ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : WHAT THE HELL 3
WHAT THE HELL 3
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดบริเวณเท้าที่ผมดันไปเหยียบกระจกใส่ มันทั้งเจ็บและปวดเหมือนผมไม่สามารถขยับเท้าได้ ผมมองเลือดที่ยังซึมอยู่ที่ผ้าพันแผล เอ๊ะ?ผ้าพันแผลงั้นเหรอ
"......" ผมมองไปรอบๆห้องก่อนจะไปสะดุดตากับผู้ชายผมสีแดงที่นอนอยู่บนโซฟา ผมยุ่งๆของมาร์คที่ไม่ได้เช็ตไม่ได้ทำให้เขาดูแย่ลงสักนิด เสื้อนักเรียนมีคาบเลือดติดและผมเดาได้ไม่ยากว่ามันมาจากใคร ผมมองร่างสูงจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
'แอ๊ด....'
ผมมองไปที่ประตูก่อนจะพบกับผู้ชายในร่างสูงโปร่งในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน แจ็กสันมองมาทางผมก่อนจะแสยะยิ้ม
"ตื่นแล้วนี่ มึงหลับไป 2 วันกูนึกว่ามึงตายไปแล้วซะอีก"
"ที่จริงผมน่าจะตายๆไปสินะครับ" ผมยิ้มให้กับแจ็กสัน แจ็กสันชะงักไปก่อนจะขว้างชุดยูนิฟอร์มสีขาวของเกรดผมมาให้
"อย่ามาต่อปากต่อคำกับกู มึงเอาชุดไปใส่แล้วไปเรียนได้แล้ว มึงไม่ได้มาเรียน 4 วันขืนอาจารย์รู้ว่าพวกกูทำไรกับมึง พวกกูก็ไม่ได้ทรมานมึงแน่"
"นี่คือสิ่งที่คุณห่วงงั้นเหรอ" ผมมองแจ็กสันไม่รู้ผมไปเอาพร้อมกล้ามาจากไหนผมถึงกล้าต่อปากต่อคำกับแจ็กสัน "ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมไม่ยอมตายเพราะน้ำมือมือพวกคุณหรอก ชีวิตผมยังมีค่ามากกว่านั้นอีกเยอะ"
"ปากดีนักนะ!!" แจ็กสันกระชากผมของผม ผมกัดฟันแน่นแต่ก็ไม่ได้ร้องอะไรออกไปแต่กลับยิ้มเยาะเย้ยแจ็กสันแทน
"เอาสิครับทรมานผมอย่างที่คุณต้องการเลย!!!"
"หุบปาก!!!" แจ็กสันโผเข้ามาบีบคอผม ผมรู้สึกเหมือนลมหายใจจะขาดซะดื้อๆ
"!!!!...." ผมค่อยๆแกะมือของแจ็กสันออกแต่แรงอย่างผมจะไปสู้แรงแจ็กสันได้งั้นไง ยิ่งผมแกะมือแจ็กสันออกแจ็กสันยิ่งบีบคอผมแรงมากขึ้นเท่านั้น ผมเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สามารถหายใจได้ อากาศเหมือนถูกแย่ง........ใครก็ได้....ได้โปรดใครก็ได้.........
"มึงทำอะไร" เสียงนิ่งๆของมาร์คทำให้แจ็กสันปล่อยมือออกจากคอของผม ผมพยายามสูดลมหายใจให้มากที่สุดทันทีที่แจ็กสันปล่อยมือออกจากผม
"......."
"กูถามว่ามึงทำอะไร" ผมมองมาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟามาร์คมองแจ็กสันอย่างตำหนิ
"กูสั่งสอนไอ้เด็กนี่"
"แต่มึงเกือบฆ่าไอ้เด็กนี่แล้วนะแจ็กสัน"
"ทำไม อย่าบอกนะว่ามึง..."
"กูกลัวไม่ได้ทรมานไอ้เด็กนี่" มาร์คพูดแทรกแจ็กสันทั้งที่แจ็กสันยังพูดไม่จบ
"แล้วไป" แจ็กสันเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะหันมาทางผม
"....."
