ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : WHAT THE HELL 8
WHAT THE HELL 8
JACKSON'STORY
"บัดซบ!!!" ผมมองไอ้มาร์คที่สบถคำด่าออกมาพร้อมกับเขวี้ยงโทรศัพท์หรูทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ชิ้นส่วนของโทรศัพท์ที่ถูกเขวี้ยงกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง
"เป็นเชี้ยไรมึง"
"......."มันไม่ตอบแต่กลับทึ้งหัวตัวเองเล่น ตาคมฉายแววสับสนอย่างเห็นได้ชัด
"เด็กนั่นสินะ" ไอ้มาร์คเงียบไปและนั่นมันทำให้การคาดเดาที่ผมคิดเป็นจริง
"อย่าเอาไอ้เด็กนั่นเข้ามาอยู่ในความคิดของมึงอีก"
"....."
"มึงรู้ใช่มั้ยว่าไอ้เชี้ยบีทำแบบนี้เพราะอยากให้มึงคลั่งอยากให้มึงเสียสติ"
"......."
"มึงเดินตามเกมส์ของไอ้เชี้ยบีไปแล้วมึงรู้ตัวบ้างมั้ยว่ะ"
"....." ไอ้มาร์คกัดปากแน่น ผมรู้ว่ามันรู้แต่มันห้ามตัวเองไม่ได้ ผมมองมันที่เอาแต่เงียบไม่พูดจาอะไร
"กูเตือนมึงได้เท่านี้แหละ" เมื่อมันไม่คิดจะเอ่ยปากพูดอะไร ผมเลยเดินไปตบไหล่ของมันก่อนเลือกที่จะเดินออกไปจากห้องของมันไอ้มาร์คมันไม่ได้เลวอย่างที่ใครเห็นแต่มันกลับเป็นคนใจดี ใจดีเกินไปด้วยซ้ำ....
ผมยืนพิงประตูหน้าห้องของไอ้มาร์คก่อนจะล้วงเอาบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสูบ
ผมนึกไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมีเรื่อง...เหอะ..ก็ผมเห็นไอ้มาร์คทำท่าทีลนลานก่อนจะเดินหลีกตัวออกไปด้านนอก ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรหรอกเพราะทุกทีมันก็ไม่ชอบมางานแบบนี้อยู่แล้วผมเลยคิดว่ามันคงกลับบ้าน....แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น...
...ผมเดินหลีกตัวไปทางสวนเพราะในงานมันเริ่มน่าเบื่อแต่แล้วก็ไปพบผู้ชายตัวเล็กผิวขาวซีดคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งผมมองใบหน้านั่นไม่ชัดเพราะแถวนี้ไม่มีแสงไฟอีกทั้งใบหน้านั่นปกปิดด้วยหน้ากาก ผมระงับความสงสัยของตัวเองไม่ได้เลยเดินเข้าไปมองหน้านั่นดีๆแต่แล้วผมก็เลือกที่จะเดินหนีผมไม่คิดเลยว่านั่นคือ จินยอง....
พอคิดได้ก็กะจะเดินกลับไปแต่ภาพที่ผมเห็นคือเด็กนั่นถูกไอ้มาร์คและเจบีจับแขนไว้แต่แล้วสุดท้ายไอ้มาร์คก็เดินจากไปผมมองไอ้เชี้ยบีที่ลากจินยองขึ้นรถ
ผมคิดว่าไอ้มาร์คกลับไปแล้วจริงๆแต่จากมุมที่ผมยืนอยู่ ผมเห็น...ไอ้มาร์คยืนอยู่ข้างรถของมันสายตามันจับจ้องที่จินยองอย่างไม่วางตา
ไอ้มาร์คแอบตามไอ้บีไปเหมือนที่ผมกำลังตามไอ้มาร์ค...
