คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HappyBirthDay 110405'' #2
110405’’
“ พี่จงอุน ผมไปก่อนนะ ” เสียงหวานตะโกนบอกเข้าไปในห้องข้างๆ ของตน พร้อมกับเคาะประตูห้องสองครั้งพอเป็นพิธีแล้วเดินไปสวมรองเท้าแล้วกำลังจะเดินออกไปที่ประตู
“ พี่ฮยอคแจ พี่จะไปไหน ? ” เสียงมักเน่ของวงที่ดูท่าทางจะรีบรนออกมาจากห้องนอนของตัวเอง แล้วถามเสียงดัง
“ ไปเที่ยว ทำไม ? ” ฮยอคแจตอบในขณะที่กำลังผูกเชือก
“ วันนี้พี่ไม่มีงานหรอ ? ”
“ ฉันลาหยุดหนึ่งวัน ”
“ เมื่อวานยังไม่พออีกหรอ ? ”
“ ก็เมื่อวานอยู่แต่หอ ”
“ เมื่อยหรือไง วันนี้ถึงออกจากหอไปออกกำลังกายน่ะ ”
“ ใครจะเหมือนแกล่ะ ซองมินมันบ่นใหญ่แล้วว่ามันเต้นหนักแล้วมันปวดเอว ”
“ อย่าวกมาที่ฉันสิ แล้วไปไหน กับใคร ? ” ดูมันพูดจา นี่น่ะหรอมักเน่ของวง ?
“ ไปซักที่ กับใครซักคน ” ฮยอคแจลุกขึ้นแล้วหันไปที่กระจกเพื่อตรวจความเรียบร้อยของตัวเอง
“ พี่ซีวอน ? ” คำตอบของคยูฮยอนทำให้ฮยอคแจถึงกับนิ่งชะงักไป
“ ไปกับซองมินมั้ง ” ฮยอคแจหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้คยูฮยอนแล้วก็หันไปทางประตูเปิดออกแล้วปิด
ตอนแต่ปิดนี่สิ เหมือนมีบางสิ่งตามด้วย
~ปัง~
‘ พี่ซองมินอยู่กับผม เขาจะไปกับพี่ได้ยังไง ’
ฮยอคแจยกยิ้มก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาพิมข้อความบางข้อความส่งไปให้กับลีดเดอร์ของวง แล้วเดินไปที่หน้าหอทันทีโดยไม่ลืมที่จะใส่แว่นตาดำและหมวกสีดำ
‘ ผมไปก่อนนะพี่จองซู มีอะไรก็ส่งข้อความมา อย่าโทรมาล่ะ ’
หน้าหอ
ร่างบางที่สวมกระเป๋าเพียงข้างขวาข้างเดียวยืนอยู่หน้าหอ หยิบนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าถึงเวลานัดของเขาแล้ว
~ปี้น ปี้นนน~
เสียงแตรรถที่ทำให้คนได้ยินต้องหันไปหาต้นเสียง และแน่นอน ร่างบางก็ได้ยินเช่นกัน ฮยอคแจหันไปมองที่ต้นเสียง ก็พบกับรถที่แสนจะคุ้นเคยจอดอยู่เยื้องกับด้านหน้าหอ ร่างบางจึงเดินตรงเข้าไปนั่งในรถทันที
“ รอนานไหม ” ฮยอคแจนั่งลงตำแหน่งข้างคนขับ แล้วหันไปถามคนที่อยู่ในตำแหน่งนั้น
“ ไม่หรอก จะไปเลยใช่ไหม ? ” ร่างสูงพูด
“ อื้ม ” ฮยอคแจหันไปหยิบเข็มขัดนิรภัยมารัด
“ จะเอารถไปจอดที่คังนัมหรือว่าไปจอดที่นั้นเลย ? ”
“ ไปจอดที่นั้นเลยดีกว่า นั่งชัสเตอร์บัสมันดูเสี่ยงยังไงไม่รู้ อีกอย่างที่คังนัมไม่มีที่จอดแน่ ๆ ”
“ โอเค ” สิ้นเสียงร่างสูงก็สตาร์ทรถแล้วขับไปยังปลายทางทันที
‘Everland’
