คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : [ 100% ]
6
อยาก...จาร้องห้ายยยยย~
ฮือๆๆ ตอนนี้ตัวของผมแทบจะกระดุดกระดิกไปไหนแทบไม่ได้เลยหลังจากที่ไอ้เด็กเวรจุนฮงมันเล่นผีใต้ผ้าห่มรอบสองกับผม ส่วนเจ้าตัวที่ได้รุกผมอีกครั้งก็ได้แต่นอนกอดผมพลางยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างพึ่งพอใจในผลงานของตนเอง ไอ้ตอนที่เริ่มเล่นรอบสองไม่ว่าผมจะพยายามผลักไสไล่ส่งมันเท่าไรมันก็แทบจะไม่ลุกไปจากตัวผมเลยสภาพของผมก็เลยเป็นอย่างที่เห็น...
ฮือๆๆๆ เจ็บปวด T^T
“ทำไมฮยองทำหน้าทำตาแบบนั้นล่ะครับ ปวดมากเลยหรอหืม?”
“นี่มึงยังมีหน้ามาถามกูอีกหรอฮ่ะ!!!” ผมถามออกไปด้วยใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บที่ช่องทางหลัง ทำเอาร่างสูงที่นอนกอดผมอยู่นั้นพอเห็นหน้าตาของผมก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นห้องจนผมนั้นต้องใช้ปากของตัวเองกัดเข้าไปที่ซอกคอขาวของเขาจนเกิดเป็นรอยฟันใหญ่ๆ ขึ้น
“ผมเจ็บนะฮยอง!!! เป็นหมารึไงฮ่ะ!!!” ก็ในเมื่อมันทำผมเจ็บแสบขนาดนี้จนผมไม่สามารถดำเนินแผนแก้แค้นมันคืนได้ สิ่งที่ผมสามารถทำได้ในตอนนี้คือใช้ฟันสวยคมของตัวเองกัดเข้าไปตามซอกต่างๆ ของร่างกายของจุนฮงจนเจ้าตัวนั้นได้แต่ร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
“ถ้าฮยองไม่ยุด...ก็อย่าหวังว่าคืนนี้จะได้พัก!!!”
“OoO” ผมอ้าปากค้างไว้ที่ซอกคอของเขาทันทีด้วยความกลัวก่อนที่จะค่อยๆ หุบปากเข้าหากันช้าๆ ด้วยความกลัวอีกฝ่ายจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับร่างกายผมอีก ก่อนที่จะตัดสินใจซุกหน้าของตัวเองเข้ากับอกแกร่งของอีกฝ่ายก่อนที่จะหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
“อ่า...ยิ่งฮยองทำตัวแบบนี้ผมก็ยิ่งรักฮยองมากขึ้นนะ”
Jongup
เบื่อ...
ผมได้แต่พูดคำนี่อยู่ในใจวนไปวนมาไม่คิดจะหยุด ก็ตั้งแต่ฮิมชานฮยองย้ายออกไปอยู่คอนโดเดียวกันกับยงกุกฮยองผมก็เลยไม่มีใครคอยทะเลาะด้วย มันเลยทำให้ผมรู้สึกเบื่อขึ้นมาอย่างดื้อๆ ทั้งที่แต่ก่อนผมก็ได้แต่ผลักไสไล่ส่งฮิมชานฮยองให้ออกไปให้พ้นๆ จากชีวิตของผมสักที ก็ดูสิผู้ชายอะไรขี้บ่น...
