What the hell...WTH Story [FIC GOT7]

ลำดับตอนที่ #6 : WHAT THE HELL 5

WHAT THE HELL 5

ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างคนไร้จุดหมายไม่รู้ว่าผมเดินมานานขนาดไหนแล้วตั้งแต่ที่เจบีไล่ผมออกมา ผมควรหนีไปตั้งแต่ตอนนี้ดีหรือป่าวนะ หนีจากคนใจร้ายพวกนั้น....ถ้าผมหนีไปพวกเขาจะตามมาเอาตัวผมไปอีกหรือป่าว.....

"เฮ้ออ...."ผมถอนใจออกมา เมื่อไหร่ผมจะได้เป็นอิสระจากพวกเขาสักที....

"จินยอง?" เสียงเรียกคุ้นหูทำให้ผมหันไปมอง ก่อนจะพบกับผู้ชายร่างสูงผมสีบลอนด์เขาลงจากรถหรูสีดำ ก่อนที่ยูคยอมเลิกคิ้วมองผม

"ว่าไงยูค" ผมยกมือทักทายยูคยอม ยูคยอมคงเป็นเพื่อนคนเดียวของผม ณ ตอนนี้ เขาเป็นที่พึ่งเดียวของผม

"ทำไมนายไม่กลับบ้านละ" ยูคยอมมองสำรวจผมก่อนตาคมจะไปหยุดอยู่ที่คอผม ผมรีบยกมือขึ้นปิดตรงคอทันที ยูคยอมมองผมอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

"คือ...."

"ว่าไง?"

"ไม่มีไรหรอกๆ" 

"ให้ไปส่งมั้ยละ?"

"..ไม่ดีกว่า"

"มาเถอะ บ้านนายอยู่แถวไหน"  ยูคยอมจับข้อมือของผมพาไปที่รถ คนขับรถของยูคยอมเปิดประตูรถให้ผมกับยูคยอม ผมที่กำลัง งงๆ ก็เกือบจะก้าวขึ้นไปบนรถแล้วถ้าไม่ติดว่ามีแรงจากบุคคลที่ 3 มากระชากผมให้ไปกระทบกับแผ่นอกแกร่ง

ผมเงยหน้ามอง ก่อนจะพบกับผู้ชายที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้เกิดรอยๆแดงที่คอผม เจบี!!!!

เจบีมองยูคยอมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนตาคมจะมองผมอย่างตำหนิ ผมทำอะไรผิด?.. 

"มึงนี่ไม่มีมารยาทเลยนะเจบี" ยูคยอมยิ้มบางๆแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ยั่วยุอารมณ์ของเจบีได้อย่างดี

"มึงอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้" เสียงเยือกเย็นตอบกลับยูคยอมฟังดูน่าขนลุก

"ทำไมละกลัวแผนการมึงแตกงั้นเหรอ" ยูคยอมยักคิ้วเป็นเชิงเยาะเย้ยให้กับเจบี แผน แผนอะไรกัน?

"....."ผมมองเจบีแต่เขากลับไม่แสดงอาการอะไรเลย

"หึ กูรู้แผนที่มึงวางไว้หมดแล้วเจบี" รอยยิ้มที่เยือกเย็นของเจบีเผยออกมาทันทีที่ได้ยินยูคยอมพูด

"มึงคิดผิด" แววตาที่แสนเย็นชามองไปที่ยูคยอม

"มึงว่าไงนะ!"

"ถ้ามึงคิดว่ามึงกำลังรู้ทันกูมึงคิดผิด"

"!!!!" 

"หึ" เจบีแค่นหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลก เจบีมองมาทางผมก่อนจะกระชากให้ผมตามไปโดยทิ้งยูคยอมไว้เบื้องหลัง 









"มึงอย่าคิดว่ามึงฉลาดกว่ากูเลยเจบี! สุดท้ายแล้วมึงเองนั่นแหละจะพลาดตกหลุมที่ตัวเองวางไว้!!!!"  ยูคยอมมองเจบีที่ลากจินยองออกไปโดยไม่ละสายตา ร่างสูงกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ เขากัดฟันแน่นเพื่อระงับอารมณ์โกรธ






ยูคยอมละสายตาจากเจบีก่อนจะมองไปที่ร่างเล็กที่ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะพาตัวเองออกจากการเกาะกุมของเจบี รอยแดงๆบนคอของจินยองที่เขาแค่มองก็รู้ว่าเป็นรอยอะไรและมาจากใคร....








