What the hell...WTH Story [FIC GOT7]

ลำดับตอนที่ #7 : WHAT THE HELL 6

WHAT THE HELL 6
















 

MARK'STORY


"พี่จินยอง!!" เสียงใสของแบมแบมทำให้ผมตื่นจากความฝัน ผมลืมตาขึ้นมาพบกับแสงแดดอ่อนๆที่แย้งตาผม 

"นาย..มีอะไร?" ผมมองลงไปข้างล่างก่อนจะพบกับแบมแบมและ...จินยอง ผมมองลอยแดงๆที่คอของมัน...

"ไอ้เจบี!" ผมกัดฟันพูดด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ด้านล่างได้ยิน ไม่รู้ทำไมผมถึงคลั่งขนาดนี้ คงเพราะผมหวงของของผมถ้าไอ้เจบีมันอยู่ตรงนี้ผมคงจะพุ่งเข้าไปต่อยหน้ามันแรงๆสักหมัดไปแล้ว เด็กนี่คือของเล่นของผมใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะ!!

"เอ่อ...พี่จะกลับบ้านเหรอครับ"

"อือ.."

"พี่กลับกับผะ.."

"ไม่ละนายกลับเถอะ" จินยองพูดแทรกแบมแบมทั้งที่เจ้าตัวยังพูดไม่จบ

"แต่..."

"ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ แต่ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวนายจะซวยไปด้วย"

"ผม...."

"ฉันไปละ" ผมมองจินยองที่ก้าวออกไปจากโรงเรียน ก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้ที่ผมมานอนตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงวัน 

'ตุบ!'

"พี่มาร์ค...." แบมแบมมองผมด้วยสีหน้าตกใจ 

"...." ผมเพียงชายตาไปหาแบมแบมก่อนที่จะเลือกเดินจากไป ผมไมรู้ว่าแบมแบมกำลังทำหน้าตายังไงแต่ที่แน่ๆผมไม่คิดจะสงสารหรอก เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะแบมแบมเป็นน้องของศัตรูของผม ผมต้องชนะไอ้เหี้ยเจบีเท่านั้นยิ่งถ้าผมสงสารแบมแบมยิ่งเข้าทางเจบีและมันจะหาวิธีเล่นงานผมง่ายกว่าเดิมซึ่งหมายวามว่าผมอาจแพ้  เพราะฉะนั้นผมต้องชนะมันผมจะไม่แพ้ คนชนะเท่านั้นทีจะอยู่ที่สูงสุดและเมื่อไหร่ที่ผมชนะมันมันก็จะก้มหัวให้กับผม!!!











"มึงผิดผิด"

"ว่าไงนะ!"

"ถ้ามึงคิดว่ามึงกำลังรู้ทันกูมึงคิดผิด"

"!!!"

"หึ"

ผมลอบฟังบทสนทนาของไอ้ยูคและเจบีผมอาจจะได้ยินไม่ค่อยชัดทุกคำเพราะระยะห่างจากที่ผมนั่งอยู่ในรถกับที่พวกนั้นยืนค่อนข้างห่างกันพอสมควรแต่ประโยคหลังผมได้ยินชัดไม่รู้เพราะอะไร ผมมองเจบีที่ลากจินยองออกไป หึ...มันตามติดจินยองตั้งแต่ตอนที่เด็กคนนั้นเดินออกมาจากโรงเรียนแล้ว 

ตอนแรกผมก็กะจะกลับบ้านนั่นแหละแต่พอเห็นแบบนั้นเท่านั้นแหละผมก็ตามมันไปอีกที แววตาของมันเย็นชามากตอนที่ไอ้ยูคจะจอดรถไปทักจินยอง ผมเองก็เหมือนกันผมแทบคลั่งตอนไอ้ยูคจับมือของเล่นของผม!


ไอ้เหี้ยบีลงจากรถบิ๊กไบค์คันโปรดของมันก่อนจะตรงไปกระชากจินยองให้ไปกับมัน ผมมองจินยองที่ถูกไอ้เจบีอาละวาดใส่ ตาใสๆของเด็กนั่นมีน้ำคลอเต็มเบ้าแต่ไอ้บีไม่ยักจะสนใจ มันพยายามจะพาจินยองขึ้นรถบิ๊กไบค์ของมันให้ได้จนสุดท้ายมันก็หยุดก่อนจะรับโทรศัพท์เครื่องหรูของมัน ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัยเพราะหลังจากที่มันรับโทรศัพท์เสร็จมันก็รีบขับรถบิ๊กไบค์หายไปโดยทิ้งจินยองไว้

"ตามรถที่ไอ้หมอนั่นขับไปเลยครับ" ผมสั่งคนขับรถที่มารับผม 

"ครับ" ลุงคนขับรถพยักหน้าขานรับก่อนจะขับเคลื่อนรถตามไอ้เจบีไป...มันต้องมีอะไรแน่ไม่งั้นมันไม่รีบไปขนาดนั้นหรอก!!!










