คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : [ 100% ]
4
Himchan
“ทำไมยองแจยังไม่ลงมาอีกนะ...” ผมบ่นขึ้นมาอย่างเบาๆ เมื่อเห็นว่าเวลาก็ผ่านไปร่วมนับชั่วโมงแล้วแต่ว่ายองแจก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะลงมาหาผมสักที เพราะปกติแล้วเวลาผมมาหามันเวลาดึกๆ ดื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามผมก็ไม่เคยรอมันมานานขนาดนี้มาก่อน ลางสังหรณ์ของผมมันบอกว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดี
หรือว่า...มันจะเกิดอะไรขึ้นกับยองแจ!!!!
ไม่ได้นะเว้ยยยย!!! ไอ้ฮิมชานแกไม่ควรคิดแบบนี้กับเพื่อนแกนะ คิดเอาไว้ว่าที่ยองแจลงมาช้าอาจจะเป็นเพราะมันกำลังหาคีย์การ์ดหรือไม่ก็กำลังแปรงฟัน อาบน้ำ สระผม ใส่เสื้อผ้า อะไรก็ช่างแต่แกห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาด!!!
“ทำไมดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีกล่ะครับ” ผมที่กำลังยืนรอยองแจอยู่ที่หน้าคอนโดนั้นก็ต้องถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายหน้าตาสุดเถื่อน...ไม่สิถึงเถื่อนแต่ก็ดูหล่อแบบมีสไตล์ (?)
เป็นผู้ชายร่างสูงเสียงทุ้มต่ำ คิ้วเข้มเรียวสวยรับกับสันจมูกโด่งทำให้ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์อย่างล้นหลาม ริมฝีปากบางรูปกระจับออกคล้ำนิดๆ เนื่องมาจากการสูบบุหรี่ ร่างกายสูงโปร่งดูแล้วน่าจะพอมีกล้ามเนื้ออยู่บ้าง ทำให้ทุกอย่างที่ดูเหมือนว่าจะไม่เข้ากันแต่ก็เข้ากันได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“นะ...นายเป็นใคร!!!” ผมรวบรวมความกล้าถามบุคคลปริศนาออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเพราะความกลัว ก่อนที่จะค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปทีละก้าวและพร้อมที่จะเตรียมวิ่งหนีชายน่ากลัวคนนี้
“ทำไมต้องทำท่ากลัวแบบนั้นล่ะ...ผมกำลังจะพาคุณขึ้นสวรรค์นะ หึหึหึ” มันเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับใช้สายตาสกปรกของมันมองผมด้วยความหื่นกามเหมือนกับว่าตอนนี้มันพร้อมแล้วที่จะทำเรื่อง ‘อย่างว่า’ แต่จู่ๆ ผมก็ต้องหยุดเดินไป 1 วิก่อนที่จะค่อยๆ ก้าวถอยหลังต่อไป
วินาทีนี้ผมกลับคิดถึงยงกุก
ผมอยากให้หมอนั้นอยู่ด้วยเพราะผมอาจจะกลัวน้อยกว่านี้ หรือไม่มันอาจจะปกป้องผมได้จากไอ้บ้ากามนี้ แต่พอคิดกลับไปถึงเรื่องที่ทำให้ผมหนีมันมาผมก็หยุดความคิดที่อยากให้มันมาช่วยทันที
“มาเป็นของฉันง่ายๆ ดีกว่านะ สวยๆ อย่างนายฉันไม่อยากให้เป็นริ้วรอย”
“ไปเป็นริ้วกับพ่อมึงเหอะ!!!”
“มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูหรอ!!!” จบคำนั้นมันก็กระโจนใส่ผมอย่างอย่างรวดเร็วก่อนที่จะกอดตัวผมไว้แน่นและดันผมให้ไปชิดติดกำแพงและเริ่มซุกไซร้ซอกคอของผมและฝั่งรอยคิสมาร์กเอาไว้จนผมนั้นต้องปลดปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดออกมาเพื่อระบายอารมณ์ภายใน
“มึงกล้าดียังไงมาแตะต้อง เมีย กูว่ะ!!!”
ขวับ!!!
ผมหันขวับไปตามเสียงคุ้นหูที่ตัวเองได้ยินก่อนที่จะเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจปนๆ ไปกับความดีใจที่คนที่ผมอยากให้มาช่วยที่สุดในเวลานี้โผล่ขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ทั้งๆ ที่ผมคาดการเอาไว้ล่วงหน้าแล้วไว้ว่าคืนนี้ผมคงไม่รอดจากไอ้บ้าหื่นกามนี้แน่นอน
“ยงกุก!!!”
