ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : WHAT THE HELL 7
WHAT THE HELL 7
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในรถเจบี ความเงียบปกคลุมในรถโดยไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ผมเงียบเจบีเงียบ นี่ผมไม่ได้ต้องการแข่งเงียบกับมันนะ!
ผมลอบมองเจบีจากกระจกที่สะท้อน แววตาของเจบีเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่คิ้วเข้มขมวดกันยุ่งไปหมด
"มองอะไร"
"ปะ...ป่าว!" ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อไอ้บ้านี่พูดขึ้นมา
"มึงแอบมองกู"
"มึงมีตาทิพย์หรือไงถึงรู้ว่ากูแอบมอง"
"หึ" ตาคมมองผมเหมือนจับผิด
"ก...ก็..ถ้ามึงไม่มองกูมึงจะรู้ได้ไงว่ากูมองมึง!!"
"มึงกล้าย้อนกูเหรอ?"
"..ก็"
"มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงกู" เจบีพูดแทรกทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
"เหอะ..." นั่นสินะผมลืมไปผมต้องทำตัวเหมือนตัวเองไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก ผมต้องไม่เถียงต้องไม่ปริปากจนกว่าจะถูกสั่งให้พูด ผมต้องยอมรับความทรมานที่พวกเขายัดเยียดให้ถึงแม้ร่างกายผมจะเจ็บจนทนไม่ไหวอย่างนั้นสินะ ผมต้องห้ามร้องไห้ต่อให้ผมจะอ่อนแอใช่มั้ย ผมต้องพยายามทำเหมือนปกติทั้งที่ในความเป็นจริงผมไม่อยากแม้จะมีชีวิตอยู่ ผมต้องทำทุกสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ผมรู้สึกอย่างนั้นใช่มั้ย.....
ผมก็คนหรือป่าว หรือว่าจริงๆแล้วผมถูกส่งมาเป็นของเล่นให้พวกเขาจริงๆ.....
ผมเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บใจ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันกำลังด้านชาไปหมดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ผมจะแก้แค้นพวกเขาให้ถึงที่สุดให้พวกเขาได้รับรู้ว่าความรู้สึกที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นมันเป็นยังไง...
ความเงียบถูกปกคลุมอีกครั้งโดยที่ผมและเจบีต่างก็เงียบ
แต่มันก็ดีแล้วละ....อย่างน้อยความเงียบครั้งนี้ก็ทำให้ผมได้พักคิดอะไรบ้าง....หรือป่าวนะ...
JB'STORY
ผมมองร่างเล็กที่ปิดปากเงียบตั้งแต่ตอนผมพูดจบ จินยองไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกเลยจนผมต้องลอบมองแทบทุกนาที
อย่าคิดว่าผมสนใจหรือสงสารไอ้เด็กนีเลย ผมแค่กลัว........กลัวว่าของเล่นชิ้นนี้ของผมจะแหลกคามือทั้งที่ผมยังสนุกกับมันไม่เต็มที่
ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดไว้ที่จอดรถ ก่อนจะเดินลงจากรถ
"ออกมา" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะหันไปมองร่างบางที่ยังอยู่ในรถ
"...."
"กูบอกให้มึงออกมา!" เมื่อไอ้ตัวเล็กข้างในรถไม่มีทีท่าว่าจะทำตามที่ผมสั่งผมเลยตะโกนใส่มัน ร่างบางมองมาทางผมแต่ก็ไม่คิดจะเปิดประตูลงมาจากรถ
"กูเตือนมึงแล้วนะ!" สุดท้ายฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาดผมกระชากประตูรถให้เปิดออก ก่อนจะลากร่างบางออกมาจากรถ ตอนแรกไอ้เด็กนี่ก็ขัดขืนแต่คงเพราะแรงที่มากกว่าของผมทำให้ร่างบางออกมาจากรถได้
"เจ็บ!!" ผมจับข้อมือมันอย่างแรง มันพยายามสบัดข้อมือมันออกจากมือผมแต่ผมก็จับมันแรงขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายมันก็หมดฤทธิ์
"หมดฤทธิ์แล้วสินะ"
"......" จินยองกัดปากแน่นเหมือนทำอะไรไม่ได้
ผมดึงหน้ากากตัวเองที่ใส่ในงานออก ก่อนจะหันไปดึงหน้ากากของไอ้เด็กนั่นออกด้วย ใบหน้าหวานมองผม ปากแดงเล็กเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ผมก็ขัดซะก่อน
"ตามกูมา" ผมตั้งใจจะลากมันเข้าไปในคอนโดของผมถ้าไม่ติดว่ามีแรงอีกแรงกระชากมันไว้ ผมหันไปมองก่อนจะพบกับผู้ชายผมแดงที่จับข้อมือของจินยองไว้อีกข้าง
ผมมองมันอย่างไม่สบอารมณ์มากนักแต่ก็ยิ้มยั่วประสาทมันออกไป
"กูมาเอาจินยองคืน" ผมปล่อยมือจากไอ้เด็กนั่นออกทั้งทีที่ไอ้มาร์คพูดจบ มันเลยรีบกระชากให้จินยองไปอยู่ด้านหลังของมัน
"มาทวงถึงนี่เลยสินะ" ผมเลิกคิ้วมองมัน แต่มันมองมาทางผมโดยไม่พูดอะไร
"เอางี้มั้ยไอ้มาร์ค ให้ไอ้เด็กนี่เป็นคนเลือกเป็นไง" ผมยกยิ้มมองมันราวกับกำลังเล่นสนุกอยู่
"อะไรนะ"
"เลือกระหว่างกูกับมึง"
"......"
