คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 แค่อดีต 100%
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้าตาผม ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูหน้าห้อง
'ก็อกๆ ก๊อกๆ'
"ใครครับ?"
"ป้าเองค่ะคุณหนู" ผมเดินไปเปิดประตูแล้วยิ้มให้กับแม่บ้าน
"มีอะไรเหรอครับ? ปลุกผมแต่เช้าเลยนะเนี่ย"
"คุณท่านให้มาเรียกคุณหนูไปทานอาหารเช้าด้วยกันน่ะค่ะ"
"คุณพ่อกลับมาแล้วเหรอครับ?"
"ใช่ค่ะ พึ่งกลับมาตอนเช้ามืดวันนี้เอง"
"งั้นเดี๋ยวผมลงไปนะครับ"
"ค่ะ งั้นป้าลงไปทำงานก่อนนะค่ะ"
"เดี๋ยวครับป้า...แล้ว.."
"มีอะไรค่ะคุณหนู?"
"ป่าวครับ ป้าไปทำงานเถอะครับ..."
"งั้นป้าไปแล้วนะค่ะ" ผมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะปิดประตู ผมเดินไปนั่งบนเตียงพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ มันเป็นเวลากว่า 1 เดือนที่ผมหลอกทุกคนว่าผมความจำเสื่อม ถ้าทุกคนรู้จะโกรธผมมั้ยนะ? ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทุกอย่างออกไป ผมต้องแก้แค้นไมใช่ใจอ่อนให้กับคนพวกนั้น!!
ผมเดินลงมาจากบันไดแต่สายตาดันมองไปเห็นร่างสูงที่มองหันมาทางผมพอดี ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเวลานานเท่าไหร่ที่ผมกับเจบีสบตากัน
"เนียร์ลูกจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย มากินเข้าได้แล้ว" เสียงเรียกจากพ่อช่วยเตือนสติผมให้กลับมา
"ครับ......." ผมเดินไปนั่งตรงข้ามกับเจบี พอผมเห็นสายตาของเจบีมันเล่นทำเอาผมไปไม่เป็นเลย ผมเลยได้แต่ก้มหน้าทานข้าวไปเงียบๆ
"เนียร์ความจำลูกกลับมาบ้างหรือป่าว?" ผมรู้พ่อพยายามช่วยผมทั้งที่พ่อรู้ความจริงอยู่แล้วแท้ๆ พ่อรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมแต่สิ่งหนึ่งที่พ่อไม่เคยรู้คือ ผมจำเหตุกาณ์ทุกอย่างในตอนที่แม่ของผมตายได้....เหตุการณ์นั้นทำให้ผมต้องถูกย้ายมาอยู่ที่เกาหลี ผมอาจเกือบลืมมันไปแล้วแต่พอผมโตขึ้น ผมกลับหวนคิดไปถึงตอนนั้นอีกจนได้ อาจเพราะผมจำเหตุการณ์ตอนนั้นขึ้นมาได้บวกกับสิ่งที่ผมเจอมันทำให้ผมกลายเป็นคนแข็งกร้าวขึ้น ตอนนั้นผมอาจเด็กมากก็จริงแต่ผมกลับจำภาพนั้นได้ไม่เคยลืม...
'จูเนียร์รอแม่ก่อนจะรีบไปไหน'
'แม่ครับเร็วๆสิ เนียร์มีเซอไพร์แม่น๊าา'
'เดี๋ยวสิลูกช้าๆหน่อย'
'แม่ครับ รีบๆสิ!!'
'จริงๆเลยลูกคนนี้'
'แม่ครับ รีบๆตามมาสิ'
'เนียร์หลบไป!!' ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่จู่ๆแม่ก็วิ่งมาผลักผม ผมกำลังจะหันไปหาแม่แต่พอผมหันไป...ภาพที่ผมเห็นคือ..แม่ถูกรถชน ผมเห็นรอยยิ้มน้อยๆจากแม่ ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไงผมนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
'แม่....แม่ครับ!!' ผมเขย่าตัวแม่ พร้อมกับน้ำตาที่ออกมาจากไหนไม่รู้....
