(Drrr!!)Love generation ปฏิบัติการรักของอิซายะคุง

ลำดับตอนที่ #6 : ขั้นที่สองการเผยความน่ารักของอิซายะ ภาคแรก

-พักกลางวันโรงเรียนไรระ-

“อ้าว ชิสึโอะ ไม่ไปกินข้าวเหรอ?? “ ชินระหันมาถามชิสึโอะขณะที่กำลังจะวิ่งไปกินข้าวกลางวันโดยมีอิซายะและคาโดตะรอ


อยู่ข้างนอกห้องนานแล้ว ชิสึโอะส่ายหน้าแทนคำตอบ “ทำไมล่ะ?? รึว่ามีคนทำข้าวกล่องมาให้?” ว่าที่หมอหนุ่มแกล้งถามแหย่ร่างสูงที่


นั่งหน้าตาหงุดหงิดอยู่ พอได้ฟังแล้วยิ่งทำหน้าหงุดหงิดเข้าไปอีก “ไม่” คนที่โดนถามตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ยังมีคนคนหนึ่งที่ทำ


หน้าโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบของเค้า “เฮ้อ ค่อยยังชั่ว...”อิซายะรำพึงกับตัวเอง เอ๊ะ?แล้วทำไมวันนี้ชิสึจังถึงไม่ไปกินข้าวล่ะ?ข้าวกล่องก็


ไม่มี?แต่ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ ถ้ามีก็แสดงว่าชิสึจังต้องมีแฟนน่ะสิ...เอ๊ะ? แล้วถ้าชิสึจังมีแฟนเราจะเดือดร้อนอะไรล่ะ? (เดือดร้อนสิ) แต่


ว่า...อืมมม ทำไมนะ ทำไมถึงไม่ไปกินข้าว ปวดท้อง? ไม่หิว?รึอะไร? ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูครุ่นคิดได้ซักพักก็ได้คำตอบขึ้นมา... เอ รึ


ว่าที่ชิสึจังซื้อนมให้แมวกินที่ร้านสะดวกซื้อ..จะ..จนไม่มีเงินซื้อข้าวกลางวัน??ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง นายจะบ้าไปไหนเนี่ย ชิสึจัง? ห่วงตัว


เองบ้างสิ เจ้าบ้าโปรโตซัวนี่! “งั้นไปเหอะนะ แต่ชิสึโอะนั่งอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยนะเนี่ย”ชินระกล่าวออกมา โดยวางแผนไว้แล้วว่าอิ


ซายะต้องสะดุดประโยคนี้แหงๆ ผมเป็นเพื่อนกับเจ้าสองคนนี้มาตั้งนานจนรู้นิสัยหมดแล้วล่ะ ซึ่งเรื่องที่ชินระวางแผนไว้ก็เป็นจริงนั่น


แหละ เอ๊ะ? ชิสึจังจะเหงาเหรอ?แถมเรายังหนีเค้าไปกินข้าวอิ่มอยู่คนเดียวอีกตะหาก งะ..งั้นก็ “นี่  ชิสึจัง” ร่างบางเรียกคนที่กำลังนั่ง


หงุดหงิดอยู่ พร้อมก้าวขาเดินกลับเข้าไปในห้องเรียน “อะไรของแก?”คนที่โดนเรียกถามกลับมาบ้าง ร่างบางเดินไปตรงหน้าร่างสูงพลาง


ลากเก้าอี้มานั่ง เสียงเก้าอี้ครูดกับพื้นห้องเบาๆ “ชั้นจะอดข้าวกับชิสึจังก็แล้วกันนะ ตกลงไหม?”อิซายะถามพลางยิ้มบางๆส่งไป ตอน


แรกชิสึโอะก็ว่าจะด่าเข้าให้อยู่หรอก แต่พอเห็นรอยยิ้มแบบนั้นแล้วปฏิเสธไม่ลงแฮะ “ตามใจ แต่ทำไมแกถึง?” ชิสึโอะถามเพราะยังไง


เรื่องที่สงสัยก็อยากรู้อยู่ดี “ชะ..ช่างมันเถอะน่า ชิสึจังก็อนุญาตแล้วนี่”อิซายะตอบตะกุกตะกัก หน้าก็ขึ้นสึแดงเรื่อๆขึ้นมาอีกแล้ว หลัง


จากที่ชิสึโอะประมวลความคิดมาตั้งแต่เช้า แม้แต่ในเวลาเรียนก็ไม่รู้เรื่อง ก็สรุปได้ว่า ตอนเช้าที่พบกับอิซายะ ที่อิซายะหน้าแดงอาจจะ


เขินอยู่ก็ได้ แต่ไอ้ที่สรุปได้นี่ไม่ไช่เพราะอะไร เผอิญไปถามชินระว่าอาการที่เค้าเป็นวันก่อนกับวันนี้ของอิซายะมันคล้ายๆกัน ไอ้ที่เป็นนี่


เป็นโรคติดต่อรึเปล่า? ชินระได้ฟังคำถามก็พยายามกลั้นหัวเราะ และก็ตอบมาว่า”ไม่หรอกๆ มันคืออาการเขินน่ะ “ เขิน??? เขินมันคือ??