"ไม่ตอบแสดงว่าตกลง" ผมมองจินยอง ไอ้เด็กนั่นหลบตาผม มันคงรู้แล้วสินะถ้าเลือกไอ้มาร์คมันจะเจออะไร
"มึงว่าไง?" ผมมองจินยองอย่างจะเอาคำตอบ
"......"
"ว่าไง" ผมถามซ้ำอีกครั้งโดยไม่ให้มันคิด
"....." มันไม่ตอบแต่มันเลือกที่จะเดินมาหาผม ผมยกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะดึงมือมันให้มาอยู่ข้างผม
"ทีนี้มึงนั่นแหละควรเป็นฝ่ายกลับไป" ไอ้มาร์คมองจินยองด้วยสายตาว่างเปล่า จนสุดท้ายมันเลือกที่จะเดินออกไป
มันกำลังจะตกหลุมที่ผมวางไว้จริงๆสินะ ทั้งที่มันรู้ว่ากำลังเดินเข้ามาในเกมส์ของผมแต่มันคงถอยไม่ได้ ทั้งที่มันรู้ว่าหากรักไอ้เด็กนี่จะเข้าแผนของผมแต่มันก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว
หึ...ทีนี่มึงจะทำยังไงละมาร์ค?
"ไงละไอ้มาร์คมาตามหาถึงนี่สำคัญกับมันมากสิท่า"
"เหอะ..กูไม่น่าเลือกมึง" มันทำท่าจะเดินหนีผมผมเลยรีบคว้ามือมันไว้
"มึงเลือกกูแล้วมึงจะไปไหน"
"กูจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยวมึงก็ไปแรดอีกอยู่กับกูที่นี่แหละ"
"กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง ปล่อยกู"
"อ่อ...งั้นก็ได้ กูจะทำให้มึงเป็นอะไรกับกูเอง!!!" ผมลากมันเข้าไปในคอนโดก่อนจะพามันขึ้นลิฟท์ไปยังห้องของผม
"กูเจ็บ!!!" มันจ้องผมทันทีที่ผมโยนมันลงบนเตียง
"ก็กูตั้งใจให้มึงเจ็บไง" ผมเดินเข้าไปหามันจนมันขยับหนีผมจนชิดหัวเตียง
"หึ" ผมแค่นหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปพิงกลับแพง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"ทำไมมึงต้องสูบบุหรี่" มันมองผมที่คาบบุหรี่ ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อผม
"เรื่องของกู"
"กูแค่อยากรู้มึงรู้มั้ยว่า.."
"ไม่ใช่พ่ออย่ามาสั่งกู!" ผมตะคอกใส่มัน มันเงียบไปก่อนเดินมาดึงบุหรี่ออกจากปากผม
"กูไม่ใช่พ่อมึงแต่มึงควรฟังกูบ้าง!"
"เหอะ.." ผมแค่นหัวเราะก่อนจะหยิบบุหรี่อันใหม่ขึ้นมา "เชี้ยเอ้ย..." ผมสบถไม่เป็นภาษาเพราะบุหรี่ที่ไอ้เด็กนี่เอาไปดันเป็นม้วนสุดท้ายแล้ว
"เอาคืนมา"
"กูไม่ให้"
"กูบอกเอาคืนมา!" ผมกระชากมือมันข้างที่ถือบุหรี่ผมไว้ แต่คงเพราะผมกระชากมันแรงไปมันเลยทำบุหรี่ของผมตกพื้น
"สวะ..." ผมเอาเท้าดับบุหรี่ก่อนจะมองมันอย่างหาเรื่อง
"ไม่อยากให้กูสูบบุหรี่ใช่มั้ย?"
"..เอ..เอ่อ!"
"ได้!!!" ผมผลักมันชนกับกำแพงที่ผมเคยพิงอยู่ก่อนหน้านี่ก่อนจะเอามือทั้ง 2 ข้างไปกันไม่ให้มันหนี
แววตาสั่นไหวของจินยองสะท้อนให้เห็นว่ากำลังหวาดกลัว ผมมองตากลมโตที่ส่องไหวนั่นอยู่เนินนาน จนสุดท้ายผมก็ตั้งสติได้
"หึ...กลัวอะไร"
"แล้วมึงจะทำอะไรกูละ!"
"แล้วมึงจะให้กูทำอะไรมึงละ" ผมเลื่อนหน้าไปจนปลายจมูกของผมไปชนกับปลายจมูกของจินยอง
"ก...กู..."
"หึ..ถ้าไอ้มาร์ครู้ว่ามึงกับกูจะทำอะไรกันมันจะเป็นยังไงนะ จะคลั่งขนาดไหนกันเชียว"
"ไอ้เลว กูไม่เกี่ยวอะไรกับการแก้แค้นมึงเลย ปล่อยกูไปเถอะ"
"ใช่มึงไม่เกี่ยวหรอก"
"งั้นก็..."
"แต่กูอยากให้มึงเกี่ยว"
"จิตใจมึงทำด้วยอะไร ทำไมมึงเลวได้ขนาดนี้ มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บขนาดไหนกับการที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือของมึง"
"หุบปาก!!!"
"มึงคิดเหรอว่าคนที่มึงกำลังแก้แค้นให้จะมีความสุข มึงก็แค่ทำร้ายเค้าคนนั้นอีก..!!!"
ผมปิดปากของจินยองโดยที่ไม่ให้มันพูดจบด้วยปากของผมร่างบางเบิกตากว้างก่อนจะดันผมให้ออกไปแต่แรงแคนี้จะสู้อะไรผมได้ผมยัดเยียดริมฝีปากร้อนให้จินยองเนินนาน
"แฮก..แฮ่ก" จินยองหอบหายใจเพื่อเอาอากาศเข้า
"หึ มึงผิดเองนะวันนี้กูไม่จบแค่นี้แน่!!!!"
"!!!"
