คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : [ 100% ]
5
“ปล่อยกูนะโว้ยยย!!!” ผมโวยวายทันที ก็ไอ้ยงกุกนะสิ...พอจอดรถเทียบท่ากับที่จอดรถส่วนตัวได้แล้วมันก็ล๊อคประตูรถทันทีไม่ยอมให้ผมเปิดประตูรถลงไปแถมยังเอามือมาค้ำยันตัวผมไม่ให้ขยับไปไหนได้อีกด้วย
ผมไม่น่าไปพูดกับมันแบบนั้นเลย ฮือๆๆ T^T
“มึงคิดหรอว่ากูจะยอมปล่อยมึงไปง่ายๆ นะฮิมชาน” ไอ้ยงกุกพูดขึ้นพร้อมกับซุกใบหน้าของมันลงมาที่ซอกคอขาวของผมพร้อมกับกัดเม้มแรงๆ จนผมร้องออกมาเสียงดังลั่นรถจนเกิดเป็นรอยคิสมาร์กสีแดงสด และมันก็ทำแบบนั้นไปเรื่อยๆ ซ้ำๆ ไปทั่วต้นคอขาวของผม
นี่ผมคงต้องเสียเวอร์จิ้นให้มันจริงๆ หรอ...
บนรถเนี่ยนะ!!!
“เงียบทำไมล่ะ...” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิดทันทีเมื่อได้ยินเสียงของยงกุกดังขึ้น
ยงกุกผละออกจากซอกคอขาวของผมนานแล้วโดยที่ผมไม่รู้ตัวและจ้องมองมาที่ผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้การแสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มใบหน้าเรียบเนียนและน่าสัมผัสเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าหวานดุจดั่งหญิงสาวของผมเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนริมฝีปากของเราสองคนเกือบจะแตะกัน...
“ก๊อกๆๆๆ ไอ้ฮิมชาน!!! มึงอยู่ในรถป่าวว่ะ”
ผมรีบผละออกห่างจากยงกุกทันทีเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามดังขึ้นที่ข้างๆ กระจกรถฝั่งผมและรีบผลักตัวยงกุกออกห่างจากผมทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดปลดล๊อครถและเปิดประตูลงจากรถไปทันที
เกือบไปแล้วไหมล่ะฮิมชาน
“มาทำอะไรที่นี้ไอ้แดฮยอน!!! O_O” ผมทักเพื่อนผิวคล้ำตรงหน้าผมทันทีด้วยความตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาและเจอมันนั้นเองที่ยืนเคาะกระจกรถฝั่งผม มันส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะเอนตัวหลบไปอีกทางเผยให้เห็นบุคคลที่สี่ที่มากับมันด้วย
“ซองจิน!!! O_O” ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจอีกครั้งกับการปรากฏตัวของอดีตแฟนสาวสุดสวยที่เคยคบกันมาเมื่อตอนมัธยมปลาย เธอส่งยิ้มให้ผมด้วยความอบอุ่นเหมือนเดิมก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับยกมือขึ้นโอบรอบคอของผม ทำให้ใบหน้าของผมที่ปกติจะขาวอมชมพูอยู่แล้วขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เพราะความเขินอาย
“คิดถึงนายจัง...ฮิมชาน ^^”
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะซองจิน...ฉันนึกว่าเธอลืมฉันแล้วซะอีก..” ผมถามออกไปด้วยเสียงเศร้าหมองเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต ตอนนั้น..ที่ซองจินขอผมเลิก..ผมร้องไห้จะเป็นจะตายเลยล่ะ
“ฉันแค่คิดว่า...เราอาจจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้น่ะ...”
“เฮ้ซองจิน!!! ตอนที่เราคุยกันมันไม่ใช่...”
“ขอบใจที่พามาส่งนะแดฮยอน ^^”
“เดี๋ยวก่อนสิซองจินนี่เธอคิด...”
“เราไปกันเถอะฮิมชาน สงสัยแดฮยอนเขาคงรีบน่ะ ^^”
“อ่าๆๆ โอเคๆๆ งั้นกูไปก่อนนะเว้ยไอ้แด้ เออ...กูมีเรื่องจะฝากด้วย” ผมพูดประโยคสุดท้ายออกไปด้วยสีหน้าลำบากใจสุดๆ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดมันบออกไปหรือป่าว แต่อย่างน้อยถ้าผมบอกมัน ‘เขา’ อาจจะสบายกว่านี้ก็ได้
“เรื่องอะไรก็คงไม่ใหญ่เท่าไรเรื่องของยัย..”
