(Drrr!!)Love generation ปฏิบัติการรักของอิซายะคุง

ลำดับตอนที่ #3 : เปิดใจเฮย์วาจิม่า ชิสึโอะ

                                                                               -เปิดเทอม โรงเรียนไรระ-

            สวัสดีครับ ผมเฮย์วาจิม่า ชิสึโอะ หือ?เปิดเทอม?เรื่องนั้นน่ะ ช่างมันเหอะ ก็แค่มาเรียนให้มันจบๆไปเท่านั้นแหละ

 ชายหนุ่มร่างสูงคิดไปพลางเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนที่ทอดยาวไปสู่โรงเรียนของเขา หึ ขอแค่อย่างเดียวเลย คือ ขอให้ไอ้

 เห็บนรกนั่นมันตายๆไปจากโลกซะที ปิดเทอมทำอะไรบ้าง?ก็ไม่นี่ แต่การที่ไม่ได้ทะเลาะกับเจ้าอิซายะก็ทำให้เหงาอยู่บ้าง

 เฮ้ๆแต่ผมก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะกับมันนักหรอกนะ ถ้ามันไม่ยิ้มกวนผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน คงได้เป็นเพื่อนกันไปแล้วล่ะ

 ทั้งๆที่เวลามันคุยกับคาโดตะก็ออกจะยิ้มน่ารักซะขนาดนั้น....เฮ้ยๆ ต...แต่ไม่ใช่ว่าผมหึงมันนะ แต่ว่าก็ต้องยอมรับความ

จริง ไอ้เห็บนั่น พอกับคาโดตะก็ทำตัวน่ารักซะไม่มีล่ะ แต่พอกับผมนี่กวนทีนได้ไม่เว้นแต่ละวัน ฮึ่ยยยย คิดแล้วหงุดหงิดจริง

ทำไมนะ?! คิดถึงมันทีไรหงุดหงิดทุกที คอยดูเหอะ สักวันชั้นจะฆ่าแกให้ได้ อิซายะ ฆ่าๆๆๆๆๆ  พลันสายตาของร่างสูงที่

กำลังหงุดหงิดอยู่นั้นเหลือบไปเห็น....”อิซายะคุงงงงงงง แก!”ผมตะโกนเรียกให้อิซายะรู้ว่า จุดจบของชีวิตมันใกล้มาถึงแล้ว

 ผมหันรีหันขวางหาอุปกรณ์ที่จะเอาไปฆ่ามัน เห็นป้ายจราจรอยู่เลยดึงติดมือมาซะเลย ของหลวง?ตำรวจ? ช่างมันเหอะ ก็

ผมน่ะควบคุมอารมณ์ไม่ได้นี่ ในเมื่อมันทำไม่ได้อยู่แล้วก็ไม่ต้องไปฝืนมันหรอก อิซายะหันขวับมาหาผม รอยยิ้มของมันผุด

ขึ้นบนริมฝีปากทันทีที่เห็นผมวิ่งไป เอ๊ะ?แล้วทำไมหน้าแกถึงแดงนิดๆล่ะ? เป็นไข้งั้นเรอะ?คนน่ารัก เอ๊ยยยย น่ารังเกียจ

อย่างแกก็ไม่สบายเป็นเรอะเนี่ย? (อิซายะเค้าคิดถึงใครบางคนอยู่ต่างหาก...) แต่ก็ดี จะได้ฆ่ามันได้ง่ายขึ้น แต่ว่า มันกลับ

หลบสายตาอยู่พักหนึ่ง แล้วหน้ามันก็แดงน้อยลงบ้างแล้ว “เฮ้ๆ ชิสึจัง ทำลายของหลวงบ่อยเกินไปแล้วนะ สงสาร

บ้านเมืองบ้างเถอะ” มันพูดออกมาด้วยท่าทีกวนประสาทเป็นบ้า แกต่างหากที่ควรจะตายไปซะ บ้านเมืองจะได้สงบขึ้นไง

 “แก ไอ้เห็บ ถ้าบ้านเมืองไม่มีคนอย่างแกก็สงบแล้วว้อยย” อิซายะยิ้มหวานให้ผม เอ๊ะ ยิ้มหวาน???จะบ้าเร้อออ มันจะมา

ยิ้มให้เราได้ไงฟะ?! แล้วนี่ผมเป็นอะไรเนี่ยยย รู้สึกเหมือนเลือดมันขึ้นหน้า สงสัยผมคงโกรธมาก หัวใจถึงได้เต้นไม่เป็น