"นายไม่น่าถูกลากเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจินยอง"













"เดี๋ยว เจบี!" ผมพยายามดึงมือของผมออกจากการเกาะกุมของเจบีแต่เหมือนคนตัวสูงไม่ได้ใส่ใจผมเลยสักนิด เขาลากผมจนมาถึงรถบิ๊กไบค์สีแดง 

"ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน!!!"

"กลับบ้าน?" เจบีเลิกคิ้วมองผม

"ใช่...ผมจะกลับบ้าน!!"

"กูก็ปล่อยมึงกลับตั้งนานแล้วไงแต่ทำไมมึงไปออเซาะกับไอ้ยูคแบบนั้น?" เจบีเยียดยิ้มมองผม

"....."ผมพยายามสงบปากสงบคำผมรู้ถ้าผมเถียงเจบีมันต้องไม่จบดีๆแน่

"หรือกูแสดงความเป็นเจ้าของมึงไม่พอมึงถึงทำตัวร่านแบบนี้?" เจบีมองคอผมแต่ผมก็รีบปิดมันทันที

"คุณทรมานผมได้แต่คุณอย่าคิดชั่วๆกับผม!!!"

"ชั่วงั้นเหรอ?"

"ใช่!!!"

"ไอ้สิ่งชั่วๆที่มึงว่าก็จะทำให้มึงทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นไง" เจบีแสยะยิ้มร้ายออกมาทำให้ผมขนลุกไปหมด

"ตามกูมาได้แล้ว" เจบีหยุดบทสนทนาก่อนจะพยายามทำให้ผมขึ้นรถบิ๊กไบค์ให้ได้

"ไม่กูไม่ไปไหนกับมึงเด็ดขาด!!!" 

"อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ!!!" เจบีตวาดใส่ผม แววตาปีศาจจ้องมองผม ตอนนี้เจบีไม่ต่างอะไรกับพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ

"อย่ามายุ่งกับ....!!!!"

'ครืออ ครืออ'

เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของเจบีทำให้ทั้งผมและเจบีสงบลง เจบีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาทำท่าทีลังเลว่าจะรับมันดีหรือป่าวสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจรับมัน 

"ครับ..." เจบีพูดโทรศัพท์แต่สายตาไม่ได้ละไปจากผมเลย ผมก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของเจบีแต่หูก็ดันได้ยินทุกอย่างที่เจบีพูด

"ครับ"

"เข้าใจแล้วครับ"

"ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ"

"ครับไม่ต้องห่วง" เจบีวางหูโทรศัพท์ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งที่รถบิ๊กไบค์ เขาโยนโทรศัพท์มาให้ผม ผมรับอย่างงงๆ แต่พอดูดีๆนี้มันโทรศัพท์ผมนี่!!! ผมมองเจบีอย่างสงสัย

"มึงทำหล่นตอนถูกไอ้มาร์คกระชาก" อ่อ...นั่นสิผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงหามันไม่เจอผมคิดว่ามันหายก่อนเข้ามาในโรงดรียนซะอีก แต่นะถ้ามันหล่นตอนวันแรกที่ผมถูกมาร์คกระชากแล้วทำไมเขาไม่ยอมให้ผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอละ?

"วันนี้กูจะปล่อยมึงไปแต่ถ้ากูเจอมึงอยู่กับใครนอกจากกูมึงไม่รอดแน่" เจบีพูดทิ้งท้ายก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่เขาเร่งเครื่องก่อนจะขับออกไปทิ้งให้ผมยืนอยู่ที่ริมถนน 

ผมมองเจบีที่ขับรถบิ๊กไบค์สีแดงห่างไปเรื่อยๆจนลับสายตา...














JB'STORY


ผมขับรถบิ๊กไบค์คันโปรดออกมาหลังจากที่ทิ้งไอ้เด็กนั่นให้อยู่คนเดียว รถของผมเคลื่อนมาเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดที่สถานที่แห่งหนึ่งที่แสนคุ้นเคย ผมเอารถไปจอดไว้ที่ลานรถก่อนจะถอดหมวกกันน็อตออก

ผมก้าวรถจากรถบิ๊กไบค์ก่อนจะตรงไปในอาคารสีขาวสะอาด ผมตรงดิ่งไปที่ห้องของคนที่ผมรักมาตลอดเขากำลังรอผมอยู่ด้านใน.....

