ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : WHAT THE HELL 4
WHAT THE HELL 4
MARK'STORY
ผมยืนพิงอยู่ที่ต้นไม้หลังจากที่ทิ้งเด็กคนนั้นไว้ ไอ้เด็กนั่นมันอวดดีมันกล้าขัดใจผมทั้งที่มันกำลังอยู่ในสถานะที่ควรเงียบไม่ใช่เถียงผม
"เหี้ยเอ้ย!" ผมสบถออกมาพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ แววตาที่อ่อนไหวและน่าสงสารของเด็กคนนั้นยิ่งมองยิ่งน่าหงุดหงิดชะมัด ตอนแรกที่ผมเห็นไอ้เตี้ยนั่นถูกพวกเจบีล้อมไว้ผมแค่รู้สึกรำคาญ มันขวางหูขวางตาผม ผมเลยขว้างมีดไปไม่ได้จงใจจะช่วยเด็กคนนั้นแต่พอได้เห็นใบหน้าหวานที่มองมาทางผมอย่างขอความช่วยเหลือผมก็อดไม่ได้ที่ยื่นมือเข้าไปช่วย ผมช่วยคนอื่นทั้งที่มันไมใช่นิสัยของผมอย่างที่แจ็กสันว่าจริงๆนั่นแหละ...
"มึงเห็นเมื่อกี้มั้ยว่ะ"
"เอ่อ เจบีลากเด็กที่เข้ามาใหม่เข้าไปหอพักของพวกเราน่ะเหรอด้วยใครจะไม่เห็นว่ะ"
"กูได้ยินมาว่าเด็กนั่นเป็นมิชชั่นเกมส์ของเจบีกับมาร์ค แล้วก็แจ็กสันว่ะ"
"มิชชั่นไรวะ"
"ทรมานเด็กนั่นไง"
"แม่งจิตว่ะ แต่กูว่าน่าดูนะสงครามเพื่อนเก่า"
"กูว่ายองแจแม่งต้องเกลียดไอ้เด็กนั่นชัว"
"ก็เจบีลากไอ้เด็กนั่นเข้าไปในหอพักของเราแถมยังประกาศลั่นว่าจะเอาเป็นเมียขนาดนั้น ยองแจก็ต้องคลั่งเป็นธรรมดา"
"เมื่อกี้พวกมึงว่าไงนะ" ผมเอ่ยถามไอ้พวกที่เป็นลูกน้องของเจบี พวกมันสะดุ้งก่อนจะหันมามองผม
"..เอ่...เอ่อ"
"กูถามว่าเมื่อกี้พวกมึงว่าอะไร!!!" ผมขึ้นเสียงกับไอ้พวกนั่นก่อนจะหันไปกระชากคอเสื้อของพวกมันคนหนึ่ง
"เจบีลากเด็กเกรด 11 ที่เข้ามาใหม่ไปที่หอพักครับ!!"
"เด็กไหน!!"
"คนที่ตัวเล็กๆผิวขา...!" ผมปล่อยมันลงพื้นก่อนที่พวกมันรีบวิ่งหนีผมทันที ผมหันไปทางที่ไปหอพักของไอ้เจบี ไอ้เตี้ยนั่น...
"โธ่เว้ย!!!!"
"ปาร์คจินยอง....." ผมหันไปมองด้านหลังก่อนจะพบกับผู้ชายร่างสูงกำลังจ้องผมอย่างไม่วางตา
"กูไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับมึง" ผมกัดฟันพูดเหมือนระงับอารมณ์ตัวเอง
"จินยองทำให้มึงวุ่นวายใจงั้นเหรอ"
"หุบปากมึงซะ!"
"หึ ชอบมากงั้นเหรอ"
"ไอ้ยูค!!!"
"ถ้ามึงทุกข์กูสุข ถ้ามึงสุขกูทุกข์....."
"กูบอกให้มึงเงียบ"
"กูจะย่ำยีจินยองให้แหลกคามือของกูคอยดู"
"!!!"
"และจนถึงวันนั้นกูจะมีความสุขที่เห็นมึง เจบี และแจ็กสันที่ทุกข์!!"
"มึงจะไม่มีวันนั้น" ผมพุ่งไปชกที่แก้มของไอ้ยูคอย่างจัง หมัดหนักๆของผมทำเอามันล้มลงไปกับพื้นก่อนที่มันจะเช็ดเลือดมุมปากของตัวเอง มันหันมาแสยะยิ้มให้ผม
"แน่ใจเหรอ"
"มึงจะไม่เลิกใช่มั้ย!"
"พวกมึงขุดหลุมฝังตัวเองไปไม่ใช่หรือไง?"
"......"
"ว่าไงละแจ็กสัน" ผมเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะหันไปพบกับแจ็กสัน แจ็กสันเดินออกมาจากหลังต้นไม้มันเดินมาหยุดข้างผมก่อนจะเอา 2 มือล้วงกระเป๋าพลางหันมามองยูคที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัว ตอนนี้พวกเราทั้ง 3 คนเลยเผชิญหน้ากัน
"มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ตรงนั้น"
"มึงก็แอบตามไอ้มาร์คตั้งแต่ออกอาคารมาแล้วไม่ใช่หรือไง" ไอ้ยูคยกยิ้มพลางมองผมกับแจ็กสันสลับกัน
"......."