"อย่าหาเรื่องกูอีกไม่งั้นครั้งหน้ามึงไม่รอด" แจ็กสันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
"ไปอาบน้ำกูจะรอมึงอยู่ด้านนอก" ผมมองมาร์คด้วยแววตาไม่เข้าใจบางทีผู้ชายคนนี้ก็ดูอบอุ่นแต่ในเวลาเดียวกันความอบอุ่นนั้นก็กลายเป็นเหมือนความว่างเปล่า
"นายเป็นคนยังไงกัน...." ผมได้แต่พูดกับตัวเองเมื่อมาร์คเดินออกไป
มาร์คยืนพิงประตูหน้าห้องนอนของจินยอง เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกันบางครั้งเขารู้สึกมีความสุขที่ได้ทรมานเด็กคนนั้นแต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกสงสารเด็กนั้นอย่างบอกไม่ถูกยิ่งเห็นเด็กคนนั้นอ่อนแอเขายิ่งปกป้อง ยิ่งเห็นเด็กคนนั้นกำลังทรมานเขายิ่งทำร้ายเด็กคนนั้นไม่ลง ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน มาร์คกุมหน้าอกของตัวเองก่อนจะส่ายหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป เขาจะไม่มีทางรู้สึกกับจินยองมากไปกว่านี้เด็ดขาด จินยองเป็นแค่เกมส์ที่เขาจะต้องชนะแค่นั้น!!!!
"......" ผมมองไปรอบๆห้องก่อนจะไปสะดุดตากับผู้ชายผมสีแดงที่นอนอยู่บนโซฟา ผมยุ่งๆของมาร์คที่ไม่ได้เช็ตไม่ได้ทำให้เขาดูแย่ลงสักนิด เสื้อนักเรียนมีคาบเลือดติดและผมเดาได้ไม่ยากว่ามันมาจากใคร ผมมองร่างสูงจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
'แอ๊ด....'
ผมมองไปที่ประตูก่อนจะพบกับผู้ชายในร่างสูงโปร่งในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน แจ็กสันมองมาทางผมก่อนจะแสยะยิ้ม
"ตื่นแล้วนี่ มึงหลับไป 2 วันกูนึกว่ามึงตายไปแล้วซะอีก"
"ที่จริงผมน่าจะตายๆไปสินะครับ" ผมยิ้มให้กับแจ็กสัน แจ็กสันชะงักไปก่อนจะขว้างชุดยูนิฟอร์มสีขาวของเกรดผมมาให้
"อย่ามาต่อปากต่อคำกับกู มึงเอาชุดไปใส่แล้วไปเรียนได้แล้ว มึงไม่ได้มาเรียน 4 วันขืนอาจารย์รู้ว่าพวกกูทำไรกับมึง พวกกูก็ไม่ได้ทรมานมึงแน่"
"นี่คือสิ่งที่คุณห่วงงั้นเหรอ" ผมมองแจ็กสันไม่รู้ผมไปเอาพร้อมกล้ามาจากไหนผมถึงกล้าต่อปากต่อคำกับแจ็กสัน "ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมไม่ยอมตายเพราะน้ำมือมือพวกคุณหรอก ชีวิตผมยังมีค่ามากกว่านั้นอีกเยอะ"
"ปากดีนักนะ!!" แจ็กสันกระชากผมของผม ผมกัดฟันแน่นแต่ก็ไม่ได้ร้องอะไรออกไปแต่กลับยิ้มเยาะเย้ยแจ็กสันแทน
"เอาสิครับทรมานผมอย่างที่คุณต้องการเลย!!!"
"หุบปาก!!!" แจ็กสันโผเข้ามาบีบคอผม ผมรู้สึกเหมือนลมหายใจจะขาดซะดื้อๆ
"!!!!...." ผมค่อยๆแกะมือของแจ็กสันออกแต่แรงอย่างผมจะไปสู้แรงแจ็กสันได้งั้นไง ยิ่งผมแกะมือแจ็กสันออกแจ็กสันยิ่งบีบคอผมแรงมากขึ้นเท่านั้น ผมเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สามารถหายใจได้ อากาศเหมือนถูกแย่ง........ใครก็ได้....ได้โปรดใครก็ได้.........
"มึงทำอะไร" เสียงนิ่งๆของมาร์คทำให้แจ็กสันปล่อยมือออกจากคอของผม ผมพยายามสูดลมหายใจให้มากที่สุดทันทีที่แจ็กสันปล่อยมือออกจากผม
"......."
"กูถามว่ามึงทำอะไร" ผมมองมาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟามาร์คมองแจ็กสันอย่างตำหนิ
"กูสั่งสอนไอ้เด็กนี่"
"แต่มึงเกือบฆ่าไอ้เด็กนี่แล้วนะแจ็กสัน"
"ทำไม อย่าบอกนะว่ามึง..."
"กูกลัวไม่ได้ทรมานไอ้เด็กนี่" มาร์คพูดแทรกแจ็กสันทั้งที่แจ็กสันยังพูดไม่จบ
"แล้วไป" แจ็กสันเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะหันมาทางผม
"....."