พอมาถึงคอนโดของไอ้เจบีไอ้เชี้ยนั่นก็ลากจินยองลงรถผมลอบมองทุกการกระทำของไอ้มาร์ค มันแทบจะโดดเข้าไปอัดไอ้เจบีอยู่แล้วตอนที่ไอ้เจบีกระชากเด็กคนนั้น
สุดท้ายมันก็ไปยื้อตัวเด็กนั่นไว้ผมมองไอ้มาร์คและไอ้เจบีที่กำลังแย่งไอ้เด็กนั่น...ผมเกือบจะคิดว่าเรื่องนี้มันสนุกอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าไอ้มาร์คเดินหันหลังกลับมาและทิ้งเด็กนั่นไว้กับเจบี
สายตาของมันดูว่างเปล่าและเลื่อนลอย...
ไอ้เจบีลากจินยองขึ้นคอนโดไปแล้วแต่สิ่งที่ผมเห็นคือไอ้มาร์คมองกลับไปหาจินยองสายตานั่นดูเศร้าจนผมอดคิดไม่ได้ว่าอะไรทำให้ไอ้มาร์คเป็นได้ถึงขนาดนี้ทั้งที่มันพึ่งจะรู้จักกับเด็กนั่น.....
ผมกลับมาที่หอพักที่โรงเรียนก่อนไอ้มาร์ค ไม่ต้องสงสัยกันหรอกว่าทำไมผมไม่กลับบ้านก็เพราะปกติทั้งผมและไอ้มาร์คก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้วทั้งผมและไอ้มาร์คเลยเลือกที่จะอยู่ที่หอพักในวันหยุดจะกลับก็ต่อเมื่อที่บ้านเรียกเท่านั้น
ผมเข้าห้องไอ้มาร์คแทนที่จะเป็นห้องของผม แต่นั่นแหละมันทำให้ผมรู้ว่าไอ้มาร์คเสียสติขนาดไหนตอนที่ไอ้เจบีโทรมา
ถ้าไอ้มาร์คไม่ใช่เพื่อนผมผมจะไม่เตือนมันเลยด้วยซ้ำแต่นี่เพราะมันคือเพื่อน เพื่อนของผม....
ผมชอบนะเวลาเห็นคนอื่นกำลังเป็นทุกข์..แต่นี่มันแตกต่างออกไปไอ้มาร์คคือเพื่อนไอ้เจบีก็คือเพื่อน ถึงแม้ผมจะด้านชาขนาดไหนแต่จิตใจผมก็ยังเป็นมนุษย์นี่...
MARK'STORY
ผมหัวเราะอย่างสมเพชให้กับตัวเองทันทีที่ไอ้แจ็กสันเดินออกไป....
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กนั่นมีอิทธิพลกับตัวผมมากถึงขนาดนี้ เพียงแค่ผมเห็นแววตาที่กำลังสั่นไหว ใบหน้าที่อ่อนหวานนั่น ผมก็แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่
ยิ่งเมื่อผมเห็นร่างกายที่ขาวซีดนั่นถูกทำร้ายผมยิ่งอยากปกป้องทำไมกันทั้งที่ผมต้องทรมานเด็กนั่นแท้ๆ....
ผมเป็นเหี้ยไรว่ะ! ผมถือสายไอ้เจบีนานหลายนาทีผมได้ยินทุกคำพูดที่มันพูดกับจินยอง ผมได้ยินทุกเสียงร้องที่เจ็บปวดของจินยอง....ใช่..มันทำให้ผมคลั่งอย่างที่ไอ้เจบีต้องการเลยละ
แค่รู้ว่าเด็กนั่นเป็นของเจบีไปแล้วผมยิ่งอยากฆ่าตัวเองซะดื้อๆ ผมโง่ที่เดินจากมามากสินะ...
มันน่าสมเพชใช่มั้ย...?
ผมคงใจดีเกินไปที่เห็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องถูกทรมาน....บางทีผมก็คิดว่ามันไม่ถูกที่ผมต้องทำเรื่องเหี้ยๆกับคนที่ไม่เกี่ยวอะไรเลยอย่างจินยอง
"S..H..I..T!!!" ผมทึ้งหัวตัวเองก่อนจะบีบแก้วน้ำในมือจนมันแตก เลือดสีแดงไหลรินออกมาแต่ผมกลับมันคิดว่ามันไม่เจ็บเลยสักนิด
ผมหลับตาลงก่อนจะเห็นภาพเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมาหาผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม รอยยิ้มที่มาจากใจ รอยยิ้มที่สดใสขาวสะอาดราวกับผ้าสีขาวของเด็กคนนั้นผมไม่เคยลืมมันเลยสักครั้ง....