'แม่ครับแม่ตื่นขึ้นมาสิ...!!'
'ช่วยด้วยช่วยแม่ผมด้วย!!'
'ผมอยู่ไม่ได้ถ้าขาดแม่!'
'แม่ช่วยตื่นขึ้นมามองหน้าผมสิหน่อยสิ..'
'แม่จะทิ้งผมเหรอ...'
'เซอร์ไพร์ของผมแม่ยังไม่เห็นเลยนะ...'
'แม่ครับ...แม่...' ..ถ้าตอนนั้นผมไม่รีบข้ามถนนแม่คงยังอยู่ตรงนี้อยู่ข้างผม....เซอร์ไพร์ในวันเกิดของแม่คือการทำให้แม่ตาย...ผม.....ผม...ผม...ฆ่าแม่ตัวเอง......
"เนียร์ได้ยินที่พ่อพูดมั้ย?" ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อ
"พ่อถามว่าลูกจำอะไรได้บ้างแล้วหรือป่าว?"
"ไม่...เลยครับ"
"งั้นถ้าพ่อส่งลูกไปเมืองนอกลูกไม่ขัดข้องอะไรใช่มั้ย?"
"ค...คือ..."
"ผมอิ่มแล้ว"ผมหันไปมองเจบีที่จู่ๆก็ลุกขึ้นทำท่าเหมือนกำลังเดินหนี
"แล้วแกจะไปไหนเจบี"
"...." เจบีไม่พูดอะไรแต่กลับเดินออกไปจากบ้านโดยไม่หันกลับมามอง
"ผมก็อิ่มแล้วครับ ขอตัวนะครับพ่อ"
"เนียร์....." ผมเดินขึ้นห้องไปโดยที่ไม่ฟังพ่อเลย .ไม่ใช่ผมไม่เข้าใจพ่อหรอกนะ แต่ผมแค่อยากขอเวลาสักพัก......ผมอยากคิดทบทวนเรื่องทุกอย่าง.......
ผมหลับตาลงพร้อมกับภาพในอดีตที่เข้ามา....ผมไม่เคยลืม...ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกิดอะไรขึ้นกับผม
ภาพคนใส่ชุดดำที่กำลังร้องไห้ หยาดน้ำฝนที่โปรยลงมาราวกับว่ากำลังเห็นใจ ผมกำลังยืนมองภาพที่แม่ของผมถูกฝัง
"ทำไมเอาแม่ลงไปในนั้น.."
"....."
"ทำอย่างนั้นแม่ก็ไม่หายใจสิ"
"......"
"ไม่เอา อย่าทำแบบนั้นเดี๋ยวแม่หายใจไม่ออก อย่าทำนะครับ..."
"....."
"ผมสงสารแม่ แม่จะเหงานะ....."
"...."
"อย่าทำแม่นะ..." ผมวิ่งเอาตัวไปกั้นกับร่างที่แน่นิ่งของแม่
"เนียร์...."
"แม่จะหายใจไม่ออก.....อย่าทำแบบนี้กับแม่นะครับ"
"....."
"ทำไมไม่พูดอะไรละ!!!"
"....." ผมถูกดึงออกมา พร้อมกับร่างแม่ในโลงที่ถูกดินกลบไปหมดแล้ว
"ฮึก...ท...ทำไมต้องทำแม่ผมด้วย"
"เนียร์......"
"แม่ทำอะไรผิดทำไม ทำไม..."
"เนียร์...ฟังพ่อนะ...แม่ตายแล้ว...."
"ไม่จริง!! หุบปาก! คุณไม่ใช่พ่อผม คุณโกหกแม่ยังไม่ตาย แม่บอกแม่จะอยู่กับผม แม่จะไม่ทิ้งผมได้ยินมั้ย! แม่ยังไม่ตาย แม่ของผมยังไม่ตาย ฮือ...." น้ำตาของผมไหล ผมกำลังเสียของที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมไปต่อหน้าต่อตา......
"เนียร์ ฟังพ่อนะแม่ไปดีแล้ว.....อย่าร้องไห้อีกเดี๋ยวแม่เสียใจนะ"
"...ม..มะ..แม่ยังไม่ตาย...."