"อย่าหาเรื่องกูอีกไม่งั้นครั้งหน้ามึงไม่รอด" แจ็กสันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
"ไปอาบน้ำกูจะรอมึงอยู่ด้านนอก" ผมมองมาร์คด้วยแววตาไม่เข้าใจบางทีผู้ชายคนนี้ก็ดูอบอุ่นแต่ในเวลาเดียวกันความอบอุ่นนั้นก็กลายเป็นเหมือนความว่างเปล่า
"นายเป็นคนยังไงกัน...." ผมได้แต่พูดกับตัวเองเมื่อมาร์คเดินออกไป
มาร์คยืนพิงประตูหน้าห้องนอนของจินยอง เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกันบางครั้งเขารู้สึกมีความสุขที่ได้ทรมานเด็กคนนั้นแต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกสงสารเด็กนั้นอย่างบอกไม่ถูกยิ่งเห็นเด็กคนนั้นอ่อนแอเขายิ่งปกป้อง ยิ่งเห็นเด็กคนนั้นกำลังทรมานเขายิ่งทำร้ายเด็กคนนั้นไม่ลง ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน มาร์คกุมหน้าอกของตัวเองก่อนจะส่ายหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป เขาจะไม่มีทางรู้สึกกับจินยองมากไปกว่านี้เด็ดขาด จินยองเป็นแค่เกมส์ที่เขาจะต้องชนะแค่นั้น!!!!
ผมเดินออกมาจากห้องด้วยชุดยูนิฟอร์มของเกรดผม แต่ละก้าวที่ผมเดินผมต้องค่อยๆไปเพราะผมยังปวดเท้าอยู่
"มึงช้า" ผมหันไปมองมาร์คที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของเกรด 12 เกรด 12 เป็นสีดำสินะ...
"ผมไม่ได้ขอให้คุณรอ" ผมเดินผ่านมาร์คไปแต่มือหนากลับจับที่ข้อมือผมไว้
"เดินยังเดินแทบจะไม่ได้ อวดดี" มาร์คมองผมด้วยแววตาสมเพช
"กลัวว่าจะไม่ได้ทรมานผมแบบที่แจ็กสันพูดเหรอครับ?" ผมยิ้มให้กับมาร์ค มาร์คเงียบไปก่อนจะช้อนตัวผมขึ้นไปอุ้ม
"!!!!!"
"มึงรู้ก็ดี กูขี้เกียจพูด" ผมเม้มปากแน่นแต่มาร์คกลับไม่สนใจผมเลยสักนิด
"งั้นก็ปล่อยผมสิ!!!!"
"หุบปาก" มาร์คมองผมอย่างตำหนิก่อนจะอุ้มผมไปส่งที่อาคารเรียน
"ขออนุญาตครับ" มาร์คขออนุญาตครูที่กำลังเข้าสอน ครูมองมาทางผมกับมาร์คก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
นักเรียนที่ทำกิจกรรมของตัวเองอยู่ต่างก็มองมาทางผม ทุกคนในห้องมองผมเหมือนว่าเจอของเล่นชิ้นใหม่ ผมเลยได้แต่หลบตาคนพวกนั้น
"ใครที่ยุ่งกับคนของกู กูไม่ปล่อยมันไปแน่!!!" มาร์คตะโกนทิ้งท้ายไว้ พอพวกนักเรียนในห้องได้ยินแบบนั้นต่างก็หันกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ มาร์คหันมาทางผม
"มึงเอาไปกินซะ" เขาโยนขนมปังมาให้ผม ผมรับมันไว้ก่อนจะมองมาร์คอย่างงงๆ
"อย่าถามไปเรียนซะ กูไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของเล่นของกูเฉยๆ"
"......"ผมมองมาร์คที่เดินจากไป
"เหอะ" ผมหัวเราะอย่างสมเพชให้กับตัวเอง ผมสำคัญตัวเองผิดสินะผมมันแค่ของเล่นเป็นได้แค่นั้น....
ผมเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด ครูมองผมก่อนจะถามคำถามที่ผมกับครูได้ยินกันแค่ 2 คน
"เธอรู้จักกับเด็กคนนั้นเหรอจ๊ะ..."
"ครับ" ผมมองครูที่เหงื่อออกเหมือนกับกำลังบอกว่าเจอตัวอันตรายอีกตัวแล้ว แต่ผมไม่ได้แก้ตัวอะไร
"เธอ...."
"ปาร์คจินยองครับ"
"งั้นเธอไปนั่งข้างยูคยอมเลยนะ"
"ครับ" ผมเดินไปหาที่นั่งตามที่ครูชี้ ผู้ชายข้างๆผมย้อมสีผมเป็นสีบรอนซ์สนิท เขาเพียงชายตามองผมก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบโดยไม่สนใจครูที่สอนเลย ไม่สิจะว่าทั้งห้องไม่ฟังที่ครูสอนเลยง่ายกว่า...