ผมเปิดประตูสีขาวเข้าไป เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปกลิ่นยาฉุนๆก็เข้ามาที่โซนประสาทผมแล้วเด็กที่นอนอยู่บนเตียงนั่นละเด็กนั่นเกลียดกลิ่นยามากกว่าอะไรซะอีก...ทันทีที่ผมก้าวเข้าไปผู้หญิงในชุดสีขาวก็ส่งยิ้มให้กับผม 

"ตอนนี้เขาหลับอยู่ค่ะ เขาโวยวายว่าอยากเจอคุณจนสลบไป"

"...."ผมมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะเชิญคุณอยู่เลยถ้ามีปัญหาอะไรเรียกฉันได้เสมอ" ผมพยักหน้าน้อยๆให้กับพยาบาลที่ดูแล

ผมก้าวไปนั่งข้างเตียงของเด็กคนนั่น ใบหน้าหวานกำลังหลับสนิทผมเอือมมือไปลูบผมเด็กคนนั่นอย่างเบามือ ร่างบางที่ผมคิดว่ากำลังนอน จับมือของผมไว้ 

"ตื่นแล้วเหรอ"

"อืมม...บีมาเยี่ยมทำไมไม่ปลุกเราอ่ะ"  ตาใสมองผมอย่างมีความหมาย

"......"ผมยิ้มบางๆให้กับคนตรงหน้า

"บี...."

"ครับ?"

"ทำไมเราถึงยังจำอะไรไม่ได้เลยไหนบีบอกเราว่าเราจะจำเรื่องของบีกับเราได้ไง"

"...เดี๋ยวนายก็จำได้"

"แล้วเมื่อไหร่เราจะออกไปด้านนอกได้"

"นายก็ต้องพักผ่อนเยอะๆเข้าใจมั้ย"

"เราเชื่อบี.." ร่างบางยิ้มให้กับผมรอยยิ้มที่สดใสทำให้ผมเจ็บปวด ยิ่งผมเห็นคนที่ผมรักต้องเป็นแบบนี้ผมยิ่งเกลียดไอ้มาร์คมากขึ้นเท่านั้น!!!

"นายนอนเถอะฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง"

"อืม อย่าไปไหนนะบี" ร่างบางยื่นนิ้วก้อยมาหาผม

"สัญญาครับ" ผมเกี่ยวนิ้วกับเด็กคนนี้ ร่างบางยิ้มก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ผมมองนิ้วที่ผมและเด็กคนนี้ยังเกี่ยวกันอยู่










"ฉันจะแก้แค้นให้กับนายให้ได้ เรน..." 















JR'STORY

ผมขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ระหว่างทางผมภาวนาให้ไปถึงช้าๆเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะผมเกลียดคนบ้านนั้นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด!!!

"ถึงแล้วครับ"

"ครับ...ขอบคุณครับ" ผมยื่นเงินค่าแท็กซี่ให้กับคนขับรถ ผมก้าวลงมาจากรถก่อนจะมองเข้าไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ผมไม่อยากจะก้าวขาเข้าไปเยียบ แม้ด้านในจะถูกตกแต่งดีขนาดไหน

"คุณหนู!!!" ผมมองป้าแม่บ้านที่คอยเลี้ยงผมเมื่อเวลาผมมาหาคุณย่า

"ป้าครับผมคิดถึงป้าจัง" ผมโผเข้าไปกอดป้าแม่บ้านทั้งทีที่ท่านเปิดประตู ผมนับถือท่านมากกว่าคนด้านในนั้นซะอีก กอดที่อบอุ่นเหมือนแม่....

"แล้วทำไมคุณหนูกลับมาซะเย็นเลยละค่ะ นี่เกือบ 5 โมงแล้วนะคุณหนูเกิดอันตารายขึ้นมาแย่เลยนะ"

"ไม่เกิดอะไรกับผมหรอกครับ ป้าสอนป้องกันตัวตลอดเลยนี่" ผมซบลงกับแขนของป้าแม่บ้าน

"คุณหนูค่ะอย่าอ้อนสิ เอ๊ะ!แล้วข้อมือคุณหนูไปโดนอะไรมาค่ะ!!" ผมตื่นจากภวังค์เมื่อป้าเขาจับข้อมือผมที่ถูกผ้าพันไว้พลิกไปพลิกมา

"ผมแค่ปวดเฉยๆครับเลยเอาผ้าพันไม่เป็นไรมากหรอก"

"แล้วไป...เอ๊ะ!" ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดที่คอทันทีอย่าบอกนะว่าป้าเห็นรอยนั่น...

"......."

"คุณหนูทำไมถึงกลับมารถแท็กซี่ละ"

"...ผมไม่อยากรบกวนคุณลุงขับรถน่ะครับ"

"คุณหนูค่ะไม่เห็นจะต้อง..."