"พวกมึงทรมานจินยองเข้าไปเถอะ เพราะกูจะเป็นคนคอยปลอบโยนจินยอง"
"......"
"และเมื่อไหร่ที่จินยองทรมานเพราะเจบีกับมึงและก็มึงตอนสุดท้ายจินยองก็จะเลือกกูไม่ใช่พวกมึง!!!!" ไอ้ยูคตะโกนทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้ามาแทรกตรงกลางของผมกับไอ้แจ็กสันมันเดินชนไหล่ผมกับแจ็กสันออกไปโดยไม่หันมามองอีกเลย
"......"
"ถ้ามึงจะไปหาไอ้เด็กนั่นกูแนะนำอย่าไป"
"ทำไม"
"เพราะมึงจะไปตามเกมส์อย่างที่เจบีวางไว้"
"......" ผมเงียบไปอย่างใช้ความคิด
"ทั้งไอ้ยูคและไอ้เจบีคอยซ้ำเติมมึงอยู่"
"......"
"กูเตือนมึงแล้วนะ" แจ็กสันตบไหล่ผม ผมมองไปทางด้านหน้าที่เป็นทางไปหอพักของพวกเจบี นั่นสินะ ผมควรปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นทรมานไม่ใช่ไปช่วยไอ้เด็กนั่น ใช่...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะไม่มีทางช่วย!!!!
BAMBAM'STORY
ผมมองพี่ชายแท้ๆของผมที่กระชากพี่จินยองเข้ามาในอาคาร พี่เจบีประกาศดังลั่นว่าห้ามให้ใครมายุ่งกับคนของเขา ร่างผอมเพรียวของพี่จินยองเต็มไปด้วยบาดแผลจนผมอดสงสารไม่ได้ ผิวขาวๆมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด ไหนจะพี่ยองแจที่ใครๆต่างก็รู้ว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่เจบี ผมเดาได้เลยว่าพี่ยองแจจะไม่อยู่เฉยแน่.... ผมกะจะวิ่งตามพี่เจบีไปแต่กลับถูกไบรอันขวางไว้
"ไบรอันให้ผมขึ้นไปหาพี่เจบีเถอะ"
"ไม่ได้"
"ไบรอัน....." ผมมองไบรอันด้วยแววตาอ้อนวอนสุดๆ ไบรอันคือคนสนิทของพี่เจบีเลยก็ว่าได้ ถึงแม้เขาจะเป็นเพื่อนกับพี่เจบีแต่เขาไม่เคยทรยศพี่เจบีเลยสักครั้ง
"ไม่ได้แบมแบม" ไบรอันมองผมเหมือนไม่ได้ล้อเล่นทำให้ผมเลิกเซ้าซี้ โรงเรียนนี้มีหอพักทั้งหมด 3 หอพัก 1 ในนั้นถูกพี่เจบียึดไว้ส่วนอีก 2 หอพักก็เป็นหอพักที่พี่มาร์คกับพี่แจ็กสันอยู่ ส่วนหอสุดท้ายก็เป็นหอพักที่ยูคยอมพัก ผมนึกถึงตอนนั้นตอนที่พวกเราไม่มีเรื่องทะเลาะกัน.....ผมอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่พวกเรายังรักกัน.....
"ให้ฉันขึ้นไปไบรอัน!!!" ผมมองใบหน้าหวานที่เดินมาสั่งให้ไบรอันหลีกทางเพราะต้องการขึ้นลิฟท์ เดาก็รู้ว่าจะไปหาใคร
"ไม่ได้"
"ไบรอัน!!!"
"อย่าเรื่องมากยองแจ!!!"
"!!!!"
"หุบปาก แล้วไปนั่งเงียบๆจนกว่าเจบีจะอนุญาตให้นายขึ้นไป"
"....." ผมมองพี่ยองแจที่ตอนนี้กำลังหงุดหงิด พี่ยองแจเดินกระแทกเท้าเข้าไปห้องรับรองของหอพัก
"นายด้วยแบมแบม"
"แต่ผมอยากขึ้นไป...ห้องผมนี่"
"เจบีไม่อนุญาตให้ใครไปรบกวน พวกนายอยู่ที่ห้องรับรองไปก่อนจนกว่าเจบีจะอนุญาตให้ขึ้นไปอยู่หอพักเข้าใจมั้ย!!!" ไบรอันตะโกนสั่ง ทุกคนทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"นายเข้าใจมั้ยแบมแบม"
"ครับ...." ผมจำใจเดินออกมา
ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายใจจริงอยากไปช่วยพี่จินยองแต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ผมเดินจนมาเห็นผู้ชายผมแดงที่นอนหลับอยู่บนต้นไม้
"พี่มาร์ค..." ผมเอ่ยชื่อพี่ชายที่ผมหลงรักมาตลอด พี่มาร์คมองลงมาทางผมก่อนโดดลงจากต้นไม้
"มีอะไร"
"คือ....."
"ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไป" ผมมองพี่มาร์คที่หันหลังทำท่าจะเดินหนีผม ผมจับเสื้อของพี่มาร์คไว้ คนตัวสูงชะงักไปแต่ก็ไม่ยอมหันหน้ากลับมามองผมอยู่ดี
"พี่มาร์คหันมามองผมได้มั้ย"
"....."
"พี่เกลียดผมเหรอ....." ผมสะกดเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแต่เหมือนผมจะทำไม่ได้ผมรู้สึกได้ทันทีตอนที่ผมพูดว่าเสียงผมมันกำลังสั่น ผมแค่กลัว...กลัวคำตอบจากพี่มาร์ค....
"......"
"พี่มาร์ค...."
"ใช่.." ผมถึงกับนิ่งชะงักไปกับคำตอบของพี่มาร์ค ผมทำอะไรผิดเหรอ....ทำไมพี่ถึงเกลียดผม...
"กูก็เกลียดมึงกับเจบีพอๆกัน" พี่มาร์คสะบัดมือที่ผมจับเสื้อของพี่มาร์คออกอย่างไม่ใยดีพี่มาร์คเดินจากผมไปโดยที่ไม่หันกลับมาผม น้ำตาหยดแรกของผมไหลออกมา....พี่มาร์คปฎิเสธผมแต่ผมก็ยังไปวุ่นวายยังอยากได้ความรักจากพี่มาร์คตอบ ผมมันน่าสมเพชใช่มั้ย.....ผมรักคนที่เขาไม่เคยรักผมผมมันน่าอายสิ้นดี..... จะมีสักครั้งมั้ยที่พี่เห็นผมอยู่ในสายตาบ้างไม่ใช่มองข้ามผมไปเหมือนผมเป็นแค่เศษฝุ่น ถึงแม้พี่จะไม่รักผม แต่ช่วยเห็นว่าผมมีตัวตนบ้างจะได้หรือป่าว ผมไม่ใช่ไม่เจ็บนะที่โดนพี่ปฎิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า......เกลียดผมมากหรือไง....ผมมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ....
JR.'STORY
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมายามเช้าเพราะแสงแดดที่แย้งตาผม ผมมองไปรอบๆห้องก่อนจะพบร่างสูงที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างสายตาที่เศร้าหมองเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ ผมมองคนตัวสูงอยู่นานสองนานจนคนตัวสูงหันมามองผม ดวงตาที่เศร้าแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของปีศาจ รอยยิ้มของปีศาจปรากฎขึ้นจนผมรู้สึกขนลุก
"เอ่อ....ผมต้องไปเรียน" ผมทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่คนตัวสูงไหวกว่า เจบีผลักผมลงไปนอนกับเตียงไม่ทั้งตั้งตัวร่างสูงก็กดผมลงไปกับเตียง 2 มือของผมถูกมือใหญ่รวบไว้เหนือหัว
"มึงนึกว่าวันนี้วันอะไร?" เจบีพูดขึ้นมาเสียงเยือกเย็นทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
"ผม....."
"วันนี้วันเสาร์ ยังมีเวลาให้พวกเราเล่นสนุกกันอีกเยอะ" เจบีแสยะยิ้มร้ายออกมาทำเอาผมอยากขดตัวหนี
"ผมต้องกลับบ้าน"
"บ้านมึงก็ที่นี่แหละ!!"
"นี่ผมไม่ใช่ทาสคุณนะ อย่ามาออกคำสั่งผม!!" เจบีใช้ตาคมมาจับจ้องที่ผม ดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวกำลังจ้องจะกินผม ริมฝีปากจับได้รูปยกยิ้มร้ายอย่างไม่แยแสกับคำพูดของผม
"ใช่นายไม่ใช่ทาส....."
"......."
"นายมันของเล่นฉัน" เจบีจู่โจมริมฝีปากของผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
"อื้อ!!" ผมดิ้นเมื่อร่างสูงยัดเยียดลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากสัมผัสร้อนแรงและดุดันทำให้มันแสบปากไปหมด เจบีถอนริมฝีปากออกจากผมก่อนจะเลียริมฝีปากของผมเหมือนต้องการเยาะเย้ย เจบีกัดริมฝีปากของผมทำให้เลือดของผมไหลซึมออกมาเขาใช้ลิ้นเลียเลือดของผม ผู้ชายคนนี้มันโรคจิตไปแล้ว!!!
"ปล่อย!!!" ผมดิ้นเพื่อต้องการเป็นอิสระแต่เหมือนยิ่งดิ้นจะทำให้ร่างสูงออกแรงกับผมมากเท่านั้น
"อย่าเล่นตัวเมื่อวานกูยังเห็นมึงจูบกับไอ้มาร์คอยู่!!!"
"!!!!!"
"ได้กับมันยังละ เห็นนิ่งๆอย่างมึงก็แรดใช่เล่นเลยนะ"
"!!!!"
"ให้กูอีกคนจะเป็นไรไปว่ามั้ยละ"
"หุบปาก!!! นายมันคิดได้แต่เรื่องแบบนี้ใช่มั้ยเจบี!!!"
