมาว่านั้นหรือเปล่า” มาร์ถามผมพลาุมมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ
“เปล่า”
“วันนี้แบมอยู่นเียวไม่ไ้แน่ๆ ูาสภาพแล้ว”
“…”
ผมหันหน้าเ้าหามาร์แล้ว้อหน้าเา
“ูบเ้าหน่อย”
“หืม?”
“บอว่าูบเ้าหน่อยไมาร์”
มาร์ล็ออผมเ้าหาัวเอแล้วูบลอย่านุ่มนวล
ผมล้อยามรสูบอเานไม่รู้ัวเลยว่าัวเอนอนราบลับโฟาแล้ว
“อืม..” ผมราออมาอย่าพอใับรสูบอมาร์
“ทำไมวันนี้อ้อนั” มาร์ถามผมโยที่มือยัลูบไล้เ้าไปใ้เสื้อ
“อยาอ้อนเยๆ” ผมอบมาร์
“ั้น็แสว่าเราลับมาเป็นเหมือนเิมแล้วใ่มั้ยแบม”
“็ทำนอนั้น..”
......................................................
อัพทีละนิ ิแ่มใส ่วนี้ใล้สอบ เ้าอาะไม่่อยไ้มาอัพนะ ุ้บ!
ความคิดเห็น