What the hell...WTH Story [FIC GOT7]

ลำดับตอนที่ #3 : WHAT THE HELL 2

WHAT THE HELL 2









 

'ซ่า!!'
ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำเย็นๆที่ถูกใครคนหนึ่งสาดใส่ผมทำให้ผมเหมือนแทบแข็งตาย น้ำแข็งหลายก้อนอยู่บนโซฟาของผม ไหนจะแอร์เย็นๆที่ผมตั้งไว้เมื่อคืนทำให้ตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรจากคนที่อยู่ขั้วโลกเหนือเลย ผมรีบลุกจากโซฟาก่อนจะหันไปมองใครคนหนึ่งที่มองผมอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว 

"กูมาปลุกมึง" ผมมองมาร์คด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ บ้านใครมันปลุกคนด้วยวิธีนี้ว่ะ!!

"ครับ ขอบที่มามาปลุกผม"  ผมพูดพร้อมกับจ้องมาร์ค มาร์คมองผมตอบด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์

"มึงจะยืนนิ่งทำห่าไรไปอาบน้ำสิว่ะ!" มาร์คเดินมาลากข้อมือผมเข้าไปในห้องน้ำ ผมพยายามยื้อไว้แต่แรงอย่างผมจะไปสู้อะไรคนโตกว่าได้ ยิ่งผมยื้อสิผมจะยิ่งเจ็บ

"ผมไปเองได้!"

"คิดว่ากูอยากยุ่งกับมึงมากเหรอ!!" มาร์คหันมาหาผมก่อนจะตะโกนใส่หน้าผม

"!!!!!"

"กูแค่อยากทรมานมึงเล่นแล้วก็อยากชนะไอ้เจบีเท่านั้น อย่าเล่นตัวกับกูมากนักไม่งั้นกูจะไม่ทนกับมึงอีก!!!" มาร์คบีบคางของผมอย่างแรงทำให้ผมไม่สามารถโต้ตอบมาร์คได้เลย อากาศหนาวๆทำให้ผมรู้สึกสั่นไปทั้งตัว

"มึงเข้าไปซะ!" มาร์คผลักผมเข้ามาในห้องน้ำโดยที่ผมแทบจะไม่ได้ตั้งตัว ทำให้ผมเซไปถูกกับกระจกในห้องน้ำ กระจกในห้องน้ำแตกเต็มพื้นผมมองเท้าของผมที่ผมดันเผลอไปเหยียบเข้าเลือดสีแดงไหลรินออกมาไม่หยุดเศษกระจกที่ปักอยู่เต็มเท้าผมทำให้ผมรู้สึกปวดไปหมด
มาร์คมองมาทางผมก่อนจะแสยะยิ้มอย่างสะใจ ผมกัดฟันแน่นเหมือนมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บของผมได้แต่ไม่เลยผมรู้สึกเหมือนน้ำตาตัวเองมันกำลังจะไหลลงมาอีกครั้ง...

"มึงไปอาบน้ำได้แล้วอย่ามาสำออย กูไม่คิดจะสงสารมึงหรอก" มาร์คพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไป 

"......"

ผมพยายามค่อยๆใช้เท้าก้าวไปทีละนิดก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงที่ไม่มีเศษกระจกผมทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้น ผมเม้มปากแน่นก่อนจะมองเท้าของตัวเองเองโชคยังดีที่เท้าข้างซ้ายไม่ถูกเศษกระจกปักแต่เท้าข้างขวานี่สิ.....

"ทำไมนายถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้มาร์ค....."ผมสะกดน้ำตาของผมไว้แต่เหมือนมันจะไม่เชื่อฟังผมเลยสักนิดเพราะความเจ็บจากกระจกที่ปักเท้าผม เพราะความอ่อนแอที่ผมมีทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยากจะตาย น้ำตาหยดแรกของผมไหลออกมา ถ้าจะทำกับผมแบบนี้ฆ่าผมซะดีกว่า....