"แล้วจะให้กูคิดยังไงละ"
"กูไม่ใช่คนแบบนั้น เลิกว่ากูฉันที!" ผมขึ้นมึงกูกับเจบีอย่างอดไม่ได้ เขาดูถูกผมมากเกินไปแล้ว
"ขึ้นมึงกูกับกูงั้นเหรอ แสดงว่าเราสนิทกันแล้วสินะ" เจบีเหยียดยิ้มอย่างพอใจแต่ผมรังเกียจรังเกียจรอยยิ้มที่แสแสร้งนี่!!
"มึงมันน่ารังเกียจ!"
"คิดว่ากูสนคำด่าจากมึงงั้นเหรอ"
"สักวันมึงจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่มึงทำ มึงจะรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น!"
"นั่นมันมึงหรือป่าว?" เจบีแสยะยิ้มก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม
"!!!!"
"กูจะทำให้มึงตกนรกทั้งเป็นด้วยน้ำมือของกู" เจบียกยิ้มเขาปล่อยมือออกจากข้อมือของผม ผมคิดว่าผมกำลังจะเป็นอิสระแต่ไม่เลย เจบีจู่โจมที่ซอกคอของผมเขากัดเม้มคอของผมจนเกิดรอยแดง ผมทั้งจิกหลังของเจบีก็แล้วดึงผมของเจบีก็แล้วแต่มันกลับไม่ได้ทำให้คนตัวสูงหยุดเลย
"ปล่อยนะเจบี!!"
"ขอร้องกูสิขอร้องให้กูหยุด"
"....." ผมเม้มปากแน่นจะให้ผมขอร้องคนแบบนี้งั้นเหรอ...
"ว่าไง?" เจบีจ้องผมแววตาปีศาจฉายแววขึ้นอีกครั้ง
"กูจะไม่มีทางขอร้องคนอย่างมึง"
"หึ ตามใจมึงนะ" เจบีกลับไปจู่โจมที่ซอกคอผมผมพยายามดันร่างสูงออก แต่มือของเจบีไม่วายมากระชากเสื้อนักเรียนของผมออกจนกระดุมกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง
"เจบีหยุด!!!"
"มึงเลือกเองนะ"เจบีเอาจริงแน่....เขาไม่มีทางล้อเล่น ผมรู้สึกว่าน้ำตาของผมมันกำลังจะก่อตัวขึ้น เจบีใจร้ายไปแล้ว...เขาไม่มีความสงสารในหัวใจเลยหรือไง...
'ก๊อก ก๊อก'
"ใครว่ะ!" ผมมองร่างสูงที่ตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย เหมือนพระเจ้าได้ช่วยผมไว้ เสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะของเจบีได้ทันก่อนที่มันจะมีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ผมรีบผลักเจบีออกไป
"ผมเองครับ!" เจบีทึ้งหัวของตัวเองก่อนจะหันมามองผม ผมมองร่างสูงที่ไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อของตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"กูไม่ว่าง!!"
"พี่ครับ แม่โทรมาบอกให้ไปร่วมงานที่บ้าน!!"
"โธ่เว้ย! เอ่อเดี๋ยวกูไป!!"
"ครับ!!"
"มึงไปอาบน้ำกลับบ้านซะ!"
"....." ผมกำลังจะลุกหนีไปจากเตียงแต่ร่างสูงกลับพูดดักไว้ก่อน
"ครั้งหน้ามึงไม่รอดอย่างวันนี้แน่" เจบีแสยะยิ้มให้ผม ผมเกลียดรอยยิ้มนี้ผมเกลียด!!! ผมเกลียดสัมผัสที่เหมือนกำลังจะฆ่าผม เกลียดผู้ชายคนนี้ผู้ชายที่ชื่อเจบี ผมต้องทำยังไงถึงจะหลุดออกจากปีศาจร้ายอย่างเจบีได้!!!
ผมยืนพิงอยู่ที่ต้นไม้หลังจากที่ทิ้งเด็กคนนั้นไว้ ไอ้เด็กนั่นมันอวดดีมันกล้าขัดใจผมทั้งที่มันกำลังอยู่ในสถานะที่ควรเงียบไม่ใช่เถียงผม
"เหี้ยเอ้ย!" ผมสบถออกมาพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ แววตาที่อ่อนไหวและน่าสงสารของเด็กคนนั้นยิ่งมองยิ่งน่าหงุดหงิดชะมัด ตอนแรกที่ผมเห็นไอ้เตี้ยนั่นถูกพวกเจบีล้อมไว้ผมแค่รู้สึกรำคาญ มันขวางหูขวางตาผม ผมเลยขว้างมีดไปไม่ได้จงใจจะช่วยเด็กคนนั้นแต่พอได้เห็นใบหน้าหวานที่มองมาทางผมอย่างขอความช่วยเหลือผมก็อดไม่ได้ที่ยื่นมือเข้าไปช่วย ผมช่วยคนอื่นทั้งที่มันไมใช่นิสัยของผมอย่างที่แจ็กสันว่าจริงๆนั่นแหละ...