"ไปอยู่กับพ่อนะลูก...พ่อจะดูแลลูกเองอย่าร้องไห้......" ผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าขาดแม่....ผมไม่ต้องการใครอีกแล้วนอกจากแม่.....ไม่ต้องการใคร....
บ้านหลังใหญ่สีขาวถูกแต่งแต้มด้วยของประดับราคาแพงเข้ากับตัวบ้านเป็นอย่างดี จูเนียร์ในวัย 4 ปีเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับชายวัยกลางคน ผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าของบ้าน
"คุณท่านค่ะ....นี่...."
"จูเนียร์....ลูกชายของฉัน"
"ดูเหมือนแม่จริงๆ....ถ้าคุณนายยังอยู่..."
"......"
"ป้าไม่น่าพูดเลย ขอโทษนะค่ะคุณท่าน...."
"ไม่เป็นไรครับ..เจบีอยู่ไหน"
"คุณหนูอยู่ให้ห้องนั่งเล่นค่ะคุณท่าน..."
"เจบี"
"ครับพ่อ ....นั่นใครเหรอครับ"
'"น้องน่ะ เจบีต้องดูแลน้องดีๆนะอย่าทำร้ายน้อง"
"ผมสัญญาครับ แล้วน้องชื่ออะไรเหรอครับ?'
"จูเนียร์.....น้องชายของลูกไงละ"
"พ่อรักลูกนะเจบี...พ่อเหลือแค่ลูกกับน้องแค่นั้นอย่าทำน้องเสียใจนะเจบี"
"ครับพ่อ.."
"คุณท่านค่ะ.....โทรศัพท์ถึงคุณท่าน.."
"เจบีพ่อฝากดูแลน้องด้วยนะ"
"ครับพ่อ"
"ไง...."
"ง...งะ...ไง"
"ยังพูดเกาหลีไม่ค่อยได้สินะ"
"ค..ครับ"
"จูเนียร์สินะ...เรียกฉันเจบีละกัน ฉันไม่ชอบให้นายเรียกฉันว่าพี่"
"ครับ"
"พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง"
".....เอ่อ...."
"ช่างเถอะ"
"ผม...."
"ทำไมนายต้องเป็นน้องฉันด้วยว่ะเนี่ย.."
"ผม..ขอโทษครับ..."
"ฮ่าๆๆ..ล้อเล่นถึงฉันจะไม่อยากได้นายเป็นน้องแต่ใช่ว่าฉันจะเกลียดนายนี่" เจบียิ้มให้จูเนียร์และนั่นจึงทำให้เรียกรอยยิ้มจากเด็กน้อยได้ไม่ยาก เจบีมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ...
อีกด้านหนึ่ง
"ลูกไปรับจูเนียร์มาแล้วใช่มั้ย?" เสียงหญิงสาววัยชราพูดขึ้นมาเอ่ยทักลูกชาย
"ครับแม่"
"หลานแม่เป็นยังไงบ้าง"
"ครับ จูเนียร์ตอนนั้นดูเศร้ามาก "
"แล้วตอนนี้ละ"
"ก็ยังดูซึมๆแต่ผมอยากให้ลูกลืมอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่ที่เกาหลี"
"คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหลานแม่อีกแล้วนะ"
"ผมผิดเองครับแม่ถ้าผมรู้ว่าเซนาท้องผมคง.....ได้ดูแลลูกให้ดีกว่านี้และเซนาคงไม่ตาย"
"เรื่องมันผ่านไปแล้ว...ลูกอย่าโทษตัวเองเลย"
"แต่ผม..."
"ลูกไม่ผิดหรอก เชื่อแม่สิ"
"ครับแม่....."
"แม่หวังว่าหลานแม่คงมีความสุขกับที่นี้นะ"
"ผมก็หวังอย่างนั้น...."
