คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HappyBirthDay 110407'' #5
ฮยอคแจยอมให้ซีวอนลากขึ้นห้องง่ายๆ โดยที่ไม่ขัดขืนใดๆ เพราะรู้ว่ายังไงเสีย คืนนี้ร่างสูงคงได้นอนห้องของตัวเองอย่างที่พี่จองซูบอกแน่ๆ เพราะตัวเขาไม่อยากจะเถียงคนที่จับมืออยู่เลย เพราะด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มไปวันนี้ คงจะไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะขัดขืน
“ ไปหาสเตล่ามาหรือไง ” ปากหยักยกรอยยิ้มบางขึ้นอย่างมีเลศนัยแล้วเดินไปยื่นหน้าหาร่างบาง จนร่างบางต้องถอยไปถึงกำแพง
แล้วร่างสูงก็ชิงฝังจมูกโด่งเข้าไปที่แก้มเนียนของร่างบางก่อนจะพูดให้ร่างบางเกิดสีแดงระเรื่อขึ้นบนแก้ม
“ ไม่ว่าวันนี้ผมจะไปหาใคร แต่วันนี้ยังไงผมก็จบที่คุณ ” แล้วซีวอนก็เดินออกไปอาบน้ำปล่อยให้ฮยอคแจยังก็อึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะหันไปเอาหมอนใบใหญ่ที่ตนนอนอยู่ประจำเขวี้ยงไปที่พื้นว่างเหมือนพื้นนั้นทำให้ตัวเองโกรธมหันต์ แล้วดึงหมอนใบเล็กที่แฟนคลับเอาให้มาหนุนแทนแล้วคว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมทั้งตัว
ฮยอคแจพยายามที่จะข่มตาลงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เสียทีจึงต้องเปิดผ้าห่มออกมาก็เจอกับร่างสูงที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวห่มเบื้องล่างของตนเองเพียงเท่านั้น กำลังมองหมอนใบใหญ่บนพื้นอย่างสงสัย
“ หึ ” ฮยอคแจพูดในลำคอเท่านั้นแล้วก็ม้วนให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่มแล้วข่มปิดตาลง
เมื่อร่างสูงเห็นว่าฮยอคแจยังคงหลับตาอยู่ ก็แอบย่องไปนอนด้านหลังแล้วกอดผ้าห่มที่มีร่างบางอยู่ในนั้น และเมื่อร่างบางรู้สึกถึงกับต้องร้องออกมา
“ ออกไปนะฉันจะนอน ที่นายอยู่ข้างล่างนู้น ไปนอนซะสิ ” ร่างบางเริ่มดิ้นในผ้าห่ม
“ โธ่ฮยอคแจ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ ? ” ซีวอนพูด
“ ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายทั้งนั้นแหล่ะ ลงไปนอนได้แล้ว ฉันอึดอัด ”
“ ก็ไม่ยอมอาบน้ำเอง ”
“ วันนี้ฉันอยู่ที่ห้องนี้ทั้งวัน ฉันไม่ได้ออกไปไหนเหมือนนายซักหน่อย ”
“ เอาผ้าห่มออกมาเถอะ ฉันรู้ว่านายอึดอัดตัว ”
“ ไม่ ”
“ แต่อากาศมันหนาวนะฮยอคแจ ไม่คิดจะหาผ้าห่มมาให้เลยหรอ ? ” เมื่อซีวอนรู้ว่าบอกร่างบางยังไงร่างบางก็คงไม่อาบน้ำแน่ๆ เลยวกเข้ามาที่เรื่องของตัวเองต่อ
“ ทีงี้ล่ะบอกว่าหนาว แล้วตอนนี้ล่ะ เดินทะเล่อทะล่าโชว์หน้าท้องให้ใครต่อใครมอง ไม่เห็นจะบอกว่าหนาว! ”
“ หวงหรือไง? ” ซีวอนจี้จุดไปทันที
“ … ” ความเงียบคือคำตอบที่ร่างสูงได้รับ
