คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดใจโอริฮาระ อิซายะ
-เปิดเทอม โรงเรียนไรระ-
อาฮะ อรุณสวัสดิ์ทุกคนครับ ผมโอริฮาระ อิซายะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของผมล่ะ หืม?รู้สึกดีใจรึเปล่าน่ะเหรอ?
แน่นอนอยู่แล้ว ก็ในเมื่อที่โรงเรียนน่ะ มีเรื่องสนุกๆรอผมอยู่น่ะสิ...หึๆ แค่คิดก็รู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ ยังไม่ทันที่จะถึงโรงเรียน
ชินระก็วิ่งเข้ามาดักหน้าผม ท่าทางเหนื่อยหอบพอดูเชียวล่ะ นายเนี่ย กับเซลตี้น่ะอย่ารุนแรงกันให้มากนักนะ ชายหนุ่มร่าง
บางคิดเช่นนั้น “เฮ้ อิซายะ วันนี้วันเปิดเทอมสิเนอะ”ชินระกล่าวทักทายผม หมอนี่เป็นเพื่อนของผมซึ่งมีจำนวนอยู่แค่น้อย
นิด ทำไมน่ะหรือ? ไม่ใช่เพราะไม่มีใครคบผมหรอกนะ แต่เพราะผมต่างหากที่เลือกที่จะคบใคร ผมน่ะมีสิทธิ์ที่จะเลือกอยู่
แล้ว “อืม นั่นสินะ”ผมเผลอยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงเรื่องที่ผมคาดการณ์ไว้ อา ชิสึจัง~ ปิดเทอมนี้น่ะ พอไม่มีนายนะ ชั้นเหงา
พอตัวเลยล่ะ อะ..เอ๊ะ คะ..คิดถึงอะไรกัน ผมไม่ใช่พวกโฮโมหรอกนะ ใครเผลอตัวไปหลงรักโปรโตซัวอย่างชิสึจังก็บ้าไปแล้ว
ล่ะ จริงไหม? ปีศาจบ้าพลังแบบนั้นน่ะ...”อิซายะคุงงงงงงง แก!”อุหวา พอคิดถึงก็มาพอดี ตะ...แต่ไม่ได้คิดถึงในแง่นั้น
หรอกนะ บอกไว้ก่อน แต่พอคิดถึงแล้วก็มาเลยเนี่ย ตายยากจริงๆเลยนะ ชิสึจังน่ะ เมื่อหันหลังกลับไปตามเสียง ก็พบกับ
ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีทอง หน้าตาก็...เหอะ ไม่ได้ดีนักหนาหรอก กำลังยืนอยู่ ในมือขวามีป้ายจราจรที่ตอนนี้มีสภาพ
กลายเป็นเศษเหล็กเน่าๆไปแล้ว นี่ คิดจะทำลายของหลวงบ่อยแค่ไหนกันล่ะนี่ ผู้ชายคนนี้ “เฮ้ๆ ชิสึจัง ทำลายของหลวง
บ่อยเกินไปแล้วนะ สงสารบ้านเมืองบ้างเถอะ”ผมกล่าวเตือนไปด้วยความหวังดีปนยียวน รอยยิ้มของผมคงไปกระตุ้น
ประสาทเจ้าโปรโตซัวนั่นแฮะ ก็ดูสิ เส้นเลือดที่ขมับปูดซะขนาดนั้น “แก ไอ้เห็บ ถ้าบ้านเมืองไม่มีคนอย่างแกก็สงบแล้วว้อยย”
ร่างสูงวิ่งเข้ามาแบบเต็มกำลังขา เงื้อมือเตรียมที่จะซัดผมเข้าให้ หึ..ยังช้าไปนะ ชิสึจัง ผมหลบป้ายจราจรที่บิดเบี้ยว
เพราะแรงควายของชิสึจังได้แบบหวุดหวิด “พวกนาย ชั้นขอเถอะ แค่วันนี้เท่านั้น เลิกทะเลาะกันบ้างเถอะน่า!”ชินระทำหน้า