‘นี่จงออบ...นายไม่ควรถูบ้านแบบนี้นะรู้ไหมมันจะทำให้พื้นไม่สะอาด’
ผู้ชายอะไรชอบใส่คอนแทคเลนส์และบิ๊กอายส์ - -*
‘นี่จงออบ...ถ้าฉันใส่คู่นี้ไปหามินซูเธอจะชอบหรือป่าวนะ เธอบอกว่าเวลาฉันใส่แล้วมันดูน่ารักน่าจูบดี >///<’
ผู้ชายอะไร...ชอบสะสมของน่ารักกุ๊กกิ๊ก - -**
‘นี่จงออบ...นายว่าตุ๊กตาเดโมะตัวนี้น่ารักไหมอ่า ฉันอยากได้มันมากเลยนะ เจ้ากอลิลล่าตัวน้อยบนหัวเตียงฉันจะได้มีเพื่อน’
ผู้ชายอะไร...ชอบทำตัวมุ้งมิ้งน่ารักและแอ๊บแบ๊ว - -***
‘อ่า...จงออบอ่า นายอย่าโกรธฉันเลยน้า ฉันผิดไปแล้วจริงๆ T^T’
พูดยังไงก็พูดไม่หมดจริงๆ ว่าผู้ชายอย่างนายคิม ฮิมชานนั้นเป็นยังไง -*-
แต่ถึงยังไงซะพอรู้ว่าจะไม่มีเขาคอยเข้ามากวนใจให้ปวดหัวตลอดแบบนี้มันก็อดรู้สึกเบื่อและคิดถึงไม่ได้ซะจริงๆ เฮ้อ...
ออด~ ออด~ ออด~
จู่ๆ เสียงออดหน้าบ้านผมก็ดังขึ้นทำเอาผมที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่นั้นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกไปเปิดประตูรั้วให้แขกผู้มาเยือนในวันนี้
“ไม่ทราบว่ามาหาใคร...เห้ย!!!” ผมตกใจตะลึงตาโตทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่มาเยือนบ้านผมในวันนี้เป็นใคร แถมเป็นคนที่ผมรู้จักดีซะด้วยถึงแม้ว่าเราสองคนจะไม่เคยคุยกันมาก่อนเลยก็ตาม แต่ยังไงซะ...ชื่อเสียงโด่งดังด้านการมี เซ็กส์ แบบไร้พรมแดนไม่จำกัดเพศหรืออายุขอแค่ถูกใจ เฮียก็ทำได้หมด
“เป็นอะไรไปครับน้องจงออบ พี่แค่มาอยู่เป็นเพื่อนเราเฉยๆ”
“มาอยู่เป็นเพื่อน?” ผมถามออกไปด้วยความงวยงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อสารกับผมจนต้องเอียงคอมองเขาด้วยความสงสัยจนถึงขีดสุด แต่อีกฝ่ายที่พอเห็นผมทำท่าทางแบบนี้หน้าของเขาก็แดงแปร๊ดขึ้นมาทันทีเหมือนกับคนที่ไข้กำลังขึ้นสูง
เขากำลังเขิน?
“เออ...คือ..พี่ของจงออบเขาบอกว่าระหว่างที่เขาอยู่กับยงกุกฮยอง จะให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนน่ะ”
“ฮิมชานฮยอง...เขาบอกมา?” และผมก็ยังถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจอยู่ดีกับสิ่งที่เขาบอกผม ผมก็พอจะจับใจความได้แล้วล่ะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ผมก็ยังอยากได้ยินคำยืนยันจากปากของเขาอีกรอบว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือแค่กุขึ้นมาเพื่อให้ผมเชื่อ
“อืม...พอดีว่าเมื่อวานตอนที่พี่ไปหาไอ้ฮิมชานมัน แล้ว...เออ..เกิดเรื่องติดขัดนิดหน่อยนะมันก็เลยบอกพี่มาแบบนี้ ถ้าไม่เชื่อนายจะลองโทรไปถามเลยก็ได้นะ”
“ฮยองคงไม่ได้โกหกผมนะ”
“ฉัน...”
“….”