“ เมื่อไหร่จะเลิกโกรธฉันสักที ฮยอคแจ ” ซีวอนเริ่มใช้เสียงดุ
“ ก็บอกไงว่าไม่ได้โกรธ ”
“ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ ”
“ ถ้าไม่น่ารักจะกลับมาง้อฉันทำไมเล่า ไปหาสเตล่าของนายซะสิ ”
“ ออกมาจากผ้าห่มเดี๋ยวนี้ฮยอคแจ ”
“ ไม่! ”
“ นายยังไม่ได้ให้ของขวัญฉันเลยนะ ” ซีวอนเปลี่ยนเรื่อง เผื่อจะทำให้ร่างบางใจอ่อนลงได้ง่ายกว่าเรื่องเดิม
“ จะเอาอะไรเล่า! ” ฮยอคแจพูด
“ ออกมาจากผ้าห่มก่อนสิ ” เสียงเรียบแกมดุที่ร่างสูงพูดกับร่างบางเริ่มมากขึ้น ทำให้ร่างบางใจไม่ดีจึงค่อยๆดึงผ้าห่มออกมา แล้วร่างสูงก็มองสบตาร่างบาง
สายตาคมของร่างสูงที่กำลังจ้องมองสายตาร่างบางที่เริ่มจะสั่นระริกด้วยความกลัว
“ ล ล ล แล แล้ว แล้วนายจะเอาอะไร ? ”
“ จูบสองที นานๆด้วย ” ซีวอนตอบคำถามแล้วยิ้ม
“ … ”
“ … ”
“ … ”
.
.
.
http://whnp108.exteen.com/20110410/hbd-end-part-wh
แต่ร่างบางกลับหลับตาซะงั้น
“ ลืมตาไม่ได้หรอ ? ”
“ ไม่ได้ ” ร่างบางพูดเสร็จก็หันหน้าหนีออกมาทันที มือของร่างสูงก็กระชับให้หลังร่างบางเข้ามาให้ชิดกับหน้าอกและหน้าท้องของตนเองจนแทบไม่มีที่ให้อากาศได้อยู่แล้วเอาหน้าซุกไปที่ไหล่บาง
“ ยังไม่หายโกรธใช่ไหม ? ” ซีวอนพูด แล้วก็จูบไปที่ไหล่เนียน
“ ใช่ ”
“ อ่าว แล้วใครบอกไม่ได้โกรธ… ”
“ ใช่ ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ ฉันก็คนนะซีวอน เห็นใจกันบ้างสิ ฉันไม่ใช่ตัวตุ๊กตาตัวตลกให้นายเชิด ฉันไม่ใช่เครื่องแก้เหงา ช่วยจริงใจและจริงจังกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไง...ฮึก...ฮือ ”
“ ร้องไห้ทำไม… ” ซีวอนเอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนแก้มของร่างบาง
“ นายเคยรู้ไหมว่าฉันต้องทนฟังข่าว...ฮึก...พวกนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ” ซีวอนเห็นท่าไม่ดี จึงพลิกร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“ … ”
“ นายเคยรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงเวลานายไปมีข่าวกับใครต่อใครที่ไม่ใช่ฉันน่ะ...ฮึก...ไม่สิ ข่าวของเรา...มันต้องห้ามให้คนอื่นรู้...ฮึก ฮือๆ ”
“ นายเคยรู้หรือเปล่า นายเคยสนใจหรือเปล่า นายเคยใส่ใจดูแลฉันไหม! ฮึก ฮือๆ ” ฮยอคแจได้ทีก็พูดออกมาให้หมด
“ ฉันขอโทษนะฮยอคแจ ” ซีวอนพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา
ความรู้สึกที่ออกมาจากหัวใจของร่างบาง ทำให้ร่างสูงอยากจะขอโทษสักพันครั้ง แม้ว่าซีวอนอยากจะพูดออกไปแทบตายว่าขอให้คนตัวเล็กมีเวลาให้เขาบ้าง แต่ดูฮยอคแจตอนนี้สิ เหมือนคนกำลังเสียขวัญไม่มีผิด เพียงแค่จะอ้าปาก ความรู้สึกผิดมันก็จุกอกเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ซีวอนจึงกอดร่างบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิมจ้องไปที่ตาของร่างบาง