ผมมองครูที่สอนโดยพยายามตั้งใจฟังให้มากที่สุดถ้าไม่ติดที่ควันบุหรี่ของคนข้างๆผม ผมเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกแล้วนะ
"แค่ก...แค่ก"
"ขอโทษ" คนที่ชื่อยูคยอมขอโทษผมก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งออกไปด้านนอก
"ไม่เป็นไร....." ผมส่ายหน้าเหมือนยืนยันว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ
"นายไปรู้จักกับไอ้เลวนั่นได้ยังไง"
"แค่กรรมน่ะ ฉันมันเป็นแค่เกมส์ของคนพวกนั้น....." ผมยิ้มทั้งที่ข้างในเจ็บเจียนตาย ผมมันคือเกมส์ ผมมันคือของเล่น ผมเข้าใจทุกอย่างดี....แต่ช่วยมองว่าผมเป็นคนบ้างได้มั้ย มองว่าผมมีจิตใจบ้างได้หรือป่าว....
"......." ยูคยอมมองผมก่อนมือหนาจะเข้ามาลูบที่หัวของผม
"......"
"นายทรมานสินะ" ผมยิ้มออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตาที่คลอออกไป
"ไม่หรอกฉันต้องชินกับมัน...ต่อให้มันจะทรมานฉันก็ไม่สามารถหนีมันได้...."
"นายพักอยู่หอไหน" ยูคถามผมหลังจากที่พวกเราเลิกเรื่อง ผมส่ายหัวเบาๆเหมือนกำลังบอกว่าไม่รู้ ใครมันจะไปรู้ละผมถูลากไปลากมามันจะไปมองทางได้งั้นไง
"หอเดียวกับไอ้มาร์คสินะ"
"อือ......"
"ให้ไปส่งมั้ย"
"ไม่ต้อง!!" ผมหันไปมองด้านหลังก่อนจะพบผู้ชายผมสีแดงที่ยืนมองยูคยอม
"เหอะ...."
"กูว่ากูประกาศชัดแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับคนของกู"
"บังเอิญกูไม่ได้ยินว่ะ"
"เชี้ย!!!"
"ไอ้มาร์ค!" แจ็กสันจับไหล่ของมาร์คไว้ไม่ให้พุ่งไปชกยูคยอม
"หึ..." ยูคยอมล้วงกระเป๋ามองมาร์คกับแจ็กสันอย่างหาเรื่อง
"มึงอย่ายุ่งกับคนของกูอีก"
"ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้"
"ไอ้ยูค!!!"
"มึงแย่งแบมแบมไปจากกูกูก็มีสิทธิจะแย่งจินยองจากมึงเหมือนกัน!"
"ไอ้ยูค!!"
"กูเคยนับถือว่ามึงเป็นพี่นะแต่หลังจากที่มึงหักหลังกู....."
"........"
"กูก็เกลียดมึงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดอีก!"
"......" ทั้งมาร์คและแจ็กสันเงียบไป
"นายไปซะ" ผมมองยูคที่กระซิบกับผม ผมมองยูคยอมอย่างงงๆยูคยักคิ้วให้ผมก่อนจะผลักผมไปหามาร์ค
"แต่กูก็ไม่คิดจะแย่งคนของมึงหน้าด้านๆหรอก"
"ไอ้ยูค!"
"กูมีจิตสำนึกพอไม่เหมือนมึง" ยูคยอมแสยะยิ้มให้กับมาร์คและแจ็กสันก่อนจะเดินออกไป
ทำไมเรื่องมันถึงวุ่นวายขนาดนี้....ผมมองมาร์คที่กำหมัดแน่น แจ็กสันขมวดคิ้วเหมือนคิดหนัก มันเกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้กันแน่....ทำไมพวกเขาต้องแก้แค้นกันไปมาอย่างนี้.....มันสนุกมากหรือไง มันทำให้ความแค้นหายไปบ้างหรือป่าว....
-----------------------------------------
มาต่อ
มาต่อ
ผมถูกมาร์คกระชากออกมาจากอาคารเรียน เขาไม่สนเลยว่าเท้าของผมจะเป็นยังไงจากที่แผลยังไม่หายดีผมเริ่มรู้สึกว่าแผลมันเปิดมากว่าเดิมซะอีก ผมเผลอกัดริมฝีปากแน่นเพราะความเจ็บ มาร์คหันมามองผมก่อนจะจ้องผมด้วยแววตาของปีศาจ
"มึงอย่าไปสนิทกับไอ้ยูคจำไว้!!!"
"ทำไมผมจะสนิทไม่ได้!!!"
"มึงไม่มีสิทธิ์เถียงกู!"