“ไม่จำเป็นที่จะต้องโกหกนายนี่...จริงไหมล่ะ ^^” ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกทันทีเมื่อจู่ๆ แดฮยอนฮยองก็ยิ้มหวานช่ำมาให้จึงได้แต่ก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอายก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วจนฮยองต้องรีบเดินตามผมเข้ามาอย่างรวดเร็วทันทีเพราะกลัวผมจะทิ้งให้เขายืนเออระเหยอยู่ที่หน้าประตูคนเดียว
Daehyun
ผมรีบเดินตามน้องจงออบเข้าไปในบ้านทันทีเมื่อเห็นว่าคนร่างบางกล้าที่จู่ๆ ก็ไม่รู้เกิดเป็นอะไรขึ้นมาถึงแต่ได้ก้มหน้างุดๆ โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนที่จะกลับหลังหันแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาผมตอนแรกที่ได้แต่ยืนงงๆ อยู่ถึงกับเดินตามแทบไม่ทัน
กว่าผมจะบากหน้ามาหาน้องจงออบได้ผมก็แทบจะต้องนั่งทำใจอยู่ในรถเกือบครึ่งค่อนวัน ก็เพราะว่าผมเคยเจอน้องเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ไอ้ฮิมชานมันจะไปสารภาพรักกับอึนเฮแต่เสือกเดินไปชนเข้าให้กับยงกุกฮยองซะก่อน ตอนที่ผมเห็นเขาครั้งแรกสิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของผมคือ ‘แม่งต้องมาเป็น เมีย กูให้ได้’ เพราะฉะนั้นตอนที่ผมได้ยินว่าไอ้ฮิมชานมันจะขอให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนกับจงออบที่รักของผมผมก็รีบตอบจนแทบจะไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำและดูเหมือนว่ามันจะรู้ว่าผมแอบพิศวาสน้องมันอยู่เลยให้ผมมาอยู่กับจงออบง่ายๆ ดื้อๆ
ผมเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องถึงกับตะลึงตาค้างด้วยความใหญ่โตและสวยหรูของบ้านที่ตกแต่งในสไตล์วินเทจ แถมยังแบ่งสัดส่วนห้องต่างๆ ของบ้านได้เป็นอย่างดี แต่จุดที่ทำให้ผมมองตาค้างด้วยตาเป็นประกายมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นโซนชั้นหนังสือ เพราะว่าไอ้ฮิมชานบอกว่าในบ้านของมันจะมีอยู่ตรงจุดๆ หนึ่งที่เป็นที่ที่มันใช่อ่านหนังสือและเป็นที่ที่ส่วนตัวที่สุดของมัน และสิ่งที่ทำให้ผมนึกอยากจะเดินเข้าไปตรงนั้นมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือที่เกี่ยวข้องกับเพศศึกษาและการ์ตูนหื่นกามลามกมากมายเต็มไปหมด
“อ่ะ!!! ฮยองเข้ามาได้ยังไงครับเนี่ย ผมยังไม่ได้ชวนฮยองเข้ามาเลยนะ” จงออบที่ดูเหมือนว่าจะเริ่มกลับสู่โหมดปกติและมีความรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามมาจึงหันมาดูและพอเห็นว่าเป็นผมเองที่เดินตามเขาเข้ามาในบ้านอย่างหน้าด้านๆ ก็ถามขึ้นด้วยความตกใจปนความไม่พอใจเล็กน้อย
“ก็พอดีพี่เห็นว่าจู่ๆ จงออบเป็นอะไรไม่รู้เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมาก็เลยนึกว่าไม่สบาย พอเห็นว่าเดินเข้ามาในบ้านพี่ก็เลยตามเข้ามาน่ะ” ผมตอบออกไปพร้อมกับพยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งเรียบมากที่สุดเพื่อไม่ให้หลุดขำออกมากับท่าทีน่ารักมุ้งมิ้งที่ไม่แต่ต่างจากฮิมชานเลยแม้แต่น้อย
ก็เพราะอย่างงี้ไงล่ะผมถึงอยากได้เขามาครอบครองมากตั้งแต่แรกเห็นน่ะ >////<
“แต่ผมยังไม่ได้อนุญาตให้ฮยองเขามาในบ้านผมเลยนะ ฮยองรู้จักไหมคำว่ามารยาทผู้ดีน่ะ!!!” แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะโมโหจริงจนถึงกับตะหวาดใส่ผมออกมาเสียงดังลั่นบ้านจนผมนั้นแทบจะยกมือขึ้นมาอุดหูด้วยความรำคาญที่ชายร่างบางตรงหน้าพูดถึงเรื่องมารยาทผู้ดีที่ผมไม่มีให้ผมฟัง
“นายอย่าโวยวายได้ไหมจงออบ ยังไงซะพี่ก็ต้องมาอยู่กับนายอยู่ดีตามคำขอของไอ้ฮิมชานมันน่ะ”
“แล้วฮยองถามผมหรือยังล่ะว่าผมอยากอยู่กับฮยองไหม!!!”