"มึงเห็นเมื่อกี้มั้ยว่ะ"
"เอ่อ เจบีลากเด็กที่เข้ามาใหม่เข้าไปหอพักของพวกเราน่ะเหรอด้วยใครจะไม่เห็นว่ะ"
"กูได้ยินมาว่าเด็กนั่นเป็นมิชชั่นเกมส์ของเจบีกับมาร์ค แล้วก็แจ็กสันว่ะ"
"มิชชั่นไรวะ"
"ทรมานเด็กนั่นไง"
"แม่งจิตว่ะ แต่กูว่าน่าดูนะสงครามเพื่อนเก่า"
"กูว่ายองแจแม่งต้องเกลียดไอ้เด็กนั่นชัว"
"ก็เจบีลากไอ้เด็กนั่นเข้าไปในหอพักของเราแถมยังประกาศลั่นว่าจะเอาเป็นเมียขนาดนั้น ยองแจก็ต้องคลั่งเป็นธรรมดา"
"เมื่อกี้พวกมึงว่าไงนะ" ผมเอ่ยถามไอ้พวกที่เป็นลูกน้องของเจบี พวกมันสะดุ้งก่อนจะหันมามองผม
"..เอ่...เอ่อ"
"กูถามว่าเมื่อกี้พวกมึงว่าอะไร!!!" ผมขึ้นเสียงกับไอ้พวกนั่นก่อนจะหันไปกระชากคอเสื้อของพวกมันคนหนึ่ง
"เจบีลากเด็กเกรด 11 ที่เข้ามาใหม่ไปที่หอพักครับ!!"
"เด็กไหน!!"
"คนที่ตัวเล็กๆผิวขา...!" ผมปล่อยมันลงพื้นก่อนที่พวกมันรีบวิ่งหนีผมทันที ผมหันไปทางที่ไปหอพักของไอ้เจบี ไอ้เตี้ยนั่น...
"โธ่เว้ย!!!!"
"ปาร์คจินยอง....." ผมหันไปมองด้านหลังก่อนจะพบกับผู้ชายร่างสูงกำลังจ้องผมอย่างไม่วางตา
"กูไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับมึง" ผมกัดฟันพูดเหมือนระงับอารมณ์ตัวเอง
"จินยองทำให้มึงวุ่นวายใจงั้นเหรอ"
"หุบปากมึงซะ!"
"หึ ชอบมากงั้นเหรอ"
"ไอ้ยูค!!!"
"ถ้ามึงทุกข์กูสุข ถ้ามึงสุขกูทุกข์....."
"กูบอกให้มึงเงียบ"
"กูจะย่ำยีจินยองให้แหลกคามือของกูคอยดู"
"!!!"
"และจนถึงวันนั้นกูจะมีความสุขที่เห็นมึง เจบี และแจ็กสันที่ทุกข์!!"
"มึงจะไม่มีวันนั้น" ผมพุ่งไปชกที่แก้มของไอ้ยูคอย่างจัง หมัดหนักๆของผมทำเอามันล้มลงไปกับพื้นก่อนที่มันจะเช็ดเลือดมุมปากของตัวเอง มันหันมาแสยะยิ้มให้ผม
"แน่ใจเหรอ"
"มึงจะไม่เลิกใช่มั้ย!"
"พวกมึงขุดหลุมฝังตัวเองไปไม่ใช่หรือไง?"
"......"
"ว่าไงละแจ็กสัน" ผมเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะหันไปพบกับแจ็กสัน แจ็กสันเดินออกมาจากหลังต้นไม้มันเดินมาหยุดข้างผมก่อนจะเอา 2 มือล้วงกระเป๋าพลางหันมามองยูคที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัว ตอนนี้พวกเราทั้ง 3 คนเลยเผชิญหน้ากัน
"มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ตรงนั้น"
"มึงก็แอบตามไอ้มาร์คตั้งแต่ออกอาคารมาแล้วไม่ใช่หรือไง" ไอ้ยูคยกยิ้มพลางมองผมกับแจ็กสันสลับกัน
"......."
"พวกมึงทรมานจินยองเข้าไปเถอะ เพราะกูจะเป็นคนคอยปลอบโยนจินยอง"
"......"
"และเมื่อไหร่ที่จินยองทรมานเพราะเจบีกับมึงและก็มึงตอนสุดท้ายจินยองก็จะเลือกกูไม่ใช่พวกมึง!!!!" ไอ้ยูคตะโกนทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้ามาแทรกตรงกลางของผมกับไอ้แจ็กสันมันเดินชนไหล่ผมกับแจ็กสันออกไปโดยไม่หันมามองอีกเลย
"......"
"ถ้ามึงจะไปหาไอ้เด็กนั่นกูแนะนำอย่าไป"
"ทำไม"
"เพราะมึงจะไปตามเกมส์อย่างที่เจบีวางไว้"
"......" ผมเงียบไปอย่างใช้ความคิด
"ทั้งไอ้ยูคและไอ้เจบีคอยซ้ำเติมมึงอยู่"
"......"