“เนียร์!!มานี่เร็ว!!” เสียงตะโกนจากชาวต่างชาติที่มาจากประเทศไทยเรียกเพื่อนสนิทของตนที่มือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนส่วนอีกข้างก็ถือหนังสือเล่มโปรดของเจ้าตัว จูเนียร์ในวัย 17 ปีเงยหน้าขึ้นมามองหาต้นเสียง เมื่อรู้ว่าเป็นใครจูเนียร์ก็เดินไปนั่งโต๊ะประจำของตัวเองซึ่งติดกับโต๊ะของเสียงเรียกเมื่อกี้นี้
“มีอะไรแบมแบม?”
“นายรู้มั้ยเนียร์ว่าจะมีคนย้ายเข้ามาใหม่ในห้องเรา!!”
“แล้วไงต่อ?” จูเนียร์ไม่ได้สนใจบทสนทนาของตัวเองกับแบมแบมเท่าไรเพราะมัวแต่ก้มอ่านหนังสือของตัวเอง
“เนียร์อ่ะฟังเราดีๆดิ!” แบมแบมดึงหนังสือออกมาจากมือเนียร์พร้อมกับทำหน้างอใส่เพื่อน
“อ่ะๆ ฟังก็ได้แล้วทำไมนายดูตื่นเต้นละ?”
“ก็นายลองนึกดูดิคนที่จะสามารถเข้าโรงเรียนเราได้ต้องผ่านการทดสอบหลายด้านและต้องผ่านมาตรฐานที่ทางโรงเรียนกำหนดด้วย แต่นายรู้มั้ยคนคนนี้ไม่ต้องผ่านการทดสอบอะไรเลยนะ สามารถมาเรียนได้แบบชิลๆแถมยังเป็นช่วงกลางเทอมอีกแสดงว่าต้องเป็นคนที่มีเส้นสายใหญ่โตมากเลยละ!!”
“ก็เห็นมีเกือบทุกปีนี่ ไม่เห็นน่าตื่นเต้นเลย”
“โธ่เนียร์! แต่คนนี้มาอยู่ห้องของเราโดยไม่ผ่านอะไรมาเลยนะนายไม่คิดว่ามันสุดยอดบ้างเหรอ”
ก็อย่างที่แบมแบมบอกใครที่จะสามารถเข้ามาเรียนที่นี้ได้ต้องผ่านการทดสอบหลายอย่าง แล้วยิ่งถ้าเป็นช่วงกลางเทอมคนที่จะย้ายมาได้ต้องพอมีเส้นสายพอสมควรยิ่งถ้าเป็นเกรด 11 ห้องคิงยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะห้องนี้เป็นห้องที่ถูกทางโรงเรียนคัดสรรมาเป็นอย่างดี งั้นแสดงว่าคนที่เข้ามากลางเทอมของโรงเรีนนนี้ได้และสามารถเข้ามาอยู่ห้องคิงได้อย่างสบายๆ แสดงว่าต้องเป็นคนที่เป็นอัจฉริยะไม่ก็เป็นคนที่มีเส้นสายใหญ่โตระดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้
“น่าตื่นเต้นดิ”
“ตื่นเต้นแล้วเหรอ!”
“นี่ สนใจนักเรียนใหม่เหรอแบม ระวังยูคโกรธเอานะ” จูเนียร์ยิ้มแหย่แบมแบมที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงสุดๆ
“ก็ไม่ได้สนใจหรอก แต่ใครเห็นใครก็เป็นแบบเราทั้งนั้นแหละ”
“แสดงว่าหล่อ?”
“มากอ่ะเนียร์!!”
“เอาละๆ!! ทุกคนกลับไปนั่งที่กันได้แล้ว!!” เสียงประกาศิตจากครูที่เข้ามาในห้องทำให้นักเรียนที่กระจัดกระจายกันทั่วมุมห้องกลับมานั่งที่รวมถึงบทสนทนาของแบมแบมและจูเนียร์ที่จบลง
“วันนี้จะมีเพื่อนมาใหม่นะเดี๋ยวครูจะให้เพื่อนแนะนำตัว เอาละแจ็กสันเข้ามา”
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ก้าวเข้ามาในห้องกลายเป็นจุดสนใจทันที เพราะด้วยลุคนักเลงมาดกวนทำให้ผู้หญิงหลายคนในห้องหันมาซุบซิบกัน ผิวขาวตัดกับผมสีดำน้าตาล ทุกส่วนในใบหน้าที่เหมือนถูกคัดสรรมาเป็นอย่างดี กระดุม 3 เม็ดด้านบนของเสื้อไม่ถูกติดทำให้เผยให้เห็นถึงแผ่นอกขาวเนียน เสื้อที่ถูกเอาออกจากนอกกางเกงอย่างจงใจ ปากที่คล้ำนิดๆบ่งบอกถึงการสูบบุหรี่ หูที่มีตุ้มหูเล็กๆใส่อยู่
สาบานได้เลยถ้าคนที่หน้าตาไม่ดีทำแบบนี้คงไม่ต่างจากพวกนักเลงข้างถนน แต่ทุกอย่างของคนคนนี้บอกได้คำเดียวว่าดูดี ….