ผมจูบมันอีกครั้งด้วยสัมผัสที่ร้อนแรงกว่าเดิม ผมแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของจินยองร่างบางข่วนหลังผม แต่แค่นี้มันไม่สามารถหยุดการกระทำของผมได้หรอก
ผมก้มลงไปที่คอของร่างบางก่อนจะขบเม้มจนมันเกิดรอยแดง
ผมลอบมองเจบีจากกระจกที่สะท้อน แววตาของเจบีเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่คิ้วเข้มขมวดกันยุ่งไปหมด
"มองอะไร"
"ปะ...ป่าว!" ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อไอ้บ้านี่พูดขึ้นมา
"มึงแอบมองกู"
"มึงมีตาทิพย์หรือไงถึงรู้ว่ากูแอบมอง"
"หึ" ตาคมมองผมเหมือนจับผิด
"ก...ก็..ถ้ามึงไม่มองกูมึงจะรู้ได้ไงว่ากูมองมึง!!"
"มึงกล้าย้อนกูเหรอ?"
"..ก็"
"มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงกู" เจบีพูดแทรกทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
"เหอะ..." นั่นสินะผมลืมไปผมต้องทำตัวเหมือนตัวเองไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก ผมต้องไม่เถียงต้องไม่ปริปากจนกว่าจะถูกสั่งให้พูด ผมต้องยอมรับความทรมานที่พวกเขายัดเยียดให้ถึงแม้ร่างกายผมจะเจ็บจนทนไม่ไหวอย่างนั้นสินะ ผมต้องห้ามร้องไห้ต่อให้ผมจะอ่อนแอใช่มั้ย ผมต้องพยายามทำเหมือนปกติทั้งที่ในความเป็นจริงผมไม่อยากแม้จะมีชีวิตอยู่ ผมต้องทำทุกสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ผมรู้สึกอย่างนั้นใช่มั้ย.....
ผมก็คนหรือป่าว หรือว่าจริงๆแล้วผมถูกส่งมาเป็นของเล่นให้พวกเขาจริงๆ.....
ผมเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บใจ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันกำลังด้านชาไปหมดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ผมจะแก้แค้นพวกเขาให้ถึงที่สุดให้พวกเขาได้รับรู้ว่าความรู้สึกที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นมันเป็นยังไง...
ความเงียบถูกปกคลุมอีกครั้งโดยที่ผมและเจบีต่างก็เงียบ
แต่มันก็ดีแล้วละ....อย่างน้อยความเงียบครั้งนี้ก็ทำให้ผมได้พักคิดอะไรบ้าง....หรือป่าวนะ...
JB'STORY
ผมมองร่างเล็กที่ปิดปากเงียบตั้งแต่ตอนผมพูดจบ จินยองไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกเลยจนผมต้องลอบมองแทบทุกนาที
อย่าคิดว่าผมสนใจหรือสงสารไอ้เด็กนีเลย ผมแค่กลัว........กลัวว่าของเล่นชิ้นนี้ของผมจะแหลกคามือทั้งที่ผมยังสนุกกับมันไม่เต็มที่
ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดไว้ที่จอดรถ ก่อนจะเดินลงจากรถ
"ออกมา" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะหันไปมองร่างบางที่ยังอยู่ในรถ
"...."
"กูบอกให้มึงออกมา!" เมื่อไอ้ตัวเล็กข้างในรถไม่มีทีท่าว่าจะทำตามที่ผมสั่งผมเลยตะโกนใส่มัน ร่างบางมองมาทางผมแต่ก็ไม่คิดจะเปิดประตูลงมาจากรถ
"กูเตือนมึงแล้วนะ!" สุดท้ายฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาดผมกระชากประตูรถให้เปิดออก ก่อนจะลากร่างบางออกมาจากรถ ตอนแรกไอ้เด็กนี่ก็ขัดขืนแต่คงเพราะแรงที่มากกว่าของผมทำให้ร่างบางออกมาจากรถได้
"เจ็บ!!" ผมจับข้อมือมันอย่างแรง มันพยายามสบัดข้อมือมันออกจากมือผมแต่ผมก็จับมันแรงขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายมันก็หมดฤทธิ์
"หมดฤทธิ์แล้วสินะ"
"......" จินยองกัดปากแน่นเหมือนทำอะไรไม่ได้
ผมดึงหน้ากากตัวเองที่ใส่ในงานออก ก่อนจะหันไปดึงหน้ากากของไอ้เด็กนั่นออกด้วย ใบหน้าหวานมองผม ปากแดงเล็กเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ผมก็ขัดซะก่อน
"ตามกูมา" ผมตั้งใจจะลากมันเข้าไปในคอนโดของผมถ้าไม่ติดว่ามีแรงอีกแรงกระชากมันไว้ ผมหันไปมองก่อนจะพบกับผู้ชายผมแดงที่จับข้อมือของจินยองไว้อีกข้าง
ผมมองมันอย่างไม่สบอารมณ์มากนักแต่ก็ยิ้มยั่วประสาทมันออกไป
"กูมาเอาจินยองคืน" ผมปล่อยมือจากไอ้เด็กนั่นออกทั้งทีที่ไอ้มาร์คพูดจบ มันเลยรีบกระชากให้จินยองไปอยู่ด้านหลังของมัน
"มาทวงถึงนี่เลยสินะ" ผมเลิกคิ้วมองมัน แต่มันมองมาทางผมโดยไม่พูดอะไร
"เอางี้มั้ยไอ้มาร์ค ให้ไอ้เด็กนี่เป็นคนเลือกเป็นไง" ผมยกยิ้มมองมันราวกับกำลังเล่นสนุกอยู่
"อะไรนะ"
"เลือกระหว่างกูกับมึง"
"......"