หน่ายๆ แหม ช่วยไม่ได้นี่นา มาห้ามไม่ให้ทำเรื่องน่าสนุกแบบนี้ ไอ้การจะหยุดน่ะ...ยากกว่านายสอบเข้ามหาลัยอีกจะบอก
ให้ การเล่นกับชิสึจังน่ะ เป็นสิ่งที่ผมโปรดปรานมากเลยล่ะ เค้าเป็นมนุษย์มี่น่าสนใจมากเลยล่ะ แต่ถึงจะยังไงก็ตาม ผมก็
ยังเกลียดชิสึจังอยู่ดี ทำไมน่ะเหรอ?อะ..อืมม ถ้าจะให้ตอบก็คงเป็นเพราะเค้าไม่เข้าใจคำว่า ภาษาและการสื่อสารล่ะมั้ง มี
อะไรก็เอะอะจะใช้กำลังยันเลย กับคนอื่นก็ยังจบๆไป แต่ไม่รู้อะไรกับผมนักหนาสิน่า ขยันวิ่งฆ่าผมซะเหลือเกิน ถึงจะสนุก
ก็เหอะ แต่พักบ้างก็ดีนะ อย่างเช่นมานั่งกินข้าวกลางวัน รึมาเล่นกีฬาด้วยกันอะไรแบบนี้น่ะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะมี
ความสัมพันธ์แบบนั้นกับชิสึจังหรอกนะ จะไปคิดได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเค้าก็บอกเกลียดผมอยู่ทุกวี่ทุกวัน เอ๊ะ...ความสัมพันธ์
แบบนั้นคือแบบไหนน่ะเหรอ? อือ ก็นะ แบบไหนก็ช่างมันเหอะ-///- ผมไม่สนใจหรอก เพราะผมก็เกลียดชิสึจังเหมือนกันแหละน่า
จากเป็นหมอ ไปเป็นครูเถอะนะ รุ่งกว่าแน่ๆ “กระดูกสันหลังนายจะเสียเอานะชิสึโอะ ดูแลสุขภาพบ้างสิ”ร่างสูงพยักหน้า
หงึกหงักหน้าตาหงุดหงิด เหมือนเข้าใจสิ่งที่ว่าที่หมอหนุ่มพูด เพราะชินระเกลี้ยกล่อมชิสึโอะถึงใจเย็นลงบ้าง ชิ..อะไรกัน ทีกับชินระ
ว่านอนสอนง่าย ทีกับผมเห็นหน้ากันยังจะหาเรื่อง สองมาตรฐานเป็นบ้า แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะเรียกร้องความรักจากชิสึจังหรอกนะ
ของแบบนั้นน่ะ ถึงให้มาก็ไม่เอาหรอก เอากองๆไว้แถวนั้นเลย จะขยี้ทิ้งให้ดู แต่อีเรื่องสองมาตรฐานเนี่ย ผมรับไม่ได้หรอก
นะ ถึงจะไม่ได้รักชิสึจัง แต่ภาพที่เห็นก็น่าหมั่นไส้พอดู อะไรกันเล่า!?““ไม่เอาน่า ชิสึจัง แบบนี้ก็ไม่น่าสนุกน่ะสิ มาเล่นกันเหอะ
น่า” ผมกล่าวออกไป หลังจากที่เขาพูด//หรือออกแนวตะคอกกับผมว่า ที่ผมรอดมาได้เพราะชินระหรอกนะ เจ้าบ้าโปรโตซัว
ชั้นไม่ต้องการหรอกนะ ความประนีประนอมจากนายที่คนอื่นสั่งมาน่ะ ถ้าเป็นงั้น...มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า!
ถ้าเขาคิดอะไรขึ้นมาล่ะก็ เป็นตัวอันตรายที่ต้องระวังเชียวล่ะ แล้วไอ้สายตาแบบนั้น มันก็อันตรายสุดๆๆไปเลย ชินระมอง
ผมสลับกับชิสึจังผ่านเลนส์แว่นใสๆ แววตานั้นเหมือนมีความนัยบางอย่าง ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายคิดอะไร ชินระ
TBC.
ความคิดเห็น