ผมตามมันมาถึงอาคารสีขาวสะอาดนี่มัน.....โรงพยาบาล? 

ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัยมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว มันมาทำอะไรที่นี่กันเท้าที่ผมรู้ครอบครัวของมันไม่มีใครป่วยนี่

ผมตามมันไปห่างๆก่อนที่มันจะเปิดประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง พอมันเข้าไปพยาบาลก็ออกมาทันที ผมลอบมองมันจากกระจกเล็กๆที่ติดกับประตู 

"เหี้ยเอ้ย..." ภาพที่ผมเห็นทำเอาผมแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งกำลังยิ้มให้มันอย่างมีความสุขและภาพนั่นมันทำให้ผมแทบบ้า บ้าเพราะไอ้บ้านั่นยิ้มให้กับเจบีไม่ใช่ผม
ผมอยู่กับความเจ็บปวดมาตลอด 3 ปีผมคิดว่าผมเป็นต้นเหตุทำให้ไอ้บ้านั่นต้องเจอกับอุบัติเหตุ
ผมไม่คิดว่าไอ้เจบีจะโกหกว่าเรนตาย....ตายเพราะผม!

"หึ.." ผมสมเพชตัวเองชะมัด ก็ในเมื่อเรนไม่เป็นอะไรแล้วมันจะแก้แค้นผมอีกทำไมหรือมันคงอยากให้ผมทรมานแบบที่มันเป็น มันจะทำร้ายจินยองอย่างที่ผมเคยทำกับเรน มันคิดว่าผมจะรักจินยองงั้นเหรอ?...

"...หึ ไม่หรอกเจบีกูไม่หลงกลมึงหรอก" ทั้งแจ็กสันและยูคเตือนผมมาตลอดแต่ผมพึ่งเข้าใจก็วันนี้แหละ ผมจะไม่มีทางรักจินยองเด็ดขาดผมจะไม่ให้มันได้แก้แค้นผมหรอก!!! ดีละ..ในเมื่อมันยังคิดจะแก้แค้นผมอยู่ผมก็ควรจะเล่นตามเกมส์มันสักหน่อย 
















"มาดูกันเจบีใครจะแพ้!!!!"





















JR.'STORY


ผมมองสูทสีดำที่วางอยูบนเตียงผมคาดว่าแม่บ้านคงถูกพ่อสั่งให้จัดมาให้ผมใส่

"เฮ้ออ...." ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ พ่อเอาแต่บงการชีวิตผมมาโดยตลอดผมไม่มีสิทธิ์ทำอะไรด้วยตัวเองไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง...ยิ่งตอนนี้ยิ่งมียัยผู้หญิงน่ารังเกียจเข้ามาในชีวิตผม มันยิ่งแล้วใหญ่พ่อเอาแต่ฟังผู้หญิงคนนั้นไมฟังแม้กระทั่งคำขอจากผม ผมเกลียด..เกลียดที่สุดเลย..



ผมเดินลงมาจากบันไดทันทีที่สวมเสื้อที่ถูกจัดให้เสร็จ 

"จินยอง วันนี้ลูกดูดีมากเลยนะ" รอยยิ้มที่น่าเกียจของเมียใหม่พ่อยิ้มออกมา ผมมองมันอย่างรังเกียจผมหันไปมองสายตาจากพ่อที่ตำหนิกับท่าทางของผม  ผมเบะปากอย่างไม่ใส่ใจ บอกแล้วผมจะไม่อ่อนแออีก!!

"ผมไปได้แล้วใช่มั้ยครับ"

"อย่าทำให้พ่อขายหน้าละ"

"ครับ" ผมฝืนยิ้มให้กับพ่อก่อนจะหันไปมองยัยผู้หญิงคนนั้น

"ไปดีมาดีนะจ๊ะ"

"....." มันไม่มีแม้แต่คำขอบคุณหลุดออกมาจากปาก ทำไมผมต้องขอบคุณด้วยจริงมั้ยละ?









รถสีดำหรูของผมเคลื่อนมาเรื่อยๆจนมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่สีขาว ด้านหน้าเป็นสวนขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างดี คฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังใหญ่สะดุดตาผมอย่างเห็นได้ชัด  อยากรู้นักว่าใครเป็นเจ้าของงานนี้คงต้องรวยมากแน่ๆผมดันไม่ได้ถามพ่อด้วยสิ...