“ วู้วววววว สดชื่นจังงง ” ร่างบางที่กำลังเดินอยู่ในส่วนของสวน และต้นไม้ของสวนสนุกก็ยิ้มแล้วสูดอากาศอันบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดเหมือนกับว่าไม่เคยพบเห็นมาก่อน
“ แล้วจะเดินหรือนั่งกระเช้าลงไป ? ” ร่างสูงถามคนที่กำลังมีความสุข
“ เดิน! ” แล้วฮยอคแจก็ตอบกลับมาอย่างไม่ลังเล แล้วร่างสูงก็เอื้อมไปจับมือบางแล้วพาเดินลงไปตามลูกศรทันที
“ ระหว่างลื่นนะ ” ในช่วงระหว่างเดิน ซีวอนเห็นว่ายังคงมีหิมะหลงเหลือจากเมื่อวานที่ยังคงเกาะอยู่ตามบริเวณต้นไม้และรั้ว
“ เหวอ~ ” ร่างบางลื่นเล็กน้อยกับพื้นที่มีน้ำแข็งเกาะอยู่ ทำให้ร่างสูงต้องกระชับมือบางที่จับอยู่ในแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ” ซีวอนหันมาถาม
“ ไม่เป็นอะไร ๆ เดินต่อไปเถอะ ” ฮยอคแจพูด แล้วก็จับมือหนาแน่นขึ้น
จนเมื่อทั้งสองคนเดินลงมาถึงข้างล่าง
“ ซีวอนนนนนน ไปเล่นทีเอ็กซ์เพรสกัน! ” ฮยอคแจเริ่มอ้อนเจ้าของมือหนาที่กุมอยู่
“ เดี๋ยวลงมาก็อ้วกหรอก วันนี้กินข้าวเช้ามาหรือยัง ? ” ซีวอนหันไปถาม ส่วนฮยอคแจก็ส่ายหน้าอย่างช้าๆ
“ ไปดูไลเกอร์ก่อนแล้วกัน แล้วค่อยไปเล่น โอเคไหม ? ยังเช้าอยู่เลย ” ซีวอนพูด
“ แต่ไลเกอร์… ”
“ ไปซื้อขนมปังกันเถอะ กินเผื่อไปหน่อยนะ ” ฮยอคแจไม่ทันจะได้พูดอะไร ซีวอนก็พูดเองเสร็จศัพท์
“ ก็ได้ ” และไก่น้อยก็ต้องยอมแต่โดยดี ซีวอนเลยพาฮยอคแจไปซื้อขนมปังแล้วก็เข้าไปในส่วนของไลเกอร์ทันที
“ โหยยยยย น่ารักจัง ซีวอนนนนน เอากลับบ้านนนนนนน ” ฮยอคแจหันไปอ้อนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ร่างสูงหันมาบีบจมูกเป็นคำตอบ
“ บ้าน่ะ พูดเล่น ” ฮยอคแจขำเล้กน้อยแล้วก็หันไปมองที่เดิม
“ เดี๋ยวดูนะ เดี๋ยวจะมีหมีคุยกับคนขับรถ ” ซีวอนหันไปพูดกับฮยอคแจ
“ หืมไหน ? ” ฮยอคแจพยายามชะเง้อมองออกไปดูด้านนอก
“ รอดูสิ ” สิ้นสุดคำที่ซีวอนบอก พนักงานบนรถก็พูดแนะนำให้นักท่องเที่ยวได้ดู
“ ฮะฮะ เหมือนพี่จองอุนเลย ” เมื่อฮยอคแจเห็นถึงกับต้องยิ้มกับภาพข้างหน้า เป็นภาพที่คนขับรถกำลังหยอดอาหารใส่ปากของหมี แล้วซักพัก หมีก็ทำท่าซารางเฮ
ฮยอคแจยิ้มกับความน่ารักเบื้องหน้า แต่สายตาของซีวอนเหมือนไม่ได้จับจ้องไปที่ตัวหมีเลย มองไปแต่คนน่ารักข้างกายมากกว่า
“ เดี๋ยวนะซีวอน ทำไมนายถึงรู้เยอะแบบนี้ล่ะ เคยมางั้นหรือไง ? ” ฮยอคแจหันมาชี้หน้าแล้วถามซีวอน
“ เอ่อ...ก ก็ในนี้มันเขียนอยู่นี่ไง ” ซีวอนยื่นคู่มือที่ถืออยู่ให้ร่างบางดู
“ แล้วไป ” ฮยอคแจไม่ได้ติดใจอะไร แล้วหันไปมองสิ่งภายนอกกระจกเหมือนเดิม