MARK'STORY


ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของจินยองนานหลายนาทีแต่เด็กคนนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะออกมาเลยสักนิด ผมทำเกินไปเหรอ? ไม่สิแค่นี้มันยังเป็นแค่จุดเริ่มต้นผมยังไม่ทันได้เริ่มต้นควาทรมานที่แท้จริงเลย 

"ไรว่ะเนี่ย!!" ผมทึ้งหัวของตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของจินยอง ผมมองรอบๆห้องแต่ก็ไม่มีวีแววของเด็กคนนั้นเลย


"ห้องน้ำ?"ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะมองเศษกระจกกับรอยเลือดพวกนั้น ผมหันไปทางอ่างน้ำผมแทบจะตะลึงกับภาพที่เห็น 


จินยองที่เหมือนกำลังนอนอาบเลือดอยู่ในอ่างน้ำ ทำให้ผมถึงกับต้องวิ่งไปช้อนตัวเด็กคนนี้ขึ้นมาจากอ่างน้ำ

"แม่...แม่ครับ...." จินยองซุกหน้าลงกับอกของผม ตัวเย็นๆของจินยองที่ผมสัมผัสมันเหมือนกับร่างของคนที่ถูกแช่แข็ง

"โง่" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะอุ้มร่างเล็กไปวางไว้บนเตียง เลือดที่ยังไม่หยุดไหลของจินยองเหมือนกระตุ้นอะไรสักอย่างในร่างกายผม...ผมไล่ความคิดในหัวของตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องของจินยอง

"มึงจะไปไหน" ผมมองแจ็กสันที่ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องของจินยอง ตอนแรกมันยืนสูบบุหรี่อยู่แต่พอผมเดินออกมามันก็หันมาพูดกับผม

"กูจะทำอะไรก็เรื่องของกูอย่ายุ่งกับกูให้มากแจ็กสัน" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปแต่แจ็กสันกับพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ผมหยุดชะงัก

"มึงอย่าลืมนะว่ามึงต้องทรมานไม่ใช่ดูแล"

"....."

"กูแค่อยากเตือนมึงไว้เพราะกูเป็นเพื่อนมึง"

"หึ...กูไม่เคยมีความสงสารให้กับใครอยู่แล้วมึงก็รู้"










"ขอให้เป็นอย่างนั้น" แจ็กสันพูดกับตัวเองเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาเดินจากไปแล้ว "มึงคงไม่ติดกับไอ้เจบีใช่มั้ยไอ้มาร์ค"

แจ็กสันหันไปมองห้องของจินยอง เด็กคนนี้น่ะเหรอที่จะที่จะทำให้ไอ้มาร์ครักได้ ไม่มีทาง...อย่างไอ้มาร์คมันก็แค่อยากชนะเจบี มันไม่มีทางเป็นไปได้

เขาเองก็คงจะไม่รักเด็กคนนี้หรอกใช่มั้ย? ไม่หรอกไม่ว่าจะเจบี มาร์ค หรือว่าเขา ต่างก็มองว่าเด็กคนนี้เป็นของเล่นถ้าพวกเขาเบื่อพวกเขาก็แค่ทิ้งไป...การได้เห็นคนอื่นทรมานด้วยน้ำมือของพวกเขาเอง มันเป็นความสุขของพวกเขาไปแล้ว..








ผมเดินกลับมาห้องของจินยองอีกครั้งพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลที่ผมไปเอามาจากห้องพยาบาลของโรงเรียน 

ผมมองจินยอง ใบหน้าซีดเซียวจนเหมือนไม่มีเลือดกำลังซุกหน้าลงไปกับผ้าห่ม ปากซีดๆที่กำลังสั่นทำให้ผมอดสงสารไม่ได้ ผมเดินไปหยุดที่เตียงของจินยองก่อนจะนั่งที่พื้น ผมค่อยๆพันแผลที่เท้าของจินยอง ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าว่ากำลังเจ็บตอนผมทำแผลให้อย่างชัดเจน 

"ผมลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงที่จินยองนอนอยู่ผมจ้องมองใบหน้าหวานอย่างไม่วางตากว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่จินยองคว้ามือผมไปแนบกับแก้มของตัวเอง

"แม่ครับ...ถ้า...เป็น..แม่แม่จะทำยังไง......"