"จินยอง" ผมมองชายวัยกลางคนที่เดินมาพร้อมกับผู้หญิงในวัยเดียวกันแต่ผู้หญิงคนนั้นยังสวยเหมือนมีอายุยังไม่มาก

"....."

"แกกลับมาเมื่อไหร่"

"เมื่อกี้ครับ" 

"ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะนี่ก็เกือบ 5 โมงแล้วให้แม่ไปหาอะไรรองท้องให้ก่อนมั้ย?"

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมรังเกียจ" ผมฉีกยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น 

"ปาร์คจินยอง พูดดีๆกับแม่แกหน่อย!!"

"แม่เลี้ยงสิไม่ว่า"

"จินยอง!!"

"พ่อครับ ผู้หญิงคนนี้หวังแค่สมบัติของพ่อเท่านั้นแหละ!!!"

"เรียกเธอว่าแม่เดียวนี้!"

"ผมไม่นับผู้หญิงแบบนี้เป็นแม..!!"

'เพี้ยะ'

แรงตบหนักๆจากฝ่ามือของพ่อทำให้ผมหน้าหัน ผมรู้สึกด้านชาไปหมดผมกุมแก้มที่ถูกพ่อตบไว้มันไม่เจ็บหรอกไม่เจ็บที่กายแต่มันเจ็บที่ใจไปหมด ทำไมพ่อถึงหลงผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้....

"คุณหนูค่ะ!" ป้าแม่บ้านทำท่าจะเดินเข้าแต่ผมก็ยกมือห้ามไว้

"จินยองหนูเป็นอะไรหรือป่าว!" ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจวิ่งเข้ามาหาผม

"อย่าแตะต้องตัวผม"

"แต่..."

"คุณไม่รู้หรือไงว่าผมรังเกียจคุณแค่ไหน?เลิกแสแสร้งทำดีกับผมได้แล้วผมรังเกียจ!"

"จินยอง...."

"ปล่อยไอ้เด็กหัวดื้อแบบนี้ไปเถอะ"

"แต่คุณค่ะ..."

"แกไปเตรียมตัวได้แล้ว"

"....."

"วันนี้แกจะต้องไปงานเลี้ยงแทนฉัน"

"ผมไม่มีสิทธิปฎิเสธสินะ" ผมแค่นยิ้มก่อนจะเดินหนีเข้าไปในตัวบ้าน

ทำไมทั้งที่แม่พึ่งจากไปแต่ทำไมพ่อถึงมีคนอื่นง่ายดายขนาดนี้ ผู้หญิงคนนั้นแค่ต้องการสมบัติของพ่อทำไมพ่อไม่รู้อะไรบ้างเลย พ่อทำร้านผมทั้งที่พ่อไม่เคยทำ ผู้หญิงคนนั้นทำให้พ่อเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ.....






"แม่ครับผมคิดถึงแม่เหลือเกิน....."




สักวันสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่มันจะดีขึ้นใช่มั้ยครับแม่......เหตุการณ์ที่ผมกำลังเจอจะหายไปใช่มั้ยครับ.....





"ผมอยากกอดแม่ อยากได้รับความอบอุ่นจากแม่อีกสักครั้ง....."






ผมเช็ดน้ำตาใสๆของตัวเองที่ไหลออกมาอย่างลวกๆ ผมจะไม่อ่อนแอผมต้องเข้มแข็ง.....คนอ่อนแอที่ชื่อปาร์คจินยองจะไม่มีอีกแล้ว!!!!!!

--------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ฟังหลายๆคนพูดว่าไรท์ควรแต่งกี่ตอนดี
ตอนนี้ไรท์ก็ตั้งสินใจแล้วว่าจะแต่งสัก 40-50 กว่าตอน
ซึ่งมันยาวมากไม่รู้จะรอดมั้ย555 ตอนนี้จบกันไปแล้วมา
ติดตามชมตอนหน้าได้ไรท์พิมพ์ผิดตรงไหนไรท์ต้องขอโทษด้วย
สำหรับเรนคือไรท์นึกเอาใครไม่ออกแล้วไปเจออยู่โพลหนึ่ง
โพลไอดอลชายหน้าสวยแล้วเรนNu'estได้อันดับ1เลยเอามา
เป็นตัวละครของตัวเองซะเลย เรื่องนี้ปมเยอะไปนิด
จะค่อยๆเพิ่มปมให้เยอะเข้าไปอีก555 ช่วงนี้แต่งสั้นเพราะไม่ค่อยมีเวลา
เอาเป็นว่าตอนหน้าอัพวันศุกร์อย่าลืมติดตามกันนะ



 

 

 

 

 ◊ SQWEEZ