GOT{FIC} Junior X All ฺBad Memory ความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ความจริง 100%

ผมนั่งเหมอลอยมองไปนอกหน้าต่าง นึกย้อนถึงวันที่เด็กคนนั้นเข้าห้องผ่าตัด
ผมได้รับโทรศัพท์จากมาร์ค  คนที่ผมคาดไม่ถึงว่าจะโทรมาหา ผมยอมรับเลยวินาทีนั่นผมรู้สึกเหมือนถูกค้อนหนัก 1000ๆ ตันทุบลงมา ผมโกรธ ผมสับสน ผมวุ่นวายในเวลาเดียวกัน เด็กคนนั้นมีอิทธิพลกับผมมาก.......มากขนาดที่ทำให้ผมเป็นบ้าวิ่งออกมาจากบ้านทั้งๆที่นัดกับคนคนหนึ่งไว้  ตอนนั้นผมวิ่งอย่างบ้าคลั่งเพื่อ ที่จะได้ไปทันตอนเด็กคนนั่นผ่าตัด ผมไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองจะเป็นยังไง ผมคิดถึงแต่จูเนียร์ จูเนียร์ แล้วก็จูเนียร์.....

"เฮ้อ....นายจะยกโทษให้ฉันได้มั้ย" ผมได้แต่ถามคำถามเดิมๆกับตัวเองซ้ำๆ
 ผมหลับตาลงพร้อมคิดเรื่องในอดีตไปพลางๆ

ตอนนั้นสินะตอนที่ผมเจอจูเนียร์ ตอนที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น..... แม่ผมหนีพ่อไปอยู่อเมริกาโดยที่พ่อไม่รู้เลยว่าแม่กำลังท้อง.......ท้องจูเนียร์  ตอนนั้นผมอายุ  4 ปีเห็นจะได้ 
ผมไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่อีกเลย เวลาผ่านไป 4 ปีจนวันหนึ่งพอเดินมากับเด็กตัวเล็กคนหนึ่งผมเห็นพ่อร้องไห้ ใช่......มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อร้องไห้

'พ่อนั่นใครเหรอ?'

'น้องน่ะ เจบีต้องดูแลน้องดีๆนะอย่าทำร้ายน้อง'

'ผมสัญญาครับ แล้วน้องชื่ออะไรเหรอครับ?'

'จูเนียร์.....น้องชายของลูกไงละ' ผมมองน้องชายของตัวเอง เด็กน้อยยิ้มให้ผมรอยยิ้มนั่นสดใสราวกับผ้าสีขาวบริสุทธิ์ ตอนนั้นมันยังเป็นแค่ความรู้สึกเด็กๆที่หวงน้องชายตัวเองถ้ามีคนมายุ่งจนพอผมขึ้นมัธยมจูเนียร์ที่ยังอยู่ประถมกลับถูกหมั้นหมายกับเพื่อนสนิทของผม มาร์ค.... ตอนนั้นที่ผมเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นความรัก ผมหวงจูเนียร์แต่ไม่ใช่แบบพี่ชายน้องชาย เมื่อผมรู้ว่าจูเนียร์รักมาร์คมันทำให้ผมโกรธ มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของผมที่นำไปสู่ทุกอย่าง ผมทำร้ายน้องชายตัวเอง.....จูเนียร์ที่เคยยิ้มกลายเป็นเด็กแข็งกร้าว ผมคิดว่าเพราะผมคนเดียวที่ทำให้จูเนียร์เป็นแบบนั้นแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผมมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่จูเนียร์ร้องไห้แล้ววิ่งมาหาผม ผมถามอะไรจูเนียร์ก็ไม่ตอบ ผมรู้ทีหลังว่าที่จูเนียร์ร้องไห้เพราะไอ้มาร์ค....พร้อมกับความเป็นเพื่อนของผมและมาร์คถอยห่างไปเรื่อยๆ 

เสียงรถทำให้ความตื่นจากภวังค์ ผมเดินออกจากห้องแต่สายตาดันไปสดุดกับคนตัวเล็กที่ผมพยายามหลบหน้า....จูเนียร์ จูเนียร์มากับมามาร์ค.....ผมได้แต่มองสายตาจูเนียร์ที่มองมาร์คผมไม่เคยถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นไม่เคยเลย....

"พี่มาร์คกลับเถอะครับ" รอยยิ้มของจูเนียร์ที่ผมไม่เคยได้รับ มีแต่มาร์คคนเดียวที่ได้รอยยิ้มนั่นสินะจูเนียร์.....

"งั้นพี่ไปแล้วนะมีไรก็โทรหาละ....."