“มันคืออะไร?” ชิสึโอะถามกลับเนื่องจากยังไม่ได้รับคำตอบที่สมบูรณ์ ชินระตอบมาว่า”มันก็คือ อาการเวลาที่เราเห็นคนที่ชอบไง รึว่า


เห็นคนที่เรารักแบบนี้น่ะ”ซึ่งแน่ๆว่าคำนิยามมันไม่ได้จบอยู่เท่านี้หรอกหากอธิบายตามหลักการแพทย์ แต่ชินระก็ได้แต่เก็บคำตอบทาง


วิทยาศาสตร์ที่ถึงจะอธิบายไป ชิสึโอะก็คงไม่เข้าใจเค้าอยู่ดี และเค้าก็ต้องทรยศอาชีพหมอนี้ เพื่อพูดสิ่งที่ทำให้เรื่องนี้เป็นไปตามแผนที่


เค้าวางไว้ไงล่ะ “แกเขินเหรอ?”ชิสึโอะถามแบบเดาๆไปซึ่งมันก็ถูกนั่นแหละ ร่างบางที่นั่งหน้าแดงอยู่นั้นสะดุ้งโหยงเมื่อได้ฟังคำถามของ


ร่างสูง หน้าที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก ในขณะนี้สัญชาติญาณของชิสึโอะเริ่มทำงานแล้ว ทำให้เค้ารู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป ความ


คิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของร่างสูงก็คือ น่าแกล้งจังแฮะ ซึ่งในขณะที่กำลังคิดวิธีอยู่นั้น เสียงของชินระก็ดังแทรกเข้ามาในหัว “นี่ เดี๋ยวชั้น


ซื้อขนมปังมาฝากนะ เอาแบบไหนดีล่ะ?ชินระถามคนทั้งสองที่นั่งอยู่ในห้อง “ให้อิซายะเลือกก็แล้วกัน..”ชิสึโอะบอก “เมล่อน!ขนมปัง


เมล่อนนะ ชินระ”อิซายะตะโกนตอบไป “อืม รอซักพักนะ”และแล้วชินระกับคาโดตะก็เดินออกไป...”เออ คำถามเมื้อกี้แกยังไม่ได้ตอบชั้น


เลยนะ?”ชิสึโอะทวงคำตอบที่ถามค้างไว้ ทำให้อิซายะหลบสายตา หน้าแดงไปกันใหญ่ เออว่ะ ไอ้เห็บนี่ก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกันนี่หว่า


น่าแกล้งดีจัง ในตอนนี้อิซายะตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบเต็มทน ชิสึโอะเห็นก็ยิ่งรุกหนัก “ว่าไง?”ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของร่าง


บาง ใกล้จนปากแทบจะสัมผัสกัน  ใกล้มากจนแม้แต่เจ้าตัวที่แกล้งเค้าก็ใจเต้นรัวไม่แพ้อีกฝ่าย“ปะ..เปล่านะ ชิสึจังบ้าๆๆๆ”อิซายะ


ตะโกนพลางผลักหน้าร่างสูงออก ชิสึโอะหัวเราะอยู่ในใจ น่ารักดีแฮะ ชิสึโอะคิดไปพลางมองอิซายะที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตามุดลงโต๊ะไป


เรียบร้อย “งืออ~”อิซายะก้มหน้าอยู่อย่างงั้นนานพอสมควร พอตั้งสติได้จึงเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าบอกไม่ถูกต่อไป “นี่ สองคน อาหารมา


แล้วจ้า ขอบคุณท่านชินระซะนะ”ชินระวิ่งมาพลางวางขนมปังเมล่อนไว้กลางโต๊ะของชิสึโอะ”อันเดียว?”อิซายะถามไปแบบงงๆ มันต้อง


สองอันสิ”ก็แบ่งกันกินไง ชั้นเงินม่ายพอน่ะนะ”ชินระยิ้มพร้อมล้วงกระเป๋า ที่ตอนนี้ในนั้นมีแบงค์พันเยนอยู่ หึๆ”นี่ ชั้นไปก่อนนะ จะไปอ่าน


หนังสือที่ห้องสมุดน่ะ” ชินระว่าดังนั้นแล้วก็เดินต๊อกๆไปหาคาโดตะ “เฮ้ แล้วโดตะจินล่ะ?”อิซายะถามเพราะคิดว่า ถ้าอยู่กันสามคน


ชิสึจังคงไม่กล้าแกล้งเค้าอีกเป็นแน่ “คาโดตะ ไปเหอะ ไอ้เห็บนี่ชั้นดูแลเอง”ชิสึโอะตะโกนบอกคาโดตะซึ่งพอได้ยินคำตอบแล้วก็พยัก


หน้า แล้วก็เดินไปกับชินระ สรุป ตอนนี้ทั้งห้องก็มีแค่พวกเค้าสองคนอีกแล้ว..”แกกินเหอะ ไอ้ขนมปังนี่น่ะ”ชิสึโอะพูดพลางหยิบขนมปัง