“มึงเป็นใครว่ะ!!!” ชายร่างสูงตรงหน้าผละออกจากผมทันทีเมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาขัดจังหวะเขาตอนที่กำลังมีความสุขกับการซุกไซร้ซอกคอของผมอย่างเมามันส์ก่อนที่จะเดินไปหายงกุกอย่างเอาเรื่องและเงื้อมือขึ้นกลางอากาศหมายที่จะซัดหน้าฝ่ายตรงข้ามให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้น
“หึ!!! ยุ่ง ของ คนอื่นแล้วยังมีหน้ามาถามอีก!!!” แต่ยังไม่ทันที่ชายร่างสูงจะได้ต่อยยงกุกสักหมัดหมอนั้นก็ได้ทำการตะหวาดใส่หน้าไปทีหนึ่งและเงื้อหมัดขึ้นต่อยใบหน้าหล่อๆ ของชายร่างสูงซะก่อนจนขถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้นพลางเช็ดเลือดที่ไหลซิบๆ ออกมาจากมุมปาก
น่าจะเจ็บน่าดูแฮะ...
“มึงจะยืนเซ่ออีกนานไหม!!! มานี้เลยไอ้ตัวแสบ!!!” ยงกุกตะหวาดใส่ผมที่ผมเอาแต่ยืนมองผู้ชายที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่กับพื้นพลางเช็ดเลือดที่มุมปากและเดินเข้ามากระชากข้อมือของผมอย่างแรงแล้วออกแรงลากให้ผมเดินตามเขาไป แต่ทำไมก็ไม่รู้วินาทีนี้ผมถึงไม่อยากจะขัดขืนเขาหรือสะบัดมือออกเลย
อาจจะเป็นเพราะยังกลัว...
“เป็นอะไรหรือป่าว...” หลังจากที่เดินมาได้สักพักยงกุกที่ไม่มีแม้แต่จะหันกลับมามองผมและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนกับว่าเขารู้ว่าตอนนี้ผมกำลังขวัญเสีย
“อืม...ถ้านายมาช้ากว่านี้ฉันคง...”
“มึงคงจะมีความสุขกับไอ้ห่านั้นไปแล้วสิ!!!” จู่ๆ พอผมยังพูดไม่ทันจะจบประโยคยงกุกก็พูแทรกขึ้นมาก่อนที่จะหันมามองผมตาเขียว ส่วนผมนั้นก็เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธว่าเรื่องที่มันคิดกับสิ่งที่ผมจะพูดนั้นมันคงละเรื่องกัน แต่ยงกุกดูท่าทีว่าจะไม่เชื่อแถมยังออกแรงลากผมหนักขึ้นกว่าเดิมจนผมนั้นน้ำตาเอ่อคลอเบ้า
“ปล่อยกูนะไอ้เหงือก!!!” ว่าพลางสะบัดข้อมืออย่าเต็มแรงผลสุดท้ายก็ยังคงเหมือนเดิม...ไม่หลุดไปจากพันธนาการของไอ้เหงือก
“มึงจะทำไมฮ่ะ!!! แหม่...ที่ยังงี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้งปฏิเสธหวงเนื้อหวงตัว ทีเมื่อกี้แม้แต่ร้องห้ามมันหรือบอกให้หยุดมึงยังไม่พูดเลย!!!”
“แล้วมึงมาหงุดหงิดอะไรกับกูหนักหนาวะแม่ง!!!”
“…”
เงียบ...คือไม่มีคำตอบ...
“ปล่อยกูได้แล้ว กูขึ้นรถเองได้!!!” พูดจบผมก็สะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของไอ้เหงือกทันที และมันก็ยอมปล่อยออกแบบง่ายๆ แต่สายตาของแม่งนี่บ่งบอกได้เลยว่ามันหงุดหงิดมากขนาดไหนที่ผมทำแบบนั้นไป หึ!!! ทำร้ายกูดีนัก เจอกูวีนแตกไปครั้งเดียวถึงกับหงอยเลยหรือไงว่ะ บอกแล้วไงว่าถ้าจะแต่งกับกูกูต้องเป็นใหญ่และต้องรุกเท่านั้น!!!
“รอให้กลับคอนโดเมื่อไรเถอะไอ้เหยิน...ยังไงมึงก็ไม่รอด!!!”