“จงออบ!!!”
“คิดว่าผมไม่รู้หรอว่าฮยองมีแผนอะไรอยู่ในใจน่ะถึงได้ย้ายมาอยู่กับผมง่ายๆ ตามที่ฮิมชานฮยองขอน่ะ หึ...ฉายาเสียชื่อเสียงแบบนั้นถึงผมจะไม่ใช่คนที่ติดตามข่าวสารของพวกดาวหรือเดือนคณะยังไงซะผมก็ไม่โง่ถึงขนาดที่จะไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว สันดาน ของฮยองมันเป็นยังไง!!!”
“ไอ้จงออบ!!! มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้!!!” ผมโกรธเลือดขึ้นหน้าถึงกับตะหวาดใส่คนตัวเล็กทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากด่าผมอย่างที่ไม่คิดที่จะไว้หน้ากันแม้แต่นิดเดียวแถมยังดูถูกผมอีกต่างหาก ถึงแม้ผมจะชอบมีเซ็กส์แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะมั่วเที่ยวไปเอาใครต่อใครมั่วซั้วไปหมด
“ฮยองไม่มีสิทธิมาพูดจาหยาบคายในบ้านของผมเด็ดขาด!!!”
“กูบอกให้มึงหยุดพูดไอ้จงออบ!!!”
“แล้วมึงจะทำไมว่ะ!!! เอาสิถ้ามึงกล้าใช้คำพูคำจาต่ำช้าใส่กู...ก็จงอย่าคิดว่ากูจะพูดดีกับมึงเลย!!!”
“มึงจะไม่หยุดใช่ไหมไอ้จงออบ!!!” ผมตะหวาดเสียงดังใส่คนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะกระโจนตัวเองเข้ากอดคนตัวเล็กทันทีพร้อมกับซุกไซร้ซอกคอขาวของเขาจนจงออบนั้นถึงกับร้องครางออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวดระคนไปกับความเสียวซ่านที่ผมมอบให้พร้อมกับพยายามดีดดิ้นสุดแรงเท่าที่ตัวเองมี แต่คิดหรอว่าแรงแค่นี้จะสู้แรงโทสะของผมได้น่ะ
ตอนนี้ผมโกรธจงออบเป็นอย่างมากที่บังอาจพูดจาไม่ให้เกียรติผมเลยแม้แต่น้อย ถึงผมจะชอบน้องเขาตั้งแต่แรกเห็นแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหลงจนหัวปักหัวปำจะด่าจะว่าอะไรก็ได้ และผมก็มีขีดจำกัดเหมือนกันที่จะทนรับคำด่าของไอ้เด็กเวรนี่ไหว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ดำ!!! อย่ามาทำตัวต่ำช้าในบ้านของกู!!!” และมันก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะสรรหาคำพูดมาด่าผมให้จงได้ทำเอาผมนั้นถึงกับปรี๊ดทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจึงกัดและเม้มเข้าไปที่ซอกคอของเขาแรงๆ จนถึงเป็นรอยฟันและรอยคิสมาร์กขนาดใหญ่ไปทั่วซอกคอของเขาเพื่อประทับตราไว้ว่าไอ้เด็กปากหมาคนนี้ได้เป็นของผมแล้ว
“ขอโทดสิ”
“มะ...ไม่มีทาง!!!”
“กูบอกให้ขอโทดกู!!!”
“มะ...ไม่มีทาง...”
“อยากโดนมากกว่าการถูกไซร้คอหรอมุน จงออบ!!!”
“O_O”
“กูบอกว่าให้ขอโทด!!!”
“ขอโทด...”
“พูดใหม่ดิไม่ได้ยินว่ะ”
“ขอโทด..”
“ดังๆ สิว่ะ!!!”
“ขอโทดโว้ยยยย!!!”
“หึ!!! ให้มันน่ารักแบบนี้สิ...แล้วทีหลังก็อย่ามาปากดีใส่อีกถ้ายังไม่อยากเจออะไรที่มันหนักกว่านี้!!!”
