คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแฟนผมน่ะสิครับแถมเธอยังน่ารักมากด้วย ผมเลยไม่ค่อยอยากให้เธอรอผมนานสักเท่าไรแถมผมอยากเซอร์ไพรส์เธอด้วย กลัวเธอจะจับพิรุธผมแล้วรู้ทันซะก่อนเหมือนวันเกิดของเธอปีก่อนๆ อีกอย่างวันนี้ผมก็ได้เตรียมการพิเศษไว้อย่างหนึ่งด้วยล่ะครับ
เพราะวันนี้ผมจะขอเธอแต่งงานไงล่ะ >///<
ผมว่ามันอาจจะเร็วเกินไปสำหรับนักศึกษาอายุเพียง 23 ปี แต่ผมตัดสินใจดีแล้วล่ะครับว่าวันนี้ผมจะขอเธอแต่งงานให้ได้และจะไม่ยอมให้ใครมาขวางแผนการของผมเด็ดขาด อ่า...รีบโทรไปเตี๊ยมกับไอ้ยองแจดีกว่า
[ว่าไงว่ะมึง แหม่...ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงจะโทรหากูเลยนะ] ผมถือสายอยู่สักครู่คนปลายสายก็รีบรับทันทีและเปิดฉากสนทนาอย่างน้อยใจที่ปกติผมไม่เคยจะโทรหามันแต่เวลาที่มีเรื่องร้อนใจหรือต้องการให้มันช่วยทีไรผมก็จะโทรไปหามันทุกที
“มึงอย่าพึ่งน้อยใจกูดิว่ะ วันนี้วันเกิดอึนเฮกูกะว่าจะขอเขาแต่งงานว่ะ”
[แล้วมึงมาบอกกูทำไมว่ะ]
“กูอยากให้มึงช่วยว่ะ กูไม่อยากให้ใครมาทำงานกูล่ม”
[มึงจะให้กูไปเป็นไม้กันหมาสินะ - -*]
“มึงฉลาดกว่าที่กูคิดอีกนะเนี่ยไอ้ยองแจ”
[สัส!!!]
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับคำด่าของปลายสายด้วยความสะใจที่สามารถหลอกด่าทางอ้อม (แต่มันรู้ทัน) ได้ เพราะปกติกว่าผมจะหาคำด่ามันได้แทบจะเปิดพจนานุกรมเลยล่ะครับ
“แล้วสรุปมึงจะช่วยป่ะว่ะ?”
[ถึงกูไม่ช่วยยังไงมึงก็ต้องให้กูช่วยอยู่ดีนี่]
แหม่...เพื่อนผมนี่ฉลาดจริงๆ
“งั้นมึงรีบมาหากูที่บ้านโดยด่วน เดี๋ยวกูจะโทรหาอึนเฮให้มาหากูที่บ้าน”
[เออๆๆๆ เดี๋ยวกูรีบไป]
ตู้ด!!!
ผมรีบกดวางสายทันทีก่อนที่จะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ วันนี้มันเป็นวันที่ผมรอคอยมานานเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะขอเธอแต่งงานให้ได้
โทรหาอึนเฮที่รักดีกว่า >////<
[ฮัลไหล...มีอะไรรึป่าวฮิมชาน ฉันกะว่าจะโทรหาพอดี…,มีเรื่องสำคัญจะบอกด้วยน่ะ]
“เราใจตรงกันเลยนะที่รัก ฮ่าๆๆ”
[เลิกเรียกฉันว่าที่รักเถอะนะฮิมชาน...มันรู้สึกจะอ้วกนะ]
ทำไมอึนเฮถึงพูดแบบนี้ล่ะ..
.
ทั้งๆ ที่เรา...เป็นแฟนกัน
“โอเคๆๆ ฉันจะไม่พูดอีก..” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะผมไม่เข้าใจเลยน่ะสิว่าจู่ๆ เธอเป็นอะไรไป ทั้งๆ เมื่อวานตอนที่ผมออกไปรับเธอมากินข้าวเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย ลางสังหรณ์ของผมมันบอกว่าเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นมันเป็นเรื่องไม่ดี
ทำไมกันนะ...
“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอนะอึกเฮยังไงก็แฮป...”
[เราเลิกกันเถอะ]
อะไรนะ...เมื่อกี้เธอบอกว่า...
“เลิก?”
[ใช่...เราเลิกกันเถอะฮิมชาน ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว...เรามีคนใหม่แล้วและหลังจากนี้ไปห้ามติดต่อกับเราอีก หวังว่านายคงจะเข้าใจนะ]
ตู้ด!!!
อะไรกัน...
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ ทั้งๆ ตลอดเวลามาผมเทคแคร์เธอและดูแลเธอดีมาตลอด ทำไมจู่ๆ วันที่ผมคิดว่าจะเป็นวันที่ทำให้ผมและอึกเฮมีความสุขที่สุดกลับกลายเป็นวันที่ผมเศร้ามากที่สุด ทั้งๆ ที่เราก็รักกันดีโดยตัวอึกเฮเองก็ไม่มีกิริยาท่าทางที่แสดงออกมาว่าเบื่อหรือรำคาญผมเลยสักนิดเดียว
แต่จู่ๆ วันนี้...
“เรื่องบ้าอะไรอีกว่ะเนี่ยย!!!” ผมสบถออกมาเสียงดังลั่นห้องก่อนที่จะปาโทรศัพท์สุดหรูและแสนแพงลงพื้นด้วยความโมโห ก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เย็นและคว้าขวดเหล้าหลากหลายยี่ห้ออกมาจากตู้ วันนี้ผมจะคิดแม่งให้หมดทั้งตู้เนี่ยล่ะ
ดื่มแม่งจนกว่าจะลืมผู้หญิงคนนั้นให้ได้!!!