"ไม่ตอบแสดงว่าตกลง" ผมมองจินยอง ไอ้เด็กนั่นหลบตาผม มันคงรู้แล้วสินะถ้าเลือกไอ้มาร์คมันจะเจออะไร
"มึงว่าไง?" ผมมองจินยองอย่างจะเอาคำตอบ
"......"
"ว่าไง" ผมถามซ้ำอีกครั้งโดยไม่ให้มันคิด
"....." มันไม่ตอบแต่มันเลือกที่จะเดินมาหาผม ผมยกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะดึงมือมันให้มาอยู่ข้างผม
"ทีนี้มึงนั่นแหละควรเป็นฝ่ายกลับไป" ไอ้มาร์คมองจินยองด้วยสายตาว่างเปล่า จนสุดท้ายมันเลือกที่จะเดินออกไป
มันกำลังจะตกหลุมที่ผมวางไว้จริงๆสินะ ทั้งที่มันรู้ว่ากำลังเดินเข้ามาในเกมส์ของผมแต่มันคงถอยไม่ได้ ทั้งที่มันรู้ว่าหากรักไอ้เด็กนี่จะเข้าแผนของผมแต่มันก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว
หึ...ทีนี่มึงจะทำยังไงละมาร์ค?
"ไงละไอ้มาร์คมาตามหาถึงนี่สำคัญกับมันมากสิท่า"
"เหอะ..กูไม่น่าเลือกมึง" มันทำท่าจะเดินหนีผมผมเลยรีบคว้ามือมันไว้
"มึงเลือกกูแล้วมึงจะไปไหน"
"กูจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยวมึงก็ไปแรดอีกอยู่กับกูที่นี่แหละ"
"กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง ปล่อยกู"
"อ่อ...งั้นก็ได้ กูจะทำให้มึงเป็นอะไรกับกูเอง!!!" ผมลากมันเข้าไปในคอนโดก่อนจะพามันขึ้นลิฟท์ไปยังห้องของผม
"กูเจ็บ!!!" มันจ้องผมทันทีที่ผมโยนมันลงบนเตียง
"ก็กูตั้งใจให้มึงเจ็บไง" ผมเดินเข้าไปหามันจนมันขยับหนีผมจนชิดหัวเตียง
"หึ" ผมแค่นหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปพิงกลับแพง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"ทำไมมึงต้องสูบบุหรี่" มันมองผมที่คาบบุหรี่ ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อผม
"เรื่องของกู"
"กูแค่อยากรู้มึงรู้มั้ยว่า.."
"ไม่ใช่พ่ออย่ามาสั่งกู!" ผมตะคอกใส่มัน มันเงียบไปก่อนเดินมาดึงบุหรี่ออกจากปากผม
"กูไม่ใช่พ่อมึงแต่มึงควรฟังกูบ้าง!"
"เหอะ.." ผมแค่นหัวเราะก่อนจะหยิบบุหรี่อันใหม่ขึ้นมา "เชี้ยเอ้ย..." ผมสบถไม่เป็นภาษาเพราะบุหรี่ที่ไอ้เด็กนี่เอาไปดันเป็นม้วนสุดท้ายแล้ว
"เอาคืนมา"
"กูไม่ให้"
"กูบอกเอาคืนมา!" ผมกระชากมือมันข้างที่ถือบุหรี่ผมไว้ แต่คงเพราะผมกระชากมันแรงไปมันเลยทำบุหรี่ของผมตกพื้น
"สวะ..." ผมเอาเท้าดับบุหรี่ก่อนจะมองมันอย่างหาเรื่อง
"ไม่อยากให้กูสูบบุหรี่ใช่มั้ย?"
"..เอ..เอ่อ!"
"ได้!!!" ผมผลักมันชนกับกำแพงที่ผมเคยพิงอยู่ก่อนหน้านี่ก่อนจะเอามือทั้ง 2 ข้างไปกันไม่ให้มันหนี
แววตาสั่นไหวของจินยองสะท้อนให้เห็นว่ากำลังหวาดกลัว ผมมองตากลมโตที่ส่องไหวนั่นอยู่เนินนาน จนสุดท้ายผมก็ตั้งสติได้
"หึ...กลัวอะไร"
"แล้วมึงจะทำอะไรกูละ!"
"แล้วมึงจะให้กูทำอะไรมึงละ" ผมเลื่อนหน้าไปจนปลายจมูกของผมไปชนกับปลายจมูกของจินยอง
"ก...กู..."
"หึ..ถ้าไอ้มาร์ครู้ว่ามึงกับกูจะทำอะไรกันมันจะเป็นยังไงนะ จะคลั่งขนาดไหนกันเชียว"
"ไอ้เลว กูไม่เกี่ยวอะไรกับการแก้แค้นมึงเลย ปล่อยกูไปเถอะ"
"ใช่มึงไม่เกี่ยวหรอก"
"งั้นก็..."
"แต่กูอยากให้มึงเกี่ยว"
"จิตใจมึงทำด้วยอะไร ทำไมมึงเลวได้ขนาดนี้ มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บขนาดไหนกับการที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือของมึง"
"หุบปาก!!!"
"มึงคิดเหรอว่าคนที่มึงกำลังแก้แค้นให้จะมีความสุข มึงก็แค่ทำร้ายเค้าคนนั้นอีก..!!!"
ผมปิดปากของจินยองโดยที่ไม่ให้มันพูดจบด้วยปากของผมร่างบางเบิกตากว้างก่อนจะดันผมให้ออกไปแต่แรงแคนี้จะสู้อะไรผมได้ผมยัดเยียดริมฝีปากร้อนให้จินยองเนินนาน
"แฮก..แฮ่ก" จินยองหอบหายใจเพื่อเอาอากาศเข้า
"หึ มึงผิดเองนะวันนี้กูไม่จบแค่นี้แน่!!!!"