หึ...แล้วนายจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้มีแต่ด้านเลวๆ เท่าที่นายเห็น ‘มุน จงออบ’
Himchan
ผมเดินตามทางเดินมาเรื่อยๆ จนถึงริมแม่น้ำฮันซึ่งเป็นสถานที่ที่ผมมักจะมาอยู่บ่อยๆ เวลาที่ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจหรือรู้สึกเครียด เมื่อคืนหลังจากที่ผมกับแดฮยอนแยกกันแล้วผมก็ไม่ได้กลับไปที่คอนโดของผมกับไอ้เหงือกเลย เพราะยังไงซะสองคนนั้นก็คงกำลังมีความสุขสนุกสุดเหวี่ยงกันอยู่ และผมก็ไม่อยากจะเข้าไปขัดสักเท่าไหร่เลยตัดสินใจไปนอนค้างที่บ้านของจียงเพื่อนสนิทอีกคนในคณะ
ผมนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆ ริมแม่น้ำพร้อมกับปล่อยให้เท้าของตัวเองจุ่มลงไปในสายธารน้ำเย็น ผมมักจะทำแบบนี้เป็นประจำเวลาที่มาที่นี้เพราะมันจะทำให้ผมรู้สึกสบายใจและไม่เครียด แต่มันกลับไม่ได้ผลกับครั้งนี้
ทำไมผมถึงต้องคิดถึงไอ้เหงือกด้วยนะ...
บอกตามตรงเลยนะว่าตอนที่ผมเจอเขาครั้งแรกที่บ้านของผมตอนที่กำลังจะไปเข้างานหมั้นผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตามันมากเหมือนเคยเจอกันมาก่อนและผมก็ได้มารู้ความจริงเมื่อคืนนี้ตอนที่ไอ้แดฮยอนมันเล่าให้ผมฟังว่าผมเคยเดินชนกับมันตอนที่จะไปสารภาพรักกับอึนเฮและเกือบจะต่อยกันไปครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมรู้ผมแทบอยากจะโทรไปขอแม่ยกเลิกงานหมั้นทันทีแต่พอคิดไปคิดมาแล้วถึงขอให้ตายยังไงก็คงไม่มีทางได้อยู่แล้ว ก็ในเมื่อแม่กับคุณลุงเขาตั้งใจกันไว้แบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วนี่
“เป็นอะไรไป...” ผมพึมพำขึ้นกับตัวเองพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนราบไปกับพื้นหญ้าพร้อมกับค่อยๆ หลับตาลงหวังว่าจะขอพักผ่อนให้หนำใจจนรู้สึกสบายใจก่อนแล้วค่อยกลับคอนโดทีหลัง
“มานอนทำอะไรตรงนี้ไอ้ฮิมชาน” ผมที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันก็ถึงกับต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูอยู่ตรงบริเวณตรงหน้า ก่อนที่จะตกใจจนเผลอทำหน้าเหวอใส่อีกฝ่ายจนเจ้าตัวต้องถึงกับหัวเราะออกมาพอเห็นหน้าตาของผม
“ยองแจ!!!” ผมร้องออกไปสุดเสียงด้วยความดีใจหลังจากที่ผมกับมันไม่ได้เจอกันอีกเลยหลังจากที่แยกกันในบ้านของผมและลุกขึ้นยืนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจพร้อมกับกอดมันไว้แน่นจนมันร้องออกมาเสียงอู้อี้ๆ ด้วยท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยที่ผมกอดมันแรงเกินไป
“มึงตอบคำถามกูมาก่อนฮิมชาน ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้มีอะไรไม่สบายใจหรือไง?” คำถามของยองแจทำให้ผมที่ตอนแรกยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่นั้นถึงกับหุบยิ้มทันทีก่อนที่จะเบือนหน้าหนีมันไปอีกทางจนสบสายตาเข้ากับใครอีกคนที่ดูเหมือนว่าจะมากับยองแจ...
“เซลโล่...นายมาทำอะไรตรงนี้” ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของยองแจแต่ยิงคำถามใส่เซลโล่หรือชเว จุนฮงทันทีเมื่อเห็นว่ามันยืนอยู่ข้างหลังไอ้ยองแจ
ผมเคยเจอเซลโล่ครั้งหนึ่งก็ตอนที่มันมาทำงานกลุ่มที่บ้านผมเพราะมันอยู่กลุ่มเดียวกันกับจงออบ มันดูเป็นเด็กที่ค่อนข้างจะสุภาพ และ....บ้ากาม -*-
“คือ...ผมมากับยองแจฮยองนะครับ และตอนนี้เราสองคนก็เป็น...”