Yongjae
ผมลืมตาตื่นขึ้นเมื่อมีความรู้สึกว่าตรงบริเวณท้องน้อยนั้นได้ปวดน้อยลงแล้วแต่ก็ยังคงความเจ็บไว้เล็กน้อย แต่พอผมจะขยับตัวเพื่อลุกขึ้นหวังว่าจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันใหม่ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจไปกับสัมผัสใหม่ที่ผมไม่เคยคุ้นเคยมาก่อนบริเวณข้อมือของผมทั้งสองข้างและข้อเท้าทั้งสองข้างของผม
ไอ้ห่านั้นมันทำอะไรผม!!!
“ตื่นแล้วหรอครับที่รัก” จุนฮงที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ใช้ปกปิดร่างกายส่วนล่างของเขาทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผมนั้นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วและพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่เขาเป็นคนสร้างไว้
“ปล่อยกูนะจุนฮง!!!” ผมตะหวาดออกไปสุดเสียงด้วยความโกรธที่อีกฝ่ายมาทำอะไรบ้าบอกับร่างกายของเขาด้วยการมัดข้อมือและข้อเท้าของเขาไว้กับเตียงจนไม่สามารถขยับเขยือนไปไหนได้มากกว่าการที่จะหุบขาเข้าหาตัวนอกนั้นอย่าหวังว่าจะหนีจากไอ้เชือกบ้านี้ได้
“ยังจะปากดีอีกหรอฮ่ะ!!!”
“แล้วมึงจะทำไมว่ะ!!! มึงเป็นแม่กูไง!!!”
“มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะยองแจ!!!”
“กูไม่หยุด!!!”
“กูเตือนมึงแล้วนะยองแจ...”
“...พูดเชี่ยอะไรของมึง”
“ไหนเมื่อมึง...กล้าขัดคำสั่งกูมากขนาดนี้”
“….”
“ตอนที่กูกำลัง เอา มึงอยู่ก็อย่ามาขอร้องให้กูหยุดแล้วกัน!!!”
“O_O”
**********
Zelo
ผมนอนมองร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอย่างสบายในอ้อมกอดของผมพลางเอานิ้วมือไล่ไปตามแก้มเนียนๆ ของร่างบางตรงหน้าอย่างเอ็นดู ใบหน้ายามหลับของเขาช่างน่ารักเลยเกิน น่ารักเกินที่จะห้ามใจไม่ให้จูบไหว
แต่พอนึกย้อนกลับไปเมื่อเหตุการณ์เมื่อหลายชั่วโมงก่อนผมก็อดที่จะทึ้งหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ที่เผลอโมโหแล้วทำร้ายร่างกายรวมถึงทั้งจิตใจของร่างบางไป ถ้าตอนนั้นผมยับยั้งอารมณ์ของตัวเองสักหน่อย...ยองแจฮยองคงไม่ต้องเจ็บปวดมากขนาดนี้..
คิดได้ดังนั้นผมก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้ยองแจฮยองเผื่อร่างบางจะรู้สึกหนาวขึ้นมาและรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าบนพื้นที่กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ดูก็รู้เลยว่าไม่ใช่ฝีมือของยองแจฮยองแน่นอน
ผมเดินไปหยิบกะละมังพลาสติกใส่น้ำขนาดเล็กที่อยู่ในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กก่อนที่จะเทน้ำที่ต้มไว้ผสมกับน้ำเย็นนิดหน่อยเพื่อให้น้ำที่กำลังร้อนอยู่นั้นอุ่นขึ้นและถือเข้าไปในห้องนอนหวังว่าจะเช็ดตัวให้กับเขาเพื่อเป็นการขอโทดที่เผลอทำอะไรรุนแรงไป
แต่พอเดินเข้าไปยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูห้องหัวใจของผมก็แทบจะหยุดเต้นทันทีเมื่อภาพตรงหน้าปรากฏขึ้นให้ผมเห็น
ยองแจฮยอง...กำลังร้องไห้..
“ทำไม...เรื่องเลวร้ายแบบนี้ต้องเกิดกับกูด้วยว่ะเนี่ย!!!” ยองแจฮยองโวยวายขึ้นพลางเอามือขึ้นปิดหน้าตัวเองและปล่อยโฮร้องออกมาเสียงดังลั่นห้อง ส่วนผมที่ยืนแอบดูอยู่อีกฝากของประตูก็ได้แต่ด่าทอตัวเองอยู่ในใจที่เผลอทำเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตลงไป
ผมยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับกะละมังใบน้อยกับผ้าขนหนูผืนนุ่ม ถึงแม้ฮยองเขาจะปฏิเสธหรือด่าผมจนเสียชาติเกิดก็เถอะ แต่ยังไงซะผมก็แค่อยากจะทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเป็นการไถ่โทษฮยองเขา ยังไงก็ขอให้ฮยองเขายกโทษให้ผมแล้วกัน
“ฮยอง...คือผม..”