“ ฮยอคแจ จำเอาไว้นะ ฉันรักนายคนเดียว ฉันกับสเตล่าเป็นเพียงแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ฉันกับเขาจบกันตั้งนานแล้วนะฮยอคแจ มันเป็นเหมือนกระจกที่หักออกจากกัน แม้ว่าจะเอามาต่อกัน มันก็ยังคงมีรอยร้าวอยู่ มันไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นกระจกใบเดิมได้อีกแล้วนะ ”
“ แต่ตอนนี้ฉันมีเพียงแค่นายเท่านั้นนะฮยอคแจ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ค่อยมีเวลาให้นายซักเท่าไหร่ ไม่มีเวลามานั่งเอาใจใส่นายเหมือนเก่า แต่ตอนนี้ นายเห็นใครในตาฉันไหม ? นายรู้ไหม ฉันรักเขาคนนั้นมาก มากพอที่ฉันจะสามารถยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้อยู่กับเขาได้เลยนะ จำเอาไว้นะฮยอคแจมันไม่สำคัญที่ว่าเราจะมีเวลาให้กันและกันมากแค่ไหน สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ฉันมีเพียงนายคนเดียวนะฮยอคแจ ฉันรักเพียงนายคนเดียว ” ซีวอนปัดผมที่ปรกหน้าฮยอคแจออก
“ สัญญา...ได้ไหม ” ฮยอคแจพูดออกมาเบาๆ
“ ว่า ? ”
“ จะรักฉัน...คนเดียว...ตลอดไป... ” ฮยอคแจที่ตอนนี้มองมาที่ซีวอนไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เนื่องจากม่านตาของร่างบางมีน้ำอุ่นๆเอ่อล้นอยู่
“ ไม่สัญญาครับ ”
“ ทำไม ? ”
“ ที่ฉันไม่สัญญาเพราะฉันกลัวนายจะไปมีใครมากกว่า...ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจนายนะ แต่ฉันกลัวมากกว่า...ฉันกลัวว่า จะมีใครมาแย่งนายไปจากฉัน แล้วนายล่ะฮยอคแจ ? นายกล้าสัญญาไหมว่านายจะรักฉันตลอดไป ”
“ ... ” ฮยอคแจส่ายหน้า
“ เห็นไหม ขนาดตัวนายเองนายยังตอบไม่ได้เลย แล้วแบบนี้นายจะให้ฉันตอบได้ยังไงล่ะ ? ”
“ ฮึก! ฮือๆ ” นิ้วของซีวอนเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียน ซีวอนเสยคางให้ร่างบางมาสบตากับตนแล้วพูดคำสองคำที่เหมือนว่าร่างบางจะรอมานาน
“ ฉันรักนายนะฮยอคแจ ฉันขอโทษ ” ซีวอนพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมกับส่งสายตาที่สื่อความหมายนั้นไปให้ฮยอคแจ ฮยอคแจโผเข้ากอดร่างสูงทันทีที่ร่างสูงพูดจบแต่ก็ยังคงร้องไห้ออกมา
“ แล้ว...นาย...สัญญาได้ไหม ? ว่านายจะไม่ไปไหน แม้ว่าฉันจะไล่นายออกไปแค่ไหนก็ตาม... นายสัญญาได้ไหมว่านายจะไม่ไล่ฉันออกจากชีวิตของนาย นายสัญญาได้ไหมว่าจะดูแลฉันคนเดียว แม้ว่าฉันจะเป็นแบบไหนก็ตาม ฮึก! ”
“ นายสัญญา...ได้ไหมซีวอน ” ฮยอคแจเงยหน้าออกมาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ร่างบางพยายามสบตาร่างสูงเพื่อหาคำตอบ