"ครับ ผมจะโทรหาพี่เป็นคนแรกเลย" มาร์คยิ้มพร้อมกับลูบหัวจูเนียร์ผมเผลอกำหมัดเวลาเห็นภาพแบบนั้น แต่มันก็ดีแล้วละ......จูเนียร์จะได้มีความสุขสักที 
จูเนียร์หันมาหาผมจังหวะที่ผมกำลังเดินกลับเข้าห้องพอดี ผมไม่ทันเห็นสายตาที่จูเนียร์มองผมหรอก ผมยังไม่กล้ารับความจริง....ผมมันอ่อนแอ...

ผมกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นพอดี ผมมองเบอร์ที่โชว์ ถ้าเป็นเบอร์อื่นผมคงไม่รับในเวลานี้แต่เพราะมันเป็นเบอร์ของคนคนนี้ถ้าผมไม่รับ มันคงเกิดเรื่องใหญ่อีกไม่ช้าแน่ๆ ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ 100 ของวัน ทำไมต้องมากวนใจผมด้วย......









"จูเนียร์!!...เนียร์!!!" 

"ค...ครับ"

"เป็นไรหรือป่าว...พี่เห็นเหม่อแบบนี้นานแล้วนะ?" พี่มาร์คมองผมอย่างห่วงๆ....

"ป่าวครับไหนพี่บอกจะรีบกลับไงไปเถอะครับ" ผมยิ้มให้คนตรงหน้าน้อยๆ 

"ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่เป็นห่วง" ห่วง.....เหอะ ห่วงผมงั้นเหรอ...ผมต้องขอบคุณสินะ?

"เดี๋ยวแบมแบมรอนานนะพี่รีบไปเถอะ"

"พี่เป็นห่วงเรามากกว่าเนียร์" ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ......

"พี่มาร์คครับผมไม่เป็นไรจริงๆ ไปเถอะครับ"

"เนียร์ห้องของเนียร์อยู่ขวามุมสุดของชั้น 2 นะจะให้พี่...." ผมส่ายหัวน้อยๆเป็นเชิงปฎิเสธ ทำให้คนตัวสูงเงียบไป "งั้นพี่กลับ...แล้วนะ" คนตัวสูงพูดแค่นั้นก่อนเดินออกไป 

หลังจากที่พี่มาร์คเดินออกไปจากบ้าน.ผมก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไป...แต่สายตาดันไปสะดุดกับห้องเมื่อกี้....ผมยืนอยู่หน้าห้องนั้น ผมไม่กล้าแม้แต่จะเคาะเลยด้วยซ้ำ เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมยืนอยู่หน้าห้องนั้นจนกระทั่ง....

'แกร็ก' ผมมองคนที่เปิดประตูออกมา ผมสีดำสนิทตัดกับผิวสีขาว ร่างสูงที่บ่งบอกได้ว่าออกกำลังกายมาอย่างดี จะมีก็แต่ที่เดียวคือขอบตาที่คล้ำแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าผมดูน่าเกียจเลยมันกลับเพิ่มลุคแบคบอยเข้าไปต่างหาก...

"เอ่อคือ...."

'ปัง!!' ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้าปิดประตูใส่ผม.......รังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ..? ผมเดินเข้าไปในห้องของผมโดยที่ไม่หันกลับไปอีก ในเมื่อเค้าไม่อยากเห็นหน้าเรา เราจะถ่อไปให้เค้าเห็นทำไมละ...คิดบ้างสิเนียร์ 
 
"เฮ้อ...."

"ถอนหายใจมากๆระหวังหน้าแก่เร็วนะเนียร์" ผมถึงกลับตะลึงเมื่อตอนผมกำลังเข้าห้องไปดันเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนเล่นบนเตียงผม....แจ็คสัน!!

"นายเข้ามาในห้องฉันได้ไงแจ้คสัน?"

"ปีน" 

"แจ็คสัน...ฉันอยากพักผ่อน"

"......" แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรแต่กลับเดินเข้ามาหาผม ผมได้แต่ถอยหลังจนติดกำแพง พอผมจะหนีไปอีกทางแจ็คสันก็เอามือมากันไม่ให้ผมไปไหนได้

"แจ็คสัน....นา..." 

"ฟังนะเนียร์...ในเมื่อตอนนี้นายความจำเสื่อมมันก็เป็นเรื่องดีของฉันที่ฉันจะสร้างความทรงจำใหม่กับนาย มันจะไม่มีอดีตเข้ามาเกี่ยวข้อง มันจะมีแค่ฉัน.....กับนาย"

"อยู่แค่ว่านายจะให้โอกาสนี้กับฉันได้หรือป่าว"  ผมรู้สึกลำบากใจแต่พอผมไม่ตอบแจ็คสันก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม.....