"จินยอง....." ผมพูดชื่อของจินยองออกมาด้วยเสียงที่แสนเบา
"พี่ขอโทษที่ทำร้ายนาย....." ....ทำไมผมถึงพึ่งจำได้ ทำไมผมถึงมาคิดได้...เด็กคนนั่นในอดีตก็คือจินยองในตอนนี้....ทำไมผมไม่จำเรื่องของจินยองให้เร็วกว่านี้ กว่าผมจะจำได้....ผมก็ทำร้ายเด็กคนนั่นไปแล้ว
รอยยิ้มจากจินยองในอดีตที่ส่งมาให้ผม.....สุดท้ายผมก็ทำลาย....ทำลายรอยยิ้มนั่นด้วยมือของผม
จินยองคงจำผมในอดีตไม่ได้...ไม่สิ....ถึงแม้ตอนนี้เด็กนั่นจะจำได้แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว...รอยยิ้มที่มอบให้ผม...
ผมลืมมันไปได้ไง...ผมทำลายมันไปได้ยังไงรอยยิ้มนั่น...
หยดน้ำจากตาของผมไหลลงผสมกับเลือดในมือ ผมรู้สึกเหมือนถูกเข็มเป็นพันๆแทงที่ใจของผม
ถ้าเกิดผมจำจินยองได้เร็วกว่านี้ผมคงจะปกป้องไม่ใช่ทำร้ายจนเด็กนั่นแตกสลายแบบนี้
ส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนั่นเจ็บปวดก็คือผม.....
คนที่ไม่น่าให้อภัยก็คือผม
คนที่น่าสมเพชก็คือผม..........
JB'STORY
"หนาว...." ผมมองคนตัวเล็กข้างกายที่บ่นพึมพำว่าหนาวตั้งแต่ที่มันหลับไป
"เชี้ย กูทั้งปิดแอร์ทั้งห่มผ้าให้มึงแล้วมึงยังจะหนาวอีกเหรอว่ะ" ผมทึ้งหัวตัวเองเพราะหัวเสียกับไอ้เด็กนี่...สำออยว่ะ!!! ผมลุกขึ้นมานั่งก่อนจะมองร่างบางที่เอาแต่บ่นหาแม่
"แม่..ครับ....ผะ...ผมหนาว" ปากซีดสั่นเมื่อเริ่มพูด ร่างบางขยับเข้ามาหาไออุ่นจากผม
"ไอ้ห่า..."ผมมองใบหน้าหวานที่ยังมีน้ำตาเปื้อนอยู่ ปากเล็กเอาแต่บ่นว่าหนาว
"แล้วกูจะทำไรได้วะ.." ผมเอือมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้านั้นอย่างเบามือ
'หมับ'
ร่างบางกุมมือผมแน่นก่อนจะแนบไว้ที่แก้ม ผมจ้องใบหน้านั่นอยู่นานแสนนานเหมือนต้องมนต์สะกด
คิ้วสวยได้รูปจับกับจมูกโด่ง ปากเล็กที่เหมือนกลีบกุหลาบทำเอาผมละสายตาไม่ได้
"เหี้ย.." ผมส่ายหัวตัวเองเพื่อไล่ความคิด
ผมจะไม่มีทางสงสารไอ้เด็กนี่เกมส์คือเกมส์ผมจะไม่ตกหลุมของตัวเองเด็ดขาด!!!!
"เจบี...." เสียงเล็กเอ่ยเรียกผมเบาๆแต่ผมกลับได้ยิน
"นายมันใจร้าย...เลวที่สุด....."
"ละเมอยังด่ากู เอ่อกูเลวกว่านั้นอีก!!!"