“ฟังฮิมชานพูดก่อนสิแดฮยอน จะพูดขัดทำไม”
“ชิส์”
“คือ...จงออบอ่ะ คือ...ที่จริงมันเป็นน้องกูอ่ะ”
“O_O”
“ไว้กูอธิบายทีหลังนะแดฮยอน ยังไงกูก็ฝากมันด้วย...มันอยู่บ้านคนเดียวและอีกอย่างมันก็ทำกับข้าวไม่เป็น ระหว่างที่กูอยู่นี่...มึงไปอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อยนะ”
“แต่...กูขอคุยอะไรกับมึงหน่อยดิฮิมชาน คือซองจินเขา...”
“อะไรหรอค่ะแดฮยอน มันมีเรื่องอะไร...ที่ต้องบอกฮิมชานหรอ หืม?” ผมมองบทสนทนาของแดฮยอนและซองจินอย่างงงๆ เพราะความไม่เข้าใจกับสิ่งที่สองคนนี้กำลังสื่อสารใส่กันและกัน ผมจึงได้แต่มองด้วยความสงสัยก่อนจะลืมไปว่า ณ ที่แห่งนี้ไม่ได้มีผม แดฮยอน และซองจินอยู่ด้วย แต่ว่ามี...
“กูนึกว่ามึงขึ้นไปรอกูบนห้องซะแล้วอีกนะไอ้เหยิน”
ไอ้เชี่ยเหงือกนั้นเอง!!!
“เออ...คือ..” ผมใบ้กินทันทีเมื่อได้ยินคำถามของไอ้เหงือก ถ้าสมมติมันเกิดสงสัยว่ายัยซองจินเป็นใครขึ้นมาล่ะก็มีหลังผมได้โดนมันข่มขืนตอนกลับห้องด้วยกันแหง่ๆ
“อ่าว แล้วยัยนี้เป็นใครเนี่ย ดึกดื่นปานนี้ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องอีกล่ะ” ไอ้ยงกุกถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ซองจินมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไรหรอกตอนที่มันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซองจินและใช้สายตาหื่นกามของมันสำรวจร่างกายและใบหน้าของซองจิน แต่พอมันใช้ปลายนิ้วเรียวยาวสวยของมันเฉยปลายข้างของซองจินผมก็เริ่มมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่ใจอย่างบอกไม่ถูก
“อ้อ!!! ยัยซองจินคือ ‘แฟนเก่า’ ของฮิมชานน่ะฮยอง”
“แฟนเก่า?”
“ใช่ๆๆ แฟนเก่าสองคนนี้เลิกกันไปตั้งนานแล้วล่ะ ฮยองไม่ต้อง...”
“น่าสนดีนี่” ผมรีบหันไปมองไอ้เหงือกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนแปลกประหลาดของมันออกมาจากอันแสนเซ็กซี่ยั่วยวนนั้น ผมได้แต่มองมันด้วยความไม่เข้าใจที่จู่ๆ มันเสือกเป็นบ้าเชี่ยอะไรขึ้นมาอีก ตอนแรกก็ทำท่าทำทางจะปล้ำแต่ผมลูกเดียว แต่จู่ๆ พอซองจินปรากฎกายและไอ้แดฮยอนบอกว่ายัยนี่เป็น ‘แฟนเก่า’ ของผม ไอ้ห่านี้ก็เกิดอารม์อยากเอาซะอย่างนั้น
แล้วนี่ผมเป็นอะไรทำไมต้องไปสนใจมันด้วยว่ะว่าแม่งจะทำห่าอะไร
ผมได้แต่ยืนทะเลาะกับตัวเองอยู่ในใจและมองกิริยาท่าทางของเหงือกที่ออกแนวหื่นกามออกมาอย่างออกหน้าออกตา ไม่คิดที่จะเก็บกามารมณ์ของตัวเองไว้ในใจบางเลย แม่งไปอดยากปากแห้งเรื่องนี้มาจากไหนว่ะ -*-
“เออ...ซองจิน ฉันว่าเธฮกลับไปก่อนเถอะนะ ตอนนี้ยงกุกฮยองกับฮิมชานเขากำลังจะ...”
“นายสนใจฉันหรอ?”
“ซองจิน!!! O_O” ผมกับแดฮยอนร้องขึ้นพร้อมกับเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินออกมาจากปากของซองจิน ก็ปกติแล้วเรื่องนี้เธอเคยพูดที่ไหนล่ะ ตอนที่คบกับผมแค่ผมจะหอมแก้มเธอเธอก็วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงไปไกลเลยล่ะ แล้วพอตอนนี้แค่ยงกุกบอกว่าสนใจ...เธอกลับถามคำถามแบบนั้นออกมา
คำถามที่เหมือนกับว่าเธอกำลังเชิญชวนไอ้เหงือก!!!
แล้วกูไปร้อนลนอะไรอีกว่ะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ะ - -*
“ก็เธอมัน...น่าฟัดดี”
แล้วมึงจะหันมามองหน้ากูหาพ่อมึงหรอครับ -*-
“นายสนที่จะมี เซ็กส์ กับฉันไหมล่ะ หืม?”