"ออกไปซะ!!!!" เสียงของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญก็แทรกขึ้นมา ก่อนจะดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด

"เจบี!!! มึงไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเรื่องนี้ จูเนียร์เป็นคนตัดสินใจไม่ใช่มึง!!!" 

"อ่อเหรอ? กูมีสิทธิ์ที่จะยุ่งเพราะจูเนียร์คือของของกู ใครหน้าไหนก็ไม่มีทางได้แตะ" 

"มึงแม่ง!!!"

"มึงกลับไปซะแจ็คสัน ไม่งั้นมึงจะโดนข้อหาบุกรุกบ้านของกูกับจูเนียร์เอานะ" เจบีแสยะยิ้มให้แจ็คสัน รอยยิ้มของเจบีไม่ได้ต่างจากเชื้อเพลิงที่กำลังเติมไฟในตัวของแจ็คสันเลย

"เชี้ย!บีมึงนี่มัน!! "

"พอเถอะแจ็คสัน...." ผมพูดในขณะที่แจ็คสันกำลังจะต่อยเจบี ทำให้แจ็คสันชะงักแต่ไม่วายหันมามองผมด้วยแววตาไม่เข้าใจ ผมไม่ได้จะปกป้องใคร ผมแค่เหนื่อย....."ฉันเหนื่อย ฉันต้องการพักนายกลับไปก่อนนะแจ็คสัน"

"ขอโทษ.....นะพักผ่อนเยอะๆละ" ผมพยักหน้าน้อยๆ แจ็คสันหันไปมองกับเจบีพร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจตอนนี้ผมอยากพักผ่อน ผมเหนื่อย.....

แจ็คสันกลับไปแล้ว แต่ยังมีคนคนหนึ่ง ที่ยังไม่ไปไหน เจบีกำลังมองผม....

"ผมอยากพักผ่อน" 

"นอนไปสิ"

"ผมนอนไม่ได้!!ออกไป!" แต่เหมือนเสียงผมไม่ได้เข้าหูคนตรงหน้าเลย เจบีล้มตัวมานอนข้างผม 

"........" พอคนข้างๆผมไม่พูดอะไร ผมก็เลยต้องข่มตาหลับไปทั้งอยากงั้น ผมสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่มาจากด้านหลัง..... ถ้าเพราะผมไม่แกล้งความจำเสื่อมทุกคนจะทำดีกับผมมั้ย.....หรือนี่มันแค่การสร้างภาพเพื่อให้ผมตายใจ....

'จูเนียร์....' เสียงของคนเป็นพ่อดังเข้ามาปลุกผม ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการเจ็บหัวแปลกๆ 

'คุณคือใคร.....' ผมพยายามโกหกผู้เป็นพ่อ....ใช่ ผมแกล้งความจำเสื่อมแต่สิ่งที่คาดไม่ถึง....คือพ่อรู้ทุกอย่าง...

'ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้วเนียร์.....' พ่อกอดผมแน่นเหมือนกลัวผมจะสลายไป 'ลูกเจออะไรมาเยอะแล้ว.....พ่ออยากให้ลูกได้ชีวิตใหม่....พ่อเลี่ยงลูกมาตั้งแต่เล็กจนโตทำไมพ่อจะรู้ว่าลูกคิดจะทำอะไร.....ทำตามใจตัวเองเถอะ'

'พ่อ....'

'แต่พอขออย่างเดียวลูกอย่าได้ไปแก้แค้นใครเลยนะเนียร์'

'ผมสัญญา...' ผมกำลังผิดสัญญากับพ่อ....ผมกำลังจะแก้แค้นทุกคน!!!

ผมส่ายหัวกับความคิดในวันแรกที่ผมตื่น ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องได้รับความเจ็บปวดแบบที่ผมเคยได้รับ!!! ผมตื่นจากภวังค์เพราะเสียงโทรศัพท์ของผู้ชายคนข้างๆผม เจบี....พี่ชาย...ของผม

"ว่าไง.....ยองแจ" 

"จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

"ฉันไม่มีทางลืมนัดนายหรอกยองแจนายก้รู้.....ครับแล้วเจอกัน" ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของเจบี ผมลืมตาขึ้นมองแผ่นหลังของเจบีที่กำลังเดินออกจากห้องไป.....






อีกด้านหนึ่ง......


มาร์คหันกลับไปมองบ้านหลังใหญ่ที่เขาพึ่งเดินออกมา เขาเป็นห่วงคนตัวเล็ก....มาร์คกำลังจะเดินกลับเข้าไปแต่แล้ว......

"พี่มาร์ค......."

"ว่าไงแบมแบม?"