สายตาที่แสนมีเสน่ห์กำลังมองรอบห้องเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง แต่สายตานั้นดันไปสะดุดกับคนตัวเล็กที่คุ้นเคยกันมานาน เขาคิดถึงใบหน้านั้นมากจริงๆ ใบหน้าที่เขาไม่ได้เห็นมาเกือบ 10 ปี…..
เขาคิดถึงใบหน้าที่แสนหวาน คิดถึงดวงตาคู่นั้น คิดถึงริมฝีปากแดงๆ คิดถึงสีผิวขาวๆ คิดถึงกลิ่นหอม คิดถึงเส้นผมที่อ่อนนุ่มนั้น คิดถึงสัมผัสที่อ่อนโยน คิดถึงรอยยิ้มที่แสนวิเศษ เขาคิดถึงทุกอย่างที่เป็นคนตัวเล็ก……ของเขา……..
“แจ็กสันช่วยแนะนำชื่อตัวเองด้วยจ้ะ..” จูเนียร์ที่ก้มหน้าหลบตาเจ้าของสายตาที่กำลังมองมา เมื่อรู้ว่ามีใครกำลังมองอยู่
“แจ็กสัน หวัง”
“เอ่อ…จบแล้วเหรอจ้ะงั้นครูฝากเพื่อนด้วยนะ แจ็กสันเธอไปนั…….”
แจ็กสันไม่รอฟังครูพูดจบ เขาเดินไปจับคางคนตัวเล็กให้เงยหน้ามาสบตากับเขา เขาคิดถึงมันมากจริงๆ……….
“เอ่อ…..”
“ข..ขอโทษนะเนียร์” แจ็กสันชักมือกลับเมื่อรู้ตัวว่าเผลอมองหน้าคนตัวเล็กนานเกินไป
“คุณรู้ชื่อผมได้ไง?”
“ทำไมนายถามแบบนั้นละ นายทำอย่างกับจำฉันไม่ได้”
“เอ่อ…ผมไม่รู้จักคุณ…..”
“นายว่าไงนะเนียร์?”
“ผมจำไม่ได้จริงๆว่าคุณคือใคร….ขอโทษนะครับ...”
แจ็กสันเลือกที่จะนิ่งมองจูเนียร์ที่ได้แต่หลบตาเขา เมื่อจูเนียร์ไม่พูดอะไรนั่นแสดงว่าจูเนียร์พูดความจริงเขาก็ได้แต่เงียบ เขาอยากจะถามเนียร์มากมายหลายคำถามแต่เขาเลือกที่จะเดินออกไปจากห้อง……..
แจ็กสันหลบมาใต้ต้นไม้ที่เขาคุ้นเคย ต้นไม้ที่เคยเล่นกับเนียร์ที่นี่……….
‘แจ็กสันลงมา!!!’
‘ทำไมฉันต้องฟังนายด้วย’
‘มันอันตรายนะแจ็กสันลงมาเถอะอย่าปีก’
‘ไม่เอา ไม่ลง แบร่ๆ!’
‘แจ็กสันฉันเป็นห่วงนายนะลงมาเถอะ….’ แจ็กสันมองจูเนียร์ที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า…..แจ็กสันไม่ชอบเลยจริงๆที่เห็นเนียร์ร้องไห้ เขาแพ้น้ำตาคนตัวเล็กทุกที……
‘ก็ได้ๆ จะลงไปแล้วอย่าร้องไห้นะ!’