"แล้วผมมีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้างละ!!!" ผมสบัดมือออกจากมาร์ค
"...."
"ผมมีหน้าที่ที่ต้องรับความทรมานอย่างเดียวใช่มั้ยผมไม่มีสิทธิ์อะไรเลยเหรอ!!" ผมจ้องมาร์คอย่างไม่เกรงกลัว ผมไม่มีสิทธิ์แม้จะมีเพื่อนเลยใช่มั้ย..ชีวิตของผม ผมมีสิทธิ์อะไรบ้างละ!!! เขายังเห็นผมเป็นคนอยู่มั้ยเขาเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ทำไมถึงทำร้ายผมขนาดนี้ผมไม่ใช่หมูไม่ใช่หมานะอย่างน้อยผมก็มนุษย์คนหนึ่งไม่ใช่หรือไง......
"...."
"คุณยังเป็นคนอยู่มั้ยจิตใจของคุณมันทำด้วยอะไรกันแน่!!!"
"......" ผมมองมาร์คที่กำหมัดแน่นแต่นาทีนี้ผมโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
"อย่าเห็นผมเป็นคนเล่นเพราะของเล่นอย่างผมก็เจ็บเป็น อย่าเห็นผมเป็นของตายเพราะของตายอย่างผมก็ทำให้คุณเจ็บได้!!!!"
"หึ คิดว่ากูสนเหรอ"
"คุณมันเลวผมไม่แปลกใจเลยที่.....!!!" ผมยังพูดไม่ทันจบมาร์คก็จู่โจมของที่ริมฝีปากผมทันที ผมเบิกตากว้างเมื่อมาร์คทำแบบนั้น
"อือ...!!!" ผมพยายามใช้แรงของผมผลักมาร์คออกไปแต่มันไม่เป็นผลเลยสักนิด มาร์คยัดเยียดสัมผัสที่ร้อนละอุมาให้ผม ผมได้กลินคาวเลือดหลังจากที่เขากัดริมฝีปากผมอย่างแรงเมื่อผมเม้มปากไม่ให้เขายัดเยียดจูบมาให้ ตอนนี้มาร์คไม่ต่างอะไรจากพายุที่กำลังอาละวาดเขาเหมือนปีศาจที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ มาร์คมอบสัมผัสที่รุนแรงและป่าเถื่อนให้ผมเนินนานจนผมรู้สึกเหมือนถูกแย่งอากาศไป
"กูเตือนมึงแล้ว ถ้าครั้งหน้ามึงยังดื้อกับกูอีกกูไม่หยุดแค่จูบแน่!!!" มาร์คผลักผมจนผมล้มทรุดลงไปกับพื้นผมไม่กล้าแม้จะมองมาร์คด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้.....มันน่ารังเกียจ ผมเช็ดปากของตัวเองออกเหมือนกับปากของผมไปสัมผัสเชื้อโรคมา
"เหอะ!" มาร์คมองผมก่อนจะเดินจากไปผมมองแผ่นหลังมาร์คที่จากไปจนลับสายตา
"......" ผมค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแต่คงเป็นเพราะแผลที่เท้าที่ยังไม่หายดีทำให้ผมเจ็บจนล้มลงไปอีกครั้ง
"บ้าเอ้ย!!" ผมสบถออกมาไม่เป็นภาษา ทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย....
"ให้ช่วยมั้ย" ผมมองผู้ชายที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้ผมเจอกับความทรมานทั้งที่ผมไม่อยากเจอ
"ไม่ต้องผมรังเกียจ" ผมยิ้มให้กับเจบีผู้ชายที่ผมเกลียดมากกว่าใครที่สุด
"มึงนึกว่ามึงเป็นใครถึงกล้าปฎิเสธกู!!" เจบีตะคอกใส่ผมจนผมสะดุ้งผมมองเจบีผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่ามาร์คและแจ็กสันเป็นไหนๆ เขาทั้งเย็นชาและน่ากลัวในเวลาเดียวกันความเลือดเย็นของเขาไม่ผมอยากสัมผัสมันเลยสักนิด
"ผมจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของผมอย่ามายุ่ง!!!"