จังหวะขนาดนี้(เค้าเรียกว่าเขิน) ผมวิ่งแบบเต็มกำลัง ฟาดป้ายจราจรไปที่อิซายะ “ช้าไปน้า~ชิสึจัง” แม่งเอ๊ย มันหลบได้อีก

แล้ว “พวกนาย ชั้นขอเถอะ แค่วันนี้เท่านั้น เลิกทะเลาะกันบ้างเถอะ”เสียงของชินระดังขึ้นมา ผมหันไปมองชินระที่ทำหน้า

 หน่ายๆ ผมเลยเขวี้ยงซากป้ายจราจรที่เหลือทิ้งไปข้างทาง ว่าที่หมอหนุ่มวิ่งมาหาผม พลางวิ่งมาอบรม“นี่ พวกนายน่ะหยุด

 สร้างเรื่องกันซะทีเหอะ” แกเนี่ยเป็นแม่ชั้นรึไง? แต่เนื่องจากผมยังเหนื่อยจากการวิ่งไล่อิซายะเลยยังหอบอยู่ ทำอะไรไม่ได้

ได้แต่พยักหน้าหงึกๆหงักๆไปเท่านั้น ซึ่งความจริงผมไม่ได้ฟังที่ชินระพูดสักนิด ผมเหลือบไปทางอิซายะ เห็นมันทำหน้า

แปลกๆเหมือนงอนใครเลยแฮะ? แต่ก็ช่างเหอะ ไอ้เห็บอย่างแกจะทำหน้ายังไงชั้นก็ไม่สนอยู่แล้วล่ะน่า “กระดูกสันหลังนาย

จะเสียเอานะชิสึโอะ ดูแลสุขภาพบ้างสิ” เหอะ จะกระดูกสันหลังรึอะไรก็เหอะ มันจะเป็นไงผมก็ไม่สนหรอกน่า ถ้ามันจะพัง

ก็ช่างมันเหอะ “อิซายะคุงงงง วันนี้แกรอดไปได้เพราะชินระหรอกนะ” ผมตะโกนออกไปเนื่องจากค่อยยังชั่วจากอาการ

เหนื่อยแบบแปลกๆทั้งหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และการหายใจไม่ทั่วปอดของผม คงเพราะชินระที่พาเดินมาถึงห้องเรียน

แล้วให้ผมนั่งพักที่เก้าอี้ก่อนละมั้ง เลยค่อยยังชั่ว ““ไม่เอาน่า ชิสึจัง แบบนี้ก็ไม่น่าสนุกน่ะสิ มาเล่นกันเหอะน่า” อิซายะพูด

ด้วยสีหน้าวอนแบบสุดๆแต่แววตาก็ยังเหมือนงอนใครอยู่ดี อะไรของมันฟะ?? ด้วยความที่มันท้า ผมยกโต๊ะเรียนที่อยู่ใกล้ๆ

เตรียมมาเขวี้ยงหัวมันทันที “แกตายยยย” อ๊ะ สายตาของไอ้เห็บนรกนั่น ประกายความรู้สึกสนุกออกมาเหมือนปกติแล้วนี่

 ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ.. หา???ไม่ใช่สิๆ มันจะต้องตายต่างหาก จะไปอยากให้มันมีความสุขทำไมเนี่ย?เรานี่พิลึกจริงๆ

 อิซายะวิ่งนำออกไปข้างนอก ผมก็จะวิ่งตามออกไป แล้วก็เผอิญหันไปเห็นชินระทำหน้าแปลกๆอยู่ แววตามีเลศนัยนั่นน่ะ

ปกติไม่เคยเห็นเลยแฮะ ทำไมวันนี้มีแต่คนทำท่าทางแปลกๆวะเนี่ย? แต่ตอนนี้คงต้องทิ้งความคิดทั้งหมดแล้วล่ะ

 เพราะอิซายะมันวิ่งไปนู่นแล้ว ตอนนี้ในใจของผมมีแต่คำว่า ฆ่าอิซายะ เท่านั้น(ถ้าตัดคำว่า ฆ่า ไป จะเป็นอะไรที่ฟินมาก)

 เพราะงั้นตอนนี้ ผมขอไปก่อนนะ “อิซายะคุงงงงง ชั้นจะฆ่าแกกกก”

                                                                       TBC.