"!!!"
ผมจูบมันอีกครั้งด้วยสัมผัสที่ร้อนแรงกว่าเดิม ผมแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของจินยองร่างบางข่วนหลังผม แต่แค่นี้มันไม่สามารถหยุดการกระทำของผมได้หรอก
ผมก้มลงไปที่คอของร่างบางก่อนจะขบเม้มจนมันเกิดรอยแดง
STOP STOP IT!!!
ฟังกันยังเนี่ย ฮาจิมาฮาจิมา เอาละๆคั่นกันแค่นี้ให้อารมณ์สะดุด 555
ไว้พรุ่งนี้ต่อนะ อย่าลืมเข้ามาอ่านกัน
วันนี้อัพลงตามสัญญา
NC เดวฝากไว้ที่เว็บอื่น
เดวพรุ่งนี้มาบิวอารมณ์กันใหม่
ฟังกันยังเนี่ย ฮาจิมาฮาจิมา เอาละๆคั่นกันแค่นี้ให้อารมณ์สะดุด 555
ไว้พรุ่งนี้ต่อนะ อย่าลืมเข้ามาอ่านกัน
วันนี้อัพลงตามสัญญา
NC เดวฝากไว้ที่เว็บอื่น
เดวพรุ่งนี้มาบิวอารมณ์กันใหม่
มาต่อกันเลย!
"ปล่อยกู!!!" จินยองพูดก่อนจะดันไหล่ผมให้ออกไปแต่ยิ่งห้ามมันเหมือนยิ่งยุ
ผมเอือมมือไปกระชากเสื้อสูทที่จินยองใส่ก่อนจะขว้างมันไปให้พ้น ร่างบางเบิกตากว้างก่อนจะดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกระทำของผม
"จะทำอะไรปล่อยกูนะ!!!"
"เงียบไปซะ!!!" ผมตะคอกใส่มันก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมันออก
"กูขอละ...ปล่อยกูไป...เถอะเจบี..ฮึก" ผมเงยหน้าไปมองร่างบางตอนนี้ที่แก้มใสๆของจินยองมีน้ำตาไหลอยู่เปื้อนแก้มไปหมด แววตาที่สั่นไหวด้วยความกลัวกำลังจ้องมองผมอย่างอ้อนวอน ผมสัมผัสได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทา แต่แค่นี้ผมคงไม่ใจดีจะปล่อยไปง่ายๆหรอกจริงมั้ย?
"ปล่อยงั้นเหรอ?" ผมเลิกคิ้วมองก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างสมเพชคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของผม
"จ..เจบี"
"หึ...มึงไม่เคยสินะ?"
"......"
"งั้นเหรอ? หึ....งั้นมันก็ทำให้กูยิ่งสนุก การเป็นครั้งแรกของมึงมันคงดีไม่น้อยเลยว่ามั้ย? :)" ผมเหยียดยิ้มร้ายออกมาก่อนจะกลับไปกระทำกับร่างบางต่อ
"!!!!"
ผมกระชากเสื้อเชิ้ตของจินยองออกมาจนกระดุมเสื้อเชิ้ตของจินยองกระเด็นไปคนละทิษคนละทาง
ร่างบางรีบขยับตัวหนีผมแต่เพราะผมไหวกว่าผมเลยจับข้อเท้าของร่างบางก่อนจะลากให้ร่างบางมาอยู่ที่เดิม
"คิดจะหนีงั้นเหรอ!!!"
"เจบีกูขอละ...ปล่อย..กูไปเถอะนะ!!"
"แบบนั้นมันก็ไม่สนุกสิว่ามั้ย?"
"มึงคิดว่าถ้าทำแบบนี้กับกูมึงจะสะใจมึงจะพอใจแล้วหรือไง!"
"ไม่ว่ามึงจะพูดอะไรมึงก็หยุดกูไม่ได้หรอก หยุดพูดแล้วเปลี่ยนเป็นครางดีกว่าใหม่?"
"มึงมันเลว!"
"หึ...กูเลวกว่าที่มึงเห็นอีกเยอะ!"
ทันทีที่ผมพูดจบผมก็กระทำกับร่างบางนั้นต่อ ถึงแม้จินยองจะขัดขืนแต่ด้วยแรงแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ผมหยุดได้
ค่ำคืนนี้มันยังอีกยาวไกลว่ามั้ยละ?
หึ...ผมไม่หยุดมันแค่นี้หรอก!!! ถึงแม้จินยองจะไม่เกี่ยวผมก็กล้าทำลายให้เด็กนี่ย่อยยับแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี
พวกคุณจะว่าว่าผมเลวงั้นเหรอ?
หึ...ไม่หรอกความเลวของผมมันยังไม่หมดแค่นี้หรอกผมยังเลวได้กว่านี้อีก :)
JR'STORY
ผมตื่นขึ้นมายามเช้าเพราะแสงแดดที่แย้งตาผม ก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย!" ผมเผลอร้องออกมาเพราะความเจ็บจากด้านหลัง เมื่อวานนี้...
"บ้าเอ้ย....."
เจบี....ผู้ชายที่เป็นปีศาจคนนั้น....