“เห้ย!!! ให้ฮิมมึงเป็นบ้าอะไรอีกว่ะ!!!” ยองแจที่ดูเหมือนจะเข้ามาตอนที่ผมกำลังขนขวดเหล้าหลากหลายยี่ห้อและหลากหลายแบรนด์ดังออกจากตู้เย็นโวยวายขึ้นทันทีก่อนที่จะรีบวิ่งมาคว้าขวดเหล้าพวกนั้นออกไปจากอ้อมอกของผมและปามันลงพื้นจนแตกกระจายไปหมด
“ไอ้เชี่ยย!!! มึงจะปาลงพื้นหาแม่มึงไงว่ะ กูจะแดก!!!” ผมตะคอกใส่มันด้วยความโมโหที่มันเข้ามาขวางผม และแน่นอนมันจะทำอย่างนี้ทุกครั้งเวลาที่ผมอกหักและพยายามจะกินเหล้าเขาไปพอแม่งมาถึงบ้านและเห็นทีไรแม่งก็จะปาขวดเหล้าลงพื้นทุกที
“กูรู้นะว่ามึงโดนอึนเฮหักอกแต่มึงมาทำแบบนี้คิดว่ามันจะดีขึ้นหรอว่ะ!!!”
“แล้วมึงมาเสือกเชี่ยไรกับชีวิตกูว่ะ ไอ้ห่าลากเอ๊ย!!!”
“ก็เพราะว่ามึงเป็นเพื่อนกูไง และหมาตัวไหนแม่งโทรบอกว่าให้กูมาหาที่บ้านว่ะสัส!!!” ยองแจพูดขึ้นก่อนที่จะหันขวับมามองหน้าผมด้วยความกรุ่นโกรธที่เวลาผมโดนหักอกทีไรมักจะทำตัวเป็นเด็กเอะอะอะไรจะกินเหล้าแม่งอย่างเดียว
“แม่งไม่มีใครรักกูจริงเลยหรอว่ะ...เชี่ยเอ๊ย!!!” ผมสบถออกมาพร้อมกับปล่อยน้ำตาของลูกผู้ชายให้ไหลรินลงมาเพื่อระบายความรู้สึกในจิตใจ แน่นอนว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่อกหักและมันก็เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ผมโดนหักอกน่ะ
“มันก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะไอ้ฮิม...แต่มันอยู่ที่ว่ามึงจะเจอเขาเร็วหรือช้า แค่นั้นเอง” ไอ้ยองแจพูดปลอบผมก่อนที่แม่งจะตบไหล่ผมเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ ก็คงจะมีแต่มันเนี่ยล่ะที่คอยอยู่เคียงข้างผมเวลาที่ผมรู้สึกเจ็บปวดหรือท้อแท้น่ะ
“ขอให้แม่งมาหากูไวๆ เถอะ กูเบื่อที่จะต้องอยู่คนเดียว”
“แต่กูว่าหลังจากที่กูบอกเรื่องบางอย่างกับมึง มึงคงไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วล่ะให้ฮิมชาน”
“เรื่องเชี่ยไรของมึงอีกล่ะ อย่ามาทำให้กูตื่นเต้นแล้วจากไปนะสัส” ผมพูดใส่มันด้วยความงงงวยกับสิ่งที่มันจะสื่อสารกับผม ก็ปกติแล้วเวลาแม่งมีเรื่องสำคัญจะบอกผมทีไร มันก็จะพูดทำเป็นให้ผมอยากรู้แล้วก็ไม่ยอมบอกสักที นี่แหละเลยเป็นสิ่งที่ทำให้ผมต้องพูดแบบนั้นออกไป
“กูพึ่งรู้เมื่อวานตอนที่ไอ้แดฮยอนแม่งบอกน่ะ”
“แล้วแม่งรู้ได้ไงว่ะ”
“มึงรู้จักบัง ยงกุกป่ะล่ะ”
“ใครว่ะสัส - -*” พอยองแจได้ยินคำตอบของผมมันก็รีบยกมือขึ้นตบหัวมันด้วยความเหนื่อยใจที่ผมไม่เคยรู้อะไรเลยสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่มันจะบอก
“เดี๋ยวมึงรู้มึงก็ตกใจเองล่ะ”
“ทำไมว่ะ..”
“ก็เพราะมึงกำลังจะแต่งงานน่ะสิ”
“กู เนี่ย นะ!!! O_O.
“อืม...แต่สิ่งที่กูจะบอกต่อคงทำให้มึงตกใจหนักกว่าเก่าว่ะ”
“เรื่องห่าไรอีกว่ะ -*-“
“ก็คนที่มึงจะแต่งงานด้วยน่ะ...”
“...”
“แม่งก็คือ...ไอ้เชี่ยบัง ยงกุก ไงล่ะมึงงง!!!”
“O_O!!!”
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
.................................................................................................
มาอัพอินทรูให้แล้วนะคะ ขอบอกว่าสั้นมากกก แอบสงสารมาดามเล็กน้อยที่โดนบอกเลิกตั้งแต่บทแรก 5555 ยังไงก็เม้นหน่อยนะเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นิดนึง ใครชอบก็กด FAV ได้นะจ๊ะ แต่ใครที่อยากรู้นิยายและอัพเดตข่าวต่างๆ ก็กดไลค์เพจได้จร้า เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ
ปล้ำโล่.ไรเตอร์ชอบอ่านเม้น ฝากเม้นด้วยเน้อออ
:) Shalunla
ความคิดเห็น