"เชิญครับคุณหนู" ลุงขับรถประจำบ้านมาเปิดประตูให้กับผมทันทีที่รถจอด

"ขอบคุณครับ" 

"ถ้าคุณหนูจะกลับเมื่อไหร่โทรเรียกผมได้ทันทีเลยนะครับผมจะมารับ"

"ครับ" ผมพยักหน้าน้อยๆก่อนจะก้าวลงจากรถ รถของผมเคลื่อนไปเรื่อยๆจนลับสายตา

"เฮ้อออ...." ผมมองเข้าไปด้านในผู้คนมากมายเดินแหวกว่ายท่ามกลางงานเลี้ยง ผมเกลียดสังคมที่ต้องโกหกหลอกลวง เกลียดสังคมมายาพวกนี้...









"เดี๋ยวครับ" เสียงพนักงานดูแลความปลอดภัยคนหนึ่งเรียกผม ก่อนที่ผมจะเข้าไปด้านใน

"ครับ?"

"คุณต้องใส่หน้ากากด้วยครับ" พนักงานคนนั้นยื่นหน้ากากมาให้ผม ผมมองมันก่อนจะจำใจรับมาใส่

ผมก้าวเข้ามาภายในงาน ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างเป็นพวกไฮโซไม่ก็พวกคนใหญ่คนโต ภายใต้หน้ากากที่คนพวกนี้ใส่มันจะเป็นยังไงนะจะมีรอยยิ้มที่มาจากใจจริงๆหรือรอยยิ้มที่เสแสร้งกัน....

ผมมองไปรอบๆแต่ก็มีเสียงจากเวทีดังขึ้นเสียก่อน

"สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ขอต้อนรับเข้าสู่งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้" เสียงปรบมือจากผู้คนปรบมือเป็นกำลังใจให้กับพิธีกรบนเวที

"งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้จัดขึ้นเพื่อเปิดตัวทายาทคนโตของตระกูลอิมครับ!" เสียงปรบมือของผู้คนดังขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกคนต่างอยากเห็นทายาทคนโตที่จะมารับช่วงตัวของตระกูลสินะ

"ทุกท่านครับ ลูกชายคนโตของคุณนายอิมและคุณชายอิมที่เป็นเจ้าของธุรกิจส่งออกระดับต้นๆของประเทศซึ่งทุกคนคงรู้จักกันในชื่อบริษัท GPD กรุ๊ป จะถูกเปิดเผยในไม่ช้า ทุกคนครับเขาคนนี้เรียนในโรงเรียน WTH HIGH SCHOOL ซึ่งเป็นโรงเรียนต้นๆของประเทศเราเลยนะครับ" WTH HIGH SCHOOL งั้นเหรอ เหอะนี่มันโรงเรียนของผมนี่แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกก็โรงเรียนนี่มีแต่พวกไฮโซเข้ากันนี่ทุกคนก็มองว่าดีทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่เลยมันแค่แหล่งมั่วสุมของพวกนักเลงไฮโซมันเป็นแหล่งเปิดเผยด้านมืดของเด็กไฮโซพวกนั้น

"เอาละหากทุกท่านพร้อมแล้วเชิญพบกับทายาทของ GPD กรุ๊ปได้เลยครับ!!!" เสียงปรบมือดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฎตัวของชายหนุ่มร่างสูง ผมสีดำเข้มตัดกับผิวสีขาว ขนาดใส่หน้ากากยังดูดีขนาดนี้ตอนถอดหน้ากากออกมาคงหล่อใช่ย่อย...

ผมเดินออกมาด้านนอกก่อนจะไปนั่งแถวๆด้านในสวนด้านหลังคฤหาสน์ผมไม่อยากอยู่ในนั้นเลยสังคมบ้าๆ....

ผมไม่รู้ว่าด้านในเป็นยังไงต่อเพราะผมเดินหนีออกมาผมคิดวาตอนนี้คนในนั้นคงกำลังสังสรรค์กันอยู่....

ผมเดินไปหยุดนั่งที่ม้านั่งแถวๆนั่น ลมเย็นๆพัดมาทำให้ผมรู้สึกดีไม่น้อยดีกว่าบรรยากาศด้านในนั้นอีกตั้งเยอะ

"มึง?" ผมเงยหน้าขึ้นไปก่อนจะพบกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมที่อยู่ในที่มืดทำให้ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ผมสีอะไรผิวสีอะไรและหน้ากากที่ปดปิดหน้าตายิ่งทำให้ผมเดาไม่ออกว่าเป็นใครแต่น้ำเสียงนี้ฟังดูคุ้นๆ

"ครับ?"