"หึ กว่าจะตื่น" เจบีเหยียดยิ้มทันทีที่พูดจบ ร่างสูงยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองผม ผมนิ่งเงียบก่อนจะหยิบกางเกงตัวเมื่อวานมาใส่โชคดีที่มันไม่ถูกเจบีกระชากจนยับเยิน ผมค่อยๆพาตัวลุกขึ้นยืนโดยทำเหมือนว่าไม่เจ็บอะไร
"จะไปไหน!" เจบีกระชากแขนผมให้ผมหันไปเผชิญหน้า
"อย่ามาแตะต้องตัวกู!" ผมสบัดมือของเจบีออกก่อนจะมองร่างสูง
"อย่ามายุ่งกับกูอีก"
"ได้ไงละ?" เจบีดึงผมเข้าไปโอบก่อนร่างสูงจะเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม
"....." ผมดันตัวออกแต่ร่างสูงก็โอบผมแน่นเรื่อยๆ
"เมียจะหนีผัวตัวเองได้ไง"
"กูไม่ใช่เมียมึง!!!"
"หึ จะให้กูเอาหลักฐานมายืนยันมั้ยละ?"
"!!!!!" เจบีพูดก่อนจะชูกล้องวีดีโอขึ้นมา มันมองผมก่อนจะแสยะยิ้มอย่างสะใจ
"ถ้ามึงไม่ยอมรับว่าเป็นเมียกูกูส่งให้มึงไปย้ำเตือนความจำก็ได้นะ"
"เลว..." ผมกัดฟันแน่นก่อนจะมองร่างสูงด้วยความแค้น
"กูบอกแล้วไงกูเลวกว่านี้ได้อีกเยอะ" ร่างสูงกระซิบข้างหูผม ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่ไม่วายพูดทิ้งท้ายไว้
"ไปอาบน้ำเสื้อผ้ากูอยู่ในตู้ไปเลือกเอา กูให้เวลามึง 20 นาทีถ้ามึงยังไม่ออกมาจากห้องนอนวันนี้ได้ออกกำลังกายยามเช้าแน่ครับเมีย :)"
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหลังจากที่เจบีออกไป
"เฮ้อ....." ผมถอนหายใจทันทีที่เห็นภาพตัวเองในกระจกห้องน้ำ สภาพของผมตอนนี้มันดูไม่ได้เลยตาคล้ำเพราะผ่านการร้องไห้มา
ผมมองรอยแดงๆที่คอ ผมอยากลบมันออกจากร่างกายนี้
ผมอยากลบทุกสัมผัสที่ไอ้บ้านั่นยัดเยียดให้ถ้าผมสามารถขัดสัมผัสของเจบีออกไปจากร่างกายของผมได้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันหลงเหลืออยู่ในร่างกายของผม ผมเกลียดรอยจูบที่เจบีมอบให้ผมแม้ผมจะขยะแขยงมันเต็มทนผมเกลียด เกลียดทุกอย่างที่เป็นหมอนั่น!!!!
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีผ้าขนหนูพันไว้รอบเอว
"มึง..!!" ผมมองเจบีที่นั่งอยู่ปลายเตียง
"ยั่วกูเหรอ" เจบีหันมามองผมก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"เหอะ" ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแต่เจบีก็เดินมาดักหน้าผมไว้
"รอยที่กูทำให้มึงจางหมดแล้วนี่" มันเลิกคิ้วมองที่คอของผมก่อนจะดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมก่อน
"ยะ..อย่า..!!" ผมจะห้ามมันแต่มันก็ดันก้มหน้าลงมาที่คอผม ผมรู้สึกเจ็บเมื่อเจบีกัดที่คอผม
"หึ คนอื่นจะได้รู้ว่ามึงเป็นของกู" มันเหยียดยิ้มก่อนจะเดินหนีผมออกไป
"เชี้ย..."
ผมทำอะไรผิดทำไมผมถึงต้องมารับกรรมที่ผมไม่ได้ก่อด้วย...
"มานั่ง" ทันทีที่ผมเดินออกมาเจบีที่นั่งอยู่โต๊ะทานข้าวก็เรียกผมให้ไปนั่ง
"......"
"กูบอกให้มึงมา โง่หรือไง!" มันออกคำสั่งกับผมอีกครั้งเมื่อผมไม่ยอมทำตาม
"......"
"อย่าให้กูต้องไปลากมึงมานะ..." มันกัดฟันพูด เอะอะก็ขู่เหอะ ประสาท...
สุดท้ายผมก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับมัน
"กินซะ" ผมมองข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้าทั้งๆที่หิวแต่ผมก็กินมันไม่ลงหรอกเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมไงละ
"....."
"มึงจะไม่แดกใช่มั้ย เอ่อได้!!!" มันลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาหาผม
"!!!!" มันบีบกรามผมก่อนจะยัดข้าวต้มร้อนๆเข้ามาในปากผม ข้าวต้มร้อนๆลวกปากผมทำให้ผมรีบคายมันออกทันที
"แคก..แค่ก...ขอน้ำ..." ผมพูดออกมาไม่เป็นภาษา
"หึเอาเองสิ มึงรีบกินให้เสร็จไม่ยังกูจะป้อนมึงแบบนี้อีก!"
ผมรีบเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นก่อนจะรีบดื่มมันเพื่อดับความร้อนในปาก
"อย่าสำออยให้มากนัก กูรำคาญ" มันพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมของมัน
ผมรู้สึกได้ถึงขอบตาที่ร้อนเหมือนมันจะมีน้ำตาไหลไม่ได้เพราะผมเจ็บอะไรหรอกแต่ผมแค่ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมเจบีทำกับผมขนาดนี้
ผมไม่เกี่ยวอะไรเลยไม่ใช่หรือไง ทำไมผมต้องมารับในสิ่งที่ผมไม่ได้ก่อผมไม่แม้แต่จะรู้เรื่องในอดีตของพวกเขาเลยสักนิด
แต่ผมก็ต้องกลายเป็นคนที่ถูกทำร้าย....
จะทำให้ผมแหลกสลายเลยใช่มั้ย....จะให้ผมเจ็บจนตายเลยสินะ...