"ได้ ในเมื่อกูจะช่วยมึงแต่มึงดันปฎิเสธกู กูก็จะทำลายมึงด้วยมือของกูเอง!!!" เจบีจับข้อมือของผมก่อนจะกระชากผมให้ลุก ผมลุกขึ้นไปตามแรงกระชากด้วยบาดแผลที่เท้าทำให้ผมเซไปถูกใส่บริเวณแผ่นอกของเจบี
"อย่ามาสำออยใกล้กู" เจบีผลักหัวผมออกก่อนจะกระชากให้ผมตามไปที่ไหนสักที่ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าที่ไหน
"เข้าไป!!" เจบีผลักผมเข้ามาในอาคารที่ถูกตกแต่งอย่างดีนักเรียนหลายคนที่ตอนแรกกำลังทำกิจกรรมของตัวเองต่างหันมาโค้งให้กับเจบี ที่นี้คงเป็นหอพักของเจบีสินะ
ผมมองผู้ชายคนหนึ่งที่ตอนแรกยิ้มเมื่อเห็นเจบีเดินเข้ามาแต่ตอนเขาหันมามองผมสายตาก็เปลี่ยนไป
"เจบีนายพาเด็กนี่มาทำไม!!!"
"หุบปากยองแจ" เจบีชายตามองผู้ชายหน้าหวานคนนั้น
"แต่..."
"ยองแจ..ฉันบอกให้นายเงียบ" ผู้ชายที่ชื่อยองแจเงียบไปเมื่อเจบีเหมือนกำลังจะหมดอารมณ์กับเขา
"หัวหน้าเด็กหน้าหวานนี่ใครครับ" ผมมองเด็กเกรด 12 ที่ยกมือถามเจบี เจบีเพียงแสยะยิ้ม
"เด็กนี่นะเหรอ...." เจบีมองผม
"........."
"จะเป็นว่าที่เมียกูไง"
ผมถูกเจบีผลักเข้ามาในห้องที่อยู่ชั้นบนสุดผมเดาว่าที่นี่คงเป็นห้องของเจบีเพราะกว้างกว่าหอพักที่ผมอยู่ เจบีเป็นใครกันทำไมถึงมีสิทธิมากมายในโรงเรียนนี้ทุกคนต่างก็ก้มหัวให้เขา....เขาเป็นใครกันแน่....
"มึงอยู่ที่นี่อย่าคิดจะออกมาเด็ดขาดไม่งั้นมึงตายแน่!!!"
"ผมจะออกไปยังไงละครับในเมื่อคุณสั่งคนของคุณกันไม่ให้ผมออกไป" เจบีสั่งคนของเขาไว้ว่าห้ามไม่ให้ผมออกไปไหนคนเดียวถ้าเจบีไม่ได้พาออกไปด้วย
"ถ้ามึงเถียงกูอีกคำบอกพ่อแม่มึงเตรียมเก็บศพมึงได้เลย!!!"
"......"
"หึ กลัวเป็นงั้นเหรอ"
"ทำไมคุณถึงเลือดเย็นขนาดนี้...."
"......."
"......"
"เพราะกูเกลียดทุกอย่างบนโลกนี้"
"....."
"กูเกลียดการที่ต้องอยู่ร่วมโลกกับไอ้มาร์ค!!!"
"...." ผมมองเจบีอย่างไม่เข้าใจทำไมเขา 2 คนถึงเกลียดกันมากขนาดนี้
"กูจะแก้แค้นมันให้เจ็บเจียนตาย"
".....คุณแก้แค้นแล้วมันได้อะไรขึ้นมา"
"อย่ามาสั่งสอนกู!!!" เจบีหันมาตะคอกใส่ผม
"...."
"ถ้ามันไม่เจ็บอย่างที่กูเคยเจ็บ....."
"......"
"กูก็จะทำทุกอย่างให้มันเจ็บกูจะพรากทุกอย่างไปจากมัน!!!!"
"คุณทำแบบนี้..คุณกลัวนรกบ้างหรือป่าว...."
"หึ ถามว่ากูกลัวมั้ยงั้นเหรอ"
"...."
"แค่นรกน่ะกูยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ"
"คุณเลือดเย็นมากไปแล้วคุณทำไมกล้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้นงั้นเหรอ ยิ่งแก้แค้นคุณต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเจ็บเลิกสักทีเถอะ"
"หุบปากไปซะ!!!"
"!!......"
"กูไม่ต้องการความหวังดีจากมึงกูเลือกที่จะแก้แค้นไม่ว่าใครก็ห้ามกูไม่ได้!!!"
"มึงอย่าไปสนิทกับไอ้ยูคจำไว้!!!"
"ทำไมผมจะสนิทไม่ได้!!!"
"มึงไม่มีสิทธิ์เถียงกู!"
"แล้วผมมีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้างละ!!!" ผมสบัดมือออกจากมาร์ค
"...."
"ผมมีหน้าที่ที่ต้องรับความทรมานอย่างเดียวใช่มั้ยผมไม่มีสิทธิ์อะไรเลยเหรอ!!" ผมจ้องมาร์คอย่างไม่เกรงกลัว ผมไม่มีสิทธิ์แม้จะมีเพื่อนเลยใช่มั้ย..ชีวิตของผม ผมมีสิทธิ์อะไรบ้างละ!!! เขายังเห็นผมเป็นคนอยู่มั้ยเขาเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ทำไมถึงทำร้ายผมขนาดนี้ผมไม่ใช่หมูไม่ใช่หมานะอย่างน้อยผมก็มนุษย์คนหนึ่งไม่ใช่หรือไง......