"......"

"ผม...กลัว...."

"....."

"มัน....น่ากลัวเหลือเกินครับแม่..." ผมสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาที่หยดลงบนมือของผม ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาของจินยองออกอย่างเบามือ ก่อนผมจะชะงักไปเพราะคำพูดของแจ็กสันที่หวนเข้ามาในหัวของผม

'มึงอย่าลืมนะว่ามึงต้องทรมานไม่ใช่ดูแล'

ผมดึงมือของผมออกจากจินยองก่อนจะมองจินยองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า 

"นายมันแค่ของเล่นจินยอง"








"ฉันไม่ใช่คนดีขนาดที่จะมาดูแลนาย จำไว้" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป









ผมเดินออกจากหอพักจนมาถึงอาคารเรียน 

"กูตั้งความหวังกับมึงสูงมากนะไอ้มาร์ค" ผมหันไปหาเสียงเรียกเมื่อรู้ว่าเป็นใครผมก็ยักคิ้วให้

"ไม่ต้องคาดหวังอะไรกับกูหรอก ห่วงแค่ตัวมึงเถอะเจบี ถ้ามึงแพ้....กูจะฆ่ามึงทันที" พวกของไอ้เจบีเหมือนกำลังจะพุ่งเข้ามาหาผมแต่เจบียกมือห้ามไว้

"กูถึงคาดหวังไง....มึงเป็นคนเดียวที่กูคิดว่าจะฆ่ากูได้"

"เหอะ"

"แต่กูอยากให้มึงจำไว้อย่างหนึ่งนะไอ้มาร์ค"

"....." ผมมองเจบีที่ยืนมาหยุดอยู่ข้างผมก่อนจะพูดประโยคที่ผมกับเจบีได้ยินกันแค่ 2 คน

"ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงคิดจะฆ่ากู....."


















"กูจะเป็นฝ่ายฆ่ามึงก่อนจำไว้" เจบีหันมาแสยะยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับพวกที่ติดตามมัน ผมกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ














"มึงไม่มีทางชนะกูหรอก"















แจ็กสันมองเหตุการณ์ทุกอย่างก่อนจะเดินออกมาหามาร์ค เมื่อเจบีจากไปแล้ว

"มันคงอยากแก้แค้นมึง"

"....."

"มึงไปพรากของที่สำคัญของมันก่อนนะไอ้มาร์ค"

"......" แจ็กสันมองตามาร์คที่ฉายแววเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดก่อนแววตานั้นจะถูกปิดบังด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"กูไม่เคยพรากคนของมัน แต่คนของมันมาหากูเอง"

"แต่มันไม่คิดแบบนั้น" 

"......."

"อย่างน้อยทั้งมันทั้งมึงและกูก็เคยเป็นเพื่อนกัน"

"....."

"ถ้าเหตุการณ์แบบตอนนั้นกลับมาอีกมึงจะทำยังไง"

"กูก็แค่ต้องตัดสิ่งที่ขวางทางกูออก" แจ็กสันมองมาร์คก่อนจะลอบยิ้ม เรื่องสนุกมันจะเกิดขึ้นอีกแล้วสินะ ถ้าเมื่อไหร่ที่มาร์คพูดคำว่าตัดออกแสดงว่านั้นมันก็คือ การฆ่าในแบบของไอ้มาร์คดีๆนั้นเอง....













JB'STORY

ผมเดินมาถึงหอพักที่่ที่ไอ้มาร์ค ไอ้แจ็กและเด็กคนนั้นพักอยู่ 

"พวกมึงเฝ้าอยู่ด้านนอก" ผมสั่งลูกน้อง 10 กว่าคนให้เฝ้าอยู่ด้านนอกพอผมเดินเข้ามาในหอพัก ทุกคนที่อยู่ชั้นหนึ่งก็พากันก้มหัวให้กับผม

"ปาร์ค จินยองอยู่ห้องไหน" ผมถามไอ้เด็กเกรด 11 ที่อยู่แถวนั้น 

"ผ..ผม...ไม่รู้จักครับ" ไอ้เด็กพวกนั้นพูดด้วยปากสั่นๆ เหงื่อเป็นเม็ดๆไหลออกมา

"เศษสวะ" ผมสบถออกมาก่อนจะจ้องหน้าพวกมันด้วยแววตาหาเรื่อง ผมดึงคอเสื้อของไอ้เด็กคนหนึ่งมา

"!!!!" 