"ฮึก...นาย.."
"มึงร้องไห้มึงตาย!"
"ฮึก...."
"เชี้ย!!!"
"หนาว..." สุดท้ายมันก็กลับมาพึมพำอีกรอบ คิดว่ากูสนเหรอ? หนาวก็เรื่องของมึงหน้าที่กูคือทำให้มึงทรมานไง
คิดไปงั้นแหละ สุดท้ายผมก็เอือมมือไปแตะหน้าผากของจินยอง หน้าผากร้อนๆของจินยองทำเอาผมทำไรไม่เป็นเกิดมากูไม่เคยต้องดูแลใคร แล้วคือไรที่กูต้องมาดูแลมึง...
"ไอ้ห่ามึงไม่สบายทำไมไม่พูดว่ะ โง่!!"
"......."
ผมล้มตัวลงไปนอนอีกครั้งก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
"กูไม่ได้สงสารมึงแต่กูสมเพชมึงว่ะ." ผมพูดจบก็กอดร่างบางแน่นร่างบางในอ้อมกอดผมจากที่เคยบ่นพึมพำว่าหนาวก็นอนหลับสนิท
เมื่อเห็นจินยองหลับสนิทผมก็ค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับภาพในอดีตที่หวนเข้ามาในความคิดผม
ภาพที่คนรักของผมถูกรถชนต่อหน้าต่อตา
ผมวิ่งเข้าไปประครองร่างบอบบางที่ชุ่มไปด้วยเลือด อีกฝั่งของถนนคือไอ้มาร์คที่ยืนนิ่งมองเรนล้มลงไป....
สายตาที่ว่างเปล่ามองผมและเรน มันไม่คิดจะช่วยแต่กลับเดินหนีไป และนั่นคือสิ่งที่ผมอภัยให้ไม่ได้
ผมมองมันด้วยความแค้น มันคือสาเหตุที่ทำให้เรนต้องถูกรถชน!!!!
ผมจะไม่ให้อภัยมันต่อให้มันจะเป็นยังไง!!!ต่อให้จะมีใครต้องเจ็บ สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือทำให้มันทรมานทั้งเป็น!!!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด
ร่างบางยังคงหลับสนิทเหมือนเด็ก...
ผมกำลังทำเหี้ยอะไร ผมดึงไอ้เด็กนี่เข้ามาเกี่ยวข้องได้ยังไง.....
ไม่ได้...กูจะสงสารมันไม่ได้....กูต้องการให้ไอ้มาร์คทรมาน....ใช่...ไอ้มาร์คต้องทรมาน!!!!!
มันสายไปแล้วที่ผมจะจบเรื่องนี้ผมต้องทำให้ไอ้มาร์คเจ็บกว่าผม ถึงจินยองจะเป็นคนนอกแต่ในเมื่ออยู่ในเกมส์นี้แล้ว
ก็ต้องอยู่เป็นหมากในเกมส์นี้ต่อไป!!!
"บัดซบ!!!" ผมมองไอ้มาร์คที่สบถคำด่าออกมาพร้อมกับเขวี้ยงโทรศัพท์หรูทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ชิ้นส่วนของโทรศัพท์ที่ถูกเขวี้ยงกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง
"เป็นเชี้ยไรมึง"
"......."มันไม่ตอบแต่กลับทึ้งหัวตัวเองเล่น ตาคมฉายแววสับสนอย่างเห็นได้ชัด
"เด็กนั่นสินะ" ไอ้มาร์คเงียบไปและนั่นมันทำให้การคาดเดาที่ผมคิดเป็นจริง
"อย่าเอาไอ้เด็กนั่นเข้ามาอยู่ในความคิดของมึงอีก"
"....."
"มึงรู้ใช่มั้ยว่าไอ้เชี้ยบีทำแบบนี้เพราะอยากให้มึงคลั่งอยากให้มึงเสียสติ"
"......."