"ป่าวกูจำคนผิด" 

"คะ..ครับ" พูดจบมันก็เดินหายไปเลย ทำไมผมถึงคุ้นกับเสียงนี่ละ ช่างเถอะ...คิดมากมั้ง..





ผมนั่งรับลมไปเรื่อยๆเพราะไม่อยากไปด้านในและไม่อยากกลับบ้าน ขืนกลับไปเร็วก็โดนว่าอีก..

"มึง!" ผมเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้งก่อนจะพบกับผู้ชายอีกคนเขาใส่สูทสีขาวต่างจากผู้ชายคนแรกที่มาเมื่อกี้ 

"มาร์ค..." มาร์คใส่หน้ากากปิดหน้าตาก็จริงแต่ที่ทำให้ผมรู้ก็คงเป็นเพราะผมสีแดงที่สะท้อนกับแสงน้อยๆจากด้านใน 

"มึงมาที่นี่ได้ไง!" มาร์คกระชากให้ผมลุกยืนเผชิญหน้ากับเขา สายตาของมาร์คภายใต้หน้ากากดูน่ากลัว...และดุดัน..

"ผม...."

"กูถาม!!"

"...ผม..มาแทนพ่อ"

"มึงกลับไปเดี๋ยวนี้กูจะไปส่ง!" มาร์คลากผมให้เดินตามไปแต่ตอนนี้ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมต้องลากผมกลับด้วยละ ผมสบัดมือของมาร์คออก ตรงนี้ทำให้ผมแน่ใจกว่าเดิมว่าคนตรงหน้าคือมาร์คแน่ๆเพราะแสงจากหลอดไฟส่องให้ผมเห็นคนตรงหน้าชัดกว่าเดิม

"ทำไมผมต้องกลับด้วย!"

"กูสั่งให้มึงกะ..!!!"

"ทำไมต้องสั่งให้มันกลับด้วยละ?" เสียงยียวนกวนประสาทของชายอีกคนหนึ่งแทรกขึ้นก่อนที่มาร์คจะพูดจบทำให้ผมและมาร์คมองหาคนที่พูด พอรู้ตัวอีกทีก็มีมือแกร่งจากใครคนหนึ่งมาโอบเอวผมแล้ว ผมพยายามแกะออกแต่มือนั่นก็รัดแน่นกว่าเดิมทำให้ผมหยุดขัดขืน ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับมาร์ค แต่มาร์คไม่ได้สนใจผมเขากลับสนใจผู้ชายที่โอบเอวผมมากกว่า

"มึง!!"

"ว่าไงมาร์ค" ผมมองพวกเขาอย่างสงสัย พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ? ผมมองไม่เห็นคนที่โอบเอวผมเพราะเขาสูงกว่าและจากมุมที่ผมยืนผมแทบไม่เห็นใบหน้าของชายคนนี้ชัดๆ เลยไม่รู้ว่าใครแต่เสียงนี่มัน...คุ้นจริงๆนะ

"ไอ้เหี้ย..."

"หึ มึงแหละต้องกลับไปเพราะนี่บ้านกู!"

"!!!" อะไรนะงั้นผู้ชายคนนี้ก็คือทายาทของ GPD กรุ๊ปสิใครกันนะ..

"กลับไปซะกูดูแลคนของกูได้" 

"คนของมึง เหอะ" มาร์คมองผมก่อนจะถอยออกไปเขาเดินจากไปโดยไม่มองผมอีกเลย 

"มาร์คเดี๋ยว!!"ผมจะวิ่งตามมาร์คไปแต่ร่างสูงเร็วกว่าเขาจับผมให้หันไปเผชิญกับเขา

"!!!" ผมถึงกับอึ้งเมื่อมองใบหน้านี่ชัดๆ แม้ใบหน้าของเขาจะอยู่ใต้หน้ากากแต่ดวงตาดุดันที่เหมือนปีศาจทำให้ผมจำได้ติดตา ปากหยักยกยิ้มเมื่อเห็นผมอึ้ง

"มาหากูถึงที่นี่เลยเหรอ?" 

"กูไม่ได้มาหามึง!" ผมพยายามดันร่างสูงออกแต่เหมือนร่างสูงจะไม่ขยับเลยสักนิด

"งั้นเหรอ?"