เมื่อซีวอนกับฮยอคแจดูเสร็จ ฮยอคแจก็ทวงในสิ่งที่ตนอยากทำคือเล่นรถไฟรางไม้ แล้วซีวอนก็ยอมเล่นแต่โดยดีแต่เมื่อเล่นเสร็จแล้ว…
“ อุ อ้วกกกกกกกก ”
“ นี่ขนาดกินไปนิดเดียวเองนะ ทำไมถึงออกมาเยอะขนาดนี้ล่ะ ” ซีวอนพูดไป ก็ลูบหลังฮยอคแจไป
“ ก็มันอยากเล่นนี่นา อีกอย่างตอนเช้าก็ไม่หิวด้วย เมื่อคืนพี่จองซูเค้าซื้อขนมมาให้ กินจนพุงกางแล้ว ”
“ แต่มื้อเช้ามันสำคัญนะฮยอคแจ... ”
“ อ้วกกกกกกกกก ” แล้วฮยอคแจก็อาเจียนออกมาอีกรอบ
“ เฮ้อ ” ซีวอนถอนหายใจแต่ก็ยังลูบหลังฮยอคแจต่อไป
“ นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาให้ ” ซีวอนพาฮยอคแจมานั่งที่ม้านั่งข้างๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาให้กับฮยอคแจ ก่อนจะเดินไปที่ร้านเล็กๆที่บริการความสะดวกอยู่แถวนั้น
“ ขอน้ำเปล่าหนึ่งขวดครับ ” ซีวอนพูดกับพนักงาน
“ เอาขวดนี้ไปก่อนก็ได้ค่ะ ” มีมือเรียวยื่นมาให้ที่หน้าซีวอน ซีวอนหันไปมองก็พบกับหญิงสาว เมื่อเห็นแล้วก็ถึงกับหัวเราะ
“ นี่จะเอาไหม ? ไม่เอาฉันจะเอาไปให้เจสันแล้วนะ ”
“ เธอเอาไปให้เจสันเถอะน่ะ เดี๋ยวฉันซื้อใหม่เอาก็ได้ ” ซีวอนปฏิเสธ
“ คนที่นั่งอยู่แฟนเธอหรอ ? ” หญิงสาวเปรยตาไปที่ม้านั่งฝั่งที่ร่างสูงเดินมา
“ ใช่ มีอะไร ? ” ซีวอนพูด แล้วก็เอื้อมไปหยิบน้ำจากพนักงาน แล้วยื่นเงินจ่ายไป
“ ขี้หึงหรือเปล่า ? ” หญิงสาวถาม
“ แน่นอน ”
“ การที่นายเป็นแฟนกับเขา รู้เฉพาะในวงการใช่ไหม ? ”
“ ฉันไม่ชอบอ้อมค้อมนะคิมสเตล่า ” ซีวอนเริ่มเบื่อที่จะสนทนา
“ ขอแกล้งหน่อยนะ ” เมื่อพูดเสร็จก็ควงแขนคนตัวโตแล้วเดินมาที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ทันที
“ สวัสดีค่ะ คุณฮยอคแจ ”หญิงสาวยิ้มให้กับคนที่นั่งอยู่ ทำให้ร่างบางถึงกับต้องลุกขึ้นมายืนเต็มตัว
“ เอ่อ สวัสดีครับ คุณสเตล่า ” ฮยอคแจอึ้งไม่น้อย แล้วมองไปที่แขนของร่างสูงอย่างงง
“ คือสเตล่าขอยืมตัวซีวอนเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ ? นานนานทีจะได้เจอกัน ” หญิงสาวพูดแล้วก็หันไปมองร่างสูงอย่างสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความคิดถึง
ในพื้นฐานความหลอกลวง
~นา โซ รี ออบ ชี อุล จโย~
“ ครับพี่จองซู ” ฮยอคแจรับโทรศัพท์
“ รีบกลับมาเลยได้ไหม ? ถ่ายแบบคราวก่อนมันต้องแก้น่ะฮยอคแจ แล้วซีว... ”
“ เอ่อพี่ เดี๋ยวผมกลับไปที่หอเลย! รอก่อนนะ ” ฮยอคแจไม่รอให้ปลายสายพูดจบก็ชิงตัดบทสนทนาก่อน