ผมเอือมมือไปกระชากเสื้อสูทที่จินยองใส่ก่อนจะขว้างมันไปให้พ้น ร่างบางเบิกตากว้างก่อนจะดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกระทำของผม
"จะทำอะไรปล่อยกูนะ!!!"
"เงียบไปซะ!!!" ผมตะคอกใส่มันก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมันออก
"กูขอละ...ปล่อยกูไป...เถอะเจบี..ฮึก" ผมเงยหน้าไปมองร่างบางตอนนี้ที่แก้มใสๆของจินยองมีน้ำตาไหลอยู่เปื้อนแก้มไปหมด แววตาที่สั่นไหวด้วยความกลัวกำลังจ้องมองผมอย่างอ้อนวอน ผมสัมผัสได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทา แต่แค่นี้ผมคงไม่ใจดีจะปล่อยไปง่ายๆหรอกจริงมั้ย?
"ปล่อยงั้นเหรอ?" ผมเลิกคิ้วมองก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างสมเพชคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของผม
"จ..เจบี"
"หึ...มึงไม่เคยสินะ?"
"......"
"งั้นเหรอ? หึ....งั้นมันก็ทำให้กูยิ่งสนุก การเป็นครั้งแรกของมึงมันคงดีไม่น้อยเลยว่ามั้ย? :)" ผมเหยียดยิ้มร้ายออกมาก่อนจะกลับไปกระทำกับร่างบางต่อ
"!!!!"
ผมกระชากเสื้อเชิ้ตของจินยองออกมาจนกระดุมเสื้อเชิ้ตของจินยองกระเด็นไปคนละทิษคนละทาง
ร่างบางรีบขยับตัวหนีผมแต่เพราะผมไหวกว่าผมเลยจับข้อเท้าของร่างบางก่อนจะลากให้ร่างบางมาอยู่ที่เดิม
"คิดจะหนีงั้นเหรอ!!!"
"เจบีกูขอละ...ปล่อย..กูไปเถอะนะ!!"
"แบบนั้นมันก็ไม่สนุกสิว่ามั้ย?"
"มึงคิดว่าถ้าทำแบบนี้กับกูมึงจะสะใจมึงจะพอใจแล้วหรือไง!"
"ไม่ว่ามึงจะพูดอะไรมึงก็หยุดกูไม่ได้หรอก หยุดพูดแล้วเปลี่ยนเป็นครางดีกว่าใหม่?"
"มึงมันเลว!"
"หึ...กูเลวกว่าที่มึงเห็นอีกเยอะ!"
ทันทีที่ผมพูดจบผมก็กระทำกับร่างบางนั้นต่อ ถึงแม้จินยองจะขัดขืนแต่ด้วยแรงแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ผมหยุดได้
ค่ำคืนนี้มันยังอีกยาวไกลว่ามั้ยละ?
หึ...ผมไม่หยุดมันแค่นี้หรอก!!! ถึงแม้จินยองจะไม่เกี่ยวผมก็กล้าทำลายให้เด็กนี่ย่อยยับแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี
พวกคุณจะว่าว่าผมเลวงั้นเหรอ?
หึ...ไม่หรอกความเลวของผมมันยังไม่หมดแค่นี้หรอกผมยังเลวได้กว่านี้อีก :)
JR'STORY
ผมตื่นขึ้นมายามเช้าเพราะแสงแดดที่แย้งตาผม ก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย!" ผมเผลอร้องออกมาเพราะความเจ็บจากด้านหลัง เมื่อวานนี้...
"บ้าเอ้ย....."
เจบี....ผู้ชายที่เป็นปีศาจคนนั้น....
"หึ กว่าจะตื่น" เจบีเหยียดยิ้มทันทีที่พูดจบ ร่างสูงยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองผม ผมนิ่งเงียบก่อนจะหยิบกางเกงตัวเมื่อวานมาใส่โชคดีที่มันไม่ถูกเจบีกระชากจนยับเยิน ผมค่อยๆพาตัวลุกขึ้นยืนโดยทำเหมือนว่าไม่เจ็บอะไร
"จะไปไหน!" เจบีกระชากแขนผมให้ผมหันไปเผชิญหน้า
"อย่ามาแตะต้องตัวกู!" ผมสบัดมือของเจบีออกก่อนจะมองร่างสูง
"อย่ามายุ่งกับกูอีก"
"ได้ไงละ?" เจบีดึงผมเข้าไปโอบก่อนร่างสูงจะเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม
"....." ผมดันตัวออกแต่ร่างสูงก็โอบผมแน่นเรื่อยๆ
"เมียจะหนีผัวตัวเองได้ไง"
"กูไม่ใช่เมียมึง!!!"
"หึ จะให้กูเอาหลักฐานมายืนยันมั้ยละ?"
"!!!!!" เจบีพูดก่อนจะชูกล้องวีดีโอขึ้นมา มันมองผมก่อนจะแสยะยิ้มอย่างสะใจ
"ถ้ามึงไม่ยอมรับว่าเป็นเมียกูกูส่งให้มึงไปย้ำเตือนความจำก็ได้นะ"
"เลว..." ผมกัดฟันแน่นก่อนจะมองร่างสูงด้วยความแค้น
"กูบอกแล้วไงกูเลวกว่านี้ได้อีกเยอะ" ร่างสูงกระซิบข้างหูผม ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่ไม่วายพูดทิ้งท้ายไว้
"ไปอาบน้ำเสื้อผ้ากูอยู่ในตู้ไปเลือกเอา กูให้เวลามึง 20 นาทีถ้ามึงยังไม่ออกมาจากห้องนอนวันนี้ได้ออกกำลังกายยามเช้าแน่ครับเมีย :)"
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหลังจากที่เจบีออกไป
"เฮ้อ....." ผมถอนหายใจทันทีที่เห็นภาพตัวเองในกระจกห้องน้ำ สภาพของผมตอนนี้มันดูไม่ได้เลยตาคล้ำเพราะผ่านการร้องไห้มา
ผมมองรอยแดงๆที่คอ ผมอยากลบมันออกจากร่างกายนี้
ผมอยากลบทุกสัมผัสที่ไอ้บ้านั่นยัดเยียดให้ถ้าผมสามารถขัดสัมผัสของเจบีออกไปจากร่างกายของผมได้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันหลงเหลืออยู่ในร่างกายของผม ผมเกลียดรอยจูบที่เจบีมอบให้ผมแม้ผมจะขยะแขยงมันเต็มทนผมเกลียด เกลียดทุกอย่างที่เป็นหมอนั่น!!!!