"...."
"คุณยังเป็นคนอยู่มั้ยจิตใจของคุณมันทำด้วยอะไรกันแน่!!!"
"......" ผมมองมาร์คที่กำหมัดแน่นแต่นาทีนี้ผมโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
"อย่าเห็นผมเป็นคนเล่นเพราะของเล่นอย่างผมก็เจ็บเป็น อย่าเห็นผมเป็นของตายเพราะของตายอย่างผมก็ทำให้คุณเจ็บได้!!!!"
"หึ คิดว่ากูสนเหรอ"
"คุณมันเลวผมไม่แปลกใจเลยที่.....!!!" ผมยังพูดไม่ทันจบมาร์คก็จู่โจมของที่ริมฝีปากผมทันที ผมเบิกตากว้างเมื่อมาร์คทำแบบนั้น
"อือ...!!!" ผมพยายามใช้แรงของผมผลักมาร์คออกไปแต่มันไม่เป็นผลเลยสักนิด มาร์คยัดเยียดสัมผัสที่ร้อนละอุมาให้ผม ผมได้กลินคาวเลือดหลังจากที่เขากัดริมฝีปากผมอย่างแรงเมื่อผมเม้มปากไม่ให้เขายัดเยียดจูบมาให้ ตอนนี้มาร์คไม่ต่างอะไรจากพายุที่กำลังอาละวาดเขาเหมือนปีศาจที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ มาร์คมอบสัมผัสที่รุนแรงและป่าเถื่อนให้ผมเนินนานจนผมรู้สึกเหมือนถูกแย่งอากาศไป
"กูเตือนมึงแล้ว ถ้าครั้งหน้ามึงยังดื้อกับกูอีกกูไม่หยุดแค่จูบแน่!!!" มาร์คผลักผมจนผมล้มทรุดลงไปกับพื้นผมไม่กล้าแม้จะมองมาร์คด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้.....มันน่ารังเกียจ ผมเช็ดปากของตัวเองออกเหมือนกับปากของผมไปสัมผัสเชื้อโรคมา
"เหอะ!" มาร์คมองผมก่อนจะเดินจากไปผมมองแผ่นหลังมาร์คที่จากไปจนลับสายตา
"......" ผมค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแต่คงเป็นเพราะแผลที่เท้าที่ยังไม่หายดีทำให้ผมเจ็บจนล้มลงไปอีกครั้ง
"บ้าเอ้ย!!" ผมสบถออกมาไม่เป็นภาษา ทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย....
"ให้ช่วยมั้ย" ผมมองผู้ชายที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้ผมเจอกับความทรมานทั้งที่ผมไม่อยากเจอ
"ไม่ต้องผมรังเกียจ" ผมยิ้มให้กับเจบีผู้ชายที่ผมเกลียดมากกว่าใครที่สุด
"มึงนึกว่ามึงเป็นใครถึงกล้าปฎิเสธกู!!" เจบีตะคอกใส่ผมจนผมสะดุ้งผมมองเจบีผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่ามาร์คและแจ็กสันเป็นไหนๆ เขาทั้งเย็นชาและน่ากลัวในเวลาเดียวกันความเลือดเย็นของเขาไม่ผมอยากสัมผัสมันเลยสักนิด
"ผมจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของผมอย่ามายุ่ง!!!"
"ได้ ในเมื่อกูจะช่วยมึงแต่มึงดันปฎิเสธกู กูก็จะทำลายมึงด้วยมือของกูเอง!!!" เจบีจับข้อมือของผมก่อนจะกระชากผมให้ลุก ผมลุกขึ้นไปตามแรงกระชากด้วยบาดแผลที่เท้าทำให้ผมเซไปถูกใส่บริเวณแผ่นอกของเจบี
"อย่ามาสำออยใกล้กู" เจบีผลักหัวผมออกก่อนจะกระชากให้ผมตามไปที่ไหนสักที่ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าที่ไหน
"เข้าไป!!" เจบีผลักผมเข้ามาในอาคารที่ถูกตกแต่งอย่างดีนักเรียนหลายคนที่ตอนแรกกำลังทำกิจกรรมของตัวเองต่างหันมาโค้งให้กับเจบี ที่นี้คงเป็นหอพักของเจบีสินะ
ผมมองผู้ชายคนหนึ่งที่ตอนแรกยิ้มเมื่อเห็นเจบีเดินเข้ามาแต่ตอนเขาหันมามองผมสายตาก็เปลี่ยนไป
"เจบีนายพาเด็กนี่มาทำไม!!!"