“ ฮยอคแจเมื่อกี๊... ” ซีวอนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฮยอคแจคุยโทรศัพท์แลรีบร้อน
“ เอ่อ เมื่อกี๊พี่จองซูโทรมาบอกว่า เอ่อ ต้องถ่ายแบบแก้ของคราวก่อนน่ะ ”
“ งั้นเดี๋ยวเรากลับกันเลยดีกว่า ” ซีวอนพยายามเอาแขนของตัวเองที่ถูกหญิงสาวควงอยู่ออก
“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ สตูดิโออยู่ที่คังนัม เดี๋ยวฉันนั่งชัสเตอร์บัสไปก็ได้...เอ่อ ฉัน ฉันไปก่อนนะซีวอน สวัสดีครับคุณสเตล่า” ฮยอคแจพูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าข้างกายแล้วเดินตรงไปส่วนกระเช้าสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการกลับไปที่หน้าสวน
“ เดี๋ยวสเตล่าจะดูแลซีวอนให้นะคะ ” หญิงสาวตะโกนกลับออกไป
“ เธอทำอะไรของเธอน่ะสเตล่า ” เมื่อซีวอนเห็นว่ายังไงเสียฮยอคแจคงไม่มีอารมณ์เที่ยวต่อแน่ ก็ได้แต่มองตามหลังเมื่อเห็นว่าฮยอคแจได้ลงกระเช้าไปเรียบร้อยแล้ว ก็หันมาจัดการกับคนที่ควงแขนอยู่
“ เอาไว้รอดูพรุ่งนี้แล้วกันนะจ๊ะ ไปเข้าบ้านผีสิงเป็นเพื่อนหน่อยสิซีวอนนนน ” แล้วสเตล่าลากแขนซีวอน ให้ไปตามทิศทางที่ตนเองดึง ซีวอนก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมเดินตามแรงที่หญิงสาวดึง เพราะรู้ว่ายังไงเขากับสเตล่าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว เพียงแค่อยากรู้ว่าเมื่อเล่นบ้านผีสิงเสร็จแล้วสเตล่าจะทำอะไรต่อก็เท่านั้น
ฉันว่าแล้ว ยังไงเสียเธอก็ไม่ได้เลือกฉันอยู่ดีแหล่ะสเตล่า
“ ไฮ มา! ”
“ ไฮ ชเว! ”
ยังไงเธอก็เลือกเขาอยู่ดีแหล่ะคิมสเตล่า
เขารู้ว่าที่สเตล่าทำไปเป็นเพียงแค่ละครที่ต้องการแกล้งร่างบางของเขาเท่านั้น ความจริงเขาห้ามได้นะ แต่เขามัวแต่คิดจึงห้ามไม่ทัน
เมื่อซีวอนได้คุยต่อซักเล็กน้อยก็ขอตัวกลับก่อน กลับไปที่บริษัทพ่อของเขานะ เขายังไม่อยากกลับไปที่บ้านหรือที่หอ ไม่งั้นคงได้มัวแต่คิดถึงร่างบางแน่ ๆ
ร่างบางนั่งรอรถชัสเตอร์บัสอยู่ตรงด้านหน้า สายตาที่เหม่อลอยออกไปด้านนอก เมื่อเห็นว่ามีรถชัสเตอร์บัสที่มาจากคังนัมได้เข้ามาจอดเพื่อส่งผู้โดยสารแล้ว ร่างบางก็สวมแว่นตาดำ แล้วขึ้นไปนั่งทันที เมื่อรถออกไปได้ซักพัก ถึงได้รู้สึกว่าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่น
‘ ฮยอคแจพี่ขอโทษ นายเที่ยวกับซีวอนต่อเถอะ พี่ลืมไปว่าวันนี้นายลางานน่ะ ไม่ต้องมาแล้วนะ เที่ยวให้สนุกนะไก่น้อย! ’
ข้อความที่ฮยอคแจเปิดออกมาอ่านแล้วทำให้ร่างบางอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทันที
คนบ้า! เมื่อวานยังบอกรักกันอยู่เลย ทำไมวันนี้นายถึงมีคนอื่นซะแล้วล่ะ
~ตี้ดตี้ดตี้ด~
‘ ถ้าโกรธฉันก็ขอโทษด้วยนะ เอาไว้วันหลังมาเที่ยวกันใหม่นะ ตั้งใจทำงานละ ’
คนอ่านคงจะรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รับข้อความนี้ เพียงแต่แค่ว่าเมื่อฮยอคแจเหลือบไปมองผู้ส่ง ทำให้ถึงกับน้ำตาซึมทันที ร่างบางจึงตัดสินใจโทรไปหาพี่ชายคนสนิททันที
“ พี่จองซูพี่อยู่ไหนน่ะ ? .... อยู่ที่หอใช่ไหม ? .... เดี๋ยวผมไปหานะ รอผมก่อน ”
พอฮยอคแจคุยเสร็จ ก็ทอดสายตาไปมองรอบริมทาง ก่อนจะปิดเปลือกตาลง แต่ไม่รู้เลยว่ามีน้ำใสๆไหลตามลงมา
~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“ มาแล้วครับมาแล้วครับบบบบบบบ ” จองซูรู้อยู่แล้วว่าคนที่จะมาตอนนี้ได้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก
“ อ่าวฮยอคแจ...เห่ยเป็นอะไร ” เพียงแค่จองซูเปิดประตูออกมาคนที่อยู่หน้าประตูก็โถมเข้ามากอดเขาทันที
“ คืนนี้ผมขอนอนค้างกับพี่ได้ไหมครับ ? ฮึก ฮือๆ ” ฮยอคแจไม่ตอบแต่ถามคนข้างหน้า
“ พี่ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นอะไร แต่คืนนี้นอนกับพี่ก็ได้ วันนี้ทงเฮมันบอกว่ามันจะไปนอนค้างบ้านคิบอมน่ะ นายนอนที่เตียงทงเฮแล้วกันนะ ” จองซูไม่อยากจะปฏิเสธฮยอคแจ เพราะว่าเขารู้สึกว่าไหล่ของเขาเปียก และเมื่อครู่ เสียงของฮยอคแจเหมือนผ่านการร้องไห้มานอนพอสมควร
“ ขอบคุณครับ ”
“ เข้ามาในห้องก่อนเถอะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า ” จองซูใช้แรงทั้งหมดยกคนในอ้อมกอดเขามาในห้องแล้วจูงมือพาไปที่ห้องของตนเอง แล้วพาไปนั่งที่เตียงของดงเฮ
“ ในนี้มีหนังสือให้อ่าน จะอ่านก็อ่านได้นะฮยอคแจ เดี๋ยวพี่ขอแต่งเพลงก่อน ”
“ ครับ ” จองซูเห็นว่าฮยอคแจเดินเข้าไปดูของ จองซูก็เดินออกไปหาขนมอะไรให้เผื่อน้องหิว แต่พาเดินกลับมาก็ถึงกับสายหน้าแล้วนึกในใจว่าขนมที่หยิบมาคงต้องได้กินเองแน่ๆ เพราะคนเขาให้นอนค้างคืนที่เตียงดงเฮได้หลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว
“ วันนี้เหนื่อยมากขนาดนั้นเลยหรอ ? นายเพลียเพราะร่างกายหรืออะไรกันแน่ฮยอคแจ ”
____________________________________________________________________________________
*ปาดเหงื่อ* แต่งสดลงสดเลยเรื่องนี้ วางพล็อตไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
ไม่มีรีไรท์ ไม่มีการอ่านก่อน
และไม่มีเวลาลงเลย T^T
ฟิคเรื่องนี้จบในวันที่ 7 นะคะ :D
หนึ่งเม้นท์ *0*
np108
ความคิดเห็น