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีผ้าขนหนูพันไว้รอบเอว
"มึง..!!" ผมมองเจบีที่นั่งอยู่ปลายเตียง
"ยั่วกูเหรอ" เจบีหันมามองผมก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"เหอะ" ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแต่เจบีก็เดินมาดักหน้าผมไว้
"รอยที่กูทำให้มึงจางหมดแล้วนี่" มันเลิกคิ้วมองที่คอของผมก่อนจะดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมก่อน
"ยะ..อย่า..!!" ผมจะห้ามมันแต่มันก็ดันก้มหน้าลงมาที่คอผม ผมรู้สึกเจ็บเมื่อเจบีกัดที่คอผม
"หึ คนอื่นจะได้รู้ว่ามึงเป็นของกู" มันเหยียดยิ้มก่อนจะเดินหนีผมออกไป
"เชี้ย..."
ผมทำอะไรผิดทำไมผมถึงต้องมารับกรรมที่ผมไม่ได้ก่อด้วย...
"มานั่ง" ทันทีที่ผมเดินออกมาเจบีที่นั่งอยู่โต๊ะทานข้าวก็เรียกผมให้ไปนั่ง
"......"
"กูบอกให้มึงมา โง่หรือไง!" มันออกคำสั่งกับผมอีกครั้งเมื่อผมไม่ยอมทำตาม
"......"
"อย่าให้กูต้องไปลากมึงมานะ..." มันกัดฟันพูด เอะอะก็ขู่เหอะ ประสาท...
สุดท้ายผมก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับมัน
"กินซะ" ผมมองข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้าทั้งๆที่หิวแต่ผมก็กินมันไม่ลงหรอกเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมไงละ
"....."
"มึงจะไม่แดกใช่มั้ย เอ่อได้!!!" มันลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาหาผม
"!!!!" มันบีบกรามผมก่อนจะยัดข้าวต้มร้อนๆเข้ามาในปากผม ข้าวต้มร้อนๆลวกปากผมทำให้ผมรีบคายมันออกทันที
"แคก..แค่ก...ขอน้ำ..." ผมพูดออกมาไม่เป็นภาษา
"หึเอาเองสิ มึงรีบกินให้เสร็จไม่ยังกูจะป้อนมึงแบบนี้อีก!"
ผมรีบเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นก่อนจะรีบดื่มมันเพื่อดับความร้อนในปาก
"อย่าสำออยให้มากนัก กูรำคาญ" มันพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมของมัน
ผมรู้สึกได้ถึงขอบตาที่ร้อนเหมือนมันจะมีน้ำตาไหลไม่ได้เพราะผมเจ็บอะไรหรอกแต่ผมแค่ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมเจบีทำกับผมขนาดนี้
ผมไม่เกี่ยวอะไรเลยไม่ใช่หรือไง ทำไมผมต้องมารับในสิ่งที่ผมไม่ได้ก่อผมไม่แม้แต่จะรู้เรื่องในอดีตของพวกเขาเลยสักนิด
แต่ผมก็ต้องกลายเป็นคนที่ถูกทำร้าย....
จะทำให้ผมแหลกสลายเลยใช่มั้ย....จะให้ผมเจ็บจนตายเลยสินะ...
----------------------------------------------------------------
จบแล้วสำหรับตอนนี้ เดี่๋ยวพรุ่งนี้จะแปะ NC ให้นะ
อิบีเลวมากบอกเลย แต่งเองเกลียดเอง 555
ก็ไม่มีไรมากช่วงนี้ แค่อยาให้อิบิ ฮาจิมา กับเนียร์ 555
อ่อ บางคำไรท์เขียนผิดจริงๆนั่นแหละไรท์ขอโทษน๊าาา
คือไรท์เป็นพวกพิมพ์ผิดเป็นชีวิตจิตใจไรงี้ 55
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะมาบอกไรท์ด้วยละกันจะได้แก้ให้
อัพใหม่หลังถูกแบนเอาจริงๆไม่ได้แก้ไรเลยเดี๋ยวโดนแบนอีกไรท์อาจเอาไปลงเว็บอื่นให้ = =
จิ้ม NC อยู่นี่
จบแล้วสำหรับตอนนี้ เดี่๋ยวพรุ่งนี้จะแปะ NC ให้นะ
อิบีเลวมากบอกเลย แต่งเองเกลียดเอง 555
ก็ไม่มีไรมากช่วงนี้ แค่อยาให้อิบิ ฮาจิมา กับเนียร์ 555
อ่อ บางคำไรท์เขียนผิดจริงๆนั่นแหละไรท์ขอโทษน๊าาา
คือไรท์เป็นพวกพิมพ์ผิดเป็นชีวิตจิตใจไรงี้ 55
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะมาบอกไรท์ด้วยละกันจะได้แก้ให้
อัพใหม่หลังถูกแบนเอาจริงๆไม่ได้แก้ไรเลยเดี๋ยวโดนแบนอีกไรท์อาจเอาไปลงเว็บอื่นให้ = =
จิ้ม NC อยู่นี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น