"กูเตือนมึงแล้วนะ" แจ็กสันตบไหล่ผม ผมมองไปทางด้านหน้าที่เป็นทางไปหอพักของพวกเจบี นั่นสินะ ผมควรปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นทรมานไม่ใช่ไปช่วยไอ้เด็กนั่น ใช่...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะไม่มีทางช่วย!!!!
BAMBAM'STORY
ผมมองพี่ชายแท้ๆของผมที่กระชากพี่จินยองเข้ามาในอาคาร พี่เจบีประกาศดังลั่นว่าห้ามให้ใครมายุ่งกับคนของเขา ร่างผอมเพรียวของพี่จินยองเต็มไปด้วยบาดแผลจนผมอดสงสารไม่ได้ ผิวขาวๆมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด ไหนจะพี่ยองแจที่ใครๆต่างก็รู้ว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่เจบี ผมเดาได้เลยว่าพี่ยองแจจะไม่อยู่เฉยแน่.... ผมกะจะวิ่งตามพี่เจบีไปแต่กลับถูกไบรอันขวางไว้
"ไบรอันให้ผมขึ้นไปหาพี่เจบีเถอะ"
"ไม่ได้"
"ไบรอัน....." ผมมองไบรอันด้วยแววตาอ้อนวอนสุดๆ ไบรอันคือคนสนิทของพี่เจบีเลยก็ว่าได้ ถึงแม้เขาจะเป็นเพื่อนกับพี่เจบีแต่เขาไม่เคยทรยศพี่เจบีเลยสักครั้ง
"ไม่ได้แบมแบม" ไบรอันมองผมเหมือนไม่ได้ล้อเล่นทำให้ผมเลิกเซ้าซี้ โรงเรียนนี้มีหอพักทั้งหมด 3 หอพัก 1 ในนั้นถูกพี่เจบียึดไว้ส่วนอีก 2 หอพักก็เป็นหอพักที่พี่มาร์คกับพี่แจ็กสันอยู่ ส่วนหอสุดท้ายก็เป็นหอพักที่ยูคยอมพัก ผมนึกถึงตอนนั้นตอนที่พวกเราไม่มีเรื่องทะเลาะกัน.....ผมอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่พวกเรายังรักกัน.....
"ให้ฉันขึ้นไปไบรอัน!!!" ผมมองใบหน้าหวานที่เดินมาสั่งให้ไบรอันหลีกทางเพราะต้องการขึ้นลิฟท์ เดาก็รู้ว่าจะไปหาใคร
"ไม่ได้"
"ไบรอัน!!!"
"อย่าเรื่องมากยองแจ!!!"
"!!!!"
"หุบปาก แล้วไปนั่งเงียบๆจนกว่าเจบีจะอนุญาตให้นายขึ้นไป"
"....." ผมมองพี่ยองแจที่ตอนนี้กำลังหงุดหงิด พี่ยองแจเดินกระแทกเท้าเข้าไปห้องรับรองของหอพัก
"นายด้วยแบมแบม"
"แต่ผมอยากขึ้นไป...ห้องผมนี่"
"เจบีไม่อนุญาตให้ใครไปรบกวน พวกนายอยู่ที่ห้องรับรองไปก่อนจนกว่าเจบีจะอนุญาตให้ขึ้นไปอยู่หอพักเข้าใจมั้ย!!!" ไบรอันตะโกนสั่ง ทุกคนทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"นายเข้าใจมั้ยแบมแบม"
"ครับ...." ผมจำใจเดินออกมา
ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายใจจริงอยากไปช่วยพี่จินยองแต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ผมเดินจนมาเห็นผู้ชายผมแดงที่นอนหลับอยู่บนต้นไม้
"พี่มาร์ค..." ผมเอ่ยชื่อพี่ชายที่ผมหลงรักมาตลอด พี่มาร์คมองลงมาทางผมก่อนโดดลงจากต้นไม้
"มีอะไร"
"คือ....."
"ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไป" ผมมองพี่มาร์คที่หันหลังทำท่าจะเดินหนีผม ผมจับเสื้อของพี่มาร์คไว้ คนตัวสูงชะงักไปแต่ก็ไม่ยอมหันหน้ากลับมามองผมอยู่ดี
"พี่มาร์คหันมามองผมได้มั้ย"
"....."
"พี่เกลียดผมเหรอ....." ผมสะกดเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแต่เหมือนผมจะทำไม่ได้ผมรู้สึกได้ทันทีตอนที่ผมพูดว่าเสียงผมมันกำลังสั่น ผมแค่กลัว...กลัวคำตอบจากพี่มาร์ค....
"......"
"พี่มาร์ค...."
"ใช่.." ผมถึงกับนิ่งชะงักไปกับคำตอบของพี่มาร์ค ผมทำอะไรผิดเหรอ....ทำไมพี่ถึงเกลียดผม...