“ซองจิน!!! O_O”ผมร้องออกมาเสียงดังทันทีก่อนที่จะเดินเข้าไปประชิดตัวเธออย่างรวดเร็วและจ้องหน้าเธออย่างไม่ละสายตาด้วยความโกรธที่เธอพูดอะไรออกไปโดยไม่คิดเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมไม่รุ้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมต้องโมโหและรู้สึกโกรธมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ผมกับซองจินก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วและผมก็หมดเยื่อใยและความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเธอแล้วด้วย แต่สิ่งที่ทำให้ผมไม่เข้าใจตัวเองมากกว่านั้นคือ...
ผมกำลังโกรธซองจินที่เข้าใกล้และชักชวนทำในสิ่งที่ไอ้เหงือกต้องการมาตลอดไม่ใช่ไอ้เหงือกที่ผมโกรธ!!!
“ทำไมหรอฮิมชาน...นายมีปัญหาอะไรหรือป่าว?” ซองจินถามผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาของเธอนั้นแสดงออกได้ชัดเจนว่าเธอกำลังรู้สึกสะใจอยู่กับสิ่งที่เธอกำลังทำ แน่นอนผมปิดปากไม่พูดอะไรออกไปและได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความโกรธ ถึงตอนนี้ผมจะอยู่ในฐานะคู่หมั้นของไอ้เหงือกและมีสิทธิจะทำอะไรก็ได้กับตัวมัน แต่ถึงยังไงซองจินก็ยังเป็นผู้หญิงและผมก็ยังเป็นผู้ชาย (ที่สวย) อยู่วันยันค่ำ
“ป่าว...เชิญเธอตามสบายเถอะนะ ซองจิน...” พูแค่นั้นผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ลืมที่จะคว้าแขนไอ้แดฮยอนมาด้วย ยงกุกมองตามหลังผมมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาของมันกำลังแสดงอารมณ์ว่าตอนนี้มันโกรธมากกับสิ่งที่ผมตัดสินใจทำลงไป แต่ยังไงซะในเมื่อเขาทั้งคู่ต้องการที่จะทำแบบนั้นต่อกันจริงๆ ผมก็ไม่อยากจะขัดความสุขของพวกเขาหรอก...
Yongguk
“เธอกลับไปได้ล่ะ...” ผมออกปากไล่ผู้หญิงตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เพราะเรื่องราวที่พึ่งผ่านไปเมื่อกี้มันก็แค่ ‘ละคร’ ฉากหนึ่งที่ผมจงใจสร้างมันขึ้นมาเพื่อทดสอบใคร ‘บางคน’ แต่สุดท้ายแผนการของผมที่อุตส่าห์คิดมาตอลดกับพังลงอย่างไม่น่าเชื่อ ผมแค่คิดว่าเขาอาจจะแสดงอาการหน่อยว่ามันหึงหรือหวงผม แต่นี้อะไร...ควงผู้ชายอีกคนออกไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ด้วยสีหน้าแบบนั้น
หงุดหงิดโว้ยยย!!!
“แหม่...พอใช้เสร็จก็รีบไล่กลับบ้านเลยนะยงกุก”
“ขอบใจล่ะกันนะที่ช่วยน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนาย...ฉันทำได้เสมอ”
“เธอยังไม่ลืมฉันอีกหรอ...ซองจิน” ใช่แล้วล่ะ ผมกับเธอเคยแอบเป็นกิ๊กกันมาก่อนนั้นเอง ผมก็พึ่งรู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วยัยซองจินคบกับฮิมชานอยู่ แล้วทียัยนี่บอกเลิกฮิมชานเหตุผลก็ไม่ได้ไกลเกินตัวไปหรอก
เพราะผมไงล่ะ
“ฉันไม่เคยลืมนายเลยนะยงกุก...ฉันสามารถทำให้เพื่อนายได้ทุกอย่าง แม้แต่ตอนนี้...ถ้านายกำลังโกรธฮิมชานอยู่ล่ะก็...มาลงกับร่างกายฉันสิ”
“เธอมั่นใจหรอซองจิน จะมาร้องไห้ทีหลังเหมือนตอนที่โดนครั้งแรกไปแล้วไม่ได้นะ”
“มั่นใจสิ อีกอย่างฉันโตแล้วนะยงกุก ไม่ได้เป็นเด็กอ่อนหัดแบบนั้นแล้ว และตอนนี้ ณ ที่นี้ จุดๆ นี้ฉันก็พร้อมแล้วด้วย..” เธอเดินเข้ามาใกล้ผมากกว่าเก่าแล้วซุกใบหน้าคอตัวเองลงที่ซอกคอของผมพร้อมกับใช้มือสวยของเธอลูบไล้ไปตามจุดรับสัมผัส จนตัวผมนั้น...ลืมทนไม่ไหว
“งั้นเรามาสนุกกันเถอะ...ซองจิน J”
Yongjae
เบื่อ...