"มึงเดินตามเกมส์ของไอ้เชี้ยบีไปแล้วมึงรู้ตัวบ้างมั้ยว่ะ"
"....." ไอ้มาร์คกัดปากแน่น ผมรู้ว่ามันรู้แต่มันห้ามตัวเองไม่ได้ ผมมองมันที่เอาแต่เงียบไม่พูดจาอะไร
"กูเตือนมึงได้เท่านี้แหละ" เมื่อมันไม่คิดจะเอ่ยปากพูดอะไร ผมเลยเดินไปตบไหล่ของมันก่อนเลือกที่จะเดินออกไปจากห้องของมันไอ้มาร์คมันไม่ได้เลวอย่างที่ใครเห็นแต่มันกลับเป็นคนใจดี ใจดีเกินไปด้วยซ้ำ....
ผมยืนพิงประตูหน้าห้องของไอ้มาร์คก่อนจะล้วงเอาบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสูบ
ผมนึกไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมีเรื่อง...เหอะ..ก็ผมเห็นไอ้มาร์คทำท่าทีลนลานก่อนจะเดินหลีกตัวออกไปด้านนอก ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรหรอกเพราะทุกทีมันก็ไม่ชอบมางานแบบนี้อยู่แล้วผมเลยคิดว่ามันคงกลับบ้าน....แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น...
...ผมเดินหลีกตัวไปทางสวนเพราะในงานมันเริ่มน่าเบื่อแต่แล้วก็ไปพบผู้ชายตัวเล็กผิวขาวซีดคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งผมมองใบหน้านั่นไม่ชัดเพราะแถวนี้ไม่มีแสงไฟอีกทั้งใบหน้านั่นปกปิดด้วยหน้ากาก ผมระงับความสงสัยของตัวเองไม่ได้เลยเดินเข้าไปมองหน้านั่นดีๆแต่แล้วผมก็เลือกที่จะเดินหนีผมไม่คิดเลยว่านั่นคือ จินยอง....
พอคิดได้ก็กะจะเดินกลับไปแต่ภาพที่ผมเห็นคือเด็กนั่นถูกไอ้มาร์คและเจบีจับแขนไว้แต่แล้วสุดท้ายไอ้มาร์คก็เดินจากไปผมมองไอ้เชี้ยบีที่ลากจินยองขึ้นรถ
ผมคิดว่าไอ้มาร์คกลับไปแล้วจริงๆแต่จากมุมที่ผมยืนอยู่ ผมเห็น...ไอ้มาร์คยืนอยู่ข้างรถของมันสายตามันจับจ้องที่จินยองอย่างไม่วางตา
ไอ้มาร์คแอบตามไอ้บีไปเหมือนที่ผมกำลังตามไอ้มาร์ค...
พอมาถึงคอนโดของไอ้เจบีไอ้เชี้ยนั่นก็ลากจินยองลงรถผมลอบมองทุกการกระทำของไอ้มาร์ค มันแทบจะโดดเข้าไปอัดไอ้เจบีอยู่แล้วตอนที่ไอ้เจบีกระชากเด็กคนนั้น
สุดท้ายมันก็ไปยื้อตัวเด็กนั่นไว้ผมมองไอ้มาร์คและไอ้เจบีที่กำลังแย่งไอ้เด็กนั่น...ผมเกือบจะคิดว่าเรื่องนี้มันสนุกอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าไอ้มาร์คเดินหันหลังกลับมาและทิ้งเด็กนั่นไว้กับเจบี
สายตาของมันดูว่างเปล่าและเลื่อนลอย...
ไอ้เจบีลากจินยองขึ้นคอนโดไปแล้วแต่สิ่งที่ผมเห็นคือไอ้มาร์คมองกลับไปหาจินยองสายตานั่นดูเศร้าจนผมอดคิดไม่ได้ว่าอะไรทำให้ไอ้มาร์คเป็นได้ถึงขนาดนี้ทั้งที่มันพึ่งจะรู้จักกับเด็กนั่น.....