“ออกไป..”
“อย่าพึ่งไล่กันสิ...คือผม”
“กูบอกให้มึงออกไป!!! ไสหัวมึงออกไปจากคอนโดกูเดี๋ยวนี้!!!” ผมแทบจะปากะละมังลงพื้นทันทีเมื่อยองแจฮยองขึ้นเสียงไล่ผมออกไปจากห้อง แต่ยังดีที่ตอนนี้ความรู้สึกผิดของผมมันดันมากกว่าอารมณ์โกรธทำให้ผมไม่เผลอตัวทำอะไรที่เลวร้ายไปมากกว่านี้อีก แต่ยังไงซะต่อให้ไล่ผมให้ตายผมก็ไม่มีทางยอมกลับไปเด็ดขาด!!!
“ฟังกันบ้างสิ!!! ผมแค่ต้องการที่จะไถ่โทษที่...เผลอทำมันลงไป”
“แล้วมึงสามารถเอามันกลับคืนมาได้ไหมล่ะ...ชเว จุนฮง?”
“ถึงมันจะเอากลับคืนมาไม่ได้...แต่ผมสัญญานะว่าจะดูแลฮยองให้ดีที่สุดเลย ^^” ผมพูดพลางยิ้มตาหยี่ให้ยองแจฮยองจนดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้สึกเขินอายอยู่นิดๆ จึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พอผมเห็นว่าดูเหมือนว่าฮยองจะเริ่มใจอ่อนผมก็รีบเดินเข้าไปในห้องทันทีพร้อมกับลงกลอนล๊อคห้องด้วย เผื่อตอนที่ผมกำลังเช็ดตัวให้ยองแจฮยองจะมีคนเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
“เห้ย!!! ใครบอกให้มึงเข้ามาว่ะ!!!” พอยองแจฮยองหันหน้าลับมาและเห็นผมนั่งอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับกำลังนั่งบิดผ้าขนหนูผืนน้อยอยู่ก็โวยวายขึ้นทันที ก่อนที่จะคว้าหมอนแถวนั้นขึ้นมาทุบตีผมรัวๆ จนผมนั้นเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ฮยองงง!!! หยุดตีก่อนนนน!!! ครั้งนี้ผมมาดีนะครับบบ!!!” ร้องออกไปพร้อมกับทำหน้าเหมือนลูกแมวกำลังออดอ้อนขออาหารจากเจ้านาย
Yongjae
ผมแทบอยากจะวิ่งออกจาห้องนอนตัวเองแล้วไปคว้ามีดอีโต้ที่อยู่ในห้องครัวมาฟันหมอนี้ซะให้ตายคาที่จริงๆ คนเขาอุตส่าห์ออกปากไล่ขนาดนี้แล้วยังจะมีหน้าเดินเข้ามาในห้องแบบหน้าด้านๆ อีก หึ!!! แต่อย่าคิกเลยว่าการที่มาทำตัวดีออดอ้อนแบบนี้แล้วผมจะใจอ่อนแล้วยกโทษให้นะ เพราะที่มันเห็นและผมกำลังทำทั้งหมดมันคือ ‘การแสดง’ อย่างหนึ่งที่ผมจงใจสร้างมันขึ้นมาเพื่อทำให้มันตายใจและตลบหลังให้เจ็บปวด ในเมื่อมึงกล้าทำกูเจ็บขนาดนี้ มึงก็อย่าหวังว่ามึงจะได้เจ็บน้อยกว่ากูเลย ชเว จุนฮง!!!
“กูไม่หยุดจนกว่ามึงจะออกไปจากห้องกู”
“เดี๋ยวผมก็ทนไม่ไหวแล้ว ปล้ำ ฮยองอีกรอบหรอก!!!”