ผมบ่นคำนี้อยู่ในใจตัวเองเป็นรอบที่ล้านแล้วตั้งแต่ไอ้จุนองมันเช็ดตัวให้ผมเสร็จ ก็ดูตอนนี้สิ...ผมแทบจะไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากนอนซุกใบหน้าของตัวเองเข้ากับอกแกร่งของเขา แถมไอ้หมอนี้ก็ไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ ด้วย แผนการที่ผมคิดเอาไว้ว่าจะเอาคืนมันให้สาสมเลยยังไม่ได้ลืมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ปล่อยกูสักทีเหอะ..” ทนไม่ไหวล่ะ พูดออกไปแม่งเนี่ยล่ะ
“ทำไมล่ะ...ผมกำลังสนุกอยู่เลยนะฮยอง ดูสิหนังสนุกมากเลยนะ เมื่อกี้ฮยองได้ยินเสียงครางของผู้หญิงหรือป่าว แบบว่า...ได้อารมณ์มากเลยล่ะ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไอ้เด็ฏเวรนี้ด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันต้องการจะสื่อสารให้ผมรับรู้ แถมมันยังกระชับอ้อมกอดของมันแน่นขึ้นจนผมนั้นแทบจะหายใจไม่ออกแล้วร่วมร่างกลายเป้นคนคนเดียวกันกับมันแล้ว
“มึงดูหนังอะไรของมึง...มีเสียงครางผู้หญิง?” ผมทนไม่ไหวจนต้องถามมันออกไปด้วยความอยากร็อยากเห็น ดูเหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอก่อนที่จะพูดออกมา...
“หนังโป๊น่ะ...ผมพึ่งได้มาจากซึงรีเมื่อวันก่อน ขอบอกเลยว่านางเอกเอวีเรื่องนี้โครตได้ใจอ่ะพี่นี่พูเลย -.,-“
ไอ้เชี่ยยยยยยย!!!!
กูไม่น่าถามแม่งออกไปเลยอ่า ฮือๆๆๆ
“โอเคๆๆ กูจะไม่ถามอีกล่ะว่ามึงดูหนังเชี่ยอะไร แต่ขอร้อง...อย่าให้เสียงอันอุบาตรหูนั้นมันเล็ดลอดเข้ามาในรูหูกูเด็ดขาด”
“ใครบอกว่าอุบาตยองแจฮยอง ขนาดฮยอง...ยังครางได้ใจผมเลยน่ะ”
“หยุดพูเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กเวร!!!” ผมตะหวาดใส่มันทันทีทั้งๆ ที่ใบหน้าของตัวเองยังซุกอยู่ที่อกแกร่งของมันพร้อมกับพยายามใช้มือเล็กของตัวเองผลักไอ้ห่านี้ออก แต่มันมีความรู้สึกว่ามือของผมมันจะไปโดนกับอะไรเข้าสักอย่าง ที่มัน..แข็งๆ...ล้ำ..และคล้ายๆ
“โอ้ะ!!! มือฮยองมาโนน้องชายผมด้วยแหละ”
เฮือก!!!
“อ่า...ฮยองมันเริ่มมีความต้องการอีกแล้วอ่า”
“มึงหยุดพูเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กเวร!!!”
“งั้น...เริ่มครั้งที่สองกันเลยนะ สงสารจุนฮงน้อยของผม ^^”
“ไอ้เชี่ยยยย!!! เอามันออกไป อึก!!!”
ต่อจากนี้...อย่าลืมทำบุญช่วยผมด้วยนะครับท่านผู้อ่าน T^T
...............................................................................................
ครบแล้วนะคะกับ 100เปอร์ ตอนนี้อาจจะสิ้นไปนิดน่ะค่ะอาจจะไม่ถึงใจใครหลายๆ คน ตอนนี้โล่แจรู้สึกจะมุ้งมิ้งมากเลยนะเนี่ย ส่วนบังชาน...ยังคงคอนเซ็ปดราม่าอย่างเกรียนๆ อยู่ค่ะ (?) ยังไงก็ฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ ไรท์ขอเม้นนิดนึงมีความรู้สึกว่ารีดเดอร์หายเงียบกันไปหลายคนเลย ฮือๆๆๆ เม้นหน่อยนะเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อย แด้ออบออกโรงแล้วววววว รออ่านได้เลยนะคะว่าแด้ออบจะออกมามุ้งมิ้ง ดราม่า เถื่อน หรือเกรียนถ้าอยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปและต่อไปด้วยนะคะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น