‘อืม!!!’ จูเนียร์ยิ้มกว้างให้กับแจ็กสันแต่นั้นกลับทำให้แจ็กสันเผลอปล่อยมือจากต้นไม้
‘เห้ย!!!!’
‘แจ็กสัน!!!!’
‘เห็นมั้ยแจ็กสันบอกว่าอย่าปีกๆไม่เชื่อกันเลย!!!’ จูเนียร์ทำหน้าเหมือนโกรธแต่พอเห็นแจ็กสันเดินออกมาด้วยแขนด้านขวาที่โดนเข้าเฝือก ยิ่งทำให้คนตัวเล็กบ่นหนักเข้าไปอีก
‘ฮ่าๆๆๆ ต่อไปก็อย่าทำอีกนะค่ะคุณหนู ฟังที่เพื่อนพูดบ้างใช่มั้ยจ๊ะเนียร์’
‘ใช่ครับคุณพยาบาล! แจ็กไม่เชื่อผมเลยตกลงมา’ ใช่ที่ไหนละ ฉันตกเพราะนายยิ้มต่างหากละ….แจ็กสันคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
‘ชิ! ซ้ำเติมอยู่ได้!’
‘โอ๋ๆ แจ็กสันอย่างอนนะ’
‘……’
‘นี่!!แปปนะ’ แจ็กสันมองคนตัวเล็กที่วิ่งเข้าไปในห้องพยาบาลแล้วเดินออกมาพร้อมกับปากกาเมจิกสีดำ
‘อะไรน่ะ?’ คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะลงมือเขียนอะไรยุกยิกตรงแขนข้างที่ถูกเข้าเฝือกของแจ็กสัน
‘อ่ะเสร็จแล้ว!’
‘จูเนียร์รักแจ็กสันที่สุดในโลกเลย!’
แจ็กสันยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเขียนอะไร
‘เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลย สัญญามั้ยแจ็กสัน’ จูเนียร์เงยหน้าขึ้นมามองแจ็กสัน
เนียร์จะรู้มั้ย ว่าเขาไม่เคยอยากเป็นแค่เพื่อน แต่จะให้พูดอะไรออกไปละ สุดท้ายมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีเพราะในเมื่อเนียร์ไม่เคยมองเขาเป็นมากกว่าเพื่อน…
‘อือ สัญญา…’
“เนียร์ทำไมนายจำฉันไม่ได้ละ….’
ถึงแม้แจ็กสันจะไม่ได้ร้องไห้ แต่ตอนนี้หัวใจของเขาเหมือนกำลังถูกกรีด….ถูกกรีดด้วยคำพูดที่เป็นเหมือนใบมีดของจูเนียร์คนที่เขาเฝ้ารอมาตลอด เขารู้ดีว่าเนียร์แค่พูดความจริงแต่เขาแค่อยากให้เนียร์จำเขาได้
ทำไมต้องเป็นเขาที่ถูกลืม….
ทำไมเขายังคิดถึง…..ทั้งๆที่ใครอีกคนดันไม่คิดถึงเขาเลย
ทำไมเขายังจำทุกอย่างที่เป็นความทรงจำกับคนคนนั้นได้….ทั้งที่ใครคนนั้นกลับลืมทุกอย่าง
ทำไมเขายังรัก…..ทั้งที่เขารู้ว่าจูเนียร์ไม่เคยรักเขา…………….
‘ทำไมนายไม่เคยรักฉันเลยละเนียร์ทำไม…..’
ตอนหน้าจะเป็นงั้นไงเนาะ
ทำไมเนียร์ถึงลืมแจ็กสัน!!!
ทำไม2คนนั้นรู้จักกันได้!!
รอดูตอนหน้าละกัน!!
อ่อ เรื่องนี้งง อายุของแต่ละคนหน่อยนะ
แล้วก็เราก็จะย้อนไปย้อนมา
ในอดีตแล้วก็จะมีอดีตอีก
เพราะงั้น ใครไม่เข้าใจก็เข้าใจซะนะ!!!
@SQWEEZ
ความคิดเห็น