โยนให้อิซายะ ร่างบางรับขนมปังไว้ในมือ “แล้ว ชิสึ..””ไม่ต้องห่วงชั้น กินซะ”ชิสึโอะตอบเพราะพอจะเดาได้ว่าอิซายะจะถามอะไรทั้งๆที่


ยังไม่จบประโยค ร่างบางนิ่งไปพักหนึ่ง พร้อมแกะถุงขนมปังทำลายความเงียบ แควก ร่างบางหยิบขนมปังออกมาจากถุงห่อ แล้วก็..แบ่ง


ครึ่งเท่าๆกัน พลางยื่นไปให้ร่างสูง “เอ้า แบ่งกัน!”อิซายะพูดกับชิสึโอะที่ตอนนี้รับขนมปังไว้แบบงงๆ”แล้วแกจะอิ่มเรอะไง?”ชิสึโอะถาม


ด้วยความเป็นห่วง ที่เจ้าตัวไม่ค่อยจะยอมรับนักหรอกว่ามันเรียกว่า เป็นห่วงน่ะนะ “ไม่อิ่มก็ไม่เป็นไรหรอก กินเท่าๆกันไง ความสุขน่ะ


ต้องแบ่งกันสิ” อิซายะตอบกลับมาด้วยยิ้มหวาน แล้วงับขนมปังเมล่อนเบาๆ น่ารัก..ชิสึโอะคิดยิ่งบวกกับการที่เค้าแบ่งขนมปังให้ร่างสูง


แล้วความน่ารักยิ่งพุ่งกระฉูด ถึงมันจะเป็นแค่ขนมปังชิ้นเล็กๆ แต่อิซายะก็ได้แสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่คนอื่น(รึ คนรัก) แกนี่ก็ไม่ได้


เลวร้ายซะทีเดียวนะ ร่างสูงคิดเช่นนั้นแล้วจึงลงมือกินขนมปังบ้าง อิซายะหยิบน้ำที่ชินระซื้อมาให้เค้ากับชิสึโอะคนละขวด เค้าหยิบขวด


ที่ใกล้ตัวมากกว่าขึ้นมาบิดฝาแล้วดื่มอย่างกระหาย น้ำสายเล็กไหลรินลงร่างของอิซายะที่กินไม่ระวัง ทำให้เสื้อเปียกนิดหน่อย แต่เจ้า


ตัวก็ไม่ได้สนใจหรอก กะอีแค่น้ำแค่นี้ แต่อีกคนที่นั่งมองอยู่กลับจ้องพลางคิดว่า เซ็กซี่ว่ะ.. ชิสึโอะรีบตั้งสติให้หายจากอาการหื่นขึ้นคอ 


แล้วเปิดน้ำกินบ้าง อิซายะที่กินน้ำเข้าไปเกินครึ่งขวด รู้สึกว่ารสชาติน้ำนี่มันแปลกๆแฮะ แต่พอมองน้ำก็ใสดีนี่ เราอาจจะคิดไปเองล่ะมั้ง


ช่างเหอะ..และพอกินเสร็จ ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง กลีบซากุระปลิวว่อนเข้ามา บรรยากาศดีจัง อิซายะคิดเช่นนั้น “แกนี่ก็น่ารักดี


นะ”ชิสึโอะพึมพำเบาๆ แต่คำพูดนั้นทะลุสายลมแรง เข้าสู่สมองของอิซายะเรียบร้อย....อิซายะใจเต้นระรัวไปพลางอยากวิ่งหนีไปพลาง


แต่ออดเข้าเรียนคาบบ่ายก็มาช่วยอิซายะให้พ้นจากอาการทั้งช็อกทั้งเขินไปได้อย่างหวุดหวิด

“เอาละ ชั้นไปนั่งที่ก่อนนะ ชิสึจัง” อิซายะพยายามทำเสียงกวนๆซึ่งพอทำตอนเขินนี่พยายามยังไงก็กลายเป็นเสียงอ้อนๆแฮะ “อืม”ชิสึ


โอะตอบสั้นๆแล้วหลบใบหน้าที่แดงเรื่อของตนไม่ให้อีกฝ่ายเห็น..

ทางฝ่ายชินระที่ตอนนี้กำลังแอบหัวเราะอยู่ในห้องสมุดพึมพำกับตัวเองว่า”อืม~ ยานอนหลับที่ใส่ลงไปในน้ำออกฤทธ์เย็นนี้สินะ...ถึง


ตอนนี้จะน่ารักมากแล้วในสายตาชิสึโอะก็เถอะ แต่ว่า..มันยังไม่พอหรอก!!!”

                                                                                                  -จบพักกลางวัน-    

                                                             

TBC.

 PS. จากไรเตอร์

เอาล่ะค่ะ นี้เป็นแค่การเผยความน่ารักของอิซายะภาคแรกนะคะ เมื่อชินระยังไม่พอใจ ไรเตอร์ก็สานต่อค่ะ(ฮา)

ตอนนี้ยาวนิดนึง ทดแทนสำหรับตอนที่แล้วนะคะ มีอะไรคอมเม้นต์ไว้ได้ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