"กูก็เกลียดมึงกับเจบีพอๆกัน" พี่มาร์คสะบัดมือที่ผมจับเสื้อของพี่มาร์คออกอย่างไม่ใยดีพี่มาร์คเดินจากผมไปโดยที่ไม่หันกลับมาผม น้ำตาหยดแรกของผมไหลออกมา....พี่มาร์คปฎิเสธผมแต่ผมก็ยังไปวุ่นวายยังอยากได้ความรักจากพี่มาร์คตอบ ผมมันน่าสมเพชใช่มั้ย.....ผมรักคนที่เขาไม่เคยรักผมผมมันน่าอายสิ้นดี..... จะมีสักครั้งมั้ยที่พี่เห็นผมอยู่ในสายตาบ้างไม่ใช่มองข้ามผมไปเหมือนผมเป็นแค่เศษฝุ่น ถึงแม้พี่จะไม่รักผม แต่ช่วยเห็นว่าผมมีตัวตนบ้างจะได้หรือป่าว ผมไม่ใช่ไม่เจ็บนะที่โดนพี่ปฎิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า......เกลียดผมมากหรือไง....ผมมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ....
JR.'STORY
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมายามเช้าเพราะแสงแดดที่แย้งตาผม ผมมองไปรอบๆห้องก่อนจะพบร่างสูงที่กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างสายตาที่เศร้าหมองเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ ผมมองคนตัวสูงอยู่นานสองนานจนคนตัวสูงหันมามองผม ดวงตาที่เศร้าแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของปีศาจ รอยยิ้มของปีศาจปรากฎขึ้นจนผมรู้สึกขนลุก
"เอ่อ....ผมต้องไปเรียน" ผมทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่คนตัวสูงไหวกว่า เจบีผลักผมลงไปนอนกับเตียงไม่ทั้งตั้งตัวร่างสูงก็กดผมลงไปกับเตียง 2 มือของผมถูกมือใหญ่รวบไว้เหนือหัว
"มึงนึกว่าวันนี้วันอะไร?" เจบีพูดขึ้นมาเสียงเยือกเย็นทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
"ผม....."
"วันนี้วันเสาร์ ยังมีเวลาให้พวกเราเล่นสนุกกันอีกเยอะ" เจบีแสยะยิ้มร้ายออกมาทำเอาผมอยากขดตัวหนี
"ผมต้องกลับบ้าน"
"บ้านมึงก็ที่นี่แหละ!!"
"นี่ผมไม่ใช่ทาสคุณนะ อย่ามาออกคำสั่งผม!!" เจบีใช้ตาคมมาจับจ้องที่ผม ดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวกำลังจ้องจะกินผม ริมฝีปากจับได้รูปยกยิ้มร้ายอย่างไม่แยแสกับคำพูดของผม
"ใช่นายไม่ใช่ทาส....."
"......."
"นายมันของเล่นฉัน" เจบีจู่โจมริมฝีปากของผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
"อื้อ!!" ผมดิ้นเมื่อร่างสูงยัดเยียดลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากสัมผัสร้อนแรงและดุดันทำให้มันแสบปากไปหมด เจบีถอนริมฝีปากออกจากผมก่อนจะเลียริมฝีปากของผมเหมือนต้องการเยาะเย้ย เจบีกัดริมฝีปากของผมทำให้เลือดของผมไหลซึมออกมาเขาใช้ลิ้นเลียเลือดของผม ผู้ชายคนนี้มันโรคจิตไปแล้ว!!!
"ปล่อย!!!" ผมดิ้นเพื่อต้องการเป็นอิสระแต่เหมือนยิ่งดิ้นจะทำให้ร่างสูงออกแรงกับผมมากเท่านั้น
"อย่าเล่นตัวเมื่อวานกูยังเห็นมึงจูบกับไอ้มาร์คอยู่!!!"
"!!!!!"
"ได้กับมันยังละ เห็นนิ่งๆอย่างมึงก็แรดใช่เล่นเลยนะ"
"!!!!"
"ให้กูอีกคนจะเป็นไรไปว่ามั้ยละ"
"หุบปาก!!! นายมันคิดได้แต่เรื่องแบบนี้ใช่มั้ยเจบี!!!"
"แล้วจะให้กูคิดยังไงละ"
"กูไม่ใช่คนแบบนั้น เลิกว่ากูฉันที!" ผมขึ้นมึงกูกับเจบีอย่างอดไม่ได้ เขาดูถูกผมมากเกินไปแล้ว
"ขึ้นมึงกูกับกูงั้นเหรอ แสดงว่าเราสนิทกันแล้วสินะ" เจบีเหยียดยิ้มอย่างพอใจแต่ผมรังเกียจรังเกียจรอยยิ้มที่แสแสร้งนี่!!
"มึงมันน่ารังเกียจ!"
"คิดว่ากูสนคำด่าจากมึงงั้นเหรอ"
"สักวันมึงจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่มึงทำ มึงจะรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น!"
"นั่นมันมึงหรือป่าว?" เจบีแสยะยิ้มก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม
"!!!!"
"กูจะทำให้มึงตกนรกทั้งเป็นด้วยน้ำมือของกู" เจบียกยิ้มเขาปล่อยมือออกจากข้อมือของผม ผมคิดว่าผมกำลังจะเป็นอิสระแต่ไม่เลย เจบีจู่โจมที่ซอกคอของผมเขากัดเม้มคอของผมจนเกิดรอยแดง ผมทั้งจิกหลังของเจบีก็แล้วดึงผมของเจบีก็แล้วแต่มันกลับไม่ได้ทำให้คนตัวสูงหยุดเลย
"ปล่อยนะเจบี!!"