"ปล่อยกูนะ!!" ผมตะโกนใส่หน้ามัน แต่เจบีกลับแสยะยิ้มกับสิ่งที่ผมพูด 

"ปล่อยไปง่ายๆก็ไม่สนุกสิ เรายังมีเรื่องสนุกต้องทำกันอีกเยอะ" เจบีพูดจบก็ช้อนตัวผมไปอุ้มก่อนจะพาผมไปที่จอดรถ 

"ปล่อยกู!"

"มันจะง่ายขึ้นถ้ามึงเข้าไปนั่งในรถเงียบๆ!" 

"!!!!"

"เข้าไปซะ ก่อนกูจะหมดความอดทนกับมึง!" ผมจำใจเดินเข้าไปนั่งในรถตามที่เจบีบอก ขนาดแววตาของเจบีภายใต้หน้ากากยังดูน่ากลัวขนาดนี้ถ้าไอ้บ้านี่ถอดหน้ากากออกจะดูน่ากลัวขนาดไหน





เจบีเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนขับก่อนจะเหยียบคันเร่งโดยที่ผมแทบจะไม่ได้ตั้งตัวรถของเจบีเคลื่อนไปเรื่อยๆด้วยความเร็ว

ผมพยายามมองทางเพื่อจดจำเส้นทางต่างๆแต่เหมือนมันจะไม่ได้ผลเพราะเจบีขับรถเร็วเกินไปทำให้ผมมองทางไม่ทัน

"มึงไม่ต้องพยายามหรอก ยังไงมึงก็หนีจากกูไปไม่ได้!!!"

"จะพาผมไปทรมานที่ไหนละ"

"เรื่องของกู อย่าเสือก"

"เหอะ!"

"ไม่ต้องห่วงหรอกกูจะทรมานมึง แบบที่ทำให้มึงเหมือนตกนรกแน่" ผมมองกระจกที่สะท้อนภาพของเจบีตอนแสยะยิ้ม

รอยยิ้มของเจบีนับวันมันยิ่งเหมือนปีศาจ....มันน่ากลัวและดูเลือดเย็น......มากขึ้นเรื่อยๆ


เมื่อไหร่นายจะหลุดจากความแค้นนี่สักทีเลิกเอาคนอื่นที่ไม่เกี่ยวเข้าไปเป็นตัวแก้แค้นของนายสักทีได้มั้ย....


ผมอยากจะทำให้เขาคิดใหม่ผมไม่อยากให้เขายึดติดกับความแค้นแบบนี้...ผมควรทำยังไง?...ผมต้องทำยังไงให้เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้?...



































































 

 

--------------------------------------------------------------------
จบกันละสำหรับตอนนี้คือช่วงนี้แต่งจบแบบงงๆ 55
เอาเป็นว่ามาติชมกันละกัน ไรท์จะตั้งใจแต่งเรื่องนี้ให้จบ
ก็ตอนหน้าอัพวันจันทร์เหมือนเดิมเช่นเคย
ฝากติดตามอ่านตอนหน้าด้วยนะ
ตอนหน้าพบกับ NC นะ วันจันทร์จะอัพตอนที่ 7 ก่อน
ส่วนวันอังคารไม่ก็วันพุธจะเอาลิงค์มาแปะให้ไปอ่าน NC กัน
แต่ถ้าไม่มีใครอยากอ่านไม่เอาไปแปะก็ได้ไม่เป็นไร
ล้อเล่นๆ อิอิๆยังไงก็ต้องเอาไปแปะอยู่ละเพื่อนักอ่าน





 

ประกาศ!!!!!

วันนี้ต้องขอเลื่อนการอัพฟิคเรื่องนี้น๊าาา
I'm So Sorry T_T
คือไรท์ต้องเตรียมสอบ ซึ่งเนื้อหามันยากมากกกคำนวณบ้าไรไม่รู้
ปกติไรท์ไม่ค่อยอ่านแต่มันจำเป็นจริง อารจายร์ขู่ถ้าไม่ถึงครึ่งติด 0 T_T
แล้วพรุ่งนี้ไรท์ว่างตอนบ่ายเลยกะจะอัพให้พรุ่งนี้
ต้องขอโทษจริงๆอย่าโกรธไรท์นะ กระซิกๆ T_T
ไรท์จะอัพให้พรุ่งนี้ไรท์สัญญา รอติดตามวันพรุ่งนี้นะอย่าทิ้งไรท์ไปไหนรอติดตามกัน!!!
พรุ่งนี้อัพ สำหรับวันนี้ขอโทษจริงๆ Q_Q

(ปล.มาบอกกลัวนักอ่านโกรธเค้าาาา) 

 

 

 ◊ SQWEEZ