ผมกลับมาที่หอพักที่โรงเรียนก่อนไอ้มาร์ค ไม่ต้องสงสัยกันหรอกว่าทำไมผมไม่กลับบ้านก็เพราะปกติทั้งผมและไอ้มาร์คก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้วทั้งผมและไอ้มาร์คเลยเลือกที่จะอยู่ที่หอพักในวันหยุดจะกลับก็ต่อเมื่อที่บ้านเรียกเท่านั้น
ผมเข้าห้องไอ้มาร์คแทนที่จะเป็นห้องของผม แต่นั่นแหละมันทำให้ผมรู้ว่าไอ้มาร์คเสียสติขนาดไหนตอนที่ไอ้เจบีโทรมา
ถ้าไอ้มาร์คไม่ใช่เพื่อนผมผมจะไม่เตือนมันเลยด้วยซ้ำแต่นี่เพราะมันคือเพื่อน เพื่อนของผม....
ผมชอบนะเวลาเห็นคนอื่นกำลังเป็นทุกข์..แต่นี่มันแตกต่างออกไปไอ้มาร์คคือเพื่อนไอ้เจบีก็คือเพื่อน ถึงแม้ผมจะด้านชาขนาดไหนแต่จิตใจผมก็ยังเป็นมนุษย์นี่...
MARK'STORY
ผมหัวเราะอย่างสมเพชให้กับตัวเองทันทีที่ไอ้แจ็กสันเดินออกไป....
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กนั่นมีอิทธิพลกับตัวผมมากถึงขนาดนี้ เพียงแค่ผมเห็นแววตาที่กำลังสั่นไหว ใบหน้าที่อ่อนหวานนั่น ผมก็แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่
ยิ่งเมื่อผมเห็นร่างกายที่ขาวซีดนั่นถูกทำร้ายผมยิ่งอยากปกป้องทำไมกันทั้งที่ผมต้องทรมานเด็กนั่นแท้ๆ....
ผมเป็นเหี้ยไรว่ะ! ผมถือสายไอ้เจบีนานหลายนาทีผมได้ยินทุกคำพูดที่มันพูดกับจินยอง ผมได้ยินทุกเสียงร้องที่เจ็บปวดของจินยอง....ใช่..มันทำให้ผมคลั่งอย่างที่ไอ้เจบีต้องการเลยละ
แค่รู้ว่าเด็กนั่นเป็นของเจบีไปแล้วผมยิ่งอยากฆ่าตัวเองซะดื้อๆ ผมโง่ที่เดินจากมามากสินะ...
มันน่าสมเพชใช่มั้ย...?
ผมคงใจดีเกินไปที่เห็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องถูกทรมาน....บางทีผมก็คิดว่ามันไม่ถูกที่ผมต้องทำเรื่องเหี้ยๆกับคนที่ไม่เกี่ยวอะไรเลยอย่างจินยอง
"S..H..I..T!!!" ผมทึ้งหัวตัวเองก่อนจะบีบแก้วน้ำในมือจนมันแตก เลือดสีแดงไหลรินออกมาแต่ผมกลับมันคิดว่ามันไม่เจ็บเลยสักนิด
ผมหลับตาลงก่อนจะเห็นภาพเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมาหาผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม รอยยิ้มที่มาจากใจ รอยยิ้มที่สดใสขาวสะอาดราวกับผ้าสีขาวของเด็กคนนั้นผมไม่เคยลืมมันเลยสักครั้ง....
"จินยอง....." ผมพูดชื่อของจินยองออกมาด้วยเสียงที่แสนเบา
"พี่ขอโทษที่ทำร้ายนาย....." ....ทำไมผมถึงพึ่งจำได้ ทำไมผมถึงมาคิดได้...เด็กคนนั่นในอดีตก็คือจินยองในตอนนี้....ทำไมผมไม่จำเรื่องของจินยองให้เร็วกว่านี้ กว่าผมจะจำได้....ผมก็ทำร้ายเด็กคนนั่นไปแล้ว
รอยยิ้มจากจินยองในอดีตที่ส่งมาให้ผม.....สุดท้ายผมก็ทำลาย....ทำลายรอยยิ้มนั่นด้วยมือของผม
จินยองคงจำผมในอดีตไม่ได้...ไม่สิ....ถึงแม้ตอนนี้เด็กนั่นจะจำได้แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว...รอยยิ้มที่มอบให้ผม...