"ขอร้องกูสิขอร้องให้กูหยุด"
"....." ผมเม้มปากแน่นจะให้ผมขอร้องคนแบบนี้งั้นเหรอ...
"ว่าไง?" เจบีจ้องผมแววตาปีศาจฉายแววขึ้นอีกครั้ง
"กูจะไม่มีทางขอร้องคนอย่างมึง"
"หึ ตามใจมึงนะ" เจบีกลับไปจู่โจมที่ซอกคอผมผมพยายามดันร่างสูงออก แต่มือของเจบีไม่วายมากระชากเสื้อนักเรียนของผมออกจนกระดุมกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง
"เจบีหยุด!!!"
"มึงเลือกเองนะ"เจบีเอาจริงแน่....เขาไม่มีทางล้อเล่น ผมรู้สึกว่าน้ำตาของผมมันกำลังจะก่อตัวขึ้น เจบีใจร้ายไปแล้ว...เขาไม่มีความสงสารในหัวใจเลยหรือไง...
'ก๊อก ก๊อก'
"ใครว่ะ!" ผมมองร่างสูงที่ตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย เหมือนพระเจ้าได้ช่วยผมไว้ เสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะของเจบีได้ทันก่อนที่มันจะมีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ผมรีบผลักเจบีออกไป
"ผมเองครับ!" เจบีทึ้งหัวของตัวเองก่อนจะหันมามองผม ผมมองร่างสูงที่ไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อของตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"กูไม่ว่าง!!"
"พี่ครับ แม่โทรมาบอกให้ไปร่วมงานที่บ้าน!!"
"โธ่เว้ย! เอ่อเดี๋ยวกูไป!!"
"ครับ!!"
"มึงไปอาบน้ำกลับบ้านซะ!"
"....." ผมกำลังจะลุกหนีไปจากเตียงแต่ร่างสูงกลับพูดดักไว้ก่อน
"ครั้งหน้ามึงไม่รอดอย่างวันนี้แน่" เจบีแสยะยิ้มให้ผม ผมเกลียดรอยยิ้มนี้ผมเกลียด!!! ผมเกลียดสัมผัสที่เหมือนกำลังจะฆ่าผม เกลียดผู้ชายคนนี้ผู้ชายที่ชื่อเจบี ผมต้องทำยังไงถึงจะหลุดออกจากปีศาจร้ายอย่างเจบีได้!!!
---------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ NC นิดๆ -///-ใครรับไม่ได้ก็ข้ามๆไปเถอะนะ T_T
ตอนนี้เป็นยังไงบ้างอาจสั้นไปนิดนะเราพยายามแต่งสุดๆเลย
ตอนหน้า เนียร์ของเราจะโดนไรบ้างอย่าลืมติดตามกันนะ
ตอนหน้าอัพวันจันทร์นะอย่าลืมเข้ามาอ่านกัน
ยังไม่มีใครบอกว่าอยากได้สักกี่ตอน
งั้นไรท์เอาแค่สัก 10 กว่าตอนพอละ
(ล้อเล่นเนาะ) มันไม่จบง่ายอยู่ละ
แต่ก็อยากรู้ว่านักอ่านอยากได้สักกี่ตอน
เพราะสั้นไปมันจะไม่เคลียร์ถ้ายาวไปเดวนักอ่านเบื่อ T_T
เอาเป็นว่าเม้นกันเข้ามาเนาะ
แต่ไม่เม้นก็ไม่เป็นไรเข้ามาอ่านกันไรท์ก็โอเค
อย่าลืมละตอนหน้าวันจันทร์ เข้ามาอ่านะ!!!
ตอนนี้ NC นิดๆ -///-ใครรับไม่ได้ก็ข้ามๆไปเถอะนะ T_T
ตอนนี้เป็นยังไงบ้างอาจสั้นไปนิดนะเราพยายามแต่งสุดๆเลย
ตอนหน้า เนียร์ของเราจะโดนไรบ้างอย่าลืมติดตามกันนะ
ตอนหน้าอัพวันจันทร์นะอย่าลืมเข้ามาอ่านกัน
ยังไม่มีใครบอกว่าอยากได้สักกี่ตอน
งั้นไรท์เอาแค่สัก 10 กว่าตอนพอละ
(ล้อเล่นเนาะ) มันไม่จบง่ายอยู่ละ
แต่ก็อยากรู้ว่านักอ่านอยากได้สักกี่ตอน
เพราะสั้นไปมันจะไม่เคลียร์ถ้ายาวไปเดวนักอ่านเบื่อ T_T
เอาเป็นว่าเม้นกันเข้ามาเนาะ
แต่ไม่เม้นก็ไม่เป็นไรเข้ามาอ่านกันไรท์ก็โอเค
อย่าลืมละตอนหน้าวันจันทร์ เข้ามาอ่านะ!!!
◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น