"หุบปากยองแจ" เจบีชายตามองผู้ชายหน้าหวานคนนั้น
"แต่..."
"ยองแจ..ฉันบอกให้นายเงียบ" ผู้ชายที่ชื่อยองแจเงียบไปเมื่อเจบีเหมือนกำลังจะหมดอารมณ์กับเขา
"หัวหน้าเด็กหน้าหวานนี่ใครครับ" ผมมองเด็กเกรด 12 ที่ยกมือถามเจบี เจบีเพียงแสยะยิ้ม
"เด็กนี่นะเหรอ...." เจบีมองผม
"........."
"จะเป็นว่าที่เมียกูไง"
ผมถูกเจบีผลักเข้ามาในห้องที่อยู่ชั้นบนสุดผมเดาว่าที่นี่คงเป็นห้องของเจบีเพราะกว้างกว่าหอพักที่ผมอยู่ เจบีเป็นใครกันทำไมถึงมีสิทธิมากมายในโรงเรียนนี้ทุกคนต่างก็ก้มหัวให้เขา....เขาเป็นใครกันแน่....
"มึงอยู่ที่นี่อย่าคิดจะออกมาเด็ดขาดไม่งั้นมึงตายแน่!!!"
"ผมจะออกไปยังไงละครับในเมื่อคุณสั่งคนของคุณกันไม่ให้ผมออกไป" เจบีสั่งคนของเขาไว้ว่าห้ามไม่ให้ผมออกไปไหนคนเดียวถ้าเจบีไม่ได้พาออกไปด้วย
"ถ้ามึงเถียงกูอีกคำบอกพ่อแม่มึงเตรียมเก็บศพมึงได้เลย!!!"
"......"
"หึ กลัวเป็นงั้นเหรอ"
"ทำไมคุณถึงเลือดเย็นขนาดนี้...."
"......."
"......"
"เพราะกูเกลียดทุกอย่างบนโลกนี้"
"....."
"กูเกลียดการที่ต้องอยู่ร่วมโลกกับไอ้มาร์ค!!!"
"...." ผมมองเจบีอย่างไม่เข้าใจทำไมเขา 2 คนถึงเกลียดกันมากขนาดนี้
"กูจะแก้แค้นมันให้เจ็บเจียนตาย"
".....คุณแก้แค้นแล้วมันได้อะไรขึ้นมา"
"อย่ามาสั่งสอนกู!!!" เจบีหันมาตะคอกใส่ผม
"...."
"ถ้ามันไม่เจ็บอย่างที่กูเคยเจ็บ....."
"......"
"กูก็จะทำทุกอย่างให้มันเจ็บกูจะพรากทุกอย่างไปจากมัน!!!!"
"คุณทำแบบนี้..คุณกลัวนรกบ้างหรือป่าว...."
"หึ ถามว่ากูกลัวมั้ยงั้นเหรอ"
"...."
"แค่นรกน่ะกูยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ"
"คุณเลือดเย็นมากไปแล้วคุณทำไมกล้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้นงั้นเหรอ ยิ่งแก้แค้นคุณต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเจ็บเลิกสักทีเถอะ"
"หุบปากไปซะ!!!"
"!!......"
"กูไม่ต้องการความหวังดีจากมึงกูเลือกที่จะแก้แค้นไม่ว่าใครก็ห้ามกูไม่ได้!!!"
------------------------------------------------
จบแล้วสำหรับตอนนี้
เรารู้ว่าเราแต่งไม่สนุกเท่าไหร่
แล้วก็แต่งสั้นไปนิดขอโทษนะT_T
สำหรับตอนหน้าเป็นยังไงต่อ
ตอนหน้าอัพวันศุกร์
ก็อย่าลืมติดตามกันะ!!!
เรื่องนี้ใครอยากให้มีกี่ตอน
เข้ามาบอกกันได้เพราะเราแต่งสดตลอด
เอาเป็นว่าใครอยากถามอะไรถามได้นะ!!!
◊
SQWEEZ
จบแล้วสำหรับตอนนี้
เรารู้ว่าเราแต่งไม่สนุกเท่าไหร่
แล้วก็แต่งสั้นไปนิดขอโทษนะT_T
สำหรับตอนหน้าเป็นยังไงต่อ
ตอนหน้าอัพวันศุกร์
ก็อย่าลืมติดตามกันะ!!!
เรื่องนี้ใครอยากให้มีกี่ตอน
เข้ามาบอกกันได้เพราะเราแต่งสดตลอด
เอาเป็นว่าใครอยากถามอะไรถามได้นะ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น