แม้ไม่สบตา ร่างสูงก็เต็มใจตอบอย่างไม่ลังเล
“ สัญญาครับ ” คำพูดแค่สามพยางค์ทำให้ฮยอคแจร้องไห้โฮออกมาอีกครั้งในอ้อมกอดของซีวอน “ ร้องไห้อีกแล้วนะ ” ซีวอนพูด แล้วใช้นิ้วไกล่เกลี่ยน้ำตาของร่างบาง
“ ก็มันไหลออกมาเองนี่นา ” ฮยอคแจตอบเสียงอู้อี้แล้วกอดร่างสูงแน่นกว่าเดิม ซักพักนึงร่างบางก็เงยหน้าขึ้น แล้วเลื่อนปากไปจูบที่ปากหนาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปขบเม้มที่ต้นคอของร่างสูงให้เกิดรอยแดง แล้วเอามือข้างหนึ่งมาทาบที่ใบหน้าของร่างสูง สบตาที่ดวงตาคมแล้วพูดขึ้น
“ เป็นของฮยอคแจคนเดียวนะ ” ซีวอนจูบไปที่มือบางที่กำลังลากผ่านริมฝีปากหนา
“ เป็นของซีวอนคนเดียวเหมือนกัน ” ก่อนที่ฮยอคแจจะไม่สามารถพูดอะไรต่อไป ร่างสูงก็ประกบจูบร่างบางอย่างรวดเร็วโดยที่ร่างบางไม่ทันตั้งตัว ซีวอนจากที่นอนอยู่ด้านข้างก็ย้ายมาคร่อมร่างบาง มือเรียวของฮยอคแจโอบรอบคอของร่างสูงทันที
แล้วก็เริ่มบรรเลงเพลงรักกันอีกครั้ง
ร่างเล็กรู้ว่าถึงจะฝืนไปอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างร่างสูงก็บอกซะขนาดนั้นแล้วว่าพรุ่งนี้ไม่มีงาน เลยต้องปล่อยเลยตามเลย
บทรักครั้งนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ไม่มีสิ่งใดค้างคาอยู่ในใจของบุคคลทั้งสอง เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเสี่ยวซ่านที่มอบให้กันแก่กันอย่างไม่มีเบื่อ
และความคิดถึง ที่ทั้งคู่เฝ้าถวิลหาอย่างรอคอย
แล้วเสร็จไปอีกครั้งกับบทรักครั้งนี้ ร่างสูงย้ายตังลงมานอนด้านข้าง กอดเอวบางไว้แน่น และดูท่าทางจะไม่ปล่อยง่ายๆเสียด้วย ฮยอคแจหลับตาลงเพราะความเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ แล้วก็ผลอยหลับไปในอ้อมกอดของซีวอน
ซีวอนมองร่างบางที่เหมือนเด็กทุกครั้งเวลานอนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยที่เขามาสามารถมีให้คนหนึ่งได้อย่างไม่เสียดาย
ขอบคุณนะฮยอคแจที่เข้ามาในชีวิตฉัน
ขอบคุณนะที่รักฉันไม่เคยเปลี่ยน
ขอบคุณนะครับไก่น้อยของผม
ฝันดีนะครับ ฮยอคแจที่รัก
ซีวอนก้มลงไปจูบที่หน้าผากฮยอคแจเบาๆ แล้วก็หลับตามฮยอคแจ
___________________________________________
จบแล้ววววววววววววววว!
เหนื่อยมากกับพาร์ทนี้ เป็นอะไรที่ทั้งยาก และขี้เกียจ =='
แต่ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี (?)
ฉากนั้นเป็นอย่างไร ติชมได้นะคะ :D
อยากบอกว่ารีไรท์แค่รอบเดียว อย่าได้ถือสา ถ้าฟิคมันไม่ลื่นไหล T^T
อัพครั้งนี้เร็วกว่าครั้งก่อนๆ ^^
ขอบคุณสำหรับรีดเดอร์ที่ติดตามอ่านนะคะ :)
np108
ความคิดเห็น