“อย่าไปฟังไอ้เด็กนี่เลยฮิมชานมันชอบพูดไร้สาระน่ะ”
“เป็นอะไรกันล่ะเซลโล่พูดให้มันจบๆ ดิอย่าทำให้ฮยองงงได้ป่ะ!?!” ผมถามออกไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยที่ไอ้ยองแจเสือกพูดขัดขึ้นมาจนผมฟังไม่รู้เรื่องว่าไอ้เซลโล่มันต้องการที่จะบอกอะไรผม
“ก็กูบอกแล้วไงว่าอย่าไปฟังไอ้เด็กเวรนี่มันชอบพูดจาเรื่อยเปื่อย”
“ฮยองกำลังว่าผมอยู่นะครับ!!!”
“กูไม่ได้ว่ามึงนะโว้ย...กูแค่พูดตามความเป็นจริง -0-“
“ฮยองกำลังกลัวอยู่น่ะสิว่าถ้าฮิมชานฮยองรู้ความจริงขึ้นมาแล้วจะรับไม่ได้อ่ะ”
“พ่อมึงเหอะไอ้จุนฮง กูไม่จำเป็นที่จะต้องไปกลัวว่าเพื่อนตัวเองจะรับไม่ได้ว่ากูมี ผัว แล้ว”
“มึงว่าไงนะไอ้ยองแจ!!! O_O”
“ฮยองหลุดปากพูดเองนะ - -*”
“เออ...คือ...”
เงิบแดกเลยครับ...
ผมอึ๋งไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อกี้ก่อนที่จะพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมาและก็ได้แต่จ้องหน้าไอ้ยองแจกับไอ้เซลโล่สลับกันไปก่อนที่จะพูดขึ้น...
“ยองแจ...มึงเป็นฝ่ายรับสินะ”
“มึงรู้!!! O_O”
“อืม...อย่างมึงคงรุกกับชาวบ้านเขาไม่ได้หรอก”
“สักวันกูจะรุกมึงให้ดู”
“ถ้าฮยองทำแบบนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้นอนหลับพักผ่อนเห็นเดือนเห็นตะวันเลยครับ J”
“กูประชด!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“มึงอยู่นี่เองหรอไอ้เหยิน!!!” ผมหันไปตามเสียงของใครบางคนที่ดังแว่วมาจากสักที่บริเวณแถวนี้ แต่พอผมหันไปเห็นบุคคลที่มาเยือนและเข้ามาขัดบทสนทนาของเราสามคนผมก็แถบอยากจะวิ่งหนีออกไปให้เร็วที่สุด
“ไอ้ยงกุก!!!”
“มึงกล้ามากนะที่เมื่อคืนไม่ยอมกลับบ้าน!!!”
“ก็กูไม่อยาก...”
“งั้นต่อไปนี้กูคงปล่อยให้มึงลอยนวลไม่ได้แล้วสินะ...”
“มึงจะทำอะไร...”
“กลับถึงคอนเมื่อไร...มึงได้โดนกู เอา จนระบมแน่ไอ้เหยิน!!!”
………………………………………………………………
ครบร้อยเปอร์แล้วนะเออ มันอาจจะสั้นกว่าตอนอื่นๆ นะ คราวนี้ก็เปิดตัวครบทุกคู่แล้วและดูเหมือนว่าจะผิดแพลนที่วางไว้เล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร...ไรท์แต่งต่อได้ค่ะ ใครอยากรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับมาดาม แจแจ้ และออบบี้ก็ต้องติดตามนะจ๊ะ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ช็อตเด็ดของคู่บังชานก็ใกล้จะถึงแล้วด้วย รู้สึกว่ามันจะเป็นฉากที่ใครหลายคนรอคอยสินะ 555 ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ค่ะ
ปล้ำแด้.เม้นกันด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรท์นิดนึงนี่อุตส่าห์มาอัพให้แบบถี่ๆ เลยนะเนี่ย5555
:) Shalunla
ความคิดเห็น