“ถ้ามึงขืนใจกูอีกสักครั้งหนึ่งล่ะก็...อย่าหวังเลยว่ามึงจะได้เห็นหน้ากูอีก!!!” พูดจบผมก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มจนมิดหัวเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับมันอีกต่อไปแล้ว ขืนผมทะเลาะกับมันต่อมีหวังมันได้ปล้ำผมอีกรอบอย่างที่มันพูดจริงๆ และผมก็ยังไม่อยากให้แผนของผมที่อุตส่าห์ตั้งใจวางไว้อย่างดีต้องมาพังลงกลางทาง
“แล้วทีนี้ผมจะเช็ดตัวให้ฮยองยังไงล่ะ เอาแต่ห่มผ้าจนมิดหัวแบบนี้”
“กูจะนอน...จะไปไหนก็ไป”
“ไม่เอา!!! จะเช็ดตัวให้ฮยองก่อน!!!”
อีเชี่ยยยยย!!!!
“กูง่วง...จะนอน..อย่างเสียงดัง”
“นี่มึงอยากเล่นบทรักกับกูอีกรอบใช่ไหมยู ยองแจ!!!” ดูเหมือนว่าความอดทนของจุนฮงจะหมดสิ้นลงเมื่อมันเริ่มเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกผมก่อนหน้านี้ไปเป็นอีกแบบหนึ่งเวลามันโกรธ แต่ก็ผิดคาดตรงที่มันไม่กระชากผ้าห่มออกจากตัวผม
“เฮ้อ...ผมขอโทดครับ...งั้นฮยองก็พักผ่อนให้เต็มที่แล้วกัน...ระหว่างที่ฮิมชานฮยองอยู่กับยงกุกฮยองผมก็จะมาทำหน้าที่ ผัว ที่ดีเวลาอยู่กับฮยองแล้วกัน”
ผัวที่ดี?
กูไม่ได้ต้องการโว้ยยยยยยย!!!!!
Yonggok
ผมและไอ้เหยินนั่งอยู่บนรถกันอย่างเงียบๆ โดยตลอดทางมาจนใกล้จะถึงคอนโดแล้วก็ยังไม่มีใครปริปากพูดออกมาเลย ส่วนไอ้เหยินที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เอาแต่ทำหน้าเหมือนหมาเบื่อยามาตลอดทางผมที่แอบเหล่ตามองมันมาตลอดก็ได้แต่ทำตัวไม่ถูกกับอารมณ์ที่แสนจะแปรปรวนของมัน
เมนส์ไม่มาไงว่ะ - -*
“มึงไม่คิดจะพูดกับกูจริงๆ ไงว่ะไอ้เหยิน” สุดท้ายผมที่ทนอยู่ในสภาวะความอึดอัดเข้าครอบงำไม่ไหวก็ต้องปริปากพูดเปิดประเด็นออกไปก่อน ส่วนไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ พอได้ยินแบบนั้นก็แค่ปลายตามองผมเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวแล้วก็เชิดหน้าทำปากจู๋หันกลับไปทางเดิม
แม่ง...เดี๋ยวกูจับปล้ำแม่งเลย หยิ่งจังนะมึง!!!
“มึงโกรธกูหรอไง...”
“อืม..” สั้นๆ กระชับใจความ...อืม...ครับ -*-
“กูก็แค่เป็นห่วงมึงเท่านั้นเอง แต่...มันไม่ได้หมายความว่ากูชอบมึงนะ กูก็แค่หวงมึงเพราะยังไงซะมึงก็ เมีย กู”
“ที่กูไม่คุยกับมึงเพราะมึงก็ชอบพูดแต่แบบนี้นั้นแหละ อีกอย่างมึงยังไม่ได้กูห้ามเรียกกูว่า เมีย เด็ดขาด!!”
“คือ...ถ้ากูไม่ได้ เอา มึงกูก็ไม่สามารถเรียกมึงว่าเมียได้...งั้น...กลับถึงคอนโดเมื่อไรเตรียมเป็น เมีย กูได้เลย”
“ไอ้เชี่ยยยยยยย!!!!”
…………………………………………………………………………
มาอัพครบร้อยเปอร์แล้วนร้า อาจจะขัดใจใครหลายคนนึดนึงตรงที่คู่โล่แจได้ฟินกันไปก่อนแล้ว 555 แต่ยังไงซะคู่บังชานก็กำลังจะตามมาแล้วกับฉากอันเร่าร้อน ส่วนคู่แด้ออบมาสปอยแค่ว่า...พวกนางโผล่มาแล้วค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ไรท์กำลังเปิดเรื่องใหม่ยังไงก็ฝากอีกเรื่องไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ปล้ำแด้.ไรท์จอเม้นกันหน่อยนะคะ อย่างน้อยก็เป็นกำลังใจให้ไรท์นิดนึง
ความคิดเห็น