ผมลืมมันไปได้ไง...ผมทำลายมันไปได้ยังไงรอยยิ้มนั่น...
หยดน้ำจากตาของผมไหลลงผสมกับเลือดในมือ ผมรู้สึกเหมือนถูกเข็มเป็นพันๆแทงที่ใจของผม
ถ้าเกิดผมจำจินยองได้เร็วกว่านี้ผมคงจะปกป้องไม่ใช่ทำร้ายจนเด็กนั่นแตกสลายแบบนี้
ส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนั่นเจ็บปวดก็คือผม.....
คนที่ไม่น่าให้อภัยก็คือผม
คนที่น่าสมเพชก็คือผม..........
JB'STORY
"หนาว...." ผมมองคนตัวเล็กข้างกายที่บ่นพึมพำว่าหนาวตั้งแต่ที่มันหลับไป
"เชี้ย กูทั้งปิดแอร์ทั้งห่มผ้าให้มึงแล้วมึงยังจะหนาวอีกเหรอว่ะ" ผมทึ้งหัวตัวเองเพราะหัวเสียกับไอ้เด็กนี่...สำออยว่ะ!!! ผมลุกขึ้นมานั่งก่อนจะมองร่างบางที่เอาแต่บ่นหาแม่
"แม่..ครับ....ผะ...ผมหนาว" ปากซีดสั่นเมื่อเริ่มพูด ร่างบางขยับเข้ามาหาไออุ่นจากผม
"ไอ้ห่า..."ผมมองใบหน้าหวานที่ยังมีน้ำตาเปื้อนอยู่ ปากเล็กเอาแต่บ่นว่าหนาว
"แล้วกูจะทำไรได้วะ.." ผมเอือมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้านั้นอย่างเบามือ
'หมับ'
ร่างบางกุมมือผมแน่นก่อนจะแนบไว้ที่แก้ม ผมจ้องใบหน้านั่นอยู่นานแสนนานเหมือนต้องมนต์สะกด
คิ้วสวยได้รูปจับกับจมูกโด่ง ปากเล็กที่เหมือนกลีบกุหลาบทำเอาผมละสายตาไม่ได้
"เหี้ย.." ผมส่ายหัวตัวเองเพื่อไล่ความคิด
ผมจะไม่มีทางสงสารไอ้เด็กนี่เกมส์คือเกมส์ผมจะไม่ตกหลุมของตัวเองเด็ดขาด!!!!
"เจบี...." เสียงเล็กเอ่ยเรียกผมเบาๆแต่ผมกลับได้ยิน
"นายมันใจร้าย...เลวที่สุด....."
"ละเมอยังด่ากู เอ่อกูเลวกว่านั้นอีก!!!"
"ฮึก...นาย.."
"มึงร้องไห้มึงตาย!"
"ฮึก...."
"เชี้ย!!!"
"หนาว..." สุดท้ายมันก็กลับมาพึมพำอีกรอบ คิดว่ากูสนเหรอ? หนาวก็เรื่องของมึงหน้าที่กูคือทำให้มึงทรมานไง
คิดไปงั้นแหละ สุดท้ายผมก็เอือมมือไปแตะหน้าผากของจินยอง หน้าผากร้อนๆของจินยองทำเอาผมทำไรไม่เป็นเกิดมากูไม่เคยต้องดูแลใคร แล้วคือไรที่กูต้องมาดูแลมึง...
"ไอ้ห่ามึงไม่สบายทำไมไม่พูดว่ะ โง่!!"
"......."
ผมล้มตัวลงไปนอนอีกครั้งก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
"กูไม่ได้สงสารมึงแต่กูสมเพชมึงว่ะ." ผมพูดจบก็กอดร่างบางแน่นร่างบางในอ้อมกอดผมจากที่เคยบ่นพึมพำว่าหนาวก็นอนหลับสนิท
เมื่อเห็นจินยองหลับสนิทผมก็ค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับภาพในอดีตที่หวนเข้ามาในความคิดผม
ภาพที่คนรักของผมถูกรถชนต่อหน้าต่อตา
ผมวิ่งเข้าไปประครองร่างบอบบางที่ชุ่มไปด้วยเลือด อีกฝั่งของถนนคือไอ้มาร์คที่ยืนนิ่งมองเรนล้มลงไป....