"มึงไปหามาให้ได้ว่าเด็กที่ชื่อว่าปาร์คจินยองอยู่ห้องไหน ไม่งั้นพวกมึงเจ็บตัวแน่!!!!" ผมขว้างเด็กคนนั้นลงพื้นอย่างแรง พวกมันรีบมาประคองไอ้เด็กนั่นก่อนจะโค้งให้ผมแล้ววิ่งออกไปหาห้องของปาร์คจินยองมาให้ผม ในเวลาไม่กี่นาทีผมก็ได้คำตอบ

"ปาร์คจินยอง เกรด 11 อยู่ชั้น 4 ตรงหัวมุมสุดครับ!!!"

"......" ผมเดินเข้าไปในลิฟต์พอถึงชั้น 4 ผมก็รีบตรงไปห้องตรงหัวมุมสุดผมบิดลูกบิดประตูเมื่อมันไม่สามารถเปิดได้ ผมก็ถีบประตูจนมันสามารถเปิดได้ ผมตรงเข้าไปในห้อง

"กลิ่นเลือด?" ผมได้กลิ่นคาวเลือดทันทีที่เข้ามา ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะพบกับเหตุผลที่ได้กลิ่นคาวเลือด เศษกระจกและหยดเลือดเต็มพื้นห้องน้ำ ผมเลียริมฝีปากตัวเองเมื่อเห็นเลือดพวกนั้น ผมหันไปเห็นอ่างอาบน้ำที่ข้างในนั้นมีน้ำผสมกับเลือดอยู่เต็มไปหมด พวกนี้คงเป็นฝีมือของไอ้มาร์คสินะ

"หึ" ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้องนอน และก็อย่างที่ผมคาดไว้ปาร์ค จินยองกำลังนอนอยู่บนเตียง

ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะเดินไปนั่งอยู่บนเตียงที่จินยองนอนอยู่ ผมพ่นควันบุหรี่ออกมา

"แค่ก แค่ก" เสียงไอจากจินยอง ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าข้อมูลที่ผมได้มาเป็นจริง ปาร์ค จินยองแพ้บุหรี่ ผมแสยะยิ้มก่อนจะนึกสนุกพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าของจินยองเด็กคนนี้ไอหนักขึ้นกว่าเดิม 

"อ่อนว่ะ" ผมมองคอของจินยองที่ถูกคัตเตอร์ของไอ้มาร์คทิ่มใส่  ตอนนี้ร่างกายของเด็กคนนี้มีแต่แผลเต็มไปหมด ผมมองที่เท้าของจินยองที่ถูกพันแผลไว้ ผมพอเดาออกว่าใครเป็นคนทำแผลให้จินยอง เห็นมั้ยละ? ไอ้มาร์คกำลังจะรักเด็กคนนี้และผมจะได้แก้แค้นมัน ผมจะแก้แค้นในสิ่งที่มันเคยทำกับคนของผม!!!

ผมบีบเท้าของจินยองข้างที่ถูกผ้าพันแผลพันไว้ จนเลือดที่หยุดแล้วไหลซึมผ้าพันแผลอีกครั้ง จินยองร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่นั่นทำให้ผมยิ่งสนุก ผมอยากได้เด็กคนนี้มาทรมานแล้วสิ ผมอยากเห็นตอนที่ทั้งไอ้มาร์คและเด็กคนนี้ทรมานด้วยน้ำมือของผม ผมโรคจิตเหรอ? ไม่หรอกมันเป็นเรื่องปกติของผม 

"พี่ครับ!!!" ผมมองแบมแบมที่วิ่งมาหาผมอย่างตื่นตระหนกสุดขีด 

"นายมาทำไม"

"พี่ทำอะไร..!!!"