"กลับเถอะครับ ให้เนียร์พักผ่อนเถอะ"

"นั่นสินะ......" มาร์คเข้าไปประจำที่คนขับ แต่เพราะความเคยชิน ทำให้มาร์คเอือมมือไปใส่เข็มขัดให้แบมแบม

"ขอบคุณครับ" แบมแบมยิ้มให้มาร์ค มาร์คชะงักไปก่อนจะแสดงสีหน้าปกติ 

"ไม่เป็นไร...." มาร์คเอ่ยแค่นั้นก่อนจะขับรถออกไป 


"พี่มาร์ค.....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย..." มาร์คถึงกลับเบรกรถหลังจากได้ฟังที่แบมแบมพูด

"นายว่าไงนะ...?" 

"ผมอยากกลับไปเหมือนเดิม....ผมทนไม่ได้เวลาพี่ทำเหมือนสนใจจูเนียร์....ผมทนไม่ได้เวลาพี่ทำเหมือนไม่เห็นผมในสายตา ผมทนไม่ได้...." มาร์ครู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กน้ำคาคลอ เขาได้แต่ลูบหัวคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น

"แบมแบมนายมียูคยอมอยู่แล้วนะ"

"ไม่เอา ผมขาดพี่ไม่ได้พี่อย่าทิ้งผมนะ" แบมแบมกอดมาร์คแน่น น้ำตาของแบมแบมมันทำให้เขาสับสน เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขากำลังรักใคร จูเนียร์หรือแบมแบม...... เขาไม่อยากทำร้ายแบมแบม แต่ก็ไม่อย่าเสียจูเนียร์...

"แบมแบมอย่าทำแบบนี้..."

"พี่เคยบอกว่าพี่จะไม่จากผม...แต่ตอนนี้พี่กำลังจะไป"

"พี่ลืมสัญญาที่ให้กับผม....."

"พี่กำลังจะไปหาจูเนียร์ ใช่มั้ย พี่อย่าเงียบสิ!"

"........."

"พี่บอกจะอยู่เคียงข้างผมไม่ใช่หรือไง....พี่ไม่รักผมแล้วสินะ"

"แบมแบม....พี่ไม่เคยไปไหน พี่อยู่กับนายตลอด..." มาร์คเช็ดน้ำตาให้แบมแบม "พี่รักนายแบมแบม....." มาร์คก้มลงไปจูบคนตัวเล็ก มันอาจผิดก็ได้ที่เขาทำแบบนี้......แต่เขาก็ไม่อยากเสียใครไป 
                                     



"ไงเจบี...." เสียงใสเอ่ยทักคนมาถึงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่กลับไม่ได้รับการตอบสนองจากคนตรงหน้าเลยสักนิด แววตาว่างเปล่าของเจบีเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ยองแจเม้มปากแน่น มองก็รู้ว่าเจบีกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่......เรื่องของเด็กคนนั้นเด็กคนที่เขาเกลียดที่สุด เด็กที่มาแย่งเจบีไปจากเขา....จูเนียร์!!!

"เจบี...คิดเรื่องจุเนียร์อยู่เหรอ" เจบีหันมามองยองแจทันทีที่ได้ยินชื่อจูเนียร์..

"ป่าว...ไม่มีค่าให้คิดขนาดนั้น"

"ขอให้เป็นอย่างที่พูดเถอะ"

"ฉันอยู่กับนาย จะคิดเรื่องคนอื่นได้ไงยองแจ" 

"งั้นเหรอ" 

"ไม่เอาน่า ยองแจได้ก็รู้ฉันมองเด็กคนนั้นเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น"

"นั่นน้องชายนายนะเจบี" 

"ฉันไม่เคยมองเด็กคนนั้นเป็นน้องชายอยู่แล้วยองแจ" ยองแจยิ้มหลังจากได้คำตอบจากเจบี 

"ฉันเชื่อนายเจบี....แต่นายคงรู้นะถ้านายโกหกฉันเด็กคนนั้นจะเป็นยังไง".......

"ฉันไม่เคยโกหกนายอยู่แล้ว" ....................

 

ตอนนี้แต่งอย่างงงๆ ขนาดไรท์ยังงเลย 
บังเอิญไรท์โรคจิต รัก 4 เศร้าไม่พอ
เพิ่มเป็น 7 ซะงั้น 555
ตอนหน้าเนียร์เล่าอดีตจริงๆแล้ว
ใครที่ งง กับความสัมพันธ์ของมาร์คและแบมแบม
คงกระจ่างแล้วนะ
แต่ดันมีเจบีกับยองแจมาอีก งง หนักละคราวนี้
พรุ่งนี้อัพตอนที่ 4 รอกันหน่อยนะ 
 

@SQWEEZ