สายตาที่ว่างเปล่ามองผมและเรน มันไม่คิดจะช่วยแต่กลับเดินหนีไป และนั่นคือสิ่งที่ผมอภัยให้ไม่ได้
ผมมองมันด้วยความแค้น มันคือสาเหตุที่ทำให้เรนต้องถูกรถชน!!!!
ผมจะไม่ให้อภัยมันต่อให้มันจะเป็นยังไง!!!ต่อให้จะมีใครต้องเจ็บ สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือทำให้มันทรมานทั้งเป็น!!!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด
ร่างบางยังคงหลับสนิทเหมือนเด็ก...
ผมกำลังทำเหี้ยอะไร ผมดึงไอ้เด็กนี่เข้ามาเกี่ยวข้องได้ยังไง.....
ไม่ได้...กูจะสงสารมันไม่ได้....กูต้องการให้ไอ้มาร์คทรมาน....ใช่...ไอ้มาร์คต้องทรมาน!!!!!
มันสายไปแล้วที่ผมจะจบเรื่องนี้ผมต้องทำให้ไอ้มาร์คเจ็บกว่าผม ถึงจินยองจะเป็นคนนอกแต่ในเมื่ออยู่ในเกมส์นี้แล้ว
ก็ต้องอยู่เป็นหมากในเกมส์นี้ต่อไป!!!
----------------------------------------------------------------
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยอย่างยิ่งเพราะไรท์รีบแต่ง
ไม่อยากผิดสัญญากับรัดเดอร์อีกแล้ว
ตอนนี้เป็นไง ขอโทษที่ไรท์หายไปนานเลยนะ
แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวไรท์จะอัพติดต่อกันให้หายคิดถึงเลย
มีบางคนไปท้วงไรท์ไม่อัพก็ไม่ได้เพราะคิดถึงใจรีดเดอร์
เข้าใจกันบ้างยังเอ่ย????
แต่ไรท์คิดว่าอิปู่เริ่มประสาทละ จินยองนอนอยู่
อิปู่ยังด่าได้ (ได้ข่าวว่ามึงแต่งเอง - -?)
เอาเป็นว่าเข้ามาติชมกันนะ ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจ
ที่ให้ไรท์ ไรท์จะไม่ทิ้งเรื่องนี้จะแต่งจนจบสัญญา !!!!
สั้นไปนิด ขออภัยอย่างยิ่ง อาจไม่สนุกเท่าไหร่กับตอนนี้
ขออภัยอย่างยิ่งๆกว่าเดิม T_T
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยอย่างยิ่งเพราะไรท์รีบแต่ง
ไม่อยากผิดสัญญากับรัดเดอร์อีกแล้ว
ตอนนี้เป็นไง ขอโทษที่ไรท์หายไปนานเลยนะ
แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวไรท์จะอัพติดต่อกันให้หายคิดถึงเลย
มีบางคนไปท้วงไรท์ไม่อัพก็ไม่ได้เพราะคิดถึงใจรีดเดอร์
เข้าใจกันบ้างยังเอ่ย????
แต่ไรท์คิดว่าอิปู่เริ่มประสาทละ จินยองนอนอยู่
อิปู่ยังด่าได้ (ได้ข่าวว่ามึงแต่งเอง - -?)
เอาเป็นว่าเข้ามาติชมกันนะ ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจ
ที่ให้ไรท์ ไรท์จะไม่ทิ้งเรื่องนี้จะแต่งจนจบสัญญา !!!!
สั้นไปนิด ขออภัยอย่างยิ่ง อาจไม่สนุกเท่าไหร่กับตอนนี้
ขออภัยอย่างยิ่งๆกว่าเดิม T_T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น