"นายอย่ายุ่งเรื่องนี้แบมแบม"

"พี่ผมขอให้พี่หยุดไม่ได้หรือไง พี่หยุดแก้แค้นพี่มาร์คเถอะผมขอร้อง"

"หุบปาก!!!"

"พี่อย่าเอาคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างพี่จินยองมาเกี่ยวเรื่องนี้เลยนะครับ"

"กูบอกให้มึงหุบปาก!!!"

"!!!!" ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอไปบีบคอของแบมแบมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมปล่อยมือออกจากคอแบมแบม แบมแบมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงเมื่อผมปล่อยมือออก

"พี่เตือนนายแล้วนะแบมแบม"

"....แค่ก." แบมแบมมองมาทางผมด้วยสายตาอ้อนวอน

"ใครที่มาขวางการแก้แค้นของพี่ แม้แต่นายพี่ก็จะฆ่ามันให้หมด!"

"พี่ครับ....."

"...." ผมมองแบมแบมด้วยเววตาที่เย็นชา ผมยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้แก้แค้นไอ้มาร์ค ผมยอมลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาเกี่ยวเพื่อที่จะให้ไอ้มาร์ครู้สึกผิด ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ไอ้มาร์ครู้สึกเหมือนเจ็บเจียนตาย!!!! ต่อให้ผมจะต้องเสียทุกอย่างแต่ผมว่ามันคุ้มที่ได้เห็นไอ้มาร์คเจ็บปวดในแบบที่ผมเคยเป็น!!!!!

"ไอ้เจบี!!!" ผมหันไปมองไอ้มาร์คที่วิ่งเข้ามา ไอ้มาร์คหันไปมองจินยองที่นอนอยู่บนเตียง  

"อย่าเสียงดังสิไอ้มาร์คเกิดของเล่นพวกเราตื่นแย่เลยนะ" ผมยิ้มให้มาร์คแต่ไอ้มาร์คกลับสบถคำหยาบมากมายมาด่าผม 

"มึงออกไป"

"....."

"กูบอกให้มึงออกไป" มาร์คพูดเสียงลอดไรฟัน เหมือนสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ 

"......."

"เหี้ยเอ้ย!!!" ไอ้มาร์คกำลังจะพุ่งเข้ามาต่อยผมแต่มันก็ชะงักไปเมื่อแบมแบมเข้ามากันไม่ให้ไอ้มาร์คต่อยผม 

"อย่านะครับ!!"

"นายมาอยู่นี่ได้ไง"

"....." ผมมองแบมแบมที่เม้มปากแน่น ผมรู้ว่าแบมแบมรู้สึกยังไงแบมแบมคงรู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนทั้งที่อยู่ในห้องนี้ก่อนที่ไอ้มาร์คจะเข้ามาซะอีก

"ผมอยู่ที่นี่นานแล้วครับ..." ไอ้มาร์คหันไปหาจินยองอีกครั้งเหมือนไม่ได้ตั้งใจที่แบมแบมพูดเลยสักนิด ผมมองแบมแบมที่มองมาร์คด้วยแววตาเจ็บปวด 

ผมแสยะยิ้มให้กับภาพที่ไอ้มาร์คมองจินยอง ผมอดคิดถึงตอนที่มันทรมานเมื่อมันเห็นผมทรมานเด็กคนนั้นแทบไม่ไหวแล้ว....



























'''




 

-----------------------------------

 

จบแล้วกับตอนที่ 2 
ตอนหน้าเป็นยังไงอย่าลืม
ติดตามกันนะ 
ถ้าสนุกหรือไม่สนุกก็บอกได้
ไรท์จะได้รับไว้พัฒนาฝีมือ
แต่สงสัยเราแต่งไม่สนุก
ไม่ค่อยมีคอมเม้นกับแฟนคลับ
เพิ่มเลย 555
ตอนหน้าอัพวันจันทร์อย่า
ลืมรอติดตามนะ <3

 

◊ SQWEEZ